เซลาเฟีย มนตราแห่งพงไพร

ลำดับตอนที่ #3 : จากจุดเริ่มต้น

ณ ร้านอาหารกลางแดนเทพ



          แดดยามเช้าส่องเข้ามาผ่านประตูใหญ่และหน้าต่างไม้สักที่เงาวาว

หมู่นกตัวจ้อยพากันส่งเสียงเพื่อโอ้อวดในพลังเสียงของมัน หมุ่คนเข้าออก

ร้านอาหารแห่งนี้มากมาย เพราะเจ้าของร้านมีอัธยาสัยดีเป็นกันเอง ดูสง่า

ไม่เหมือนคนครัวทั่วๆไป หมู่โต๊ะลงอาคมพากันทำลายเศษอาหารบนตัวเอง

เพื่อดึงดูดลูกค้าให้มานั่งกับตน เก้าอี้อาคมพากันยกตัวถอยหลังเมื่อลูกค้า

มายืนใกล้ๆโต๊ะ พรรณไม้นานาชนิดพากันงอกงามในร้านอาหารแห่งนี้

ดอกไม้สีสดหากันส่งกลิ่นหอมรับแขกกันอย่างมีชีวิตชีวา เสียงเครื่องดนตรี

ที่ลงอาคมพากันบรรเลงอย่างแผ่วเบา ทำให้แขกมีอารมณ์สุนทรี ขัดกับ

การกระทำของบางคนที่สร้างเสียงหัวเราะได้ทุกวัน

          ตึงๆๆๆๆๆๆ ตูมมมม โครมมมม เพล้งงงง!!!!

"เซลาเฟียยยยยย!!!!เจ้าจะวิ่งหาป้าเจ้าหรือไง"หญิงสาวสูงวัยคนหนึ่งเอ่ย

"ป้าข้า ก็ท่านไม่ใช่หรือไง?"เด็กหนุ่มตอบหน้าตาย กล่าวถึงเด็กหนุ่มคนนี้

แล้ว เขาก็สูงเท่าๆกับเด็กหนุ่มทั่วๆไป ผมสีขาวนวลดุจละอองหิมะและนุ่มดุจ

แพรไหมรับกับใบหน้าคมของเด็กหนุ่มได้ดี ดวงตาสีรัตติกาลดูลึกลับน่าค้นหา

จมูกโด่งรับกับปากคมสวย ผิวขาวจนน่าจับตามองเสียแต่เขาเป็นคนที่ไม่ชอบ

อยู่นิ่งและเวลาจะใช้ตัวเขาจะต้องวิ่งรอบเมืองรวมทั้งเข้าไปในป่าถึงจะหา

ตัวของเขาเจอไม่งั้นท่านก็อย่าหวังหาตัวเขาเจ เขาอยู่ไม่เคยเป็นที่

เวลาที่เขาควรอยู่ป่า เราจะไม่สามารถหาเขาเจอในป่า เพราะบางทีเขา

อาจทำตัวเป็นลิงอยู่ไปวิ่งเล่นบนต้นไม้ และอาจทำกิ่งไม้หักใส่หัวเรา

ทุกเช้าเขาจะวิ่งลงมาจากชั้นบนประจำด้วยความรีบและความลื่นของ

บันไดทำให้เขาหกล้มได้ไม่ยาก และก็จะตามมาด้วยเสียงบ่นของป้าตัวแสบ

เสมอๆ ลูกค้าและชาวบ้านละแวกนั้นมักจะอมยิ้มน้อยๆกับความน่ารักของคู่

ป้าหลานจอมยุ่งที่หาเรื่องทะเลาะกันได้ทุกวัน

"เซลาเฟียยยย!!!ข้าจะ......."ยังไม่ทันที่นางจะพุดจบเด็กหนุ่มก็ขัดขึ้นมา

เสียก่อน

"ข้าจะเอาไม้กวาดตีหัวเจ้า...แต่ข้าจะไม่อยู่ให้ท่านตีหรอกนะท่านอย่าหวัง...

ข้าจะแวะไปเอาดาบ ท่านไม่ต้องกลัวเสียเงิน ข้าเอาเขามังกรไปแลกแล้ว

อ้อ...ท่านไม่ต้องพูดข้าจะไปเอารากวอมพีชมาให้ท่านบายละ ไม่ต้องบ่น

อะไรอีกนะ"ปากคมบ่นก่อนจะวิ่งหายออกไปจากเรือนตามด้วยเสียงถอน

หายใจของป้าตัวแสบที่กี่ครั้งก็ไม่เคยเถียงชนะหลานตัวแสบนี่ได้สักครั้ง

ลูกค้าและคนที่ผ่านไปผ่านมาพากันขำกับท่าทางของพวกเขาที่เล่นอะไร

เหมือนเด็กๆ


          เมื่อย่างเท้าเข้าป่าใหญ่ กลิ่นอายของพืชพรรณนานาก็เข้ามากระทบ

กับโสตประสาทเขาสำรวจดาบที่เขาไปรับมาเมื่อเช้า ดาบที่จะมาคู่กายเค้า

นับจากนี่เป็นต้นไป ดาบที่มีไอเวทที่รับกับเขาได้ดี ไอเวทสีหมอกดูเย็นๆ

ทำให้คนอย่างเขาน่าเกรงขามขึ้นมาอีกนิด ดวงตาสีรัตติกาลตวัดมองรอบๆป่า

อย่างพินิจพิจรณา

' ครืนนนน! ซ่า! 'เขาจำเสียงนั่นได้ดี เสียงเจ้ามังกรบ้าที่เขาไม่เคยปราบ

ได้สักครั้ง มันเป็นมังกรวารีสัตว์เวทระดับสี่ที่เขาไม่เคยปราบได้ มังกรตัวที่

ทุกครั้งที่เขาเจอมัน เขาจะสวมวิญญาณอาชาทรงศึก(วิ่งเร็วราวลมพัด)

มันทำเขาหัวหมุน คราวนี้แหละมันจะได้รู้ฤทธิ์ของดาบคู่กายของเขา

เขารีบสาวเท้าเร็วเพื่อจะได้ไปถึงหนองน้ำอันเป็นที่อาศัยของมังกรวารี

ขณะนี้เขายืนอยู่หน้าหนองน้ำของมันแล้ว คราวนี้แหละทีเขาบ้างละเขาจะเอาคืน

ที่มันบังอาจทำให้เขาแปรจากชาวเทพไปเป็นอาชาศึก มันก็ควรเป็นมังกรวารี

เสียบไม้ย่างไฟ เขาวาดมือไปข้างหน้าแล้วกล่าวคำอัญเชิญ แสงสีขาวนวล

ถูกปล่อยจากมือหนา ก่อนที่เขาจะเรียกดาบคู่กายออกมา เวลาผ่านไปไม่นาน

มังกรเกล็ดสีเงิน เขาได้รูปตามแบบฉบับมังกรอาคมดำ เขี้ยวคมมีเลือดสีเงิน

ติดอยู่ ทำให้รู้ได้ไม่ยากว่ามันพึ่งกินยูนิคอร์นมา และ ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยพอใจ

ที่เขาไปรบกวนเวลากินอันล้ำค่าของมัน มันแยกเขี้ยวพร้อมคำรามใส่เขาอย่าง

ดุร้าย ดวงตาสีฟ้าจับจ้องมาที่เขาอย่างกินเลือดกินเนื้อ มันไม่รีรอ พุ่งตรงมายังจุด

ที่เขายืนอยู่ เขากระโดดหลบถอยหลัง แล้วร่ายคาถาบางอย่างทำให้บนมือ

ปรากฎลูกบอลเพลิงสีแดงฉาน เขาขว้างมันไปยังจุดที่มังกรวารีลอยตัวอยู่ แต้มัน

ใช้น้ำมาเป็นเกราะป้องกันตัวเองส่งผลให้วิถีเพลิงของเขาดับมอดลง เมื่อมันเห็น

ดังนั้น มันจึงพ่นเพลิงสีน้ำเงินอ่อนใส่เขา เขารีบยกดาบสะท้อนวิถีเพลิงของมัน

เพลิงสีน้ำเงินอ่อนๆจึงสะท้อนเข้าสู่ตัวมันเอง ก่อนที่จะระเบิดเป็นจุล เขาไม่รอช้า

รีบยกดาบเข้าปะทะทันที ไอดาบสีหมอกแผ่กระจายทั่วพื้นที่ราวกับรับรุ้จุด

มุ่งหมายของเขา  เขากระโดดถีบตัวกับหินที่ใกล้ตัวเขาที่สุดไปยังหัวป่องๆของ

มันแล้วปักดาบคู่ใจของเขาลงบนหัวมังกรวารี มันคำรามลั่นครั้งสุดท้ายก่อนจะ

จบชีวิตลงอยางน่าอนาถ 'อ๊า...จบชีวิตซะทีมังกรบ้า มาเป็นอาหารกลางวันของ

ข้าดีกว่า อ้อ...เก็บเขี้ยวมันไว้ดีกว่า' คิดได้ดังนั้นเขาจึงเลาะเขี้ยวของมันออกด้วย

ความชำนาญก่อนจะใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาแบกร่างของมันกลับเรือน


          ไม่นานก็ถึงเรือนเขาหอบด้วยความเหนื่อยออ่นก่อนจะวางร่างมังกรลง แต่

แล้วเสียงป้าอำมหิตก็ดังมาแต่ไกล

"เซลาเฟียยยย!!!เจ้ากลับมาก็ดีแล้วเอารากวอบพีชมา"นางกล่าวพร้อมเดินเข้า

มาประชิดตัวเด็กหนุ่ม

"โอ้ย!ท่านจะเอาอะไรกะข้าอีกเนี่ยปวดจะแย่แล้วรู้ไหม"เด็กหนุ่มบ่นยาวให้ป้า

ได้ฟัง

"อ้อ!!!ปวด หึหึ ปวดนักใช่ไหม มานี่ๆๆๆๆข้าจะนวดให้"ว่าแล้วนางก็หยิกเข้าที่หู

ของเด็กหนุ่ม

"โอ้ยยยยย!!!เบามือหน่อยสิ ข้าเจ็บเป็นนะ ท่านนี่มือหนักพอๆกับซากมังกรที่ข้า

พึ่งแบกมาเลย"เด็กหนุ่มบ่นกระปอดกระแปดจนชาวบ้านแถวนั้นพากันหลุด

หัวเราะออกมา แต่ป้าจอมแสบยังไม่ยอมหยุดง่ายๆดันกระแทกมือลงไปแบบ

ไม่ยั้งแล้วยังบ่นออกมาอีกยืดยาว

"เจ้านะข้าอุตส่าให้เจ้าเข้าป่าแล้วนะ ดูซิข้าวานเจ้าเก็บอะไรแล้วได้อะไรกลับมา

ห๊า....ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ..."หญิงสาวบ่นต่อไป

"โอ้ย...ยัยแก่หนังเหี่ยว หน้าบานเป็นกระทะทอดสำรับแล้วนะ จะเอาอะไรกับข้า

อีก..."คำบ่นที่ไม่เคยได้ยินถูกเอ่ยออกมาจากปากคม 'มีใครเค้าเอาคนไปเปรียบ

กับกระทะทอดสำรับมั่งล่ะ' ทุกคนในละแวกนั้นหลุดขำออกมาอย่างไม่อายใคร

"นี่...."ยังไม่มันที่นางจะพูดจบกลับมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาก่อน

"ที่นี่มีคนชื่อเซลาเฟียไหม"นายทหารคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูเอ่ยขึ้น

"ขะ...ข้าอยู่นี่"จะทำไงได้ก็เขาไม่รุ้จักคนคนนี้ซักนิด

"ข้านำสารมาจากราชวัง เนื่องจากเห็นว่าเจ้ามีความสามารถในการล่าสัตว์อาคมดำ...

ทางเราจึงขอประกาศให้เจ้าเข้าร่วมคณะเดินทางเข้าป่าต้องห้ามเพื่อหาทางปราบ

สัตว์เวทอาคมดำ การเดินทางครั้งนี้จะคณะฑูตจากต่างแดนร่มเดินทางด้วยขอให้

เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม อีก7วันข้างหน้าเราจะพบกันที่หน้าเมือง"แล้วนายทหารคน

นั้นก็เดินออกไป