คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เดินทางกลับสู่ลิเบริโอ
ตอนนี้พวกเราอยู่บนรถไฟที่กำลังเดินทางกลับไปลิเบริโอ ฉันนั่งอยู่ข้างๆ พีค เเละพอร์โก้ก็อยู่ตรงข้ามเรา พีคนั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่างขณะที่พอร์โต้กำลังกินอาหารอยู่
ฮาเวิร์ด : ฉันดีใจที่สงครามจบลงเเล้ว
พีค : ในที่สุดก็ได้พักผ่อนสักที
ฮาเวิร์ด : เเต่ดูเหมือนว่าเธอจะพักผ่อนไวไปนะพีค ฉันเลยต้องอุ้มเธอขึ้นรถไฟ
พีค : ขอบคุณสำหรับเรื่องนั้นนะ
พอร์โก้ : เป็นภาพที่น่าสนใจเลยทีเดียวเมื่อเธอถูกฮาเวิร์ดอุ้มไว้บนหลังของเขา
เราได้ยินเสียงตะโกนมาจากอีกโบกี้นึง ที่อยู่ถัดไปไม้ไกลนัก ฉันจำเสียงนั้นได้ว่าเป็นเสียงโคลท์ หลังจากพวกเขาในโบกี้นั้นก็เริ่มตะโกนชื่อ กาบิ ออกมา
เจ้าหน้าที่มาเลย์ : จะไปทำให้มันหุบปากเองครับ
ผู้บัญชาการมากัธ : ให้สักคืนเเล้วกัน ทำเป็นหลับหูหลับตาซะ
ฮาเวิร์ด : พีค เธอให้เหล้าพวกเขาไปงั้นหรอ
พีค : ใช่เเล้ว
ฮาเวิร์ด : ทำไมหรอ
พีค : ดูเหมือนพวกเขาต้องการอะไรสักอย่าง
การนั่งรถไฟที่เหลือนั้นไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ทุกคน หลับไป เมื่อรถไฟมาถึงลิเบริโอ คนส่วนใหญ่ตื่นกัน พีคเป็น หนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่ตื่น กาบิ ก็เปิดประตูออกไป เธอรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้กลับบ้าน
ฮาเวิร์ด : พอร์โก้ไปก่อนเลย ฉันต้องปลุกพีค
พอร์โก้ : ก็ได้ อย่านานให้ละ (เเล้วเขาก็เดินออกไป)
ฮาเวิร์ด : พีค เธอต้องลุกขึ้น (เเตะไหล่เธอ)
พีค : ฉันเหนื่อย (เธอพึมพำ)
ฮาเวิร์ด : รถไฟกำลังจะออกเเล้วเธอต้องลุกขึ้น
พีค : ไม่ฉันจะไม่ลุกขึ้น
ฮาเวิร์ด : ก็ได้พีค
จากนั้นคุณก็อุ้มเธอขึ้นมาเเล้วอุ้มเธอลงจากรถไฟ
ฮาเวิร์ด : ฉันเริ่มคิดว่าเธออยากให้ฉันอุ้ม เพราะเธอขี้เกียจเดินลงมานะพีค
พีค : อาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้
พอร์โก้ : ฉันเห็นว่านายต้องอุ้มเธออีกครั้งนะ
ฮาเวิร์ด : ใช่
จากนั้นคุณก็เดินไปหานักรบฝึกหัด พีคก็ลงมาเดินเเทนที่จะให้คุณอุ้ม
พีค : ขอบคุณฮาเวิร์ด
ฮาเวิร์ด : ไม่มีปัญหาอยู่เเล้ว เธอว่างมั้ยโซเฟียฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ
โซเฟีย : ว่างค่ะ
คุณเดินไปเเล้วโซเฟียก็เดินตามหลังคุณ
ฮาเวิร์ด : พรุ่งนี้ฉันจะเริ่มฝึกเธอ
โซเฟีย : ได้เลยค่ะ
ฮาเวิร์ด : เธอสามารถไปบอกครอบครัวของเธอได้เเล้ว
โซเฟีย : โอเคค่ะ ลาก่อนคุณวิลเลียม
ฮาเวิร์ด : ลาก่อน
คุณเริ่มเดินไปที่บ้านของคุณ ทุกคนทักทายเริ่มครอบครัวที่นั่น พีคลืมไม้ค้ำยันของเธอ เเละเธอรีบวิ่งไป หาครอบครัวของเธอ ฉันหยิบไม้ค้ำยันของเธอขึ้นมา แล้วเดินไปหาเธอ ฉันแตะไหล่ของเธอ เธอหมุนตัวเเล้วหันมาหาฉัน แล้วฉันก็ยืนให้เธอ เธอกล่าวขอบคุณ เราแยกกันกลับบ้านกัน ฉันไปบ้านแล้วตรงไปที่โต๊ะทํางานเพื่อจะได้ทํางาน เกี่ยวกับกระสุนพิเศษ ฉันวิเคราะห์เกี่ยวมันมาสองสามชั่วโมง แล้วในที่สุดฉันก็ทำเสร็จและทำอาหารแล้วก็เข้านอน ตอนเช้ามีประชุมฉันจึงต้องลุกขึ้นมาระหว่างทางไปเจอ พอร์โก้ เราจึงตัดสินใจเดินไปประชุมด้วยกัน เรากำลังเดินขึ้น บันไดก็เจอกับ พีค ที่กำลังคลานอยู่สี่ขา พอร์โก เริ่มตกใจกลัวจนเกือบตกบันได เเต่ฉันคว้าเขาไว้ได้ เขากล่าวขอบคุณฉันหลังจากที่ช่วยเขาเอาไว้
พอร์โก้ : พีค เธอกำลังทำอะไรอยู่
พีค : สวัสดีตอนเช้าป๊อกโกะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้พวกคุณกลัว เเค่ฉันรู้สึกว่านี้มันเป็นธรรมชาติมากขึ้น
พอร์โก้ : โอเคเดินเเบบปกตินะพีค (เเล้วเขาก็เดินจากไป)
ฮาเวิร์ด : ฉันไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ที่เธอคลานเเบบนี้นะพีค เธอต้องการให้ฉันช่วยมั้ย (คุณยื่นมือออกมา)
พีค : ขอบใจนะวิลกี้ (เธอจับมือคุณเเล้วยืนขึ้น คุณหันตัวเเล้วกำลังเดินไปที่ห้องประชุม เเต่อยู่ๆคุณก็รู้สึกว่าหลังคุณหนักขึ้น เเละคุณเสียการทรงตัวจนเกือบจะล้มลง)
ฮาเวิร์ด : เธอกระโดดขึ้นหลังฉันงั้นหรอ
พีค : มันเป็นความผิดของนายเองที่หันหลังให้ฉันเเละฉันชอบเมื่อถูกนายอุ้มขึ้นหรือขี่หลังนายนะ
ฮาเวิร์ด : เห้ออออ ฉันเดาว่าครั้งต่อไปต้องระวังขึ้นอีก
จากนั้นคุณอุ้มเธอไปที่ที่ประชุมเมื่อคุณมาถึงและนั่งบนโซฟาขณะที่พีคขดตัวอยู่บนโซฟาเหมือนแมว(ฉันว่ามันเป็นภาพที่น่ารัก) หลังจากพบปะกับทุกคนฟมานานมาก ฉันก็ไปคุยกับซีคด้วยตัวเอง
ฮาเวิร์ด : ซีค ฉันขอคุยกับนายสักเรื่องได้ไหม
ซีค : แน่นอนนายต้องการอะไร
ฮาเวิร์ด : ฉันต้องได้รับอนุญาตเพื่อใช้สนามยิงปืนเพื่อที่ฉันจะได้ช่วยสอนผู้ที่จะสืบทอดพลังของฉันถึงวิธี ใช้ปืน
ซีค: ก็ได้ แต่นายต้องบอกฉันว่านักรบฝึกหัดคือ ใคร (เขาถอนหายใจกระดาษสองแผ่นแล้วยื่นให้ฉัน) แล้วใครล่ะ
โซเฟีย : โซเฟียมีบุคลิกของเธอที่สมบูรณ์แบบสำหรับ นักมือปืน ฉันเเละผู้บัญชาการ และโซเฟียต่างก็เห็นด้วย
ซีค: ฉันเห็นด้วยกับนายนะ
ฮาเวิร์ด : ขอบคุณ
คุณเดินออกไปเพื่อตามหาโซเฟีย และพบเธอพร้อม กับนักรบฝึกหัดคนอื่นๆ
ฮาเวิร์ด : โซเฟีย คุณตามฉันมาได้ไหม ต้องใช้เวลาในขณะนี้
โซเฟีย : โอเค
กาบิจะไปไหน.
ฮาเวิร์ด : ฉันเเต่มีเรื่องที่ต้องคุยกับโซเฟียนะ กาบิ เธอต้องมีสมาธิ เพื่อที่ฟัลโกจะไม่เเซงเธอก่อน
คุณเดินออกไปพร้อมกับโซเฟียเเละจูงมือเธอและกำละงจะออกจากประตู
ยาม: คุณต้องได้รับอนุญาตจึงจะออกไปได้ คุณหยิบกระดาษที่ถอนหายใจออกมาแล้วแสดงให้ พวกเขาดู
ยาม : ก็ได้ปล่อยพวกเขาออกไป
ประตูเปิดออก และคุณกับโซเฟียก็เดินออกไปและไป ยังสนามยิงปืนเมื่อคุณเข้าใกล้ยามอีกคน และหยุด คุณไว้มันเป็นเจ้าหน้าที่เฝ้าสนามยิงปืน
ยาม : หยุดโดยได้รับอนุญาตอย่างถูกต้อง เจ้าปีศาจเอลเดียนเข้าไปที่นี่ไม่ได้
เป็นอีกครั้งที่คุณดึงกระดาษถอนหายใจออกมาแล้ว แสดงให้พวกเขาเห็น พวกเขาจะให้คุณเข้าไป ตอนนี้พร้อมแล้ว คุณเริ่มสอนพื้นฐานใน การถือสไนเปอร์ให้โซเฟียเพื่อควบคุมการหายใจและวิธีติดตามเป้าหมายของคุณอย่างเหมาะสมหลังจากที่ คุณมอบให้เธอทดลองใช้ปืนของคุณ
ฮาเวิร์ด : ยิงให้ถูกเป้าหมาย (ห่างออกไป 1.5 ไมล์)
โซเฟีย: โอเค (จัดแนวการยิงแล้วยิงเสียงปืนสไนเปอร์ออกมา)
ฮาเวิร์ด : เธอควบคุมการหายใจได้อย่างสมบูรณ์แบบ และการยิงก็เข้าที่หัวตรงเป้า
หลังจากนั้น คุณได้สอนเคล็ดลับเพิ่มเติมแก่เธอ จาก นั้นใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเข้ากำจัดเป้าหมายจาก ระยะทางต่างๆ ความสูง และความเร็วลม
ยาม : ถึงเวลาที่พวกปีศาจจะออกไปแล้ว
ฮาเวิร์ด : โอเค ขอบคุณที่สละเวลา คุณและโซเฟียเริ่มเดินกลับค่ายกักกัน
ฮาเวิร์ด : สัปดาห์หน้าเราจะเข้าสู่การฝึกที่ยากขึ้น
โซเฟีย : โอเค
ฮาเวิร์ด : เธอเป็นมือปืนที่เก่งมาก ผ่านการฝึกฝนและมี เวลามากขึ้น เธอจะสามารถแข่งขันกับฉันหรือเอาชนะฉันได้
โซเฟีย : ฉันไม่คิดว่าจะเอาชนะคุณได้
ฮาเวิร์ด : ยังไม่ได้เกิดขึ้นเลยและลองดูสิ เรากลับมาแล้ว
ยามเปิดประตูเมื่อคุณเข้าไปในขณะที่ประตูเริ่มปิดอยู่ข้างหลัง คุณ คุณเดินโซเฟียไปที่บ้านของเธอเพราะมันดึกแล้ว เมื่อคุณมาถึง คุณบอกลาและเดินจากไปขณะที่คุณ กำลังเดินจากไป และถูกจับเเขน เมื่อคุณเห็นว่าใครจับเเขนคุณ นั่นคือพีค
พีค : ไปไหนมาทั้งวันก็หานายไม่เจอเลย ฉันเป็นห่วงนายเเทบเเย่
ฮาเวิร์ด : ฉันกำลังฝึกคนที่จะสืบทอดพลังของฉัน (คุณหน้าเเดง)
พีค : อย่างงี้นี้เอง เเล้วนายเลือกใครน่ะ
ฮาเวิร์ด : โซเฟียเธอเป็นอัจฉริยะเมื่อพูดถึงมือปืนและบุคลิกของเธอก็เข้ากันได้อย่างลงตัวมาก
พีค : โอเค (แล้วเธอก็กอดคุณเเล้วเริ่มเดินจากไป)
คุณยืนนิ่งขณะนึงเมื่อเธอกอดคุณ คุณตัดสินใจเดินกลับบ้านกับเธอด้วย เพราะบ้าน ของคุณอยู่ใกล้เธอเราเดินพูดคุยกันสองคนอย่างสนุกสนาน เมื่อเเสงจันทร์สะท้อนไปที่ใบหน้าที่งดงามของพีค เหมือนกับหัวใจของคุณได้เต้นช้าลงตอนนี้คุณไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างด้วยซ้ำสายตาของคุณถูกสะกดด้วยผู้หญิงที่สวยงดงามคนนี้ ก่อนที่จะถึงบ้านของเธอคุณได้เรียกเธอ
ฮาเวิร์ด : เฮ้ พีคฉันมีเรื่องที่จะบอกเธอ (คุณเรียกเเละมองไปที่ใบหน้าเธอ)
พีค : มีอะไรงั้นหรอวิลกี้ (เธอหันมาด้วยรอยยิ้ม)
ฮาเวิร์ด : รอยยิ้มของเธอทำให้ฉันหยุดนิ่งไปพักนึง ฉันอยากจะบอกว่า ฉั…ฉันชอบเธอนะพีค (คุณกล่าวด้วยสีหน้าที่เขินอายเเล้วถูหลังคอ)
พีค : ยืนอึ้งเเล้วอยู่ๆเธอก็หน้าเเดงขึ้นมา ในที่สุดนายก็พูดคำนี้ออกมานะฮาเวิร์ด
ฮาเวิร์ด : นี้มันหมายความว่าเธอก็ชอบฉันงั้นหรอ
พีค : ใช่ ฉันชอบนายฮาเวิร์ด ฉันชอบนายตั้งเเต่ที่เรายังเป็นนักรบฝึกหัด (เธอกล่าว)
ฮาเวิร์ด : พีค เธอตกลงที่จะคบกับฉันไหม คุณทำให้ฉันมีความรู้สึกดีๆเเละอบอุ่นเมื่อฉันอยู่กับคุณ
พีค : ตกลงฮาเวิร์ด (เธอพูดด้วยสีหน้าที่เเดงเเล้วตัวเธอเริ่มอยู่ไม่นิ่ง)
ขณะนั้นเราสองคนได้ยืนเงียบเเละเขินอาย เเสงจันทร์ได้สาดส่องมาที่เราสองคน อยู่ๆร่างกายของคุณก็ขยับเข้าหาพีค ใบหน้าของคุณค่อยๆ เลื่อนลงเข้าหาใบหน้าของเธอ คุณกำลังจะจูบเธอเเต่เธอดันจูบคุณก่อน คุณตกใจเเละไม่คิดว่าเธอจะทำเเบบนี้
เราทั้งสองจูบกันฉันรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นจูบที่ยาวนานมาก คุณเดินมาส่งเธอที่บ้านเเละบอกลาเธอเเต่ก่อนเธอจะเข้าบ้าน คุณได้จุ๊บเเก้มเธอไปหนึ่งที ก่อนที่จะเดินกลับบ้าน พีคยืนหน้าเเดงเป็นมะเขือเทศอยู่หน้าบ้าน เเละคุณเริ่มเดินกลับบ้าน คุณเปิดประตูบ้านพร้อมกับมองในบ้านที่ว่างไร้คนในครอบครัว ที่เป็นเเบบนี้มาหลายปีเเล้ว เพราะคุณไม่ครอบครัวเหลืออยู่ เเต่ตอนนี้คุณมีพีคเเละเพื่อนๆเเล้ว มันไม่มีอะไรที่จะทำให้คุณไม่เหงาต่อไป
คุณได้นอนลงบนเตียงเเล้วนึกถึงตอนที่พีคจูบคุณ คุณหน้าเเดงก่อนที่จะหลับลงในคืนนี้
ความคิดเห็น