ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #3 : ถ้าวันนี้เธอเป็นศาลา... ฉันขอพักที่เธอ

          ขณะที่อ่อนเองเดินตามจุ้นไปอย่างเร่งรีบ  ผู้หญิงที่ดูเหมือนว่าแข็งแกร่งไปหมดทุกเรื่อง  แต่มาถึงเหตุการณ์ในคราวอย่างนี้เธอเองกลับเป็นฝ่ายที่อ่อนแอ  อาการโรคเครียดของอ่อนเองเริ่มกำเริบมันขึ้นมาบ้างเล็กน้อย  เธอฟุบลงกับพื้นอย่างไม่มีปีไม่มีขลุ่ย  หากตอนนี้มีเพียงมือสักมือหนึ่งมาฉุดรั้งเธอให้พ้นไปจากที่ที่ตรงนี้  ที่ที่มันแสนจะวุ่นวายเหล่านี้ก็คงจะดีบ้าง
 
          จุ้นเองสังเกตจากเสียงที่ก้าวเท้าทำไมถึงมีแต่เสียงย่างก้าวของเขาเพียงคนเดียว  จึงได้หันหลังไป  ก็พบว่าอ่อนนั้นนั่งฟุบลงกับพื้น  นั่งก้มหน้าเหมือนเธอเองอยากจะร้องไห้เสียเหลือเกิน  จุ้นเดินเข้าไปหาอ่อนแล้วนั่งลงกับพื้น  เขาไม่พูดอะไรเลย  เพราะเขาหวังเพียงว่าเขานั้นจะเป็นเหมือนสายลมที่พัดผ่านให้เธอนั้นได้สบายใจขึ้นมาบ้าง 
 
               อ่อนเงยหน้าขึ้นหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่เป็นเวลา 5 นาทีได้แล้ว  "ทำไมล่ะ  ทำไม  อ่อนเกิดมาถึงได้มีแต่เรื่องแบบนี้   มีใครแบบสักคนบ้างไหม  มีไหม  มีใครจะกล้าก้าวเข้ามาบ้างไหม"  อ่อนพูดทั้งน้ำตา
 
               "อ่อนไม่ผิดหรอก   หากอ่อนเองเจอเรื่องแบบนี้ในชีวิตมากมายเสียเหลือเกิน  จนเรื่องแบบนี้มันทำให้อ่อนนั้นดูอ่อนแอไปถนัดตา"   เป็นคำพูดที่ดีทำให้อ่อนนั้นหยุดน้ำตาของอ่อนได้

               "ขอบใจมากนะ"  อ่อนพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
 
               "เรารีบไปห้ามพวกเขากันเถอะ"  จุ้นพูดขึ้น  จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มที่จะวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ
 
          จุ้นจับมืออ่อนวิ่ง  อ่อนเองรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน  ทำไมนะผู้ชายแบบนี้ถึงไม่เข้ามาในชีวิตเธอบ้างเลย  ส่วนใหญ่เขาหวังเพียงแค่อ่อนนั้นหน้าตาดี  อยากจะหมายทำอะไรที่อ่อนนั้นเสียหาย  หรือแค่ควงอวดว่าตนนั้นมีดี  สามารถจีบผู้หญิงที่สวยได้  แต่จะมีใครบ้างนึกถึงจิตใจของเธอ  จิตใจเธอจริงๆ  ด้วยสีขาวบริสุทธิ์จริงๆ  อ่อนนึกจนเผลอเข้าจนได้  เผลอไปแอบชอบผู้ชายที่จูงมือเธออยู่ในขณะนี้  ผู้ชายที่สุดยอดแห่งความดีงามในใจเธอ  เข้าใจเธอ  เหล้าไม่ยุ่ง  บุหรี่ไม่จับ  แถมฐานะดี  หน้าตาก็ดีเสียอีก    อ่อนเองปล่อยให้จิตใจของเธอนั้นล่องลมเล่นกับผู้ชายคนนี้ไปแล้ว  แต่หากเขานั้นไม่รู้จะคิดอะไรกับเธออย่างจริงๆจังๆกับเธอ  ให้เธอนั้นเป็นฝ่ายไปขอร้องให้เขานั้นเป็นแฟนกับเธอก็ไม่ใช่วิสัยของผู้หญิงเสียอีก 
 
          จนมาถึงที่เกิดเหตุจนได้   เสียงนี่ดังมาแต่ไกล  เสียงที่ถกเถียงกัน  พออ่อนเองเดินเข้าไปในวง  ก็กำลังฟัดอย่างชุลมุนจนไม่รู้ว่าใครเป็นใครกันแล้ว  จนอ่อนนั้นทนไม่ได้กับเหตุการณ์อย่างนั้นเสียจริงๆ  จนอ่อนเองต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง
 
               "หยุดเดี๋ยวนี้"  อ่อนตะโกนออกมาสุดเสียง
 
          ทั้งพี่โอ่งและนายจนเพื่อนใหม่ของอ่อนเองหยุดแล้วแยกออกจากกันทั้งคู่  ทั้งคู่ต่างหน้าซีดที่อ่อนนั้นดันรู้เรื่องทั้งหมดแล้วเป็นคนห้ามยุติเรื่องทั้งหมดเสียเอง
 
               อ่อนเดินไปหาพี่เองอย่างช้าๆ  "พี่โอ่ง…..พี่โอ่งลงทุนมากไปไหม  แค่ผู้หญิงคนหนึ่งถึงต้องไปฟัดกับรุ่นน้อง"  อ่อนพูด  เจ้าจนก็นึกยิ้มในใจ
 
               "พี่ขอ…."  พี่โอ่งเองก็พยายามจะขอโทษแต่ดูท่าอ่อนเองไม่อยากจะรับเท่าไหร่
 
               "แกก็เหมือนกัน   จน…ฉันไม่นึกเหมือนกันว่าแกจะกล้าบ้าบิ่นไปชกพี่เค้าเพราะฉัน"  อ่อนหันไปด่าจนเพื่อนของเธอ
 
               อ่อนเดินมาถึงตรงกลาง  แล้วก็พูด  "ทั้งสองคนทำตัวเหมือนกับศาลาเก่าๆที่ดูเหมือนจะไร้ค่า  แล้วนกที่ไหนเข้าไปพัก  คนประเภทนี้อ่อนเองไม่สนทั้งนั้นแหละ"  อ่อนพูดจบเธอก็เป็นลมทันทีท่ามกลางความตกในของเพื่อนเธอทุกคนที่อยู่ตรงนั้น  จากนั้นจุ้นก็เป็นคนที่อุ้มเธอไปยังที่หอพักของอ่อนโดยมีข้าวต้มเพื่อนของอ่อนที่สนิทด้วยบอกทางและตามไป  แต่ว่าข้าวต้มนั้นไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมห้องของอ่อนแต่อย่างใด

******************

          จนอ่อนนั้นลืมตาขึ้นมา  พบเพียงข้าวต้มเพราะจุ้นนั้นมีเรียน  อ่อนเองก็มึนหัวอยู่ไม่น้อยอาจเป็นเพราะผลพวงของเหตุการณ์ทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้น
 
               "ปวดหัวจังเลยข้าวต้ม"  อ่อนพูดขึ้นมาเป็นประโยคแรก

               "เธออยู่เฉยๆ  นอนไปเดี๋ยวจะดีขึ้นนะ"  ข้าวต้มพูดทั้งส่งยิ้มที่เป็นกำลังใจให้กับอ่อน
 
               อ่อนเองก็ทำตามทำให้เธอนั้นสบายใจขึ้น  จนอ่อนนั้นนึกขึ้นมาได้  "ข้าวต้มฉันมาอยู่นี่ได้ไง"
 
               ข้าวต้มก็ตอบ  "ก็เจ้าจุ้นอุ้มเธอมาน่ะสิ"
 
               "งั้นหรอ….ข้าวต้มอ่อนปวดหัวมากจังเลย"  อ่อนร้องขึ้น
 
               "เอานี่…ยา  ทานไปซะ"  ข้าวต้มยื่นยาพร้อมทั้งน้ำอุ่นๆ 1 แก้ว
 
               "ขอบใจมากนะ"  อ่อนพูดพร้อมทั้งรับสิ่งต่างๆที่ข้าวต้มนั้นปรารถดีกับเธอ
 
               "ไม่เป็นไร…..มีอะไรเราช่วยได้ก็จะช่วย"  ข้าวต้มตอบในช่วงที่อ่อนนั้นทานยาเสร็จแล้ว
 
               จากนั้นอ่อนก็ขยับตัวให้นอนลงไปบนหมอนนุ่มๆ "ว่าจะหลับซักงีบ….แล้วจะไปหาหมอถ้าดีขึ้นนะ"  อ่อนพูดขึ้นมา
 
               "ก็ตามใจเธอนะ   ถ้าฉันไปแล้วฉันจะล็อคประตูให้แล้วถ้ามีอะไรก็โทรเรียกฉันละกัน"  ข้าวต้มพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอีกเช่นเคย
 
               "จ๊ะ…ขอบใจมากนะ  ข้าวต้ม"  อ่อนพูดก่อนที่เธอนั้นจะเตรียมหลับลง
 
               "ออ…ไม่เป็นไร  หลับซะอาการจะได้ดีขึ้น"  ข้าวต้มพูดขึ้น  อ่อนเองก็ตัดสินใจหลับลงทันที
 
          ถ้าในการหลับของ่อนในวันนั้น  เธอเองคงฝันดีมากเลยทีเดียว  ฝันถึงเพื่อนที่เธอรู้สึกดีด้วยเหลือเกิน  เขายังดูเป็นผู้ชายที่ดูดีเหลือเกินในสำหรับความคิดของเธอ   เพราะเหตุอะไรก็ไม่รู้  แต่เค้าก็เป็นคนที่ทำให้เธอนั้นต้องหลงละเมอไปเสียแล้ว  เพราะเขานั้นเปรียบเสมือนศาลาที่แข็งแกร็งที่นกที่อ่อนแออย่างเธอนั้นได้ไปพักมัน และถ้าเป็นไปได้เธอจะขอไปพักบ่อยๆและนานๆ  และไหนเธอเองจะได้เพื่อนแท้อย่างข้าวต้มที่พึ่งได้ทุกยามเมื่อเธอเจ็บหรือป่วย  เธอรู้เลยว่าเพื่อนคนนี้ของเธอนั้นจะมาในอันดับแรกๆเลย  เธอนั้นในความโชคร้ายยังมีความโชคดีเล็กๆที่เธอมองเห็นหากเธอพร้อมที่จะมองมัน