คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : LOVE AND THE PAIN
“เอ๋? หายไปไหนของเขานะ”
คนตัวเล็กรำพึงเบาๆ เมื่อเช้าตื่นมาก็ยังเห็นอยู่เลยนี่น่า พอเขาอาบน้ำเสร็จ คิดจะมาปลุกกลับเจอกับเตียงที่ว่างเปล่ากับผ้าห่มที่ถูกร่นมาอยู่ปลายเตียงอย่างลวกๆ ไปไหนทำไมไม่บอกน้า...หรือว่าจะไปหาพวกซุปเปอร์จูเนียร์แล้ว คิดได้ดังนั้นจึงสาวเท้าไปยังประตูแต่ประตูดันเปิดออกอย่างรวดเร็ว ร่างบางผงะด้วยความตกใจ
“ดงแฮ มาดูนี่เร็ว” ไม่รอช้า คนที่หายไปเมื่อครู่จับมือดงแฮวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กกว่าแม้จะตกใจแต่เท้าก็วิ่งตามคนที่จับมือเช่นกัน
“ไปไหนเหรอ” ดงแฮถามพร้อมกับเสียงหอบ “เอ๊ะ! นี่จะไปชายหาดทำไมน่ะ”
คิบอมไม่ตอบแต่หันมายิ้มให้แทน
“นี่ไง สวยมั้ยล่ะ” คิบอมผายมือโชว์ผลงานของตัวเอง มันเป็นหินสวยๆและชิ้นส่วนจากปะการังเรียงต่อกันเป็นตัวอักษร ก็ชื่อของคนข้างๆคิบอมนั่นล่ะ ส่วนรอบๆนั้นถูกทำเป็นกรอบด้วยเปลือกหอยนานาชนิด เมื่อที่แสงแดดทอดตัวลงมาหินและชิ้นส่วนสวยๆจากปะการังสะท้อนแสงวิบวับ
“เอ๊ะ! ชื่อฉันน่ะ ลีดงแฮ ไม่ใช่ คิมดงแฮซะหน่อย” ดงแฮหันมาท้วง
“แต่ฉันชื่อคิมคิบอมนิ”
“แล้วชื่อนายมันเกี่ยวอะไรกับชื่อฉันล่ะ” ดงแฮเถียง
“ก็...นายคิดเอาเองสิ” คิบอมยักคิ้ว “แต่ว่าสวยใช่มั้ยล่ะ”
“อื้ม...สวยมากเลยล่ะ” ดงแฮหันมายิ้มน่ารัก “ขอบใจนะ”
“เอ๋...คิมดงแฮงั้นเหรอ เฮ้ย!!” ดงแฮเบิกตากว้าง
“ฮ่าๆๆ นายนี่มันหัวช้าจริงๆเลยนะ นายเต่าน้อยของฉัน”
“นี่! ว่าฉันเป็นเต่าเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ นายเต่า!”
“หนอย”
คนตัวเล็กวิ่งไล่คนตัวสูง หัวเราะคิกคักท่ามกลางแสดงแดดยามเช้าหันสดใส จะกระทั่งคิบอมวิ่งลง
น้ำทะเลแต่คนตัวเล็กที่วิ่งตามมาติดๆเมื่อยู่บนพื้นทรายกลับยืนเฉยๆไม่มีทีท่าจะวิ่งลงน้ำแม้แต่น้อย
“หมดแรงแล้วเหรอเต่าน้อย คิกๆ” คิบอมตะโกนถาม ดงแฮไม่ตอบแต่ทำปากจู๋ หันหลังเตรียมตัวเดินกลับ คิบอมขมวดคิ้ว
“เดี๋ยวก่อนสิ ดงแฮ” เขาวิ่งไปหาดงแฮ “เป็นอะไรไปน่ะ โกรธฉันเหรอ”
“เปล่า” ดงแฮตอบเสียงเบา
“แล้วทำไมถึง...” คิบอมทำท่านึกคิด “ว่ายน้ำไม่เป็นทำไมไม่บอกล่ะฮะ เป็นเต่าภาษาอะไรกันเนี่ยว่ายน้ำไม่เป็น คิกๆๆ”
ดงแฮทำหน้ามุ่ย ถูกจับได้แล้วสิ
“ชิ!. ดงแฮสะบัดหน้าหันหลังหนี
“อ๊ะ! จะไปไหนล่ะ” คิบอมคว้ามือเล็กๆไว้
“ก็จะอยู่ให้นายหัวเราะทำไมล่ะ”
“ไม่หัวเราะแล้วก็ได้ ไม่เห็นน่าอายเลยนี่น่า”
...ดีซะอีก ฉันจะได้แกล้งนาย...
“เอ๊ะ! ไม่เอานะคิบอม” ดงแฮร้องเสียงหลงเมื่อเท้าสัมผัสถูกน้ำ
“แต่ตรงนั้นน่ะ มีปลาสวยๆเต็มไปหมดเลยนะ” คิบอมหาเหตุผลมาอ้างคนถูกลากพยายามแกะมือปลาหมึกของคิบอมออก
“แต่ฉันกลัวนิ ไม่เอาอ่ะ” ดงแฮส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก
“งั้น..ขี่หลังฉันไปมั้ยล่ะ” คิบอมย่อตัวลงให้ดงแฮขึ้นหลัง
“ไม่เอาอ่ะ” ยังไงๆก็ปฏิเสธ
“ไม่ไว้ใจฉันเหรอ” คราวนี้คิบอมทำตาสลดก้มมองพื้น “ก็ใช่น่ะสิ...ฉันมันคนแปลกหน้าสำหรับนายนี่น่า ไปเหอะ กลับขึ้นโรงแรมกัน” คิบอมหันหลังกลับ
“อ๊ะ..เดี๋ยวสิ” ทนคำตัดพ้อไม่ได้นานก็ใจอ่อนจนได้ “ตรงนั้นน่ะ มีปลากสวยๆจริงๆเหรอ”
“อืม แต่นายไม่อยากเห็นแล้วนี่น่า กลับกันเถอะ” คนตัวสูงหันหลังกลับอีกครั้ง
“งั้นพาฉันไปดูก่อนแล้วค่อยกลับกันเถอะนะ” ร่างบางยิ้มอย่างเอาใจ คิบอมยิ้มกว้าง...หลงกลจนได้นะ... คิบอมย่อตัวลงให้ดงแฮขึ้นหลัง ในตอนแรกดงแฮแค่กอดคอคิบอมไว้หลวมๆแต่เมื่อคิบอมลุยน้ำลึกเท่าไหร่คนที่ขี่หลังก็กระชับแขนแน่นมากขึ้นเท่านั้น แผงอกบอบบางแนบชิดกับแผ่นหลังกว้วงๆ มีเหรอคนให้ขี่หลังจะไม่ชอบ
“คิบอม อย่าไปลึกนักสิ ฉันกลัวนะ” ดงแฮเริ่มอ่อนเสียงเล็ก
“ดงแฮ ดูสิ ปลาสวยๆทั้งนั้นเลย” คิบอมเรียกดงแฮที่ซบหน้ากับแผ่นหลังของเขา
“อ๊ะ...จริงด้วยสิ” ดงแฮว่าเสียงใส “ดูตัวนั้นสิคิบอม น่ารักชะมัดเลยเนอะ” คิบอมหันมาหาดงแฮที่พูดเสียงเจื้อแจ้ว
“อื้ม...น่ารัก” ดงแฮละสายตาจากปลาหลากสี สบสายตาหวานซึ้งของคิบอม จะปลาหรือคนที่น่ารักก็ไม่รู้ล่ะ เล่นทำตาหวานซึ้งซะขนาดนั้น ถ้าไม่เขินก็ไม่ใช่ดงแฮแล้วล่ะ
“ฉันจะปล่อยนายลงแล้วนะ”
“ไม่อาววววว อย่านะคิบอม” ดงแฮกอดคิบอมทั้งมือทั้งขาเกาะเกี่ยวคิบอมสุดแรง
“น้ำไม่ลึกซักหน่อย ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” คิบอมปลอบ
“ไม่ลึกอะไรกัน อย่าปล่อยฉันนะ ถ้านายปล่อยฉันจมแน่ๆ” ดงแฮซบหน้ากับไหล่กว้าง “คิบอม..ฉันกลัวจริงๆนะ” ร่างเล็กสั่นน้อยๆ หลับตาปี๋ด้วยความหลัว
คิบอมก้าวยาวๆขึ้นหาดก่อนจะคลายแขนที่โอบดงแฮไว้
“อย่าปล่อยนะ ฉันอุตส่าห์ไว้ใจนายนะคิบอม”
“ลืมตาสิดงแฮ” คิบอมคนที่ขี่หลังเบาๆ ดงแฮลืมตาขึ้น เอ...นี่เขากลับมาอยู่บนหาดตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ดงแฮลงจากหลังของคิบอมแล้วทรุดตัวนั่งจุ้มปุ้กบนทรายนุ่ม ตัวยังสั่นเทาเล็กน้อย
“ฉันไม่มีทางปล่อยนายไปไหนหรอกนะ” เสียงกระซิบข้างหูกับอ้มแขนของคนที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆทำให้ดงแฮสงบลงได้ “ฉันสัญญา” ดงแฮไม่มีท่าทีขัดขืนแม้แต่น้อย แขนเล็กโอบกอดคนตัวสูงอย่างเต็มใจ
“แต่ฉันจะเปลี่ยนจากเต่าน้อยเป็นลิงน้อยดีมั้ยเนี่ย” คิบอมลูบคอที่มีแต่รอยแดงๆ “เกาะซะแน่นขนาดนี้เนี่ย ฮ่าๆๆ” ลิงน้อยได้แต่อายม้วน เฮ้อ...ตะกี้ทำอะไรลงไปไม่รู้ตัวเลยนี่น่า
“ฮีชอล” เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของเรียววุคร้องทักทันทีที่ร่างบางก้าวเท้าเข้าห้องอาหาร แล้วโบกมือหยอยๆ “มานั่งด้วยกันสิ”
“อืม” ฮีชอลทรุดตัวลงนั่งข้างเรียววุคที่เว้นไว้สำหรับเจ้าหญิงกับเจ้าชายโดยเฉพาะ แต่ผิดแผนเมื่อซีวอนกลับไปนั่งข้างๆแจจุงที่นั่งเคี้ยวไข่ดาวตุ่ยๆ
“อร่อยมั้ยแจจุง” ซีวอนถามเสียงอ่อนโยน ยิ้มบางๆคล้ายเอ็นดูกับท่าทางน่ารักๆของเจ้าตัวซะเหลือเกิน
“อื้ม อร่อยมากเลยล่ะ” แจจุงหันมายิ้ม “ลองชิมมั้ยล่ะ” ว่าแล้วก็หันไข่ดาวชิ้นพอดีคำ ป้อนให้ซีวอนที่หลับตาพริ้มเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“อ้าว ยุนโฮไปไหนล่ะ” ฮุคแจที่เพิ่งกลับมานั่งที่โต๊ะถามเมื่ออยู่ๆยุนโฮก็กระฟัดกระเฟียดลุกขึ้นยืนมองซีวอนกับแจจุงตาเขียว
“ไปอ้วก!” แล้วตายุนๆก็กระทืบเท้าปึงปังออกไปทันทีปล่อยให้ฮุคแจงงเป็นไก่ตาแตก...เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เขาไม่อยู่งั้นเหรอ…
“แจจุง ยุนโฮเป็นอะไรไปน่ะ” ฮุคแจหันไปถามแจจุง
“เชอะ ช่างหมอนั่นเหอะ” แจจุงส่ายหัวไปมา ไก่น้อยได้แต่ทำตาปริบๆ
“แจจุงไปตักอาหารเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“อื้ม เอาสิ ฉันว่าจะไปตักเพิ่มอยู่เหมือนกัน” ว่าแล้วแจจุงก็ลุกขึ้นจูงมือซีวอนไปตักอาหาร ถามนั่นถามนี่อย่างหน้าชื่นตาบาน ฮีชอลมองภาพนั้นแล้วรู้สึกเจ็บแปล๊บๆเหมือนใครเอาเข็มมาปักไว้ที่หัวใจยังไงอย่างงั้นแต่
ฮีชอลทำเป็นไม่สนใจกับภาพบาดตาทั้งๆที่รู้สึกเจ็บเหลือเกิน
เจ้าหญิงกับเจ้าชายงั้นเหรอ...เหลวไหลทั้งเพ เจ้าชายก็ต้องคู่กับเจ้าหญิงสินะแต่เจ้าหญิงน่ะไม่ใช่ฮีชอลคนนี้แต่แจจุงคนนั้นต่างหาก
“เอ้า อ้าม...”เสียงเล็กๆของซุงมินทำให้ฮีชอลตื่นจากภวังค์
“อร่อยจังเลย..ป้อนแฮมให้ด้วยน้า..” คยูฮยอนอ้อนเสียงหวาน
“อื้ม ได้สิ” ซุงมินจิ้มแฮมที่อยู่บนจานตัวเอง
“อ๊ะ ไม่เอาชินนั้นอะ เอาชิ้นนี้ต่างหาก” คุณชายคยูท้วง
“แต่ชื้นนี้ฉันกัดไปแล้วนี่น่า..”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ป้อนให้หน่อยนะ นะนะนะ”
“อ้า...อ้ามมม...” ทนแรงอ้อนไม่ไหว ซุงมินป้อนแฮมเข้าปากคนรักที่อ้าปากแล้วเคี้ยวขมุบขมิบ
“อร่อยที่สุดในโลกเลย!” คยูฮยอนเอ่ยเสียงใส มีความสุขกันจริงๆเลยนะ
ภาพหวานแหววข้างหน้าทำเอาคังดินอิฉาหันไปอ้อนลีทึกที่คุยกับเซียห์อย่างออกรส
“ทึกกี้จ๋า..ป้อนฉันบ้างสิ นะนะ” คังอินเริ่มกระแซะ
“มือเป็นง้อยหรือไง กินเองเซ่!” โดนลีทึกตวาดกลับมา คังอินบ่นอุบอิบเป็นหมีโดนผึ้งต่อย
“จะหวานกับเขาน่ะไม่มีเลย อิจฉาชะมัด” ว่าแล้วก็ส่งสายตาพิฆาตไปยังคู่รักหวานแหวว
ซุงมินกับคยูฮยอนได้แต่หัวเราะแห้งๆ ก็เขารักกันนี่น่า...จะถูกหมีกินมั้ยเนี่ย
“เซียห์จ๋า มาเขาป้อนให้นะ”มิกกี้แกล้งป้อนหัวหอมให้ปลาโลมาน้อย
“อี๋!!” เซียห์ทำหน้าแหยๆพร้อมส่งเสียงแหลมๆ “เอาไปไกลๆเลยนะมิกกี้ ฉันจะอ้วก”
“ถ้าพวกนายกินเสร็จแล้วไปเจอฉันที่ห้องกิจกรรมห้องที่สองนะ” รุ่นพี่คังตะบอกกับสมาชิก
“ฮะ รุ่นพี่” ทุกคนตอบ
“ฮีชอล นายไม่กินอะไรเลยเหรอ” เรียววุคที่นั่งมองฮีชอลเขี่ยอาหารในจาน ตาเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรอยู่ถามขึ้น
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ค่อยหิว”
“นายควรกินอะไรบ้างนะฮีชอล อ๊ะ! นั่นดงแฮกับคิบอมนิ” ฮีชอลเงยหน้ามองหน้าเพื่อนรักที่เดินเคียงข้างคิบอมกระหนุงกระหนิง ชี้นู้นชมนี่ไปตลอดทาง
“หวัดดีทุกคน” คิบอมทักทาย หน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้ม
“หน้าบานเท่ากะละมังมาเชียวนะ” คิบอมที่ดูจะสดใสออกนอกหน้า ดูขัดหูขัดตาสำหรับเยซองชะมัด
“ใครจะทำหน้าบูดบึ้งเหมือนนายได้ล่ะ” คิบอมตอกกลับ
“เงียบไปเลยไป” เยซองหันไปแหวใส่ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะอาหาร
“เยซองจะไปไหนเหรอ” เรียววุคถาม
“ห้องกิจกรรมน่ะสิ ถามได้” ตอบสั้นๆน้ำเสียงเย็นชาเหมือนรำคาญ เรียววุคมองหลังไหวๆของคนที่เดินออกไปตาละห้อย ไม่ต้องบอกฉันก็รู้เยซอง นายน่ะไม่ชอบฉันเอาซะเลย ฉันขอโทษนะที่ทำให้นายรำคาญ คิดได้ดังนั้นน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาดื้อๆ แต่เรียววุคกักมันเอาไว้ อย่าไหลออกมาเชียวนะ สดใสเขาไว้นะเรียววุค ก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าอันเศร้าสร้อย ฮีชอลที่นั่งข้างๆจับมือเจ้าตัวเล็กบีบเบาๆ แม้จะไม่เข้าใจอะไรมากนัก แต่ก็รับรู้ถึงความเศร้าของเรียววุคดี คงจะรู้สึกเจ็บไม่น้อยไปกว่าเขาหรอก
....ใครว่านายเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งกันนะฮีชอล...ฉันว่านายน่ะอบอุ่นกว่าใครบางคนซะอีก....
ความคิดเห็น