คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : N & N Shop
N & N Shop
ระหว่างทางลงบันได...ฉันก็พบกับอาจารย์ที่กำลังจะเข้าสอนห้องฉันในคาบนี้อย่างพอ
ดิบพอดี
" สวัสดีค่ะอาจารย์ ^^ " ฉันไหว้อาจารย์งามๆ แล้วก้มหน้าพูดกับอาจารย์ต่อ...ฉันรู้นะ
ว่าเป็นมารยาทที่ไม่ดี แต่มันจำเป็นนี่หว่า เพราะเรื่องนี้จะให้พ่อรู้ไม่ได้เด็ดขาด " วันนี้
หนูขอลาครึ่งวันนะค่ะ พอดีว่าหนูปวดหัวมากๆเลยค่ะ "
" งั้นหรอจ้ะ ^^ กลับบ้านดีๆล่ะ เดี๋ยวอาจารย์จะบอกทางห้องปกครองให้ " อาจารย์
บอกด้วยความหวังดี
" ขอบคุณค่ะอาจารย์ ^^ " ฉันยังก้มหน้าพูดต่อไป ถึงฉันจะเฟี้ยว เฮี้ยว เซี่ยว ซ่า ยัง
ไง...แต่ฉันก็กลัวพ่อเป็นเหมือนกันนะ โดยเฉพาะเกี่ยวกับเรื่องที่มีเรื่องตบ หรือต่อยที่ไม่เกี่ยวกับ
เวลาทำภารกิจแบบฉุกฉฺนล่ะก็ พ่อจะทำตัวแบบน่าเบื่อ+น่ากลัวยิ่งกว่าจับฉันให้ไปนั่งฟังพระ
เทศน์มหาชาติพร้อมกับเปิดซีดีสวดมนตร์เสียอีก
ลานจอดรถ
ที่โรงเรียนของฉัน จะแยกที่จอดรถของนักเรียน ผู้ปกครอง-ผู้ที่มาติดต่อ คุณครู-
อาจารย์ ออกเป็นโซนๆ แต่ส่วนของที่เป็นโซนของนักเรียนจะมีขนาดใหญ่กว่าของโซน
อื่นนิดหน่อย ก็อย่างที่บอกนั่นล่ะ...ว่าโรงเรียนฉันน่ะ มีเด็กนักเรียนเยอะมาก…..
ปี๊บ! ปี๊บ!
ฉันหยิบรีโมตฯ ออกมาจากกระเป๋ากระโปรง ขึ้นมาปลดล็อกรถฮอนด้าแจ๊ส ของฉัน
อย่างหน่ายๆ แล้วก้าวขึ้นไปนั่งที่นั่งคนขับ แล้วสตาร์ทรถ …พอรถเลื่อนไปถึงหน้าโรงเรียน
ฉันก็ค่อยๆเลื่อนกระจกลง
" นี่ค่ะลุง " ฉันส่งใบลาให้ลุงรปภ. ที่ทำท่าจะหลับแหล่ ไม่หลับแหล่อยู่ในป้อมยาม
...จะว่าไปแล้วเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน มันก็เกิดขึ้นแถวๆนี้ล่ะนะ ฮึ่ย..นึกแล้วก็แค้นใจ
อย่าให้เจออีกนะ..แม่จะตบให้ฟันร่วงเลย
ครืด!!
พอลุงรปภ. รับใบลาจากฉันไปแล้ว...แกก็ค่อยๆเดินแบกพุงใหญ่เท่าลูกบอลลูน(เว่อร์)
ไปเปิดประตูให้ฉันช้าๆช้าๆ ช้ามากๆๆ
" ขอบคุณค่ะ "
พอพูดจบฉันก็หมุนพวงมาลัยรถ...เลี้ยวออกมาจากบริเวณโรงเรียนทันที แล้วมุ่ง
หน้าไปร้าน N&N Coffee Shop ในย่าน Paradise Mall อย่างเคย
ขับมาได้ไม่นานก็มาถึงร้าน N&N Coffee Shop แล้ว ฉันจึงวนรถไปจอดในโรงรถ
ข้างๆร้าน
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเมื่อฉันเปิดและปิดประตู
" ยินดีต้อนระ....เนม! " พี่นีม..พี่ใหญ่สุดของบ้านวางถ้วยกาแฟที่กำลังเช็ดอยู่ลงบน
เคาน์เตอร์ทันที ที่เห็นฉัน " พี่คิดถึงจังเลย....แล้วมาได้ยังไงเนี่ย? โรงเรียนยังไม่เลิกเลย
ไม่ใช่หรอ? เอ๊ะ! หรือว่าโดด "
" พี่นีมก็เกินไป ไม่ได้เจอกันแค่8ชั่วโมงเอง แล้วก็อีกอย่างนึง...เนมไม่ได้โดดด้วย
นะ " ฉันแบะปากหน่อยๆ แบบว่า...ให้รู้ว่างอนนะ
" อะ...โอเคๆ ไม่โดด ก็ไม่โดด "
" ^^ แล้วพี่แนงกับพี่นิวล่ะค่ะ? " ฉันกวาดสายตามองไปทั่วร้าน แล้วหันมาถามถึงพี่ๆ
จอมป่วนทั้งสองคน
" อ๋อ! สองคนนั้นน่ะหรอ...ช่วยกันอบเค้กอยู่หลังร้านน่ะ "
หา!! ช่วยกันหรอ? เป็นไปไม่ได้อะ พี่แนงกะพี่นิวรักกันปานจะกินหัวกันและกันอย่าง
นั้น.....จะรอดมั้ยเนี่ย?
" นี่ไอ้นิว!! ถือของดีๆไม่เป็นรึไงฮะ? ดูสิ!! แป้งหกหมดแล้วเนี่ย "
นั่นไง!!...นึกได้แค่แป็บเดียว เสียงของพี่แนงก็ด่าพี่นิวแว้ดๆๆ ออกมาจากหลังร้าน
ทันที ฉันเลยหันไปมองพี่นีมก็พบว่า...พี่นีมยืนส่ายหัวกับการทะเลาะวิวาทของ
พี่ๆสองคนนี้อย่างเบื่อหน่าย เส้นผมสีดำที่ถูกสไลด์บางๆหล่นลงมาปรกหน้าพี่นีมเล็กน้อย คิ้ว
บางที่ถูกกันไว้อย่างดีขมวดเข้ากันอย่างเบื่อหน่าย...(แอบ)น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย
" เจ๊ก็อย่าเสียงดังสิ...เดี๋ยวเจ๊นีมก็ได้ยินหรอก เจ๊ก็ผิดนะ...ที่เจ๊ถอยหลังมาเหยียบ
เท้าผมอะ ผมก็เจ็บเป็นนะ "
หลังจากนั้นก็มีเสียงของพี่แนงเถียงและด่าในคราเดียวกันเป็นระยะๆ มัชชปมา...
เวลาผ่านไปได้สักพัก เสียงของพี่ๆก็เงียบลงไป...ฉันจึงสันนิษฐาน(เอาเอง)ว่าพี่แนง
กับพี่นิว กำลังช่วยกันเก็บกวาดแป้งที่พูดถึงเมื่อกี้แน่ๆ ถึงแม้ฉันจะรู้อยู่แก่ใจว่า..มีความ
เป็นไปได้เพียง0.00000000001เปอร์เซ็นเท่านั้น!!
" นี่พี่ๆไปตกถังแป้งที่ไหนกันมาอะ " ฉันแกล้งถามพี่ๆที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้าน ทั้งๆที่รู้
คำตอบอยู่แล้วก็เถอะ ดูสิ ทะเลาะกันเสียงดังซะขนาดนั้นน่ะ ได้ยินกันทั้งโลกแล้วมั้ง
" เนม! ^O^ "
พี่แนงทักขึ้นหลังจากออกมาจากหลังร้าน ตามมาด้วยพี่นิวที่ตอนนี้เหมือนกับ...ผีเลย
ผมสีน้ำตาลแบบไหม้ๆ ที่ถูกซอยแบบรากไทรเท่ๆ ถูกแป้งสีขาวเลอะเป็นดวงๆ เสื้อสีเขียวกับผ้า
กันเปื้อนสีครีมเลอะแบบไม่เป็นท่า...ดูตลกไปอีกแบบ แต่ก็ไม่ใช่แค่พี่นิวหรอกนะ..พี่แนงก็ใช่
ย่อย ก็ดูสภาพสิ...แป้งเลอะจากผมที่เป็นสีดำแบบธรรมชาติพ่อแม่ให้มา ไล่ไปถึงทรวดทรงอง
เอวของพี่แนงที่ถูกควบคุมอาหารมาเป็นอย่างจรดปลายเท้า แล้วก็มีส่วนที่ไม่เลอะเว้นไว้เป็น
ดวงๆด้วย
" ขำอะไรของแกน่ะเนม? " พี่นิวพูดขรึมๆอย่างไม่พอใจ
" ปละ...เปล่านิ^^ " ฉันพยายามกลั้นขำสุดฤทธิ์ มันก็ไม่ใช่เรื่องหน้าขำหรอกนะ...แต่
ฉันเป็นประเภทเส้นตื้นน่ะ
" เออดี อย่าให้พี่รู้นะว่าแกขำอะไร " พี่นิวพูดพลางชี้หน้าฉันที่ยืนยิ้มร่าอยู่
" แล้วทำไมวันนี้มาเร็วจัง? " พอพี่แนงวางของไว้บนเคาน์เตอร์เสร็จก็เอ่ยถามฉันขึ้น
มา
" มีเรื่องนิดหน่อยอะพี่ ช่างเหอะ " พอพูดถึงเรื่องนี้ก็นึกขึ้นมาได้ ว่าฉันโดนตบมานี่นา
ป่านนี้พี่ๆเห็นรอยที่หน้ากันหมดแล้วมั้ง…ลืมซะสนิทเลย ฉันจึงยกมือมือขึ้นมาปิดหน้าแล้ว
ก้มหน้างุดๆ
" เนม ไม่ต้องปิดหรอก พี่เห็นแล้วล่ะ...ไปโดนอะไรมา ไหนลองบอกพี่มาสิ " พี่นีม
เดินเข้ามาหาฉันช้าๆ แล้วถามด้วยสายตาแกมบังคับ
" ก็ไม่มีอะไรมากพี่ ก็แค่มีเรื่องนิดหน่อยอย่างที่เนมบอกนั่นล่ะ " ฉันบอกปัดแล้วเดินเลี่ยงไป
อีกทางนึง
" เนม!! " พี่แนงกับพี่นีมประสานเสียงเรียกชื่อฉันดังสนั่นลั่นโลกา ส่วนพี่นิวน่ะเหรอ
ทำหน้าซังกะตายอยู่หลังเคาน์เตอร์เป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนบรูไน(ฉันแอบเป็นลูกเสี้ยวล่ะ เหอะ)
" ง่ะ ก็ได้ๆ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ พวกพี่ๆยังจำยัยแอมได้ปะล่ะ? " ฉันพูดขึ้นเมื่อเจอสาย
ตาโหดเหี้ยมจากพี่สาวสุดสวยมองมาอย่างไม่ลดละ จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมด เน้น
ย้ำว่าทั้งหมดให้พี่ๆเค้าฟัง
" เหอะ พี่ล่ะไม่ชอบเลย...เด็กแบบนั้นน่ะ นิสัยแย่มาก แล้วเนมว่าพรุ่งนี้ยัยนั่นจะมา
โรงเรียนอีกมั้ย? " พี่แนงพูดขึ้นหลังจากฉันเล่าจบแล้ว
" เนมว่าไม่หรอก โดนไปซะขนาดนั้น " ฉันตอบ
" เรื่องนี้ให้พ่อรู้ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ ถ้าเกิดพ่อรู้เรื่องนี้ขึ้นมา...มันจะเป็นเรื่องซะ
เปล่าๆ " พี่นีมบอกอย่างเป็นห่วง แต่พอพี่นีมพูดจบพวกเราก็เงียบ..เหมือนกับจะรอให้
ใครพูดต่อ.. ฉัน พี่นีม พี่แนง มองไปยังพี่นิวที่นอนน้ำลายยืดอยู่ข้างๆฉัน นี่พี่นิวไม่ได้
ตั้งใจฟังน้องคนนี้พูดเลยเรอะ!!
" อย่าเนม " พี่แนงดึงมือฉันที่กำลังจะเอื้อมไปขยุ้มคอเสื้อพี่นิว " เดี๋ยวพี่จัดการเอง หึ หึ"
ว่าแล้ว พี่แนงก็ค่อยๆเลื่อนมือไปที่พี่นิว ที่ยังคงหลับอยู่
" พอเลยทั้งคู่ ปล่อยให้นิวหลับไปเถอะ " พี่นีมพูดขัดขึ้นมาก่อนที่มือพี่แนงจะเข้า
ไปถึงคอเสื้อพี่นิว
" พี่นีมอะ แนงไม่ทำอะไรร้ายแรงหรอกน่า นะๆๆ " พี่แนงทำสายตาเว้าวอนสุดขีด
" ไม่มีทาง! "
กิ้งก่อง!!
เหมือนเสียงระฆังห้ามยก ที่ทำให้พี่นีมกับพี่แนงเลิกทะเลาะกัน ...และพี่นิวก็ตื่นจากการเพิ่ง
ไปเฝ้าพระอินทร์มาหยกๆ แล้วเดินออกไปหลังร้านเพื่อล้างหน้า
" ไปเลย ไปรับออร์เดอร์เลยนะ" พี่นีมบอกหลังจากมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา
" ไปรับออร์เดอร์สิเนม " หืม ...พี่แนงหันมาพูดกับฉันที่ยืนนิ่งอยู่
" พี่นีมบอกพี่แนงไม่ใช่หรอ? "
" อืมใช่! แต่พี่ใช้แกต่อไง ไปดิ " พอพูดจบพี่แนงกับพี่นีมก็สะบัดก้นไปในที่ของตัว
เองทันที
" ชิ ก็ได้ " ฉันพูดอย่างหน่ายๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะนั้น
" รับอะไรดีค่ะ ^^ " ฉันพูดแล้วยิ้มหวานๆให้ ส่วนตาก็จดจ่ออยู่กับใบจดออร์เดอร์
" ผมขอคาปูชิโน่ไม่หวานมากกับ เค้กกาแฟละกันครับ -_- " ผู้ชายผมสีดำซอยสั้นตัด
กับผิวขาวเนียน ใส่เสื้อยืดสีดำ กับกางเกงยีนเซอร์ๆ พูดในขณะที่ดวงตากำลังมองออก
ไปเรื่อยเปื่อยนอกหน้าต่าง เอ่อ...อยากจะถามว่าจะกินขมไปถึงไหนกันนะ
" ฉันขอลาเต้ ใส่นมเยอะๆ กับเค้กวานิลลา^^ " ผู้ชายที่นั่งติดกับหน้าต่าง ผมสีเงิน
ซอยยาวระต้นคอ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อคลุมสีฟ้าพับแขนขึ้นกับกางเกงขาเดฟสี
ขาว บอกโดยไม่ต้องดูเมนูแล้วยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้ฉัน
" ฉันเอาเอสเปรสโซ่กับ ช็อกโกแลตชีสเค้ก " ผู้ชายผมสีดำเข้ม ผิวสีแทนนิดๆใส่
เสื้อสีเขียวกับกางเกงแสล็คสีน้ำตาลซีดๆ ที่นั่งอยู่ทางซ้ายมือของฉันบอกในขณะที่มือก็
ยังกดBlack Berryยิกๆ
" ส่วนของฉันเอาเป็นเอสเปรสโซ่ กับคุกกี้อัลม่อนละกัน " ผู้ชายคนที่หน้าตาคล้ายๆ
กับคนที่นั่งเล่นแบล็คเบอร์รี่แต่ต่างกันที่สีผม เพราะนายคนนี้ผมเป็นน้ำตาลสนิท แล้วทำ
ไฮไลท์สีน้ำเงินสว่าง ตัดกับผิวที่ออกจะคล้ำๆมากกว่าสีแทนอะนะ เขาคนนั้นใส่เสื้อสี
เทา กับกางเกงแสล็คสีดำ บอกเสียงเข้ม
ทุกๆคนบนโต๊ะสั่งกันครบหมดแล้ว เหลือแต่นายคนที่นั่งทางด้านขวามือที่นั่งดูเมนูอยู่
เขามีผมสีน้ำตาล ซอยรากไทร ผิวขาวเนียนตัวสูงใหญ่ ใส่เสื้อยืดโปโลสีฟ้าลายขวาง
สีขาว กับกางเกงยีนเท่ห์ๆ
" เอ่อ... "
" ไม่สั่งหรอคีย์? " ผู้ชายคนที่นั่งเล่นBBวางมันลงบนโต๊ะ แล้วหันมาถามก่อนที่ฉันจะ
ได้พูดอะไร
" อ้าว!...สั่งเสร็จกันหมดแล้วหรอ " เขาสะดุ้งตื่นจากภวังค์แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง.." ฉันเอา
ไวท์มอลต์กับ เค้กนมสดสตรอเบอร์รี่สองชิ้นละกันนะ " ว่าแล้วเค้าก็เงยหน้าขึ้นมาจาก
เมนูขึ้นมามองหน้าฉันแบบตรงๆ
นะ...นี่มัน!
" นาย! " ฉันตกใจจนเผลอชี้หน้าเขาเข้าไป ฉันเชื่อจริงๆจังๆเลยล่ะว่าโลกใบนี้มัน
กลมซะจริงๆ
" อ้าว! สวัสดี หัวหน้าLeader วันนี้โดดหรอกหรอเนี่ย " เขาว่า แล้วยิ้มหยันให้ฉัน
พร้อมกับมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า " เฮอะ ใส่ชุดนักเรียนทำงานเลยหรอ "
" ทำงาน? " ฉันถาม งงๆ ตานี่นี่มันอะไรนักหนานะ
" ฉันจะถ่ายรูปไปให้ผอ.โรงเรียนเธอดู ว่าเธอโดดเรียน มาทำงานร้านกาแฟนี่ " อ๋อ..
ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง
" เรื่องของนาย " ฉันพูดแล้วเตรียมจะเดินไปหาพี่นีม เพราะไม่อยากจะมีเรื่องกับลูก
ค้า โดยถือคติที่ว่า...ลูกค้าคือพระเจ้า แม้ว่าฉันจะเคยบอกตัวเองว่าอยากตบเขาให้ฟัน
ร่วงก็เถอะนะ แต่เพราะฉันมีลางสังหรณ์และเห่าว่าจะต้องได้เจอเขาอีกแน่ๆ เลยเอาไว้ตบ
ตอนนั้นเลยดีกว่า แต่ว่า...(ตานั่นรู้สึกชื่อคีย์มั้ง)คีย์ ดึงแขนฉันเอาไว้ทำให้ฉันเซเล็กน้อย
" นายจะเอายังไงกับฉันกันแน่ฮะ! ปล่อยฉันซะที " ว่าแล้วฉันก็สะบัดแขนแรงๆให้เขา
ปล่อย และเขาก็ยอมปล่อยมันแต่โดยดี แล้วแสยะยิ้มให้ฉันอย่างสมเพช โอ๊ย!! ฉันจะทน
ไม่ไหวแล้วนะ ถ้ามีอีกครั้งนึงล่ะก็..แม่จะถีบให้หงายตึงเลย อ๊ากกกส์ (พ่นไฟ)
ฉันหายใจเข้าถี่ๆ เพื่อลดอารมณ์เดือดดาลของตัวเองอย่างช้าๆ
" อ้าวคุณคีย์ มาแล้วหรอคะ เดี๋ยวฉันไปหยิบเค้กมาให้นะคะ ^^ " พี่นีมเดินออกมาจาก
หลังร้าน แล้วส่งยิ้มหวานให้นายคีย์ ผู้ชายที่ฉันกำลังจ้องตาหาเรื่องอยู่ตรงนี้
เอ๊ะ! แต่ทำไมพี่นีมพูดเหมือนกับว่าตานี่มาที่นี่บ่อยครั้งอย่างนั้นล่ะ แถมพี่นีมยังบอก
อีกด้วยว่า 'เดี๋ยวฉันไปหยิบเค้กมาให้นะคะ' ด้วยอะ โอ๊ย!! คิดมากน่า คงไม่ใช่หรอก
ตานั่นคงมาแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ติดใจในความอร่อยของเค้กพี่นีมเลยมาสั่งก็เป็นได้ ^^ อืม
ใช่ๆๆ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ
" นี่ค่ะวานิลลาเค้กไม่แต่งหน้า กับไวท์มอลต์ร้อนห้าแก้ว ^^ อ้าว แล้วน้องแคนดี้ไม่มา
ด้วยหรอค่ะ ส่วนเค้กนี่ก็คงให้แคนดี้แต่งหน้าเล่นอีกใช่มั้ย? " พอพี่นีมพูดจบก็วางถุง
ไว้บนโต๊ะด้านหน้าหมอนั่น
" อ๋อใช่ครับ ผมเอาให้แคนดี้ไปแต่งหน้าเล่นน่ะครับ "
อ่ะโด่ ทีเวลาอยู่กับพี่นีมล่ะพูดจาซะเพราะเชียว สงสัยจะพิศวาสพี่เราเข้าให้ เฮ้ย! แต่
ไม่ได้นะ ถ้าเกิดนายนี่เป็นแฟนพี่เรา แล้วฉันจะแก้แค้นตานี่ได้ยังไง เพราะฉะนั้นฉันจะ
ต้องขัดขวาง
" แหม..ทีเวลาอยู่กับพี่นีมนี่พูดเพราะจังเลยนะ " ฉันเลยเข้าไปขัดขวาง โดยการแขวะ
ตานั่นอย่างเบาะๆ
" เนม ทำไมพูดกับคุณคีย์เค้าอย่างนั้นล่ะ " พี่นีมหันมาดุฉันกลายๆ
" ฮึ่ย! งั้นเนมขอตัวก่อนละกัน " ว่าแล้วก็หันไปส่งสายตาพิฆาตใสตานั่นก่อนเดินจาก
ไป แต่มีเรอะ ที่ฉันจะไม่แอบฟังน่ะ นายนั่นต้องนินทาฉันในทางที่ไม่ดีให้พี่นีมฟังแน่ๆ
เลย
" เด็กเสิร์ฟคนใหม่เหรอครับ? " นายคีย์ถามพี่นีมอย่างอยากรู้อยากเห็น
" อ๋อ..เด็กคนนั้นน่ะหรอคะ เป็นน้องสาวฉันเองแหละค่ะ เธอชื่อเนม ^^ "
" นะ...น้องสาวหรอครับ " คีย์ถามย้ำอีกครั้ง
" ค่ะ คุณคีย์มีอะไรรึเปล่าคะ? "
" เปล่าครับ " นายคีย์มีทีท่าตกใจเล็กน้อย ที่รู้ว่าฉันเป็นน้องสาวเจ้าของร้านนี้
" เนม "
" หือ ว้าย!! " โอ๊ย!! ร้อนนนน!! " พี่นิวเล่นไรเนี่ย โอยยย "
" โทษทีๆ พี่ไม่นึกว่าแกจะหันมาเร็วขนาดนี้น่ะ - -^ " พี่นิวทำหน้าสำนึกผิดทันใด หลัง
จากทำการนำถุงนำร้อนมาแนบแก้มข้างที่โดนตบ แสบมากกก
" เนมเป็นอะไรน่ะ ร้องซะดังเลย " พี่นีมวิ่งหน้าตื่นเข้ามที่เคาน์เตอร์ทันใด
" ก็พี่นิวอะสิ เอาน้ำร้อนมาแนบแก้มเนม แสบมากๆ " ฉันได้ที่รีบฟ้องพี่นีมใหญ่
" แกก็ร้องเว่อร์เกิน "
" แล้วใครใช้ให้พี่นิวหลับตอนที่ฉันเล่าให้ฟังล่ะ อย่างนี้มันแกล้งกันชัดๆ "
" โอเคๆ พอกันทั้งคู่แหละ แล้วออร์เดอร์เสร็จรึยัง " พี่นิวรีบห้ามทัพ ก่อนที่มันจะยิ่ง
กว่านี้
" เสร็จแล้วล่ะ ก็กะจะมาเรียกเนมให้ไปเสิร์ฟอยู่ " พี่นิวตอบแล้วจึงยกถาดออกมาวาง
ไว้บนเคาน์เตอร์
" เนมไปเสิร์ฟให้พี่หน่อยสิ พี่เมื่อยอะ " ว่าแล้วพี่นีมก็โบ้ยงานมาให้ฉันทันทีทันใด
เอาน่ะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานอย่าเอามาปนกัน...ถ้าตานั่นไม่กวนประสาทฉันก่อนน่ะนะ
ว่าแล้วฉันก็ยกถาดเสิร์ฟไปที่โต๊ะหมอนั่นทันที
" ออร์เดอร์มาเสิร์ฟค่ะ - - " ฉันบอกและวางมันลงบนโต๊ะทุกอย่าง ทั้งที่รู้ว่าควรจะ
ทวนรายการให้ลูกค้า และยิ้มให้ลูกค้าอย่างเต็มใจ แต่โต๊ะของนายนี่...มันไม่ใช่!!
" ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอเป็นน้องสาวของพี่นีม " คีย์พูดขึ้นมา
" ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อว่านายเป็นลูกค้าประจำที่ร้านของพี่ฉันเหมือนกันน่ะแหละ " ฉัน
โต้กลับ
" งั้นหรอ "
" เรื่องของฉัน ถ้านายอยากอยู่ในร้านนี้ต่ออีกหน่อย ก็ช่วยเงียบปากหน่อยนะ
รำคาญ!! " ว่าแล้วฉันก็สะบัดก้น เชิดหน้าออกมาจากโต๊ะนั่นทันใด
เวลาผ่านไปประมาณสิบนาที นายนั่นก็เรียกให้มาเก็บค่าเสียหาย...และเช่นเดิม พี่ๆ
สุดที่รักก็โบ้ยงานมาให้ฉันอีกเช่นเคย เฮ้อออ เหมือนแกล้งกันเลยเนอะ
" ทั้งหมดสามร้อยสี่สิบค่ะ แล้วก็ค่าเค้กที่สั่งไว้เมื่อวานอีกสองร้อยห้าสิบ รวมเป็นห้า
ร้อยเก้าสิบบาทค่ะ " ฉันบอก แล้วแอบกระแทกเสียงหน่อยๆ
" คีย์ แกจ่ายไปก่อนนะเว้ย ขี้เกียจหยิบกระเป๋าตังค์ว่ะ " นายคนผมสีเงินบอกกับเพื่อน
ของเขา
" เออพวกแกก็ตลอดนั่นแหละ อ่ะนี่ " คีย์ว่าแล้วส่งเงินหกร้อย " ไม่ต้องทอนนะ ไปเหอะ " แต่
ก่อนออกไปก็ไม่ลืมที่จะทิ้งทวนเอาไว้ว่า " เมื่อตอนกลางวันน่ะ...แก้มเธอนุ้ม นุ่ม ^^ "
" นะ...นาย!!! นายไม่อยากตายดีใช่มั้ย ไอ้กุญแจ ไอ้บ้ากาม ไอ้ลามก " มันช่างกล้า
พูด ฉันลืมไปแล้วแท้ๆ ฮึ่ม!!
" แกยืนด่าใครอยู่อ่ะเนม " พี่แนงที่เพิ่งกลับมาจากการซื้อวัตถุดิบทำขนม ที่พี่ๆเขา
เพิ่งทำหกกระจายเมื่อกี้มา ก็ถามขึ้นทันใด
" ไม่มี..อะไร...หรอก " ฉันพยายามข่มอารมณ์โกรธด้วยการค่อยพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัด
คำ
" แน่ใจนะ "
" อื้ม …แล้ววันนี้พี่ปิดร้านกันกี่โมงอะ " ฉันเปลี่ยนเรื่อง
" ประมาณหกโมงนั่นล่ะ " พี่นิวที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้านเป็นคนคลายความสงสัย
ให้
" งั้นเหรอ นี่ก็ประมาณหกโมงละ งั้นเดี๋ยวเนมกลับบ้านก่อนนะ " ฉันบอกแล้วลา
พี่ๆแล้วเดินออกหลังร้านไป
ออกมาจากร้านประมาณ30นาที รถของฉันก็ยังไม่เคลื่อนออกจากย่านParadise
Mallสักที แล้วตอนนี้ที่นี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วยอะ อืม...ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าเวลากลางคืนไฟแถวๆนี้
ก็สวยดีเหมือนกันนะเนี่ย วิบวับๆเหมือนช่วงเทศกาลคริสมาสต์ไม่ก็ปีใหม่เลยล่ะ
หลังจากที่ฉันนั่งเหม่อมองดูดาวดูไฟจนแทบจะเผลอหลับคารถ ไฟแดงเจ้ากรรมก็กลับ
เปลี่ยนเป็นสีเขี่ยวทำให้ฉันต้องบึ่งรถออกจากย่าน Paradise Mall ในเวลาเกือบ 1ทุ่ม
ฉันนั่งกินลมชมวิวไปเรื่อยๆอย่างสบายอกสบายใจ ก็มีเสียงหนึ่งเรียกมาจากรั้วปูน
ข้างบ้าน
" เนม " หญิงร่างบางผมยาวประบ่าสีน้ำตาลทอง หน้าตาดูขรึมๆ ที่ทำให้ดูแล้วน่าเกรงขาม
มากๆ แต่ที่จริงเป็นพี่สาวที่ใจดีคนนึงเลยล่ะ
" อ๊ะ พี่เฟสนะเอง มาหาพี่นีมเหรอค่ะ ^^ "
" อืม แล้วนีมอยู่มั้ย "
" อ๋อ ค่ะ พี่นีมยังไม่กลับเลย "
" งั้นหรอ งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก "
" อ่าค่ะ แล้ววันนี้พี่เฟียสไม่อยู่เหรอค่ะ บ้านเงียบๆ " ฉันถามถึงพี่ชายนักเที่ยวของพี่
เฟสอย่างสงสัย
" คงจะไปป่วนผับแถวๆรัชดาล่ะมั้ง ไม่รู้สิ แต่อย่าให้รู้ว่าพาอีตัวมาที่บ้านเด็ดขาดเลย
ไม่งั้นพี่จัดการถึงขั้นสูงสุดแน่ๆ "
" อ่าค่ะ แหะๆ " พี่เฟสน่ากลัวจัง ฉันชวนคุยผิดเรื่องสินะ งั้นโกยดีกว่า " งั้นเนมขอตัว
ก่อนนะค่ะ พอดีรู้สึกเหนียวตัวมากๆเลย แล้วเดี๋ยวเนมจะบอกพี่นีมให้นะค่ะ ว่าพี่เฟสมา
หา "
" จ้ะ หลับฝันดีนะ "
" ค่ะ เช่นกัน " หลังจากล่ำลากันแล้วก็แยกย้ายกันเข้าบ้านทันที
ระหว่างที่กำลังจะเข้านอน ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ(นอกเวลาเรียน เรียกพ่อละกัน)ว่าคืน
นี้พ่อต้องรีบไปสัมนาที่ฝรั่งเศส และท่านก็ได้ฝากเอกสารที่ฉันต้องใช้ทั้งหมดไว้ที่พี่ๆ (โดยที่ไม่ได้
ระบุว่าพี่คนไหน....เหนื่อยตูอีกแล้ว) และที่สำคัญมากกว่านั้น...ฉันกับแก๊นต้องไปพรีเซนต์
ความคิดเห็น