ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ความเหงา
แยกกันตรงนี้นะ
"จ้า เธอก็เดินกลับบ้านระวังๆ หละ " อัยย์ส่งยิ้มให้นี ก่อนจะเดินต่อมายังทางกลับบ้านของเธอ
อัยย์เดินข้ามถนนตรงเข้าสู่ซอยทางเข้าบ้านของเธอตามทางมีไฟสลัวๆ อยู่ห่างๆกันข้อนข้างมาก ทำให้ตอนที่เธอเดินนั้นจะมีช่องมืดๆ อยู่ระห่างเสาไฟสองเสาเสมอ เธอเดินมาหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง หน้าบ้านนั้นเต็มไปด้วยไม้ประดับนาๆเต็มไปหมด ตัวบ้านเป็นบ้านสองชั้นข้างหน้าบ้านอยู่ระหว่างเสาไฟพอดี จึงดูมืดกว่าบ้านหลังอื่นๆที่มีเสาไฟอยู่หน้าบ้าน
"มืิดอีกตามเคยสินะ" เธอพูดขึ้นลอยๆก่อนจะเดินตรงไปยังประตูบ้าน
ได้ยินเราไหม
เสียงประหลาดดังขึ้น อัยย์หยุดเดินทันที ดวงตาหันมองไปรอบๆ
"กรี๊ด" เสียงร้องของเธอดังขึ้นแต่ก็ยังไม่ทันดังออกจากเขตบ้านของเธอมือที่ราวกับล่องหนยื่นมาปิดปากเธอแน่น
"กรี๊ดกร๊าด อะไร ฉันเอง" น้ำเสียงเย็นชากระซิบข้างหูของอัยย์มือที่ปิดปากเธออยู่ถูกดึงออกอย่างเร็ว
"นาย..." เด็กชายชุดเสื้อกันหนาวสีดำทรงผมยุ่งเหยิง แววตาดูไร้อารมณ์สีหน้าเรียบเฉยคนเดิมที่อัยย์เห็นที่หน้าห้องสมุด
"ใช่ ฉันเอง" สายตาของชายหนุ่มมองใบหน้าของอัยย์อย่างแปลกประหลาดจนอัยย์เริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
"นายมีธุระอะไรกับฉัน" อัยย์มองเข้าไปยังดวงตาของชายหนุ่มหมายที่จะรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร
"ไม่มี นี่บ้านเธอใช่ไหม" ชายหนุ่มหันหลังเดินห่างออกไป
"เดี๋ยว นายมีธุระอะไรกันแน่ เนี่ย" อัยย์รีบวิ่งตามไป เธอไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นมีปัญหาทางจิตหรือเปล่าเพราะจู่ๆก็เข้ามา จู่ๆก็เดินไป ไม่ลาไม่ทัก เธอเลยแม้แต่น้อย
"เรียกฉันว่า ซิก" ชายหนุ่งผละตัวออกจากอัยย์เดินหายไปในท้ายซอยปล่อยให้เธอยืนงงอยู่หน้าบ้านของเธอ
"จ้า เธอก็เดินกลับบ้านระวังๆ หละ " อัยย์ส่งยิ้มให้นี ก่อนจะเดินต่อมายังทางกลับบ้านของเธอ
อัยย์เดินข้ามถนนตรงเข้าสู่ซอยทางเข้าบ้านของเธอตามทางมีไฟสลัวๆ อยู่ห่างๆกันข้อนข้างมาก ทำให้ตอนที่เธอเดินนั้นจะมีช่องมืดๆ อยู่ระห่างเสาไฟสองเสาเสมอ เธอเดินมาหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง หน้าบ้านนั้นเต็มไปด้วยไม้ประดับนาๆเต็มไปหมด ตัวบ้านเป็นบ้านสองชั้นข้างหน้าบ้านอยู่ระหว่างเสาไฟพอดี จึงดูมืดกว่าบ้านหลังอื่นๆที่มีเสาไฟอยู่หน้าบ้าน
"มืิดอีกตามเคยสินะ" เธอพูดขึ้นลอยๆก่อนจะเดินตรงไปยังประตูบ้าน
ได้ยินเราไหม
เสียงประหลาดดังขึ้น อัยย์หยุดเดินทันที ดวงตาหันมองไปรอบๆ
"กรี๊ด" เสียงร้องของเธอดังขึ้นแต่ก็ยังไม่ทันดังออกจากเขตบ้านของเธอมือที่ราวกับล่องหนยื่นมาปิดปากเธอแน่น
"กรี๊ดกร๊าด อะไร ฉันเอง" น้ำเสียงเย็นชากระซิบข้างหูของอัยย์มือที่ปิดปากเธออยู่ถูกดึงออกอย่างเร็ว
"นาย..." เด็กชายชุดเสื้อกันหนาวสีดำทรงผมยุ่งเหยิง แววตาดูไร้อารมณ์สีหน้าเรียบเฉยคนเดิมที่อัยย์เห็นที่หน้าห้องสมุด
"ใช่ ฉันเอง" สายตาของชายหนุ่มมองใบหน้าของอัยย์อย่างแปลกประหลาดจนอัยย์เริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
"นายมีธุระอะไรกับฉัน" อัยย์มองเข้าไปยังดวงตาของชายหนุ่มหมายที่จะรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร
"ไม่มี นี่บ้านเธอใช่ไหม" ชายหนุ่มหันหลังเดินห่างออกไป
"เดี๋ยว นายมีธุระอะไรกันแน่ เนี่ย" อัยย์รีบวิ่งตามไป เธอไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นมีปัญหาทางจิตหรือเปล่าเพราะจู่ๆก็เข้ามา จู่ๆก็เดินไป ไม่ลาไม่ทัก เธอเลยแม้แต่น้อย
"เรียกฉันว่า ซิก" ชายหนุ่งผละตัวออกจากอัยย์เดินหายไปในท้ายซอยปล่อยให้เธอยืนงงอยู่หน้าบ้านของเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น