คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : PART ::THREE เมื่อเพื่อนโกรธ ง้อยังไง
ระหว่างที่ฉันกำลัง นั่งกินข้าวอยู่กับ องุ่น กับ โปสเตอร์ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า ฉันลืมเพื่อนคนหนึ่งไป ป่านนี้คงไปอยู่กับพวกไอ้ต่อแล้วมั้ง...
และแล้วเพลงประจำโรงเรียนก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกชั้นเรียนไปเข้าแถว หน้าเสาธง
แล้วพวกเราก็ทำการสวดมนต์วิงวอนพระเจ้า เสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็ขึ้นไปเรียนต่อ
แต่เอ๊ะ เฟรมหายไปไหนเนี่ย แถวก็ไม่มาเข้าแถว ชิส์!
เฟรมอยู่นั่นนี่นา ทำไมมันทำหน้า งอนๆ ล่ะ มันโกรธอะไรเราเนี่ย
“นี่ๆ เฟรม เป็นไรหว่า”ฉันพูดพร้อมกับเอามือไปโบกอยู่ตรงหน้าของทิม
“ไม่ต้องมายุ่ง” เฟรมปัดมือฉันออก แล้วเดินผ่านไปด้วยสายตาเย็นชา
เฟรมเป็นอะเนี่ย
หลังจากที่ผมเดินจากยัยเตี้ยมา ผมก็หลุดยิ้ม ฮ่าๆๆๆ ใครจะไม่ขำได้ล่ะ ทำหน้าจริงจังขนาดนี้ ผมแค่แกล้งๆแค่นั้นเอง นั่น ผู้ชายที่เดินชนยัยเตี้ยนี่ มาทำอะไรที่ห้องผมเนี่ย ผมก็เลยเดินเข้าไปหานายนั่น
“นี่ๆ มาทำอะไร หาใครรึเปล่า” ผมเดินเข้าไปถาม
“อ่อ นายเป็นคนที่เป็นเพื่อนกับคนที่ฉันเดินชน ตอนพักใช่ไหม” นั่นไง ว่าแล้ว ต้องมาหายัยเตี้ย ชัวร์
“อืม...มีรัย ? กับ ยัยเตี้ย ฮึม”ผมก็เลยถามไปอย่างห้าวๆ กะแล้วๆ...
“ก็ เอ่อ จะเอาสมุดมาคืนน่ะ มันติดไปตอนที่เดินชนกัน”
“แล้วรู้ได้ไงว่า เป็นของ ยัยเตี้ย ห๊ะ?”ผมถามอย่างงง ๆ
“ก็...เอ่อ ไปถามเพื่อนมาน่ะ”แต่เอ๊ะ ทำไมต้องอ้ำอึ้งอ่ะ
“อืม ก็แค่นี้แหละ เดี๋ยวเอาไปให้ยัยเตี้ยเอง”ไปได้เร็วๆ ยิ่งดี ชิส์ ผมว่า นายนั่นต้องชอบยัยเตี้ยชัวร์เลย เฮ้อ
และแล้ว ผมก็ต้องรีบเอาไปวางที่โต๊ะ ของเวฟ แล้วก็รีบไปนั่งกับพวกไอ้ต่อ
เฮ้อ เฟรมโกดเค้าจริงๆใช่ไหมเนี่ย แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ ... อ๋อ นึกออกแล้ว > <!!~
‘เฟรม มาหาฉันที่ร้าน ไอติม ข้างรร.ด้วย’ฉันส่งแมสเสจไปหาเฟรมหลังจากเลิกเรียนแล้ว
กุ๊ง~ กิ๊ง ~
เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ที่ประตูของร้านดังขึ้น ร้านนี้เป็นร้านที่นิยมของนักเรียนโรงเรียนของฉันมาก เพราะ ร้านนี้ตกแต่งด้วยโต๊ะเล็ก ๆ สีขาวทรงกลม ตรงกลางโต๊ะมีแจกันทรงสูง โดยมีดอกกุหลาบสีฟ้าอมม่วง ยอมรับว่า ฉันชอบมากค่ะ ขอย้ำนะคะ ดอกจริง ส่วนตรงเคาน์เตอร์ก็ทำมาจากไม้ที่ทาสีขาว แล้วอีกอย่างที่ร้านนี้เป็นที่ชื่นชอบที่สุดของเด็กนักเรียน ก็คือ ร้านนี้ขายขนมหวาน จำพวกเค้ก ชา และอีกหลายๆอย่างมากมายเลยล่ะ แถมราคาถูกมากๆ เหมาะสำหรับเด็กตาใสๆ อย่างพวกฉันค่ะ ^^”
มาเข้าเรื่องกันดีกว่า หลังจากที่เฟรมเดินเข้ามา ก็มองหาฉัน แต่ไม่เจอ ก็เลยทำจมูกย่นแล้วไปหาโต๊ะว่างนั่งลงอย่างเซ็งๆ รู้ไหมคะว่าทำไมเฟรมถึงหาฉันไม่เจอ ก็เพราะว่าฉันแอบอยู่ตรงเคาน์เตอร์น่ะสิ แล้วฉันก็หันไปส่งซิกว่า ให้พี่หวานเย็น เจ้าของร้านยกไอศกรีม รสกาแฟไปให้เฟรม ส่วนเฟรมนั้นก็อึ้งๆไป คงงงล่ะสิว่าใครให้ ฮิฮิ ฉันจึงแอบเดินไปหลังร้าน กะจะให้พี่หวานเย็นสอนทำขนมเค้กซะหน่อยดีกว่า ...
นี่ยัยนั่นคิดจะทำอะไรเนี่ย อยู่ๆก็ให้พี่หวานเย็นเอาไอศกรีมรสแสนโปรดมาให้เค้าเฉยเลย โกรธทีก็คุ้มที ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้ายัยนั่นรู้เข้า ต้องโกรธผมแน่ๆเลย เฮ้อ ผมนั่งอยู่ซักพัก ก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วแหละ ยัยนั่นกะเซอร์ไพรส์ผมนั่นเอง
“เอ่อ พี่หวานเย็นครับ ยัยเวฟอยู่หลังร้านใช่มั้ยครับ?”ผมก็เลยตัดสินใจหันไปถามพี่หวานเย็นที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์
“เอ่อ ใช่จ๊ะ ไปหาสิ”พี่หวานเย็นตอบกลับด้วยหน้าตายิ้มแย้มเหมือนเคย
เฮ้อ เมื่อไหร่พี่หวานเย็นจะกลับเข้ามานะ เอ๊ะ! เสียงพี่หวานเย็นเดินเข้ามาแน่เลย พอฉันหันไป เอ่อ ...นายเฟรมเดินเข้ามาค่ะ ฉันรีบหันหน้ากลับไปที่โต๊ะทำขนมปัง โอ๊ย! ใครก็ได้ช่วยบอกที.....
“หือ หันหน้าหนีทำไม??”นายเฟรมถามขึ้นเสียงเรียบ โอ๊ย ตั้งแต่ที่รู้จักมันมา มันยังไม่เคยทำเสียงเรียบขนาดนี้เลย
“นาย หายโกรธฉันแล้วหรอ?”ฉันลองหันไปถามด้วยหน้าตาใสซื่อ ขอย้ำหน้าตาใสซื่อ 555+
“พรืด ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ได้โกรธแก บ้าป่าว ก็แค่แกล้งแกเล่น”อ๊าก ก กก นี่ฉันอุตส่าห์ทุ่มทุนสร้าง
“หรอ ^.^” เฟรมเริ่มหน้าซีดไปอย่างเห็นได้ชัด เริ่มหันหลังย่องออกจากห้องครัว แต่...ไม่รอดหรอก !!!
“อ๊าก ก กก แกตาย ไอ้เฟรม!!”ฉันวิ่งตาทิมออกไปติดๆ แต่ ใครจะคิดล่ะว่า มันมีพรมเช็ดเท้าอยู่และฉันก็...แหะๆ นางเอกเรื่องนี้ไม่ได้โง่นะคะ แต่ ฉันลื่นล้มค่ะ แล้วแบบว่าเอ่อ ไม่อยากจะอธิบาย แบบว่า เอ่อ ฉันล้มไปโดนพี่หวานเย็นที่เดินเข้ามาพร้อมกับกะละมังแป้งอ่ะค่ะ แป้งที่ยังไม่ได้ทำอะไร เหนียวๆ สีขาวข้นๆของแป้งที่ตอนนี้ลงมาอยู่บนตัวฉันหมดแล้ว โฮๆๆ
“ไอ้เฟรม พาฉันกลับบ้าน ฉันจะรีบกลับไปล้างตัว”ฉันหันไปตวาดไอ้เฟรม พร้อมหันไปขอโทษพี่หวานเย็น
“พี่หวานเย็น เอ่อ เวฟขอโทษค่ะ”ฉันพูด --*
“อ่อ ไม่เป็นไรจ่ะ”พี่หวานเย็นพูดขึ้นอย่างไม่ถือสา แล้วฉันจึงขอตัวกลับบ้านไปล้างตัว
สิบห้านาที ผ่านไป...
“ฉันส่งแค่นี้นะ”ไอ้เฟรมพูดขึ้น
“เออๆ ไปละๆ เดี๋ยวเจอกันๆ”ฉันพูด ขณะเดินหันหลังกลับเข้าบ้าน ขืนให้นายเฟรมเข้าไปในบ้านก็งานเข้าน่ะสิ เพราะ น้องชายของฉันเนี่ย ชอบหาเรื่องเจ้าเฟรม แล้วก็แกล้งเอาข่าวที่ว่า ฉันกับเฟรมเป็นแฟนกันไปบอก พี่นมข้น พี่ชายฉันเองแหละค่ะ แล้วพี่ชายก็จะไล่เตะไอ้เฟรมออกจากบ้าน แต่จริงๆฉันไม่ได้เป็นแฟนมันนะคะ
กริ๊งๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือ รุ่นใหม่ล่าสุด ดังขึ้น
“ฮัลโหล ...”ฉันเอ่ยเสียงไปอย่างเรียบๆ เพราะเบอร์ที่โทรเขามาไม่รู้ว่าเบอร์ใคร
“ยัยบ้า ทำไมทำเสียงเรียบอย่างนี้”ใครหว่า ??
“ใครน่ะ”
“เค้าเอง ไอซ์น่ะ”…เอ่อ เงียบเลย มันรู้เบอร์เราได้ไงเนี่ย??
“อื้ม มีรัย ?”
“จะโทรมาบอกว่า ไอ้ยีนส์มันโทรมาขอเบอร์เวฟจากเค้าน่ะ”ไอซ์พูด
“อืม งั้นก็ขอบใจนะ แค่นี้จ่ะ”ฉันพูดก่อนจะตัดสายทิ้ง พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ คนนี้ต่างหากที่ฉันรัก...คนนี้ที่ทำให้อกหัก คนนี้ที่ทำให้ฉันเจ็บ โดยที่ฉันไม่ตอบโต้ใดๆ โฮ...
กริ๊งๆ
เอ...สงสัยนาย
“ฮัลโหลๆ ใครหว่า”พอฉันรับมันก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“แล้วโทรมาหาใครล่ะคะ ??”ฉันเอ่ยอย่างเสียไม่ได้
“เอ่อ...ผมชื่อ แบงก์ครับ”อ้าว ไอนี้ ถามว่า โทรมาหาใคร ดันมาบอกว่า ชื่อ อะไร ??
“ง่า...ไอ้ยีนส์ใช่ไหม บอกมาซะดีๆ ไม่งั้น ตัวแทนแห่งแสงจะลงทัณฑ์แกเอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ฉันพูดอย่างฮาๆ
“เฮ้ย !! รู้ได้ไงเนี่ย ??”ยีนส์ถามมาอย่างงงๆ
“คนมันเทพๆ ^^”
“....”เฮ้ย ทำไมมันเงียบไปเนี่ย
“ฮัลโหล ยังอยู่ป่าวเนี่ย”ยังอยู่ไหม ?
“อะ อืม ถามจริง ใครบอกเธอเนี่ย”นายยีนส์ถามอย่าง งงๆ
“อืมๆ ไอซ์บอกๆ”หลังจากฉันพูดจบ ก็มีเสียงโห่ร้องแซวที่มาจากซัพฟาย
“เออๆ โทรมามีรัยป่าว ?”ฉันถามเพราะว่า นายนี่โทรมายังไม่ได้คุยอะไรที่เป็นสาระเลย
“ป่าวๆ งั้นแค่นี้นะ”อ้าวไอ้นี่นิ โทรมาก็ไม่พูด
“อืมๆ ฝันดีนะๆ บาย”ตู๊ด.. เอ่อ ไม่ต้องคิดมากนะคะ ฉันพูดฝันดีกับทุกคนที่คุยกับฉันตอนกลางคืนน่ะค่ะ
ความคิดเห็น