คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Divine :: Chapter 1 เวรกรรมมีจริง!(เมื่อเจอผู้ชายหล่อ)
1
เวรกรรมมีจริง!!(เมื่อเจอผู้ชายหล่อ)
“ออร์คิด!! >[]<”
เฮอะๆ ไม่ต้องสงสัยอะไรหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังปลุกยัยออร์คิดเพื่อนเลิฟที่นอนคลุมโปงอย่างสบายกายสบายใจบนเตียงนอนอันนุ่มนิ่ม...ไม่ได้สนใจชาวบ้านชาวเมืองหรือแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาเลยซักนิด เอ~ แล้วเมื่อคืนแมวตัวไหนมันบอกให้ฉันปลุกตั้งแต่เช้าหว่า? นี่มันจะ 8 โมงแล้วนะยะ ทำไมคุณเธอถึงได้ตื่นยากตื่นเย็นขนาดนี้ ฮึ่ม!! ฉันต้องมาเสียเวลาปลุกยัยออร์คิดนี่ตั้ง 1 ชั่วโมงแน่ะ และผลสุดท้ายแล้วยัยนี่ก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะลุกง่ายๆเลยแถมยังบังอาจถีบฉันอีกต่างหาก เชอะ! ไม่ปลุกมันแล้วโว้ย! >O< แต่เดี๋ยวก่อน!! ยัยออร์คิดมันดันลืมตาขึ้นมาในทันทีทันใด...
“นอนกินบ้านกินเมืองจังนะแกถ้าน้ำท่วมโลกฉันว่าแกคงไม่รู้ตัวหรอกว่าแกตายไปแล้ว”
พอยัยออร์คิดลืมตาขึ้นฉันก็เริ่มปฐมเทศนามันทันที...เฮ้อ!! ฉันขอถอนหายใจแรงๆหน่อยนะคะ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าเมื่อไหร่ยัยนี่จะเลิกนอนตื่นสายสักทีฉันล่ะเบื่อที่จะต้องมานั่งปลุกมันทุกวัน และที่สำคัญคือฉันขี้เกียจ - -*
“โหย! แกจะบ่นอะไรตั้งแต่เช้า คนยิ่งง่วงนอนอยู่ด้วย ฮ้าว~!!”
“บ่นแกไง รีบๆลุกเลย ฉันจะไปซื้อของสักหน่อยถ้ากลับมาแกไม่ทำกับข้าวไว้รอฉันแกตาย”
“เออๆบ่นเป็นป้าไปได้นะแก รีบๆไปเลยไปเดี๋ยวแดดแรงผิวจะเสียเอานะ”
มีเป็นห่วงด้วย! ออร์คิดเกาหัวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่ไหวจริงๆเลยยัยนี่ไม่น่ามาเป็นเพื่อนกับฉันได้เลย เพราะฉันทั้งตื่นเช้าทั้งขยัน OoO งื้อ~!! ทำไมมองฉันแปลกๆอย่างนั้นล่ะคะท่านผู้อ่าน
ฉันเดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซต์ฟีโน่คันสวยของฉันก่อนจะเดินไปเอากระเป๋าสะพายที่วางกองอยู่แถวๆโซฟา ขอบอกว่าหอที่ฉันอยู่มันเหมือนกับคอนโดหรูใจกลางกรุงเทพเลยล่ะค่ะ แต่ว่าทัศนียภาพที่เชียงใหม่นี่สวยกว่าเป็นไหนๆ ^^ เหตุผลที่ฉันมาเรียนอยู่ที่เชียงใหม่ก็คือว่าเชียงใหม่เป็นจังหวัดที่สวย อากาศดี คนหล่อเยอะและที่สำคัญอยากอยู่ในที่ที่ไกลจากบ้าน เอ่อลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันนางสาว
ฉันขี่รถมอเตอร์ไซต์เลาะไปเลาะมาจนมาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่และสถานที่นี้ก็เป็นอีกสถานที่นึงที่นักศึกษามักจะมาซื้อของไปตุนไว้ในห้อง ส่วนมากคนที่ซื้อไปมีเหตุผลเดียวกันคือขี้เกียจมาซื้อหลายๆครั้งมันเปลืองน้ำมัน (แล้วไอ้ที่ขี่ไปจีบผู้หญิงนี่มันประหยัดนักรึไง? -///-) ฉันจอดรถไว้ที่โรงจอดรถมอเตอร์ไซต์ก่อนจะเดินสะพายกระเป๋าเข้าไปข้างใน ซี๊ดดด~!! แอร์ยี่ห้ออะไรเนี่ยทำไมมันเย็นจังเลย อยากให้ไปติดอยู่ที่ห้องของฉันบ้างจัง - - ว่าแต่ที่ห้องมีอะไรหมดบ้างหว่า? งั้นไปเอามาม่าก่อนดีกว่าเผื่อว่าจะคิดอย่างอื่นออก
‘มาม่ารสต้มยำกุ้งน้ำข้น’
ฉันอ่านชื่อที่บอกรสของมาม่าอย่างครุ่นคิดเพราะว่าเวลาที่ฉันซื้อไปทีไรฉันจะซื้อแต่มาม่าหมูสับ - -* แต่วันนี้บังเอิญว่ามันไม่มีรสหมูสับฉันเลยต้องหารสอื่นไปแทนและตอนนี้มันก็มีแต่มาม่าต้มยำกุ้งน้ำข้นและแพ็คนี้ก็เป็นแพ็คสุดท้ายแล้วด้วย ฉันจะเอาดีมั้ยนะ? เพราะฉันไม่ชอบกุ้งเอาซะเลย >.<
ฟึ่บ!!
และแล้วแพ็คมาม่าต้มยำกุ้งน้ำข้นมันก็หายไปต่อหน้าต่อตาฉัน O_O เฮ้ย!! มาม่ามันหายตัวได้ด้วยเหรอ? ฉันหันหน้าไปมองซ้ายทีมองขวาที...นั่นไงเจอแล้วไอ้คนที่มาหยิบมาม่าสุดอร่อย (มั้ง?) ของฉันไป เอามาม่าของเค้าคืนมานะ... คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอไอ้โจร 600 ( มาม่าขึ้นราคาเลยขอขึ้นค่าหัวโจรด้วย = =’)
“นี่นายเอามาม่าของฉันคืนมานะ!!”
ฉันทั้งวิ่งตามทั้งตะโกนร้องแต่นายนั่นก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะหยุดเดินเลยคนอะไรขายาวชะมัดขนาดฉันวิ่งยังตามไม่ทันเลย - -* (แกขาสั้นก็ว่ามาเถอะ)
แฮ่กๆ
“ขอมาม่าคืนได้ป่ะ?”
ฉันยื่นมือไปจับไหล่ของเขาเอาไว้ คนอะไรเดินเร็วแถมยังตัวสูงอีกต่างหาก แฮ่กๆเหนื่อยชะมัด นายขี้ขโมยค่อยๆหันตัวกลับมาช้าๆ อึ้งค่ะอึ้ง...คนอะไรบรมโคตรหล่อเลย ดวงตาคู่นั้นช่างน่าหลงใหลซะเหลือเกิน ผิวก็ข๊าวขาวแถมยังนุ่มอย่างกับเด็กน้อยแน่ะ ปากสวยได้รูปน่าจูบจัง ^^
“ดูปากฉันนะ...ไม่!! เธอกินหญ้าแทนข้าวรึเปล่า ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้ขนาดเด็กอนุบาลยังรู้เลยว่าถ้าใครได้ก่อนก็ต้องเป็นของคนนั้น!!”
เขาพูดก่อนจะกอดแพ็คมาม่าแล้วเดินออกไป ขอเปลี่ยนคำพูดที่ฉันว่าเขาปากสวยเป็นปากสุนัขแทนได้มั้ย? ไอ้ผู้ชายปากปีจอ
“เดี๋ยว!! นายทำไอ้นี่หล่น”
ฉันโยนแพ็คกางเกงในผู้ชายคืนให้เขาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆสะใจว่ะค่ะ ฮ่าๆ ไซต์ใหญ่ซะด้วยสิ ^^
“ขอบใจนะยัยโรคจิต”
อื้อหือ!! บังอาจมาว่าฉันโรคจิตอย่างนั้นเหรอ ไม่เป็นไรค่ะฉันเป็นนางเอกที่มีจิตใจอ่อนโยน ครั้งนี้ครั้งแรกไม่เป็นไรฉันให้อภัยแต่ถ้าครั้งต่อไปฉันเห็นหน้านายนี่อีกฉันจะฆ่าเขาตายคาอ้อมอกอ้อมใจฉันแน่ >O<
ฉันเปลี่ยนจากที่ว่าจะซื้อมาม่ามาเป็นเส้นสปาเก็ตตี้แทน - -* ยังไงมันก็เส้นเหมือนกันแหละ แล้วมันเลือกยังไงฉันเลือกไม่เป็น งั้นเอาอันนี้ก็แล้วกันเส้นใหญ่ใหญ่ดี ฉันเดินมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ เฮ้อ~!!สรุปมาที่นี่ฉันไม่ได้ของอะไรกลับไปเลยยกเว้นเส้นสปาเก็ตตี้และได้เจอคนหล่อนิสัยไม่ดี 1 คน เมื่อฉันจ่ายเงินเสร็จฉันก็เดินมาเอารถที่โรงจอดรถมอเตอร์ไซต์ กลับหอดีกว่าป่านนี้ยัยออร์คิดคงรอแย่แล้ว ^-^
“กลับมาแล้วค่าาา~!!”
เหนื่อยจังเลย... กลิ่นอะไรอ่ะห๊อมหอม โครกคราก...อา~!! เสียงท้องร้องทำไมมันดังน่าเกลียดขนาดนี้ - -* ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวก็พบกับจานข้าวเจ้า 2 ใบวางอยู่ก่อนที่ออร์คิดจะยกจานที่มีผัดบล็อกโคลี่สีเขียวน่าทานมาวางบนโต๊ะอีกจานและทีนี้ก็ถึงเวลาเขมือบแล้วเย่ๆหิวข้าวๆ
“ว่าแต่ฉันไปตั้งนานแกทำกับข้าวได้แค่อย่างเดียวเองเหรอ”
“อือ ไม่กินเหรอฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำเลยนะ”
“ใครว่าล่ะฉันหิวจนเห็นแขนเธอเป็นปีกไก่แล้วก็เห็นขาเธอเป็นขาหมูแล้ว”
“นี่!! ทำให้กินแล้วยังจะมาว่าฉันอีกเหรอเดี๋ยวแม่เก็บเลยหนิไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้ว”
“ฮ่าๆเวลาเธองอนเธอดูดีกว่าตอนธรรมดาซะอีกนะเนี่ย ^^”
ว่าแล้วฉันก็รีบกินก่อนที่ยัยออร์คิดจะเกิดอารมณ์โมโหที่ฉันไปว่ามันอ้วนเพราะยัยนี่มักจะกังวลว่าตัวเองอ้วนเสมอทั้งๆที่มันผอมอย่างกับอะไรดี - -*
“วันนี้เวรแกซักผ้านะเว่ย!!”
“รู้แล้วล่ะหน่าขอดูปลาบู่ทองก่อนไม่ได้รึไงกัน”
“ไม่ได้!! อากาศช่วงนี้มันยิ่งแปรปรวนบ่อยๆอยู่ถ้าเกิดฝนตกมาเสื้อผ้าไม่แห้งแล้วจะใส่อะไรกันล่ะ?”
“ใจร้าย...แกก็อย่าลืมเก็บห้องล่ะโคตรรกเลย”
“อื้มฉันรู้หน้าที่ของฉันดีอยู่แล้วไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้หรอก”
เมื่อฉันต่อปากต่อคำกับมันเสร็จ ฉันก็ไปหอบเสื้อผ้าที่วางกองอยู่ทั่วทุกสารทิศมายัดลงตะกร้าแล้วก็อุ้มตะกร้านั้นเดินลงมายังร้านซักผ้าข้างล่างของหอ ปกติแล้วเราจะมีเวรการทำงานบ้านถ้าอาทิตย์นี้ฉันซักผ้าออร์คิดก็เป็นคนทำความสะอาดห้องแล้วก็ทำอาหารเราก็จะสลับกันไปแบบนี้ทุกอาทิตย์ ฉันเปิดน้ำใส่ถังก่อนเอาผงซักฟอกที่วางอยู่ข้างๆถังซักเทลงช่องใส่ผงซักฟอกแล้วก็กดปุ่มปั่นผ้าจากนั้นฉันก็นั่งรอ...
ฉันหยิบเอาหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโซฟาข้างๆที่ฉันนั่งขึ้นมาดูแล้วฉันก็พลิกกลับไปกลับมาเพื่อหาหน้าโฆษณา แต่ว่าทำไมหนังสือพิมพ์เล่มนี้มันถึงมีแต่โฆษณาที่มีคนโฆษณาเป็นฝรั่งล่ะ เอ๊ะ!! หรือว่าฉันจะมีแฟนเป็นชาวต่างชาติ ^^ โหะๆนี่คือความฝันอันยิ่งใหญ่ของฉันเลยนะที่จะมีแฟนเป็นคนต่างประเทศ...ความฝันของฉันจะเป็นจริงแล้วหรือนี่
ปึงๆ!!
และแล้วฉันก็หลุดจากห้วงของความคิดเมื่อได้ยินเสียงของแข็งกระทบกันพอฉันหันไปดูก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนทุบเครื่องซักผ้าอย่างบ้าคลั่ง เจ้าเครื่องซักผ้ามันไปทำอะไรให้นายนี่โกรธวะฉันล่ะสงสารเครื่องซักผ้าจังที่ถูกคนทำร้ายทารุณ -_-’
“นี่นาย!! เครื่องซักผ้ามันไปทำอะไรให้นายน่ะฮะถึงได้ไปทุบมันอย่างนั้นน่ะ?”
เฮอะ!! ถึงมันจะเป็นแค่เครื่องซักผ้าแต่มันก็มีมาก่อนที่เราจะมาอยู่ที่นี่ซะอีกอย่างน้อยก็น่าจะเคารพมันหน่อยจะใช้มันยังไปทำร้ายมันอีก = =
“เรื่องของฉัน!!”
“O[]O”
เอ๋อแดกเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับท่านเมื่อผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาเพราะว่าคนอะไรหล่อฉิบหาย ไวโอเล็ตปลื้มค่ะ แต่นิสัยนี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆแถมยังปากสุนัขโฮ่งๆอีกด้วย - -” เอ๊ะ!! นายนี่มันไอ้โจรหกร้อยนี่หว่า
“ถามอะไรหน่อยได้มั้ย?”
โปรดอย่าถามว่าฉันเป็นใครเมื่อในอดีต - -*
“อื้ม ^^”
กำลังหลงคนหล่อค่ะ แหะๆ ถึงจะเป็นโจรก็เถอะนะหล่อแบบนี้ให้อภัย ส่วนเรื่องมาม่าฉันถือว่าเป็นโมฆะก็แล้วกัน พอดีไวโอเล็ตเป็นโรคแพ้คนหล่อ
“ไอ้เครื่องบ้านี่มันใช้ยังไง?”
อู้ววว!! คนหล่อใช้เครื่องซักผ้าไม่เป็น
“หลีกๆจะทำให้ดู”
ฉันบอกก่อนจะผลักนายหน้าหล่อนั่นให้ถอยออกจากทางเดินของราชินีสาวสุดสวยอย่างฉัน แล้วฉันก็จัดการกดสวิตเปิดน้ำใส่ถังซัก ใส่ผงซักฟอกแล้วก็กดปุ่มปั่นแค่นี้ก็เป็นอันเสร็จ ว่าแต่เขาเอากางเกงในอันใหญ่ๆปั่นลงไปด้วยรึเปล่าหว่า ^^
“ก็แค่เนี้ย”
ฉันบอกพลางปัดมือตามสไตล์นางเอกแต่ทว่าไอ้คนที่ใช้ให้ฉันทำให้มันดันไปนอนแผ่หราบนโซฟาแล้วฉันจะนั่งไหนล่ะทีนี้ TOT
“เขยิบไปหน่อยดิ ฉันขอนั่งด้วย”
เขาไม่ได้ตอบแต่ก็กระเด้งตัวลุกขึ้นก่อนแล้วฉันก็รีบนั่งลงไม่อย่างนั้นมีหวังฉันไม่มีทางได้นั่งหรอกแต่ว่านายนั่นกลับเอาหัวของเขามานอนลงเป็นขาของฉัน O_O หัวใจมันเต้นเป็นจังหวะ(รัก)อย่างบอกไม่ถูกแฮะ สงสัยเป็นเพราะว่านายนี่หล่อบาดตาบาดหัวใจถึงตับไตไส้พุงฉันล่ะมั้ง ไม่ได้ๆฉันเป็นผู้หญิงไม่ควรให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวต้องรักนวลสงวนตัวไว้ -*-
“นายเอาหัวของนายออกจากขาของฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”
ต้องแอ๊บเสียงนิดนุง หุหุ ^.^
“เงียบเถอะน่าฉันยิ่งง่วงๆอยู่ด้วย เดี๋ยวฉันให้มาม่าหนึ่งซอง”
คิดจะล่อฉันด้วยมาม่าหนึ่งซองเนี่ยนะ เอาอะไรคิด? =_=
“จะลุกดีๆหรือต้องให้ใช้กำลัง”
“ถ้าเธอพูดอีกคำฉันจับเธอกดแน่!!”
“เงียบก็ได้ย่ะ”
“ผ้าปั่นเสร็จแล้วปลุกด้วย”
คร่อกฟี้ zZZ
ใครจะว่าฉันง่ายก็ปล่อยไปเถอะค่ะ เพราะตอนนี้ฉันยอมนานๆทีไม่สิครั้งแรกที่มีผู้ชายหล่อๆมานอนบนขาของฉัน อย่าแอบอิจฉาฉันเด็ดขาด โฮะๆ...คนอะไรนอนกรนได้เสียงดังมาก ฉันเหล่มองดูใบหน้าของนายอันนี้ (ก็ไม่รู้จักชื่อนี่หว่า) ผิวหน้าเขาเนียนโคตรๆจนฉันยังแอบอิจฉาอยู่ลึกๆ เวลาเขาหลับดูไม่เห็นมีพิษมีภัยอะไรเลยแต่พอเขาตื่น เหมือนอยู่นรกปากนี่เป็นเพื่อนกับหมาได้เลย - -’
ติ๊ง!!
ในที่สุดก็ปั่นเสร็จสักที ฉันรู้สึกว่าขาของฉันมันเหมือนจะเหน็บกิน โอ๋ยยย~ ลุกไม่ได้
“นี่นายอันนี้ลุกหน่อยสิผ้าของฉันปั่นเสร็จแล้ว!”
“ขอนอนต่ออีกหน่อยน่า...เมื่อคืนดึกไปหน่อยแถมขาเธอก็นุ้มนุ่มเนื้อเยอะดีนี่ หนักเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
เจ็บค่ะ อย่าถามถึงน้ำหนักได้มั้ย YOY
“ถ้าไม่ลุกนายตาย”
“คาอ้อมอกเธอได้มั้ยล่ะ ^^”
ทะลึ่ง! ขนาดนอนยังปากสุนัขแบบนี้ถ้าตื่นจะปากสุนัขขนาดไหน ฉันไม่อยากจะพูดต่อปากต่อคำกับไอ้โจรหกร้อยนี่เท่าไหร่ก็เลยลุกขึ้นดื้อๆจนหัวของนายอันนี้ตกลงบนเบาะอย่างแรง - - ฉันจะซวยมั้ยวะเนี่ย?
“ยัยบ้าเอ้ย!! จะลุกทำไมไม่บอกกันซักคำวะ”
ถ้าฉันบอกนายชาตินี้ฉันจะได้ลุกมั้ยล่ะ นายอันนี้รีบลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าฉันพลางคลำหัวตัวเอง คงจะเจ็บนะนั่น ^^ หวาาา~ แย่แล้วหน้าตาเขาดูน่ากลัวพิกลๆ แงๆหนูผิดไปแล้วค่ะคุณโจรสุดหล่ออย่าทำร้ายทารุณฉันเหมือนเจ้าเครื่องซักผ้านั่นเลยนะคะ YOY
“ขอโทษ แต่ฉันก็บอกนายไปแล้วหนิว่าผ้าฉันปั่นเสร็จแล้ว”
“เรื่องของเธอมันไม่ใช่ผ้าฉันสักหน่อย”
“นายนี่อยู่บ้านคงเอาแต่ใจสุดๆไปเลยใช่มั้ยเนี่ย?”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะฉันได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่”
เขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันจนฉันต้องเดนถอยหลังจนไปติดกับเจ้าเครื่องซักผ้า อ๋ายยย~ อย่าเข้ามาใกล้ฉันกว่านี้นะไม่งั้นนายนั่นแหละจะซวยเองเพราะเดี๋ยวโรคบ้าคนหล่อกำเริบ >3<
“ไม่มีอะไรจ้า”
ฉันรีบเอาผ้าออกจากถังก่อนจะเอาไปตากที่ราวแขวนผ้าของร้านแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องทันทีเพราะฉันไม่อยากเถียงกับนายหน้าหล่อนี่เท่าไหร่ แล้วนายนั่นมันจะทำเป็นมั้ยนะเพราะแค่เอาผ้าเข้าถังปั่นยังทำไม่เป็นเลย = = ฉันว่าฉันควรลงไปดูนายนั่นอีกหน่อยดีกว่า
ว้ายตาย!! ที่นี่มันร้านซักรีดหรือว่าสวนสนุกวะเนี่ยทำไมฟองสบู่มันถึงเต็มไปหมดเลยแล้วนายอันนั้นอยู่ไหนหนิ อ๋าาา~… นั่นไงเจอแล้วๆ กร๊ากๆ นายอันนั้นมีแต่ฟองแฟ็บเต็มตัวไปหมดเลย หุหุ^^
“นายวิปริตหรือไงเอาฟองแฟ็บมาทาตัวทำไม”
ฉันยืนมองดูตัวเขาที่มีแต่ฟองเต็มตัวไปหมด ถ้าใครมาเห็นตอนนี้ก็คงจะกรี๊ดแน่ๆเลย เพราะว่าเขาดูน่ารักน่าหยิกขนาดที่ฉันยังอดยิ้มไม่ได้เลย แต่ทว่ามันขัดจากบุคลิกที่ดูโหดๆอย่างสิ้นเชิง - -*
“ใครบอกเธอเล่าก็ฉันแค่จะเอาผ้าออกมาแต่ฉันดันลืมกดถ่ายน้ำออกก็ฉันนึกว่าน้ำมันจะไหลออกเองเหมือนเครื่องของคนอื่นที่เขาใช้กันน่ะ ก็เลยเปิดฝาทีนี้ก็มีแต่ฟองพวกนี้แหละพุ่งออกมา วันซวยของฉันจริงๆเลย!!”
“สมน้ำหน้า”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะแบบว่าได้ยินไม่ค่อยชัด”
เวลานายอันนี้จะคาดคั้นเอาความจริงทีไรเป็นต้องเข้ามาใกล้ฉันทุกที >O<
“เปล่าจ้าๆ”
“งั้นเอาผ้าไปตากให้หน่อยดิ จะขึ้นไปล้างตัวก่อนแล้วเธอก็เอาตะกร้าขึ้นไปคืนฉันด้วยนะไหนๆก็มาแล้วจะได้ไม่ต้องเสียความตั้งใจ ขอบใจนะ”
ดูมันพูดหน้าตาเฉยเลยเนอะ ฉันเป็นใครแล้วฉันรู้จักนายอันนี้ด้วยเหรอ?
“น้อยๆหน่อยย่ะ”
“ขอบใจนะที่รัก จุ๊บุๆ อย่าลืมเอาตะกร้าไปคืนด้วยที่ห้อง 525 ถ้าภายในสิบนาทีนี้ฉันไม่เห็นเธอเอาไปคืน รับรองว่าเธออยู่ไม่เป็นสุขแน่เพราะฉันจะไปเผาห้องเธอ ฮ่าๆ ^3^”
ค้างสามวินาทีนายอันนี้มันหอมแก้มฉันและแล้วเขาก็เดินออกไปส่วนฉันน่ะเหรอไม่ต้องบอกก็รู้ค่ะท่านผู้อ่านว่าคนอย่างไวโอเล็ตไม่ยอมก้มหัวให้ใคร เสื้อผ้าใครก็มาตากเองสิวะ...แล้วฉันก็เดินออกไปหน้าตาเฉย
“นี่เป็นเด็กเป็นเล็กหัดก้มหัวหน่อยเวลาเดินผ่านผู้ใหญ่น่ะ!!”
อะจึ๋ย!! เสียงยัยแม่มดเทเรซ่าหล่อนมาทำอะไรที่หอของฉัน O-O
“ขอโทษค่ะ”
กราบขอโทษท่านผู้อ่านนะคะ...ที่ว่าไวโอเล็ตไม่เคยก้มหัวให้ใครเมื่อตะกี้นี้น่ะ ไวโอเล็ตขอถอนคำพูดนะคะ
แค่ก!! แค่ก!!
ฉันเริ่มรู้สึกว่าเหมือนมีคนมารมควันห้องฉันยังไงก็ไม่รู้ ฉันเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียง แขนฉันทำไมมันสั้นจังว้า~ ในที่สุดก็เปิดได้ซักทีปวดแขนไปหมดแล้ว...
“ออร์คิดแกได้จุดยากันยุงรึปล่าว”
ยัยขี้เซาทำไมถึงตื่นยากตื่นเย็นขนาดนี้ไฟจะไหม้ห้องอยู่แล้วนะเว้ย!
“ไม่ๆนอนๆไปเหอะพรุ่งนี้ฉันมีเรียนแต่เช้า”
ยัยนี่ช่างขี้เซาซะจริงๆเลย ควันสีขาวค่อยๆลอยขึ้นมาทำเอาฉันถึงกับต้องรีบไปเปิดหน้าต่างให้ควันลอยออกไปก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อออกไปดูว่ามีคนมาแกล้งพวกฉันมั้ย…
แต่เมื่อพอเปิดออกไปเท่านั้นแหละฉันก็เจอกับเจ้าของผลงานชิ้นเอกนั่นก็คือนายสุดหล่อเมื่อตอนกลางวันนั่นเองเขานี่ยืนกอดอกแล้วยิ้มหวานๆอย่างภาคภูมิใจส่งมาให้ฉัน ในมือของเขามีพัดถืออยู่เมื่อฉันก้มลงมองข้างล่างข้างเท้าของเขาฉันก็เห็นเตาถ่านที่กำลังมีควันสีขาวลอยขึ้นมา นายนี่ท่าทางจะโรคจิตเสียดายที่เกิดมาหล่อ T^T
“นายทำอะไรของนายเนี่ย?”
ฉันยิงคำถามแรกใส่เขาทันทีก่อนจะยืนกอดอกมองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกแล้ว สุดยอดเลยนายอันนี้เป็นเจ้าพ่อแฟชั่นหรืออย่างไรกันขนาดจะนอนอยู่แล้วยังใส่กางเกงยีนส์เสื้อสีขาวลายทางบางๆแหวกอกนิดนึงใส่สร้อยที่เป็นโซ่อีกต่างหาก เท่ชะมัดเลย ^^
“ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าถ้าเธอไม่เอาตะกร้าขึ้นไปคืนฉันภายในสิบนาทีฉันเผาห้องเธอแน่ แต่ดีนะเนี่ยที่ฉันยังคิดได้ว่าเธอช่วยฉันปั่นผ้าเลยทำแค่ปล่อยควัน”
ขนาดนี้มันก็มากโขแล้วนะ ดีที่เดือนนี้นักศึกษากลับบ้านกันหมดถ้าขืนอยู่ทุกคนมีหวังตายอย่างเขียด ทำไมฟ้าต้องเล่นตลกส่งคนหน้าตาดีแต่โรคจิตมาเจอกับฉันด้วย ฮือๆ T_T
“นี่มันฆ่ากันทางอ้อมชัดๆ”
“อะไรอย่ามามั่วแค่ปล่อยควันเอง แล้วอีกอย่างเธอก็ยังยืนอยู่นี่ยังไม่ได้ตายซักหน่อยจะมาว่าฉันฆ่าเธอได้ยังไง”
ฉันว่านายนี่มันต้องเป็นผู้หญิงปลอมตัวมาแน่ๆเลยปากจั๊ดจัด =.=’
“เหอะๆสนุกมั้ยที่แกล้งคนอื่นแบบนี้? แต่ฉันไม่อยากสนุกกับนายด้วยหรอกนะพรุ่งนี้ฉันมีเรียนตั้งแต่เช้า ไปละ ฮ้าววว~”
“ฉันคิดว่ามันก็สนุกดี อืมมม...เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมารับเพราะว่าฉันก็มีเรียนตอนเช้าเหมือนกัน ^^”
“ขอบใจนะ...แต่ไม่ต้อง!!”
ฉันรีบปิดประตูใส่หน้าเขาก่อนที่จะเถียงกันต่อไปไม่อย่างนั้นมีหวังไม่ต้องนอนกันพอดีล่ะคืนนี้…
ก๊อก!! ก๊อก!!
“อรุณสวัสดิ์ครับมาดาม ^O^”
นายนี่มันเอาจริงเหรอเนี่ย หน้าตาก็ดี๊ดีทำไมไม่มีแฟนวะหรือว่ามีแล้วแต่หลีหญิงไปทั่ว สาธุ!! ขอให้แฟนจับได้เหอะฉันล่ะจะสะใจมากๆ ขณะนี้นายจอมโหดที่กวนบาทาที่สุดกำลังยืนยิ้มหว๊านหวานอยู่ข้างหน้าฉัน…
“มาหาใครมิทราบ?”
อย่าตอบว่าฉันเด็ดขาดนะ...
“อ๋อ...ฉันมาหายัยจอมโวยวาย ^^”
โล่งอกว่าแต่ยัยนั่นเป็นใครวะ? -O-
“ขอโทษนะ ฉันว่านายคงมาผิดห้องแล้วล่ะเพราะว่าห้องของฉันไม่มีคนชื่อยัยจอมโวยวาย ^^”
มันไม่มีจริงๆนี่นา...ใครกันยัยจอมโวยวายชื่อแปลกๆแฮะ ={}=
“ก็เธอไง ยัยจอมโวยวาย”
นายอันนี้ทำตาปริบๆใส่ฉันก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม อ๊างงง!!คนอะไรน่ารักที่สุดเลย >///< หมั่นไส้ๆ ทำไมฉันไม่เกิดมาเป็นผู้ชายหน้าตาดีแบบนี้นะ...เสียดายที่ฉันดันเกิดมาเป็นผู้หญิง(สวย)^^ ขอบอกตามตรงว่าตาสูงนี่ใส่ชุดนักศึกษาแล้วดูดีสุดๆไปเลยล่ะ พระเจ้าลูกเริ่มชอบเขาขึ้นมาแล้วล่ะ >.< เฮ้ย!! ไม่ได้นะยัยไวโอเล็ตแกห้ามหลงรักคู่แค้นคู่อาฆาตเด็ดขาดเชียว
“เหอะๆ ฉันคิดว่านายคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ได้ชื่อยัยจอมโวยวายซะหน่อย”
ฉันส่งเสียงหัวเราะแห้งๆให้นายอันนี้ คิดได้ไงชื่อยัยจอมโวยวาย ฉันทำท่าแลบลิ้นปริ้นตาใส่เขา ซึ่งฉันคิดว่ามันดูทุเรศมาก ซึ่งมันก็อาจจะใช่ซะด้วยสิเพราะเขาดันหัวเราะก๊ากออกมาทันทีทันใด ใครได้เป็นแฟนนี่โคตรแย่เลยว่ะ...ผู้ชายไม่มีมารยาท!! บังอาจหัวเราะผู้หญิงสวยได้อย่างไร - -*
“แล้วเธอชื่ออะไร?”
อ่าววว...เมื่อกี้ยังหัวเราะอยู่เลยไม่ใช่เหรอทำไมหยุดง่ายดายอย่างนี้
“บอกไปแล้วนายบินได้เหรอ”
ก็มันจริงนี่คะบอกไปแล้วนายนี่บินได้หรือไง ฉันว่านายอันนี้มันต้องถามชื่อผู้หญิงแล้วเอาไปจดใส่สมุดโน้ตแน่ๆเลยแล้วก็เอาไปอวดเพื่อน เพราะว่าปกติคนหล่อเขาก็ชอบทำกันแบบนี้มีกิ๊กเป็นว่าเล่นแฟนจะเป็นจะตายยังไงก็ชั่งมัน
“อาจจะบินได้เพราะเธอใส่โซฟีแบบมีปีก ฮ่าๆ ^-^”
เอาเข้าไป มันยังเอาฮาได้อีกเนอะ
“ไม่ทราบว่าเมื่อไหร่นายจะไปซักทียุงมันเข้าห้องฉันหมดแล้ว”
“ไม่เป็นไรๆเดี๋ยวคืนนี้ฉันมารมควันอีกรีบรองยุงตายเรียบไม่มีเหลือซาก ^.^”
“รวมทั้งฉันด้วยน่ะเซ่ ไอ้บ้า!!”
อนิจจังความคิดของตานี่ =_=*
“ไวโอเล็ตใครมา!!”
อ๊ายยย!! ยัยเพื่อนบ้าเธอจะเรียกชื่อฉันเพื่ออะไร TOT
“ที่แท้ก็ชื่อไวไวนี่เอง ชื่อน่ารักดีนะไม่เห็นเหมือนนิสัยคนแถวๆนี้เลย”
เหมือนมันจะว่าฉัน T^T
“หุบปากไปเลย ไม่ได้พูดซักนาทีจะตายมั้ย?”
“ขอโทษนะ พอดีว่าปากฉันมีไว้พูด”
ฉันคิดคำพูดที่จะด่านายนี่ไม่ออกเลยได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา ผู้ชายอะไรปากจัดเป็นที่สุด!!
“แล้วมาทำไมที่นี่”
ฉันใช้สายตาคู่สวย คิคิๆ สำรวจตัวเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ผู้ชายคนนี้เท่บาดใจเจ้จริงๆเลย โอ้ว~ แม่เจ้าเสื้อนักศึกษาสีขาวบางๆปล่อยชายออกข้างนอกกางเกง ผมรากไทรสีดำกึ่งน้ำตาลนิดๆ ต่างหูสีดำ เอ่อกี่รูวะเนี่ย หนึ่ง...สอง...สาม...สี่!! นายนี่เจาะหูเยอะกว่าผู้หญิงอีกเหรอเนี่ย คนอะไรเท่บาดจิตบาดใจฉันขนาดนี้ >_<*
“ก็ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันจะมารับเธอไปมหาวิทยาลัยด้วยน่ะ”
“ฉันเคยบอกนายรึยังว่าฉันจะไป”
ใจจริงอยากไปนะแบบว่ามีคนหล่อขับรถให้นั่งทั้งที สาวๆในมหาวิทยาลัยจะได้อิจฉาตาร้อนแล้วมองมาทางฉันกับนายอันนี้เป็นตาเดียว หุหุ
“ยัง”
ตอบสั้นดีแท้ -O-;
“มีแค่นี้ใช่มั้ย งั้นบ๊ายบายนะ”
ไม่อยากจากแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวอยากจะมองคนหล่อนานๆ อาหารตาแบบนี้มันช่างหายากนัก TOT
“โอเค”
ว๊าย!! ฉันรู้สึกว่าตัวของฉันมันลอยได้ หมอนี่มันอุ้มฉันพาดบ่าแล้วเดินลงบันไดไม่สิหมอนี่มันวิ่งลงบันไดต่างหากแว๊ก!! ให้ตายสิฉันกลัวตกนะ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย...
นายจอมโหดมันพาฉันมายังลานจอดรถของหอก่อนจะกดรีโมทคอนโทรของรถแล้วยัดฉันเข้าไปนั่งข้างในรถ บ้านนายนี่ต้องรวยมากแน่ๆเลยอ่ะถึงมีรถเลกซัสซีรีย์ 4 ขับ มันแพงมากจนฉันกินข้าวได้จนวันตายเลยล่ะ OoO
“ถ้าเธอลงมาเธอตายแน่ยัยจอมโวยวาย!!”
เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่กล้าขัดคำสั่งเสียงของเขาดูจริงจังสุดๆเลยตั้งแต่ที่พูดกันมา -O-’ เขาอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับแล้วก็เอาแต่เร่งเครื่องรถจนคนแถวนั้นหันมามองโดยเฉพาะ...ผู้หญิง
“ฉันยังไม่ได้เอากระเป๋ามา…ขอกลับไปเอาก่อนได้มั้ยอ่า”
ฉันส่งสายตาอ้อนวอนเขา แล้วทำไมฉันต้องทำด้วยวะ? ปกติให้ตายยังไงฉันก็ไม่เคยทำอย่างนี้หรอกนะเพราะว่ามันหน้าอายออกแล้วที่สำคัญฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นประเภท... แรด!
“อย่าทำหน้าตาน่ารักอย่างนั้นได้มั้ยเดี๋ยวฉันก็อดใจไม่อยู่หรอก”
“...”
เขาว่าฉันน่ารักอย่างนั้นเหรอ…เขินจัง ผู้ชายอะไรจะปากจัดก็ปากจัดปากหวานก็หว๊านหวาน ฉันเริ่มดูไม่ออกแล้วนะว่านายจะเป็นผู้ชายหรือครึ่งๆกลางๆ -^-
“แล้วใครว่าฉันจะพาเธอไปเรียน”
อ้าววว~ นี่เราไม่ได้กำลังจะไปมหาวิทยาลัยหรอกเรอะ?
“นายจะพาฉันไปไหนกันแน่ฮะ!!”
หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายใช่มั้ย... แม่เจ้าขอให้ไม่ได้ไปในที่อย่างนั้นนะ นึกภาพฉันใส่ชุดวาบหวิวสิ อึ๋ย~! แค่คิดยังขนลุกเลย ขออย่าให้มันเป็นอย่างนั้นเถอะนะ”
“ถ่ายแบบ ^^”
เมื่อกี้ถ้าฉันได้ยินไม่ผิดนายอันนี้พูดว่าถ่ายแบบใช่มั้ย? ฉันต้องฝันไปแล้วแน่ๆ ฉันกำลังจะไปถ่ายแบบเหรอให้ตายเถอะน่า ทำไมตั้งแต่ฉันเจอนายอันนี้มีเรื่องให้ปวดหัวตุบๆได้ทุกวี่ทุกวัน เอ๊ะ! ที่แม่หมอทำนายเอาไว้ว่าฉันจะมีเนื้อคู่เป็นนายแบบนี่ก็...หวังว่าคงจะไม่เป็นนายอันนี้ใช่มั้ย! T-T
“หา!“
“ไม่ต้องหงต้องหามันหรอกถ้าเธอไม่เถียงฉันฉอดๆนะฉันก็ไม่พาเธอไปถ่ายแบบหรอก แต่บังเอิญเธอพูดเถียงฉัน ฉันเลยจะพาเธอไปทำในสิ่งที่เธอไม่เคยทำ ^O^”
ถ้านายพูดถึงเรื่องถ่ายแบบน่ะนะนายรู้ได้ไงว่าฉันไม่เคยถ่าย รู้มั้ยว่าฉันลูกใคร? พ่อฉันเป็นถึงเจ้าของโรงงานผลิตน้ำปลาส่งออกเลยนะเว่ย! เคยได้ยินมั้ยน้ำปลาตราหม่งม้งน่ะ(นั่นชื่อพ่อฉันเอง - -) ฉันเลยมีหน้าที่เป็นนางแบบติดที่ข้างขวดเชียว ไม่รู้อย่าพูดซะดีกว่า เชอะ! =.=
“นายเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ”
ฉันควรจะพูดคำนี้ตั้งนานแล้วนะ แต่ก็ดีเหมือนกันที่พูดตอนนี้เพราะจะได้ยั่วอารมณ์เขาให้ถึงขีดสุดเขาจะได้รำคาญแล้วปล่อยฉันจากไป อิอิ ^^
“เธอเพิ่งรู้เรอะ!!”
รู้ตั้งนานแล้วย่ะ แค่เพิ่งจะพูดเฉยๆ - -”
“นายจะตะโกนทำไมเล่า!”
“ก็เธอมันจอมโวยวายสุดๆ”
“ฉันไม่ไป แล้วนายก็ปลดล็อกประตูด้วย”
รถนี่ก็ไฮโซเกิ๊นถ้าคนขับไม่ปลดล็อกก็อย่าหวังว่าจะได้ลงจากรถเลยเพราะไอ้รถบ้าคนนี้มันดันมีระบบล็อกประตูเป็นระบบอัตโนมัตไม่ใช่ระบบอัตโนมือ -_-
“งั้นไปที่อื่นก็ได้ ^^”
ดูน้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์แล้วชักมีอะไรไม่ชอบมาพากล ฉันยังไม่ทันจะได้เถียงเขาเขาก็พุ่งรถออกอย่างรวดเร็วจนตัวฉันนั่งแข็งติดอยู่กับเบาะรถ นายจอมโหดนี่ขับรถโคตรเร็วเลยล่ะแล้วเขาก็พาฉันมายังสถานที่แห่งหนึ่งเหมือนเป็นโกดังร้างยังไงๆก็ไม่รู้ มันจะมีเอ่อ ...ผะ...ผี มั้ยอ่า Y_Y
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?”
ฉันควรจะไว้ใจนายนี่ได้หรือเปล่าถ้าเกิดว่าผีมันโผล่มาทั้งที่ยังตอนกลางวันแสกๆเนี่ยเขาจะวิ่งหนีฉันมั้ยนะ ว่าแล้วบรรยากาศก็เริ่มจะแปลกๆเข้ามาทุกทีๆ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม ลมเริ่มแรงขึ้น (สังเกตจากต้นไม้ที่เริ่มโอนเอนน่ะนะ - -)
“ฉันไม่พาเธอมาบังกะโลปั่มปั๊มหรอกน่า รีบลงเร็วถ้าเธอไม่ลงเองดีๆฉันจะอุ้มเธอลงนะจะบอกให้ ^^”
สายตาเจ้าเล่ห์ชะมัด...เขาสั่งฉันแล้วเขาก็เปิดประตูรถลงไปก่อนจะเดินเข้าไปทางประตูโกดังส่วนฉันก็รีบวิ่งตามเขาเข้าไป โอ้ว!!พระเจ้านี่มันโกดังร้างหรือสตูดิโอกันแน่ทำไมมันถึงได้อลังการขนาดนี้
“พี่ซินญอเรย์! ยัยนี่พอจะได้มั้ย”
นายจอมโหดนั่นตะโกนพูดกับยัยพี่แว่นสุดเซ็กซี่ที่ชื่อซินๆอะไรซักอย่าง หล่อนเหล่ตามองมาทางฉัน นายจอมโหดนี่มันคิดจะทำอะไรของมัน
“ว้าว~! ^O^ น้องเลม่อนคะมันเริ่ดสุดๆเลยค่ะ ไม่มีเรียนตอนเช้ารึไงคะถึงได้มาที่นี่”
ที่แท้ก็ชื่อเลม่อนนี่เอง ^^ พี่แว่นคนนั้นเดินเข้ามาลูบไล้ใบหน้าของเลม่อนเบาๆก่อนจะดึงเลม่อนเข้าไป อะ...เอ่อ...จะ...จูบ นายนี่มันใจง่ายโคตรๆเลย ปล่อยให้ผู้หญิง (แก่) จูบได้ไง ฉันยืนอยู่ที่นี่ทั้งคนนะ...
“รีบๆถ่ายเถอะครับตอนบ่ายผมมีเรียน”
ถ้าฉันได้ข่าวไม่ผิดนะฉันได้ยินมาว่าเมื่อคืนนายเลม่อนนี่มันพูดว่ามันมีเรียนตอนเช้าไม่ใช่เรอะหรือว่านายนี่มันโกหกฉัน ว่าแล้วไงฉันไม่ควรเชื่อคำพูดนายนี่ตั้งแต่แรก นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยคิดถึงเรื่องของเขาทำไม?
“จ้ะๆ น้องเลม่อนไปเปลี่ยนชุดเลยนะจ้ะ”
ยัยพี่แว่นสุดเซ็กซี่หอมแก้มเลม่อนไปฟอดใหญ่ก่อนที่นายเลม่อนจะเดินเข้าไปยังห้องๆหนึ่งที่มีแสงสว่างลอดใต้ประตูออกมาฉันคาดว่าน่าจะเป็นห้องแต่งตัว
“น้องคนนั้นน่ะมาหาพี่เร็วๆสิจ้ะ”
ว่าแล้วยัยพี่แว่นก็กวักมือเรียกฉันให้เข้าไปหา ฉันค่อยๆเดินเข้าไปอย่างช้าๆเมื่อเข้าไปใกล้ยัยพี่แว่นนี่ก็ได้กลิ่นน้ำหอมของกุ๊ชชี่ทันที (แม่ฉันใช้น่ะเลยจำกลิ่นได้) โห หน้าตาพี่แกโคตรได้ใจเลยอ่ะ สวยมากสวยราวนางฟ้าเชียว
“คะ?”
“น้องนี่เพอร์เฟ็คสุดๆ “
บ้า…พูดอย่างนี้ก็เขินแย่สิ ไอ้ฉันก็รู้ตัวดีนะว่าฉันมันเป็นอะไรที่เพอร์เฟ็คสุดๆอยู่แล้วแต่ยิ่งมีคนชมแบบนี้ยิ่งได้ใจไปใหญ่ ฮ่าๆ ^^ พี่แว่นส่งสายตาหว๊านหวานปานน้ำตาลจะกลืนกิน...
”ม้าน้ำพาน้องเค้าไปแต่งตัว ให้ใส่ชุดโลริต้าของบรรพบุรุษฉันได้เลยนะ ผิวขาวเนียนแบบนี้เหมาะที่สุด แล้วก็อย่าแต่งหน้าเข้มนะเน้นชมพูกลีบกุหลาบแล้วก็ผมนี่ก็ดัดเป็นลอนอีกหน่อยแล้วก็จัดการทำให้ผมประดับไปด้วยไข่มุกเอ่อฉันหมายถึงผูกไข่มุกกับผมของน้องเขา แค่นี้แหละจ้ะ”
พี่แว่นสั่งใครบางคนก่อนที่คนคนนั้นพาฉันเข้าไปยังห้องๆนึงที่มีแต่ชุดเครื่องสำอางเต็มไปหมดจนฉันตาลายเลยทีเดียว กระจกบานใหญ่สะท้อนตัวฉันให้เห็นเต็มตัว ทำไมฉันถึงได้ดูดีแบบนี้นะ ^^
“คุณน้องเป็นแฟนของน้องเลม่อนสุดหล่อเหรอคะ”
“ไม่ใช่ค่ะเป็นแค่คน(เกือบ)รู้จักกันค่ะ ^^”
“เห็นพูดแบบนี้มาหลายคนแล้วแต่ทุกคนก็เป็นแฟนกันหมด อิจฉาคุณน้องจังที่ได้เป็นผู้หญิงของน้องเลม่อน พี่ขอบอกว่าน้องโคตรโชคดีเลยเพราะคุณน้องเลม่อนรักใครแล้วก็รักแบบสุดๆเหมือนแฟนเก่าที่ชื่อโรส เสียดายที่เธอจากไปในที่แสนไกลแล้ว เธอน่ะน่ารักมากแถมหน้าตายังคล้ายๆกับคุณน้องอีกต่างหาก”
“เลม่อนเขาเคยมีแฟนด้วยเหรอคะ? แล้วเคยมีมาแล้วกี่คนคะแล้วตอนนี้คบกับใครอยู่รึเปล่า”
ทำไมฉันต้องอยากรู้ด้วยเนี่ย!
“ตั้งแต่พี่รู้จักเลม่อนมา 5 ปีพี่ก็เห็นแค่คนเดียวนั่นก็คือหนูโรส ตอนนี้ก็คงหนูมั้งจ้ะ”
“พี่ช่วยเล่าเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อโรสหน่อยได้มั้ยคะ”
“เอาเป็นว่าน้องเอาชุดไปเปลี่ยนก่อนนะจ้ะ ออกมาเดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง”
ฉันพยักหน้ารับก่อนจะยืนรอพี่ม้าน้ำหาชุดมาให้ ฉันไม่ยักกะรู้ว่านายเลม่อนเคยมีแฟนกับเขาด้วย น่าทึ่งมั้ยล่ะคนหล่อของเราเคยมีแฟนกับเขาด้วย - -*
“ว่าแต่พี่คะที่นี่มันคืออะไรคะ”
ฉันตะโกนถามขณะที่พี่ม้าน้ำกำลังหาชุดที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่อยู่...แล้วพี่แกก็หันหน้ามาจ้องหน้าฉัน ทำไมเหรอหน้าฉันมันมีอะไรติดอยู่อย่างงั้นเหรอ O_O
“อ้าว! คุณน้องมาคุณน้องไม่รู้เลยเหรอคะว่าที่นี่มันคืออะไร”
“อย่าบอกนะคะว่ามันเป็นที่ถ่ายหนังโป๊”
“ตายแล้วๆ ไม่ใช่ค่ะๆ มันคือสถานที่ถ่ายโฆษณาต่างหากล่ะคะ แถมยังเป็นกิจการของคุณแม่คุณน้องเลม่อนอีกด้วยและที่สำคัญสตูดิโอนี้ใหญ่เป็นที่ 5 ของเอเชียด้วย โดยกำกับดูแลด้วยพี่ซินญอเรย์หลานสาวสุดสวยของคุณท่าน”
พี่ม้าน้ำว่าพลางยื่นชุดมาให้ฉันมันเป็นชุดแบบโลลิต้าสีดำแดงแบบว่ามันเริ่ดมาก...
“ทีนี้คุณน้องก็เอาชุดนี้ไปเปลี่ยนนะคะ ระวังด้วยนะคะชุดนี้มันแพงมหาศาลและที่สำคัญสืบทอดต่อกันมาหลายรุ่นของตระกูลพี่ซินญอเรย์”
“ค่ะ แล้วที่พี่ซินญอเรย์จูบนายเลม่อนล่ะคะ?”
“ประเพณีการทักทายของคนตระกูลนี้มั้งคะ ปกติฝรั่งเขาก็ทำกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ”
“นายเลม่อนเป็นลูกครึ่งเหรอคะ?”
“คุณน้องเป็นแฟนกันยังไงคะถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย คุณน้องเลม่อนมีทั้งเชื้อจีน ไทยและอิตาลีเลยนะคะ”
ทำไมฉันถึงได้สงสัยอะไรเยอะแยะเนี่ย ถามไม่หยุดไม่หย่อนฉันคิดว่ายัยพี่ม้าน้ำคงจะเริ่มรำคาญฉันแน่เลย รีบไปเปลี่ยนดีกว่ากลับมาจะได้มาฟังเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อโรส ^^
“อ๋อค่ะ แล้วทำไมหนูต้องใส่ชุดอย่างนี้ด้วยล่ะคะ”
“ก็มันเป็นโฆษณาโลชั่นสูตรไข่มุกที่นำเข้าจากอิตาลีน่ะสิคะ รีบๆไปเถอะค่ะถ้าพี่ซินญอเรย์วีนขึ้นมาน้องมีหวังได้ถูกกระทืบเละคาที่แน่ๆเลยค่ะ”
ฉันไม่พูดร่ำทำเพลง ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องเล็กๆอีกห้องหนึ่งที่เขียนป้ายว่าห้องเปลี่ยนชุดทันที ฉันถอดแต่เสื้อนักศึกษาออกเหลือเพียงแต่เสื้อชั้นในกับเสื้อกล้ามส่วนกระโปรงไม่ต้องถอดมันหรอกยังไงซะชุดนี้มันก็โชว์แค่ไหปลาร้ากับแขนเท่านั้นเอง ทำไมมันถึงใส่ยากใส่เย็นขนาดนี้วะเนี่ย...
แขวก!!
เสียงอะไรทำไมดังน่ากลัวจังเลย ฉันก้มลงมองดูตรงใต้ท้องแขน หวา!! แย่แล้วแขนเสื้อขาดทำยังไงดีๆ ถ้าพี่ซินญอเรย์รู้เรื่องฉันมีหวังตายยิ่งกว่าเขียดถูกรถสิบล้อทับแน่ๆเลย
“พี่ม้าน้ำคะเรียกนายจอมโหดให้หน่อยค่ะ เดี๋ยวนี้ด้วยค่ะ”
ฉันตะโกนบอกพี่ม้าน้ำด้วยเสียงที่ดูกังวลเป็นพิเศษ ทำยังไงดีชุดนี้มันต้องแพงมากแน่ๆเลยเรื่องเงินนี่ไม่เท่าไหร่ถ้าฉันถูกด่านี่สิเรื่องใหญ่ดีไม่ดีคนพวกนี้อาจจะฆ่าฉันไม่เหลือซากเลยด้วยซ้ำ ฮือๆ Y-Y นายเลม่อนเมื่อไหร่จะมา เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันอยากเห็นหน้านายน่ะ นายช่วยรีบมาจะได้มั้นฉันเหมือนกับจะขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้วนะ ฉันกลัวจังเลยทำไมตอนนี้มันถึงได้เงียบเชียบอย่างนี้ แงๆแม่จ๋าลูกทำอะไรผิดเหรอถึงได้มาเจอกับเรื่องแบบนี้...
-------
*ป.ล.อ่านแล้วไม่เม้นท้องเสียเด้อ อิอิ ^^
ความคิดเห็น