เรื่องสั้นคั่นเวลา

ลำดับตอนที่ #3 : Bitter & Sweet - Sweet 1

          ฉันนั่งมองฝนเม็ดเล็กๆที่ตกลงมาโปรยปราย...บรรยากาศร้อนชื้นทำเอาตัวเหนียวเหนอะหนะ...แต่ถึงอย่างนั้นฝนแค่นี้ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับฉัน...มันแทบจะเป็นโชคช่วยเสียมากกว่าในเมื่อโต๊ะถัดไปอีกสองตัวมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งรอฝนหยุดตกเหมือนกับฉัน...ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่แตกต่างกับฉันมากเหลือเกิน...เขาชื่อว่า “กี”...ฉันกับกีเรียนอยู่ร่วมแอลเดียวกันแต่เราเรียนคนละคณะกัน...อ้อ...พอพูดถึงตรงนี้ฉันก็นึกได้ว่าฉันลืมแนะนำตัวเอง...ฉันชื่อจริงชื่อ มณฑกา แต่เพื่อนๆและใครต่อใครมักเรียกฉันด้วยชื่อเล่นว่า “โม” ซึ่งมันย่อมาจาก“แตงโม”...และชื่อนี้มันก็น่าจะเรียกได้ว่าเป็นชื่อเล่นที่เหมาะกับชั้นมากจริงๆ...ด้วยความสูง 162 เซนติเมตรแต่น้ำหนัก 64 กิโล...ทำให้ฉันเองยังคิดว่าคงจะไม่มีชื่อไหนที่จะเหมาะกับฉันได้เท่านี้แล้วหล่ะ

                ชีวิตทั้งชีวิตของฉันไม่ค่อยมีอะไรที่จัดได้ว่าดีเด่...แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกเป็นโชคดีคือการที่ฉันได้แอบชอบผู้ชายคนที่ชื่อกีคนนี้...ตั้งแต่ฉันเรียนจบปีหนึ่งมาฉันยังไม่เคยได้คุยกับกีเลยสักคำ...กีเป็นคนหน้าตาดี...ผิวขาว...เรียนเก่นเล่นกีฬาก็เก่ง...ทำให้กีป๊อปมากในหลายคณะ...พอจะขึ้นปีสองฉันเลยตระหนักได้ว่า...นี่แหละเป็นโอกาสที่ดีสำหรับฉัน...ฉันเลยบนกับองค์พระพุทธรูปที่มหาลัยว่า...ถ้าฉันได้มีโอกาสใกล้ชิดกับกีในปีสองพอขึ้นปีสามฉันจะงดข้าวเย็นตลอดหนึ่งเทอม...โอ...ฉันรู้สึกว่าฉันเดิมพันสูงหน้าดูเลยทีเดียว...

                พระผู้เป็นเจ้าคงสงสารฉันเป็นแน่แท้...จึงได้โปรดประทานพรอันยิ่งใหญ่ให้แก่ฉัน...ฉันได้อยู่พีบีแอลเดียวกับกี...โอ้...แถมคอนเฟอเรนซ์อีก...ขอบคุณพระเจ้า..ฉันจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้เป็นแน่แท้...วันแรกของพีบีแอลฉันอดใจไม่ไหวนั่งมองกีตลอดเวลา...รอยยิ้มของกีทำให้ฉันมีความสุข...บางครั้งเขาก็หันมาเห็นว่าฉันมองเขาอยู่...แล้วเขาก็ส่งยิ้มให้ฉัน...กรี๊ด!!...ลักยิ้มบนแก้มของเขาทำฉันแทบเป็นลมด้วยความดีใจ...

                มีเพื่อนในพีบีแอลคนนึงถามฉันว่าชื่อ“โม”ของฉันย่อมาจากอะไร...ตอนนั้นยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบกีที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็ตัดหน้าฉันตอบเสียก่อน...แตงโมหรือป่าว?...ฉันมองหน้ากีด้วยความแปลกใจ...เขารู้?...กีสบตาฉันแล้วยิ้มแก้เก้อ...ฉันตอบว่าใช่...แล้วถามกีบ้าง...กีก็ตอบว่าเขาได้ยินพ่อแม่บอกว่าชื่อเขามาจาก“กีวี่”แต่เขาคิดว่าน่าจะมาจาก“กีรติ”ชื่อจริงของเขามากกว่า...โอ....กีวี่กับแตงโม...ชื่อฉันกับเขาต่างก็เป็นชื่อผลไม้เหมือนกันเลย..ฉันแอบสุขใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างนี้จนอดใจส่งยิ้มให้เขาไม่ได้...กีมองฉันแล้วยิ้มตอบกลับมา...

                คำขอของฉันเห็นผลจริงๆ...ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก...ฉันได้เรียนพีบีแอลเดียวกับกี...ฉันได้นั่งดูกีเล่นฟุตบอลตอนกลางวัน...แล้วที่สำคัญ...วันวาเลนไทน์ปีนี้ฉันยังแอบให้ช็อกโกแลตกับกีได้ด้วย...ฉันแอบเอาช็อกโกแลตทำเองไปวางบนกระเป๋าของกีตอนที่กีเตะฟุตบอลแล้วฉันก็มาแอบดูว่ากีจะเห็นหรือเปล่า...ฉันไม่ได้เขียนการ์ดบอกไว้ว่าเป็นของฉันแต่ฉันก็ยังแอบใช้ถุงใส่ลายแตงโมเผื่อเขาจะรู้...พอกีเล่นฟุตบอลเสร็จ...เขากับเพื่อนก็มานั่งพักตรงม้านั่ง...แย่จัง!!...มีคนให้ช็อกโกแลตกีเยอะเหมือนกันแหะ...ทั้ง Hershey ทั้ง Ferrero Rocher...ฉันเห็นกีแกะกินหลายอัน...พอถึงของฉันกีก็หยิบขึ้นแกะกิน...กีพยายามมองหาว่าใครส่งมา...เขาคงไม่รู้หรอก...แล้วกีก็ยื่นช็อกโกแลตของฉันให้เพื่อนๆกิน...โอ...แสดงว่าช็อกโกแลตของฉันอร่อยเสียจนเขาอยากแบ่งให้เพื่อนๆเขาได้กินบ้าง...กีช่างเป็นคนมีน้ำใจจริงๆ...

                หลังจากนั้นไม่นานตอนที่เล่นบัดดี้พีบีแอลฉันยังโชคดีจับได้ชื่อกีอีก...ฉันซื้อของให้กีทุกวัน...โดยที่ไม่ได้สนใจเหมือนคนอื่นสักนิดว่าคนที่เป็นบัดเดอร์ฉันจะเทคอะไรให้ฉันหรือเปล่า...เพราะแค่ฉันได้เห็นรอยยิ้มของกีตอนที่ได้รับของที่ฉันซื้อให้ฉันก็มีความสุขแล้ว...บางครั้งฉันก็คิดว่ากีรู้ว่าฉันเป็นบัดเดอร์...เพราะพอกีรับของถุงใหญ่ที่ฉันเทคให้เขาไปเขาจะหันมาทางฉันแล้วยิ้มให้...รอยยิ้มที่ขโมยหัวใจของฉันไปเหมือนทุกครั้ง...แล้วหลังจากนั้นเขาก็เอาขนมไปแจกจ่ายเพื่อนๆของเขา...แค่การที่ได้มองเขาอยู่ห่างๆอย่างนี้มันก็ทำให้ฉันมีความสุขแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อนสนิทของฉันสองคนก็ยังบอกฉันว่ากีหน่ะเป็นผู้ชายที่เชื่อถือไม่ได้หรอก...อาจจะเป็นคนที่มีดีแค่หน้าตาก็ได้...ฉันเองก็ต้องบอกกลับไปทุกครั้งว่า...มันไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก...เพราะฉันมองกีอยู่ทุกวัน...ฉันรู้ว่ากีทำอะไรบ้าง...และฉันยังมั่นใจอีกว่าฉันเข้าใจความรู้สึกของกี...จนเหมือนได้เข้าไปนั่งในใจเขาเลยทีเดียว...แต่นอกจากคำว่า “บ้า” กับ “ประสาท” แล้ว...เพื่อนทั้งสองของฉันก็ไม่อยากจะพูดถึงความรักของฉันสักเท่าไหร่...ฉันรู้ดีว่าเพื่อนทั้งสองคนของฉันหน่ะรักฉันและจริงใจ...พวกเธอรู้ว่ากีกับฉันต่างกันมาก...และความรักของฉันมันก็อาจจะเป็นอะไรนอกเหนือไปจาก “รักเขาข้างเดียว” ไม่ได้...แต่ยังไงๆฉันก็เชื่อว่ากีเองก็คงจะมองเห็นความรักที่จริงใจของฉันที่ไม่ได้เสแสร้งหรือจอมปลอมเหมือนของคนอื่น...เพราะฉันไม่ได้รักกีที่หน้าตา...แต่ฉันรักในทุกๆอย่างที่เป็นกี

พอถึงวันที่เฉลยบัดดี้พีบีแอล...ฉันก็ต้องประหลาดใจ...เพราะกีเป็นบัดเดอร์ของฉัน...ในขณะที่ฉันเป็นบัดเดอร์ของกี...ฉันดีใจและมีความสุขมากจริงๆ...ฉันไม่ได้สนใจว่าฉันเคยได้รับของเทคอะไรมาบ้างหรือเปล่า...เพราะฉันนึกไม่ออก...แต่แค่รู้ว่ากีจับฉลากได้ชื่อฉันจากชื่อของคนหลายๆคนฉันก็สุขใจแล้ว...มันต้องไม่ใช่ความบังเอิญแน่ๆ...พรหมลิขิต...คงจะเป็นพรหมลิขิตหรือไม่ก็ผลจากการบนของฉัน...ฉันกับกีแลกของลาสต์เทคกัน...ฉันให้นาฬิกาข้อมือเรือนนึงที่ราคาแพงเสียจนฉันต้องใช้เงินเก็บตลอดห้าเดือนจนหมด...กีรับของแล้วยิ้มให้ฉัน... “ขอบใจนะ” เสียงทุ้มต่ำของกีทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย...กีเก็บนาฬิกาข้อมือลงกระเป๋าเป้แล้วหยิบถุงพลาสติกห่อใหญ่ให้ฉัน...

----------------------------------------------------------------------
งึมงำ.....
เหตุผลที่ทำให้ไม่ได้เขียนเกมส์เลิฟ....
แหงะ
InLuSt