คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 [100 %]
Chapter 2
ในคืนนั้นเวลา 23.00 น.
เสียงปริศนาจากทางหน้าต่าง ปลุกให้ร่างบางตื่นจากห้วงนิทรา เงาของใครบางคนที่กำลังปีขึ้นมาที่หน้าต่างทำเอาความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นภายในจิตใจ
...พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยทงแฮด้วยยยย ทงแฮจะโดนผีหลอกแล้ว TT...
เอ่อ.. สำหรับคนอื่นอาจจะคิดว่าเป็นโจรขึ้นบ้าน แต่สำหรับอีทงแฮแล้วความคิดนั้นไม่เคยมีอยู่เลย ก็แน่หล่ะจะให้มีได้ยังไง ในเมื่อยามเต็มบ้านแบบนี้ ถ้าโจรคนไหนรอดมาถึงขั้นนี้คงต้องยอมให้ขโมยของไปแล้วหล่ะ
“ทงแฮ ทงแฮ”
...อ๊ากกกกก พ่อจ๋าแม่จ๋า ผีมันรู้จักชื่อลูกด้วย...
“ทงแฮ เปิดประตูระเบียงให้ผมหน่อย”
...เอ๋ ? ทำไมเสียงผีมันคุ้น ๆ นะ...
คิดได้ดังนั้น ร่างบางจึงค่อย ๆ เดินไปที่ระเบียง แง้มผ้าม่านเล็กน้อย และสิ่งที่ปรากฎสู่สายตาก็คือ
“คิบอม !!!!!!”
...
.
“นายมาที่นี่ได้ยังไง โอ๊ย แล้วนี่ทำไมแผลถึงเต็มตัวขนาดนี้ นายโง่หือบ้ากันแน่เนี่ย ไปอัดกับพวกยาม เดี๋ยวอีกสักพักพ่อต้องมาที่นี่แน่ ๆ เลย แล้วทีนี้นายต้องเดือดร้อนแน่ ๆ คิมคิบอมทำไมนายทำอะไรไม่คิดเลยนะ !!!” แม้ริมฝีปากสีสดนั่นจะบ่มไม่หยุด แต่มือบางก็ยังคงทำแผลต่าง ๆ ตามตัวของร่างสูงอยู่ดี
“ขอโทษ..” คำขอโทษเพียงเบา ๆ 1 คำสามารถทำให้คนที่บ่นอยู่หยุดบ่นได้อย่างง่ายได้ มือหนาเคลื่อนมาทาบทับมือเรียวของนางพญาบาลจำเป็น นัยน์ตาสีรัตติกาลสบประสานกับนัยน์สีน้ำตาลประกาย ราวกลับมีแรงดึงดูด ดวงหน้าคมค่อย ๆ เคลื่อนเข้าใกล้ดวงหน้าหวาน ระยะห่างของกันและกันค่อย ๆ ลดลง ทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ริมฝีปากสีสดของร่างบางเชิญชวนให้ลิ้มลอง นัยน์ตาหวานปิดลงอย่างช้า ๆ เพื่อรอรับสัมผัสของร่างสูง...
“ทงแฮ เปิดประตูให้พ่อหน่อยสิลูก” เสียงของบิดาเรียกให้ทั้งคู่ผละออกจากกันในทันที
“อะ..เอ่อ คิบอม ทำยังไงดี พ่อมาแล้ว” ดวงหน้าหวานแดงขึ้นอย่างปิดไม่มิด เอ่ยถามร่างสูงเสียงตะกุกตะกัก
“นั่นสิ ทำยังไงดีหล่ะทงแฮ” คิบอมผู้มีสกิลเนียนขั้นสูง บัดนี้ได้เข้ามาประชิดตัวทงแฮแล้วในตอนนี้
“คิบอมนี่ไม่ใช่เวลาเล่นนะ นายไปหลบอยู่ตายเตียงก่อนละกัน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง ไปได้แล้ว” ทงแฮจัดการยัดคิบอมลงไปใต้เตียง ใช่ค่ะ ยัดจริง ๆ ไม่ใช่ดันหรือสิ่งอื่นแต่ประการใด เมื่อเช็คให้แน่ใจแล้วว่าคิบอมจะไม่โผล่ออกมาให้ใครเห็น ทงแฮก็ได้ฤกษ์เดินไปเปิดประตู
“มีใครเข้ามาทำอะไรลูกรึเปล่าทงแฮ” ผู้เป็นบิดาไม่ได้แค่ถามเพียงอย่างเดียว แต่ยังจับทงแฮหมุนซ้าย หมุนขวาจนน่าเวียนหัว
“ทงแฮไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยพ่อ อีกอย่างก็ไม่เห็นจะมีใครเข้ามาในห้องทงแฮเลย”
“จริงหรอลูก แต่พวกนี้มันบอกพ่อว่ามีคนปีนขึ้นห้องลูกหนิ” บิดาเอ่ยพลางชี้ไปยังยามที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ไม่มีก็ไม่มีสิฮะพ่อ ทงแฮง่วงแล้วหล่ะฮะ คืนนี้ฝันดีนะฮะ ผมรักพ่อนะ” พูดจบก็ปิดประตูใส่หน้าบิดาทันที ช่างเป็นลูกที่ประเสริฐจริง ๆ
“คิบอม พ่อไปแล้ว” (ได้ข่าวว่าปิดประตูไล่ไม่ใช่หรอทงแฮ : ลิน) คิบอมที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงค่อย ๆ คลานออกมา
“สรุปคืนนี้จะนอนที่นี่ใช่มั๊ย”
“อืม”
“งั้นคิบอมนอนบนเตียงนะ เดี๋ยวเค้าลงไปนอนข้างล่างเอง” ทงแฮผู้เสียสละหยิบหมอน ผ้าห่ม หมอนข้าง และกำลังจะโยนลงไปข้างล่าง
“ไม่ต้องหรอกทงแฮ นอนข้างบนด้วยกันนี่แหละ”
“จะบ้าหรอคิบอม”
“ไม่ได้บ้านะทงแฮ ทำไมทงแฮกลัวอะไร” คิบอมถามอย่างใสซื่อ (แน่ใจ ??)
“อะ...เอ่อ”
...จะให้บอกออกไปได้ยังไงว่ากลัวนายปล้ำหน่ะคิบอม...
“ทำไมหล่ะทงแฮ หรือกลัวผมปล้ำ” เหมือนคิบอมจะอ่านใจทงแฮได้
“ใช่ที่ไหนหล่ะคิบอม”
“ถ้าไม่ใช่อย่างงั้นทงแฮจะกลัวอะไร มานอนมาทงแฮ”
“ก็ได้ แต่นายห้ามกอดฉันนะ”
“ครับผม” เมื่อคิบอมรับบบปปปาก ทงแฮจัดการวางหมอน ผ้าห่ม และหมอนข้างเอาไว้ที่เดิม ก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับร่างสูงของเพื่อนสนิท
“คิบอม...”
“...”
“หลับแล้วหรอ งั้นฝันดีนะ” ไม่นานนักร่างบางก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
อาจเป็นเพราะค่ำคืนนี้หนาวกว่าคืนอื่น ๆ หรืออะไรก็ไม่ทราบ ที่ทำให้ทงแฮซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากอ้อมกอดของร่างสูงโดยไม่รู้ตัว กลืนน้ำลายตัวเองซะแล้วหล่ะทงแฮ
...
.
เช้าวันต่อมา
แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทำให้ร่างบางตื่นจากห้วงนิทรา มือบางความหาหมอนข้างจำเป็นที่เขาจำได้ราง ๆ ว่าเมื่อคืนนอนกอดอยู่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความว่างเปล่า นัยน์ตาสีหวานกระพริบเพื่อปรับโฟกัสภาพ ดวงหน้าหวานหันไปมองข้างกาย ก่อนจะพบว่า...
...ไม่มีคิมคิบอมอยู่ตรงนี้ แล้วคิบอมมันไปไหนนนนน อย่าบอกนะว่าลีทงแฮคนนี้โดนผีหลอกจริง ๆ TT...
ก่อนลีทงแฮจะคิดอะไรไปไกลกว่านี้ สายตาก็เหลือบไปเห็นPost It สีชมพูแปร๊ดที่เขาซื้อมาเองกับมือ (( ที่ซื้อไม่ใช่เพราะชอบสีนี้หรอก แต่ที่ซื้อเพราะทั้งร้านมันเหลืออยู่สีเดียวต่างหาก )) ซึ่งมีข้อความเขียนเอาไว้ว่า..
‘ทงแฮ ผมกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะ แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะครับ
คิมคิบอม’
...
.
ที่โรงเรียน... (ชื่อโรงเรียนอะไรนะ ลินลืม ๕๕)
คิบอมเดินเข้าห้องเรียนด้วยใบหน้าที่เรียกว่า ‘บานขั้นขีดสุด’ จะไปให้ยิ้มจนบานได้ยังไง ก็เมื่อคืนเขาได้กอดตุ๊กตาตัวที่นุ่มนิ่มที่สุดในโลกยังไงหล่ะ อีกอย่างตุ๊กตาตัวนั้นยังหอมสุด ๆ ไปเลย เล่นเอาคิบอมคนนี้ไม่อยากตื่นเลยทีเดียว หึหึ (คิบอมหื่นนนนนนน : ลิน)
ร่างสูงเดินไปที่โต๊ะประจำ ซึ่งข้าง ๆ แน่นอนว่ามีตุ๊กตาตัวที่กล่าวมาข้างต้นนั่งอยู่
“ทงแฮ สวัสดีครับ”
“สวัสดีคิบอม” ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นปกติ แต่มีอย่างนึงที่ผิดแปลกไป นั่นก็คือความเงียบระหว่าง 2 เพื่อนซี้ ที่ปกติจะสวีท เอ๊ย จะพูดคุยกันแบบไม่สนใจคนรอบข้าง คุยกันราวกับจะหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัว
ตลอดทั้งวัน คิบอมละทงแฮคุยกันแทบจะนับคำได้ แม้ตอนนี้เวลาจะล่วงเลยมาจนถึงคาบเรียนสุดท้ายแล้วก็ตาม
...กริ๊งงงง...
สัญญาณเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนบางส่วนเริ่มทยอยออกจากห้องไปแล้ว
“ทงแฮ” เสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยเรียกก่อนที่ทงแฮจะเดินออกจากห้องไป
“หืม ?? ว่าไงคิบอม”
“วันนี้ ไปรอที่ห้องสมุดนะ”
“๕๕ ถ้าฉันไม่ไปรอคิบอมที่ห้องสมุด แล้วคิบอมจะให้ฉันไปรอที่ไหน ข้างสนามฟุตบอลรึไง ??”
“ไม่เอานะ ทงแฮอย่าไปรอผมที่ข้างสนามนะ”
“ไม่ไปอยู่แล้วน่า คิบอมไม่ต้องห่วงหรอก” ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้พ่อหนุ่มกับตันทีมฟุตบอลเก็บของอยู่ในห้องเพียงคนเดียว
...
.
ณ.ชมรมฟุตบอล
หากคุณมีโอกาศได้มาเยือนชรมฟุตบอลแห่งนี้สักครั้ง คุณจะพบความวุ่นวายที่ไม่รู้จักจบสิ้นของหนุ่ม ๆ ในชมรม
“ไงคิบอม ทำไมวันนี้มาเร็ววะ ไม่ไปส่งแฟนที่ห้องสมุดรึไง” คำทักทายนี้จะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจาก ชเวชีวอน สุภาพบุรุษสุดหล่อ ขวัญใจรุ่นพี่ชมรมการแสดง (ที่เป็นขวัญใจเพราะมันไปแสดงเป็นพระเอกให้ชมรมการแสดงบ่อย ๆ : คิบอม) คนนี้นี่เอง แต่ใครจะไปรู้ว่าสุภาพบุรุษคนนี้ เวลาอยู่กับเพื่อนฝูงจะปากเสีย
“เออ ไม่ได้ไปส่ง แล้วฮันคยูอ่ะ” ไม่ต้องถามก็รู้ว่าแฟนที่ชีวอนว่าหมายถึงใคร ก็จะมีสักกี่คนหล่ะที่ไปไหนมาไหนกับคิบอมตลอดเวลา และถึงแม้ว่าจะไม่ใช่แฟนกันจริง ๆ คิบอมก็ไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไม ในเมื่อพวกนั้นไม่เชื่อกันสักครั้ง
“ไอนี้หนิ พูดซะกูสยองเลย ไอฮันมันไปทำธุระที่ชมรมคหกรรม ไม่รู้มันจะไปทำไม ส่วนไอคยู...” ยังไม่ทันที่ชีวอนจะพูดจบ ประตูห้องพักนักกีฬาก็เปิดขึ้นพร้อมกลับร่างสูงของโจคยูฮยอนก็ปรากฏสู่สายตา
“ไงไอคยู มินนี่เมาส์ของแกเขาไม่เล่นด้วยรึไง ถึงได้อารมณ์เสียมาแบบนี้หน่ะ” ชีวอนเริ่มต้นบทสนทนากับผู้มาใหม่ด้วยการแซว
“ใครว่ะ มินนี่เมาส์” คิบอมเอ่ยถามอย่างงง ๆดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีแค่คิบอมคนเดียวที่ไม่รู้เรื่อง
“ก็...” ยังไม่ทันที่ใครจะได้เริ่มต้นอธิบาย ประตูก็เปิดอีกครั้ง สงสัยงานนี้ หนุ่ม ๆ คงได้ฤกษ์ซื้อประตูใหม่แน่ ๆ
“โจคยูฮยอนนนนนนนนน !!!!!!!!!!!”
...
.
มันยาวขึ้นป่ะเนี่ย ?? ๕๕
100% แล้วนะ
หายไปนาน มัวแต่ทำใจ
อยากตามผู้ชายขายโรออนอ่ะ
ใครไปตามมาเล่าให้ฟังหน่อยดิ
อ่า ๆ แล้วไว้ว่าง ๆ ลินจะมารีไรท์อินโทร กะ ตอน 1 นะ
ได้ข่าวว่าแอบมั่วไปเล็กน้อย ๕๕
เจอกันตอนหน้าค่ะ >3<
ความคิดเห็น