พาทิศ ยอดนักรัก ยอดนักสืบ

ลำดับตอนที่ #3 : เลือดล้างเลือด(จบ)

แสงแดดอรุณรุ่งของวันใหม่แทงทะลุผ่านช่องระหว่างที่ผ้าม่านกับหน้าต่าง  กระทบกับใบหน้าผมทำให้ผมรู้สึกแสบตาจนหลับต่อไปไม่ได้ 

“วันนี้เป็นวันอาทิตย์ให้หลับยาวๆหน่อยไม่ได้เหรอ” ผมรู้สึกโกรธธรรมชาติขึ้นมาในบัดดล

พลันเสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น 

“อะไรอีกเนี่ย”ผมรู้สึกฉุนเฉียวนิดๆแล้วในตอนนี้

“สวัสดีครับ”ผมกดโทรศัพท์และพูดด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ

“นี่จอยโทรมากวนหรือเปล่าค่ะพี่พาทิศ”ปลายสายพูดอย่างตกใจหน่อยๆ

“จอย”ชื่อของเธอทำให้ผมหายหงุดหงิด มีแต่ความรู้สึกผิดที่พูดไปในวันนั้นเข้ามาแทน

“ไม่เป็นไรจ๊ะจอย ดีเสียอีกคือวันนี้พี่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกพอดี” ผมพูดแก้เก้อไปอย่างนั้นก่อน

“คือจอยส่งอีเมล์ไปให้แล้วนะค่ะ” ปลายสายเสียงหวานสดใสกลับมาดังเดิม

“ขอบใจมากนะจอย เดี๋ยวพี่ขอเปิดคอมฯดูก่อนแล้วจะโทรกลับนะ”

“ค่ะ  แค่นี้นะค่ะ”

ผมดีดตัวขึ้นมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว  เดินไปยังโต๊ะทำงานซึ่งมีโน๊ตบุ๊คอยู่ตัวหนึ่ง และเศษอะไรต่อมิอะไรสุมอยู่บนโต๊ะนั้น  มันไม่น่าจะเรียกว่าโต๊ะทำงานด้วยซ้ำ  เมื่อเดินไปถึงโต๊ะผมเปิดคอมพิวเตอร์ผมจัดการเปิดมันและคลิกเข้าไปดูข้อมูลที่จอยส่งมาให้ผม 

………………………

ผ่านไปสองวันหลังจากที่ผมได้รับข้อมูลจากจอย  ผมพยายามวิเคราะห์ทุกบรรทัดที่เธอส่งมาให้ผม  เปรียบเทียบกับข้อมูลที่ผมมี  แต่ทำไมผมยังหาข้อเชื่อมโยงให้มันเข้าหากันไม่ได้  หรือว่าเขาสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเหมือนกับที่สารวัตรสงสัย  ไม่ซิมีอะไรบางอย่างที่เมื่อผมมองดูภาพนั้นแล้ว  เหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น six saint ต้องเป็นเพราะสัมผัสที่6  ของผมจากการที่เป็นนักสืบจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีมัน  ผมหยิบภาพสองคนนั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง  เหมือนกับทุกครั้งที่ผมมองภาพนี้รู้สึกว่าทั้งสองคนนั้นมีอะไรหลายอย่างที่เหมือนกันมาก โครงหน้า สายตา  หรือว่า....

ผมลองดูข้อมูลที่มีอยู่ในมือผมอีกครั้ง ไล่ทีละช่วงเวลาของอายุของทั้งสองคน  ใช่แล้วมันหลักฐานมันชัดแล้วต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ  แต่เหลือเพียงห่วงโซ่ที่จะนำมาร้อยมันแค่นั้น

..........................

            ผมกับสารวัตรยืนอยู่หน้าบ้านไม่ซิต้องเรียกว่าคฤหาสน์ถึงจะถูก  “บ้านอนันต์ลาภไพศาล”ตัวหนังสือสีทองสลักบนหินอ่อนสีขาวนวลบอกผมไว้อย่างนั้น

“คุณแน่ใจแล้วเหรอหมวด”สารวัตรถามผมแบบไม่มั่นใจ

“ครับท่าน”

“งั้นไปกัน”สารวัตรพูดหลังจากถอนสูดลมหายใจเข้าเต็มๆปอด

ภายในห้องโถงหลังใหญ่พบมีชายวัยแก่คนหนึ่งสวมชุดสีดำนั่งคู่อยู่กับผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกัน นั่นคือคุณโชควุฒิและคุณหญิงจินตนา อนันต์ลาภไพศาล ด้านข้างของเขาคือ กิรติกา ภรรยาคุณมนตรีนั่งคู่กันกับคุณวิโรจน์และคุณหญิงดารุณี วัชระมงคล  ส่วนด้านตรงกันข้ามคือ นพ.กิตติวินทร์  วงศ์วิมล  ผมพร้อมกับสารวัตรเดินเข้าไปทักทายสวัสดีกับทุกๆคน โดยที่ทุกๆคนยังคงทำหน้าตาตื่น

“เอาละครับทุกๆท่าน”ผมเอ่ยขึ้นมาเพื่อทำลายบรรยากาศอันสับสนของทุกๆคน

“ผมรู้ดีว่าทุกๆคนคงสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับที่ผมได้เชิญทุกคนมาในวันนี้ ผมมีข้อเท็จจริงบางอย่างที่จะบอกให้กับทุกคนทราบเกี่ยวกับการตายของคุณมนตรี คือว่าคุณมนตรีเสียชีวิตโดยการถูกฆาตกรรมไม่ใช่ตายเพราะหัวใจวายเฉียบพลันอย่างที่ทุกคนคิดไว้ในตอนแรก”เมื่อผมพูดจบทุกคนในห้องโถงนั้นต่างมองหน้ากันไปมาเสียงซุบซิบต่างๆนานาพรั่งพรูออกมา

“แล้วคุณรู้ไหมว่าใครเป็นคนฆ่าลูกฉัน” คุณหญิงจินตนาหันมาถามผมพร้อมน้ำตา

“คนที่ฆ่าคุณมนตรีก็คือคุณกิรติกาภรรยาของคุณมนตรีและคุณหมอกิตติวินท์!!!!!!!”

“อย่าพูดผล่อยๆอย่างนั้นซิครับหมวด”คุณหมอกิตติวินท์เอ่ยขึ้น

“ใช่...คุณมีหลักฐานอะไรคุณตำรวจ”คุณกิรติกาเอ่ยตามขึ้นมาด้วย

“มีแน่ครับ  แต่ก่อนอื่นขอเฉลยคำตอบข้อแรกก่อนเพราะจะได้เข้าใจในข้อต่อไปมากขึ้น  ภายในห้องนี้อาจจะมีใครบางคนยังไม่รู้ว่าคุณกิรติกากับคุณหมอกิตติวินท์เป็นพี่น้องร่วมสายโลหิตเดียวกัน”

“อะไรนะคุณตำรวจ”คุณโชควุฒิตะโกนออกมาเสียงหลง

“ใช่ครับ สองคนเป็นพี่น้องกัน หากคุณโชควุฒิยังจำเพื่อนเก่าที่ถูกคุณโกงจนหมดเนื้อหมดตัว สมัยที่ยังล้มลุกคลุกคลานในแวดวงธุรกิจได้ สองคนนี้คือลูกชายและลูกสาวของคุณกิตติกับคุณจันทร์วิไล”

“เป็นไปไม่ได้ก็กิตติฆ่าครอบครัวตัวเองไปหมดแล้วนี่”คุณโชควุฒิเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“ไม่ครับท่าน ก่อนที่คุณกิตติจะฆ่าตัวตายไปพร้อมกับคุณจันทร์วิไลนั้นได้ฝากลูกชายคือคุณกิตติวินทร์ไว้กับญาติที่อเมริกาและฝากคุณกิรติกาไว้กับคุณวิโรจน์  และคุณวิโรจน์นี่แหละเป็นคนบงการเบื้องหลังทุกอย่างในเรื่องนี้”

“คุณตำรวจคุณอย่าพูดผล่อยๆนะ เดี๋ยวผมจะให้ทนายฟ้องคุณข้อหาหมิ่นประมาท”คุณวิโรจน์พูดออกมาอย่างมีอารมณ์

“เรื่องนี้มันเป็นประเด็นตรงนี้ครับทุกคน  คุณวิโรจน์ส่งคุณกิรติกาไปเรียนที่อเมริกา เพื่อที่จะให้เธอพบพี่ชายที่แท้จริงของเธอ  จากนั้นคุณก็ดำเนินตามแผนคุณที่คิดจะล้างแค้นให้เพื่อนสนิทคือคุณกิตติและทำลายธุรกิจของครอบครัวอนันต์ทรัพย์ไพศาล เพื่อตัวเองจะได้ขึ้นมาครองหุ้นทั้งหมดในธุรกิจของอนันต์ทรัพย์ไพศาล เพราะตระกูลอนันต์ทรัพย์ไพศาลมีทายาทเพียงคนเดียว สิ่งแรกที่คุณวิโรจน์ทำคือบอกความจริงกับทั้งสองคนว่าเขาและเธอเป็นพี่น้องกัน  คุณหมอคงจะจำอะไรได้แม่นกว่าเพราะตอนที่คุณกิตติเสียชีวิตคุณหมออายุ7ขวบแล้ว ใช่ไหมครับ”

“........”คุณหมอเงียบ

“จากงั้นไงต่อหมวด”สารวัตรเอ่ย

“จากนั้นก็ให้คุณวิโรจน์ก็จัดการให้คุณกิรติกามาแต่งงานกับคุณมนตรี  คุณกิรติกาทั้งสวยทั้งเก่งขนาดนี้ไม่ยากที่จะมัดใจลูกชายติดแม่อย่างคุณมนตรีได้”

“มันก็แค่เรื่องเก่านะหมวด แล้วคุณคิดว่าผมจะฆ่าคุณมนตรีไปทำไม”คุณหมอเอ่ยขึ้น

“ก็เพราะว่าคุณต้องการล้างแค้นไงครับคุณหมอ เรื่องนี้แหละคือมูลเหตุสำคัญ คุณจำต้องเห็นน้องสาวของคุณอยู่กับลูกชายคนที่โกงพ่อคุณคงจะทำใจลำบากไม่น้อยนะ ในคืนวันที่คุณมนตรีจะเสียชีวิตเขาไปหาคุณเพื่อที่จะไปตรวจร่างกายตามปกติ  ในใบสั่งยาของคุณระบุไว้ชัดว่าคุณได้ฉีดยา ดิจิตาริสซึ่งเป็นยากระตุ้นหัวใจให้กับคุณมนตรี ”

“ผมก็ฉีดยานี้ให้คุณมนตรีเกือบทุครั้ง ไม่เห็นมีอะไรน่าสงสัยเลย”

“แต่คืนนั้นคุณฉีดเกินขนาดไปหน่อยนี่ครับ  คุณก็รู้ว่ายาตัวนี้มันเป็นพิษง่าย หากอยู่ในร่างกายมากๆจะทำให้หัวใจวายตายได้ง่ายๆ จริงไหมครับหมอ”พูดเสร็จผมหันหน้าไปทางคุณหมอนิดหนึ่งไม่มีอากัปกิริยาตอบโต้ ผมจึงพูดต่อ

“หลังจากที่คุณตรวจดูแน่ชัดแล้วว่าหากคืนนั้นคุณมนตรีเกิดอาการตื่นเต้นหรือตกใจอะไรหน่อยพิษของตัวยาที่มีปริมาณในเลือดพอเหมาะก็จะออกฤทธิ์ คุณจึงบอกให้น้องสาวคุณจัดการเมคเลิฟกับคุณมนตรีจนในที่สุดคุณมนตรีก็เสียชีวิต”

…………………..

บ่ายวันนี้ผมเดินเข้าไปที่ถนนนั้นอีกครั้ง  ช่วงกลางวันคนไม่พลุกพล่านเหมือนตอนกลางคืน  คล้ายๆสถานที่แห่งนี้เป็นอีกโลกหนึ่ง  โลกแห่งราตรี แสงสี และผีเสื้อกลางคืน  แต่นั้นก็เถอะช่วงนี้เป็นช่วงที่เรียกว่าหากินของผีเสื้อราตรีที่แท้จริง เพราะผีเสื้อแต่ละตัวพึ่งตื่นจากการหลับใหล ออกมาหาอะไรกินรองท้องก่อนจะกลับไปแต่งตัวเพื่อจะโบยบินอีกครั้งในคืนนี้

            ผมเดินไปถึงร้านกล้วยแขกใต้ต้นหูกวาง  พบกับเธอคนที่อยู่ในรูปนั้น เธอซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษาครึ่งท่อนคือเสื้อนักศึกษาแต่กางเกงเป็นขาสั้น  กำลังง่วนอยู่กับการทอดอะไรสักอย่างในกระทะ 

“รับอะไรดีจ๊ะ” เสียงดังกังวานสดใสออกมาจากเรียวปากสีชมพูเรียวบาง

“เอ่อ...โทษนะครับ”ผมพูดขณะที่ตาจ้องอยู่ที่สร้อยบนต้นคอของเธอ 

“ไม่ซิ มันไม่ใช่สร้อยที่ผมเคยให้จอยไว้นี่”ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง พลันเสียงของแม่ค้าคนสวยก็ตวาดออกมาเต็มรัก

“นี่คุณจะมากินกล้วยแขกหรือมากินแม่ค้าหา  ถ้าจะมากินฉันละก้อ บอกไว้ก่อนนะผัวฉันนะคุมซอยนี้นะเว้ย”