คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2(หลอกลวงฆ่า)
แร๊
“ูบอมึแล้ว…”เสียเ้มัมาาายร่าอ้วนรหน้าผม้วยน้ำเสียเยาะเย้ยและถาถา
“ไม่เื่อูเอ…”
“หึ…ยอมทิ้เินห้าล้านแล้วเอาีวิมาทิ้ในหุบเานี้..”
“โ่ิบหายแ่เสือทำัวอวลาและอวเ่…”
พรึบ
“นี่มันหมายวามว่ายัไันหมวปลิว…?”ผมเอ่ยถามหมวปลิวไปอย่าสสัยหัวใอผมมันร้อนรุ่ม้วยวามเสียใว่านีๆอย่าหมวปลิวะล้าทรยศ่อประเทศาิไ้ริๆเหรอและผมเลือที่ะไม่สนใำพูอไอ้อ้วน้านหน้าผมอย่าไม่อยาเื่อ ว่าหมวปลิวะเปลี่ยนไปแล้วริๆ
“หึ…็หมายวามอย่าที่เห็น…”หมวปลิวแสยะยิ้มมุมปาึ้นมาพลาเอ่ยบอผม สีหน้าที่เหี้ยมโหอเาทำให้ผมรับรู้ไ้ว่าเาไม่ใ่หมวปลิวนเิน นที่ผมเยรู้ัอีแล้ว
พรึบ
แร็
“หึ!”หมวปลิวแ่นหัวเราะในลำอและเาใ้ัหวะที่ผมมัวแ่ในอึ้ับมือผมไปล็อไว้แทนและ็เิเหุาร์ุลมุนเิึ้น และทุอย่า็เิึ้นอย่ารวเร็วนผมไม่ทันั้ัว
ผมเป็นฝ่ายโนับและผมิว่า ผมอาะไม่รอไปาที่นี่แน่นอน
เพราะพวมันวาแผนมา้อนแผนผม เาทำให้ผมเื่อใอย่าสนิทใว่าเาือนีและรัประเทศาิเหมือนันับผม เพราะเราทำาน้วยันมาหลายปี
“เินเหรอ…ที่ทำใหุ้เปลี่ยนไปไ้นานี้…?”ผมเอ่ยถามหมวปลิวไปอย่าสสัย เา็แสยะยิ้มให้ผม่อนะไหวไหล่เล็น้อย
“ใ่…แุ่ยัไม่รู้อะไรอีเยอะุาวเหนือ…”หมวปลิวว่าพลาทำหน้ามีเลศนัยให้ผมู ในะที่เาับผมมั้วยเือ้ายิบรอบๆัวผมนผมไม่มีทาสู้และทาที่ะยับเยื้อนร่าายไปไหนเลย ผมรู้สึอึอัเป็นอย่ามาในอนนี้
“อะไร?”ผมถามเาลับไปแทบะทันที และในอนนี้นอผม็ถูายรร์ับุมไว้หมแล้ว
ผมผิเอที่พานพวนี้มาาย….
“เพราะนี่พ่อผม…..”
“ไม่ริ!”ผมส่ายศีรษะไปมาหน้าเสียใสั่นอย่าไม่อยาะเื่อในสิ่ที่หมวปลิวบอผม เาบอผมว่าายร่าอ้วนท้วนเป็นพ่ออเาและอนนี้หมวปลิว็ำลัแ้เือให้ายนนั้นอยู่
พรึบ
“ริ!!”หมวปลิวะโนใส่หน้าผมนน้ำลายระเ็นโนหน้าผม ผม็มอเาอย่าผิหวั เสียายนีๆริๆนะ
ถึว่าทำไมทุอย่ามันู่ายแ่พอะับแ๊นี้ทีไรลับยาเย็นผิแผนไปเสียหม ที่แท้็มีเลือเป็นหนอนนี่เอ
และมัน็ะพลารที่ผม ไม่ยอมรับ้อเสนอในารเป็นพวอพวมัน
“แเลือวิธีารายอแหรือยั?”หมวปลิวเอ่ยถามผม พลาเินมาเผิหน้าับผม ผม็ับ้อหมวปลิวอย่าไม่ลละ
“ถุย!”
“ไอ้เหี้ย!!!”
เพลี๊ย
ใบหน้าอผมหันไปามแรบาฝ่ามือให่ที่บหน้าผมเ็มแรนเลือลบปาผมที่ผมถุยน้ำลายใส่หน้าเา และเา็สบถำ่าผมอย่าหัวเสีย
“นอย่าพวมึูอสาปแ่ให้พินาศไม่ไ้ายี…”
“ายบ้านายประเทศ!!”ผม่น่าสาปแ่พวมันทุนอย่าใเ็บแ้น แ่ไอ้ปลิวมันลับไม่สะทสะท้านอะไรับยิ้มร่าอย่านเมายาและรู้สึีที่โนผม่าและสาปแ่ หน้าามันระรื่นอย่าับอยาให้ผม่ามันอี
พรึบ
“อึ!”มันพุ่รมาหาผมพร้อมับใ้มือบีบปาผมแน่นนผมรู้สึปวรามทั้สอ วาู่มสีำเ้มอำมหิอมันับ้อมาในาผม
“หึ…ูอีนานเว้ยว่าะาย..แ่นที่ะะาาในวันนี้็ะเป็นมึ่อนที่ะ้อาย่อนู…”
“เราะ่ามัน้วยวิธีไหนีรับ…นาย..”
“ถ้าพวเราลับไปโยที่ไร้มัน…มีหวัพ่อมันผิสัเแน่!”ผมเหลือบาไปมอนที่พูประโยสอประโยเมื่อี้อย่าไม่อยาที่ะเื่อหูัวเอ ว่าะเป็นนนนี้ที่ผมไว้ใมาลอเป็นนพูมันออมา
“่าปลา?”ผมเอ่ยื่อเาไปพลามอเา้วยสายาผิหวั เา็มอหน้าผม้วยสายาที่นิ่เยอย่าไม่สะทสะท้านอะไร และมอเลยไป้านหลัเา ำรวทุนายที่มาับผมในวันนี้
ไม่มีใรเลยสันที่ถูับมัแบบผม
ผมมอทุน้วยสายาผิหวั นี่ผมไว้ในมาไปใ่ไหม ถึไ้มีะารรมแบบนี้
“เพราะอะไรัน…ถึ?”ผมเอ่ยถาม่าปลาไปอย่าุอยู่ในอ ่าปลา็ระุยิ้มให้ผม
“เินไ…เินือทุสิ่ทุอย่าอผม…”
“ถ้าไม่มีเิน…ผม็ะไม่มีวามสุ…”นี่ือำพูอ่าปลา ่าที่ผมปลุปั้นมาเอับมือ ำพูอเาทำให้ผมพูอะไรไม่ออทำไ้เพียแ่นำ้าใน
พ่อรับ…เินือพระเ้าสำหรับนพวนี้รับ
พ่อผมเป็นนายำรวยศผู้พันและเป็นหัวหน้าอผมและหัวหน้าอนที่ทรยศรรยาบรรพวนี้้วย
“พวุ….”ผมพูไ้เพียแ่นี้ริๆ่อนะส่ายศีรษะไปมาอย่าพูอะไรไม่อออีแล้ว ผมุอไปหมแล้ว
“หึ…อย่าห่วแ่พล่ามอยู่…ถึเวลาายอมึแล้ว…”
“ไอ้าวเหนือ!!”ไอ้ปลิวว่าเสียเหี้ยม่อนะยปืนลูอสั้น่อมาที่ศีรษะอผมและำลัะเหนี่ยวไปืนแ่ทันในั้น
ลม็พาันพัโหมระหน่ำเ้ามาน้นไม้ใบไม้และ้นห้า่าพัปลิวไหวไปามแรลม
“ลมเหี้ยไรวะเนี่ย!!!”เสียอไอ้ปลิวสบถออมา่อนที่มันะยมือึ้นไปปิามันเพราะี้ฝุ่นมามายำลัปลิวว่อนอยู่ลาอาาศและร่าอมัน็ถลาปลิวไปามแรลมมหาศาลนี้รวมถึร่าอนอื่นๆ้วย
ผมึใ้ัหวะุลมุนนี้เป็นารหนีผมพาัวเอหันหลัวิ่หนีไปให้ไลาที่รนี้อย่าทุลัทุเลเพราะเือ้ายิบที่พันร่าอผมอยู่ทำให้ผมเลื่อนัวไ้อย่ายาลำบา
“โอ้ย!!”พยายามหลับาและัฟันสู้ับลมพายุที่ำลัพัอย่าบ้าลั่้านทานแรลมวิ่สวนลมึ้นไปทาทิศเหนือ
สิ่เียวที่ในหัวผมิไ้ในอนนี้ ือารที่ผมะ้อนำพาีวิอัวเอให้รอ รอเพื่อะไปบอวามริให้พ่อผมรับรู้ในารทรยศอนพวนี้ และวาล้านเลวและยานรพวนี้ออไปให้พ้นาประเทศนี้ะ
ึ
สวบบบบบบบบ
โฮ ฮา
“เห้ย!”ผมอุทานออมาอย่าใับเสียที่เเว่วมาามแรลม เสียู่ำรามอสัว์สี่าลายพาลอน
“แถวนี้มีเสือ้วยเหรอ?”ผมพึมพำ่ออีแ่เสียอมันัมาาทิศทาเหนือลม เเสว่า้นเสียมันำลัมุ่หน้าไปยัที่ที่ผมเพิ่ะวิ่ามานะ
ึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมไม่รอ้ารีบวิ่ฝ่าสายลมที่พัโหมระหน่ำนี่ไปอย่าอยาลำบาเพราะ้อหลับาวิ่และ้อทนสู้ับสายลมที่สวนทา
ึๆๆๆๆๆๆ
“วี๊!!!!!”
ปัๆๆๆๆๆๆ
เสียรีร้ออย่าทุ์ทรมานหลายเสียัแผและผสมผสานไป้วยเสียปืนลนับหลายสิบระบอที่ยิรัวอย่าไม่พััามไล่หลัผมมาทำให้ผมหันลับไปมอยั้านหลัอผม ็ทำให้ผมรับรู้ไ้ว่า เสียรีร้อหลายเสียนั่น ัมาานพวนั้น
นที่ทรยศประเทศาิและรรยาบรรอำรว
นี่ะเป็นบทลโทษอธรรมาิ ผมนึอบุาใริๆที่มีเสือผ่านมาทานี้พอีหรืออาะเป็นำหนาฟ้า็ไ้ที่มอบเวรรรมให้เินเร็วามทันพวมันไ้ับพลันแบบนี้
พรึบ
ุ๊บ
“โอ้ย!!”ผมร้อออมาอย่าเ็บปวที่ผมมัวแ่มอ้านหลันไม่ไ้มอเบื้อหน้าลับสะุิ่ไม้ที่เลื้อยึ้นไปามทาล้มลหน้าะมำไถลไปับพื้นิน
ุ๊บ
“โอ้ย…เ็บ…”ผมอุทานออมา่อนะ่อยๆยับัวพลิัวให้นอนหายอย่ายาลำบาเพราะร่าายอผมมันถูพันธนาาร้วยเือเส้นให่ที่ร่าท่อนบนอผมไว้อย่าแน่นหนา
ุ๊บ
“อะไอ้เหนือ!”เสียสั่นเรือเอ่ยึ้นทำให้ผมสะุ้ใรีบหันหน้าไปมอเ้าอเสียนั้นทันที่อนะ้อเบิาโึ้น้วยวามใับร่าายที่อาบโไป้วยเลือสีแสบนร่าอไอ้ปลิว
ที่อนนี้มันำลัถือปืน่อเล็มาที่ร่าายผม
ผม็รับรู้ไ้ว่าลมพายุมันไ้หยุลแล้วแ่ผม็้อใหยุเ้นไป้วย เมื่อเราเินทามาถึสิ่สุท้าย่อนที่ัวเอะาย
ทันในั้นไอ้ปลิวมัน็เหนี่ยวไปืนใส่ร่าอผมทันที
ปัปั
“เฮือ!”เสียลมหายใเฮือสุท้ายอผม่อนที่ม่านาอผมะปิล เพราะผมำลัะาย ไอ้ปลิวยิปืนลูอสั้นใส่ร่าายผมและทันในั้นร่าอมัน็โนเสือลายพาลอนัวให่เท่าหมีวายระโนเ้าหาร่าอมันเสือฟัร่าอไอ้ปลิวนศีรษะอมันาระเ็นออมาาร่า
เลือสีแสพุ่ระูส่ลิ่นเหม็นราวละลุ้ไปทั่วบริเวและเสือให่ัวนั้น็ัินร่าอไอ้ปลิวอย่าเอร็อร่อย่อนที่มันะ่อยๆย่าาทั้สี่าอมันเ้ามาหาผมแ่ผมลับหมสิที่เหลืออยู่น้อยนิอผมับลไปะ่อน
ผม็ะมีะารรมเียวันับไอ้ปลิวนั่นแหละ ือาย แ่ที่นี่มีเสือ้วยเหรอ เสือที่มันเรี้ยวราและผิแปลไปาเสือามสวนสัว์ทั่วๆไปน่ะ….เสือที่มันินนเป็นอาหาร
ความคิดเห็น