คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : No.2
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ปีนี้ฉันขึ้น ม.5 แล้ว ฉันมองดูรอบๆรั้วโรงเรียนทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง บรรยากาศที่คึกครื้นในเช้าตรู่วันแรกของการมาโรงเรียน เสียงรถที่แล่นผ่านหน้าโรงเรียฃนไปมา แม้แต่คุณยายที่ขายขนมหน้าประตูก็ยังเป็นคุณยายคนเดิม ถ้าฉันให้ลูกฉันเรียนโรงเรียนนี้ อยากจะรู้จริงๆว่าถึงตอนนั้นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไหมนะ ฉันคิดพลางหัวเราะออกมาอย่างอดขำไม่ได้ ว่าแต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้สิ...เหมือนว่าวันนี้จะต้องเกิดเรื่องกับฉันแน่ๆ
“เฮ้... นิดนึง มาเช้าได้ไงอ่ะ เหลือเชื่อ!!” (มะ) หมานาวเพื่อนสนิทของฉันวิ่งตามหลังฉันมา
“ไง...ฉันจะมาเช้านี่...เธอมีปัญหาหรอ เชอะ! อีกอย่างฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกนิดนึง ให้เรียกนิดไงเล่า”
“โอ๋ๆๆ เข้าใจแล้วครับป๋ม เธอนี่ขี้งอนไม่เปลี่ยนเลยนะ” นาวพูดล้อฉันพลางยิ้มให้อย่างสดใส แล้วเธอก็เดินเข้ามากอดคอฉันอย่างสนิทสนม
“เอ่อๆๆ รู้แล้วน่า ปล่อยฉันซะทีเซ่ เดี๋ยวคนอื่นเขาคิดว่าเราเป็นเลสขึ้นมาจะทำยังไงล่ะเนี้ย” ฉันมักรู้สึกแปลกๆเสมอเวลามีคนมาใกล้ชิดฉันแบบนี้ ถึงจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ... ก็มันจั๊กจี้นี่นา -_-^
“ถ้าฉันไม่มีแฟนเธอต้องรับผิดชอบด้วย” ฉันพูดเชิงหยอกล้อ
“ได้สิ” แต่นาวกลับตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง อารมณ์ไหนเนี่ย ประจำเดือนไม่มาหรือไงย่ะ? ( แป่วว …หยาบคายจริงๆ )
นาวปล่อยมือออกจากคอฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ ฉันเห็นเพื่อนเงียบไปเลยจับมือนาวแทน เธอยิ้มอย่างพอใจ แล้วเราก็เดินเข้าห้องเรียนด้วยกัน
“ปิดเทอมมีเรื่องอะไรบ้างเปล่า คงไม่มีหนุ่มๆมาจีบเธอหรอกนะ” นาวถามขึ้นขณะวางกระเป๋านักเรียนลงบนเก้าอี้
“บ้าน่า! เธอก็รู้ว่าฉันถูกกับผู้ชายที่ไหน” ฉันบอกไปแบบนั้น ฉันไม่ได้เล่าเรื่อง 3 วันก่อนเปิดเรียนให้นาวฟังหรอก เผื่อว่ามันจะไม่เกิดอะไรขึ้นน่ะนะ
“ดีมาก...ฉันจะดูแลเธอเอง” นาวพูดเบาจนฉันไม่ได้ยิน แล้วเธอก็ซบหน้าลงบนโต๊ะทันที
“อะไรนะ? ” ฉันถามอีกครั้ง แต่นาวก็ไม่ยอมเงยหน้ามาตอบคำถามฉัน ยัยนี่มีอะไรแปลกๆอยู่เหมือนกันนะ สงสัยประจำเดือนมาเดือนละสองครั้งล่ะมั้ง ( เอ่อ… หยาบคายกำลังสอง )
“เฮ้อ...” ขณะที่ฉันถอนหายใจและซบหน้าลงบนโต๊ะ นาวก็เงยหน้าขึ้น เป็นอะไรของยัยนี่นะ แต่ฉันก็ยังคงนอนอยู่อย่างนั้นต่อไป
“นักเรียน เคารพ” อ้ะ… ไม่จริงหรอก เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ อาจารย์จะเข้ามาทำไม ต้องมีใครแกล้งแน่ๆ ฉันจะนอนอะมีอะไรม่ะ
“...” ทำไมเงียบจังอ่ะ ทั้งห้องเงียบจนฉันชักแปลกใจ และต่อมความสงสัยก็เริ่มทำงาน ฉันจึงเงยหน้าขึ้น เอามือเท้าคาง แต่ยังคงหลับตาอยู่
“ลืมตาสิครับ” อ่ะ เสียงนี้คุ้นจังเลย แต่ไม่หรอก มันสุภาพเกินไป ฉันลืมตาขึ้นก็เห็นอาจารย์อยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าแบบว่า!?
แล้วตรงหน้าฉันก็มีนักเรียนชายคนนึงยืนหันหลังให้ โอ้...เขาสูงจังเลย [ ใช่ซิ ..ฉันมันเตี้ยไง ]
“นิดรดา...เธอหลับตั้งแต่ยังไม่ถึงชั่วโมงแรกงั้นเรอะ ไปยืนคาบไม้บรรทัดหน้าห้องเดี๋ยวนี้” อาจารย์อ่ะ...หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ
โถ่เว้ย...แต่สุดท้ายฉันก็ต้องยืนคาบไม้บรรทัดงี่เง่าอยู่หน้าห้อง 15 นาที แล้วจึงได้เข้ามาในห้องเพื่อเริ่มเรียนคาบแรก มันต้องมีเสียงหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ แต่ฉันไม่อยากได้ยินเลยจริงๆเลยนะ ...
“ฉันขอโทษนะ …น่านะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงไอติมที่เธอชอบก็ได้อ่ะ” นาวง้อฉันเป็นการใหญ่ แหงล่ะ โทษฐานที่ไม่ช่วยฉันน่ะสิ
“ไม่จำเป็นหรอก” วันนี้ฉันจะแกล้งนาวให้สนุกไปเลย อิอิ
“อย่าพูดแบบนี้ซิ ฉันขอโทษแล้วนะ ยกโทษให้เถอะน้า”
“คริ คริ” ฉันอดขำที่นาวจริงจังขนาดนั้นไม่ได้
“นั่นๆ ยิ้มแล้วๆ ถือว่าหายโกรธแล้ว ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ”
“แล้วนี่ทำไมไม่บอกกันล่ะ มีอะไรอุดปากเธอไว้หรอ” ฉันถามอย่างติดงอนเล็กๆ
“อ๋อ...ก็อาจารย์เขาบอกไม่ให้ใครพูด แล้วให้นายเด็กใหม่นั่นเดินมาบอกเธอน่ะ” นาวบอกถึงเหตุผล
“ดะ...เด็กใหม่งั้นหรอ” ฉันยังคง งง ไม่เลิก
“อื้อ ใช่ นายนั่น ทำสาวๆในห้องเราตาเป็นรูปหัวใจกันเป็นแถวเลยนะ เธอยังไม่เห็นหมอนั่นอีกหรอ”
“…” ฉันจะเห็นได้ไงล่ะ ตอนนั้นฉันยืนคาบไม้บรรทัดอยู่นอกห้องนะยะ
“ระ... หรอ ยังไม่เห็นอ่ะ อ้ะ!...” มือถือฉันสั่นครืกครากอยู่ในกระโปรงนักเรียน แต่ฉันไม่อยากรับเลย นี่…ฉันกลัวอะไรเนี้ย
“ทำไมไม่รับอ่ะ” นาวถามทันทีที่เห็นฉันเพียงแค่จับมือถือที่ดังนั่นไว้
“ยัยนี่กะจะเบี้ยวไม่เลี้ยงข้าวฉันน่ะซิ” ผู้ชายคนคนหนึ่งตอบแทนฉัน ยัยนาวมองหน้าฉันประมาณว่า อะไรกันเนี้ย O_O
ส่วนฉันน่ะหรอ เอ๋อไปแล้วค่ะ...
“หนะ...นายมาอยู่ที่นี้ได้ไงเนี้ย” ในที่สุดสิ่งที่ฉันคิดไว้ มันก็เกิดขึ้นจนได้ เป็นตานั่นจริงๆ!
“เธอคิดว่าคนมาเรียนเขานั่งเครื่องบินมาหรือไง ถามโง่ๆ...แล้วถ้าคิดจะเบี้ยวฉันล่ะก็ อย่าหวังซะให้ยากเลย ” หยะ...หยาบคายที่สุด! เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาอย่างนั้นได้ยังไงนะ
“ฉันไม่ได้คิดจะเบี้ยวนายนะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“แล้วทำไมไม่รับมือถือล่ะ” เขาไม่พูดเปล่า เอามือลวงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงแล้วหยิบมือถือของฉันมาวางไว้บนโต๊ะ
“ว๊าย! +_+ หนะ...นายทำอะไรเนี้ย” ฉันตกใจมากที่เขาทำแบบนั้น ( สถานการณ์เริ่มดุเดือด )
“เฮ้ย... นายคิดว่าทำแบบนี้ดีแล้วเหรอไง” นาวตะคอกใส่ตานั่นอย่างอารมณ์เสีย นี่เธอ...นั่นมันคำพูดฉันนะยะ ไม่ใช่เธอ อ้าว…เว่อร์กันจริงๆ
“...” เขาไม่ตอบ แล้วเดินไปทันที ฉันกับนาวยืน งง เป็นไก่ตาแตกเลย
“บ้าชะมัด!” ฉันบ่นออกมาด้วยความเจ็บใจ
“รู้จักมันได้ไง แล้วเลี้ยงข้าวอะไร ไหนบอกฉันว่าไม่มีใครมายุ่งกับเธอไง” นาวใส่เป็นชุด เธอบ้าไปแล้วว!!
ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้นาวฟัง เพราะเธอตื้อฉันนั่นเอง พอนาวฟังจบก็เป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาทันที ไม่รู้เป็นอะไรนักหนา
“ไม่ต้องเลี้ยง ไม่ต้องไปเจอนายนั่นนะ ฉันจัดการเอง” นาวพูดอย่างมุ่งมั่น
“อ่ะ อื้อ ฉันว่าเลี้ยงๆไป 1 อาทิตย์เอง ให้มันจบๆไปไงล่ะ”
“ทำไม?... เธอชอบมันหรอ” นาวถามเสียงดุ
“ปะ...เปล่านะ ไม่ใช่อย่างนั้น” ฉันรีบบอกปฏิเสธทันที ใครจะไปชอบคนอย่างนั้นได้ ( เอ่อ…แล้วจะคอยดู )
“งั้น วางใจได้ ฉันจัดการให้เอง” นาวเป็นเอามากจริงๆ แฮะ
ฉันไม่รู้ว่านาวจะทำอะไร? หลังเลิกเรียนฉันก็กลับบ้านพร้อมนาว แต่เราแยกกันเพราะบ้านเราไปคนละทาง นาวเดินหน้าตาเคร่งเครียดเชียว ส่วนฉันน่ะหรอ..ก็แบกความรู้สึกแปลกๆกลับบ้านไปอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากกลับถึงบ้าน ฉันก็กินขนมอย่างอร่อย ( เรื่องกินมันสำคัญกับชีวิตฉันมากเลยล่ะ ) หลังจากนั้นก็นั่งดูการ์ตูนเรื่องโปรด
อย่าหาว่าฉันติ๊งต๊องนะ... เขาว่ากันว่าดูการ์ตูนจะทำให้หน้าเด็กตลอดกาลค่ะ คริ คริ
“อาบน้ำดีกว่า ร้อนตับจะแตก” หลังจากการ์ตูนจบฉันก็บิดขี้เกียจ 2-3 รอบแล้วเตรียมตัวอาบน้ำ
กร๊อบแกร๊บๆ =.=”
ฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง แล้วหยิบกระดาษสีขาวเรียบๆแผ่นนึงขึ้นมา …
ข้อความในนั้น....... O_O
พรุ่งนี้ ข้าวเที่ยงมื้อแรกของเรา ! … ชาตะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วยแนะนำ ติชมกันได้นะคะ
ขอมอบรอยยิ้มและความสุขให้คุณ... ^-^
โลมาน้อย
ความคิดเห็น