คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตาแก่ หรือชายหนุ่ม
Chapter III
เลย์รับมาอย่างงวยงง พร้อมเปิดอ่าน
ซอสเฟียร์ เป็นดินแดนขนาดใหญ่ ซึ่งแบ่งออกเป็น2ทวีปใหญ่ ได้แก่
1.ทวีปโคเวน ซึ่งเป็นที่อยู่ของเผ่าต่างๆ เช่น เผ่ามนุษย์ ซึ่งมีจำนวนมากที่สุด เผ่าคนแคระ เผ่านกยักษ์ เผ่ายักษ์โบราณ ฯลฯ แย่งออกเป็นเมืองต่างๆ มีเมืองมหาอำนาจทั้งหมด 5 เมือง คือ เอนเวียร์ โซดเฟียร์ ซีเนีย เมนเทียร์ และ เวนเดล ซึ่งคานอำนาจกันมานานกว่าพันปี
2. ทวีปโซเนี่ย เป็นทวีปซึ่งเป็นไปด้วยอันตราย มีปีศาจมากมาย และมีเผ่าพันธุ์ที่ทำสัญญากับจ้าวแห่งปีศาจเพื่อแลกกับพลังอำนาจที่เพิ่มพูน มีจ้าวแห่งปีศาจ เอ๊กแด๊ก ปกครอง
ซึ่งทั้ง 2ทวีปนี้ มีทะเลโซเฟีย ซึ่งเป็นทะเลที่ใหญ่ที่สุดในซอสเฟียร์ขั้นกลาง
เมื่อ 1พันปีที่แล้ว ได้เกิดสงครามระหว่างมนุษย์และปีศาจขึ้น เนื่องจากข้าวปีศาจ แอ๊กแด๊ก ต้องการกำจัดเผ่ามนุษย์ให้สิ้นซาก จึงทำการข้ามทะเลโซเฟียพร้อมยกทัพปีศาจกว่าแสนตนมาบุกทวีปโคเวน
ประเทศมหาอำนาจทั้ง 5 จึงได้รวมกองกำลัง กว่าล้านคน เพื่อเข้าไปต่อสู้ หยุดยั้งการทำลายล้างในครั้งนี้
แต่ถึงกระนั้น มนุษย์ก็ไม่อาจสู้ปีศาจได้ จึงทำให้เสียเปรียบการต่อสู้เป็นอย่างมาก
กษัตริย์ของทั้ง5ประเทศ จึงได้เข้าประชุม และลงความเห็นว่าจะใช้เวทต้องห้าม นั่นคือมหาเวท พาสเทล แต่การจะใช้เวทนั้นจำเป็นต้องสละชีวิตของผู้ที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ 5คน ซึ่งในเวลานั้นมีเพียงสายเลือกของกษัตริย์ทั้ง 5 พระองค์เท่านั้น และเป็น 5 คนสุดท้าย ที่มีสายเลือกบริสุทธิ์
เมื่อการประชุมสิ้นสุด จึงได้มีการทำพิธีเพื่อร่ายมหาเวทพาสเทลอย่างเร่งด่วน
โดยจัดขึ้น ณ โบสถ์ซัฟแฟล กลางเมืองซีเนียซึ่งเป็นโบสถ์ที่ใหญ่โตและสวยงามที่สุด
การร่ายมหาเวทครั้งนี้ กินเวลานานถึง 11 วันเต็ม
หลังจากที่จ้าวปีศาจ แอ๊กแด๊ก โดนมหาเวททำลายล้างจนบาดเจ็บสาหัสจึงได้ถอยทัพไปในที่สุด และเงียบหายไปจนถึงปัจจุบัน
ท่ามกลางชัยชนะของมนุษย์ แต่สิ่งที่ต้องแลกมานั้น หาได้คุ้มกับการสูนเสียไม่ หลังจากมหาสงครามครั้งนั้นจบลง ก็เข้าสู่ช่วงหลังสงคราม เป็นยุคข้าวยากหมากแพง ผู้คนอดอยากและหิวโหยเนื่องจากขาดผู้นำ จึงต้องใช้เวลาฟื้นฟูกันอีกหลายปี
อะไรเนี่ย มีแต่ประวัติเต็มไปหมด น่าเบื่อสิ้นดี
เลย์คิดพลางเปิดหาหัวข้อเวทมนต์ที่ตนเองสนใจ
อ๊ะ เจอซักที
เวทมนต์ เป็นพลังที่ได้มาจากการธรรมชาติซึ่งมีด้วยกัน 6 ชนิด คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ แสง และความมืด
เป็นพลังที่ต้องอาศัยไอเวทซึ่งมีอยู่ในตัวมาตั้งแต่เกิด และคาถาที่ใช้ในการร่ายเวทแต่ละชนิด
อีกทั้งยังจะต้องมีสื่อกลางในการนำไอเวทออกมา ซึ่งมีด้วยกันหลายหลาก เช่น คทา ไม้เวท ไปจนถึงของใช้ภายในบ้านบางชนิด แต่ถึงกระนั้น ยิ่งมีสื่อกลางดีเท่าไหร่ ก็จะสามารถนำไอเวทที่มีอยู่ ออกมาใช้ได้อย่างเต็มประสิทธิภาพมากขึ้นเท่านั้น
“เอ้า อ่านจบยังหละ” ควาสถามขึ้นเมื่อเห็นเลย์ลุกขึ้นยืน
เลย์พยักหน้า
“งั้นเจ้าก็ลองไปเที่ยวในหมูบ้านของมนุษย์ดูไม๊หละ”
“อ๊ะ อย่าคิดว่าเป็นเมืองยักษ์แล้วจะไม่มีคนอาศัยอยู่นะ”
“จริงหรอฮะ”
ในที่สุดก็จะได้เจอคนธรรมดาซักทีสิหน่า เลย์ยิ้มหน้าบานพลางคิดถึงสภาพของบ้านเมือง
“จริงสินะ งั้นเจ้าก็ไปอยู่กับตาแก่ที่นั้นแล้วกัน” ว่าแล้วก็เขียนแผนที่พร้อมยื่นให้เลย์
เมื่อได้แผนที่ เลย์ก็กล่าวขอบคุณ ควาส และเดินมาตามแผนที่ที่ควาสให้ไป
เมื่อเข้าเขตหมู่บ้านของมนุษย์ เขาเห็นผู้คนมากมายจับจ่ายซื้อของ มีทั้งร้านชายอาหาร ตลาดสด ไปจนถึงร้านค้าอาวุธต่างๆ
เอ อยู่ไหนหว่า
ผลั๊ก
“โอ๊ยยย เดินดูทางหน่อยดิวะ” เลย์ร้องขึ้นเมื่อถูกชนจนต้องลงไปนอนเช็ดพื้น
“หือ แกว่าใครฮะ ไอหนู”
จ๊ากกกกกก เมื่อเลย์มองขึ้นไป ถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อเห็นร่างกายกำยำ หน้าตาอย่างกับโจรห้าร้อย ถือดาบเท่าโต๊ะ กับพักพวกอีกนับสิบ
“แกกล้าด่าชั้นเราะ ตายซะเหอะ” ว่าแล้วก็ง้านดาบขึ้น หมายจะผ่าร่างของเลย์ออกเป็น 2 ส่วน
จ๊ากกกก พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยลูกด้วย
เคร้ง!!!
“ว่างไงไอหนู ลืมตาได้แล้ว”
ภาพที่เลย์เห็นตรงหน้าคือ ชายอันตพาล ถูกชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดดาบยักษ์ได้ด้วยดาบสั้นเพียงอันเดียว
ระ รอดตายแล้ววว ก็ดีใจอยู่หรอกนะที่มาช่วยเนี่ย แต่ดูๆไป เหม็นขี้หน้าวะ ขี้เก๊กชะมัด - -“
“เห้ย แกเป็นใครวะ กล้ามาขัดขวางชั้นคนนี้เราะ” ชายอันตพาลพูดอย่างหัวเสีย
“เป็นคนที่หล่อกว่าแกไงหละ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
นั่น อย่างงี้จะรอดไม๊วะเนี่ย เลย์เริ่มหมดหวังอีกรอบ
“หนอยยยย งั้นตายซะเหอะ”
ชั๊วววว
เสียงชำแหละเนื้อ มาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด
เลย์หลับตาปี๋ นั่งรอความตายที่กำลังคลืบคลานเข้ามาใกล้
“เห้ ลืมตาแล้วลุกขึ้นมาได้และ ตัวสั่นอย่างกับเจ้าเข้าแหนะ”
เลย์ลืมตาอ้างปากค้าง เมื่อสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือ ศพของชายอันตพาล มีรอยเฉือนที่ลำคอเป็นทางยาวอย่างน่าสยดสยอง
เฮ้ออออ เลย์ถอนหายใจ
“ทำไมเจ้าถึงไปโดนพวกนั้นจ้องจะฆ่าหละ
เลย์ส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเศษ
“ก็ไอพวกนี้อะแหละ อยู่ๆก็มาชนผม”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ดวงซวยเหมือนกันนะ เจ้าเนี่ย”
“ว่าแต่เจ้าเถอะ ชื่อะไรหนะ แล้วจะไปไหนหรอ”
“เลย์ฮะ เอ่อ ช่วยบอกทางไปบ้านนี้ให้หน่อยได้ไม๊ฮะ” เลย์ยื่นแผนที่ ที่ควาสเขียนให้ไป
“หือ นี้มันบ้านข้านิ เจ้ามีธุระอะไรกับข้าหรือ”
“ควาสที่เป็นยักษ์ เค้าให้ผมมาขออาศัยอยู่บ้านหลังนี้หนะครับ แต่เห็นควาสบอกว่าเป็นตาแก่นิฮะ” เลย์พูดไปตามสิ่งที่ได้ยินมา
“หนอย มาเรียกชั้นว่าตาแก่เราะเจ้าควาส แต่ก็เอาเหอะ เห็นชั้นยังหล่อขนาดนี้คงคิดไม่ถึงหละสิ ว่าชั้นอายุจะ 70 แล้วนะ”
O.O!!!
70 บ้านไหนวะเนี่ย หน้าอย่างกับ 30กว่า แถมหลงตัวเองอีก - -“
“เจ้าจะมาอยู่บ้านข้าใช่ไม๊ งั้นตามข้ามา”
พอพูดจบ ตาแก่ หรือชายหนุ่ม? ก็เดินนำไป ผ่านซอกนู้น ซอยนี้ อย่างกับเขาวงกต จนเลย์ถึงกับงง
เดินมาซัก 10 นาที ก็มาถึงบ้านหลังเล็ก แต่ที่น่าตกใจ เพราะด้านหลังเป็นป้าขนาดใหญ่และพืชไม้นานาพรรณ
ไม่เข้าใจเลยแฮะ ที่ก็ออกจะใหญ่ ไมสร้างบ้านหลังเล็กแค่เนี้ย
“เอ้า ถึงแล้ว เข้าไปสิ เดียวไปจัดห้องให้”
“เอ่อ คุณลุงชื่อไรหรอฮะ” เลย์ตัดสินใจถาม หลังจากที่สงสัยมานาน
“ชั้นชื่อลีนาส แต่วันหลังเรียกชั้นพี่ก็พอนะ” ยังไม่ยอมรับว่าแก่หละสิ - -“
“เฮ้อออ เสร็จซักที”
“ว่าแต่เจ้าหนะ อยากเรียนวิชาต่อสู้ไม๊ วันหลังจะได้ไม่ต้องกลัวเป็นลูกแมวตัวสั่น ฮ่ะ ฮ่ะ”
หนอยแหนะ มาว่าชั้นเป็นลูกแมวเราะ (แต่ก็จริง - -“)
“ก็ได้ฮะ”
“แต่การฝึกของชั้น โหดนะ จะบอกให้ ฮ่ะ ฮ่ะ” ลีนาสพูดพร้อมยิ้มอย่างน่าหวาดเสียว
ความคิดเห็น