[Fic Bigbang]..How Gee!!

ลำดับตอนที่ #3 : How Gee Act: 1 The LEGEND Of Kwon Jiyong!!!

How Gee Act: 1 The LEGEND Of  Kwon Jiyong!!!

“ฮัลโหล เฮ้ย อยู่ไหนเนี่ย”

เสียงคนพูดกรอกใส่โทรศัพท์บ่งบอกได้ว่าคนพูดกำลังหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย

[“….”]

“เออ มึงไสหัวแห้วๆของมึงออกมารับกูด่วนเลย”

[“….”]

“ถ้าไปถูกกูก็ไปเองแล้วสิ ไม่โทรหามึงหรอกเปลืองตังค์”

[“…มึงไปเองดิไอ้จีกูไม่ว่างกู.@3%4#$....”]

“อะไรนะ!ข้าวขาหมู”

“อ๋อ~เดี๋ยวนี้มึงเห็นข้าวขาหมูดีกว่าเพื่อนหรอ ใช่ซี่~”

“เออ!อย่าให้กูเจอมึงนะ เชททททททท”

ปับ! เสียงปิดฝาโทรศัพท์มือถืออย่างอารมณ์เสียดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของจะยัดมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินผ่านเข้ารั้วโรงเรียนไป

………………………………………………………………………

 

ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝานนนนน~หกล้มคลุกคลานเท่าหร่ายยยยย

เออ!ชีวิตตอนนี้กูโคตรหกล้มลุกคลุกคลาน แม่ง…ไอ้ย้ายโรงเรียน มันก็เคยย้ายอยู่หรอกนะ ย้ายบ่อยซะด้วยสิ ไม่อยากจะบอกหรอก ประวัติ ควอนจียงตอนนี้อย่างเน่า ยังดีที่ว่าย้ายมารอบนี้ยังได้เจอกับไอ้ยองเบ เพื่อนสมัยเก่าแก่เลยพอจะทำใจได้บ้างอ่ะ...แล้วแบบ จะให้ว่าไงดี เมื่อคืนมันทำใจลำบากเลย.....ดื่มหนักไปหน่อย

.....ก็เลยโผล่มาซะเที่ยงไง....

.....ก็เลยจะให้ไอ้ยองเบมันไปเป็นเพื่อนไง

.....ก็แบบว่า ไปทางไหนไม่รู้ด้วยไง

แล้วมันก็น่าเกลียดด้วยไง แบบว่า ตัวเองกินข้าวขาหมูติดพันอยู่เลยปล่อยเพื่อนผู้น่าสงสารเดินไปตามทางอย่างโดดเดี่ยวไง....เออ อย่าให้กูเจอมึงนะ....กูจะวีนใส่มึง -_-

จียงเดินไปตามทาง บ่นอุบอิบถึงยองเบไปเรื่อยๆตาก็มองหาตึกเรียนไปพลาง....

พลั่ก!

“โอ๊ะ!โทษคับ”

เดินแบบไม่ดูทาง เป็นสาเหตุให้ไปชนคนอื่นเค้า เด็กๆอย่าทำตามนะเออ(เกี่ยว?)

“โอ๊ยยย...”

คนถูกชนก้มลงไปกอดท้องตัวเองไว้ ท่าทางอย่างเจ็บปวด - -

“เอ่อ ขอโทษที คือ แบบว่า...”

แบบว่า มึงเงยหน้าขึ้นมาคุยกะกูก่อนได้ป่ะ กูจะได้ถามทางไง เจ็บอะไรมากมายวะ ตัวกูไม่ใช่รถถังนะ - -*

“โอ๊ย!!ขอโทษแล้วหายสงครามก็ไม่เกิดดิวะ แม่งงงงง”

เออ ขอโทษดีๆแล้วทำไมมึงพูดเงี้ย เงยหน้ามาต่อยกะกูเลยมะ กูย้ายโรงเรียนบ่อยนะมึง มีปัญหาเคลียร์ได้! จียงชักสีหน้าไม่พอใจพลางพยายามจ้องหน้าไอ้ตัวถึกที่ยังคงก้มหน้าสำออย(?)กับพุงตัวเอง

“นายนี่มัน...!”

ยังไม่ทันจะอ้าปากได้ด่า เมื่อจียงเห็นบุคคลตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาก็ชะงักไปในทันที

“หือ เฮ้ย นาย...”

แม่งงงงงงงง โลกมันกลมเกินไปป่ะวะ เดสตินี่โคตร! ไม่ๆๆๆ แบบนี้มันไม่เรียกเดสตินี่ มันเรียกซวยบัดซบ! ตาคมแบบนี้ สูงๆแบบนี้ หน้าหล่อเรียกกะเทย(?)แบบนี้ ไอ้แบบนี้มัน...

.....Say Goodbye กูชิ่งล่ะ

จียงหันหลังควับ แล้ววิ่งหนีความเร็วปานกลางถึงเร็วมากทันที เจอคู่กรณีเก่าแบบนี้จะอยู่ไปใย!!!

 

ติ๊ด ติ๊ด Rrrrrrrr

เสียงกดโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง และ.....

“ว่าไงไอ้...” “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

“ยองเบ มึงมาหากูแล้วพากูไปห้องเรียนด่วนๆๆๆด่วนมากกกกก”

“ใจเย็นๆๆๆ ไอ้จี มึงอยู่ไหนเนี่ย”

“กูอยู่...อยู่...กูอยู่ไหนวะ” เออนี่กูอยู่ไหนวะ...

“กูอยู่ในโรงเรียนไง” แถสดล้วนๆ

“ไอ้เวรนี่ ส่วนไหนของโรงเรียนวะ มึงพูดให้กูกระจ่างหน่อยดิ๊” ยองเบด่ามาตามสายอย่างหัวเสีย มีอย่างที่ไหนวะ แม่งไม่รู้ตัวเองอยู่ไหนแต่เสือกบอกให้ไปหา เจริญจัดแล้วมึง

“กูไม่รู้ ไม่รู้เหวอะไรทั้งสิ้น กูเพิ่งมา ไม่รู้ย่อมไม่ผิด”

“อ่าว ไมพูดเงี้ย งั้นมึงก็หาทางไปเองแล้วกันนะ”

“เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆ มึงมาหากูหน่อยดิ” จียงพูดพลางมองไปรอบๆตัว เห็นตึกสีฟ้าเด่นเป็นสง่าอยู่ข้างหน้า

“กูอยู่ เอ่อ...หน้าตึกใหญ่ๆสีฟ้าๆ...”

“เออ มึงบอกมาแค่นี้ก็จบ เดี๋ยวไปหา มึงอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ อย่าเดินไปไหนนะมึง อย่าซน อย่าบ้า อย่าซ่า มึงเข้าใจกูใช่มะ
เข้าใจม้ายยยยย”

ยองเบกระชับประหนึ่งเห็นผมเป็นเด็กสามขวบ ผมอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ไอ้บ้า เพื่อนหรือพ่อกูวะ!สั่งจัง

“เออ เข้าใจ รีบมาด่วนๆเลย”

“เออ”

สิ้นเสียงสายตัดไป จียงนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ทางด้านหน้าตึก พลางมองไปรอบๆ

ความจริงจะเรียกว่า ประวัติควอนจียงอย่างเน่าก็ไม่ถูก แค่ย้ายโรงเรียน 3-4 ครั้ง โดนข้อหาโดดเรียน มีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนนักเรียน รุ่นน้อง รุ่นพี่ ต่างโรงเรียนและฟาดปากกับครูบาอาจารย์เล็กน้อยเท่านั้นเอง (งั้นหรอออออ)

แบบว่าที่มันมีเรื่องบ่อยก็เพราะมันมาหาเรื่องก่อนไง แล้วแบบว่า จียงถือคติ ‘ใครท้ามาเราต้องสนองมันถึงกูผิดกูก็ไม่ยอมผิด’ ง่ายๆคือ กูถูกเสมอนั่นแหละสาเหตุ - -

“เฮ้ย ไอ้จี”

จียงหันไปตามเสียงเรียกเห็นยองเบเดินมาทางนี้พอดี จียงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหา

“ไปทางไหนต่อล่ะ - - กูอยากเข้าห้องเรียน” จียงพูดใส่

“อยากเข้าบ้าอะไร แม่งมาซะเที่ยง มึงไม่มาตอนเค้าเลิกเรียนกันเลยอ่ะ”

เออ!เพื่อนเบ้ มึงอย่าประชดกูได้ป่ะล่ะ

จียงเดินตามยองเบขึ้นตึกเรียนมาเรื่อยๆจนถึงห้องเรียน และเมื่อเปิดประตูเข้าไป.....0_0 เฮ้ย!!!

คนตัวเล็กชะงักกึก ก่อนที่จะดึงแขนยองเบออกมาเดินเลี่ยงไปทางอื่นไม่ยอมให้เข้าห้อง

“พะ เพื่อนเบ้”

“อะไรวะคับเว้ยคุณมึงเพื่อนควอน”

“เห็นอย่างที่กูเห็นป่ะวะ”

“กูไม่ใช่ บี 2 อย่ามาตลก - -*”

“ก็ไอ้นั่นไง ไอ้นั่นอ่ะ ไอ้ที่มันตาขวางๆโหดๆอ่ะ”

“อ่ะ ไอ้เทมโปหรอ - -* ทำไมวะ” ถ้าหมายถึงไอ้ตาโหดๆเนี่ยมันก็มีอยู่คนเดียวอ่ะ

“แล้วมึงออกมาจากห้องทำไม ไหนมึงบอกอยากเข้าห้องเรียนไง”

“ก็ กู....ไม่อยากเข้าแล้วอ่ะ” ให้เข้าไปเจอไอ้นั่น ...ไม่เอาอ่ะปล่อยกูไปเถอะเพื่อนเบ้

“อย่าบอกนะว่ามึงไปหาเรื่องเทมโปมา มึงนี่เอาอีกแล้วหรอวะ ไอ้เพื่อน - -“

“หูย มึงอย่ากล่าวหากูขอร้อง” จียงพูดกะยองเบก่อนที่จะฉุดกระชากลากถูยองเบลงจากตึก และออกนอกโรงเรียนในที่สุด - -* ไหนคุณควอนบอกว่าอยากเข้าห้องเรียนไงวะคับ

 

................................................

บ้านจียง

“ไหนมึงอธิบายมาเลย อธิบายมาด่วน มึงไปหาเรื่องอะไรใครเค้ามาอีก”

ไอ้ยองเบพูดใส่ผมปาวๆๆๆๆ แล้วทำหน้าดุใส่ผม นี่มันไม่ฟังเพื่อนตัวเองเลยใช่มั้ยเนี่ย มึงฟังกูก่อนสิ!!!

“เฮ้ย มึง เปล่า แค่กู”

“อะไร มึงพูดให้เคลียร์นะไอ้จี”

มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกูเนี่ยยองเบ แม่ง ด่ากูแล้วสั่งให้กูอธิบายประหนึ่งกูสอบแล้วติดเอฟทุกวิชายังไงยังงั้นอ่ะ

“เออ มึงจำลูกพี่ลูกน้องกูได้ป่ะ พี่แทบินอ่ะ”

“เออทำไม”

“ก็รอบนั้นที่เค้ากลับมาเกาหลีอ่ะ แม่งวันนั้นกูเห็นพี่เค้าขับรถสปอร์ตแบบอย่างหรูมา”

“เออ แล้วไง มึงเอารถพี่เค้าไปชนตูดใครรึไง”

“- -* เดี๋ยวมีต่อย มึงฟังกูให้จบแล้วค่อยสอด”

ผมพูดปรามมันก่อนที่มันจะพล่ามสอดมากไปกว่านี้ เรื่องมันยาวนะมึงเดี๋ยวกูเล่าไม่จบใครรับผิดชอบ

“แล้วทีนี้พอกูเห็นแล้วก็แบบ ไอ้เชี่ยรถอย่างสวย เลยไปขอแย็บๆพี่เค้าเอารถมาขับเล่น แล้วพี่เค้าก็ให้มา กูก็แบบดีใจมือไม่สั่นไงไม่เคยขับไม่เคยแตะรถแพงๆแบบนี้”

“มึงเนี่ยนะไม่เคยขับรถแพงๆแล้วที่มึงลากกูขึ้นรถมึงกลับมาบ้านนี่รถมึงมันไม่แพงใช่ป่ะ” เออ ไอ้จียงบ้านมันก็ใช่ว่าจะไม่รวย - -* ทำมาเป็นพูด

“เออน่ะ คราวนี้กูก็มันส์เลยไง รถพี่เค้าเร่งขึ้นทีแบบ อื้อหืออออออ...อย่าให้กูพูดเลย แล้วทีนี้กูก็ขับๆอยู่มันก็มีรถอีกคันทำท่าจะปาดหน้าแซงกู”

ผมเว้นวรรคกลืนน้ำลายเพราะมันใกล้ถึงตอนไคลแมกซ์ แล้วเริ่มเล่าต่อ

“กูแบบยอมไม่ได้เดี๋ยวพี่กูเค้าจะโดนประณามว่ารถอย่างหรูแม่งเสือกให้คนอื่นขับปาดหน้าแซงไปได้ไง กูก็เลยขับเบียดมัน เบียดไปเบียดมา รถไอ้นั่นแม่งเสียศูนย์ไหลลงข้างทางเลยเว้ย”

“อ่าฮะ” ยองเบพยักหน้าตามหงึกหงัก ฟังแล้วเริ่มมันส์สิมึง

“กูภูมิใจในผลงานตัวเองมาก เลยจะลงไปดูหน้าไอ้ซ่าบ้าพาวนั่นหน่อยเพราะมันเดินลงมาจากรถ พอเห็นหน้าปุ๊บล่ะมึงเอ้ยยยย...มันมองหน้ากู กูมองหน้ามัน”

“อื้อๆ ไงต่อวะ”

“หน้าแม่งเหมือนไอ้ตาดุที่นั่งอยู่ในห้องนั่นอ่ะ - -*”

“เชทททททททททททท มึงพูดจริงง่ะ”

ยองเบทำตาโต ตะโกนใส่หูจียงแบบชนิดที่ว่ากลัวเพื่อนไม่ได้ยิน

“เอออออออ!แล้วมึงจะตะโกนใส่หูกูทำไมวะคับ”

“ป่าว กูตกใจ”

“ตกใจ? ทำไม? เวเวเว???”

“ก็มึงไปทำอะไรแบบนั้น มึงไม่รู้อะไร ไอ้เทมโปมันลูกมาเฟียนะเว้ย” ยองเบกระซิบ

“มึงพูดจริงอ่ะ - -*”

“ไม่จริงมั้ง - -* กูอยู่ห้องเดียวกะมันมาก็หลายปีอยู่ เห็นงี้กูก็สนิทกะมันนะเว้ย”

ฮะ!นี่มันเป็นลูกมาเฟียจริงอ่ะ มึงอย่าหลอกกูนะเพื่อนเบ้ =_= จียงนั่งหน้าเจื่อนหรี่ตามองเพื่อนอย่างไม่เชื่อใจ

“ทำไมมองแบบนั้นอ่ะ”

“เปล๊า” ในใจคิด ถ้ามึงอำกู กูโกรธมึงแน่ๆไอ้เพื่อนเบ้

“หรอ - - แล้วพอมึงเจอหน้าเทมโปแล้วมึงทำไงล่ะวะ”

“เอ่อ....เออ กูก็ไม่ทำไง มันมองรถแปปนึงแล้วหันมามองหน้ากูเหมือนกูเอาตีนไปลูบหน้ามัน เห็นแล้วรู้สึกสยองแบบแปลกๆกูก็เลยชิ่งไง”

“อือนะ กูว่าพรุ่งนี้มึงซวยแน่ไอ้จี”

“- -*” จียงทำหน้าซีดลงเหลือสองนิ้ว ทำไมมึงต้องพูดให้กูกลัวด้วยวะเพื่อนเบ้!!!


..................................................
...............





To Be Continued....

 
เม้นด้วยนะ ขอบคุณค่ะ