คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 :ความผิดหวังของการกระทำ
"นายครับ เธอคนนั้นได้ตอบตกลงกับเราแล้วครับ....." เสียงนึงตอบกลับมาท่ามกลางความมืดมิดของห้อง แสงไฟสีขาวออกน้ำเงิน สะท้อนคนที่นั่งตรงหน้ามัน ร่างนั้นเอนพิงเก้าอี้หนังอย่างดียาวจรดหัว
มือเรียวพสานกันตรงตัก ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ กับข่าวใหม่ที่คนสนิทได้พึ่งกล่าวไป
"จะ ยุคสมัยไหน คนเราก็ไม่เคยพอสักที นายว่ามั้ย......" ร่างนั้ค่อยๆเอนหลัง เอี้ยวเก้าอี้นั้นช้าๆ ก่อนจะส่งสายตายิ้มหวานมาให้เด็กหนุ่มตรงหน้า ที่ยืนถื่อราวกับรูปปั้นไม่พูดตอบโต้ใดๆ
"ดีมาก.... ขอให้นายจับตาดูยัยเด็กนั่นซะ ฉันจะเป็นคนไปจัดการเอง"
ว่าแล้วร่างนั้นก็หันเก้าอี้ กลับไปมองหน้าจอคอมขนาดเท่าทีวีบ้าน แล้วเอนหลังปล่อยให้เด็กผู้ชายคนนั้นเดินออกจากห้องไปด้วยความ เงียบงัน
อีกด้านหนึ่ง
น้ำฟ้ากำลังตาค้างกับสิ่งที่เธอได้ทำมันลงไป มือเรียวพยายามควานหามือถือ อย่างยากลำบากในยามวิการณ์เช่นนี้ สัมพัสที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง เธอรีบคว้ามันมากดปุ่มเปิดทันที
กึก !!!!!!!
นิ้วเรียว จิกปุ่มค้างไว้ หมายจะให้มันเปิดจอมีแสงเหมือนทุกครั้งที่เธอทำ
กึก !!!!!!!!
“บ้าจริง แบตหมดหรือไงนะ” อารมณ์เปลี่ยวเริ่มคุกคลานเข้ามา เธอสะบัดผ้าห่มออก ก่อนจะควานหาสายชาร์จแบตในยามมืดเช่นนี้ อารมณ์หงุดหงิด ที่ทะเลาะกับแฟนมายังไม่หาย ต้องมาหาสายชาร์จแบตมือถือในที่มืดอีก
กึก!!!!!
ลมพัดจนหน้าต่างเปิดออกมากระแทกกันดังลั่น ผ้าม่านปลิวตามสายลมเผยให้เห็นร่างเงาของใครบางคนยืนอยู่ตรงระเบียงของเธอ
“ว้ายยยยยยยยยยยยย!!!!” เสียงหวานหวีดร้องออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว พอปรับสายตาให้ชินกับมันได้แล้ว เธอกลับไม่พบใครอีกนอกจากเธอคนเดียวที่อยู่ในห้อง
เหงื่อเม็ดใสผุดตามใบหน้า ก่อนความเย็นจะวาบขึ้นมากลางหลังอย่างไร้สาเหตุ
“นอนดีกว่าเรา ไม่ไหวแล้ว” กระโจนขึ้นเตียงนิ้วจิกผ้าห่ม มาคลุมโปงด้วยความสยองกับภาพที่เห็น พยายามจะข่มตานอนให้ลืมกับสิ่งที่ได้เผชิญ มารู้ตัวอีกทีตะวันก็โด่งขึ้นมาท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บแทนสะแล้ว
ที่โรงเรียน
สังคมที่โรงเรียนเปลี่ยนไปแทบจะทันที ที่เธอทะเลาะกับนัท ทุกคนต่างส่งสายตาจงเกลียดจงชังไปให้ ราวกับเธอเป็นขยะส่งกลิ่นเหม็นเน่าตั้งกลางห้องเรียน ถึงแม้จะอยู่กันต่างมุมห้อง แต่สายตาตำหนินั้นทั้งห้องส่งมายังเธอให้อย่างพร้อมเพรียงกัน
“มองอะไรกันนักกันหนา ไม่มีอะไรทำหรอไง???” น้ำฟ้าตวาดคนในห้องที่เอาแต่ซุบซิบนินทาเธอ มือเรียวกวาดอากาศรอบข้าง ส่งสายตาจะกินเลือดกินเนื้อไปให้กับทุกคนในห้อง
“น่าสมเพชจริงๆ ได้ข่าวว่า พึ่งโดนแฟนทิ้งมาด้วยล่ะ”
“จริงหรอ แหมขนาดคนในเน็ตยังรังเกียจเลย เธอคิดดูสิ”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ไหววะ สงสัยจะตอแหลเกินเลยไม่มีใครเอา”
แซ่ด แซ่ด แซ่ด แซ่ด แซ่ด แซ่ด แซ่ด .........
ราวกับตกอยู่ในวังวน ทุกคนที่ยืนอยู่รอบตัวเธอเอาแต่ซุบซิบนินทา ส่งสายตารังเกียจมาให้ เสียงก้องเข้าไปในประสาทหู จนจะเห็นเป็นภาพหลอนหมุนบิดเบี้ยวไปหมด เธอมองคนเหล่านั้นในหัวหมุนติ้ว ก่อนที่เธอจะหมดสติลง เสียงนึงก็ดังขัดขึ้นมาก่อน
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
จาก +6681XXXXXX
"พร้อมจะส่งแฟนคุณไปลงนรกหรือยัง….."
มือเรียวกำมือถือไว้ในมือแน่น นิ้วบรรจงรีบพิมข้อความตอบกลับทันที น้ำตาใสไหลอาบใบหน้าด้วยความแค้นและ ความอายผสมปนเปกัน
ถึง+6681XXXXXXX
"ฉันต้องการให้ทุกคนในห้องนี้ ไปลงนรกสะ รวมทั้งแฟนของฉันด้วย"
จาก+6681XXXXXXX
"ได้ ตกลง"
ข้อความนั้นเหมือนกับอ่านสิ่งที่อยู่ในใจเธอเอาไว้ก่อนแล้ว หลังจากเธอส่งมันไปให้ได้ไม่ถึงเสี้ยววินาที ข้อความนั้นก็ตอบกลับมาทันที
ภายในห้องเรียนนั้นมืดสนิท ก่อนจะมีแสงสีขาวแวบออกมาราวกับสปอร์ตไลท์อยู่ๆเธอก็โผล่มาอีกที ที่ดาดฟ้า ลมเย็นกันโชกจนตัวเธอแทบปลิวไปกับมัน
ใบหน้านั้นสับสนเธอยืนเวิ้งว้างท่ามกลางพื้นที่กว้างบนตัวดาดฟ้าของโรงเรียน ก่อนจะมีอะไรดลใจให้เธอมองลงมายังข้างล่าง และภาพที่เธอเห็น
ภาพตรงหน้า เป็นแฟนหนุ่มของเธอ กำลังจะข้ามถนน เขาจูงมือมากับแฟนสาวของเขา ภาพฉายไปที่ไฟแดงตรงแยกเลี้ยวนั้น อยู่ๆก็ช๊อตเปลี่ยนเป็นไฟเขียว รถสิบล้อขับพุ่งไปข้างหน้าด้วยความรีบร้อน ภาพกลับมาที่แฟนหนุ่มของเธออีกครั้ง เชือกรองเท้าผ้าใบของเขาติดกับฝาท่อ แฟนสาวของเขาเดินนำออกมาก่อน
แทนก้มจะไปกระชากเชือกแต่ก็ไม่สำเร็จ รถสิบล้อขับตรงเข้ามาเรื่อยๆ แทนหันไปมองรถคันนั้น แขนยาวพยายามจะยื้อหยุดเอาไว้ แต่ไม่ทัน มันพุ่งกระแทกมาที่เขาร่างนั้นถูกชนเข้าไปเต็มๆ เขาถูกอัดจนกระดูกแขนแทงออกมาจากกล้ามเนื้อจนร่างเละอยู่ใต้รถคันโต
เสียงของรถที่ขับชน ส่งเสียงดังลั่นกลางถนนไปหมด
แฟนสาวของเขาเหลียวหลังจะกลับหันไปมอง เสี้ยววินาทีนั้น รถอีกคันขับชนเธอจนตัวปลิวลอยไปอีกเลนของถนนอีกฝั่ง ร่างบางลอยค้างกลางอากาศ ก่อนจะตกลงสู่พื้นถนนรถยนต์อีกคันที่ขับตามกันมาพยายามจะเหยียบเบรค ดวงตาโตเบิกกว้างเมื่อเห็นล้อรถคันนั้นขับใกล้เข้ามา
และเบรคไม่ทัน มันขับทับหัวของเธอ กระโหลกแตกละเอียด สมองสีชมพูปนแดง เละสาดถนนเต็มไปหมด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!! มีคนถูกรถชน รีบไปเรียกรถพยาบาลเร็ว” เสียงนั้นดังขึ้นมายังดาดฟ้า น้ำฟ้าจ้องมองแฟนหนุ่มที่ตายคาที่ต่อหน้าต่อตา ราวกับฝันร้ายที่เกิดขึ้นมากลางวันแสกๆ ร่างบางสั่นสะท้านอย่างกับของเข้าด้วยความกลัว ไม่คิดฝันว่าอดีตแฟนหนุ่มของเธอจะตายขึ้นมาจริงๆ
เงาของใครบางคนถาโถมเข้ามาจากข้างหลัง เธอค่อยๆหันกลับไปมองช้าๆ เท้าค่อยๆบิดเป็นกลับหลัง จนเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ได้ชัดเจนดวงตาเบิกกว้าง น้ำตาใสไหลเอ่อออกมาด้วยความกลัว
ร่างสูงโปร่งคลุมด้วยผ้าคลุมสีดำ ผมออกขาวทองยาวออกมาจากผ้าคลุมนั้นเล็กน้อย ใบหน้าขาวเห็นแค่ใต้จมูกโปรยยิ้มออกมา ก่อนจะกระซิบเสียงแหบ
“ฉัน มารับของตามที่สัญญา….”
“สะ….สัญ สัญญา อะไร….” ปากบางพูดตะกุกตะกัก จ้องมองเดินถอยหลังอัตโนมัติ
“สัญญา ที่เราได้ทำเอาไว้ไง” เขาพูดยืนยันคำพูดหนักแน่นยังยืนอยู่กับที่
มีเพียงน้ำฟ้าคนเดียว ที่ถอยห่างออกมาด้วยความกลัว เธอกลัวว่าเขาจะเอาเธอไปเหมือนกับแฟนเก่าเธอ
“ฉัน จะมาเอาชีวิตของเธอ” เสียงนั้นถึงจะอยู่ไกล แต่ก็ลอยทะลุเข้ามาในหูของเธอราวกับลูกดอก น้ำฟ้าจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง ร่างบางยืนแข็งทื่อ เหมือนอาการโดนผีอำ
“ฉันบอกที่ไหนกัน ว่าจะยกชีวิตให้นาย!!!!!!” ปากบางแผดเสียงร้องออกมา ด้วยความกลัว มันดังจนใครๆในบริเวณนั้นก็สามารถได้ยินเธอได้ แต่น่าเสียดาย ที่บนนี้มีเพียงแค่เธอคนเดียว
“เธอบอกเอง ว่าแลกกับอะไรก็ได้ และฉัน ก็ต้องการชีวิตของเธอ” ร่างนั้น เดินเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ
“อย่าเข้ามานะ ฉันบอกว่าอย่าเดินเข้ามาไงเล่า !!!!!” เสียงนั้นตะวาดดังลั่นดาดฟ้า เธอค่อยๆถอยจนติดกับตะข่ายเหล็กกั้นเอาไว้
“สัญญา ต้องเป็นสัญญา….” ร่างสีดำทะมึนทึง ยังคงเดินตรงเข้ามา ก้าวนั้นช้าเนิบแต่แน่นอน
“น้ำฟ้า กลับเข้าห้องกันเถอะ ครูมาให้ฉันตามเธอลง……” นัทเปิดประตูดาดฟ้าขึ้นมา ใบหน้าของเธอแสดงอารมณ์ว่าเซงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะถูกเปลี่ยนขึ้นมาทันที ที่เธอได้เห็นภาพตรงหน้า
“เฮ้ย ฟ้า!!!!!!!!”
ภาพที่นัทเห็นคือน้ำฟ้ากำลังปีนตะข่าย อยู่อีกฝั่งของตะข่ายเหล็ก นัทค่อยๆเดินเข้าไปหา ขาเรียวสั่นสะท้านด้วยความกลัว ว่าเพื่อนข้างหน้าจะคิดสั้นกระโดดตึกลงไปตาย
“ฟ้า ฉันยอมยกโทษให้แกแล้ว แกอย่าคิดสั้นเลยนะ” นัทตะโกนขึ้นมาของอีกฝั่ง ให้เพื่อนตรงหน้าเธอให้ได้สติ
“นัท ช่วยฉันด้วย แกต้องช่วยฉันนะ!!!!” น้ำฟ้าร้องไห้ มือจิกตะข่ายเหล็กเอาไว้แน่นไม่ปล่อย ใบหน้าเบี้ยวร้องไห้ออกมาไม่หยุดผมเผ่ายุ่งเหยิงเกิดจากลมที่ตีกระหน่ำมาไม่หยุด
“ฉันต้องช่วยแกอยู่แล้ว ก็เราเป็นเพื่อนกันหนิ แกใจเย็นๆแล้วค่อยๆข้ามมานะ” นัทค่อยๆพูดค่อยๆเจรจา ขาสั่นนั้นพยายามจะก้าวไปข้างหน้าหาเพื่อนเธอ
มือเรียวจิกตะข่ายสั่นเพราะความกลัว เธอข้ามมันมาเพื่อหลบชายคนนั้น คนที่จะมาฆ่าเธอ แต่ตั้งแต่ที่นัทเข้ามาชายคนนั้นก็หายไป เหลือแค่เธอกับนัทแค่สองคน เท้าสั่นสะท้าน ค่อยๆเหยียบช่องว่างระหว่างตะข่ายขึ้นมา จวนจะถึงขอบสุดแล้ว มือนั้นยื่นมาให้นัท หวังจะให้เพื่อนฉุดเธอเข้ามาอีกฝั่ง
“นัท รับมือของฉันไปหน่อย ฉันปีนไม่ไหว!!!” น้ำฟ้าพูด พยายามจะเอื้มมือไปให้เพื่อนตรงหน้า ที่ก้มหน้านิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างนั้นยืนแข็งถื่อราวกับหุ่นนิ่งไม่ขยับไปไหน
“นัท นัท !!!ได้ยินฉันมั้ย !!!!” น้ำฟ้ายังคงพยายามจะเอื้อมมมือไปให้เพื่อนตรงหน้าความสิ้นหวังที่หายไปแล้ว เริ่มกลับมาอีกครั้ง ก่อนหน้าของเธอจะเริ่มซีดเผือดขึ้นมาทันที ที่นัทค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา
“คนอย่างเธอ มันสมควรตาย !!!!!!” ใบหน้าของนัทเปลี่ยนไป ใบหน้าบิดเบี้ยว นัยตาสีแดงก่ำกับรอยยิ้มสยองฉายขึ้นมาแทนที่หน้าเดิมของเพื่อนเธอ ยังไม่ทันที่น้ำฟ้าจะได้ทันตั้งตัวอะไร มือนั้นผลักน้ำฟ้าที่เอื้อมมือมาจะขอความช่วยเหลือ จนมือของเธอหลุดออกมาจากราว
เบื้องหลังของเธอคืออากาศที่ไม่มีอะไรรองรับ ดวงตาคู่นั้นจ้องมองเพื่อนตรงหน้าที่ยืนฉีกยิ้มมาให้เธอ ราวกับคนโรคจิต จะต่างไปกว่าเดิม ก็คือนัยตาที่เคยสดใส กลับกลายเป็นนัยตาสีแดงอำมหิตแทน
ปัง !!!!!!!!!!
“เฮ้ย น้ำฟ้า!!!!!!”
นัทที่พึ่งเปิดประตูขึ้นมากำลังวิ่งมาหาเธอ น้ำฟ้าที่กำลังจะตกตึกนั้น หันมามองเธออย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่เธอโดนผลักมา นัยตาเบิกกว้างขึ้นมาอย่างช๊อกๆกับสิ่งที่เธอได้เห็น
เธอยื่นมือมาตรงหน้ากลางธาตุอากาศไขว่คว้ามันราวกับเชือกที่ล่องหน แต่นัทเอื้อมไปไม่ถึง ไม่ใช่ไม่ถึงแต่เอื้อมไม่ได้ เธอที่พึ่งขึ้นมาข้างบนดาดฟ้า กำลังจะเปิดประตูขึ้นมา ก็เห็นน้ำฟ้ากำลังโปรยตัวจะตกตึกเรียน
ขายาวรีบวิ่งหวังจะฉุดเพื่อนของเธอเอาไว้ แต่ไม่ทัน น้ำฟ้าทิ้งตัวลงไปก่อนแล้ว ร่างบางวิ่งกระแทกชนกับตะข่ายเหล็กมือของเธอไม่สามารถจะเอื้อมทะลุไปรับมือนั้นของเพื่อนเธอได้ ดวงตาสั่นระริกจ้องมองร่างเพื่อนของตนเองดิ่งร่างลงไปกระแทกกับพื้นปูน
ปึก !!!!!!
เสียงร่างของน้ำฟ้ากระแทกกับพื้นปูนข้างล่าง กองเลือดสีแดงสาดกระเด็นเป็นวงกว้าง ดวงตามองขึ้นมาตรงดาดฟ้าจ้องมองเพื่อนของเธอ ที่จ้องมองเธอเองกลับมาเช่นกัน น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
น้ำฟ้าจ้องมองเพื่อนของเธอที่อยู่บนดาดฟ้า ภาพค่อยๆเบลอ ก่อนจะลืมตามองขึ้นมาอีกครั้ง ภาพตรงหน้าเป็นหน้าของชายในชุดดำกำลังก้มมองหน้าเธออยู่
กระพริบ อีกครั้ง นัยตาแดงจ้องมองมายังตาของเธอ ก่อนเสียงแหบนั้นจะกระซิบข้างๆที่หูของเธอ
“ฉัน มารับตามที่สัญญากันเอาไว้….”
สิ้นประโยคนั้น เธอก็ไม่รับรู้อะไรอีก นอกจากเสียงของหัวใจ ที่เต้นช้าเนิบ และเงียบสงบลง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอามาปล่อยน๊า ยังไง
ก็ช่วยคอมเม้น มาด้วยนะคะ
ไม่เม้นไม่รักนะเออ (/>3<)/
ความคิดเห็น