คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สารภาพรัก
หลังจากเรื่องราวได้ผ่านไปพอสมควร ตัวของเขาที่ทำหน้าที่เป็นชาโดว์และหัวหน้าของพวกอัลฟ่านั้นตัวของซิดนั้นก็รู้สึกว่ามันช่างผ่านไปเร็วจริงๆสินะ เอาเถอะถึงตัวเขาจะเป็นหัวหน้าของพวกเธอก็ตามแต่ว่าตัวซิดก็ชอบทำตัวสบายๆ ส่วนมากก็คอยพูดคุยตามปกติ…ตัวเขาจะเริ่มทำตัวเป็นหัวหน้าก็ต่อเมื่อกลายเป็นชาโดว์เพียงเท่านั้นแหละนะ
"ชาโดว์" อัลฟ่าได้เรียกชื่อของเขาขึ้นมา ทำให้ชาโดว์ได้หันไป "หือ…"
"ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องแยกจากคุณแล้วล่ะ" อัลฟ่าได้จบไปแล้วชาโดว์ได้นิ่งไปชั่วขณะนึงก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินไปหาอัลฟ่าพร้อมกับกอดร่างของเธอเอาไว้ "งั้นเหรอ…ถึงวันที่ต้องไปแล้วสินะ"
ตัวของซิดนั้นรู้อยู่แล้วล่ะ ในสักวันเธอจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจึงได้ออกเดินทางไปในสักวันนึงแต่ว่าในฐานะหัวหน้าของพวกเธอแล้วนั้นก็ขอทำหน้าที่ให้สมกับเป็นหัวหน้าของพวกเธอหน่อยก็แล้วกัน
ก่อนที่อัลฟ่าจะจากไปอยู่นั้น ตัวของซิดก็ได้พูดกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายแก่พวกเธอ "นี่ พวกเธอน่ะรักษาตัวให้ดีด้วยล่ะ"
แต่แล้วเมื่อซิดได้กล่าวคำร่ำลาสั้นๆเท่านั้นเอง เขากลับได้เห็นหยดน้ำตาได้ไหลออกมาจากพวกเธอ…ซึ่งซิิดเห็นก็ได้แต่ยิ้มรับก่อนจะเดินหันหลังให้พวกเธอเพียงเท่านั้นเอง และหลังจากนั้นตัวของซิดก็ไม่ได้เจอกับพวกเธอตั้งแต่นั้น….
3 ปีต่อมา…ตัวของเขาก็อายุมากพอที่จะได้ไปเรียนโรงเรียนนักดาบเวทย์มิดการ์ที่เดียวกับพี่สาวของเขาแล้วนั่นเอง ซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมาอย่างยาวนานและรวบรวมนักเรียนจากทั้งในประเทศและต่างประเทศเอาไว้ แต่ว่า…
เนื่องจากเป็นสังคมชนชั้นกลางตัวประกอบแบบซิดก็เลยเข้ามาเรียนได้ แต่การดูแลก็อยู่ในระดับตัวประกอบเท่านั้นแหละนะ พวกบ้านนอกก็ไปพักที่อพาร์ตเมนท์ถูกๆแถบชานเมืองงั้นเหรอ
อื้ม สังคมชนชั้นโดยแท้จริงๆ ซิดได้คิดขึ้นมาในใจก็นี่แหละนะ สังคมในยุคกลางน่ะ
อย่างน้อยที่โชคร้ายก็ยังพอมีโชคอยู่บ้างที่ได้เพื่อนที่เป็นตัวประกอบโดยแท้เหมือนกันเด๊ะ ซึ่งมีชื่อว่าเฮียวโระกับจากะ
"ว่าแต่จำเกมส์ลงทัณฑ์ที่จะลงโทษคนที่ได้คะแนนสอบเมื่อวานน้อยที่สุดได้อยู่ใช่ไหม" "ต้องรักษาสัญญานะครับ"
"รู้แล้วล่ะน่า" แล้วเกมส์ลงทัณฑ์ที่ว่าก็คือ…การสารภาพรักต่อไอดอลของโรงเรียนแล้วถูกเมินอย่างใส่อย่างไม่ใยดี ให้ตายสิมาทำอะไรแบบนี้เนี่ย น่าเบื่ออยู่เหมือนกันนะ
และอีกฝ่ายที่ต้องสารภาพรักนั้นก็คือ….เจ้าหญิงอเล็กเซีย มิดการ์
พอซิดได้เดินมาถึงโรงเรียนก็เห็นแล้วล่ะว่ากำลังมีคนกำลังสารภาพรักกับเจ้าหญิงอเล็กเซียอยู่ตรงสวนหน้าโรงเรียนเข้าแต่สุดท้ายเธอก็ตอบกลับแบบเรียบง่ายและสุภาพอย่างคำว่า "ฉันไม่สนใจค่ะ" เท่านั้นแหละทุกคนที่โดนเข้าไปก็ช็อคไปตามๆกัน
แค่คิดก็รู้แล้วล่ะว่ายังไงหล่อนก็ปฏิเสธคนอย่างเราอยู่แล้วล่ะนะ แต่ช่างเถอะมันก็แค่เกมส์เท่านั้นแหละ
ณ เย็นวันนั้นเอง
ตัวของซิดก็ได้เดินมาต่อหน้าของเจ้าหญิงอเล็กเซีย "เอ่อ ชอบมากเลยครับ ได้โปรดคบกับผมทีเถอะ" ซิดก้มตัวโค้งลงเล็กน้อยพร้อมกับยื่นมือไปหาอเล็กเซียแถมยังพูดด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบยิ่งกว่าแผ่นกระดานซะอีก
แน่นอนว่าไม่มีรับคำสารภาพอันแบ่นราบแบบนี้อย่างแน่นอน
"เข้าใจแล้วค่ะ" อเล็กเซียได้ยื่นมือมาจับที่นิ้วของซิด
"เอ๊ะ??" ซิดได้เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับทำที่หน้าโครตที่จะเหวอออกมาแทบจะทันที
"ฉันรอคนแบบนายอยู่เลย ฝากตัวด้วยนะ" อเล็กเซีย
"เอ่อ…ครับ" ซิดได้ตอบรับก่อนที่จะรู้ตัวว่า ตัวเองดันโดนตอบรับเสียแล้วพร้อมกับคิดขึ้นมาในใจแทบจะทันทีว่า แล้วไหงทีตูถึงได้ตอบตกลงล่ะฟะ!!!
และในตอนเช้าวันต่อมา….นั้น วันที่ตัวของเขาจะได้กินมื้ออย่างปกติสุขแต่กลับโดนนักเรียนทุกคนจ้องมองมายังตัวเขาดูเหมือนข่าวที่ว่าตัวของเขาจะคบกับเจ้าหญิงอเล็กเซียดูเหมือนจะแพร่เร็วเกินไปซะแล้วนะ
และก็ได้มีเจ้าหญิงอเล็กเซียได้เข้ามานั่งข้างๆอีก ทำเอาบรรยากาศในโรงอาหารดูอึกอัดไปเลยแต่ว่าซิดก็แก้สถาการณ์นั้นโดยการทำตัวหน้าด้านไปตลอด…จนกระทั่งช่วงบ่ายของวันนั้นก็ได้มีภาคปฏิบัติเป็นวิชาสำนักบุชินแห่งเมืองหลวง
"แน่นอนว่าตัวของเขาก็ถูกลากให้ไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย ตั้งแต่วันนี้ไปจะมีเพื่อนคนใหม่มาเรียนด้วยนะ" อาจารย์เซน่อนได้แนะนำตัวของซิดให้ทุกคนในชั้นเรียนได้รู้
"ซิด คาเกโน่ครับ ฝากตัวด้วยนะครับ" ซึ่งซิดก็ก้มหัวลงพร้อมกับเงยหน้าชายตามองอาจารย์เซน่อนเล็กน้อย ก่อนที่ซิดจะเริ่มฝึกซ้อมดาบกับอเล็กเซีย
"เป็นดาบที่ดีนะ" อเล็กเซียได้ชื่นชมดาบของซิด
"ขอบใจ" ซิดก็ตอบรับไปพลางยืดเส้นยืดสายด้วยความเมื่อยไปด้วย
"แต่เป็นดาบที่ฉันเกลียด" อเล็กเซียได้เอ่ยจบก่อนจะมีอาจารย์เซน่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ แต่ดูจากการตอบรับของเธอและสายตาของเธอที่มีต่อเซน่อนจะอยู่ในระดับเหม็นขี้หน้าไปเลยล่ะ
"งั้นก็ขอสรุปนะว่า เธอไม่อยากจะหมั้นกับอาจารย์เซน่อนก็เลยอยากจะได้ไม้กันหมาใช่ไหมล่ะ" ซิดได้เอ่ยในขณะที่กำลังนั่งคุกคางไปกับดาบด้วยอาการเซ็งแบบสุดๆเลย "เพราะงั้นเลยเลือกคบขุนนางชั้นต่ำที่น่าจะควบคุมง่ายอย่างผมแทน"
"อืม ใช่แล้ว" อเล็กเซีย
"โทษทีนะ แต่ว่าผมอยากจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวของพวกเธอด้วย" ซิดแค่เห็นเรื่องราวกับปวดหัวจะแย่อยู่แล้วล่ะนะ จนอเล็กเซียก็หันมาแซวเขาไปด้วย "เป็นแฟนกันแท้ๆเย็นชาจังเลยนะ"
"แค่ในนามไม่ใช่เหรอ" ซิดตอบกลับออกไป แต่ก่อนที่อเล็กเซียกลับออกไป "เรื่องนั้นก็พอกันไม่ใช่ทั้งคู่เหรอจ๊ะ ซิด คาเกโน่คุงผู้มาสารภาพรักเพราะเกมลงทัณฑ์"
ก่อนที่เธอจะร่ายยาวตั้งแต่ไปเค้นความลับจากพวกเพื่อนแถมยังบอกไปว่าถ้าเกิดเขาเลิกไปอีกก็ทำให้ชีวิตในโรงเรียนในอนาคตของเขาได้จบเห่ไปแน่ๆเลยล่ะ
"ยังไงซะ ช่วยแกล้งเป็นแฟนต่อไปก็แล้วกันนะ จนกว่าผู้ชายคนนั้นจะตัดใจ" อเล็กเซีย
"จะตัดใจยังไงนะ ผมก็คงไม่มีความสามารถพอ" ซิด
"รู้หรอกน่า ก็แค่ถ่วงเวลาไว้ก็พอที่เหลือ เดี๋ยวฉันหาทางจัดการเอง" อเล็กเซีย
"รู้สึกถึงลางร้ายเลยแฮะ" ซิดแค่เห็นก็รับรู้ได้ถึงลางร้ายที่กำลังจะมาหาเขาเป็นแน่เลย ก่อนที่อเล็กเซียจะรู้สึกรำคาญกับคำบ่นของซิดเต็มทีแล้ว "พูดมากน่ารำคาญจริงๆ"
ก่อนที่จะโดดเหรียญไปบนพื้นในชั่วพริบตานั้นตัวของซิดก็หลับตาลงก่อนจะคว้าเหรียญนั้นกลางอากาศในทันที
"คิดว่าฉันเป็นผู้ชายหิวเงินขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ" ซิดได้หันไปหาอเล็กเซียพร้อมกับถามเธอไปด้วยในขณะที่เขากำลังกำเหรียญอยูู่ในมือทั้งแบบนั้น
"ก็ใช่น่ะสิ…" อเล็กเซียมองไปยังซิดราวกับว่ารู้ๆกันอยู่แล้วล่ะ ซึ่งซิดก็รับเอาไว้พร้อมกับหันไปหาเธออีก "งั้นก็ขอรับเอาไว้ก็แล้วกัน"
เอาเถอะแค่เงินส่งเสียมันไม่พออยู่แล้ว ก็ถือว่าเป็นเงินทุนในการชีวิตประจำวันแล้วล่ะนะ
ดังนั้น ตัวของซิดก็เลยต้องทำตัวเป็นแฟนของเธอต่อไปแบบนั้น แถมตัวของเขาก็น่าจะโดนเพ่งเล็งเอาไว้ด้วยเนี่ยสิ โชคดีที่พวกเขาแค่สนใจในเรื่องที่ว่าอเล็กเซียมีแฟนเพียงเท่านั้นเอง…
"ให้ตายสิ น่าหมั่นไส้ผู้ชายคนนั้นจริงๆใช้ดาบเก่งนิดหน่อยทำเป็นได้ใจ"
"ครับๆ"
"ใบหน้าที่มีพิรุธนั่น นายเองก็เห็นใช่ไหม"
"ครับๆ"
"ครับ แค่ครั้งเดียวก็พอ"
"ครับ" อเล็กเซ่ียนั้นมักจะควบคุมตัวเองได้ดี ตอนอยู่ต่อหน้าทุกคนแต่เบื้องหลังกลับมีแต่ถ้อยคำหยาบคาย โต้แย้งไปก็เสียเวลาเปล่า ผมก็เลยตอบส่งๆไปแบบขอไปทีก็พอแล้วล่ะนะ….
ก่อนที่วันต่อมา….ในช่วงเย็นพวกเขาก็ได้พากันไปเดทกัน(บังหน้า)ล่ะนะ
"ว่าแต่สรุปแล้วไม่ชอบอาจารย์เซน่อนตรงไหนเหรอ ถ้าเอามาเป็นคู่แต่งงานคิดว่าเป็นของที่มีค่าเลยทีเดียวเลยนะ" ซิดได้ถามเธอออกไปว่าเกลียดอาจารย์เซน่อนตรงไหนกันแน่ล่ะ
"ทั้งหมดนั่นแหละ" อเล็กเซียได้ตอบออกไป "ฉันไม่ชอบทุกอย่างที่เป็นตัวตนของหมอนั่น"
"ยังไงซะ ฉันไม่ติดสินคนจากภายนอกอย่างเดียวหรอก" อเล็กเซียได้บอกออกไปจนซิดก็ได้ถามเธอไปด้วยว่าเรื่องไหนกันแน่ "ถ้าอย่างนั้นจะตัดสินตรงไหนเล่า"
"ข้อบกพร่องไงล่ะ" อเล็กเซีย
"อืม ค่อนข้างตัดสินใจไปในด้านลบจริงๆนะ สมกับเป็นเธอดี" ซิดตอบออกไปในขณะที่กินไอติมจนหมดโคนไปแล้ว
"เพราะงั้นฉันเลยชอบคนที่มีแต่ข้อบกพร่อง…ไม่มีข้อดีและเป็นคนธรรมดาแบบนายไงล่ะ" อเล็กเซียที่บอกความหมายก็คือตัวเขานั่นเอง
"นั่นถือว่าเป็นคำชมสำหรับผมก็แล้วกัน" ซิดก็รับเอาไว้ด้วยความยินดีก่อนที่พวกเขาจะกินไอติมจนหมดโคนแล้วก็เดินไปยังสถานีรถไฟเดินทางกลับบ้านพักกัน
ในระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ในรถไฟอยู่นั้นอเล็กเซียก็ได้พูดท่ามกลางความเงียบภายในรถไฟขึ้นมาว่า "ดาบของนายประหลาดจังเลยนะ….ทั้งที่มีพื้นฐาน แต่กลับทำได้แค่นั้น"
"ไม่มีอะไรอะไรนอกจากนั้นเลย แต่ทำไมเราละสายตาไม่ได้ก็ไม่รู้" เธอได้พูดถึงดาบของซิดที่เธอรู้สึกติดใจขึ้นมา
"ขอบคุณ" ซิดก็กล่าวขอบคุณไป
"แต่ก็ยังเป็นดาบที่ฉันเกลียดอยู่ดี" อเล็กเซีย
"เป็นอะไรไปล่ะ วันนี้ตวัดดาบได้นิ่งเหมือนปกติเลยนะ" ซิดได้พูดขึ้นมาด้วยจนทำเอาอเล็กเซียทำหน้าไม่พอใจ จนซิดก็ได้พูดตัดขึ้นอีก "ไม่ต้องใส่ใจหรอก แค่คำพูดไร้สาระของคนคลาสต่ำน่ะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้"
"ฉันคิดมาตลอดว่าอยากจะไล่ตามท่านพี่ไอริสให้ทัน แต่สิ่งที่มีตัวติดอยู่นั่นต่างกันมาตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นฉันจึงคิดที่จะแข็งแกร่งขึ้นตามฉบับของตนเอง" อเล็กเซีย "และสุดท้ายนายก็รู้แล้วว่าดาบของฉันถูกเรียกว่าอะไร"
"ดาบของคนธรรมดา…" ซิด
"ใช่แล้ว" อเล็กเซียหันไปหาซิด "แต่นายก็เป็นดาบของคนธรรมดาเหมือนกับฉัน น่าเสียดายนะ"
"ผมไม่คิดว่าน่าเสียดายหรอกนะ เพราะผมก็ชอบดาบของเธอ" เมื่อซิดได้เอ่ยจบไปแล้วอเล็กเซียก็ได้ยืนขึ้นพร้อมกับจ่อดาบของเธอมาที่ใบหน้าของซิดซึ่งเขาก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรืออะไรเลยแม้แต่น้อย
พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันต่อ….เมื่อรถไฟได้มาถึงป้ายสถานีแล้ว "ลาก่อน…." อเล็กเซียได้บอกลาซิดก่อนที่เธอจะลงไปจากรถไฟไปในที่สุด
ก่อนที่ในวันต่อมา…ซิดจะถูกพวกอัศวินจับไปสอบสวนจนได้ ในเรื่องของเจ้าหญิงอเล็กเซียได้หายตัวไปเสียแล้ว….
"เฮ้อ….ให้ตายสิ ซวยจริงๆนะ" ซิดได้สบถออกมาในขณะที่เขากำลังยกมือมอบพร้อมกับพวกอัศวินที่ยืนล้อมรอบตัวของเขาแล้วสิ….
ความคิดเห็น