คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Actors of Ep.1 Part 3 Everybody came.....1 [JAPAN]
Actors of Ep.1 Part 3 Everybody came.....1 [JAPAN]
ความเดิมตอนที่แล้ว ปู่ก็ยังเรียกเค้าเหมือนเดิม เพราะยังไม่ทันขาดคำไคสุเกะก็สะดุดพื้นต่างระดับ ที่ถูกปรับเปลี่ยนให้รับกับยุคสมัย (เพื่ออะไร) แต่ก็เป็นเรง (อีกแล้วคร๊าบพี่น้อง) ที่คว้าเอวไว้ทัน ด้วยท่วงท่าอันสวยงามเกินบรรยาย
ซึ่งอีกเพียงสองเซนครึ่งคง...ประกบปากจนกันลืมโลกไปเลย (แม่นแล้ว อิอิ)
ความฮาบังเกิดแก่สมาชิกทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่ แม่บ้านชินนิจิ ที่ยืนคอยพวกเค้าเพื่อจะพาไปยังห้องพักต่างๆ
ที่ถูกตระเตรียมไว้เป็นอย่างดีเยี่ยม ตามคำสั่งของคุณปู่คาโต้
... ยกเว้น...
...เจ้าตัว...
...ซุ่มซ่าม...
...ที่ขำไม่ออก...
“ห้องนายอยู่ทางโน้นไม่ใช่เหรอ นี่มันห้องนอนชั้นนะ”
ยาสุกะพูดใส่หน้าโทคุยามะที่เดินตามหลังต้อยๆ
“แต่...ชั้นอยากไปนั่งเล่นห้องนายก่อน ไม่ได้หรอ?”
เสียงทุ้มเอ่ยแบบอ้อนๆ
“อืม...ก็ได้ แต่ 2 ทุ่ม นายต้องกลับห้องนะ เพราะชั้นจะพักผ่อน”
“ห๊า!! นายเข้านอน 2 ทุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เท่าที่ชั้นรู้ นายนอนดึกมากๆ เผลอๆก็อาจจะไม่นอนเลย ไม่รู้ร่างกายนายมนได้ยังไง หึ!”
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่เดี๋ยวนี้ ถ้าชั้นนอนดึก เดี๋ยวมีริ้วรอยยะ”
ยาสุกะพูดกระแทก แดกดันกับหนังหน้าคนบางแถวๆเนี่ยะ
“ก็...ชั้นเป็นผู้ชายนิ่ จะให้ผิวหน้าสวยใส วิ้งๆ แบบผู้หญิงได้ไงล่ะ”
โทคุยามะเอ่ยล้อเลียน
“แต่ชั้นเป็นผู้ชายนะยะ ไม่ใช่ผู้หญิง”
“ผู้ชายที่หน้าหวานเหมือนผู้หญิง นิสัยก็ช่าย อารมณ์ก็ช่าย แล้วก็...”
สายตากับคำพูดที่เริ่มจะแทกเลมสัดส่วนของร่างบาง ที่โทคุยามะสรรมาพูดนั้น แก้มยาสุกะขึ้นสีระเรื่อซะแล้ว
“ชั้นจะไปอาบน้ำก่อน นายนั่งเล่นไปก่อนละกัน”
“ห๊า!!”
โทคุยามะร้องเสียงหลง
“มีไรหรอโทคุซัง”
ยาสุกะที่ยังคงเผลอเรียกชื่ออย่างสนิท
“ก็นายจะอาบน้ำ งั้นชั้นกลับห้องก่อนดีกว่าไม๊”
ว่าแล้วโทคุยามะก็ลุกจากเก้าอี้ข้างเตียงตรงไปหายาสุกะ
“ผมเริ่มยาวแล้วนะ นุ่มจัง สวยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ผมนายถ้าไว้ยาวกว่านี้ใครเห็นคงต้องคิดว่านายเป็นผู้หญิงแน่ๆเล๊ย”
พูดไปก็จับหัวยาสุกะโยกไป
“นี่นาย! หัวชั้นไม่ของเล่นนะ”
เจ้าของผมนุ่มสะบัดตัวหนี กระพริบตาถี่ๆ ให้หายมืน
“ชั้นไปอาบน้ำล่ะ”
มัวแต่เขิน (รึเปล่าจ๊ะ) ลืมไปว่านี่มันห้องเค้าเอง แล้วก็ยังมีอีกคนที่อยู่ด้วยกับอารมณ์ที่ ไม่น่าไว้ใจเอาซะเล๊ย
‘นี่ นายเห็นชั้นเป็นอากาศรึไงนะ นายอาบน้ำ แล้วชั้นล่ะ ความรู้สึกอย่างงั้นของนายมันเสื่อมไปแล้วชะมะ ถึงลืมไปว่าชั้นน่ะ คิดยังไงกับนาย ยาสุกะซัง’
เมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิด ร่างหนาก็สะดุ้งสุดตัว ภาพที่เค้าเห็นตอนนี้มันช่างน่าร๊ากๆๆ มากๆๆๆ ยาสุกะสวมเสื้อคลุมตัวยาวสีครีมลายดอกฟอร์เกตมีนอทสีม่วงเข้ม ดูคล้ายๆ กับที่เค้าเคยไปเลือกซื้อกับโคทานิตอนวันเกิดยาสุกะแต่ไม่บอกให้รู้ว่าเค้าเป็นคนเลือก เจ้านั่นบอกว่ายาสุกะชอบมาก สีสวยลายก็สวยดี ผ้านุ่มใส่สบาย จนบางทีก็ใส่นอนแทนชุดนอนซะงั้น ว่าแต่ มันไม่โล่งโปร่ง เย็นวาบๆ บ้างหรอ ผมเคลียไหล่เปียกชื้นด้วยน้ำ ที่คาดว่าคงสระผม โทคุยามะพยายามอย่างยิ่งที่จะกลืนน้ำลายลงคอให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เอ่อ...ชั้นว่า... ชั้นกลับห้องไป...อาบน้ำบ้าง ดะ ดะ ดีกว่า”
โทคุยามะเอ่ยประโยคจบจนได้ ยาสุกะอมยิ้มกับทีท่าของโทคุยามะที่ดูอายเค้ามากกว่าตัวเค้าเองซะอีก
“งั้นนายพักเหอะ ไปนะเจอกันพรุ่งนี้”
ประตูถูกขวางโดยร่างเล็กๆ มือเรียวที่กำลังจะเอื้อมจับลูกบิดก็เลยไปจับเอาหน้าอกแทน
“ง่ะ! โทษทีน้า ชั้นไม่ ได้ ตั้งใจ เอ่อ...ยาสุกะซัง”
โทคุยามะพูดลิ้นรัว แล้วหันหลังให้ด้วยความตกใจ (หรืออายหว่า?) มือบางก็สวมกอดจากด้านหลังทันที อิงหน้าซบลงกลางแผ่นหลังกว้างของร่างหนา กลิ่นน้ำหอมที่ติดอยู่บนเสื้อของร่างหนายังคุ้นจมูกดี เพราะเค้าเองที่เป็นคนซื้อให้เป็นของขวัญที่โทคุยามะสอบผ่านเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับพ่อของเค้า ซึ่งน้อยคนนักที่จะสอบได้ ใครกันล่ะอยากจะไปเรียนโรงเรียนที่มีแต่ความน่ากลัว มีแต่พวกรักการต่อสู้เป็นชีวิตเท่านั้น ซึ่งตรงนี้ยาสุกะกับโคทานิไม่ได้เชื้อพ่อมาเลยซักนิดเดียว คงไม่แปลกสำหรับโทคุยามะ เพราะเค้าเป็นถึงทายาทของเดท ที่ไม่มีใครรู้ประวัติที่แท้จริง เนื่องจากถูกเก็บเป็นความลับจากทาง การขององค์กรอิสระโดยพ่อของเค้านั้นเอง
“นายมากอดชั้นทำไม”
น้ำเสียงถามฟังดูปกติดีอยู่หร๊อกถ้าไม่เขินระหว่างพูดอ่ะนะ ยาสุกะไม่ตอบ แต่กลับสวมกอดแน่นกว่าเดิมจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของร่างหนา เค้าพยายามจะแกะมือนุ่มๆ ของร่างบางออกไป ก่อนที่เค้าจะทนไม่ไหวและ เค้าไม่อยากเสียเพื่อน (รัก) ไป แต่ยิ่งแกะ แงะ เท่าไหร่ ร่างเล็กๆ ก็ยิ่งกอดแน่นขั้นกว่า เค้าพยายามแล้วที่จะข่มใจไม่ให้ไหวหวั่น ยาสุกะที่ชอบแกล้งเค้าอยู่เรื่อย เมื่อความพยายามที่จะแกะมือเล็กออกไม่สำเร็จ ก็เปลี่ยนเป็นกุมมือนุ่มนิ่มไว้แน่นแนบกับหน้าท้องตัวเองซะเลย ทำให้หน้าของคนกอดแนบชิดแผ่นหลังกล้าง ร่างบางพยายามจะชักมือตัวเองกลับแต่ก็สู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้
“หึ๋ย ! โทคุยามะ ช้านหายใจไม่ออกแล้วนะ”
น้ำเสียงกึ่งฉุนๆ เอ่ยบอกอีกคนที่ยังไม่ยอมปล่อยมือเค้าซักที
“ก็อยากมากอดเค้าก่อนทามมายล้า....”
ร่างหนาตอบด้วยเสียงที่กวนประสาท
“ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่มีทาง ก็อยากกอด ก็กอดให้หายคิดถึงซิจ๊ะ อยากมากกอดเค้าเองนะ เรื่องอะไรจะปล่อยง่ายๆ”
โทคุยามะพูดปนขำๆ เค้าละอยากจะเห็นสีหน้าคนด้านหลังตอนนี้จังว่าเป็นยังไง
“ถ้าชั้นปล่อยนาย ต้องสัญญากับชั้นนะว่า...นายจะไม่ทำอย่างงี้อีก”
ร่างด้านหลังพยักหน้าหงึกๆ
‘เป็นอันว่ารับทราบแล้วรีบปล่อยชั้นซะที’
เมื่อยาสุกะหลุดออกจากแผ่นหลังกว้างก็อ้าปากเอาออกซิเจนเข้าปอดอย่างแรง จนลืมดูความเรียบร้อยของเสื้อคลุมที่เมื่อกะตี้ดิ้นกันไปดันกันมากับแผ่นหลังโทคุยามะทำให้สายคาดเอวที่ถูกมัดไว้หลวมๆ หลุดออกมา เผยให้เห็นสรีระด้านในเพียงครึ่งๆ กลางๆ ผิวขาวเนียนใส เม็ดสีชมพูระเรื่อที่ยอดอกนั่นโผล่มาเล็กน้อย แต่ท่อนล่างถูกปิดไว้ด้วยบ๊อคเซอร์สีดำตัวจิ๋วแทบจะกลายเป็นกางเกงชั้นในยังไงยังงั้น มันช่างตัดกับสีผิวขาวนวลเนียนของยาสุกะซะจริงๆ กว่าที่ยาสุกะจะรู้ตัวว่าคนตรงหน้าสำรวจร่างภายในของเค้าจนคิดไปไหนถึงไหนแล้ว ทำเอาร่างหนาอดใจต่อไปไม่ไหว ดึงร่างเล็กๆ มาจูบหนักๆ ก่อนจะตั้งสติได้จึงปล่อย
“เอ่อ...ชั้น...ขอโทษนะ”
โทคุยามะทำอะไรไม่ถูก ก็ได้แต่พูดขอโทษๆ อยู่สองสามครั้ง ก้มหัวแล้วก็หัวหัวอีก
“กลัวชั้นหรือเปล่า คือนายก็รู้ว่าชั้นคิดกับนายยังไง แล้วนายยังจะมาทำกับชั้นอย่างงี้ มัน...ไม่ใช่ความผิดชั้นนะ...ยาสุกะซัง”
โทคุยามะก็แก้ตัวไปเรื่อยเปื่อย โดยไม่ได้รู้เลยว่ายาสุกะยืนอมยิ้มน้อยมองเค้าอย่างแปลกใจ
“นี่! โคทุยามะซัง นายทึ่มจริงๆเล๊ย”
ทึ่มเหรอใคร ชั้นเหรอ หมายความไงง่ะ
“ไม่ต้องมาหลบตาชั้นเลย มานี่ ตอบชั้น...นายทำอย่างนี้...ทำไม”
ร่างเล็กๆ ก้มหน้างุดๆ ไม่ตอบ ไม่สบตา
“ถ้านายไม่ตอบชั้น ก็แสดงว่า...นายหลงรักชั้นแล้วชะมะ”
ยาสุกะเงยหน้าขึ้นทันที
“ใครหลงรักนายมิทราบ เช๊อะ”
ว่าแล้วก็จะชิ่งหนีแต่โดนมือหนาคว้าเอวแล้วพลิกไหล่หันมา ปากที่เผยออกเล็กน้อยอย่างลืมตัวโดนปิดด้วยริมฝีปากหยัก เรียวลิ้นได้โอกาสชอนไชดูดกลืนความหอมหวานในโพรงปากนั้น ลิ้นเล็กๆ ถูกดูดดุนอย่างนุ่มนวล เรียวร้อนตวัดกวาดต้อนไปทั่วพื้นที่เล็กๆ ของอีกคนที่กำลังเริ่มปิดเปลือกตาลงช้าๆ
“อืม..อืม...”
เสียงลอดออกจากลำคออีกคนที่หายใจไม่ทันพยายามจะผละออกให้ได้
“อืมๆๆ...”
โทคุยามะถอนปากออกอย่างเสียดาย แต่เพื่อให้ยาสุกะได้รับออกซิเจนเข้าปอดก่อนที่เค้าจะกลายเป็นฆาตกรเพียงเพราะโดนจูบ
“เอ่อ...ช้านขอตัวก่อนนะ”
อยู่โทคุยามะก็เอ่ยประโยคโง่ๆ ออกมาดื้อๆ ซะงั้น ทำเอาคนที่เพิ่งปากบวมแดงมองตามอย่างงงๆ
‘ชั้นไม่อยากเสียนายไป ชั้นอยาดอยู่ดูแลนายไปตลอด เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว แค่ได้ใกล้ชิดกันแค่นั้น ไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่านี้เลยจริงๆ นะ ยาสุกะ ถ้าชั้นขืนดึงดันทำอะไรที่เป็นการฝืนความรู้สึกของนาย แล้วสุดท้ายชั้นต้องไม่เหลือใคร ชั้นยอมที่จะเจ็บ จบความรู้สึกของชั้นเองเพียงแค่นี้ดีกว่า’
โทคุยามะคิดไปไกลถึงโน่นแค่เรื่อง...จูบ ประตูเปิดแล้วออกร่างหนาที่กำลังจะก้าวพ้นบานประตูถูกกระชากอย่างแรงจากด้านหลังให้ถอยกลับเข้าไปข้างใน ร่างที่ไม่ทันตั้งตัวเซถลาไปสิ้นสุดที่ปลายเตียง (จนเกือบจะตก)
“นายจะทำอย่างงี้กับชั้นไม่ได้นะ มาจูบชั้นแล้วนายคิดจะชิ่งเหรอ หน๋อยแน่ะมาแกล้งชั้นแล้วคิดหนีงั้นเหรอ ต๊าย!”
สิ้นเสียงแหลมๆ ของยาสุกะร่างหนาก็โดนร่างเล็กกระโดดขึ้นคร่อมร่างแล้ว
“ก๊ากๆๆๆๆ ก๊ากกกก .....”
เสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อโทคุยามะโดนยาสุกะจี้เอว
“มาแกล้งชั้นเหรอ นายนี่แย่มากๆ นี่แน่ะๆๆๆๆๆ”
ร่างหนาที่ร้องลั่นเพราะบ้าจี้ไม่ทันคิดอะไรด้วยความที่แรงเยอะกว่าจนจับแขนร่างที่คร่อมอยู่ให้พลิกตัวมาอยู่ด้านล่างแทนแล้วเริ่มต้น
“ก๊ากๆๆๆๆ ก๊ากกกก .....”
เสียงเล็กแหลมของยาสุกะร้องดังกว่าอีก เพราะโดนโทคุยามะจี้เอว บ้าจี้ด้วยกันทั้งคู่ (เวงกำ) กว่าจะยอมเลิกราก็เล่นเอาแทบหมดแรง
“เฮ้อ!! นายนี่ แรงเยอะชะมัดเลยนะ ยาสุกะซัง”
“ชิ๊ ทีตัวองละ เบามือซะที่ไหน ก็เล่นแรงเหมือนกันนั่นแหล่ะ”
ยาสุกะไม่ยอมลดละให้แม้รู้ว่าตัวเองที่เป็นคนเริ่มก่อน เมื่อหายเหนื่อยแล้ว ทั้งสองร่างที่นอนแผ่หลาที่เตียงก็ (เพิ่ง) เริ่มได้สติว่า เค้ากำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกันนะ
“จะไปไหนยัยตัวแสบ”
สาบานได้ว่านั่นคือเสียงที่โทคุยามะเรียกยาสุกะ
“อะไรเล่า”
น้ำเสียงงอนๆ บ่นเมื่อโดนคว้าต้นแขนเอาไว้
“ชั้นอยากรู้ว่าทำไม นาย ไม่ตกลงคบกับชั้นตอนปี 2 ล่ะ”
ยาสุกะอึ้งไปพักนึง ที่เค้าไม่ตกลงเพราะมีอะไรหลายอย่างที่ยังไม่แน่ใจ แรกเลยคือเค้าเป็นผู้ชาย (นะ) สองคือ ครอบครัวเค้าทั้งสองคนก็ทำงานในองค์กร ขืนมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น มันจะเป็นจุดอ่อนได้ง่ายๆ และที่สำคัญคือ ชั้นไม่รู้ว่านายมาชอบชั้นเพราะอะไร? ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วทำไม? ต้องเป็นชั้นไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นที่เดินตามนายต้อยๆ วันไหนที่นายมีเรียน
“งั้นชั้นขอตัวก่อนนะ เลยเวลานายต้องเข้านอนแล้ว”
เมื่อความเงียบครอบงำร่างเล็กๆ เค้าจึงคิดว่าควรกลับห้องซะที
“เดี๋ยวซิ...นายน่ะ ยังชอบ...เอ่อ...ชั้นอยู่รึเปล่าอ่ะ”
โทคุยามะทำเป็นไม่ได้ยิน เลี่ยงๆ เดินออกให้ไกลๆมาเตียงซะ ยาสุกะกระโดดลงจากเตียงด้วยความเร็ว และอาจจะเป็นที่เค้าถูกฝึกมาเพื่อให้บินได้ (เหรอ?) กระโดดข้ามไหล่โทคุยามะจากบนเตียงไปขวางทางไว้พอดี
“นายจะเสียใจที่ทำกับชั้นหยั่งงี้ยาสุกะ”
เมื่อห้ามไม่ได้ก็ไม่ต้องห้ามไม่ต้องหยุด ร่างเล็กๆ ถอยไปจนชิดประตู เมื่อเห็นท่าทีเอาจริงของร่างหนา
“กลัวก็หลีกไป”
เสียงทุ้มต่ำกล่าวเรียบๆ อย่างไม่ค่อยมีเยื่อใย
“ชั้นไม่ถอย มันไม่แฟร์นะ ถ้านายจะทิ้งชั้นไป”
งงแล้วคร๊าบพี่น้อง โทคุยามะทำหน้างงๆ กับประโยคที่ยาสุกะเพิ่งเอ่ยเมื่อครู่
“นายว่าอะไรนะ”
ยาสุกะไม่ตอบแต่เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาโทคุยามะเอง เขย่งปลายเท้าเพื่อจุ๊บทีแก้มทีนึง แล้วถอยออกมาอมยิ้มอย่างอายๆ เพียงเท่านี้ก็คิดว่าคงรู้กันแล้ว ไม่ต้องถามให้มากความ
ความคิดเห็น