คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] OMG! แก่กว่าแล้วไง ? (1/4)
Title : [SF] OMG! แก่กว่าแล้วไง ?
Hint : เมื่อคิมจองอุนเด็กม.ปลายปีสุดท้ายมาหลงรักเด็กผู้ชายข้างบ้านคิมเรียวอุคที่อายุห่างกันถึง 9 ปี
Pairing: Yesung x Ryeowook
Rate : Comedy
Author : นายตะเกียบ
ในบรรยากาศการเรียนที่แสนจะสนุกสนานภายในห้องกลับมีนักเรียนชายคนหนึ่งนั่งจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่มีจุดหมาย
“เฮ้ย! นั่งเหม่ออะไรอยู่ว่ะวันนี้อาจารย์ไม่มาทั้งทีนั่งซึมเป็นท่อนไม้เลยนะมึง” คังอินเดินมาตบไหล่ของเยซองเบาๆ เมื่อมองมาเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองทำหน้าเบื่อหน่าย
“กูคิดถึงน้องว่ะคังอิน” เยซองหันหน้ากลับมามองคังอินสักพักก็เอ่ยประโยคที่มาจากใจ คังอินยิ้มรับกับคำพูดของเยซองอย่างไม่เบื่อหน่ายถึงแม้ว่าจะได้ยินคำนี้ทุกวัน ทุกครั้งที่เยซองไม่ได้อยู่กับน้อง
“กลับบ้านไปมึงก็เจอไม่ใช่หรอ”
“กูอยากเจอน้อง” คังอินหัวเราะเบาๆ ตบไหล่ของเยซองสองสามทีแล้วเดินจากไป
น้อง ...ที่เยซองคำนึงหาอยู่ทุกหวี่ทุกวันกรอกหูของคังอินไม่ใช่ใครอื่น
เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าขาวๆ แก้มแดงๆ ตากลมสีนิลที่อาศัยอยู่ข้างบ้านของเยซองและคังอินเองก็รู้จักดี
“อย่าทำหน้าร้องไห้แบบนั้นสิว่ะ! พักกลางวันแล้วไปกินข้าวกัน” เสียงออดช่วงเวลาเรียนหมดลงทุกคนต่างพากันลงไปที่โรงอาหารกันหมดมีก็เพียงเยซองคนเดียวที่นั่งซึมมองรั้วระเบียงของโรงเรียน
“ไปดิ กำลังหิวพอดีว่ะ” เยซองลุกขึ้นยืนขึ้นหลังตรงมือหนึ่งปัดเนื้อหาให้เรียบส่วนอีกข้างถือกระเป๋าพาดไว้ที่บ่า
“จะเอากระเป๋าไปไหนว่ะ ยังต้องเรียนคาบบ่ายอีกนะ”
“จะปีนไปหาน้อง” พูดแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวปล่อยให้คังอินเกาหัวแกรกๆ กับความคิดโดดเรียนของเพื่อน
“หน้าที่ใครจดเลคเชอร์ให้มึงอ่ะ ก็คงไม่พ้นกูอีกแล้ว”
“รู้ดีอยู่แล้วนี่หว่า ฝากด้วยนะเพื่อนกูไปก่อนแหละ” เยซองหันมาโบกมือให้คังอินก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังรั้วของโรงเรียนที่เขาใช้ปีนมันบ่อยๆ เพื่อไปโรงเรียนประถมข้างๆ
“เรียวอุ๊คคคคคคคคค เอาของเค้ามานะ ของตัวเองก็มีอยู่แล้วอ่า” เสียงเล็กแหลมๆ ของดงแฮร้องขั้นมือน้อยๆ พยายามแย่งตุ๊กตาตัวโปรดกลับคืนมา
“ดงแฮก็เล่นของเราไปก่อนสิ เราขอเล่นของตัวแปปเดียวน่า” ปากบางระบายยิ้มหวานออกมาให้กับดงแฮแล้วหันไปสนใจกับตุ๊กตาที่แย่งมาจากเพื่อน
ตุ๊บ!
“พี่เยซองงงงงงงงงง~ ทำไมเดี๋ยวนี้ปีนมาบ่อยจังฮะ” ร่างเล็กทิ้งตุ๊กตาที่ตัวเองจับอยู่ลงกับพื้นทันทีก่อนจะวิ่งดุ๊กๆ ไปหาร่างของเยซองที่เพิ่งลงมาถึงพื้น
“คิดถึงเรียวอุคนี่ครับ ไม่อยากให้พี่มาหาหรอ” สองแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กเอาไว้แน่นซุกใบหน้ากลมอยู่ตรงกองผมสีดำขลับหอมนุ่ม
“เรียวอุคเปล่านะ เรียวอุคก็คิดถึงพี่เยซองฮะ” ตากลมสวยยิ้มจนตาหยีอย่างน่ารักซึ่งเยซองเองก็ไม่ปฏิเสธ
“คิดถึงต้องทำยังไงครับ”
จุ๊บ จุ๊บ ปากบางอิ่มจูบเบาๆ กับปากหยักและแก้มอวบๆ บนใบหน้าของเยซองอย่างรู้หน้าที่
“เรียวอุคกำลังเล่นอะไรอยู่หรอครับ” หลังจากหลอกเด็กได้พอหอมปากหอมคอแล้วก็จูงมือร่างเล็กของเรียวอุคมานั่งที่เดิม
“เรียวอุคยังไม่ได้เล่นอะไรเลย ดงแฮแย่งของเรียวอุคไปเล่นฮะพี่เยซอง” ตามประสาเด็ก...มาถึงก็ฟ้องนู่นฟ้องนี่ไปเรื่อยด้วยความสนุกสนาน
“ตัวเองนั่นแหละมาแย่งของเค้า เรียวอุคขี้ตู่” แต่มีหรือที่เมื่อโดนใส่ร้ายของเด็กขาวีนอย่างดงแฮจะไม่เอาเรื่องกลับ
“อ้ะ! ดงแฮทำไมตัวเองพูดแบบนี้ล่ะเราจะโป้งตัวเองจริงๆ ด้วย” ปากบางเชิดขึ้นทำแก้มพองลมด้วยความเอาแต่ใจ
“แบร่! เราก็งอลเรียวอุคเหมือนกันแหละ” สิ้นเสียงดงแฮก็รีบลุกออกไปจากที่นั่งตรงนั้นทันที
“ฮึก! พะ พี่เยซอง ...ดะ ดงแฮอึก ดงแฮงอลระ.. งอลเรียวอุค” พอเพื่อนลุกจากไปได้ไม่นาใบหน้าหวานก็เริ่มเบะออกทำหน้าจะร้องไห้แล้วก็ปล่อยน้ำตาออกมาเปรอะแก้มเนียนใส
“ก็เรียวอุคไปว่าดงแฮก่อนทำไมล่ะครับพี่เห็นนะว่าเรียวอุคไปแย่งของดงแฮมาเล่นก่อน” เดือดร้อนถึงเยซองที่ต้องมานั่งปลอบเด็กน้อยจอมขี้แยที่นั่งอยู่บนตัก นิ้วหนาเกลี่ยปาดน้ำตาออกเบาๆ แต่เหมือนยิ่งปลอบเรียวอุคก็ยิ่งร้องไห้
“ระ เรียวอุคฮึก! ...ไม่ได้ฮืออ แย่งนะ” เสียงหวานพูดออกมาเสียงสั่นๆ คะเคล้ากับก่อนสะอื้นที่อยู่ในลำคอ
“ครับๆ ไม่ได้แย่งก็ไม่ได้แย่ง ไหนเงยหน้าให้พี่ดูหน่อยสิคนเก่ง” มือหนาประคองใบหน้าเรียวเล็กของเรียวอุคให้ขึ้นมาสบตา มือน้อยๆ ปาดน้ำตาและน้ำมูกที่ไหลออกมาของตัวเองออกจนหมดจากใบหน้าแต่ในดวงตาหวานก็ยังคงมีน้ำตาคลอเบ้าอยู่
“ไปขอโทษดงแฮนะครับเรียวอุค” ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักตามคำบอกของเยซองเป็นอย่างดีแล้วก็วิ่งหายไป
“ดงแฮวันนี้ตัวเองไปกินข้าวบ้านเรานะ คุณแม่ทำของอร่อยตั้งเยอะแน่ะ” หลังจากหายไปได้ไม่นานร่างเล็กก็พาร่างของดงแฮกลับมาที่เดิม
นี่แหละหนาเด็กงอลกันได้ไม่นาน
“พี่เยซองก็ไปกินข้าวที่บ้านเรียวอุคด้วยนะฮะ” สองแขนสั้นยืดเกาะบ่าแกร่งเอาไว้พลางหย่อนก้นนั่งลงบนหน้าตักของเยซอง
“จะปฏิเสธได้ยังไงล่ะครับจริงมั้ย” ตาหวานฉ่ำยิ้มโชว์ผันขาวจนตาหยีถูๆ ใบหน้าลงกับบ่าแกร่งของเยซองเหมือนลูกแมวน้อยขี้อ้อน
“รับปากเรียวอุคแล้วนะฮะ ถ้าไม่ไปเรียวอุคจะงอลพี่เยซองจริงๆ ด้วย” เสียงหวานพูดอู้อี้อยู่แถวลำคอชวนให้ขนลุกแปลกๆ
“พี่ไปอยู่แล้วล่ะครับ” หลังจากตบปากรับคำไปเรียบร้อยร่างเล็กก็เอนตัวมาเล็กน้อยจุมพิตเบาๆ ที่แก้มสากของเยซองที่เริ่มมีไรหนวดขึ้นมาแล้วก็กลับไปซบที่บ่าแกร่งเหมือนเดิม
ไม่แปลกถ้าผมจะหลงรักเด็กคนนี้เข้าเต็มเปา เล่นน่ารักซะขนาดนี้ ขี้อ้อนขนาดนั้นไม่แปลกเลยจริงๆ
6 โมงเย็น
“เรียวอุคยืนรออะไรอยู่ค่ะ หนูดงแฮรออยู่ที่โต๊ะอาหารนานแล้วนะค่ะลูก” คุณนายคิมลีจินที่เห็นลูกชายตัวแสบหายไปนานแล้วก็เดินออกมาตาม
“แต่พี่เยซองยังไม่มานี่ฮะคุณแม่ พี่เยซองบอกเรียวอุคว่าจะมากินข้าวด้วย” ร่างเล็กของเรียวอุคเดินวนไปวนมาอยู่ที่ประตูหน้าบ้านเพื่อรอใครบางคนที่บอกว่าจะมาแต่ก็ยังไม่มาสักที
“แต่หนูปล่อยแขกไว้คนเดียวมันเสียมารยาทนะค่ะ ถ้าพี่เยซองมาคุณแม่จะเรียกเองนะค่ะลูก”
“ก็ได้ฮะคุณแม่” ใบหน้าเล็กก้มงุดเดินเข้าบ้านคอตกทำตามคุณแม่ว่า คุณนายลีจินส่ายหัวเบาๆ กับลูกน้อยๆ ของเธอ
“ติดพี่เค้าจังนะลูกคนนี้”
2 ทุ่ม
ก่อก แก๊งง!~
ร่างเล็กที่กำลังนอนหลับสะลึมสะลือค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงัดภายในบ้านเพราะเสียงรบกวนแปลกๆ ที่ดังมาจากระเบียงนอกห้อง
“อื้มม เสียงอะไรน่ะ” มือน้อยๆ ขยี้เปลือกตาตัวเองเบาๆ สองเท้าเล็กๆ ก้าวไปยังประตูเลื่อน
“ชู่ว์ พี่เองครับเรียวอุค” เสียงทุ้มพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน
“มาทำไมหรอฮะ เรียวอุคง่วงนอนแล้ว” สองแขนเล็กถูกยกขึ้นมากอดอกเชิดหน้าขึ้นพูดกับคนที่อยู่ด้านนอก
อารมณ์นี้บ่งบอกได้ไม่ยาก ...งอลชัวๆ
“เปิดประตูให้พี่หน่อยสิครับ” ร่างหนาที่อยู่ด้านนอกมองมาที่เรียวอุคอย่างรู้สึกผิดที่มาไม่ได้ในตอนอาหารค่ำ
“เรียวอุคบอกว่าจะนอนแล้วไงฮะ! พี่เยซองฟังไม่รู้เรื่องหรอ” ปากบางบู้ยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ คลานขึ้นเตียงเล็กไป
“เรียวอุคครับพี่เยซองขอโทษนะครับคนเก่ง” ผ้านวมนิ่มถูกยกขึ้นปกคลุมร่างเล็กทั้งร่างให้หายไปกับกองผ้านิ่ม
“เรียวอุคครับ....งั้นพรุ่งนี้เช้าพี่จะมารอหน้าบ้านนะครับ” เมื่อเห็นว่าหมดทางที่จะทำให้เรียวอุคหายงอลได้ร่างหนาก็เริ่มจะถอยออกไปก่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันใหม่
6 โมงเช้า
“สวัสดีครับคุณน้า น้องเรียวอุคตื่นหรือยังครับ” มาถึงเร็วกว่าทุกวันเพราะวันนี้จะต้องง้อเรียวอุคให้ได้
“ยังหรอกจ้ะ นอนอยู่บนห้องน่ะ” คุณนายคิมพูดออกไปเหมือนชี้แนวทางเพราะเรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นแต่มันเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อเรียวอุคงอลเยซอง
“เอ่อ...รบกวนด้วยนะครับ” ร่างหนาโค้งตัวช้าๆ แล้วเดินตามบันไดไปบนชั้นสองของบ้านซึ่งจุดมุ่งหมายก็คือห้องของเด็กเอาแต่ใจ ...คิมเรียวอุค
แอ๊ดดดด
สายตาเรียวเล็กจ้องมองไปที่ร่างเล็กของใครบางคนที่กำลังนอนคดตัวอยู่บนเตียงนุ่ม โดยมีผ้าน่วมอุ่นลายมิคกี้เมาส์ทับอยู่ เยซองสาวเท้าเข้าไปใกล้กับเตียงเล็กหย่อนก้นลงเบาๆ กับพื้นด้านล่างข้างๆ เตียง นิ้วหนาเขี่ยแก้มเนียนใสสีแดงระเรื่อของเรียวอุคไปมาจับนู่นจับนี่ไปเรื่อย
“อื้อ! เรียวอุคไม่อยากตื่นเลยนะฮะคุณแม่” เริ่มรู้สึกถึงความรำคาญที่ก่อตัวขึ้นจนต้องพลิกตัวหนีไปอีกด้าน
“ตื่นได้แล้วครับคนเก่ง ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ” ร่างหนาตามขึ้นคร่อมไปพูดกระซิบข้างๆ ใบหูเล็กเบาๆ
“เรียวอุคจะรอพี่เยซองฮะคุณแม่ อื้ออ~” ปากหยักฉีกยิ้มกว้างออกมาจนแก้มแทบปริกับประโยคน่ารักๆ ของเรียวอุค
“พี่ก็มาปลุกแล้วนี่ไงครับ คนเก่งของพี่ตื่นได้แล้ว” จมูกโด่งก้มลงไปขยี้กับจมูกรั้นๆ ของเรียวอุคด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อิอิ ...ฮ่ะๆ เรียวอุคตื่นแล้ว” เด็กน้อยดิ้นไปมาด้วยความจั๊กจี้แล้วยันตัวเองนั่งลงกับพื้นที่นอน
“ไปอาบน้ำได้แล้วครับเรียวอุค” มือน้อยขยี้ตาตัวเองเบาๆ เพื่อมองคนตรงหน้าให้ชัดๆ ก่อนจะมาในแบบเดิม
กอดอกเชิดหน้าปากบู้แก้มพอง
“เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะครับเรียวอุค”
“พี่เยซองไม่ต้องมาสนใจเรียวอุคหรอกฮะ เรียวอุคจะสายหรือไม่สายมันไม่สำคัญกับพี่เยซองหรอก” พูดจบก็เขยิบก้นให้หันหน้าไปอีกทางหนึ่ง มือหนาขยี้เส้นผมตัวเองเบาๆ กับอาการงอลของคนตรงหน้า
“พี่ขอโทษครับที่มากินข้าวด้วยไม่ได้ เมื่อวานพี่ต้องทำรายงานตั้งเยอะกว่าจะเสร็จมันก็ดึกมากแล้ว” เยซองนั่งลงบนเตียงทางด้านหลังของร่างเล็กพยายามอธิบายให้เรียวอุคเข้าใจ
“บู้~”
“เล่นเอาพี่เมื่อยไปทั้งตัวเลยนะเรียวอุคไม่สงสารพี่หรอครับ แขนเนี่ยปวดไปหมดเลย” คิ้วโก่งเลิกขึ้นนิดหนึ่งเหลือบหันมามองคนด้านหลังที่ทำท่านวดแขนตัวเอง
“จริงหรอฮะ”
“ก็จริงสิครับพี่จะโกหกเรียวอุคทำไมล่ะ เดี๋ยววันนี้พี่พาไปกินไอศกรีมนะ” เมื่อกำลังเข้าได้เข้าเข็มมันก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนเป็นธรรมดา
“เรียวอุคอยากกินสตอเบอรี่เชอเบส” เสียงหวานพูดออกมาเมื่อนึกถึงไอศกรีมรสโปรดปราน เยซองยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนก่อนส่งมือหนาไปคว้าเอวเล็กของเรียวอุคให้เข้ามาหาแล้วจับให้นั่งบนตักตนเองเบาๆ
“พี่ขอโทษนะครับที่ผิดสัญญาเรื่องเมื่อวาน” เยซองประคองใบหน้าเล็กของเรียวอุคด้วยความทะนุถนอมเกลี่ยเบาๆ ที่แก้มใส
“เรียวอุคไม่โกรธพี่เยซองหรอกฮะ” ปากบางฉีกยิ้มออกมาจนตากลมโตแทบจะมองไม่เห็นแล้วก็โผเข้าซบลงที่อกอุ่นของเยซอง
“เรียวอุคของพี่น่ารักจังน้า” สองมือหนาโอบกอดร่างเล็กเอาไว้อย่างหวงแหนซึ่งเต็มไปด้วยความรักทั้งหมดที่ในใจมีให้
“อ้ามอ้ำ! คิกๆ พี่เยซองเก่งจัง” มือเล็กวางช้อนลงบนถ้วยไอศกรีมใสที่ถูกร่างหนาจัดการไปหมดแล้วแล้วยิ้มหวานให้คนตรงหน้า
“สั่งมาเยอะทีไรต้องเป็นหน้าที่พี่ทุกทีสินะ” ถ้วยไอศกรีมที่วางอยู่ตรงหน้าทั้งสามถ้วยใหญ่ๆ ถูกร่างหนาจัดการซะเกลี้ยง
“ก็เรียวอุคอยากให้พี่เยซองอ้วนๆ นี่ฮะ เวลากอดแล้วจะได้อุ่นเหมือนซารังไง” พูดแล้วก็ทำตาหวานเยิ้มราวกับสิ่งที่พูดถึงคือโลลี่ป๊อปของโปรด แต่ซารังของเรียวอุคมันคือหมี ...ตุ๊กตาหมีสีขาวนวลขนปุยตัวขนาดบิ๊กไซร์ที่เยซองเป็นคนซื้อให้ในวันเกิดครบรอบ 5 ปี
“แล้วกอดพี่ไม่อุ่นหรอครับหื้อ?” เยซองเคลื่อย้ายตัวเองมานั่งฝั่งเดียวกับร่างเล็กๆ ของเด็กประถมต้น สองแขนแกร่งคว้าร่างเล็กทั้งร่างขึ้นมานั่งเกยบนตักกอดจนแน่นไปหมด
“อะ พี่เยซองเรียวอุคอึดอัดนะ” สองมือเล็กงัดแงะแขนแกร่งให้ปล่อยตนออกแต่จะหรือที่แรงของเด็กประถมจะสู้เด็กม.ปลายได้
“ตกลงว่าระหว่างพี่กับซารังกอดไหนอุ่นกว่ากัน ถ้าบอกไม่ถูกใจพี่ไม่ปล่อยจริงนะ” ว่าแล้วก็ยิ่งเพิ่มแรงรัดให้มากขึ้นแต่ก็ไม่มากเกินไปเพราะกลัวว่าเรียวอุคจะเจ็บได้ เยซองซุกหน้าลงกับซอกคอขาวที่ส่งกลิ่นหอมออกมาอ่อนๆ เสียจนน่าหลงใหล
“อิ๊ .. ฮ้ะๆ พี่เยซองอย่าดมคอเรียวอุคสิ อิอิ มันจั๊กจี้น้าาา ~ ย่ะฮ่า กอดพี่เยซองฮะ พี่เยซองกอดอุ่นแล้ว ฮ่ะๆ เลิกแกล้งเรียวอุคนะ” เสียงหวานของเด็กน้อยที่อยู่บนตักหัวเราะไม่หยุดปากลำตัวบิดไปมาด้วยความจั๊กจี้ตรงลำคอที่มีจมูกโด่งมาจมอยู่และไรหนวดที่ทิ่มแทงลงบนผิวเนื้อนิ่ม เพราะยากเกินกว่าจะละทิ้งกลิ่นผิวเนียมหอมแต่ก็กลัวว่าจะไปส่งเจ้าตัวเล็กเข้าโรงเรียนสายจึงต้องจำยอมหยุดการกระทำไว้เท่านั้น
แขนแกร่งปล่อยให้เรียวอุคได้เป็นอิสระ ส่งมือหนาไปกอบกุมอุ้งมือเล็กเอาไว้กระตุกเพียงเล็กน้อยส่งยิ้มอบอุ่นให้แล้วก็พากันจูงมือออกมาจากร้านไอศกรีมหน้าโรงเรียนประถมคังฮวาน
“คุณครูลีอาสวัสดีฮะ” ร่างเล็กทักทายคุณครูสาวที่ประจำอยู่ตรงประตูพลางส่งยิ้มหวานชวนน่ารัก
“ว่าไงจ้ะเรียวอุค ทำงานการบ้านของครูมามั้ย” ครูลีอาย่อตัวลงไปพูดคุยกับร่างเล็กที่พอได้ยินก็ถึงกับหน้าซีดเผือดยิ้มแห้งๆ ขึ้นมาทันที
“ระ ระ...เรียวอุคเอาพี่เยซองมาสอนแล้วไงฮะ พี่เยซองสอนการบ้านเรียวอุคหน่อยสินะฮะ” เรียวอุคแถบจะกระโดดเกาะแขนทั้งแขนของเยซองเอาไว้ด้วยสองมือเล็ก
“เด็กดื้อ! แล้วทำไมเมื่อวานไม่ทำล่ะครับ” เยซองช้อนตัวของเรียวอุคขึ้นมาอยู่ตรงแผ่นอกโดยที่มีแขนแกร่งรองไว้ที่ก้น มือหนาลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีดำเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“โหยย ย ...ก็เมื่อวานเรียวอุคงอลพี่เยซองนี่ ใครจะไปมีอารมณ์มาทำการบ้าน” เรียวอุคพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนกับเป็นความผิดของเยซอง จนเยซองยิ้มออกมากับนิสัยเด็กๆ ของเรียวอุคที่ยังแก้ไม่หายสักที
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณครู” ร่างหนาก้มตัวเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียนทั้งๆ ที่ยังมีเด็กนักเรียนชายตัวเล็กอยู่ในอ้อมแขนตรงแผ่นอก
“พี่เยซองฮะ 9 x 6 มันเท่ากับเท่าไหร่อ่ะ” เพราะว่ามาเร็วก่อนเข้าแถวเยซองจึงมีเวลาสอนการบ้านของเรียวอุคที่ค้างคาใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงสนามเด็กเล่นของโรงเรียน
“แล้ว 6 x 9 ได้เท่าไหร่ล่ะครับ”
“54 ฮะ”
“9 x 6 ก็ได้เท่ากันครับเรียวอุค” เรียวอุคขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในคำตอบว่าทำไมมันถึงเหมือนกัน และเหมือนว่าเยซองจะรับรู้ว่าร่างเล็กตรงหน้ากำลังงงกับการคูณตัวเลขจึงย้ายตำแหน่งที่นั่งของตัวเองไปนั่งข้างๆ ทันที
“ก็ 6 x 9 เท่ากับ 9 x 6 ก็เพราะว่า ถ้าเรียวอุคเอาเลขหกบวกกันเก้าครั้งหรือเอาเลขเก้าบวกกันหกครั้งมันก็จะมีค่าเท่ากันไงครับ
“แล้วทำไมมันถึงได้เท่ากันล่ะ” สองมือเล็กที่เท้าคางตัวเองอยู่เงยหน้าขึ้นมามองคนข้างๆ ที่สูงกว่าด้วยสายตางวยงง
“เอ่อ...มันเป็นตามทฤษฏีอะไรสักอย่างครับ” พอถูกถามแบบนี้ก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันเพราะเขาเองก็ไม่ใช่คนเก่งด้านการสอนใคร
“หรอฮะ พี่เยซองเก่งจัง” พูดแล้วก็ยิ้ม ยิ้มแล้วยิ้มอีกยิ้มจนคนมองถึงกับเพ้อ
จุ๊บ !~
“อ๊ะ! พี่เยซองอ่าาา ~” พอเพ้อแล้วก็เป็นแบบนี้ เสียงหวานร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ร่างหนาโน้มหน้าเข้ามาประทับริมฝีปากเพียงเบาบางที่ปากของตัวเอง ใบหน้าเรียวเล็กขึ้นสีระเรื่อที่พวงแก้มทั้งสองข้างทันที
“เรียวอุคยิ้มหวาน อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้กับใครนะครับ” มือหนาลูบเบาๆ ที่แก้มของเรียวอุคที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างอ่อนโยน ส่วนร่างเล็กเองก็พยักหน้ารับเขินๆ แล้วก็ซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นของเยซองเพื่อกลบความเขินที่นัยน์ตาคมจ้องเล่นงานซะขนาดนี้
“แล้วเรียวอุคจะไปยิ้มให้ใครล่ะฮะ” เรียวอุคที่ซุกหน้าอยู่ตรงอกแกร่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้แต่เยซองก็พอจับใจความได้ ร่างหนามอบโอบกอดให้กับร่างเล็กที่มีแต่ความอบอุ่น ความรัก และความจริงใจซึ่งเขาเองไม่คิดจะให้อ้อมกอดนี้กับใครอีกแล้วหากไม่ใช่คนที่อยู่ในอ้อมอก ร่างเล็กคนนี้...คิมเรียวอุค
ความคิดเห็น