คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหนือชิอากิยังมีซึบากิ
วันหยุดสุดสัปดาห์หอพักหญิงแห่งนี้แทบที่จะไม่มีคนอยู่ ถ้าหากจะมีคนที่อยู่ตอนสุดสัปดาห์นั้นก็มีเพียงแค่พวกที่มีงานจะต้องทำให้เสร็จ
นานะและอายาโกะสองสาวเพื่อนซี้ไปปีนเขาเกือบจะทุกครั้งที่หยุด
ชิอากิก็กลับบ้านของตนเกือบทุกครั้งเช่นกัน
แต่เด็กสาวตัวเล็กๆที่บ้านอยู่ไกลจากที่นี่อาทิตย์นี้ตัดสินใจที่จะไม่กลับบ้านได้แต่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นล่างกับผู้ที่ไม่ได้กลับเหมือนตนอีก 2-3 คนก่อนที่จะเดินไปยังตู้โทรศัพท์
“ฮัลโหล หม่าม๊าเหรอ? อาทิตย์นี้หนูไม่กลับนะคะ...........เหตุผลก็...” เด็กสาวคนนี้ไม่รู้ว่าจะตอบปลายทางอย่างไรเมื่อถูกถามถึงเหตุผลที่ไม่กลับบ้าน
ตึก มือที่ใส่แหวนทับทิมไว้ที่ข้างซ้ายวางลงบนเครื่องโทรศัพท์และหยิบหูโทรศัพท์จากมือของเด็กสาวขึ้นมาพูดตอบกลับไป
“ขอโทษค่ะคือชั้นเป็นรุ่นพี่ของทาช่า อาทิตย์นี้เราจะไปเที่ยวกันค่ะ........ค่ะ......จะดูแลอย่างดีเลยค่ะ.......ขอบคุณค่ะ” เจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครแต่เป็นเจ้าของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยตัวนี้นี่เอง
“เอาล่ะทีนี้เธอก็ไปกับชั้นได้แล้วนะ ทาช่า” เจ้าของไม่รอให้สัตว์เลี้ยงตัวน้อยตอบก็จับมือเล็กๆเหมือนกับเด็กพามายังหน้าประตูของหอพัก
“เอ่อ........จะพาชั้นไปไหนเหรอคะ? คุณชิอากิ” ผู้ที่ถามเหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อย
“ก็ไปเที่ยวบ้านชั้นไงเดี๋ยวคนขับรถก็มาแล้ว” ผู้ที่ตอบหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะมีรถสปอร์ตสีแดงวิ่งมาอย่างเร็วและจอดที่หน้าหอพัก
“เฮ้ ชิอากิขึ้นมาสิ” ผู้ที่ออกมาจากรถส่งเสียงเรียกอีกฝ่ายก่อนที่จะลงมายืน
ผู้ที่ขับรถคันนี้มานั้นใส่แว่นกันแดดสีชา เสื้อแขนกุดสีเทาเปิดเว้าหลัง กระโปรงสั้นเหนือเข่าสีขาวและรองเท้าส้นสูงสีดำ ผมสีน้ำตาลหยักโสกถูกรวบเอาไว้ข้างหลัง
“ขับรถได้น่ากลัวอีกแล้วนะ พี่ซึบากิ”
“ไม่เห็นน่ากลัวเลยแค่ร้อยกว่าเอง.......แล้วนั่นแขกตัวน้อยหรือไงกันจ้ะ ชิอากิ” ผู้ที่พูดถามน้องสาวของตนและส่งยิ้มให้กับเด็กสาว
“ม.....โมโมมิสึ ทาช่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เด็กสาวแนะนำตัวอย่างประหม่าแต่ก็สร้างเสียงหัวเราะให้กับอีกฝ่ายไม่น้อย
“ ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้น โอโทจิ ซึบากิ พี่สาวของแม่หนูน้อยชิอากิคนนี้” ซึบากิพูดแล้วก็ยิ้มด้วยหางตาไปทางอีกฝ่าย
“พี่ซึบากิ ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชั้นแบบนั้น” อีกฝ่ายทำท่าทางไม่พอใจและเดินไปยังรถสปอร์ตสีแดงที่จอดอยู่ด้านหน้าแต่ก็ไม่ลืมที่จะจูงมือสัตว์เลี้ยงไปด้วย
“จ้า จ้า” ซึบากิตอบและเดินไปนั่งยังที่นั่งคนขับ ก่อนที่จะสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างเร็วจนเสียงบดยางกับพื้นถนนดังลั่น
ไม่นานทั้งสามคนก็มาถึงยังบ้านของตระกูล โอโทจิ บ้านที่ใหญ่จนเรียกได้ว่าปราสาท
สองพี่น้องลงมาจากรถด้วยท่าทางที่ปกติแต่เด็กสาวที่ทั้งสองคนมาด้วยนั้นกลับไม่ลงมาจากรถ
“ฮะ ฮะ สงสัยขาสั่นจนเดินไม่ได้แล้วมั้ง?” ผู้ที่เป็นคนขับรถนั้นถอดแว่นกันแดดสีชาออกเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจ
“เอ้า ลงมาสิขาสั่นจนก้าวขาไม่ออกใช่ไหมล่ะ? ตอนแรกที่นั่งชั้นก็เป็นแบบนี้เหมือนกันเดี๋ยวก็ชิน” ผู้ที่ถามยื่นมือมาให้อีกฝ่ายจับ
“ขอบคุณค่ะ” เด็กสาวหน้าแดงก่ำก่อนที่จะจับมืออีกฝ่าย
“เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ชิอากิดูห่วงคนอื่นขนาดนั้น น่าสนุกดีจัง” ผู้ที่เดินเข้าไปก่อนนั้นยืนมองอีกสองคนอยู่หลังบานประตู
“ว้าว” เสียงร้องด้วยความทึ่งกับภายในบ้านดังขึ้น
“ยืนทำอะไรน่ะ ทาช่า ขึ้นมานี่สิ” เสียงของเจ้าของเรียกสัตว์เลี้ยงตัวน้อยให้เดินขึ้นไปยังชั้น 2
“มาทางนี้” เสียงเรียกเด็กสาวนั้นดังออกมาจากห้องที่อยู่ด้านในสุดของทางเดิน
ภายในห้องนั้นมีเพียงพี่สาวของผู้ที่เรียกชื่อตนนั่งอยู่บนที่นอนขนาดใหญ่เท่านั้น
ผู้ที่นั่งอยู่นั้นยิ้มให้กับแขกตัวน้อยและชี้เข้าไปในตู้กระจกที่เปิดบานแระจกได้
“มานั่งนี่สิ แม่หนูน้อย” ซึบากิตบที่นอนข้างๆกับที่ตนเองนั่งเป็นการเชิญชวนให้ไปนั่งตรงนั้น ผู้ที่ถูกเรียกก็ลงไปอย่างว่าง่าย
“ดีมากๆ เป็นเด็กดีมากเลย” ด้วยใบหน้า คำพูดและการกระทำคล้ายคลึงกับผู้ที่ตนเองชอบอดทำให้เด็กสาวผู้นี้หน้าแดงไม่ได้
“ผมสีนี้สวยดีนะ เส้นผมเองก็นิ่มแล้วก็เล็กเหมือนกับเส้นไหมเลย ดวงตาก็สีเขียวมรกตเข้ากับเธอมากเลยเหมือนกับลูกแมวที่ซึบากิเคยเลี้ยงตอนเด็กๆมากเลยนะ” ผู้ที่พูดนึกถึงภาพของน้องสาวตนเองร้องไห้ที่ลูกแมวสีขาวมีขนสีน้ำตาลแดงเป็นลาย ตาสีเขียวที่ตนให้เป็นของขวัญวันเกิด 10 ขวบตายและตนเองก็เป็นผู้ที่ฝังแมวนั้นกับมือ
“......กิคะ.....คุณซึบากิคะ? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” เด็กสาวเป็นห่วงผู้นั่งอยู่ด้านข้างเพราะอยู่ๆก็ทำท่าทางเหม่อลอย
“อ๊ะ เปล่าไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ” ผู้ที่ตอบมองหน้าของเด็กที่อยู่ตรงหน้าและมองน้องสาวของตนที่หันมามองตนเองกับผู้ที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะหันกลับไปด้วยท่าทางที่ไม่สนใจ
อ๋อ....อย่างนี้นี่เอง เด็กคนนี้เข้าใจชิอากิสินะ ผู้ที่คิดยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะคว้าคนข้างๆเข้ามากอดเหมือนกับกอดตุ๊กตา
“ว้าย!!” เด็กสาวในอ้อมกอดส่งเสียงร้องออกมาด้วยคนตกใจ
“เธอนี่ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารักนะ คืนนี้สนใจมานอนกับพี่ไหมจ๊ะ ลูกแมวน้อย” ผู้ที่พูดไม่ได้หมายความอย่างที่พูดแต่ก็สามารถยั่วอีกฝ่ายที่ทำท่าทางไม่สนใจได้ไม่น้อย
ฉึบ แขนเรียวของเจ้าของดึงสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆออกมาจากอ้อมแขนของคนตรงหน้าอย่างกับว่าสิ่งที่ตนเองอุ้มอยู่นั้นไร้ซึ่งน้ำหนัก
“พี่ซึบากิ อย่ามายุ่งกับของของคนอื่นได้ไหม?” เจ้าของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“แหมๆ พี่ก็แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง งกจังเลยนะ คุณน้องสาว” นิ้วมือเรียวยาวปิดบังรอยยิ้มของผู้ที่พูดเอาไว้
“ก็ชั้นไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของชั้นนี่นา” ผู้ที่ปกติทำตัวเหมือนผู้ใหญ่นั้นตอนนี้กลับแสดงท่าทางเหมือนเด็กที่หวงแหนของเล่นชิ้นโปรด
“จ้า จ้า ก็อยากมีสัตว์เลี้ยงน่ารักทำไมล่ะ” ผู้ที่พูดเดินเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับน้องสาว
“จะบ้ารึไงกันน่ะ พี่ซึบากิ” ร่างบางพูดตอบออกมาเบาๆ
“เหรอ? งั้นขอยืมตัวเด็กคนนี้หน่อยนะ” ซึบากิเอื้อมมือมาลูบหัวสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของน้องสาวก่อนที่จะจูงมือออกจากห้อง
“แต่ว่าคุณชิอากิล่ะคะ” “ไม่เป็นไรหรอกน่า อีกอย่างชิอากิก็ไม่ชอบเรื่องอย่างนี้ซะด้วยสิ” รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาที่มุมปากของผู้ที่พูดสร้างความงุนงงให้เด็กสาวเป็นอย่างมาก
“ว่างแผนอะไรเอาไว้อีกล่ะเนี่ย” ร่างบางที่ยืนอยู่คนเดียวเอ่ยพูดกับตนเองเบาๆ
ผ่านไปครู่หนึ่งใหญ่ๆทั้งคู่ก็ยังไม่กลับมายังห้องนี้ เจ้าของห้องจึงได้เริ่มสงสัยและเดินไปยังห้องด้านข้างที่ทั้งคู่อยู่
“อ๊า!!” เสียงของเด็กสาวร้องขึ้นมาทำให้ผู้ที่กำลังจะเปิดประตูนั่นหยุดชะงักและลองแนบหูไปฟัง
“คุณซึบากิคะ ตรงนั้นไม่ได้นะคะ!!” “อ้าว ก็ต้องทำตรงนี้ไม่ใช่เหรอ?” เสียงที่ได้ยินนั้นคือบทสนทนาแปลกๆ
“อ๊ะ!! แต่ว่าถ้าหากทำอย่างนั้นมือคุณก็จะเลอะนะคะ” “ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวค่อยล้างก็ได้”
“คุณทำอย่างนี้ครั้งแรกเหรอคะ?” “อืม ปกติมีแต่คนทำให้น่ะ ชั้นเพิ่งจะเคยทำเองครั้งแรกเลยนะเนี่ย”
“แต่ว่าครั้งแรกคุณก็ทำเก่งจังเลยค่ะ” “งั้นเหรอ ดีจัง” บทสนทนาที่ทำให้ผู้ที่แอบฟังอยู่นั้นงุนงงและหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
ปัง!! ร่างบางเปิดบานประตูไม้ออกอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด ทั้งคู่นั้นกำลังนั่งดื่มชาและแกะเปลือกลูกเกาลัดหวานกันอยู่
“อ้าว ว่าไงชิอากิมาแล้วเหรอ? มานี่สิ” รอยยิ้มอย่างพอใจกับท่าทีของน้องสาวที่ตนเองนั้นได้ตรงกับคำนวณเอาไว้ทุกอย่าง
“คุณชิอากิมาทานเกาลัดหวานด้วยกันสิคะ ชั้นกับคุณซึบากิแกะเอาไว้เยอะเลย” ใบหน้าของผู้ที่พูดยังคงไร้เดียงสาและไม่ได้รู้สึกอะไรกับท่าทางของอีกฝ่าย
นัยน์ตาสีเขียวมรกตกลมใสดูไร้เดียงสามองตาสีดำสนิททำให้อีกฝ่ายไม่สามารถที่จะโกรธลง
“นั่งลงกินเกาลัดด้วยกันดีกว่าน่า ชิอากิ” ซึบากิปลายหางตามองน้องสาวของตนที่ทำท่าทางฉุนเฉียว
“อ้าม” ผู้ที่พูดนั้นหยิบเกาลัดที่ปอกเปลือกแล้วในจานขึ้นมาป้อนน้องสาวของตนที่ลงนั่งบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้างๆ
“..........” ชิอากิอ้าปากรับเกาลัดที่ถูกป้อนและมองหน้าของพี่สาวของตนที่ท่าทางสนุกกับปฏิกิริยาของตนเอง
“อ๊ะ!! คุณชิอากิหน้าแดงด้วย น่ารักจัง” เสียงใสของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยพูดด้วยท่าทางสนุกสนาน
“จริงด้วย ปกติเธอแทบจะไม่เคยหน้าแดงเลยนี่นาเป็นอะไรรึเปล่า?” ซึบากิหัวเราะและวางมือลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย
“ชั้นไม่ได้เป็นอะไรน่า” ร่างบางพูดและปัดมือของอีกฝ่ายออก
“แน่เหรอ? ชิอากิ” ทันทีที่ถูกปัดมือออกร่างกายท่อนบนของซึบากิก็เคลื่อนตัวเข้ามาสวมกอดน้องสาวเอาไว้และลูบเส้นผมสีนิลยาวไปมา
“ปล........ปล่อยนะพี่ซึบากิ ปล่อยสิ” ผู้ถูกกอดนั้นหน้าแดงขึ้นและดันร่างของอีกฝ่ายออกไป
“เขินหรือไงกันจ๊ะ? ชิอากิปกติเธอจะตีหน้าตายนี่นา..หรือว่า......เธอน้องหนูคนนี้งั้นเหรอจ๊ะ” ร่างบางที่ผละออกจากน้องสาวหันไปกอดเด็กน้อยอีกที่นั่งอยู่ข้างๆ
“แก้มก็นิ่ม ตัวก็เล็ก บริสุทธิ์ไร้เดียงสา น่ารักแบบนี้เธอก็เลยหวงแล้วก็รักมากใช่ไหมล่ะ? ชิอากิ” ผู้ที่พูดนั้นใช้นิ้วกดลงไปที่แก้มใสสีชมพูของเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของตน
“.........” เด็กน้อยในอ้อมแขนนั้นไม่ได้พูดอะไรแต่ว่าใบหน้านั้นแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ
“พี่ซึบากิ เดี๋ยวสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆของชั้นก็ตายหรอก หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้วนะนั่นน่ะ”
“อ้าว โทษที โทษที” วงแขนนั้นคลายออกจากร่างเล็กที่ใบหน้านั้นแดงก่ำไม่ต่างอะไรจากลูกมะเขือเทศ
“ว่าแต่วันนี้เรามาดื่มกันอีกไหม? ชิอากิ” ร่างบางถามและหยิบขวดไวน์แดงกับแก้วไวน์ออกมาจากมินิบาร์ที่อยู่ตรงมุมห้อง
“OK OK แต่ว่าดื่มตั้งยังเที่ยงอยู่เลยนี่อ่ะเหรอ? พี่ซึบากิ” ผู้ที่นั่งอยู่ถามพี่สาวของตนที่กำลังเลือกขวดไวน์แดง
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา อีกอย่างชั้นมีน้ำผลไม้ 100%ให้แขกตัวน้อยของเราด้วยนะ” มือของผู้ที่พูดนั้นเปิดตู้เย็นขนาดเล็กบนพื้นเผยให้เห็นเครื่องดื่มต่างๆที่ถูกจัดไว้ภายในอย่างเป็นระเบียบ
“นึกว่าพี่จะให้สัตว์เลี้ยงของชั้นกินไวน์ซะแล้วสิเนี่ย” ชิอากิพูดแล้วลูบหัวสัตว์เลี้ยงของตน
“เอ่อ.....ให้ชั้นช่วยถือนะคะ คุณซึบากิ” ร่างเล็กลุกออกจากที่นั่งและเดินไปยังที่ที่พี่สาวของเจ้านายตนยืนอยู่
“อืม เธอถือแค่น้ำผลไม้ขวดนี้ก็พอนะ แม่ลูกแมวน้อย” ร่างสูงตอบและยื่นขวดแก้วใสที่ใส่น้ำผลไม้เอาไว้จนเต็มกับเด็กตรงหน้า
“แต่ว่าพี่ซึบากิ วันนี้ร้อนจะตายชั้นขอไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน แช่ไวน์เอาไว้ด้วยล่ะ” ว่าแล้วร่างที่นั่งอยู่นั้นก็เดินออกจากห้องของพี่สาวตนเองไปพร้อมกับจูงมือสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่วางขวดน้ำผลไม้แทบจะไม่ทัน
“ฮะ ฮะ ทีกับคู่แฝดยังไม่หวงขนาดนี้เลยนะเนี่ย” ร่างบางหัวเราะแล้วพูดกับกับตนเองก่อนที่จะวางของในมือและเดินตามทั้งคู่ไปที่ห้องอาบน้ำ
“หน้าอกเธอใหญ่ขึ้นอีกแล้วเหรอ? ชิอากิ”
“ยุ่งน่า!!” ผู้ถูกถามพูดเสียงดังตอบกลับไปเพราะมือของผู้ที่ถามนั้นยื่นมาเกือบถึงหน้าอกของตนเอง
“อายทำไมล่ะ? ชิอากิ เมื่อก่อนเราก็อาบด้วยกันตลอดนี่นา”
“นั่นมันตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไงกันน่ะ พี่ซึบากิ” ผู้ที่พูดนั้นหน้าเริ่มแดงผิดกับอีกฝ่าย
“ฮะ ฮะ พวกเราน่ะยังดีนะแต่ดูแม่ลูกแมวน้อยสิ คัฟ AA แน่เลย”
“ว๊าย!!” สัตว์เลี้ยงตัวน้อยส่งเสียงร้องด้วยความตกใจออกมาทันทีที่ซึบากิลูบหน้าอกของตน
“แบนเรียบจริงๆด้วยสิ ชั้นว่าชั้นหน้าอกเล็กแล้วนะเนี่ย” ชิอากิพูดและลูบหน้าอกของสัตว์เลี้ยงตัวน้อย
“แน่เหรอจ๊ะ? ชิอากิ” สายตาที่เหล่มองหน้าอกอวบอิ่มของน้องสาวทำให้ผู้ที่ถูกมองรีบใช้มือทั้งสองข้างปิดเอาไว้
“ใครจะไปใหญ่แบบพี่ล่ะ นั่นคัฟ C รึ D กันแน่เนี่ย” ผู้ที่ถูกมองพูดย้อนอีกฝ่ายที่ไม่ได้เขินอายกับการไม่ปกปิดหน้าอกเลยแม้แต่น้อย
“ความลับ แต่ว่าเธอก็คัฟ B ไม่ใช่หรือไงกันน่ะ?เล็กตรงไหนกันจ๊ะ แม่หนูน้อย”
“............” เด็กสาวไม่ได้พูดออกมาได้แต่มองสองสาวพี่น้องกำลังหยอกล้อกันเรื่องเนินเนื้อสวยบนร่างกาย จนอดที่จะหน้าแดงไม่ได้
รูปร่างเรานี่เหมือนกับเด็กประถมจังเลยแฮะ เด็กสาวหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเปรียบเทียบรูปร่างเหมือนเด็กของตนเองกับรูปร่างที่ได้สัดส่วน สวยได้รูป ดูเย้ายวน เป็นผู้ใหญ่ ไม่ว่าใครเห็นหรือว่าได้สัมผัสจะต้องหลงใหลเหมือนกับต้องมนต์สะกดของสองสาวด้านหน้าตน
ความคิดเห็น