คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Kiss1>>>พี่ชาย&น้องชาย
บทที่1 พี่ชาย&น้องชาย
ติ๊ด ตา ละ ลิด ติ๊ด ตี่~
เสียงริงโทนโทรศัพท์สุดเพี้ยนของผมเองแม่งเกรียนชิบใครโทรมาวะสาดดดดพูดไม่ถูกใจเดี๋ยวพ่อจะด่าเช็ดให้
ชะอุ๋ยO.O!
หม่ามี้โทรมา~~~><
“ไงครับมามี๊~”ผมรีบปรับเสียงให้ใสวิ๊งยิ่งกว่าใช้บีชซักทันที...ตอแหลจริงวุ้ยกรูแหมก็หม่ามี๊สุดที่รักโทรมาทั้งทีขืนไปเกรียนใส่ได้โดนตบกะโหลกแหกกันพอดี
“เซนจังถึงไหนแล้วลูก”อะโหม๊าเรียกผมแบบนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า
“เอ่อ...ถึงโตเกียวแล้วม๊า”ผมพูดไปตามความซึ่งมันก็ใช่ผมนั่งรถด่วนสายโตเกียวมานี่หว่าจะให้ไปโผล่ที่โอซาก้ารึไง- -
“ห๊ะ!!....แกไปทำบ้าอะไรที่โตเกียวที่ฉันจะให้ไปนั่นมันเกียวโตโว้ย”โห...ที่อย่างเงี้ยเปลี่ยนสรรพนามฉับพลันเลยนะแต่...
อ๊ะ!เมื่อกี้ม๊าเขาว่าไงนะ?
“เอ่อ...ม๊าตกลงผมต้องไปที่ไหนนะ”ผมถามคุณเธอด้วยน้ำเสียงสั่นๆ....มันไม่จริงใช่ไหม!?
“เกียวโตโว้ยได้ยินไหม...เกียวโต!!”Sheแหกปากใส่หูโทรศัพท์จนผมต้องเอาหูออกห่างทันทีก็แหมขืนฟังไปเต็มละก็หูน้อยๆอันแสนบอบบางของผมก็ได้ฉีกกันพอดี
“ซวย.....”ผมถึงกับหน้าซีดไปเลยซวยแล้วโวยกรูหลงทางง!Help me มาม๊า ไวไว (เกี่ยว?)!!อะไรก็ด้ายช่วยลูกด้วย!!
“เอาไงดีอ่ะม๊า”ผมสถบออกมาสองสามคำเป็นภาษาไทยก่อนจะเอาโทรศัพท์แนบหูอีกครั้งเพื่อขอความช่วยเหลือจากหม่ามี๊ของผมซึ่งsheก็ตอบกลับมา
“เอาแบบนี้เดี๋ยวแม่จะติดต่อไซให้นะลูก....พี่เขาอยู่ที่นั่นพอดีไปอยู่กับพี่เขาจนกว่าแม่จะหาเที่ยวบินไปเกียวโตให้ลูกใหม่ได้ก็แล้วกันแค่นี้แหละ!!”พล่ามจบsheก็วางโทรศัพท์ใส่หูผมเสียงดังโครมแล้วก็เงียบไป
“ไรวะ....”ขนาดรถด่วนกรุยังหลงแล้วนี่เครื่องบินกรุไม่หลงไปอเมริกาเลยเหรอวะ- -;;
“ไซ....งั้นเหรอ”ก็ไม่อยากจะนึกถึงนักหรอกแต่ทำไมเจ้าพี่บ้านั่นถึงมาอยู่ที่นี่ได้วะ...ชิ!ทั้งที่คิดจะไม่ได้เจอกันแล้วซะอีก...
ผมเกลียดคนๆนั้น......
ติ๊ด ตา ละ ลิด ติ๊ด ตี่~
ส้น_เหอะเอาอีกละไอ้โทรศัพท์เวรเลิกทำให้กรุขายหน้าได้แล้ว!!>< (เมิงเป็นคนตั้งเองไม่ใช่เรอะ- -) คราวนี้ใครโทรมาอีกวะหวังว่าคงไม่ใช่หม่ามี้นะ
08x-xxxx….-‘w’-?
เบอร์ใครวะเนี่ยไม่คุ้นเลยวุ้ย??เบอร์สาวเปล่าวะ555+ (ไม่ค่อยเลยนะแก) คงไม่ใช่หรอกมั้งก็ผมไม่เคยให้เบอร์ใครซี้ซั้วนี่หว่านอกจากม๊าอะ...เอ...แต่อย่างม๊าคงไม่เรียกสาวหรอกมั้ง หุหุหุ
“ฮัลโหลใครครับ”ผมเอ่ยทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงสุภาพสุดๆ...ก็แหมมันก็ต้องสร้างภาพพจน์ไว้ก่อนใช่ม้าเพื่อเป็นสาวโทรจะมีโอกาสมีกิ๊กกะเขามั่ง...หุหุหุ (ไอ้ตอแหล- -)
“เซนใช่ไหม?”เฮ้ยใครวะเสียงคุ้นๆ- -?หรือว่า....เฮ้ย!ไม่จริงน่า
“ครับ...คุณ?”ผมเอ่ยถามลองใจอีกฝ่ายโดยที่ในใจก็กลัวว่าคำตอบมันจะตรงกับที่ผมคิดซึ่งมันก็เสือกเป็นจริงซะด้วยสิTwT
“ไซ...”ปลายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำน่าหวาดกลัวจนผมขนแขนสแตนอัพไปหมด...เอ่อไม่ทราบว่านี่มันพี่ชายกรุแน่เหรอไม่เจอกันแปบเดียวทำไมมันน่ากลัวขึ้นเป็นกองเลยวะ
แต่ฟังกี่ทีก็คิดถึงจัง......
เฮ้ย!!ผมคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย=[]=!!
“เซน!!”จู่ๆปลายสายก็ตวาดดังลั่นจนผมสะดุ้งสุดตัว...สาดดดดตกใจหมดไอ้พี่บ้า!!
“อะ....อะไรอ่ะ”ผมเกือบปล่อยโทรศัพท์หลุดมือโชคดียังประคองมันอยู่นะเนี่ย....ไอ้พี่บ้าถ้าเกิดทำตกขึ้นมาแกต้องรับผิดชอบซื้อให้ใหม่นะเฟ้ย!!
“ทำไมไม่ตอบ....แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน”ช้าๆหน่อยสิเฮียผมคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์-*-ถามทีละคำถามเด้แล้วไม่ต้องมาเก๊กเสียงโหดแบบนั้นเลยนะ!!><
“อยู่บนชิงคันเซ็น...อีกเดี๋ยวคงถึง”ผมจำใจตอบครับก็แหมเฮียแกเล่นส่งเสียงขู่หยั่งกะจะฆ่าผมอยู่รอมร่อแบบนั้นลองไปกวนเกรียนใส่เดะ...ศพท่าจะไม่สวยแน่- -;;
“อืม....งั้นฉันจะไปรอ”ห๊ะ!!.....เจ้าพี่บ้านั่นจะมาเรอะชิบหายแล้วโว้ยยยยยยย
“เฮ้!!...ดะ เดี๋ยวสิไซ”
“แล้วก็.....คราวนี้ถ้าฉันไม่เห็นนายลงจากรถไฟแล้วละก็...คงรู้นะ”ช็อกครับ....ช็อก!!นี่ขนาดยังไม่เจอตัวจริงยังเล่นซะขนาดนี้แล้วนี่ผมต้องไปอยู่กับเจ้าบ้านั่นจนกว่าแม่จะหาตั๋วให้ผมไปได้งั้นเรอะ
อ้ากกกกก~
อยากจะกรี๊ดเป็นภาษาญี่ปุ่น!!!
ความคิดเห็น