คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3 นิยายวายที่ผมอยู่ (2)
ยัไม่ไ้รวำผิ
ลอทาที่ผมหาอะไริน ผมิว่าะื้ออะไรไปฝาน้อสาวี เห็นเธอบนว่าอยาินรัวอ ผมลอเินหาร้านรัวอูเผื่อมี พร้อมับน้ำส้มหนึ่แ้วในมือันาย และ้วยวามที่ลานี้มีนเ้ามาเรื่อยๆ ผมหันไปหาบาส็ไม่เออีฝ่ายเสียแล้ว ลายเป็นว่าพวผมหลัน ผมไ้แ่ิว่าแย่ละ แ่ใมัน่ออยู่ับอฝาน้อสาวไปหน่อย ผมเลยไม่ไ้พยายามามหาเพื่อน
มือถือ็มีะามหาให้เหนื่อยทำไม ผมแทบอบาสว่าะไปหาอฝาให้น้อสาว ื้ออเสร็เอันหน้าทาเ้า บอเสร็ผม็ปิมือถือไปเลย ้อวามที่ส่ไป็ึ้นมาอ่านแล้ว หลัานั้นผม็ไม่ไ้นใมือถืออีเลย นระทั่ผมื่ออเสร็ พอมาถึที่นัไว้็เอเพื่อนยืนุยับสาวนหนึ่ ผมมอสาวนนั้นนิ่ เธอเป็นสาวสาวนหนึ่เลย็ว่าไ้ เธอน่าะสูสั 167 ม. เป็นนผิวาว ปล่อยผมยาว ใส่หมวมีหู แ่ัวรัรูป เหมือนนมาออำลัาย ผมรอนเธอนาไปผมึเ้าไปหาเพื่อน
“ใรน่ะ?” ผมถาม พลามอ้าวอที่อีฝ่ายื้อมาสลับับอในมือนเอ บาสื้ออเยอะว่าผมแ่ไหมันเสร็เร็วว่าผมล่ะ
“ไม่รู้ัอ่ะ” บาสว่า ผมมอมัน้วยสายาว่าเปล่า เห็นุยันอยู่นานสอนาน ผม็นึว่านรู้ัมัน
“ล้อเล่นน้า นั่นน้าูเอ เธอเห็นูเลยเ้ามาทัทายน่ะ” บาสว่าอย่านั้นผมแอบใที่รู้ว่าสาวสวยนนั้นเป็นน้าอีฝ่าย มอยัไ็นึว่าสาวยี่สิบ้นๆ แ่็ไม่มีบอนี่น่ะว่าน้า้ออายุเยอะ ผมเลิิเรื่อไร้สาระีว่า
“ะลับเลยมั้ย?” ผมพยัหน้ารับ นอาอฝาน้อสาวับอผม็ไม่มีอะไรแล้ว นี่็ใล้เย็นแล้ว ผมิว่ารีบลับ่อนีว่า ้าเี๋ยวรถิันพอี
“เป็นไบ้าวันนี้” บาสถามึ้นระหว่าที่นั่รถลับ ผมเอนัวไปับเบาะ หัวโล่ึ้นอย่าน่าแปล อาเป็นเพราะผมิหาทาออับเรื่อที่เอไ้แล้ว ลอทั้อาทิย์ที่ัวเออย่านัทปราัวึ้นมา ีวิผม็ไม่เยสบเลย ารเ้าหาผมอนัทสร้าวามลำบาให้ผมหลายอย่า
ถูเหมัน์เม้นใส่ ถูุบิบนินทาบ้าละ หรือระทั่โนลูน้ออพระเอแวะ ถามรินะ ผมไม่ทำอะไรใหุ้พรี่หรือรับ ถึไ้มาระทำับผมแบบนี้ ผมเยลอถามนะ ถามับัวเหมัน์ที่เป็น้นเหุ ำอบที่โรน่า่อย
“มายุ่ับนัททำไม”
อโทษนะ ผมไปยุ่ับเาที่รไหน เอาปาามาวสิ แ่เห็นนัทในระยะไลผม็เินหนีออมา่อนที่นัทะรู้ัว้วย้ำ แ่นายเอไม่สนใ็อย่ามาพาลใส่นอื่นสิวะ
ถึเป็นพระเอผม็่อยนะ นั่นแหละเรื่อที่ผมเรีย ่อให้แสออัเนว่าไม่ไ้สนในัท แ่เพราะทำนายเอเสียใพระเอ็มาเม้นใส่ผมเหมือนเิม
พระเอเฮวย! นิยายเฮวย!
ผมอยารู้เหุผลที่นิยายมันิท็อปเลย เอาเป็นว่าเรื่อนี้ถ้าห่าไ้็ห่าีว่า หาไปอยู่ใล้ ผมเห็นแ่วามิบหายที่ะมาเยือน
“็ี” ผมอบบาสไป หันหน้าไปมอนอหน้า่ารถแทน เส้นทาที่นับรถอบ้านบาสไปือเส้นทาบ้านผม ไม่รู้ทำไมเวลามอเส้นทาแบบนี้มันรู้สึสบมานั และรู้สึไม่อยาให้ถึบ้านเลย ส่วนหนึ่อาเป็นผมที่รู้สึแปลแยับรอบรัวั้แ่แร รอบรัวใหม่อผมบารั้พวเา็ละเลยผม พอพวเารู้ัว็บอผมแ่ว่าพวเาไม่รู้ทำไมถึทำแบบนั้นับผม มันเหมือนเป็นเรื่อปิที่พวเา้อทำ
ปิที่้อทำ? มันมีพ่อแม่นไหนลืมว่าัวเอมีลูสามนบ้าละ อนเ็ผมเยน้อยใพวเา แ่เพราะผมเป็นผู้ให่แล้วมา่อน วามน้อยใแบบนั้นึไม่เิึ้นอี ผมสสัยับำพูอพวเาอยู่บ้า แ่็หาำอบไม่ไ้ นระทั่วันนี้ ผมรู้แล้วว่าำอบอำพูพ่อับแม่ในวันนั้นืออะไร เิมทีพวเามีลูแ่สอน
รถยน์ออยู่หน้าประูรั่วบ้านผม ผมลารถหอบอที่ื้อมาเ็มสอ บาสยืนส่ผมเ้าบ้าน่อนะลับึ้นรถลับเมื่อผมเ้าบ้านแล้ว ผมแอบยิ้มอ่อนับวามใส่ใอเพื่อนใหม่นนี้ าิแรผมเป็นนเพื่อนน้อยนนับนิ้วไ้ แถมยับันเพีนผิวเผิน ที่สนิทริๆ ไม่มีสัน เวลาว่าส่วนให่อผมะอยู่ับเมิมาว่า
ผมเ้าบ้านไป เห็นน้อสาวูทีวีอยู่ับพี่ายนโ ‘แทนุ’ ่วหลัมานี้ผมสัเไ้ว่าน้อสาวเริ่มเ้าหาแทนุึ้นบ้าแล้ว แทนุไม่ไ้่อ้านเธอยามเธอเ้าหา แ่พอผมเ้าหาเาลับ่อ้านอย่าัเน ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไม ผมทำอะไรผิันนะ
“แอนพี่ื้อรัวอมาฝา! อยู่ในรัวนะ!” ผมะโนบอน้อสาว่อนเินึ้นห้อัวเอไป ผมไ้ยินเสียเธอะโนเรียื่อผมแ่ผมไม่สนใ และเ้าห้อไป
ไม่ใ่ว่าผมอยาะเมินน้อสาวที่ัวเอูแลมาั้แ่แบเบาะหรอนะ แ่หาผมอยูุ่ยับเธอผม็้อเอหน้าแทนุ้วย ผมไม่อยาเอหน้าเา ผมไม่อยาสนิทับเา ผมไม่ิะเ้าไปยุ่เี่ยวับเา ไม่ใ่เพราะผมอยาทำ แ่เาเป็นนอไว้่าหา ผม็แ่ทำามที่เายอมุเ่าอร้อ็เท่านั้น
“่วยอย่ามายุ่ับันไ้มั้ย อร้อละ!”
บาสบอว่าผมเป็นนใร้าย แ่ผมว่าผมเป็นนใีมาเลยนะ
อนเย็นมาถึผม็ลไปิน้าวับรอบรัว แม้ะ้อผิำพูที่ให้ับแทนุ็าม ผมสัมผัสไ้ถึสายาอเาที่มอมา ผมมอลับ ถือว่าเป็นเรื่อ่วยไม่ไ้ ถ้าไม่อยาเห็นหน้าผม็ทนเอาหน่อยละัน สายาผมสื่อแบบนั้น ผมเห็นแทนุแสสีหน้าอึอั ีวามไ้ว่าเาไม่อยาเห็นหน้าผมมา
บนโ๊ะอาหารเ็มไป้วยบรรยาาศผ่อนลาย มีเสียน้อสาวอผมพูนั่นพูนี่ เล่าสิ่ที่เอมาในแ่ละวัน้วยน้ำเสียร่าเริ อาะมีแ่ผมที่ไม่เอ็นอยับารนั่ทาน้าวร่วมับรอบรัว ผมอยาฟัน้อพู่ออยู่หรอ แ่อาหารมื้อนี้ผมรู้สึอิ่มมาแล้ว
“ผมอัวึ้นห้อ่อนนะรับ” ผมบอพวเาพร้อมลุึ้นเินออไป านอผมะมีแม่บ้านมาเ็บ ผมรู้สึไ้ว่าพวเาำลัมอมา ไม่ทันที่ผมะไ้เินหนี ผมรู้สึไ้ถึแรระุาแนเสื้อ้า้าย ผมหันไปมอเห็นแอนนาับเสื้อผมอยู่
“แอนนา…” ผมเรียเธอ เธอเอาแ่มอผมนิ่นผมแอบลัว ผมิะถามเธออีรั้ ทว่าเธอึผมเ้าไปอ ผมะั รู้สึใับารระทำอเธอ เธอุหน้าเ้าไปที่อผม แนอผมโอบอ ผมยมือลูบหัวพลามอเธอ้วยสายาอ่อนล
“ไม่สบายใอะไรหื้ม?” ผมถามเธอ เธอนิ่ไปพัหนึ่่อนะอบมาเสียอู้อี้ “พี่..”
“ว่าไ?” แอนนาผละาอผม ้มหน้าลไม่ยอมสบาผม ผมมออาารอเธอ็พอรู้ว่าเธอ้อารอะไร ึเอ่ยบอเธอไปว่า “พี่ไม่เป็นไร พี่แ่เหนื่อยเรื่อเรียน เราไปิน้าว่อเถอะ”
“แ่หน้าพี่มันฟ้อ!” เธอะโนใส่ผม น้ำเสียูไม่พอใ ใบหน้าลมเล็บึ้ึ ่อนที่เธอะะัไป เม้มปาเ้าหา่อน เอื้อมมือมาีบปลายแนเสื้อผม พร้อมพูเสียเบาหวิว “อโทษ่ะ..”
เธออนนี้เหมือนเ็ที่ทำวามผิ ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ เอ่ยพูเสียอ่อนับเธอ “ไม่เป็นไร เธอมีสิทธิที่ะถาม เพราะเธอเป็นห่วพี่ แ่ารระอใส่นอื่นไม่ใ่เรื่อี แม้เธอะเป็นห่วมาแ่ไหน พี่อยาให้เธอุยถามอย่าใเย็น หาเาไม่พูเรา็เพียไม่ถาม”
ผมเอ่ยปลอบเธอและสอนเธอเหมือนัน ั้แ่แอนนาึ้นประถมมาเธอ็่อน้ามีนิสัยีึ้น แ่บานิสัย็แ้ยา ผมึ่อยสอนเธอ่อยเป็น่อยไป
แ่ำพูที่ผมสอนน้อ ผม็ไม่รู้ว่านเอทำไ้แบบที่พูหรือเปล่า้วยสิ
“หนูเป็นห่วพี่…” ผมายแล้ว น้อผมำลัอ้อนเหรอ? ผมยิ้มว้านไม่อาหุบไ้ แ่พอหาาเห็นใรบ้านยืนอยู่ รอยยิ้มผม่อยๆ ลล ผมเลื่อนสายามามอน้อสาว เอ่ยบอลาเธอ อ้าเหุผลว่า้อทำารบ้าน ให้เธอลับไปิน้าว่อ เธอมาท่าทีลัเลเล็น้อย แ่พอเห็นผมส่ยิ้มให้ เธอ็พยัหน้ารับพร้อมเินลับไปที่ห้อรัว ส่วนผม็เินึ้นั้นสออบ้าน เ้าห้อัวเอไป
หลัผมัารธุระอะไรเสร็หมแล้ว ผม็มีเริ่มทำารบ้านอวันนี้เลย เวลาผ่านไปนถึสามทุ่ม ห้ออผม็มีเสียเาะประูัึ้น ผมหันไปมออย่าแปลใ ปิเวลานี้ทุนในบ้านเ้าห้อันหม แถมห้อผมยัอยู่ริมสุทาเิน ไม่่อยมีนเินผ่านมาเท่าไหร่
“ใร?” ผมถามพลาลุึ้นไปหน้าห้อ หยุยืนอยู่หน้าห้อ่อนะเอ่ยถามอีรั้ “ใร?”
“ันเอ” เสียทุ่ม่ำที่ผมรู้ััออมาาหลัประู มือที่ำลูบิะั นัยน์าสีำมอประูนิ่ มือที่ำลูบิปล่อยลอย่า้าๆ
“เปิให้หน่อยสิ เฟลม” นานแ่ไหนันที่เานนี้ไม่ไ้เรียื่อผม เพราะั้แ่ที่ทะเลาะันวันนั้น ผม็ไม่เยไ้ยินเาพูอีเลย
ผมมือมือไปับลูบิ หมุนมันและเปิประู เบื้อหลัประูือแทนุ พี่ายที่ไม่อบผม
“รีบพู” ผมพูแ่นั้น โยที่ไม่ไ้มอหน้าเาเลย ผมสัมผัสไ้ว่าเาเียบว่าทุที รอแล้วรอเล่า็ยัไม่มีเสียอะไรออมาาปาอเา ผมถอนหายใ เอ่ยบออีฝ่ายพร้อมเรียมปิประูห้อ ลับไปทำารบ้านที่รอผม่อ
“ถ้าไม่มีอะไระพู ผมอัว” ผมพูพลาปิประูลไป แ่ั่วะที่ประูำลัะปิลผมไ้ยินเสียอเา แม้ะแผ่วเบาแ่ไหน ำพูอเาันเ่นัึ้นมา
ความคิดเห็น