ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 3
ชิมูระ ชินปาจิครับ นี่ก็ปาไปหลายวันแล้วนับตั้งแต่คุณยามาซากิมาที่บ้านผม ผมก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย พอไปถามพวกชินเซ็นงุมิก็ได้รับแต่คำตอบว่าอยู่ระหว่างปฏิบัติงาน ไม่เห็นจะได้รายละเอียดอะไรเลยซักอย่าง ที่แน่ๆคืองานที่คุณยามาซากิทำคงต้องเป็นงานที่อันตรายมากแน่นอน เฮ้อ.... ทำไมผมถึงว้าวุ่นใจได้ขนาดนี้นะ ปกติคุณยามาซากิก็ทำงานแบบนี้อยู่แล้วนี่นา มันคงไม่มีอะไรหรอก ผมคงคิดมากไปเองล่ะมั้ง แต่....วันนั้นที่เขามาที่บ้านท่าทางก็แปลกไปจริงๆ
"เฮ้ย!! ชินปาจิคุง ยืนบื้ออยู่ทำอะไรอยู่เล่า จะกวาดก็กวาดถ้าไม่กวาดก็อย่าขวางทางสิ" กินโทกิที่กำลังแบกของหนักอยู่บ่นเมื่อชินปาจิยืนเหม่อ
"ขะ.. ขอโทษครับ"
"นายเป็นอะไรรีเปล่าเนี่ย ดูท่าทางเหม่อๆพิกลนะ ไม่สบายรึไง หรือว่าเสียดายที่พลาดดูละครน้ำเน่าช่อง 7 ที่มาฉายใหม่ฮึ" กินโทกิพูดติดตลกหวังจะให้ชินปาจิรับมุข แต่มันไม่สำเร็จ ชินปาจิยังยืนถอนหายใจเฮือกๆอยู่พร้อมกับกวาดพื้นอย่างเลื่อนลอย
"คุณกินครับ คุณกินเห็นคุณยามาซากิบ้างรึเปล่าครับ" ชินปาจิถาม
"ทำไม ไม่เห็นนี่ หมอนั่นคงตีแบดอยู่ที่ทวีปไหนซักแห่งมั๊ง ทำไมเหรอ" กินโทกิตอบส่งๆไปอย่างไม่สนใจนัก
"........เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตกดึกของคืนเดียวกัน ชินปาจินั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชาในห้องโถงคนเดียวที่มุมเดียวกับวันที่ยามาซากิมาหา พลางนึกถึงเรื่องของวันนั้น แผลโดนน้ำชาลวกที่มือก็ดีขึ้นเยอะมากแล้ว แต่ความรู้สึกของหัวใจที่เต้นแรงของยามาซากิที่แผ่ซ่านเข้ามายังคงอยู่ในมือนั้น สีหน้าและน้ำเสียงของยามาซากิก็ยังติดตรึงอยู่ในหัวของชินปาจิวนเวียนอยู่ซ้ำๆไม่รู้จบ
"คุณทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ คุณยามาซากิ"
ขณะที่คิดอะไรเพลินๆอยู่นั่นเองก็มีเสียงดัง พลั่ก!!! เหมือนคนตกจากที่สูงลงมาบนถนน ตามด้วยเสียงปืนติดต่อกันหลายนัด แล้วก็มีเสียงคนกรีดร้องเซ็งแซ่ ชินปาจิลุกขึ้นวิ่งออกจากบ้านไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เขาเห็นคือมีกลุ่มคนถืออาวุธครบมือกำลังวิ่งพล่านอยู่ ประกอบกับคนที่เดินตามถนนต่างส่งเสียงด้วยความตกใจ
"มันหายไปไหนแล้ว รีบหาเซ่!!! เอกสารนั่นถ้าตกอยู่ในมือบาคุฟุล่ะก็พวกเราจบเห่แน่ๆ เร็ว!!!" คนที่ดูจะเป็นหัวหน้าออกคำสั่งตวาดใส่พวกลิ่วล้อ ในขณะที่พวกเดียวกันบางคนกำลังเค้นข้อมูลจากคนแถวๆนั้น "เฮ้ยพวกแกเห็นคนใส่ชุดดำแถวๆนี้รึเปล่าหา บอกมาตามตรงไม่งั้นซวยแน่" "มะมะมะมะไม่เห็นครับ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ"
ชินปาจิผละออกมาจากที่นั่นเพราะอยู่ไปก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่สายตาที่มองลอดแว่นที่มองเข้าไปในซอกหลืบข้างรั้วบ้านอย่างไม่ตั้งใจก็พบร่างคนเป็นเงาดำๆมองไม่ชัดนัก แต่ที่แน่ๆคือเขากำลังนอนจมกองเลือดอยู่ ชินปาจิรีบวิ่งไปดูเพราะเผื่อนั่นจะเป็นคนที่เขากำลังคิดถึง ใช่จริงๆด้วย เจ้าของร่างนั่นคือยามาซากิ
"คุณ..คุณยามาซากิครับ ....ยังมีสติอยู่รึเปล่าครับ ทำใจดีๆไว้นะครับ คุณยามาซากิ หวา...ละ....เลือด" ชินปาจิละล่ำละลักถามด้วยความประหม่า
"ชิ..ชินปาจิ ...คุง? แฮ่ก..." เสียงยามาซากิสั่นเครือ เขาค่อยๆหันหน้ามา "ดีใจจัง...แฮ่ก ...ที่...ได้...เจอ"
"อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยครับ ทำใจดีๆไว้นะครับ" ชินปาจิรีบลากร่างที่ชุ่มโชกด้วยเลือดนั่นเข้าบ้านก่อนที่พวกกลุ่มคนนั่นจะมาเห็นเข้า เขาลากยามาซากิเข้าไปในบ้านด้วยความทุลักทุเล
"พอ...เถอะ... ผม...เสียเลือดมาก...คง ........ไม่ไหว"
"หยุดพูดนะครับ!!! ผมไม่ยอมหรอก!!!" ชินปาจิพูดทั้งน้ำตา "คุณจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะครับ คุณจะตายไม่ได้ เข้าใจไม๊ครับยามาซากิ" ยามาซากิถูกยิงเข้าที่ไหล่และต้นขาด้านซ้าย ซ้ำยังมีแผลฟกช้ำเต็มตัวและมีรอยถูกฟันแบบเฉียดๆตามร่างกาย ชินปาจิอยากหาคนช่วยแต่ทั้งบ้านไม่มีใครเลย จะวิ่งไปตามกินโทกิมาก็กลัวจะไม่ทันการ จะบอกใครแถวนี้ก็ไม่ได้เพราะยามาซากิกำลังถูกตามล่าตัวอยู่ แต่โชคช่วยที่โอทาเอะกลับมาพอดี
"อ้าว ชินจัง ยังไม่นอนอีกเหรอจ๊ะ แล้วนั่นแขกเหรอให้มานอนตรงนี้ได้ไง"
"ท่านพี่ครับ ....ช่วย....ช่วยยามาซากิด้วยครับ" ชินปาจิพูดขอร้องโอทาเอะด้วยเสียงสั่นเครือ
"ตายแล้วเลือดออกเต็มเลย เดี๋ยวพี่จะปฐมพยาบาลก่อน ชินจังไปตามหมอกับพวกคุณกินเร็วเข้าเถอะจ้ะ"
"ฝากด้วยนะครับท่านพี่" พูดจบชินปาจิก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว "ขอร้องล่ะครับ เทพเจ้า ได้โปรด คุ้มครองยามาซากิด้วยเถอะ"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมาหลังจากเรื่องร้ายๆผ่านพ้นไป ยามาซากิที่หลับอยู่บนที่นอนของชินปาจิก็ถูกทำแผลเรียบร้อย ทั่วทั้งตัวของเขามีแต่ผ้าพันแผลเต็มไปหมดพร้อมกับใบหน้าสีซีดจาง โดยมีชินปาจิฟุบหลับอยู่บนโต๊ะน้ำชาข้างๆด้วยความเหนื่อยล้าจากการเฝ้ายามาซากิตลอดคืน จึงไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีแขกเดินเข้ามาในบ้าน ซึ่งก็คือกลุ่มชินเซ็นงุมินั่นเอง
"คุณโอทาเอะคร้าบ~~~~.........." พลั่ก!!!!! คอนโด้ยังไม่ทันพูดอะไรก็โดนบาทาของโอทาเอะเต็มๆหน้า
"ไม่ต้องมาเสนอหน้ากอริล่าเลยนะคะ แม่จะซัดให้เละหนักกว่ายามาซากิคุงซะอีก" โอทาเอะพูดไปยิ้มไปตามสไตล์ของเจ้าหล่อน ก่อนจะหันมาพูดกับฮิจิคาตะและโอคิตะด้วยสีหน้ากังวล "พวกคุณเข้าไปดูเค้าหน่อยเถอะค่ะ อาการเค้าหนักกว่าที่คิดอีก เดี๋ยวฉันจะไปซื้อของมาทำกับข้าวให้นะคะ"
"หวิดจะได้กินอาหารฝีมือคุณโอทาเอะแล้วนะครับ ถ้ามาช้ากว่านี้ล่ะก็...." โอคิตะพูดหลังจากโอทาเอะเดินพ้นจากบ้านไปแล้ว ฮิจิคาตะถอดรองเท้าขึ้นไปดูอาการของยามาซากิ พลางมองชินปาจิที่หลับอยู่
"เป็นหนี้บุญคุณแล้วสินะ ยามาซากิ...."
ยามาซากิค่อยๆลืมตาขี้น พอพบว่าเป็นรองหัวหน้าของเขาก็ค่อยๆยกมือชี้ไปที่เสื้อนอกที่พับอย่างเรียบร้อยอยู่ข้างๆชินปาจิ "รองฯครับ .....ของที่ได้มาอยู่ในนั้นแหละครับ"
ฮิจิคาตะล้วงมือควานหาอยู่สักครู่ก็หยิบเอกสารปึกหนี่งออกมา เนื้อความคือใบสัญญาซื้อขายน้ำมันระหว่างชาวสวรรค์จากดาว^$^#%#*กับพวกต่อต้านบาคุฟุ "เยี่ยมมาก... แค่นี้ก็รวบตัวพวกมันได้ง่ายๆแล้ว ขอบใจมากนะยามาซากิ ผลงานครั้งนี้แกจะต้องได้รับการตอบแทนคุ้มค่าแน่นอน....แล้วก็อย่าลืมตอบแทนบุญคุณด้วยล่ะ"
"รับทราบครับ รองหัวหน้า" ยามาซากิยิ้มแล้วก็หลับตาลง "ขอบคุณจริงๆนะ ชินปาจิคุง"
---------------------------------------------------------------
บ่ายวันเดียวกัน ชินปาจิค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะแสงแดดยามบ่ายสาดส่องแรงจนนอนต่อไม่ได้ เสียงนกร้องอย่างเศร้าๆประกาศให้รู้ว่าเวลาของวันนี้ใกล้จะหมดลงแล้ว
"จะเย็นแล้วเหรอนี่ ....เราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ......ท่านพี่ก็คงไปทำงานแล้ว" เขารำพึงกับตัวเองแล้วหันมาดูยามาซากิที่นอนหลับอยู่ เด็กหนุ่มกระเถิบตัวเองเข้ามานั่งคุกเข่าข้างๆแล้วก้มลงมองยามาซากิที่กำลังหลับพริ้ม หน้าที่เคยซูบซีดก็มีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว
"ยังมีชีวิตอยู่จริงๆสินะครับ คุณยามาซากิ" ชินปาจิเอามือข้างที่ถูกน้ำชาลวกแตะเบาๆบนหน้าของอีกฝ่าย ไออุ่นนั่นแผ่ซ่านเข้ามายังปลายนิ้ว เด็กหนุ่มลูบมือไปตามแก้มของยามาซากิแล้วไปแตะที่หน้าอกซึ่งกระเพื่อมตามการหายใจและจังหวะหัวใจเต้นลอดผ่านมือ
"ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ....ฮึก....ฮือ...." น้ำตาที่มาจากไหนไม่รู้หลั่งออกมาอาบแก้ม และร่วงเผาะๆลงบนใบหน้าของยามาซากิ "....ดีจริงๆ....ฮึก...โชคดีจริงๆเลย...."
แล้วชินปาจิก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมือของยามาซากิที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลจับมือเขา "ไม่ได้นะชินปาจิคุง ผมยังไม่ตายซักหน่อยจะร้องไห้ทำไมล่ะครับ" เขายิ้ม แล้วค่อยๆยกมืออีกข้างปาดน้ำตาให้ชินปาจิ
"ก็...ก็มัน...."
"ไม่เป็นไรแล้ว ผมยังอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอครับ ถึงจะไม่สมประกอบซักเท่าไหร่ก็เถอะ อย่าร้องไห้เลยนะ"
ชินปาจิเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อแต่มันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี ทำให้ใบหน้าของชินปาจิแดงก่ำและเลอะคราบน้ำตาไปหมด ยามาซากิจึงโน้มคอเด็กหนุ่มลงมาแล้วจูบที่เปลือกตาทั้งสองข้างเพื่อซับน้ำตาให้ ซึ่งชินปาจิก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร กลับจูบแก้มของยามาซากิเบาๆและเนิ่นนาน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอย่างแผ่วเบา แล้วก็ค่อยๆหนักหน่วงขี้นเรื่อยๆ ดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ จนยามาซากิรู้สึกเจ็บและร้องออกมา ชินปาจิตกใจรีบถอนปากออกทันที
"หวา...ขอโทษครับ"
"เบาๆสิชินปาจิคุง เจ็บแผลในปากนะ"
"หา...โดนมีดแทงในปากเหรอครับ ขอ...ขอโทษครับ เจ็บมากรึเปล่า" ชินปาจิทำสีหน้ากังวลมากจนยามาซากินึกขำ
"เปล่าหรอก....ฮึๆ แค่ตอนวิ่งหนีเผลอกัดปากตัวเองน่ะ" ยามาซากิพูดติดตลก
"โธ่เอ๊ย อย่าทำให้ตกใจสิครับ" ชินปาจิขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
"ที่จริงก็อยากทำมากกว่านี้หรอกนะ แต่ร่างกายไม่อำนวยนี่สิ เฮ้อ...."
"ทะ ทำอะไรกันครับ" ชินปาจิสะดุ้ง หน้าแดงก่ำเพราะพอจะเดาได้ว่ายามาซากิหมายถึงอะไร
"ตอนนี้คงทำได้แค่นี้ล่ะนะครับ" เขาจับมือข้างที่โดนน้ำชาลวกของชินปาจิมาแตะที่ปากแล้วเลียที่ปลายนี้วอย่างแผ่วเบา ก่อนจูบแรงๆที่รอยแผลโดนลวกนั่นจนเป็นรอยช้ำ ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าร้อนฉ่าและแดงอย่างกับลูกเชอรี่
"คะ...คุณยามาซากิ"
"จะขอพูดอีกครั้งนะ" ยามาซากิพูดพร้อมกับจ้องตาชินปาจิด้วยสายตาที่จริงจัง "ผมชอบเธอนะชินปาจิคุง"
ชินปาจิอยากจะหลบสายตานั่นแต่ก็ทำไม่ได้ เด็กหนุ่มมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นราวกับจะล่องลอย ปากก็พูดความในใจออกมาเช่นกัน "ผม...ก็...เหมือนกันครับ..ยามาซากิ"
"......" ยามาซากิยิ้มแทบแก้มปริแต่ก็ไม่พูดอะไร เขายื่นมือขึ้นไปจับแก้มชินปาจิซึ่งจับมือของเขาแนบแก้มตัวเองเช่นกัน "ถ้าไม่ได้อยู่ในสภาพนี้ล่ะก็นะ คงจะทำมากกว่านี้อีก"
"อย่าพูดเล่นสิครับ นอนพักเถอะครับ" ชินปาจิก็ยิ้มเช่นกัน เขาบังคับสีหน้าตัวเองให้เป็นอย่างอื่นไม่ได้ เรื่องน่ายินดีขนาดนี้ใครทำได้ก็เก่งแล้วล่ะ "เดี๋ยวผมจะไปทำอาหารมาให้นะครับ ขืนกินอาหารที่ท่านพี่ทำล่ะก็ได้ทรุดหนักแน่"
"จะรอนะครับชินปาจิคุง" ยามาซากิหลับตาลงอีกครั้งเมื่อชินปาจิเดินออกไปจากห้องแล้ว "รอให้หายก่อนเถอะ แล้วจะตอบแทนบุญคุณให้เต็มคราบเลย"
[จบจ้ะ]
"เฮ้ย!! ชินปาจิคุง ยืนบื้ออยู่ทำอะไรอยู่เล่า จะกวาดก็กวาดถ้าไม่กวาดก็อย่าขวางทางสิ" กินโทกิที่กำลังแบกของหนักอยู่บ่นเมื่อชินปาจิยืนเหม่อ
"ขะ.. ขอโทษครับ"
"นายเป็นอะไรรีเปล่าเนี่ย ดูท่าทางเหม่อๆพิกลนะ ไม่สบายรึไง หรือว่าเสียดายที่พลาดดูละครน้ำเน่าช่อง 7 ที่มาฉายใหม่ฮึ" กินโทกิพูดติดตลกหวังจะให้ชินปาจิรับมุข แต่มันไม่สำเร็จ ชินปาจิยังยืนถอนหายใจเฮือกๆอยู่พร้อมกับกวาดพื้นอย่างเลื่อนลอย
"คุณกินครับ คุณกินเห็นคุณยามาซากิบ้างรึเปล่าครับ" ชินปาจิถาม
"ทำไม ไม่เห็นนี่ หมอนั่นคงตีแบดอยู่ที่ทวีปไหนซักแห่งมั๊ง ทำไมเหรอ" กินโทกิตอบส่งๆไปอย่างไม่สนใจนัก
"........เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตกดึกของคืนเดียวกัน ชินปาจินั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชาในห้องโถงคนเดียวที่มุมเดียวกับวันที่ยามาซากิมาหา พลางนึกถึงเรื่องของวันนั้น แผลโดนน้ำชาลวกที่มือก็ดีขึ้นเยอะมากแล้ว แต่ความรู้สึกของหัวใจที่เต้นแรงของยามาซากิที่แผ่ซ่านเข้ามายังคงอยู่ในมือนั้น สีหน้าและน้ำเสียงของยามาซากิก็ยังติดตรึงอยู่ในหัวของชินปาจิวนเวียนอยู่ซ้ำๆไม่รู้จบ
"คุณทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ คุณยามาซากิ"
ขณะที่คิดอะไรเพลินๆอยู่นั่นเองก็มีเสียงดัง พลั่ก!!! เหมือนคนตกจากที่สูงลงมาบนถนน ตามด้วยเสียงปืนติดต่อกันหลายนัด แล้วก็มีเสียงคนกรีดร้องเซ็งแซ่ ชินปาจิลุกขึ้นวิ่งออกจากบ้านไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เขาเห็นคือมีกลุ่มคนถืออาวุธครบมือกำลังวิ่งพล่านอยู่ ประกอบกับคนที่เดินตามถนนต่างส่งเสียงด้วยความตกใจ
"มันหายไปไหนแล้ว รีบหาเซ่!!! เอกสารนั่นถ้าตกอยู่ในมือบาคุฟุล่ะก็พวกเราจบเห่แน่ๆ เร็ว!!!" คนที่ดูจะเป็นหัวหน้าออกคำสั่งตวาดใส่พวกลิ่วล้อ ในขณะที่พวกเดียวกันบางคนกำลังเค้นข้อมูลจากคนแถวๆนั้น "เฮ้ยพวกแกเห็นคนใส่ชุดดำแถวๆนี้รึเปล่าหา บอกมาตามตรงไม่งั้นซวยแน่" "มะมะมะมะไม่เห็นครับ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ"
ชินปาจิผละออกมาจากที่นั่นเพราะอยู่ไปก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่สายตาที่มองลอดแว่นที่มองเข้าไปในซอกหลืบข้างรั้วบ้านอย่างไม่ตั้งใจก็พบร่างคนเป็นเงาดำๆมองไม่ชัดนัก แต่ที่แน่ๆคือเขากำลังนอนจมกองเลือดอยู่ ชินปาจิรีบวิ่งไปดูเพราะเผื่อนั่นจะเป็นคนที่เขากำลังคิดถึง ใช่จริงๆด้วย เจ้าของร่างนั่นคือยามาซากิ
"คุณ..คุณยามาซากิครับ ....ยังมีสติอยู่รึเปล่าครับ ทำใจดีๆไว้นะครับ คุณยามาซากิ หวา...ละ....เลือด" ชินปาจิละล่ำละลักถามด้วยความประหม่า
"ชิ..ชินปาจิ ...คุง? แฮ่ก..." เสียงยามาซากิสั่นเครือ เขาค่อยๆหันหน้ามา "ดีใจจัง...แฮ่ก ...ที่...ได้...เจอ"
"อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยครับ ทำใจดีๆไว้นะครับ" ชินปาจิรีบลากร่างที่ชุ่มโชกด้วยเลือดนั่นเข้าบ้านก่อนที่พวกกลุ่มคนนั่นจะมาเห็นเข้า เขาลากยามาซากิเข้าไปในบ้านด้วยความทุลักทุเล
"พอ...เถอะ... ผม...เสียเลือดมาก...คง ........ไม่ไหว"
"หยุดพูดนะครับ!!! ผมไม่ยอมหรอก!!!" ชินปาจิพูดทั้งน้ำตา "คุณจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะครับ คุณจะตายไม่ได้ เข้าใจไม๊ครับยามาซากิ" ยามาซากิถูกยิงเข้าที่ไหล่และต้นขาด้านซ้าย ซ้ำยังมีแผลฟกช้ำเต็มตัวและมีรอยถูกฟันแบบเฉียดๆตามร่างกาย ชินปาจิอยากหาคนช่วยแต่ทั้งบ้านไม่มีใครเลย จะวิ่งไปตามกินโทกิมาก็กลัวจะไม่ทันการ จะบอกใครแถวนี้ก็ไม่ได้เพราะยามาซากิกำลังถูกตามล่าตัวอยู่ แต่โชคช่วยที่โอทาเอะกลับมาพอดี
"อ้าว ชินจัง ยังไม่นอนอีกเหรอจ๊ะ แล้วนั่นแขกเหรอให้มานอนตรงนี้ได้ไง"
"ท่านพี่ครับ ....ช่วย....ช่วยยามาซากิด้วยครับ" ชินปาจิพูดขอร้องโอทาเอะด้วยเสียงสั่นเครือ
"ตายแล้วเลือดออกเต็มเลย เดี๋ยวพี่จะปฐมพยาบาลก่อน ชินจังไปตามหมอกับพวกคุณกินเร็วเข้าเถอะจ้ะ"
"ฝากด้วยนะครับท่านพี่" พูดจบชินปาจิก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว "ขอร้องล่ะครับ เทพเจ้า ได้โปรด คุ้มครองยามาซากิด้วยเถอะ"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมาหลังจากเรื่องร้ายๆผ่านพ้นไป ยามาซากิที่หลับอยู่บนที่นอนของชินปาจิก็ถูกทำแผลเรียบร้อย ทั่วทั้งตัวของเขามีแต่ผ้าพันแผลเต็มไปหมดพร้อมกับใบหน้าสีซีดจาง โดยมีชินปาจิฟุบหลับอยู่บนโต๊ะน้ำชาข้างๆด้วยความเหนื่อยล้าจากการเฝ้ายามาซากิตลอดคืน จึงไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีแขกเดินเข้ามาในบ้าน ซึ่งก็คือกลุ่มชินเซ็นงุมินั่นเอง
"คุณโอทาเอะคร้าบ~~~~.........." พลั่ก!!!!! คอนโด้ยังไม่ทันพูดอะไรก็โดนบาทาของโอทาเอะเต็มๆหน้า
"ไม่ต้องมาเสนอหน้ากอริล่าเลยนะคะ แม่จะซัดให้เละหนักกว่ายามาซากิคุงซะอีก" โอทาเอะพูดไปยิ้มไปตามสไตล์ของเจ้าหล่อน ก่อนจะหันมาพูดกับฮิจิคาตะและโอคิตะด้วยสีหน้ากังวล "พวกคุณเข้าไปดูเค้าหน่อยเถอะค่ะ อาการเค้าหนักกว่าที่คิดอีก เดี๋ยวฉันจะไปซื้อของมาทำกับข้าวให้นะคะ"
"หวิดจะได้กินอาหารฝีมือคุณโอทาเอะแล้วนะครับ ถ้ามาช้ากว่านี้ล่ะก็...." โอคิตะพูดหลังจากโอทาเอะเดินพ้นจากบ้านไปแล้ว ฮิจิคาตะถอดรองเท้าขึ้นไปดูอาการของยามาซากิ พลางมองชินปาจิที่หลับอยู่
"เป็นหนี้บุญคุณแล้วสินะ ยามาซากิ...."
ยามาซากิค่อยๆลืมตาขี้น พอพบว่าเป็นรองหัวหน้าของเขาก็ค่อยๆยกมือชี้ไปที่เสื้อนอกที่พับอย่างเรียบร้อยอยู่ข้างๆชินปาจิ "รองฯครับ .....ของที่ได้มาอยู่ในนั้นแหละครับ"
ฮิจิคาตะล้วงมือควานหาอยู่สักครู่ก็หยิบเอกสารปึกหนี่งออกมา เนื้อความคือใบสัญญาซื้อขายน้ำมันระหว่างชาวสวรรค์จากดาว^$^#%#*กับพวกต่อต้านบาคุฟุ "เยี่ยมมาก... แค่นี้ก็รวบตัวพวกมันได้ง่ายๆแล้ว ขอบใจมากนะยามาซากิ ผลงานครั้งนี้แกจะต้องได้รับการตอบแทนคุ้มค่าแน่นอน....แล้วก็อย่าลืมตอบแทนบุญคุณด้วยล่ะ"
"รับทราบครับ รองหัวหน้า" ยามาซากิยิ้มแล้วก็หลับตาลง "ขอบคุณจริงๆนะ ชินปาจิคุง"
---------------------------------------------------------------
บ่ายวันเดียวกัน ชินปาจิค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะแสงแดดยามบ่ายสาดส่องแรงจนนอนต่อไม่ได้ เสียงนกร้องอย่างเศร้าๆประกาศให้รู้ว่าเวลาของวันนี้ใกล้จะหมดลงแล้ว
"จะเย็นแล้วเหรอนี่ ....เราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ......ท่านพี่ก็คงไปทำงานแล้ว" เขารำพึงกับตัวเองแล้วหันมาดูยามาซากิที่นอนหลับอยู่ เด็กหนุ่มกระเถิบตัวเองเข้ามานั่งคุกเข่าข้างๆแล้วก้มลงมองยามาซากิที่กำลังหลับพริ้ม หน้าที่เคยซูบซีดก็มีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว
"ยังมีชีวิตอยู่จริงๆสินะครับ คุณยามาซากิ" ชินปาจิเอามือข้างที่ถูกน้ำชาลวกแตะเบาๆบนหน้าของอีกฝ่าย ไออุ่นนั่นแผ่ซ่านเข้ามายังปลายนิ้ว เด็กหนุ่มลูบมือไปตามแก้มของยามาซากิแล้วไปแตะที่หน้าอกซึ่งกระเพื่อมตามการหายใจและจังหวะหัวใจเต้นลอดผ่านมือ
"ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ....ฮึก....ฮือ...." น้ำตาที่มาจากไหนไม่รู้หลั่งออกมาอาบแก้ม และร่วงเผาะๆลงบนใบหน้าของยามาซากิ "....ดีจริงๆ....ฮึก...โชคดีจริงๆเลย...."
แล้วชินปาจิก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมือของยามาซากิที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลจับมือเขา "ไม่ได้นะชินปาจิคุง ผมยังไม่ตายซักหน่อยจะร้องไห้ทำไมล่ะครับ" เขายิ้ม แล้วค่อยๆยกมืออีกข้างปาดน้ำตาให้ชินปาจิ
"ก็...ก็มัน...."
"ไม่เป็นไรแล้ว ผมยังอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอครับ ถึงจะไม่สมประกอบซักเท่าไหร่ก็เถอะ อย่าร้องไห้เลยนะ"
ชินปาจิเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อแต่มันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี ทำให้ใบหน้าของชินปาจิแดงก่ำและเลอะคราบน้ำตาไปหมด ยามาซากิจึงโน้มคอเด็กหนุ่มลงมาแล้วจูบที่เปลือกตาทั้งสองข้างเพื่อซับน้ำตาให้ ซึ่งชินปาจิก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร กลับจูบแก้มของยามาซากิเบาๆและเนิ่นนาน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอย่างแผ่วเบา แล้วก็ค่อยๆหนักหน่วงขี้นเรื่อยๆ ดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ จนยามาซากิรู้สึกเจ็บและร้องออกมา ชินปาจิตกใจรีบถอนปากออกทันที
"หวา...ขอโทษครับ"
"เบาๆสิชินปาจิคุง เจ็บแผลในปากนะ"
"หา...โดนมีดแทงในปากเหรอครับ ขอ...ขอโทษครับ เจ็บมากรึเปล่า" ชินปาจิทำสีหน้ากังวลมากจนยามาซากินึกขำ
"เปล่าหรอก....ฮึๆ แค่ตอนวิ่งหนีเผลอกัดปากตัวเองน่ะ" ยามาซากิพูดติดตลก
"โธ่เอ๊ย อย่าทำให้ตกใจสิครับ" ชินปาจิขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
"ที่จริงก็อยากทำมากกว่านี้หรอกนะ แต่ร่างกายไม่อำนวยนี่สิ เฮ้อ...."
"ทะ ทำอะไรกันครับ" ชินปาจิสะดุ้ง หน้าแดงก่ำเพราะพอจะเดาได้ว่ายามาซากิหมายถึงอะไร
"ตอนนี้คงทำได้แค่นี้ล่ะนะครับ" เขาจับมือข้างที่โดนน้ำชาลวกของชินปาจิมาแตะที่ปากแล้วเลียที่ปลายนี้วอย่างแผ่วเบา ก่อนจูบแรงๆที่รอยแผลโดนลวกนั่นจนเป็นรอยช้ำ ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าร้อนฉ่าและแดงอย่างกับลูกเชอรี่
"คะ...คุณยามาซากิ"
"จะขอพูดอีกครั้งนะ" ยามาซากิพูดพร้อมกับจ้องตาชินปาจิด้วยสายตาที่จริงจัง "ผมชอบเธอนะชินปาจิคุง"
ชินปาจิอยากจะหลบสายตานั่นแต่ก็ทำไม่ได้ เด็กหนุ่มมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นราวกับจะล่องลอย ปากก็พูดความในใจออกมาเช่นกัน "ผม...ก็...เหมือนกันครับ..ยามาซากิ"
"......" ยามาซากิยิ้มแทบแก้มปริแต่ก็ไม่พูดอะไร เขายื่นมือขึ้นไปจับแก้มชินปาจิซึ่งจับมือของเขาแนบแก้มตัวเองเช่นกัน "ถ้าไม่ได้อยู่ในสภาพนี้ล่ะก็นะ คงจะทำมากกว่านี้อีก"
"อย่าพูดเล่นสิครับ นอนพักเถอะครับ" ชินปาจิก็ยิ้มเช่นกัน เขาบังคับสีหน้าตัวเองให้เป็นอย่างอื่นไม่ได้ เรื่องน่ายินดีขนาดนี้ใครทำได้ก็เก่งแล้วล่ะ "เดี๋ยวผมจะไปทำอาหารมาให้นะครับ ขืนกินอาหารที่ท่านพี่ทำล่ะก็ได้ทรุดหนักแน่"
"จะรอนะครับชินปาจิคุง" ยามาซากิหลับตาลงอีกครั้งเมื่อชินปาจิเดินออกไปจากห้องแล้ว "รอให้หายก่อนเถอะ แล้วจะตอบแทนบุญคุณให้เต็มคราบเลย"
[จบจ้ะ]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น