คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MY TOY [3] meet
ว๊ากกก รีบเอามาลงให้สักนิดก่อนน กลัวมาว่าจะไม่มาอัพให้พีโอ 1 วัน
โอ๋ อย่าพึ่งงอนพีโอน๊า พีโอกลัวแล้ว วว
เม้น+โหวดจร๊า
P3
ร่างบางล้มตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงทรงกลมสีขาวนวล นัยน์ตาหวานจ้องมองบนเพดานสีพื้น
“อยากเจอพี่ยุนโฮจัง” เสียงหวานพึมพำออกมา ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มหวานถึง คนตัวโตในวัยเด็ก
ร่างสูงท้วม น่าตาน่ารัก มีเขี้ยวที่มุมปาก ผิวขาจัด แต่ยังไงก็น้อยกว่าเขา…
“เดี๋ยวนี้พี่ยุนโฮจะอ้วนขึ้นไหมน๊า”เสียงเล็กหัวเราะคิ๊กคักอยู่คนเดียว…
ร่างบางหมุนกลิ้งไปทั่วฟูกสีขาว ใบหน้าหวานฟุบลงกลับหมอนนิ่มสีสวย ก่อนที่เปลือกตาสีมุขจะพริ้มปิดลง หวนเข้าสู่ห้วงแห่ง
ความฝันแทน….
.
.
.
.
.
.
.
.
รถสป็อตสีเข้มเคลื่อนเข้าจอดหน้าคอนโดหรู…ร่างสูงโปร่งลงออกมาจากรถคันงาม ใบหน้าหล่อสะท้านถูกเสริมประดับด้วย
แว่นกรอบดำสุดเท่ใบหน้าหล่อเหลาให้ดูดีขึ้นอีก…
ยุนโฮโยนกุณแจรถสีเงินแวววาวให้กับเด็กรับรถที่ยืนรออยู่….
.
.
.
.
.
“ติ๊งหน่อง~”เสียงประตูลิฟต์ถูกเปิดขึ้น
ขายาวก้าวไปเรื่อยๆ และ หยุดอยุ่หน้าบานประตูสีเข้มอย่างทุกวัน
“แอ๊ด~ ฟึบ~”เสียงเปิดปิดของประตูดังขึ้นเบาๆ แสงไฟจากหลอดนีออนรูปทรงต่างๆ ส่องแสงขึ้นทันที ห้องหรูสว่างไสว
มือหยาบเลื่อนขึ้นดึงเนคไทที่คาอยู่ออกทันที ช่วงขายาวเดินตรงดิ่งไปยังโซฟาสีเข้มที่ตั้งอยู่กลางห้อง…
ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเบาะนิ่ม…
มือหยาบหยิบเครื่องมือสื่อสารที่นิ่งเงียบอยู่ที่กระเป๋ากางเกงด้านขวา ขึ้นมา พร้อมกดตัวเลขลงไปในปุ่มแป้น…
“ตืด…..ตืด”เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้น…
“ค่ะ คุณ ยุนโฮ”เสียงเลขาคู่ใจของเขาเอ่ยขึ้น…
“มินอา พรุ่งนี้ผมเข้าไปที่ทำงานสายหน่อยนะ”ยุนโฮเอ่ย มือหยาบหยิบรีโมทโทรทัศน์พาสม่าขึ้นกดปุ่มสีแดงมุมขวาสุด หน้าจอ
ของช่องข่าวที่คุ้นเคยถูกฉายขึ้น…
“ค่ะ แต่พรุ่งนี้คุณมีประชุมตอนบ่ายนะค่ะ”
“อืม ผมไม่ลืมหรอก”ยุนโฮเอ่ยเรียบๆ มือหยาบยังคงกดเลื่อนช่องไปเรื่อยๆอย่างไม่สดุดมือ
“ค่ะ แต่ไม่ทราบว่า คุณยุนโฮจะไปไหนหรอค่ะ ในช่วงเช้า”
“ไปรับของเล่นหน่ะ ไม่นานหรอก”รอยยิ้มมุจราสที่มุมปากเผยขึ้น เมื่อสิ้นเสียง…
“เอ๊ะ ของเล่น…หรอค่ะ”หญิงสาวนึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อไป จนร่างสูงต้องเป็นฝ่ายตัดบทไป
“ครับ..ของเล่น”เสียงทุ้มตัดบทไปดื้อๆ
นัยน์ตาคมเบนสายตาจากโทรทัศน์พาสม่า ไปหากรอบรูปไม้สีสวยที่วางอยู่ใกล้ๆมือ
…เด็กผู้ชายตัวโตร่างท้วมกำลังนั่งคุกเขากอดคอเด็กหนุ่มตัวเล็กๆที่คาดว่าอายุ 6 ขวบ ทั้งสองยิ้มให้กล้องอย่างสดใส…
มือใหญ่เลื่อนกดรูปภาพใส่กรอบนั้นเบาๆก่อนที่จะแปลเปลี่ยนไปเป็นกดจิกอย่างรุนแรง กระจกใสนั้นจนเกิดเป็นรอย เพราะเล็บ
มือ ของร่างสูงเอง…
…สุนกแน่ๆ…
.
.
.
.
.
.
.
.
ในช่วงเช้า รถสป็อดสีดำถูกเลื่อนเขามาจอดหน้าคฤหาสน์ ตระกูล คิม ที่คุ้นตาในวันเด็ก…
ร่างสูงเดินลงมา นัยน์ตาคมกวาดไปทั่ว หญิงรับใช้ที่ยินเรียงราวกัน โค้งให้ร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาอย่างดี ยุนโฮถูก
หญิงรับใช้คนหนึ่งพาเดินเข้าไปนั่งรอภายในบ้าน ซักพักชายแก่ที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี ก็เดินเข้ามานั่งตรงโซฟาด้านหน้า
ยุนโฮก้มศีรษะเล็กน้อย ถึงในวงการเขาจะเป็นคนใหญ่คนโตกว่า แต่ยังไงชายคนนี้ก็มีสักเป็นน้องชายของพ่อเขาอยู่ดี
“สวัสดี ยุนโฮ”คุณ คิม เอ่ยทักทายก่อน ยุนโฮเพียงแต่พยักหน้าเป็นอันรับรู้ ทำให้คุณ คิม รู้สึกเสียหน้านิดๆ แต่ก้กลับมายิ้มได้เช่นเดิม…
“เอ่อ…รอซักครู่นะ แจจุงคงจะแต่งตัวอยู่”
“พอดีผมรีบ ต้องรีบไปประชุม…”ร่างสูงเอ่ยเป็นนัย จนคุณคิม ต้องเอ่ยปากเรียกหญิงรับใช้เข้ามาหา
“ไปเร่งแจจุงมาซิ…”คุณ คิมหันไปเอ่ยเบาๆ กับสาวใช้
.
.
.
.
.
.
.
ก๊อกๆ
“คุณหนูค่ะ คุณพ่อ สั่งให้รีบลงไปค่ะ”หญิงสาวเอ่ยเรียกร่างบางที่กำลังยุ่งอยู่ข้างใน
”ฝากบอกคุณพ่อนะฮะ…ว่าอีกแปปนึงฮะ เดี๋ยวแจลงไปแล้ว”เสียงเล็กๆเยเล็ดรอดออกมาจากอีกฝั่งของประตูบานสวย…
“ค่ะ คุณหนู แต่ก็อย่าช้ามากนะค่ะ เพราะ แขกมาแล้วละค่ะ”
.
.
.
…หว่า พี่ยุนโฮมาแล้วหรอเนี่ยย ตายแล้วคิมแจจุ นายยังดูดีไม่พอเลยน๊า…ร่างบางยืนบ่นตรงหน้ากระจกอยู่คนเดียว
เส้นผมสีทองที่ปรกลงปิดบังตรงใบหน้า ถูกเจ้ากิ๊ฟสีฟ้าอ่อน ติดกันเอาไว้ เผยให้เห็นดวงหน้าหวานสวยอย่างชัดเจน ลำตัวในช่วง
บนถูกปิดบังโดยเสื้อถักไหมพรม สีเทาอ่อนดูเข้ากันดีกับผิวขาวนวลของร่างคนใส่ ส่วนช่วงล่างก็ถูกจับจองด้วยกางเกงขายาวสีขาว
เข้ารูปเหมาะกับคนใส่ พร้อมเครื่องประดับน่ารักที่เจ้าตัวหามาสวมใส่…
…ถ้านี้ ยังดูดี ไม่พอ คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็คงไม่ใช่คนแล้วละ ก็เล่นน่ารักซะขนาดนี้…
“อ๊ะ เกือบลืม”มือบางเปิดลิ้นชักออก พลางหยิบกล่องสีขาวเล็กๆขึ้นมา เมื่อเปิดออกมือบางก็ไม่รอช้า หยิบสิ่งของที่อยู่ในกล่องขึ้น
มาทันที
…ต่างหูรูปไม้กางเขนฝังเพชรเม็ดเล็กๆงามตาอยู่ภายในตัว ด้านหลังก็สลักลวดลายงามตาอยู่ลายรอบ…
ต่างหูที่คุณแม่สุดที่รักของเขาให้เมื่อตอนเขาอายุได้12 ปี..
‘ว๊าว สวยจังเลยฮะ คุณแม่ แจจุงของได้รึป่าว”ร่างเล็กๆของเด็กชายวัย 12 ปีเอ่ย เมื่อเข้ามาเล่นในห้องของหญิงสาวผมยาวที่กำลัง
สางเรือนผมงามของตนอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เด็กชายหยิบต่างหูคู่สวยที่ใส่อยู่ในกล่องขึ้นมาดู และเกิดชอบขึ้นมาทันที เมื่อเพชร
เม็ดเล็กๆส่องประกายระยิบระยับ…
‘แจจุงชอบหรอลูก’ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม มือเรียวหยุดสางผม และ หันมาเอ่ยถามผู้เป็นลูก
‘ฮะ แจจุงชอบมากเลย’นัยน์ตากลมโตของร่างเล็กแวววาวระยิบระยับ ผู้เป็นแม่ขำเล็กๆพองาม เมื่อเห็นกิริยาน่ารักของลูกน้อย
‘จ๊ะ แม่ให้แจจุงเก็บเอาไว้นะ…ถึงเวลาเมื่อไหร ลูกก็อย่าลืมคิดถึงมันนะ…’
‘ฮะ ^ ^’เด็กชายยิ้มกว้าง พลางกระโจนเข้าไปกอดผู้เป็นแม่
‘เพราะมัน…คือตัวแทนของแม่’
ร่างบางอมยิ้ม เมื่อนึกถึงคำพูดของผู้เป็นแม่ของตน…
…แม่ฮะ แจจุงหยิบมันมาแล้วนะ นี้ใช่ไหมฮะ เวลาที่แม่บอก…
…แม่รู้อยู่แล้ว ใช่ไหม ว่า ผมต้องห่างกับคุณพ่อ…
นัยน์ตาหวานเอ่อล้น เต็มไปด้วยหยาดน้ำใสที่พยายามลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้นให้ได้…
มือบางปาดทิ้งมันไป พร้อมๆกับ ความทรงจำที่เลวร้ายต่างๆออกไป…
คุณแม่คงไม่ว่าแจจุงนะ ถ้าแจจุงจะไม่คิดถึงมันอีก แจจุงห่างกับคุณพ่อแล้ว แจจุงไม่อยากอ่อนแอ…อีกแล้ว
แต่แจจุงจะคิดไหม ว่าถ้าจากๆที่นี้ไป มันจะเป็นความทรงจำครั้งใหม่ที่ตอนเองอยากจะลบมันทิ้งไปมากกว่านี้ก็ได้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างบางเดินลงมาข้างล่างทำให้ทุกสายตานั้นจับจ้องไปที่ร่างบางๆของเด็กหนุ่มทันที…โดย เฉพาะสายตาของ
ชอง ยุนโฮ…
“แจจุงเดินเร็วๆสิลูก…”ผู้เป็นพ่อเอ่ยเร่งร่างที่กำลังเดินดุ๊กดิ๊ก แต่ กลับเอื่อยมากในสายตาของผู้เป็นพ่อ ที่มีสายตาเย็นชามองผ่านมา
ทางหลัง
“ฮะ..”ร่างเล็กๆได้แต่ขานรับเบาๆ เรียวขาสวยรีบเดินเข้ามาหาผู้เป็นพ่อ และ คนแปลกหน้าที่นั่งอยู่ข้างๆกับคุณพ่อของเขา…
“แจจุงนี้พี่ยุนโฮไงลูกจำไม่ได้หรอ”เมื่อเห็นใบหน้าแสดงความสงสัยของลูกชาย
“ห๊ะ…”ร่างบางเผลออุทานขึ้นอย่างนึกไม่ถึง ไม่คิดว่า ชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้ คือ พี่ยุนโฮ หมีขาวคนนั้น…
…เอ๋ พี่ยุนโฮเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้เลยหรอ หล่อจัง…
คนสวยไม่อาจหยุดความคิดน่าอายในหัวของตัวเองได้ จึงได้แต่นั่งก้มหน้า จนใบหน้าหวานๆนั้นแทบชิดกับอก
ขาวขึ้น น่ารักขึ้น สวยขึ้น…ไม่เลวแหะ ไม่เสียแรงที่ถ่อ มาถึงที่นี้
“เอ่อ..ยุนโอ รีบไปประชุมไม่ใช่หรอ”คุณคิมเอ่ยถาม ร่างสูงที่นั่งจ้องมองลูกชายของเขาราวกับจะกลืนกินยังไงอย่างนั้น…
ชักรู้สึกไม่ดีซะแล้วสิ
“ครับ…”ยุนโฮลุกขึ้นโดยไม่รอร่างเล็กเลยแม้แต่นิดเดียว คนตัวเล็กกว่ารู้สึกเหวอกันเลยทีเดียว เมื่อร่างสูงเดินผ่านตนเองไปซะ
เฉยๆ ไม่มีทีท่าที่จะช่วย หรือ รอ เหมือนพี่ยุนโฮเลยซะนิดเดียว…
คนสวยมองใบหน้าของผู้เป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ จนได้ยินเสียงทุ้มนุ่มเป็นเอกลักษณ์…
“ตามมาสิ..หรือต้องให้ฉันไปรับนายถึงที่”ยุนโฮเอ่ย ริมฝีปากอิ่มอ้าค้าง แจจุงทั้งอึ้ง ทั้งงง อีกทั้ง ไม่เข้าใจ หลายอบ่างมันประทุเข้า
มาให้สมอง…
“คุณหนูค่ะ…เชิญค่ะ”จนสาวใช้หน้าเดิม ต้องพาร่างบางของคุณหนูไปที่รถ…
รถสป็อตสีเข้มที่จอดคอยอยู่แล้ว มีร่างสูงของยุนโฮนั่งอยู่ภายใน ใบหน้าคมไม่มีแม้แต่จะหันมามองร่างบางที่กำลังยืนจ้องหน้า
เขาอย่างไม่เขินอายเหมือนตอนแรก
ข้าวของทุกอย่างของคนสวย ถูกสาวใช้จัดวางเรียงไว้ท้ายรถคันสวย ซึ่งมีไม่มากนัก..
พรึบ
เมื่อร่างบางได้เข้าไปนั่งแล้ว ประตูรถถูกปิดลงด้วยฝีมือของเมทสาว รถคันสวยถูกเคลื่อนออกจาก ณ.ที่นั้นทันทีเมื่อทุกอย่างเรียบ
ร้อยดี
ภายในรถมีแต่เสียงแอร์ปรับอากาศและเสียงคลอเบาๆของบทเพลงคลาสสิกของร่างสูงซึ่งร่างบางก็คงงชอบ ศีรษะเล็กโยกคลอไป
ตามบทเพลงไร้คนร้องอย่างเงียบๆ…
“อายุเท่าไหร่แล้วละ”อยู่ๆเสียงทุ้มก็เอ่ยถามในขณะที่สายตาก็ยังจดจ้องอยู่ตรงท้องถนนตรงหน้า ทำให้ร่างบางที่กำลังดื่มด่ำกับบท
เพลงคลาสสิกเผลอร้องขึ้นมาเสียมิได้
“หะ…ฮะ”ใบหน้าหวานหันมองในตากลมโตกระพริบปริบๆอย่างน่ารัก
“อายุเท่าไหร่”เสียงทุ้มถามอีกรอบ คราวนี้ใบหน้าหล่อหันมาทางร่างบาง นัยน์ตาคมที่หน้าหลงไหลจดจ้อง ทำให้ใบหน้าเนียน
ละเอียดซับสีเลือดขึ้นอย่างน่ารัก
“16..ฮะ”เสียงหวานเอ่ยเบาๆ คนสวยหันใบหน้าไปมองทางข้างหน้า มือเรียวจับเล่นเสื้อตัวสวยของตน
“อืม”
เด็กไปแต่ก็ดี…ไม่ได้พรากผุ้เยาว์ มานานแล้ว
คิดถึงช่องทางสีสวยที่ไม่เคบถูกใครจับจองชะมัด…
ความสุขของคำว่า…คนแรก…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ลงมาสิ”
เมื่อถึงที่หมาย ยุนโฮเดินลงออกมาจากรถ แต่เมื่อหันกลับไปร่างบางๆของคนสวยที่พึ่งไปรับมา ก็ยังนั่งนิ่งอยู่เหมือนเดิม
“อ่าว แจต้องลงไปด้วยหรอฮะ”เสียงหวานเอ่ยอย่างน่ารัก สรรพนามเรียกชื่อตัวเอง ถูกหยิบขึ้นมาใช้เหมือนกับแต่ก่อน
“เธอก็ต้องลงมาสิ..”ยุนโฮแทบกุมขมับ เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ปัจจุบันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
“ฮะ…”ร่างบางลงมาจากรถ ร่างบางๆค่อยๆเดินไปหาร่างสูงด้วยท่าทีใจหาย
…เธอ…
..งั้นหรอ…
“เป็นอะไร”น้ำเสียงแห่งความรำคาญถูกนำมาใช้ในการพูดครั้งนี้
“ฮึก…”หยาดน้ำอุ่นที่เอ่อคลอรอบนัยน์ตาหวานถูกน้ำมาใช้ ในคำตอบ…ของทุกอย่าง
“ฉันโตขึ้น…นายก็โตขึ้น เลิกทำนิสัยเด็กๆแบบนี้ได้แล้ว ฉันไม่ใช่พี่ยุนโฮคนก่อนที่ โอ๋เธอทุกครั้งหรอกนะ คิม แจจุง”
“ฮึก..ฮือ”น้ำตาที่เอ่อคลอนั้นกลับแตกลงมาเพราะคำพูดที่เสียดแทงของร่างสูง…
ยุนโฮไม่พูดอะไรต่อ มือหยาบฉุดร่างบางตรงดิ่งเข้าไปในบริษัท ร่างลางปลิวตามแรงฉุดกระชากของร่างสูง นัยน์ตากลมมองร่าง
กายสูงใหญ่ที่คุ้นเคยในเมื่อก่อนทางด้านหลัง แผ่นหลังสูงใหญ่ที่ดูไม่เหมือนเก่า ไม่เหมือนกับ แผ่นหลังของคนในอดีต ที่เจ้าตัว
คอยไว้เป็นที่พักพิงเสมอ…
พนักงานในสาขาต่างๆมากมายคอยก้มหัวให้ผู้เป็นใหญ่ในที่แห่งนี้ พนักงานทั้งหญิงและชายจ้องมองเข้ามาที่ร่างบางๆ ที่ร่างสูง
ของผู้เป็นเจ้านายจูงมืออยู่ อย่างไม่ปิดบัง
“เธอ คุณชอง พาใครมาหนะ”
“ไม่รู้สิ คู่นอนใหม่มั้งเธอ”
“จริงหรอ แต่คนนี้ดูคุณนู๊ คุณหนูเนอะเธอ น่ารักจริงๆ”
เสียงซุบซิบนินทาของเหล่าสาวเล็ก สาวน้อยในบริเวณนั้นดังแล่นเข้ามาให้ร่างสวยนั้นได้ยิน
“ฮึก…”มือเรียวค่อยๆปาดน้ำตาออก แต่ยังไงซะ ใบหน้าสวยนั้นก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาอยู่ดี
.
.
.
.
.
“สวัสดีค่ะ คุณชอง”เลขาสาวเอ่ยทักเจ้านาย ภายใต้กรอบแว่นสีสวย นัยน์ตาเรียวเล็กจ้องมองร่างบางๆที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ เจ้า
นายอย่างเป็นมิตร จนร่างบางนั้นรู้สึกตัวถึงรังสีขางอย่าง ก็เงยหน้าขึ้น พบกับรอยยิ้มพร้อมแววตาที่เป็นมิตรของเลขาสาว
แจจุงยิ้มตอบ เป็นเวลาเดียวกับที่เขาเห็นพนักงานทุกคนในบริเวณนั้นยิ้ให้เขาอย่างเป็นมิตรเช่นกัน..
“อืม นี้แจจุงลูกชายของ คุณ คิม”ยุนโฮแนะนำตัวของแจจุงให้เลขาอย่างง่ายๆ
“ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณแจจุง ดิฉัน คิม มินอา เป็นเลขาของคุณ ยุนโฮค่ะ”มือขาวยื่นให้ร่างบางได้จับทักทาย
ซึ่งร่างบางก็มองมือนั้นอย่าง งงๆ ก่อนท่ะ โค้งให้อย่างน่ารักแทน
“ฮะ..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันฮะ คุณเลขา”สัพนามน่ารักถกหยิบใช้ขึ้นอีก เสียงหวานๆที่เจือแจ้วนั้น สร้างรอยยิ้มให้แก่พนักงานที่
เคร่งเครียดวันๆอยู่กับการทำงานได้เยอะ
“ ^ ^ ค่ะ คุณแจจุง”เลขาสาวยิ้มหวาน
“อื้ม ไปแจจุงเข้าไปข้างใน”ร่างบางที่กำลังยืนทำความรู้จักกับเลขาสาวสวย ก็ถูกยุนโฮจับลากไปอีกครั้ง
.
.
.
.
.
แจจุงได้เข้ามาในห้องนี้นานแล้ว ห้องทำงานใหญ่ของยุนโฮนั้นมีหนังสือมากมาย ให้ร่างบางของตนเองได้หยิบเข้ามาอ่านเล่น
หนังสือกองโตวางอยู่บนโต๊ะรับแขกตรงหน้าแจจุง ร่างบางจัดการอ่านหนังสือมากมาย ค่าเวลา ในขณะที่อ่านอยู่นั้น แจจุงก็รู้สึกถึง
สายตาบางอย่างนั้นจ้องมองที่ตนอยู่ ร่างบางจึงค้ดตัวให้อยู่ภายใต้หนังสือกองโตที่ปิดบังตนเองได้ถึงครึ่ง มือเรียวยกหนังสือขึ้นสูง
เพื่อบดบังใบหน้าตนเองแก่ร่างสูง
“เธอไม่ต้องปิดหรอกน่า…ยังไงมันก็ไม่มิดหรอก”ยุนโฮเอ่ยเรียบๆ เรียกเลือดบนใบหน้าขาวได้อย่างดี
“…หึๆ”อยู่ๆน้ำเสียงทุ้มเป็นเอกลักษ์ก็ดังขึ้นข้างหู แจจุงจึงหันหน้าไป…
ก็พบกับใบหน้าหล่อคมเข้มที่ประชิดห่างเพียงคืบ แจจุงแทบหยุดหายใจไปชั่วขณะ
“พี่ยุนโฮ…”เสียงหวานที่ตั้งใจจะเอ่ยเสียงดัง แต่เสียงที่เปร่งออกมานั้นกลับ เบาจนแทบเรียกว่าเสียงกระซิบก็เป็นได้…
“ทำอะ..”น้ำเสียงใสถูกช่วงชิงด้วยรสจูบหวานที่แฝงไปด้วยความเร้าร้อน ที่ร่างบางนั้นไม่เคยได้เจอ
ลิ้นเล็กที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรนั้น ทำให้ร่างสูงรู้สึกดีอย่างแปลกๆ ผู้หญิงมากมายที่ให้จูบที่ดีกว่านี้ เร้าร้อนกว่านี้
เซ็กซี่กว่านี้ มีมากมาย…แต่ไม่เคยเลย มีคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกถึงคำว่า อยากครอบครองมาก ถึงขนาดนี้…
.
.
.
.
.
.
อัพแล้วนะคร๊า
ตอนนี้อิหมีมันเริ่มออกลายแล้วคร๊า เอาใจช่วยแจจุงกี้กันน๊อออ
เม้น+โหวดด
((ขอโทษสำหรับคำผิดด้วยคร๊า))
ตอบคอมเม้นต่อ
คห.41
คร๊า อัพแล้วน๊า
คห.42
คนแต่งก็หื่นเต็มที่เหมือนกันคร๊า ^ ^
คห.43
มาต่อแล้วนะคร๊า เอนซีในไม่ช้า หึๆๆๆ
คร๊า สุ้ๆๆๆๆๆคร๊า
ตอบคอมเม้น
คห.39
หมีมันไม่ได้แค้นอะไรเเจรอกจร๊า พอดีเรื่องนี้หมีมัน หื่นพร้อมโหด * -* พีโอเองก้อสงสานฟ้าแจเหมือนกา นน T T
แต่ก้อเนอะ เค้าเกิดมาคู่กันหนิ ^ ^ เอิกๆ
คห.38
เรื่องนี้มันตามอารมคนแต่งล้วนๆ 55
แต่ยังไงก้อ พีโอถนอมแจอยุแว้วว (ออกแนวไม่แน่จัย)
แต่ก้อนะ....จร๊า ขอบคุณสำหรับข้อความดีๆลงท้ายจร๊า
แล้วก้อจะรีบมาอัพเพิ่มอย่างด่วนคร๊า
คห.37
ว๊า วว ขอบคุณสำหรับเม้นและโหวดจร๊า เราตกบันไดเจ็บค้อดๆ T T ม่วงเล ยยย
คห.36
อันนี้ ยุนทำแน่จร๊า เอิกๆ อิไรเตอร์มันโรคจิตอ่ะ
อัพเพิ่มแล้วจร๊าวันนี้อัพ 2 เรื่องเลยย ^ ^
^ ^ ไรเตอร์อยากจะบอกว่า
ไรเตอร์ตกบันได.......!! โฮกกกกก
รีบทำการบ้านให้เสร็จ รีบวิ่งลงมาข้างล้าง ลื้นลงดัง ปรัก!! เจ๊บบ บบ จี๊ดดดด
T T เลยโดนพี่ด่าไป 1 ดอก ซี่บื้อ (ด่าตุซะงั้นน - -) เซ.งเลย ย
แต่ยังไงก้อมาอัพและน๊อ ออ
คิๆ ฟ้าแจ กะ หมีหื่น เจอกัลเเล้วว วหี๊ววว ว
อิหมีเอ๋ ย รุสึกจะมั่นใจเหลือเกิ๊นที่จะได้ครั้งเเรกขอเเจ ส่อถึงความ...จิงๆ
หุๆๆๆ ฟ้าแจก็น่าร๊ากกซะ สมกับชื่อ ฟ้าแจ ((นาง)ฟ้าแจ(จุง)) ออกแนวรูปย่อ เอิ๊กๆ
เหมาะเนอะๆๆ ช๊อบบชอบบ
เม้น+โหวดจร๊า เปนกำลังใจที่ยิ่งใหญ่
...
แย้วววว มากันอีกแล้ววว เรื่องนี้คงไม่ได้อัพอีกวันพรุ่งนี้นะ เพราะกะว่าจะไปอัพ บีเทรแทน คนอ่านเรื่องนู้นรอกันเเย่แล้ว
แต่ยังไงถ้าว่างก้อจะอัพทั้ง 2 เรื่องเลยเนอะ ^ ^
ตอนนี้อีกแปปเดียว แจก็จะได้เจอกะหมีแล้วว ว เปนยังไงก็ติดตามกันต่อเนอะ
อัพทีละนิดชีวิต(ไรเตอร์)เเจ่มใส เอิกๆ ตอนเยนอาจจะมาอัพให้อีกน๊า
ที่มาอัพวันนี้ เพราะไรเตอร์ตื่นเช้า แปลกมากๆๆ
55 ไปแล้วน๊า
เม้น+โหวด คือกำลังใจที่ยิ่งใหญ่
..........................................
เเต่นี้ก่อนน๊า อย่าพึ่งงอนจร๊า
อยากให้อัพเพิ่มเรวๆก้อ
เม้น+โหวด
เพราะมันเป็นกำลังใจอย่างเร็วยิ่งเลย
ส่วนคนที่อ่านทั้งเรื่องนี้ แล้วก็ บีเทร
พีโอขอฝากว่า บีเทรจะอัพเร็วๆนี้เเล้วจร๊า แล้วก็มีฉากสวีดๆ เพิ่มขึ้นเยอะ
ใครรอ ก็ไปเม้นๆๆๆเป็นกำลังใจหน่อยน๊า
เม้น+โหวด
ความคิดเห็น