ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~ลิขิตแห่งทิศทั้ง 4~ .:ตอน ความเจ็บปวดของเด็กหญิง:.
~ลิขิตแห่งทิศทั้ง 4~
\"เซเรส เจ้ามีสัญลักษณ์ \'ซีโอรัส\' เจ้าจงไปตามทิศอุดร เจ้าจักพบมิตรผู้หนึ่งที่มีสัญลักษณ์เดียวกับเจ้า ข้าเชื่อว่าเจ้าจักสามารถเป็นเพื่อนพ้องกับเขาได้แน่\"
เด็กหญิงซึ่งมีนามว่า \"เซเรส\" หันกลับไปยังผู้ที่ออกคำสั่งก็ไม่เชิง แววตาที่ราบเรียบดูเจ็บปวดขึ้นมาทันใด
\"ข้ารู้..เซเรส..ข้ารู้..ว่าเจ้าเจ็บปวดเพียงใดกับการมีสัญลักษณ์ของเผ่า \'ซีโอรัส\' และคงสายเลือดแห่งภูตธาราอันยิ่งใหญ่\"
เมื่อชายชรากล่าวจบ จึงได้รู้สึกตัวว่า ที่คอนั้นมีดาบน้ำแข็งจ่ออยู่พร้อมที่จะปลิดชีพในชั่ววินาที
\"ฮึ! แทงใจดำเจ้ารึใช่นี้ แม้เจ้าจะทำดีเพียงไรก็ไม่มีใครยอมรับเจ้าเลย\"
ทำให้เด็กน้อยที่มีสีหน้าและแววตาเรียบดุจน้ำแข็งได้แปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เจ็บปวดและโกรธเกรี้ยวในทันที
\"เฟี้ยว....!?!\" ดาบน้ำแข็งพุ่งเฉี่ยวหน้าของชายชราไป ทำให้เกิดรอยแผลเล็กๆบนใบหน้า เลือดที่ไหลออกมาทำให้ชายชราตกตะลึงถึงฝีมือในการใช้เวทย์และการต่อสู้ของเด็กสาวที่พัฒนาอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ
\"ท่านจะไปทราบอะไร...ท่านเคยแต่ได้รับการยกย่อง..ไม่มีใครเลยที่จะดูถูกและรังเกียจท่าน..หากท่านยังจะกล่าวต่อไปอีก ดาบเล่มนี้ไม่เพียงจะเฉี่ยวทำให้เกิดบาดแผลเท่านั้น แต่จะปลิดชีพของท่านด้วย
\"ข้าดีใจนัก..ที่เจ้าพูดกับข้าแม้จะเป็นประโยคแรกที่ไม่ค่อยประทับใจ ในรอบ 3 ปีที่ผ่านมานี้เจ้าได้แต่แสดงออกทางแววตาเท่านั้น\"
ชายชรากล่าวพร้อมรอยยิ้มด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน
\"ถึงเวลาอันสมควรแล้วล่ะ..เจ้าควรเตรียมตัวออกเดินทางได้แล้ว\"
\"ข้าไม่จำเป็นจะต้องเชื่อฟังท่าน\"
แววตาของท่านผู้เฒ่าสลดลงเล็กน้อย
\"ข้าขอโทษ\" \"ข้าคงจะโกรธเนื่องจากท่านพูดได้อย่างถูกต้อง\"
ผู้เฒ่ายิ้มรับและดีใจอย่างยิ่งเมื่อเด็กสาวเจ้าของสีหน้าและแววตาเรียบจนเย็นชา..บัดนี้ได้ฉายแววโกรธเกรี้ยวเพียงเล็กน้อย
\"เซย์เอ๋ย..เจ้าไปได้แล้วล่ะ\"
\"ข้ารู้..ท่านไม่จำเป็นต้องมาสั่งข้า ข้ารู้หน้าที่และชะตากรรมของข้าดี!!\" เด็กสาวร้อนรนหันหลังจากไป...ก่อนที่จะไม่สามารถกักเก็บความรู้สึกภายในไว้ได้
\'เพื่อเผชิญกับชะตาชีวิตที่ต่อไปนี้จะไม่ใช่ผู้ที่ถูกเลือกอีกต่อไปแต่...เจ้าจะกลายเป็นผู้เลือกเอง\'
\"ข้าจะไปตามทางที่ท่านแนะนำ หากแต่ข้าอาจมิมีวันหวนคืนสู่หมู่บ้านแห่งนี้อีก....ลาก่อน...ท่านผู้เฒ่าที่เคารพ\"
เซเรสยังคงไว้ซึ่งท่าที ที่ดูเรียบและเย็นชาพร้อมกับเตรียมตัวในการออกเดินทาง
\"เซย์..เจ้าจงรับของ 2 สิ่งนี้ไว้ มันจักเป็นประโยชน์ภายในกาลหน้า\"
\"......\" ไม่มีคำขอบคุณเล็ดลอดมาจากปากของเซย์...หากแต่แววตามิอาจซ่อนสำนึกขอบคุณไว้ได้
เมื่อเวลาผ่านไปถึงยามเย็น เวลาที่เซย์ต้องออกเดินทางและอาจไม่มีวันหวนคืนกลับมาอีกมีเพียงผู้เฒ่าเพียงผู้เดียวที่ออกมาส่งส่งเซเรส
......อีกแล้วสินะ แม้แต่ข้าจะจากไปก็ยังไม่มีผู้ใดออกมาส่งข้า..มีเพียงท่านผู้เฒ่าเท่านั้น ช่างมันเถอะ เพราะมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่รึ ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องสนใจเลย......
เสียงที่ดังออกมาจากใจนั้นแปรเปลี่ยนแววตาเซย์ได้เพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะกลับมาฉาวแววแข็งกร้าวและเย็นชาดั่งเดิม
...ข้าจะไม่กลัวเส้นทางสายนี้เพราะมันเป็นโชคชะตาที่ได้รับการลิขิตแล้ว เป็นเส้นทางที่ข้าเลือก ข้าจะมิมีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด คำปฎิญาณเหล่านี้ เหมือนเป็นคำพูดให้กำลังใจแก่ตนเอง....
เซเรสก้าวออกไป ออกจากหมู่บ้านที่เคยผูกพันธ์ ถิ่นกำเนิดและะชุบเลี้ยงจนเติบใหญ่ ตรงสู่ป่าทึบที่ได้รับการขนานนามว่าลึกลับและยาวนานที่สุด ซึ่งคอยกั้นระหว่างทิศแห่งปัจฉิมและอุดร
...............................................
\"เซเรส เจ้ามีสัญลักษณ์ \'ซีโอรัส\' เจ้าจงไปตามทิศอุดร เจ้าจักพบมิตรผู้หนึ่งที่มีสัญลักษณ์เดียวกับเจ้า ข้าเชื่อว่าเจ้าจักสามารถเป็นเพื่อนพ้องกับเขาได้แน่\"
เด็กหญิงซึ่งมีนามว่า \"เซเรส\" หันกลับไปยังผู้ที่ออกคำสั่งก็ไม่เชิง แววตาที่ราบเรียบดูเจ็บปวดขึ้นมาทันใด
\"ข้ารู้..เซเรส..ข้ารู้..ว่าเจ้าเจ็บปวดเพียงใดกับการมีสัญลักษณ์ของเผ่า \'ซีโอรัส\' และคงสายเลือดแห่งภูตธาราอันยิ่งใหญ่\"
เมื่อชายชรากล่าวจบ จึงได้รู้สึกตัวว่า ที่คอนั้นมีดาบน้ำแข็งจ่ออยู่พร้อมที่จะปลิดชีพในชั่ววินาที
\"ฮึ! แทงใจดำเจ้ารึใช่นี้ แม้เจ้าจะทำดีเพียงไรก็ไม่มีใครยอมรับเจ้าเลย\"
ทำให้เด็กน้อยที่มีสีหน้าและแววตาเรียบดุจน้ำแข็งได้แปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เจ็บปวดและโกรธเกรี้ยวในทันที
\"เฟี้ยว....!?!\" ดาบน้ำแข็งพุ่งเฉี่ยวหน้าของชายชราไป ทำให้เกิดรอยแผลเล็กๆบนใบหน้า เลือดที่ไหลออกมาทำให้ชายชราตกตะลึงถึงฝีมือในการใช้เวทย์และการต่อสู้ของเด็กสาวที่พัฒนาอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ
\"ท่านจะไปทราบอะไร...ท่านเคยแต่ได้รับการยกย่อง..ไม่มีใครเลยที่จะดูถูกและรังเกียจท่าน..หากท่านยังจะกล่าวต่อไปอีก ดาบเล่มนี้ไม่เพียงจะเฉี่ยวทำให้เกิดบาดแผลเท่านั้น แต่จะปลิดชีพของท่านด้วย
\"ข้าดีใจนัก..ที่เจ้าพูดกับข้าแม้จะเป็นประโยคแรกที่ไม่ค่อยประทับใจ ในรอบ 3 ปีที่ผ่านมานี้เจ้าได้แต่แสดงออกทางแววตาเท่านั้น\"
ชายชรากล่าวพร้อมรอยยิ้มด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน
\"ถึงเวลาอันสมควรแล้วล่ะ..เจ้าควรเตรียมตัวออกเดินทางได้แล้ว\"
\"ข้าไม่จำเป็นจะต้องเชื่อฟังท่าน\"
แววตาของท่านผู้เฒ่าสลดลงเล็กน้อย
\"ข้าขอโทษ\" \"ข้าคงจะโกรธเนื่องจากท่านพูดได้อย่างถูกต้อง\"
ผู้เฒ่ายิ้มรับและดีใจอย่างยิ่งเมื่อเด็กสาวเจ้าของสีหน้าและแววตาเรียบจนเย็นชา..บัดนี้ได้ฉายแววโกรธเกรี้ยวเพียงเล็กน้อย
\"เซย์เอ๋ย..เจ้าไปได้แล้วล่ะ\"
\"ข้ารู้..ท่านไม่จำเป็นต้องมาสั่งข้า ข้ารู้หน้าที่และชะตากรรมของข้าดี!!\" เด็กสาวร้อนรนหันหลังจากไป...ก่อนที่จะไม่สามารถกักเก็บความรู้สึกภายในไว้ได้
\'เพื่อเผชิญกับชะตาชีวิตที่ต่อไปนี้จะไม่ใช่ผู้ที่ถูกเลือกอีกต่อไปแต่...เจ้าจะกลายเป็นผู้เลือกเอง\'
\"ข้าจะไปตามทางที่ท่านแนะนำ หากแต่ข้าอาจมิมีวันหวนคืนสู่หมู่บ้านแห่งนี้อีก....ลาก่อน...ท่านผู้เฒ่าที่เคารพ\"
เซเรสยังคงไว้ซึ่งท่าที ที่ดูเรียบและเย็นชาพร้อมกับเตรียมตัวในการออกเดินทาง
\"เซย์..เจ้าจงรับของ 2 สิ่งนี้ไว้ มันจักเป็นประโยชน์ภายในกาลหน้า\"
\"......\" ไม่มีคำขอบคุณเล็ดลอดมาจากปากของเซย์...หากแต่แววตามิอาจซ่อนสำนึกขอบคุณไว้ได้
เมื่อเวลาผ่านไปถึงยามเย็น เวลาที่เซย์ต้องออกเดินทางและอาจไม่มีวันหวนคืนกลับมาอีกมีเพียงผู้เฒ่าเพียงผู้เดียวที่ออกมาส่งส่งเซเรส
......อีกแล้วสินะ แม้แต่ข้าจะจากไปก็ยังไม่มีผู้ใดออกมาส่งข้า..มีเพียงท่านผู้เฒ่าเท่านั้น ช่างมันเถอะ เพราะมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่รึ ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องสนใจเลย......
เสียงที่ดังออกมาจากใจนั้นแปรเปลี่ยนแววตาเซย์ได้เพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะกลับมาฉาวแววแข็งกร้าวและเย็นชาดั่งเดิม
...ข้าจะไม่กลัวเส้นทางสายนี้เพราะมันเป็นโชคชะตาที่ได้รับการลิขิตแล้ว เป็นเส้นทางที่ข้าเลือก ข้าจะมิมีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด คำปฎิญาณเหล่านี้ เหมือนเป็นคำพูดให้กำลังใจแก่ตนเอง....
เซเรสก้าวออกไป ออกจากหมู่บ้านที่เคยผูกพันธ์ ถิ่นกำเนิดและะชุบเลี้ยงจนเติบใหญ่ ตรงสู่ป่าทึบที่ได้รับการขนานนามว่าลึกลับและยาวนานที่สุด ซึ่งคอยกั้นระหว่างทิศแห่งปัจฉิมและอุดร
...............................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น