คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมฆเริ่มตั้งเค้า
บทที่สาม เมฆเริ่มตั้งเค้า
โรงเรียนที่พวกนันทกรอยู่นั้น เป็นโรงเรียนที่ก่อตั้งขึ้นมาหลายสิบปีแล้ว มีกิตติศัพท์เลื่องลือเรื่องความ ‘เฮี้ยน’ ของเจ้าที่ผู้ดูแลโรงเรียน แม้เขาจะไม่เคยเจอกับตัวเอง แต่ก็อดหวั่นๆไม่ได้ ก็ในเมื่อสิ่งที่ห้องของเขากำลังทำ มันเหมือนเป็นการเรียกสิ่งลี้ลับในโรงเรียนให้จับตามองมาที่พวกเขา
นันทกรคงไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจนัก ถ้าเขาไม่ต้องแสดงเป็นผีในวันงาน
“ใครอยากเล่นเป็นผีมั่ง”
เช้ารุ่งขึ้นในชั่วโมงโฮมรูมที่ครูประจำชั้นไม่อยู่ หัวหน้าห้องก็ถึงความคืบหน้าในการจัดสถานที่ว่าเกือบเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะถามหาอาสาสมัครที่จะแต่งกายเป็นวิญญาณร้ายในบ้านผีสิง
“ผมคร้าบ!”
เด็กผู้ชายท่าทางซ่าๆยกมือ และเพื่อนชายอีกหลายคนก็ยกมือตาม ท่าทางกระตือรือร้นที่จะได้แกล้งบรรดาผู้เข้าชม นันทกรไม่ใส่ใจอะไรจนกระทั่งเพื่อนที่นั่งข้างๆเอ่ยชวน
“แกก็มาเป็นผีด้วยกันสิ”
“ไม่เอาอ่ะ” เขาปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด
“นายกลัวใช่ไหมล่ะ”
เสียงหวานลอยมาจากด้านหลัง คนถูกปรามาสหันควับไปมองเด็กสาวผู้ตีสีหน้าเฉยได้ตลอดเวลา
“ฉันไม่ได้กลัว เอาสิ ฉันเป็นผีด้วยก็ได้!”
แล้วชื่อของนันทกรก็ไปรวมกับรายชื่อสัมภเวสีแห่งบ้านผีสิง…
ซวยชะมัด! ไม่น่าเลยตู!!
ไอ้การที่แต่งชุดผีหลอกคนที่เสียเงินซื้อบัตรเพื่อให้คนแต่งเป็นผีมาหลอกนั่นไม่เท่าไหร่ แต่มันหมายถึงพรุ่งนี้เขาต้องอยู่ในห้องมืดๆตลอดทั้งวัน…
แต่คิดในแง่ดี… อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้อยู่คนเดียว… คงพอทนไหวล่ะน่า
เด็กหนุ่มพยายามปลอบใจตนเองขณะที่ลองชุดแฟนซีที่ยืมมาจากห้องนาฏศิลป์กับบรรดาผู้ที่จะแปลงกายเป็นผีทั้งหลายในวันพรุ่งนี้
---------------
ขณะเดียวกันนั้นในโรงเรียนมัธยมรวมมิตรประชาทัณฑ์ เหล่านักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้ากำลังเฮเรื่องที่นักเรียนม.5 ทั้งชั้นจะได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปชมงานนิทรรศการของโรงเรียนอีกแห่งในวันพรุ่งนี้
แน่นอนว่ารวมไปถึงกานดากับภัสสรด้วย
“นี่ภัสสร โรงเรียนนั่นโรงเรียนของพวกเกษมใช่เปล่า” กานดาเอี่ยวตัวมาถามภัสสรที่นั่งอยู่ด้านหลัง
เด็กสาวสะดุ้งที่จู่ๆกานดาก็หันมาคุยกับเธอ รีบก้มหน้าตอบไป
“ชะ-ใช่แล้ว”
ไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอก็ยังใจเต้นและทำตัวไม่ถูกทุกครั้งเผชิญหน้ากับกานดา แม้ตอนนี้เขาจะรู้แล้วก็เถอะว่าเธอเป็นคนเดียวกันกับภัสสรสมาชิกกลุ่มหนึ่ง การ์เดี้ยนแห่งกองกำลังต่อต้านGM แต่ว่า…
แต่ว่า…
…ไม่ว่ายังไง ในโลกแห่งความเป็นจริงนี้เธอก็ยังไม่กล้าสบตาเขาอยู่ดี…
กลัว… ว่าเขาจะรู้สิ่งที่พยายามเก็บงำเอาไว้…
กลัว… ว่าตัวเองจะผิดหวัง…
ความรู้สึกของเธอ เขาไม่ต้องรับรู้ก็ได้…
ขอแค่เธอเองยังรู้สึกถึงมันอยู่ก็พอ…
สิ่งที่เรียกว่า ‘รัก’ นั่นน่ะ
---------------
ภายใต้ร่มเงาของต้นราชพฤกษ์ ชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าอาคารเรียนตรงม้านั่งหินอ่อนที่ประจำของเขา ร่างสูงในชุดนักศึกษามีเหงื่อโทรมเนื่องจากอากาศร้อนระอุยามบ่าย สูทสีกรมถูกถอดวางทิ้งไว้ข้างตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวแนบไปกับแผ่นหลัง เนกไทถูกดึงลงมา กระดุมที่ปรกติจะติดเรียบร้อยทุกเม็ด แต่ตอนนี้สองเม็ดบนถูกปลดออก กระนั้นก็ยังไม่อาจระบายความร้อนได้ดีเท่าใดนัก
บ่ายนี้อากาศร้อนจริง…
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ที่ปรกติในยามนี้จะแผ่รังสีแผดเผา แต่ตอนนี้กลับกลืนหายไปในเมฆสีขุ่นมัวที่ลอยมาตามกระแสลม
ฝนกำลังจะตกสินะ…
คนรอบคอบอย่างเขามักพกร่มติดกระเป๋ามาด้วยเสมอ แต่ทางนั้นจะเป็นไรไหมนะ…
พลันภาพเด็กหนุ่มร่างบางที่มักแย้มรอยยิ้มให้ทุกคนเสมอก็ปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง
…ร่างกายบอบบางออกอย่างนั้น โดนฝนนิดหน่อยคงเป็นหวัดแน่
ถ้าฝนไม่ตกลงมาก็คงจะดี…
------------------------------
แปลกใจล่ะสิ! อัพไวเพราะคุณอัษฎาแท้ๆเลย กรั่กๆ
คนเขียนแต่งได้เอาแต่ใจสุดๆเลยว่าม่ะ (ลำเอียงอีกต่างหาก)
แต่ยืนยันว่า เป็ดกระต่าย กระต่ายเป็ด แน่นอน
อัษฎาเกษม กับกานดาภัสสรเป็นคู่เสริมเท่านั้น
แต่ว่า... ถ้าใครรับคู่อัษฎาเกษมไม่ได้ แนะนำให้เลิกอ่านซะตอนนี้ เพราะตอนหน้าจะยิ่งกว่านี้
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า
ความคิดเห็น