รอยแค้นในรอยรัก

ลำดับตอนที่ #3 : 3

“เอ้ายูชอน ลงมาเร็วดีนิ”ร่างเล็กกล่าวทักทายอย่างอารมณ์ดี

“จะไม่ให้ตื่นได้ไงล่ะ ก็เล่นตะโกนปลุกอยู่หน้าห้องขนาดนั้น อ้าวแล้วนี้สมาชิกคนอื่นยังไม่ลงมาอีกเหรอ”

“อือ…ชางมินขึ้นไปปลุกหน่ะ แต่มันก็นานแล้วน่ะ นี้ชั้นหิวแล้วน่ะ โบแจกับชางมินยังไม่ลงมาอีกเหรอ” ร่างเล็กร้องท้วงขึ้นมา

“พี่ครับ พี่!!แย่แล้วครับ พะ…พี่แจจุงเค้า แฮกๆๆ”ชางมินวิ่งลงมาหาจุนซูอย่างลนลาน

“อะไรชางมิน พี่โบแจเป็นอะไร” จุนซูลุกขึ้นมาเขย่าไหลของชางมินอย่างลุกลี้ลุกลน

“พะ…พี่โบแจเป็นลมหมดสติ อยู่ในห้องน้ำครับ”
ไม่ทันขาดคำจุนซูวิ่งขึ้นไปยังห้องของแจจุงทันที

“ปัง!!”ประตูถูกเปิดออก “พี่โบแจ!!.” จุนซูเรียกแจจุงจนลั่นห้อง   มองดูร่างบางที่นอนเป็นลมหมดสติ
หน้าขาวซีดบนเตียง

“พี่ครับ!! พี่เป็นอะไร ” ร่างเล็กตรงเข้าไปกอดคนตรงหน้า

“อ่ะ!!พี่โบแจป่วยนิ ตัวร้อนจี๋เลย” จุนซูเอามือแตะหน้าผากร่างบางอย่างทะนุถนอม

“ยูชอนช่วยเอาน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูมาให้หน่อยซิ”ร่างเล็กหันไปทางยูซอนก่อนที่จะขอความช่วยเหลือ

“ชางมิน นายไปเปิดหน้าต่างให้อากาศระบายออกที”ร่างเล็กชี้ไปที่หน้าต่าง
ยูชอนถือกะละมังน้ำอุ่นเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนขาว

“พี่โบแจครับ พี่ต้องไม่เป็นอะไรมาก น่ะครับ!!!” ร่างเล็กพยุงร่างบางขึ้นมาพร้อมกับเช็ดตัวให้ ไอร้อนจากพิษไข้กระจายออกนอกตัว จนร่างเล็กอย่างจุนซูสัมผัสได้ หน้าที่ดูขาวซีดเมื่อกี้กลับแดงขึ้นเพราะพิษไข้

“ยูชอน ชางมิน พี่โบแจเค้าป่วยหนักมากเลยน่ะ”ร่างเล็กหันมองดูสมาชิกทั้งสอง มือเรียวเล็กกอดร่างบางเอาไว้แน่น  ร่างบางเริ่มสั่นเทาเพราะพิษไข้

“เราควรพาพี่โบแจ ไปโรงพยาบาลน่ะครับ”ชางมินเสนอ

“จำไม่ได้เหรอ ว่าโบแจเค้าไม่ชอบโรงพยาบาลขนาดไหน”ยูซอนค้อนมองมาที่ชางมิน

“เดี๋ยวผมไปหายามาให้น่ะ”ชางมินรีบวิ่งลงไปในครัวเพื่อรีบเร่งหายา

……………………………………………………………………………………………………..
ทางด้าน ชองยุนโฮ

“หกโมงแล้ว ทำไมช้าจังน่ะ ไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลยคิมแจจุง”ยุนโฮ่ยพึมพำก่อนที่จะเดินลงไปที่ห้องครัว แต่ต้องพบกับความว่างเปล่า ไม่มีสมาชิดคนใดนั่งอยู่แม้แต่คนเดียว

“ไปไหนกันหมด ตื่นกันหรือยังเหนี้ย”ร่างสูงกวาดสายตาไปมาในห้องครัว ไม่มีคิมแจจุงที่ยืนทำอาหารให้กิน ไม่มีแม้แต่เงา ไปไหนกันน่ะ ร่างสุงอารมณ์เดือดดาลขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ ชางมิน  จุนซู ยูชอน ตื่นกันแล้วยัง สายป่านนี้แล้ว”ร่างสุงตะโกนเรียกลั่นบ้าน
ในห้องของแจจุง

“พี่ครับ เสียงพี่ยุนง่ะ เอาไงดี ถ้าเราลงไปช้ากว่านี้ มีหวังหมีใหญ่อาละวาดแน่”ชางมินกระซิบบอกกับยูชอน

“อือ แล้วโบแจล่ะจุนซู”ยูชอนหันมาถามร่างเล็ก

“ไม่เป็นไรหรอก พวกนายลงไปก่อนเถอะ ชั้นจะดูแลพี่โบแจเอง” ร่างเล็กสั่งทั้งสอง มือเรียบเล็กลูบผมของร่างบางอย่างทะนุถนอม
ทั้งสองเดินออกมายังห้องนั่งเล่น เห็นยุนโฮนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟาตัวงาม

“ไปไหนมา”ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ห้องพี่โบแจครับ”ชางมินตอบรับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

หมีดุจริงโว้ย อย่างนี้ไม่ต้องไปหาสุนัขมาเฝ้าบ้านแล้วหรอก มีหมีตัวเดียวก็เอาอยู่แล้ว

ร่างสูงถึงกับหงุดหงิดเมื่อพูดถึงเรื่องแจจุง

“เป็นอะไรไปอีกล่ะ สำออยจริงน่ะพี่สาวของพวกนายหนะ”ร่างสูงพูดขึ้นพลางหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน

“อ้าว ทำไมพูดงี้ง่ะ”ยูชอนกล่าวท้วงขึ้นมาอย่างไม่พอใจในคำพูดของหัวหน้าวง

“พี่โบแจล้มลงหมดสติในห้องน้ำ และตอนนี้ป่วยหนักมากจนไม่รุ้สึกตัว พี่ยุนเคยเป็ยห่วงพี่เค้าบ้างมั้ยง่ะ”ยูชอนตะคอกใส่ร่างสูง ซึ่งตอนนี้นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อย่างใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แล้วไง ก็พาไปโรงพยาบาลซิ”ร่างสูงเหลือบมองทั้งสองก่อนที่จะพูดออกไป  สายตาเย็นชาทอดมองมายังทั้งสองร่าง

“พี่ครับ อย่าครับ”ชางมินฉุดรั้งและห้ามปรามการกระทำของยูชอน เมื่อเห็นว่ากำลังกระโจนใส่ร่างสูงหวังจะชกปากนั้นให้อาบเลือด

“ไอ้คนไร้หัวใจ”ยุชอนกล่าวว่ายุนโฮก่อนที่จะเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย
ชางมินมองดูร่างสูงอย่างไม่เข้าใจในการกระทำและคำพูดที่พูดออกมาจาก ปากนั้นของร่างสูง

“’ชางมิน  ยูชอน อยู่ข้างนอกหรือป่าว เข้ามาในห้องที พี่โบแจแย่แล้ว” เสียงของร่างเล็กตะโกนร้องออกมา จนร่างสูงต้องมองตามเสียงนั้น

“โบแจ!!!.” ยูชอนรีบวิ่งกลับเข้ามาในบ้านตามด้วยชางมินที่วิ่งมาติดๆ

“พี่โบแจเป็นอะไร!!!”ร่างทั้งสองถามขึ้น สายตาทอดมองมายังร่างบาง ซึ่งตอนนี้นอนเกร็งกระตุกอยู่อย่างทรมาน

“จุนซู ออกรถเร็วเข้า ต้องนำพี่โบแจส่งโรงพยาบาล”ยุชอนช้อนร่างบางขึ้น ไอร้อนจากพิษไข้ส่งผ่านเข้ามาในตัวของยูชอนจนรู้สึกได้
ยูชอนอุ้มร่างบางเดินผ่านหัวหน้าวง  สายตาแหล่มองดูยุนโฮอย่าเจ็บใจ

ร่างสูงมองตามสมาชิก สายตาเหลือบไปเห็นหน้าของร่างบางที่ไร้ความรู้สึก สีหน้าแดงเพราะพิษไข้

ร่างสูงทอดสายตาต่ำลงมองลงพื้นเรียบ ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินเข้าห้องอย่างเงียบๆ ร่างสูงนั่งนิ่งอยุ่ริมเตียง มือเลื่อนไปดึงผ้านวมออกจากเตียง ร่างสูงถึงกับตาลุกโพลงเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงวงใหญ่แผ่วงกว้างกลางเตียงนอนของร่างสูง เลือดที่เค้าไม่ได้สนใจใยดีแม้แต่นิดเดียว เลือดที่ตนพยายามขืนใจร่างบางเพื่อความสุขของตนเพียงอย่างเดียว ร่างสูงถึงกับหน้าซีด

นี้เราทำอะไรลงไป ทั้งที่โบแจร้องขออย่างแทบขาดใจ ทำไม ทำไมถึงไม่ยอมฟังร่างกายนั้นบ้าง ไม่ นายต้องไม่เป็นอะไร โบแจ!!

ร่างสูงเอามือปิดหน้า เค้ารุ้สึกผิดอย่างมาก ผิดกับการกระทำที่ผ่านมา มันเหมือนกับคืนแห่งความโหดร้ายที่ถาโถมให้กับร่างกายที่บอบางอย่างโบแจ

ที่โรงพยาบาล

“พี่ยูชอน พี่โบแจจะเป็นไรบ้าง”ชางมินลุกขึ้นเดินอย่างกระวนกระวาย

“ชางมินเราต้องรอ คำตอบจากหมอเท่านั้น นั่งลงก่อนเถอะน่ะ”จุนซูดึงข้อมือของชางมิน เพื่อให้นั่งลงอย่างสงบสติอารมณ์

“อาหมอครับ แจจุงเป็นไงบ้างครับ”ยูชอนวิ่งเข้ามาหาอาหมอที่เดินออกมาจากห้องคนป่วย

“คือ คนไข้มีอาการเกร็งและชักกระตุก ถ้าไม่เป็นการรบกวนอาขอเชิญเข้าไปคุยข้างในน่ะ”

“ครับ” ทั้งสามคนตอนรับพร้อมกัน ก่อนที่จะเดินตามอาหมอไปยังห้องพัก
ห้องสีขาวสะอาด ข้างในเพรียบพร้อมไปด้วยเครื่องมือแพทย์

“เชิญนั่งครับ”

“ขอบคุณครับ” ทั้งสามคนตอบรับแล้วนั่งลงบนโซฟาสีเทา

“พวกเธอรู้มั้ยว่าตอนนี้ร่างกายของแจจุงเค้าอ่อนเพลียมาก ร่างกายไม่ได้รับการพักผ่อนเต็มที่ ต้องมาป่วยหนักอีก เพราะพิษไข้จึงทำให้แจจุงเค้าเกิดอาการเกร็งและชักกระตุกขึ้นมาเป็นบางครั้ง”

“แล้วอีกนานมั้นครับกว่าพี่แจจุงเค้าจะหายดี” จุนซูถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

“อือ ก็ต้องนอนรักษาที่โรงพยาบาลอีก3-4วัน แม้ว่าเค้าจะไม่ชอบโรงพยาบาลก็ตาม”อาหมอยิ้มออกมา

“เออ แล้วอีกอย่าง ต้องระวังไม่ให้พี่แจจุงของพวกเธอได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจ จำเอาไว้”อาหมอบอกออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นเดินออกไป ปล่อยให้ทั้งสามคนนั่งทำสีหน้าอย่าง งงๆ

……………………………………………………………………………………………………….