กล้วยหอมจอมสับ (รับวิจารณ์นิยาย)

ลำดับตอนที่ #3 : รักหมดใจยัยนักเขียน ---> วิจารณ์โดย B2

สวัสดีครับ B2  ได้ทำการวิจารณ์ในเรื่อง รักหมดใจยัยนักเขียน http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=494110

            ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่านี่เป็นความเห็นของนักวิจารณ์คนหนึ่งนะครับ  ไม่ได้หมายความว่านักอ่านทุกคนจะต้องรู้สึกแบบนี้  เพราะฉะนั้นถ้าเกิดรุนแรงเกินไปต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ด้วยนะครับ

1.ไอเดียต้นคิดเรื่อง  10/20    

            เริ่มเรื่องมาเหมือนจะดีนะครับ  เปิดมาได้น่าสนใจถึงจะธรรมดาไปหน่อยก็ตาม เพราะสำหรับบี2 มันหาได้ทั่วไปตามท้องตลาดครับพล๊อตแบบนี้  ฉะนั้น  จึงอยู่ที่ท่านว่าจะนำเสนอได้น่าสนใจมากน้อยแค่ไหน  แต่พอเข้าเรื่องแค่นั้นล่ะ  ความน่าสนใจในบทนำถูกทำลายลงไปจนหมด  ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นอายของความเศร้าที่จัดเตรียมไว้ในบทนำ  มันสลายไม่เหลือเลยในบทต่อๆมา  จนต้องมานั่งถามตัวเองที่อ่านอยู่ว่า  สรุปว่า  นางเอกมันเศร้าจริงเหรอว่ะที่เอฟราตาย   มันไม่เหลือเลยจริงๆครับ  และโครงเรื่องหลักที่พูดถึงการก้าวผ่านความเจ็บปวดของการสูญเสียคนรักมันก็หลุดไปเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้สึกว่านางเอกคิดถึงโหยหาเอฟราเลยแม้แต่นิด  ยิ่งพอเจอพระเอกหรือคนหล่อๆ  ความเศร้าหายเรียบ  อีกทั้งโครงรองก็ไม่น่าสนใจเท่าที่ควร  ทำให้บทนำที่น่าสนใจพังไม่เป็นท่า  ถึงแม้จะกู้สถานการณ์กลับมาได้ในช่วงหลัง  แต่  มันหายไปนานมากเลยครับกว่ามันจะกลับมาได้

2.การดำเนินเรื่อง   10/20               

            การดำเนินเรื่องลื่น....ไหล.....ไปเรื่อยเลยครับ  เมาส์ของบี 2 นี่ละที่เลื่อนไหลไปเรื่อยๆ  โดยเฉพาะบทหลังๆที่ความอดทนของบี 2 เริ่มต่ำลงเรื่อยๆ  บอกแล้วว่าบี2  ไม่ทนต่อความหวานเน่าที่  เอ่อ  ขอรุนแรงหน่อยเหอะ  ความหวานเกรดต่ำ  เกรดต่ำในที่นี้ไม่ได้หมายถึงมันเลวร้าย  หยาบคาย หรืออะไรนะครับ  คือมันหมายถึง  ฉากรักที่ไม่สะกิดใจ  ไม่ประทับใจคนอ่าน  ไม่ทำให้คนอ่านรู้สึกเขินตาม  ประมาณว่า เฮ้ย  น่ารักว่ะ หรือนั่งอมยิ้มตามไปด้วยเวลาอ่าน  บอกตามตรง  มันทำให้บี2  รู้สึกหงุดหงิดมากเวลาอ่าน  ทั้งความไม่สมเหตุสมผลของสถานการณ์ที่พยายามยัดเยียดของคู่พระเอก นางเอก  ตั้งแต่เปิดเรื่องมา  จงใจมากจนเกินไป  ใครมันจะอยู่เฉยให้โดนผู้ชายจูบได้ตั้ง 3 ครั้งครับ  แถมยังบอกไม่ชอบขี้หน้าด้วย  ยิ่งเป็นไปไม่ได้ 

พระเอกนางเอกพัฒนาความสัมพันธ์เร็วมากครับ  จะเร็วไปไหน  เผลอแป๊ปเดียวพระเอกที่ได้ชื่อว่าเป็นคาสโนว่าก็ทำท่ามาหลงรักนางเอกแถมยังหวงซะเต็มประดา  ทั้งที่บอกว่าความหลังในใจที่เจ็บปวดเหมือนกัน   แล้วนางเอกที่งมงายอยู่กับคนรักที่จากไปถึงขั้นเขียนนิยายไม่สมหวัง  รักร้าว  พระเอกตายทุกตอนและยังตั้งชื่อว่าเอฟรา  ทำไมไปหวั่นไหวกับหน้าตาของไทม์ที่ดูตอนแรกจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ แล้วไอ้ที่ไปปิ๊งหมอวินนี่  เอาตรงๆ  บี2  รับไม่ได้ครับ  ถ้างมงายขนาดนั้น  เศร้าขนาดนั้น  คนเราคงไม่มีสายตาไปมองคนอื่นหรอก   ถ้าหวั่นไหวเพราะความดีของพระเอกที่ทำให้ค่อยน่าสนใจและสมเหตุสมผลมากกว่า  ถึงแม้ตอนหลังจะมีอาการโหยหาเอฟรามากขึ้นตอนที่แหวนหาย  แต่มันไม่ต่อเนื่องครับ  คือถ้าไม่ใช่เพราะมีอะไรมาสะกิดของสำคัญก็เรียกได้ว่าไม่มีอาการเศร้าเลยงั้นเหรอ  พยายามแทรกเข้าไปบ้างนะครับ  บรรยายความรู้สึกของนางเอกที่มีต่อเอฟราให้ลึกซึ้งกว่านี้ให้ได้

อีกเรื่องที่อยากจะขอ  เลิกเถอะครับกับการเอาไปเปรียบชีวิตจริงกับนิยายที่มากเกินพอดีของนางเอก  เข้าใจว่าเป็นนักเขียน แต่มันมากจนยัดเหยียด  มันจะเปรียบและคิดตลอดที่เจอหน้าไทม์เลยรึไง  มีน้อยๆมันทำให้น่าสนใจและน่าเชื่อว่านี่คือชีวิตจริงที่ไม่ใช่นิยายครับ  แต่พอมากเกินไปยิ่งทำให้น่าหงุดหงิด  น่าเบื่อ  ไม่น่าอ่านต่อ  และรำคาญ(จะย้ำอะไรหนักหนา)  ขอแต่พอดีๆเถอะครับ

ช่วงท้ายการดำเนินเรื่องทำได้ดีขึ้น  โครงรองที่วางไว้เริ่มเข้มข้นและเพียงพอที่จะสื่อไปถึงโครงหลักได้แต่ดูเหมือนคนเขียนจะเริ่มสับสนกับความรู้สึกของจิ๊ด  เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนสับสน  ตัวละครในเรื่องสับสนได้ครับ  แต่ไม่ใช่ทำให้คนอ่านสับสนตามไปด้วย  เพราะปลายทางมันคือคำว่าไม่รู้เรื่อง  ดำเนินเรื่องได้ดีขึ้นมากครับ  ถือว่ามีพัฒนาการที่ดีจนน่าตกใจเมื่อเทียบกับช่วงสิบกว่าตอนแรกที่ผ่านมา

3.ตัวละคร   8/20      

            ตัวละครทุกตัวขาดเสน่ห์ครับ  พระเอก  ไม่รู้สึกว่าน่าหลงใหลอื่นใดเลยนอกจากหน้าตา  คือถามว่าดีไหม  ดี  แสนดี  น่ารัก  ทำทุกอย่างเพื่อนางเอก  แต่นั้นละครับ  ด้วยความไม่สมเหตุสมผลตั้งแต่ต้นทำให้บุคลิกของตัวละครดูด้อยลงมาทันที  และตัวนางเอกก็เช่นกัน  ไม่มีกลิ่นอายความทุกข์ของการสูญเสียคนรักเลยในช่วงแรกๆ  มันจึงทำให้ขาดเสน่ห์เริ่มแรกที่คนเขียนต้องการสื่อ  ส่วนตัวประกอบอื่นๆ  ประกอบจริงๆครับ  นิสัยคล้ายกันไปหมด  ทั้งภาษาพูด  ลักษณะนิสัย  เอาตรงๆ  ตอนบทที่คุยกันหลายๆคนไม่มีบอกว่าใครเป็นคนพูด  คนอ่านก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใคร  รวมถึงบุคลิกของพระเอกที่มักจะไปปนกับวินเนอร์ด้วยนะครับ

4.ภาษา   10/20                            

            ช่วงแรกภาษาไม่ดีเลยครับ  ไม่ดีสำหรับบี2  ไม่ได้หมายความว่าภาษาไม่สวยนะครับ  มันหมายถึง ภาษาไม่สื่ออารมณ์  ท่านยังไม่อาจถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกออกมาในรูปแบบภาษาได้  แม้ช่วงหลังจะทำได้ดีขึ้นมาก  แต่เพราะไอ้อีโมนี่ละครับ  ที่ทำเอาความรู้สึกเศร้า  ซึ้ง  หายไปทันที  ตัดทิ้งไปเถอะครับ  ไม่ต้องมีมาเลยก็ได้ตั้งแต่ต้น  เพราะนิยายของท่าน  เท่าที่บี 2 กวาดตาอ่านจนหมดแล้วต้องการสื่อถึงอารมณ์ความรู้กดดัน  เศร้าเสียใจ  อีโม  ลดทอนมันทิ้งไปจนไม่เหลือเลยครับ 

เขียนนิยายรัก  สำคัญมากอยู่ที่อารมณ์ความรู้สึกนะครับ  เพราะมันไม่ได้มีฉากบู๊ล้างผลาญ  แอคชั่น  ไซไฟ  หรือส่วนประกอบอื่นใดที่จะทำให้มันน่าอ่าน  น่าสนุก  มันมีเพียงแค่การเล่นกับอารมณ์ความรู้สึกของคนอ่านล้วนๆ  เพราะงั้นจะสนุกหรือไม่  อยู่ที่การถ่ายทอดอารมณ์  นั้นคือภาษาครับ  ภาษาที่ถ่ายทอดอารมณ์ได้ไม่จำเป็นต้องสวยเวอร์อลังการ  ไม่สวยแต่ถึงอารมณ์ก็มีนะครับ  ดีกว่าสวยแต่ไร้ความรู้สึก

การบรรยายช่วงแรกเป็นบุรุษที่ 1 สามคนต่อกัน  บอกตรงๆเลยว่า  รำคาญครับ  จะใช้ทำไมตั้งสามคน  อีกทั้งช่วงหลังเริ่มมีการบรรยายรูปแบบบุรุษที่สามเข้ามาปะปนด้วยความไม่ตั้งใจหรือได้อ่านนิยายอื่นๆมาแล้วได้รับแรงบันดาลใจก็แล้วแต่  อยากแนะนำให้ลองหัดเขียนนิยายในมุมมองของบุรุษที่ 3 ไปเลยจะดีกว่านะครับ  เพราะเท่าที่อ่านช่วงหลังๆเห็นแววแล้วว่าน่าจะทำได้ดีกว่า  มันเขียนยากกว่า  แต่จะทำให้เราบรรยายลักษณะต่างๆได้มากขึ้น 

การบรรยายสถานที่มีน้อย  จนน้อยที่สุด  รวมถึงการบรรยายความรู้สึกขณะพูดก็แทบไม่มีเลยเช่นกัน  เป็นจุดที่ค่อนข้างสำคัญนะครับที่จะถ่ายทอดความรู้สึกของนิยายได้ดีกว่านี้

คำผิดมีอยู่ให้เห็นเรื่อยๆ  ตรวจสอบเองนะครับ บทความนี้ไม่เน้นจับคำผิด  รวมถึงขนาดตัวอักษรและฟรอน์ช่วงตอนแรกๆที่เพี้ยนไปมา  ทำให้ความน่าอ่านลดลงไปอีก

5.ข้อมูลของนิยาย   8/20                 

            น้อยมากในส่วนที่สำคัญ  เพราะจนขณะนี้คนเขียนก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นมันอยู่ที่ประเทศไทยแน่เหรอว่ะ  ชื่อคนต่างประเทศเยอะมากแล้วยังหลายเชื้อชาติ  มากกว่าชื่อไทยที่ปรากฏในเรื่องซึ่งเหมือนจะมีแค่นางเอกคนเดียวที่ชื่อไทย  รวมถึงข้อมูลสถานที่  ความสมจริง  ความสมเหตุสมผลที่นำเข้ามารองรับถือว่ายังทำได้ไม่ดีพอนะครับ โนเฉพาะชื่อสถานที่สร้างเอง  อย่าง  “ซอยมืดมิดสนิทใจ  ซอกหลืบความทรงจำ”  ไม่ดีเลยครับ มันทำให้ความสมจริงและความจริงจังในสถานการณ์นั้นลดลงฮวบฮาบ  อ้างอิงของจริงมาแล้วปรับเปลี่ยนเพิ่มเติมจะดีกว่านะครับ  ถ้านี่เป็นมุขตลก  มันแป๊กครับ  และสมมุติถ้ามันเป็นมุขจีบสาว  มันเสี่ยวครับ

            แล้วในส่วนของไทม์ที่มาแอบรักจิ๊ดตั้งแต่ม.ต้นอะไรนั้น  ที่เอฟราเขียนไว้ในไดอารี่  ไม่สมจริงเลยครับ  เหมือนโดนยัดเหยียดขั้นรุนแรง  บทจะโผล่ก็โผล่มาเลยข้างท้าย  ตอนแรกไม่เห็นจะมีเกริ่น มีบอกอะไรกันบ้างเลยว่าทั้งคู่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเด็กๆหรืออะไรก็ว่าไป คุ้นหน้าก็ไม่เห็นมีบอก  เหมือนจิ๊ดจะรู้จักแค่ไทม์เป็นเดือนมหาลัยแค่นั้น  ซ้ำไทม์ยังไม่รู้ชื่อจิ๊ดอีกต่างหาก และถ้าไทม์สนิทกับเอฟราถึงขั้นจะเลิกเพื่อยกจิ๊ดให้ไทม์  ทำไมไทม์จะไม่รู้จักว่าจิ๊ดเป็นใครครับ  มันเลยเข้าขั้นยัดแบบน่าเกลียด  ถ้าจะรีไรน์อย่าลืมแก้ตั้งแต่แรกนะครับ

6.ความพึงพอใจ   7/20

            ค่อนข้างต่ำครับ  โดยเฉพาะช่วงแรก  อ่านแล้วหงุดหงิด  แม้ช่วงท้ายจะพัฒนาขึ้น  แต่ความน่าเบื่อในช่วงแรกดึงเอาความอยากอ่านหายไปจนหมดสิ้น  ต้องใช้ความพยายามในการอ่านมาก มุขตลกค่อนข้างฝืด  คือ อ่านแล้วได้แค่ยิ้มแห้งๆอ่ะครับ  ส่วนมุขหวานเกือบทั้งเรื่องที่หยอดมามันธรรมดาจนไม่น่าดึงดูดใจ  ไม่ประทับใจ  เวลาหวาน  แค่ภาษากายบางครั้งก็เพียงพอแล้วครับ  พูดไม่ต้องมากและไม่ต้องหวานในทุกคำพูด  นางเอกไม่ต้องออกอาการให้มากเกินไป จะไม่ชอบ  จะเขินหรือจะอาย  เอาให้มันพอดีๆและไม่น่าหมั่นไส้  มันจะทำให้ได้ความรู้สึกลึกซึ้งมากกว่า  ลองนึกเหตุการณ์หรือนิยายรักที่เราเคยอ่านแล้วรู้สึกแบบ...อมยิ้มไปได้เรื่อยๆดูนะครับ  ไม่ต้องมากแต่ประทับใจ  เวลาเศร้า  กดประสาทคนอ่านให้ได้  ยิ่งถ้าคนเขียน  เขียนเองจิตตกเองจะดีมากครับ  เพราะนั้นหมายความว่าคนอ่านจะรู้สึกเช่นเดียวกับเราเหมือนกัน  ไม่ว่าจะเป็นหวาน  เศร้า  สนุก  โกรธ ฯลฯ  ถ้าขนาดคนเขียนยังไม่รู้สึกจะไปนับอะไรกับคนอ่าน

อีกทั้งเนื้อเรื่องที่ดำเนินแบบเรียบง่ายและคาดเดาได้ตลอด  ไม่ต้องอ่านทั้งหมดคนอ่านก็เดาเรื่องได้เกือบทั้งเรื่องแล้วต่อให้อ่านผ่านๆ  อย่างนี้ไม่ดีครับ  ต้องให้เขาสนใจในเรื่องที่เราอยากสื่อให้ได้  พลิกแผลง  ดัดแปลง อย่าให้เป็นเรื่องที่พอต่อให้อ่านไม่ทันตอนจบหรือไม่ได้อ่านตอนจบก็ยัง...เออ  ช่างมันเหอะ  เดี๋ยวมันก็จบแบบนั้น แบบนี้  อันนี้ถือไม่ประสบผลนะครับในการถ่ายทอด  เข้าใจว่าเป็นเรื่องยากสำหรับนิยายรักที่ออกมาจนเกร่อตลาดและยากที่จะแหวกแนว  แต่ถ้าทำได้  นิยายท่านจะสุดยอดมากครับ

            สรุปผล  53/120  คะแนน  เกรด D

ปล 1.  แนะนำครับว่านิยายแนวนี้ไม่ควรเขียนออกมาในรูปแบบนิยายรักเกาหลี  เพราะเท่าที่ดูวิธีที่ท่านพยายามนำเสนอในช่วงท้าย  มันเป็นเรื่องที่เน้นอารมณ์ความรู้สึก  เล่นกับจิตใจ  ไม่ใช่แนวของนิยายเกาหลีครับ  ลองไปศึกษารูปแบบการเขียนแบบอื่นเพิ่มเติมดูนะครับ

ปล.2 ท่านมีพัฒนาการงานที่ดีนะครับ  ขอให้สู้ต่อไป

ปล. 3  อย่าลืมมาบอกรับในหน้าบทความ ”กล้วยหอมจอมสับ” นะครับ  ว่าท่านรู้สึกอย่างไร

ขออภัยถ้าเกิดมีกรณีที่บี 2  ผิดพลาดในการวิจารณ์ส่วนเนื้อเรื่องอันเกิดจากการอ่านที่ไม่ละเอียดพอ  ยอมรับครับว่าอ่านได้ไม่ละเอียดทั้งหมด  จับเอาคร่าวๆแต่ก็เก็บจนหมดทุกตอน(แค่ไม่ได้เก็บทุกคำเหมือนบทแรกๆ)  ถ้ามีบอกกันได้นะครับ  บี 2น้อมรับและจะกลับไปอ่านเพื่อแก้ไขให้  อย่างที่บี2  บอกไว้แต่ต้นครับ  ดีก็ว่าดี  ไม่ดีก็ว่าไม่ดี  ขอเป็นกำลังใจให้กับการพัฒนางานของท่านนะครับ  ถ้าสงสัยหรือมีปัญหาอะไรถามเพิ่มเติมได้นะครับ  ยินดีเสมอ