คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [1] ความทรงจำกับผู้มาเยือน
เหนือสุดของยอดปราสาทแห่งรัตติกาล ท่ามกลางดินแดนทะเลทรายที่เวิ้งว้างว่างเปล่า..ฮูเอโก้ มุนโด้
แสงสว่างสีขาวจากจันทราเผือด ส่องให้เห็นว่ามีร่างสูงเก้งก้างของใครบางคนอยู่
นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความชิงชัง แม้ว่าเพิ่งจะทิ้งบางสิ่งบางอย่างลงไปกับพื้นทรายเบิ้องล่าง
ร่างที่เต็มไปด้วยเลือด และบาดแผลที่เห็นแล้วน่าหวั่นใจ ความบอบช้ำของบุคคลที่เพิ่งถูกทำร้ายนั้นสาหัสยิ่งนัก บวกกับกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณจากบาดแผลเลวร้ายเหล่านั้น..
ร่างบอบบางของหญิงสาวสาหัสด้วยบาดแผลฉกรรณ์ ดวงหน้าที่มีเค้าความงามแปดเปื้อนด้วยความบอบช้ำที่คล้ายเกินกว่าจะเยียวยารักษา เพียงมือนั้นยังไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าไขว่คว้าซึ่งสิ่งใด..
นาง....สูญสิ้นสติสัมปชัญญะที่จะรับรู้ซึ่งสิ่งใดๆไปเสียแล้ว....
จันทราทอแสงสีขาวอย่างหม่นหมอง คล้ายว่ากำลังเห็นใจต่อบุคคลเบื้องล่างและต่อหัวใจที่เจ็บปวดของใครบางคน สายลมอุ่นพัดผ่านอย่างแผ่วเบา แต่ถึงกระนั้นหัวใจของสัตว์ร้ายก็ยังคงเย็บเยียบอยู่ ราวกับว่าความยะเยือกของดินแดนที่มิเคยต้องแสงตะวัน ได้กัดกินหัวใจให้ผู้ที่อยู่ในดินแดนนี้เป็นเพียงสัตว์ร้าย ที่ไร้ซึ่งมโนธรรมเพียงนั้น..
เมื่อหมดภาระต่อสิ่งที่ทิ้งลงไปเมื่อครู่ ร่างผู้อยู่เหนือยอดปราสาทจึงหันกลับ เพื่อละไปจากจุดนั้น
แต่แล้ว..กลับมีเสียงระเบิดหนึ่ง ! ดังขึ้นจากเบื้องล่าง !!
" ?! "
เสียงนั้นเรียกความสนใจให้ผู้ที่กำลังจะจากไปได้หันกลับมาทันใด
เมื่อฝุ่นควันเริ่มจากลง เผยให้เห็นว่าร่างหญิงสาวที่เคยมีอยู่กลับหายไป มีเพียงร่างของเด็กหญิงตัวน้อยที่นอนสลบไสลอยู่แทนที่นั้น..
วูบหนึ่ง แววตาที่เคยปรากฎเพียงกลับชิงชังนั้น กลับเศร้าหมองลง แต่เพียงวูบเดียวเท่านั้น เมื่อความโศกศัลย์ในแววตาจางหาย ร่างสูงโปร่งก็เหยียดรอยยิ้มหยันพลางระเบิดเสียงหัวเราะคล้ายกับว่ากำลังประชดความรู้สึกที่มีอยู่
"....แบบนี้..ข้าก็ไม่มีโอกาสจะประดาบกับเจ้าแล้วสินะ"
ถ้อยคำถูกเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่เฉยชา ก่อนจะเอ่ยทิ้งคำพูดไว้ประโยคหนึ่ง หากแต่ในคำพูดนั้นกลับแฝงด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างไปจากแววตาแสนเศร้าเมื่อครู่แม้เพียงน้อย
"ถ้าข้าจะเสียดาย..ก็มีเพียงเรื่องนี้เท่านั้นแหละ.."
ร่างสูงเอ่ยพลางหลบสายตาไปจากร่างหนูน้อยเบื้องล่าง บางครั้ง..การกระทำและคำพูดอาจจะขัดต่อความรู้สึกที่มี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ไม่ว่าใครหรือบุคคลผู้ใด ก็ล้วนแล้วแต่มีเหตุผลในการกระทำของตัวเองทั้งสิ้น แม้บางครั้งเหตุผลที่มีต่อการกระทำนั้น..จะฟังดูโง่เขลาก็ตามที....
ความเจ็บปวดค่อยกัดกินหัวใจของใครๆอย่างปวดร้าว.. เสียงสายลมแสนบางเบาที่พัดผ่านช่างหลอกหลอนใจนัก และแม้ว่าสายลมนั้นจะโอนอ่อนเพียงใด หากนั่น..ก็ยังนำพาซึ่งความปวดแสบแสนทรมานแก่ผู้ที่บาดเจ็บบนพื้นทรายเท่านั้น !
เปชเช่ และดอนโด สองอารันคาร์ที่ถูกทำร้ายเช่นเดียวกับผู้เป็นนายค่อยๆลุกขึ้นอย่างเจ็บปวดพร้อมด้วยเสียงควรญครางอันน่าสมเพชของ........
"โอยยยย... T^T เจ็บๆๆ ระบมไปทั้งตัวเลย ฮือๆ โอ้ยโอ้ย..!" เจ้าเปชเช่ (อ่า...แกมันช่างน่าสมเพชซะจริง - -*//คนแต่ง)
"จ....เจ้าจะร้องไห้ทำซากอะไรฟระ! เปชเช่.. แล้วท่านเนลล่ะ? ท่านเนลอยู่ไหน??"
ร่างอารันคาร์อันผอมแห้งสอดส่ายสายตามองรอบตัวก่อนที่จะ...
"อะจ้ากกกกกก !! Small Neliel !! กรี๊สสสส~! !!" ....รั่วอีกคนแล้ว
ก่อนที่ความรั่วจะดำเนินไปมากกว่านี้........(รั่วต่อแหละดีแล้วเฟร้ยย//คนแต่ง) เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาอย่างเงียบงัน ในขณะที่สองฟราเชี่ยนของเอสปาด้าลำดับ3 แบกร่างของผู้เป็นนายขึ้นหลังด้วยท่าทางราวกับจะแบกช้างแมมมอธซะอย่างงั้น
เจ้าของร่างอันแบบบางเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะกอดอกมองว่าเจ้าพวกตัวประหลาดนั่นทำอะไรกันอยู่?! มีคนมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังเจือกดันไม่รู้ตัวซะได้ !!! ร่างบางส่ายหัวไปมาอย่างระอา ก่อนจะเอ่ยทักขึ้นเรียบๆ
"..สวัสดี.. -__- " กึก... อารันคาร์ตรงหน้าชะงักไปอยู่หนึ่งก่อนจะหันมามองอีกฝ่าย ตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางกระซิบกระซาบกับเบาๆ
"ใครฟะ..?"
"นั่นดิ.. เจ้ารู้จักเหรอ"
"สงสัยทักคนผิดละมั้ง...."
" ไม่ได้ทักผิดหรอก(เฟร้ยย) -__-;; ข้า(ตู)เรียกพวกเจ้า(มุง)อะแหละ "
ร่างบางในชุดเดรสสีขาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ดวงตาสีหวานมองไปยังทั้ง3อารันคาร์ตรงหน้าอย่างสำรวจ ก่อนจะสะดุดตากับร่างอารันคาร์ตัวน้อยๆ ที่จ้องมาที่เธออย่างไม่วางตา
" เด็กนั่นน่ะ ... ให้ข้าช่วยรักษานางเถอะ "
ร่างของอารันคาร์ตัวน้อยถูกพามายังสถานที่ที่คล้ายกับถ้ำขนาดใหญ่ ซึ่งโดดเด่นอยู่ท่ามกลางทะเลทรายอันเวิ้งว้าง ภายในถ้ำมืดมิดนั้นปราศจากแสงใดๆ จะมีก็แต่เพียงแสงสว่างจากเปลวเทียนที่ถูกจุดขึ้นโดยผู้มาเยือนเท่านั้น
" หากว่าพวกข้ามีความรู้พอที่จะรักษาท่านเนล คงไม่ขอพึ่งพลังจากเจ้าหรอก "
เปชเช่เอ่ยขึ้น บนร่างกายที่เคยเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือด ตอนนี้ถูกผ้าสีขาวซีดพันแผลไว้หมดแล้ว
" ท่านเนลจะเป็นอะไรรึเปล่า " ดอนโดถาม
ร่างบางหันไปมองคนถาม ก่อนจะหลบสายตา มือซ้ายนั้นยกขึ้นช้าๆ แล้วใช้นิ้วชี้ชี้ไปที่หัวของตัวเอง " หัวน่ะ.. "
" ... "
" นางได้รับกระเทือนที่ศีรษะอย่างรุนแรง ข้าไม่ใช่หมอ ข้าคงรักษาให้นางไม่ได้ "
" ... "
" บางที นางอาจจะสูญเสียความทรงจำไป "
" ... "
" ข้ารู้ว่าพวกเจ้าคงจะเพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายๆบางอย่างมา "
" ... "
" ตอนนี้พวกเจ้ามี 2ทางให้เลือก คือจะเลือกรื้อฟื้นความทรงจำให้นาง ความทรงจำทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ดี และเลวร้าย"
" ... "
" หรือจะเลือกให้นางลืมทุกอย่างทั้งหมด "
" ... "
" ... แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ "
เสียงสายลมพัดแผ่วเบา แต่ก็ทำให้หลายคนรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยียบของมัน ร่างของอารันคาร์ตัวน้อยยังคงหลับสนิทอยู่บนแท่นหิน ที่มีผ้าบางๆวางซ้อนไว้หลายชั้นต่างที่นอน ในขณะที่สองอารันคาร์รับใช้ได้แต่นั่งปรึกษากันไปอย่างเงียบงัน พวกเขากังวลกับเรื่องของผู้เป็นนายมากเกินไป จนลืมแม้แต่จะใส่ใจถึงคนแปลกหน้าที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
"พวกเราจะเอายังไงกับเรื่องของท่านเนลดี" ดอนโดแจ็คเอ่ยขึ้นเบาๆ
ส่วนเปชเช่ก็เอาแต่นั่งกุมขมับอยู่นิ่งๆ
หากว่ามีใครคนหนึ่งที่สำคัญกับตัวเองมากๆ ใครสักคนที่เราทั้งรักและเทิดทูนไว้ คนที่สำคัญยิ่งกว่าทั้งชีวิตของตัวเอง หากว่าวันหนึ่งใครคนนั้น คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตได้สูญเสียความทรงจำไป จะควรจะทำยังไงต่อไป หากทางเลือกมีอยู่เพียงแค่2ทาง ทั้งที่ความจริงแล้วก็เหมือนว่าคำตอบของทางเลือกนั้นดูแสนจะง่ายดาย แต่แท้จริงแล้วมันกลับยากเหลือเกิน... ยากเกินกว่าจะตัดสินใจได้ในเวลาอันแสนสั้น นั่นเพราะไม่ว่าจะเลือกทางไหน ก็ต้องมีใครสักคนเจ็บปวดกับการตัดสินใจนั้นอยู่ดี
หากว่าทางหนึ่งคือการเอาตัวตนของคนที่เรารักมากๆกลับมา ค่อยๆให้เขาจดจำทุกเรื่องราวได้อีกครั้ง แต่ถ้าทำอย่างนั้น เขาจะจดจำได้ทุกเรื่องราว ไม่ว่าเรื่องดี หรือเรื่องร้าย จะกลับไปเป็นคนเดิมที่เรารัก และอาจต้องกลับไปอยู่ในที่ที่เดิมที่ตัวเขาเองถูกทำร้าย จะต้องจดจำได้ถึงเรื่องที่เคยทำให้เจ็บปวดเสียใจ และจะต้องกลับไปเจ็บปวดเสียใจเหมือนเดิมอีกครั้ง
กับการเลือกอีกทางหนึ่ง คือปล่อยให้คนที่เรารักมากๆคนเดิมนั้นตายไป ปล่อยให้ตัวตนของคนๆนั้นเลือนหายไปจากความทรงจำของตัวเอง แล้วก็เริ่มต้นกับคนสำคัญที่สุดของตัวเอง คนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของเรา สร้างคนที่เรารักขึ้นมาอีกครั้ง สร้างความทรงจำทั้งหมดขึ้นมาใหม่ สร้างให้คนที่เรารักมีเพียงแต่ความทรงจำที่สวยงาม โดยที่เขาจะไม่ต้องกลับไปเจอเรื่องที่เจ็บปวด และถูกทำร้ายใจอีกครั้ง
" คนที่จะตัดสินใจกับเรื่องนี้ได้ ควรจะเป็นตัวท่านเนลเอง " เปชเช่พูดด้วยน้ำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน คล้ายกับกำลังพูดอยู่กับตัวเอง
" ตอนนี้ท่านเนลเอง.. ก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะสามารถตัดสินใจในเรื่องนั้นได้ ข้าเองก็ไม่รู้เลย ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ข้า.... "
" .....เปชเช่? "
" ข้าจะเลือกทางที่2 ข้าจะเลือกทางที่จะช่วยให้ท่านเนลไม่ต้องกลับไปที่นั่นอีก ที่ลาส นอเช่ ที่ที่ทำให้ท่านเนลต้องเจอกับเรื่องที่เจ็บปวดแบบนั้น ข้าจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก!! "
" ....แม้ว่าตัวตนของท่านเนลที่พวกเราเคยรู้จัก จะหายไปงั้นเหรอ "
" พวกเราต้องเริ่มกันใหม่.. ทุกอย่าง ข้า.. ข้าเองก็เจ็บปวดที่จะต้องเลือกทางนั้น แต่มีเพียงแค่ทางนี้เท่านั้นที่จะทำให้ท่านเนลปลอดภัย มีเพียงแค่ทางนี้เราถึงจะปกป้องท่านเนลไว้ได้ "
..........และเพียงแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่พวกเราจะทำเพื่อท่านเนลได้.........
....ไม่ว่ามันจะต้องแลกกับความเจ็บปวดของพวกเรา... สักเท่าไรก็ตาม....
" พวกเจ้าคงจะตัดสินใจกันได้แล้วสินะ.. "
ความคิดเห็น