ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -3- ระดับ 2!
-๑-ตอนที่ 3 ระดับ 2!-๑-
ขณะที่ทั้งสองกำลังตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เจ้าภูตจิ๋วซาคอนก็บินเข้ามาในห้องสีชมพูเมื่อเข้ามาเห็นภาพตรงหน้าจึงยิ้มแก้มปริอย่างพอใจ
“อ้าว!ดำเนินภารกิจแรกกันเสร็จแล้วรึขอรับ ฮ่าๆๆ งั้นดีเลยผมจะได้อธิบายถึงภารกิจทั้งหมดที่ต้อ. . .”
“แก. . .ทำให้ข้ากลับไปเป็นผู้ชายหมือนเดิมเดี๋ยวนี้นะไอ้เตี้ย!!”
ยังไม่ทันพูดจบคนผมฟ้าที่ตอนนี้กลายร่างเป็นหญิงสาววัยรุ่น ใช้มืออันเรียวบางบีบคอเจ้าภูตจิ๋วอย่างแรง ผมสีท้องฟ้าของเธอปลิวไสวไปตามแรงลมที่พัดมาจากหน้าต่าง แถมอารมณ์โทสะในตอนนี้เพิ่มขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าเสียด้วย
“. . .เอามือออกเถอะกริมคุง ตอนนี้ถึงจะฆ่าซาคอนก็กลับไปเป็นอย่างเดิมไม่ได้อยู่ดี สงบสติอารมณ์หน่อยซิครับ”
อุลคิโอร่าเห็นท่าไม่ดีจึงเดินเข้ามาห้ามปรามทั้งสองคน คนผมฟ้ามองหน้าเจ้าภูตจิ๋วอย่างหมั่นไส้ แต่ก็ยอมปล่อยมืออันเรียวบางออกจากคอซาคอนแต่โดยดี
“~~แค่กๆๆ โอ้ววว ขอบพระคุณขอร๊าบบบท่านอุลคิโอร่า บุญคุณครั้งนี้กระผมจะไม่มีวันลืมเลย T T”
“ไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่เล่าภารกิจที่พวกเราต้องทำให้เราฟังหน่อยสิ”
“ขอรับ ภารกิจที่ท่านทั้งสองต้องทำมีทั้งหมด 7 ระดับ หลังจากที่ท่านทั้งสองเคลียร์ระดับ 1 กันไปได้แล้วจะต้องถูกรีเซ็ตพลังทั้งหมดที่เคยมีอยู่ ซึ่งหากปฏิบัติภารกิจต่อๆไปสำเร็จหมด พลังทุกอย่างของท่านก็จะกลับคืนมา. . .”
ซาคอนเว้นการพูดไปช่วงหนึ่งแล้วหันหน้ามาทางกริมจอว์ในร่างของสาวน้อย
“รวมไปถึง. . .ร่างเนื้อชายของท่านก็จะกลับคืนมาเช่นกัน”
หลังจบประโยคสุดท้ายเจ้าภูตจิ๋วก็บินลงมาที่พื้นด้านหน้าของอุลคิโอร่าและกริมจอว์
“เอาละ พร้อมที่จะปฏิบัติภารกิจระดับ 2 หรือยังขอรับ^w^?? ”
“พร้อมแล้วคร้าบบบ~~ ^__^”
อุลคิโอร่าตอบคำถามของซาคอนอย่างร่าเริง แล้วหันหน้าไปยิ้มให้คนผมฟ้าที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นสาวน้อยร่างบอบบาง น่ารักน่าแกล้ง เป็นเชิงคำถามว่า พร้อมหรือยัง??
สาวน้อยเห็นดังนั้นจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบคำถามของร่างสูงและซาคอนเบาๆ
“ไม่พร้อม ก็ต้องพร้อมล่ะฟะ. . .”
เมื่อได้รับคำตอบเป็นการยืนยันความพร้อมของทั้งคู่ เสียงดีดนิ้วจากซาคอนก็ดังขึ้น ร่างกายของอุลคิโอร่าและกริมจอว์จึงถูกเทเลพอร์ตไปยังสถานที่เริ่มปฏิบัติภารกิจระดับ 2!
ร่างของเอสปาร์ดาร์ทั้งสองถูกย้ายมาหน้าประตูของคฤหาสหลังใหญ่สีดำทะมึนบรรยากาศรอบๆไม่สู้จะสวยงามสักเท่าไหร่ มีเพียงพื้นทรายและต้นไม้แห้งๆที่ตายแล้ว เรียงรายกันอยู่เท่านั้น
และอีกอย่างที่ผิดปกติ คือ เจ้าภูตจิ๋วซาคอนหายไปซะแล้ว!!
“ซาคอน เฮ้! ซาคอน”
หนุ่มตาสีมรกต ขานชื่อหาเจ้าตัวยุ่งซาคอนที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง แต่ในความคิดของกริมจอว์ในตอนนี้กลับคิดว่า ไอ้เจ้าเตี้ยงี่เง่าแบบนั้นตายๆไปได้ซะก็ดี อย่าให้พลังและร่างชายกลับคืนมาได้นะพ่อจะเจี๋ยนไม่ให้เกิดเลย -*-
“ไม่ต้องไปเรียกหามันหรอกน่าอุลคิโอร่า เจ้านั่นน่ะมันไม่ตายง่ายๆหรอก”
“ซาคอน ยู้ฮู~~”
“นี่เจ้า. . .ฟังข้าอยู่รึเปล่าอุลคิโอร่า”
“ซาคอน เจ้าอยู่ที่ไหน ออกมาเร๊ววว”
“ได้บ้าอุล !!”
“คร๊าบบบผม~~ แหมกว่าจะเรียกชื่อแบบที่ผมอยากได้ยินได้น้า~รอตั้งนานแน่ะ^__^”
เจ้าของตาสีเขียวมรกตหันกลับมาหาสาวน้อยผมสีฟ้าที่ทำหน้าฉุนใส่ แล้วเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากสีซีดเผือดนั้นเข้ามาใกล้ๆหูของเธอ พลางกระซิบเบาๆ ทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยงและหน้าขึ้นสีแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
“แต่. . .ถ้าเป็นไปได้อยากให้เรียกนุ่มนวลกว่านี้อีกหน่อยนะครับ กริมมม. . .จัง^___^”
“กะ. . .แก. . .แกไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อข้าแบบนั้. . .น. . .”
ไม่รอให้ประโยคที่สาวน้อยผมสีครามพูดจบ ริมฝีปากสีหิมะก็เข้าประกบกับริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของสาวน้อยกริมจอว์ทันที แต่ครั้งนี้รุนแรงและเร่าร้อนยิ่งกว่าครั้งแรก ร่างบางถูกดันจนหลังติดกับกำแพงของคฤหาสน์ มือทั้งสองของเธอทำท่าจะผลักร่างสูงออก แต่ก็ถูกรวบแล้วคว้าหมับกดไว้เหนือศีรษะ แม้ใจจะต่อต้านรสจูบของคนที่ร่างสูงกว่าในตอนนี้แต่ร่างกายกลับยินยอมให้ลิ้นอุ่นล่วงล้ำเข้ามาซะอย่างนั้น
ผ่านไปหลายนาที ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ยังไม่แยกออกจากกัน จนประตูไม้สีดำบานใหญ่เปิดอ้าออก พร้อมกับเสียงกระแอมที่ไม่คุ้นหูก็ดังขึ้น
“เอ่อ. . .อะแฮ่มมมมขออภัยที่ขัดจังหวะนะคะ ขอเชิญท่านทั้งสองเข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะข้างนอกมันร้อนนะคะ”
สิ้นเสียงของหญิงสาว ผู้มีผมสีส้มเงางามและมีกิ๊ฟรูปดอกไม้สีฟ้าติดสองข้างของผมที่ยาวสลวยไปถึงกลางหลัง เจ้าของผมสีฟ้าจึงได้โอกาสผละริมฝีปากออกมาตั้งหลัก หน้าของร่างบางยังคงแดงแป๊ดเหมือนลูกมะเขือเทศไม่มีผิด พร้อมกับอาการลุกลี้ลุกลนที่ดูน่าขัน
“จะ. . .เจ้าเป็นใครกันน่ะ?? ”
“สวัสดีเจ้าค่ะท่านกริมจอว์และท่านอุลคิโอร่า ดิฉันชื่อ อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ เป็นแม่บ้านและผู้ควบคุมภารกิจระดับ 2 ของคฤหาสน์ดำแห่งนี้ค่ะ ท่านซาคอนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ดิฉันฟังหมดแล้วยินดีต้อนรับนะคะ”
สาวผมส้มโค้งคำนับให้เอสปาร์ดาผู้ไร้พลังทั้งสองแล้วยิ้มให้อย่างสุภาพ
“ เชิญท่านทั้งสองเข้ามาข้างในก่อนค่ะ”
“ ครับ ขอบคุณมากครับคุณอิโนะอุเอะ เข้าไปในกันเถอะกริมจังง. . .ง โอ๊ยยย~~แง๊วววต่อยเค้าทำไมอ่า
T wT ”
“ชิ. . .”
ร่างบางสะบัดหน้าใส่อุลคิโอร่าแล้วเดินตึงตังเข้าไปในคฤหาสน์อย่างหัวเสีย แต่กระนั้นการกระทำของเธอกลับทำให้อุลคิโอร่าขำในความน่ารักของเธอเสียมากกว่า
“คุณกริมจอว์เธอน่ารักนะคะ^__^”
“ครับ. . . เธอน่ารักมากครับ. . .^__^”
อุลคิโอร่าหันไปยิ้มให้โอริฮิเมะ ก่อนจะเปลี่ยนรอยยิ้มที่ทะเล้น เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์แล้วเปลี่ยนทิศทางไปมองแผ่นหลังของคนผมฟ้าที่กำลังเดินเข้าไปในคฤหาสน์
“น่ารักซะจน ไม่สามารถห้ามใจได้เลย”
ตอนนี้ข้าเดินเข้ามาจนถึงห้องรับแขกของไอ้คฤหาสน์ทึนทึกนี่แล้ว ส่วนไอ้หื่นกามอุลคิโอร่าที่จู่ๆนิสัยก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตรีนก็เดินดูนู่นดูนี่อย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กๆอยู่ที่ห้องโถงใกล้ๆกัน โดยมีผู้หญิงหน้าตาละอ่อนที่ชื่ออิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ ติดสอยห้อยตามมันอยู่ไม่ห่าง ให้ตายเถอะไม่อยากจะเชื่อว่าข้าต้องมาตกอยู่ในสภาพของเพศเมียที่อ่อนแอแบบนี้ ช่างน่าสมเพศนัก. . .เพราะแกคนเดียวอุลคิโอร่า ซิเฟอร์ ข้าถึงต้องมาอยู่ในสภาพที่ทุเรศแบบนี้อย่าให้ข้ากลับเป็นร่างเดิมได้นะ ถึงเวลานั้นข้าจะเอาดาบแทงคอหอยเจ้าไม่ให้เหลือชิ้นดีเลย
“อ้าว~~มาแล้วหรือขอรับท่านกริมจอว์แหมมัวแต่ไปสวีทกับท่านอุลคิโอร่าแถวไหนมาล่ะเนี่ย >..<
เสียงที่คุ้นเคยแต่เป็นเสียงที่ข้าไม่อยากได้ยินเป็นที่สุดดังเจื้อยแจ้วมาจากเก้าอี้ตัวใหญ่ที่อยู่หัวโต๊ะในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างสวยหรู ไอ้ภูตนรกซาคอนนี่เอง ให้ตายเหอะอุตส่าห์ดีใจว่ามันจำไม่โผล่มาแล้วนะ -*-”
“เงียบไปเลยนะไอ้เตี้ยระวังปากไว้หน่อยก็ดีข้าไม่ใช่เพื่อนเล่นของเจ้า เอาล่ะเจ้าบอกมาซิทำไมจู่ๆไอ้เอสปาร์ดาร์หมายเลข 4 ถึงนิสัยเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้”
“เอ๋?? เปลี่ยนไปเหรอขอรับ”
“ใช่! ถ้าเป็นเมื่อก่อนอย่าว่าแต่ยิ้มเลยขนาดแสดงความรู้สึกทางสีหน้าสักนิดเจ้านั่นยังไม่เคยแสดงให้เห็นเลย”
“ อืมมมม. . .ถ้าเช่นนั้นกระผมว่าคงจะโดนผลกระทบจากตอนที่อุกาบาตตกใส่น่ะครับคงจะไปกระทบกระเทือนอะไรเข้าแน่ๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะขอรับขอแค่เคลียร์ระดับ 7 ไปให้ได้ทุกอย่างก็จะกลับสู่สภาพเดิม”
“แหมคุยอะไรกันอยู่เหรอครับทั้งสองคน ขอผมร่วมด้วยสิ^___^”
ยังไม่ทันจะจับเค้าความได้หมดไอ้ตัวซีดก็เข้ามาสอดซะงั้น โว้ย~ตายยากจริงเชียวไอ้บ้านี่ สอดไปได้ซะทุกเรื่องถ้าข้าอยู่ในร่างชาย ป่านี้คงชักดาบออกมาฟันคอมันหลุดออกจากบ่าไปแล้ว
“สวัสดีขอรับท่านอุลคิโอร่า เชิญนั่งก่อนสิครับ ท่านกริมจอว์ก็ด้วยนั่งก่อนๆ”
อุลคิโอร่านั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ข้างๆกับหัวโต๊ะอย่างว่าง่าย ข้าเองก็จำใจต้องนั่ง แต่นั่งตรงข้ามกับไอ้ตาสีเขียวส่องนี่ ถึงจะไม่เต็มใจสักเท่าไหร่แต่จะให้ยืนดูไอ้สองคนนี่คุยกันอย่างสบายก็กระไรอยู่
“จะรับชาและของว่างก่อนมั้ยคะ??”
เด็กสาวผมสีส้มที่เพิ่งตามมาทีหลังเข็นรถที่มีน้ำชา พร้อม ขนมเค้ก 3 ชิ้น ที่ไม่รู้ไปเอามาตั้งแต่ตอนไหนหยุดอยู่ข้างๆกับซาคอน
“จัดสามที่เลยขอรับคุณโอริฮิเมะ”
“ได้ค่ะ คุณซาคอน”
ว่าแล้วเธอก็จัดของว่างพร้อมน้ำชามาให้พวกเราสามคน ชิ. . .ข้าไม่ค่อยชอบพวกของหวานๆแบบนี้หรอกนะแต่กินไปเพื่อความอยู่รอดแค่นั้นล่ะเฟ้ยยยย!! (มั่นใจมั้ยนู๋กริมม ??= =__ผักแว่น)
ผ่านไปครู่หนึ่งอาหารว่างที่ตระเตรียมไว้ก็หายลงไปอยู่ในท้องของพวกเราจนหมด เฮ้อ~อิ่มจิ๊บเป๋ง
“เอาล่ะขอรับรออีกสักครู่ก็จะถึงเวลาเริ่มภารกิจระดับ 2 แล้ว ก่อนอื่นมาดูรางวัลของระดับ 2 กันดีกว่าขอรับ”
เจ้าภูตจิ๋วควักอะไรบางอย่างออกมาจากหน้าอก มันเป็นขวดกลมๆสีชมพูดูเชยได้โล่มาก ข้าว่าคงจะเป็นไอเดียการออกแบบของไอ้นักวิทยาศาสตร์รคจิตนั่นเป็นแน่เพราะคงไม่มีใครออกแบบอะไรได้เชยไปกว่านี้แล้ว -*-
“นี่คือยาที่จะทำให้ผู้ที่มีร่างกายเป็นหญิงกลับคืนเป็นชายหนุ่มหุ่นล้ำบึก ได้อีกครั้งนะขอร๊าบบบบ หากท่านทั้งสองสามารถผ่านภารกิจนี้ไปได้ก็รับเอายานี้ไปได้เลยขอรับบบ>0<”
“เฮ้!จริงใช่มั้ย ที่ยานั่นจะทำให้กลับไปเป็นร่างชายแบบเดิมได้น่ะ”
“จริงสิขอรับข้าจะโกหกท่านกริมจอว์ทำไม”
ดีล่ะ!! ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟฝ่าไพรปีนคีรีลำบากสักแค่ไหน ข้าก็ต้องผ่านไอ้ระดับ 2 สุดวิปริตนี่ไปให้ได้สู้ว๊อยยย!!
“อ้อ! แล้วก็นี่ด้วยขอรับ”
เจ้าภูตจิ๋วดึงแท่งแก้วที่บรรจุของเหลวสีชมพูขุ่นๆออกมาจากหูด้านซ้ายของมันอย่างสบายใจ ที่เก็บดีๆก็มีออกจะเยอะทำไมมันต้องเก็บไว้ในหูด้วยฟะ -*-
“ไอ้ของเหลวน่าสะอิดสะเอียนนั่นมันอะไรน่ะ??”
ข้าหันไปมองไอ้แท่งแก้วประหลาดนั่นพลางจ้องอย่างสนใจ มันคงไม่มีขี้หูของไอ้เตี้ยนี่ติดอยู่นะ-*-
“นี่เป็นยาไว้สำหรับถอนพิษน่ะขอร๊าบบบบ”
“หืออ?? ยาถอนพิษ”
อุลคิโอร่าที่นิ่งฟังมานานหันไปถามซาคอนอย่างสงสัย
“ขอรับยาถอนพิษขอรับท่านฟังไม่ผิดหรอก. . .”
“แกเอาออกมาทำซากอะไรฟะ”
เฮ้ๆ. . .ข้ารู้สึกทะแม่งๆแล้วน่ะไอ้เจ้าเตี้ยนี่มันจะทำอะไรพิเรนๆอีกแล้วแน่ๆเลย -*-
“คุณอิโนะอุเอะขอรับได้เวลาเริ่มภารกิจระดับ 2 แล้วขอรับ”
“รับทราบค่ะ”
ซาคอนไม่ตอบคำถามของข้า แต่มันกลับกวักมือเรียกอิโนะอุเอะให้เข้าไปหาแล้วยื่นยาทั้งสองให้อิโนะอุเอะ เธอรับมาใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กๆของเธออย่างเบามือ
“ฮึกกก. . .โอ๊ยยยยยยยย”
“เฮ้ย!อุล. . .แกเป็นอะไรของแกน่ะ”
จู่ๆอุลคิโอร่าก็ทรุดลงไปนอนกองอยู่กับพื้น ท่าทางดูทรมานไม่น้อย ว๊อยย~เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นอีกฟะเนี่ย = =”
“ท่าทางพิษจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วสินะขอรับ^__^”
“แก. . .ไอ้เตี้ยแกทำอะไรกับอุลคิโอร่าน่ะหา!!!”
“ฮ่ะๆๆ ขอให้โชคดีสำหรับระดับ 2 นะขอรับ^__^”
ข้าวิ่งไปพยุงอุลคิโอร่าให้ระยะออกห่างจากซาคอนพอสมควร แต่เพียงแค่ซาคอนดีดนิ้วร่างของมันก็หายไปทันทีชิ. . .พออยู่ร่างหญิงแบบนี้แล้วทำอะไรได้ไม่คล่องเอาซะเลย แค่พยุงเจ้าซีดนี่คนเดียวยังแทบจะเอาไม่ไหว บัดซบจริงๆ
ตูมมมมมม!!
โต๊ะที่หนาหว่า 3 นิ้วถูกหมัดอันเรียวบางของอิโนะอุเอะทำลายด้วยมือเพียงข้างเดียว หมัดเมื่อครู่เฉียดโดนลำตัวของข้าไม่กี่เซนเท่านั้น แม่นี่. . .คิดจะทำอะไรกันน่ะ??
“ขอความกรุณาอย่าใช้คำไม่สุภาพนะคะ แล้วก็ได้เวลา เริ่มภารกิจระดับ 2 แล้วค่ะ คุณกริมจอว์ ^___^”
“!!??”
“กะ. . .กริมจัง . . .น่ะ. . .หนีไป. . .”
“แกน่ะเงียบไปเลยอุลตอนนี้แกไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรทั้งนั้น!
ข้าหันไปว๊ากใส่อุลคิโอร่าที่ตอนนี้สภาพจะตายแหล่มิตายแหล่อยู่รอมร่อ แล้วหันไปยิงคำถามใส่คนที่คิดจะอัดข้าเมื่อครู่ต่อทันที
“นี่ยัยบ้าเธอเป็นบ้าอะไรของเธอน่ะ! แล้วนี่ทำไมเธอต้องวางยาไอ้ซีดนี่ด้วย”
“ฮิๆๆ คุณกริมจอว์ดูเหมือนคุณจะเป็นผู้โชคดีนะคะ ที่ทานของว่างชิ้นที่ไม่ใส่ยาพิษเอาไว้. . .แต่น่าเสียดาย. . .”
คนผมสีส้มสืบเท้าเข้ามาใกล้ซึ่งห่างจากข้าเพียงไม่กี่เซน ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความอันตรายที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้
“. . . น่าเสียดายที่คุณต้องเป็นฝ่ายเลือกนะคะ. . .”
_____________________________________
เย๊~~ในที่สุดก็ปั่นตอนใหม่เสร็จจนได้อ๊ายยยสุดแสนจะภูมิใจหุหุหุ ตอนใหม่นี้ขอเปลี่ยนลุดนู๋กริมจอว์ให้เป็นสาวน้อยหน่อยนะคะรวมไปถึงเจ้าหญิงอิโนะอุเอะของเราด้วยจะออกแนวโหดแต่หน้าใสซื่อ อินโนเซนต์เหมือนเดิมเน้อ~~ยังไงก็ช่วยเม้น ติชมให้ด้วยนะคะแล้วจะพยายามปรับปรุงต่อไปค๊า~~>///<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น