คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รังเกียจชั้นขนาดนั้นเลยเหรอ
ร่างอวบมองดูฮันกยองขึ้นรถไปอย่างเศร้าใจ รีบกลับมานะฮัน
“นี่นายจะทำอะไรนะ”ซองมินเอยขึ้นเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนเดินมาทางตนเอง
“เปล่านี่”
“เปล่า??แล้วนายจะเดินมาใกล้ฉันทำไม”ซองมินพูนเมื่อเห็นร่างโปร่งยังคงเดินเข้ามาใกล้ตน
“ก็รับคำกับพี่ฮันเอาไว้ว่าจะดูแลกระต่ายขาเป๋ให้”น๊านปากมัน
“ไม่ต้องมาดูลงดูแลหรอกชั้นหรอกนะ ชั้นดูแลตัวเองได้ แค่หกล้มแค่เนี้ยไม่ตายหรอก”เจ็บแล้วยังปากดีอีกกรู < - - -มิน
“งั้นก็ตามใจ”เมื่อพูดจบเจ้าหมอนั้นก็เดินนำผมไปนี่มันไม่คิดจาช่วยผมจริงๆใช่ไหมเนี้ย โด่ ไอ้คนแห้งน้ำใจ นิสัย!!!
เมื่อผมเดินตามไอ้คนแล้งน้ำใจกลับบ้าน ~อ่า~แล้วนี่เจ้าฝนเจ้ากรรมทำไหมต้องตกมาตอนนี้ด้วยนี่ห่ะ
“นี่ไอ้กระต่ายเน่ามาหลบฝนก่อนมา”คยูฮยอนไม่พูดเปล่าใช้มือจับแขนของเจ้ากระต่ายหน้าบุยเข้ามาหลบฝนในบริเวณธนาคารซึ่งตอนนี้เลยเวลาทำการแล้วจึงไม่มีผู้คนอยู่
“นี่นายขยับออกไปหน่อยก็ได้ ชั้นอึดอัด”หน่อยคิดจะแตะอั๋งชั้นหรือไงไอ้หมาป่าหื่น
นั่งซ่ะชิดเลยนะแก แต่ทำไมผมใจผมเต้นแรงขนาดนี้เนี้ย??? คงเพราะอาการหนาวล่ะมั้ง< ----มิน (เหรอค่ะ??? < ---- ไรเตอร์)
“รังเกียจชั้นขนาดนั้นเลยเหรอ.....???”คยูแกจะมามุกไหนของแกเนี้ยแล้วหน้าเศร้าๆของนายด้วย นี่ฉันพูดอะไรผิดหรือไงเนี้ย ผมได้แต่มองเค้าที่ตอนนี้เอาแต่หลบหน้าผม เป็นอะไรของแกเนี่ย อย่าทำให้ชั้นรู้สึกผิดได้เปล่าว่ะเนี้ย
“ ทำยังกะว่าชั้นพิศวาสนายตายล่ะยัยกระต่ายอ้วน นี่ถ้าไม่บอกชั้นคงแยกไม่ออกหรอกนะตอนดูทีวีวันก่อนชั้นล่ะนึกว่านายแอบไปรับจ๊อบพิเศษเล่นโฆษณาเป็นฝาแฝดน้องเคมเค้มเนอะ ยัยเมเม้”หน่อยแกนะแกบังอาจทำให้ชั้นรู้สึกผิดอยู่ได้ไอ้บ้า
“แกสาบานได้ไหมว่านั้นปากนะห่ะไอ้เด็กเวร อย่างชั้นเค้าเรียกว่าอวบน่ารัก เว้ย ไม่ใช่อ้วน เข้าใจด้วย ไอ้หัวขี้เลื่อย”แรงมาแรงไปครับพี่น้อง
“ระดับชั้นมันโคตรสมองเหลี่ยมทองไอคิว 200 ต่างหากล่ะ และที่สำคัญอวบอย่างนายคงต้องเรียกว่าอวบระยะสุดของสุดท้ายเลยดีกว่าเลยอีกสักครึ่งของครึ่งกรัมก็อ้วนแล้ว”(โห่ขนาดนั้นเลยเหรอจ๊ะคยูจัง < ----- ไรเตอร์)เห็นที่ว่าศึกครั้งนี่คงจะยาวนานส่วนไอ้ฝนบ้าก็ไม่ยอมหยุดสักที่ ทั้งคู่ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาจนเหนื่อยแล้วหยุดทะเลาะกันไปเอง....... จนตอนนี้เป็นเวลา 1 ทุ่มตรงแล้วฝนเจ้ากรรมก็ยังไม่ยอมหยุดตกสักที
~จ๊อก จ๊อก~(ช่วยพยายามฟังเป็นเสียงท้องร้องนะค่ะ) นั่นไงท้องเจ้ากรรมดันร้องออกมาต่อหน้าศัตรูได้ไงว่ะเนี้ยเสื่อมเสียชื่อเสียงกระต่ายมาเฟีย เฮ้ย ซองมินเจ้าพิภพหมดเลย(มิทราบว่านามนี่หนูได้แต่ใดมาค่ะหนูมินมิ้น < ----- ไรเตอร์)
ขนาดที่ซองมินกำลังทะเลาะกับเสียงท้องร้องของตัวเองอยู่นั้น...................
“อ่ะ นี่กินแก้หิวไปก่อนล่ะกัน”คยูฮยอนยืนโดรายากิและนมเปรี้ยวให้แก่ซองมินที่ตอนนี้ทำหน้าเด๋อด๊าอยู่
“ไม่มียาพิษหรอกน่ากินๆเข้าไปเหอะ”ว่าแล้วคยูฮยอนก็ยัดเจ้าโดรายากิกะนมเปรี้ยวใส่ในมือของซองมิน
“ อืม ขอบใจนะแล้วนายล่ะ”
“อืมไม่เป็นไรนายทานเถอะ” จะว่าไปนายนี่ก็พอมีส่วนดีบ้างล่ะนะ ถ้าเจ้านี่ไม่ปากเสียล่ะก็เค้าก็น่ารักดีเหมือนกันแหะ
“อ่ะ แบ่งกัน”ซองมินยื่นโดรายากิที่เค้าแบ่งเป็นสองซีกให้แก่คยูครึ่งหนึ่ง
“อ่ะ อืม”คยูรับขนมมาก่อนจะหันไปมองร่างอวบที่ตอนนี้ยัดเจ้าโดรายากิอีกครึ่งซีกด้วยความเร็วหลายร้อยล้านปีแสง ราวกับว่าหากช้ากว่านี้เจ้าโดรายากิที่เคยอยู่ในมือ (แต่ตอนนี้อยู่ที่ โคลอน—ลำไส้ใหญ่ เรียบร้อยโรงเรียนกระต่ายไปแล้ว) จะโดนโดเรมอนที่แอบใช้ประตูทุกหนทุกแห่งกระโดดมาฉกไปอย่างนั้นแหละ
“~ฮึ~”คยูฮยอนส่งเสียงหัวเราะในลำคอก่อนจะหันกลับมาจัดการเจ้าโดรายากิของตน
“เมื่อไรไอ้ฝนบ้าจะหยุดตกสักที่เนี้ย ชั้นง่วงจะตายอยู่แล้ว ไอ้แผลบ้านี้ก็เจ็บเป็นบ้าง”ร่างอวบเริ่มบ่นเพราะความง่วงและอาการเจ็บแสบที่บาดแผล
“อ่ะนี่”คยูฮยอนยืนมือที่มีเจ้าเม็ดสีขาวสองหมดวางอยู่บนมือหนา
“อะไรอ่ะ เจ้ายานี่ หรือนายจะให้ชั้นกินยาพิษเพื่อฆ่าชั้นปิดปากหรือไงกัน”ร่างอวบเริ่มขยับตัวออกห่างจากร่างสูง (ถึงจะเป็นยาพิษแต่ถ้ามาจากมือคยูกี้จังไรเตอร์ยอมตายค่ะ < ---- ไรเตอร์)( -*- หื่นไปแล้วไอ้ไรเตอร์หยุดปร่ามได้แล้วไม่นั้นแกคงได้ตาย Under My teen แน่ < ----- ซองมินนี่)
“กินไปเหอะน่านี่ยาแก้ปวด เจ็บแผลอยู่ไม่ใช่หรอกไง”คยูยัดยาใส่ในฝ่ามือของซองมินแล้วนั่งจ้องให้ร่างอวบกินยา เพราะฤทธิ์ยาทำให้ซองมินเผลอหลับไป......
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกตอนจ้า
ความคิดเห็น