จะรักได้ไหมถ้าหัวใจตรงกัน

ลำดับตอนที่ #3 : บท 2 ความขัดแย้งเมื่อแรกพบ

บท  2 ความขัดแย้งเมื่อแรกพบ

เสียงออดหน้าบ้านลั่นครวญ  รบกวนเวลาคัดกรองมันสมองคิดผลงานประพันธ์ของรติ.....เธอผละออกจากเจ้าคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเพื่อเดินไปเปิดประตูต้อนรับแขกผู้มาเยือน   ขณะนี้กำลังคุยอยู่กับออดหน้าบ้าน  ยังไงซะไม่น่าเป็นใครอื่นนอกจากเพื่อนรักเธอซึ่งโทรมาหาเธอเมื่อครู่  บอกให้รู้ว่ากำลังจะเข้ามาพบเพื่อคุยธุระบางอย่าง    คงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแพรพิมล   เธอตัดขาดจากโลกวุ่นวายภายนอกมาช้านานจะมีใครสนใจย่างกรายมาเยี่ยมเธอ   นอกเสียจากพ่อกับแม่  หรืออีกคนคือน้องสาวคนสวยของเธอ  แต่รายนั้นอย่าไปนึกเลยว่าจะมีกะจิตกะใจแวะเวียนเยี่ยมพี่สาวผู้เดียวดาย  เธอเบื่อพี่สาวคนนี้ยิ่งกว่าอะไรดี  แต่ถ้าให้มาขอเงินเธอถนัดกว่า

เจ้าบ้านอย่างรติ     เดินดุ่มออกจากออกจากคฤหาสห์  ไม่ใช่สิเรียกคฤหาสน์ไม่ได้แน่นอน  ถ้าคฤหาสห์คงหมายถึงบ้านหลังตรงข้าม.....ซึ่งเธอแหงนมองมันราวหมามองเครื่องบินมาแรมปี  เธอไม่ตื่นเต้นสักนิดกับการมาเยือนของเพื่อนสาว   นอกจากเธอจะหาเรื่องวุ่นมาให้  อีกประเด็นคงจะเรื่องรักวุ่นวายของเจ้าหล่อนกับคนรักหนุ่ม   หล่อนกำลังยืนส่งยิ้มตาหยีเพราะแสงแดดกำลังแผดเผาใบหน้าขาวนวลเนียนซึ่งลึกลงในใบหน้านั้นคือเครื่องสำอางค์แบลนด์ดังจากต่างประเทศเธอขยันไปหอบซื้อมาอยู่บ่อยครั้ง

“ยัยรติรีบๆ  เปิดประตูเร็วสิ...ฉันร้อนจะละลายไปกองอยู่ที่พื้นอยู่แล้ว  ผิวอันสวยงามของฉันถ้ามีอันต้องแปดเปื้อนฉันจะถือว่ามันเป็นความของแก.....เร็วเข้า”

เสียงสูงบาดแก้วหูเร่งให้เจ้าของบ้านต้องทำตามแบบไม่เต็มใจ   ก่อนที่เธอจะกระโดดกัดคอ

เพื่อนสาวสุดสวย  หัวนอกผู้ซึ่งพิศมัยสินค้าชั้นดีแบลนด์ดังหลากหลายจากต่างประเทศ          เพิ่มโวลลุมโวยวายเสียงลั่นซอย    มืออีกข้างซึ่งว่างจากการเกี่ยวเกาะกระเป๋าคู่ใจสุดหวง...ถูกยกขึ้นบังแดดซึ่งกำลังส่องเจิดจ้าบาดผิวเจ้าหล่อน   เธอทนไม่ได้เลยหากต้องโดนรังสีอัลต้าไวโอเรตเล่นจู่โจม

“มาแล้วๆ...แกจะบ่นอะไรนักหนาวะอยู่เมืองไทยนานจนจะจากโลกไปแล้วทำเป็นทนไม่ได้กับอากาศร้อน.... แกน่ะมันสบายซะเคยร้อนนิดร้อนหน่อยทนไม่ได้”

“อะไรเสียไม่ว่านะเว้ย....ถ้าผิวฉันมีอันต้องหม่นหมองเสียความผ่องใสเนี่ยไม่ได้เลย....ขอบอก”

“ยัยเพื่อนบ้าเอ๊ยวันๆ แกทำอะไรวะ  ช๊อปปิ้ง   เที่ยว  ควงผู้ชายคนเดิม  งานแกมีเท่านี้เองรึไง”

“มันเรื่องความชอบส่วนตัวเว้ย.....ว่าแต่เถอะวันนี้ไม่ออกไปส่งต้นฉบับหรือวิ่งเข้าห้องสมุดหาข้อมูลหรอกรึ”

“จะไปไหนได้ก็แกบอกว่าจะมา”

“เออ...เออ...ใช่ๆ ฉันลืมไปว่าบอกให้แกรอ”

“แล้วไอ้ธุระของแกมันใช่เรื่องนั้นหรือเปล่าล่ะ”

“เรื่องนั้นเรื่องไหน”

แพรพิมลทำโยกโย้เพราะรู้ทั้งรู้ว่าจะต้องมาหาเพื่อนด้วยเรื่องสำคัญอะไร

“แหมเพื่อนรติ    ตอนนี้ฉันก็มีเรื่องกลุ้มอยู่เรื่องเดียวแค่นั้นล่ะ”

“เรื่องพี่ต้นจอมเจ้าชู้ของแกรึ”

“บ้าแกพูดอย่างนั้นได้ไง  พี่ต้นเขารักฉันยะ   เจ้าชู้อะไรกันเขาเรียกว่ามีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามต่างหาก”

“เอาเหอะไอ้เสน่ห์น่ะมีให้มันน้อยลงก็น่าจะดีนะ  เดี๋ยวรักเดี๋ยวร้องแบบนี้ฉันเซ็งวะ”

“อะไรของแกเดี๋ยวรักเดี๋ยวร้อง”

“อ้าวก็เดี๋ยวรักเดี๋ยวแกก็ร้องไห้มาหาฉัน...พอดีกันเมือ่ไหร่ก็ทิ้งฉัน”

“น้อยใจเพื่อนว่างั้น”

“เปล๊า....” 

“สุ้มเสียงเหมือนตัดพ้อเลยนะเพื่อนรัก...”  แพรพิมลเชยคางเพื่อนสาวเพื่อเป็นการปลอบประโลมและยอกเย้าในที

“พอๆ  ฉันไม่ได้ถ่อมาหาแกเพื่อจะคุยเรื่องพี่ต้น  คนรักของฉันเดี๋ยวฉันคุมเอง”

“ว่าแต่ยัยนักเขียนอย่างแกพร้อมจะรับภาระหนักอึ้งที่ฉันจะประทานมาให้ยัง”

“ภาระหนักอึ้ง  รู้ว่าหนักเลยชิ่งซะงั้นทิ้งให้เพื่อนแทน”

“เออน่า...ถือว่าช่วยชิวิตเพื่อน  และชีวิตเด็กตาดำๆมัน  ถ้าแกไม่รับเขาไว้ฉันก็ตาย  คนที่จะตายตามมาคือเด็กคนนั้น”

“ถึงขนาดต้องตายเลยรึไง  พ่อแม่ที่ไหนเขาจะยอมให้ลูกตายกันจ๊ะ”

“ฉันน่ะไม่ชอบให้ใครมาบังคับจิตใจ โดยเฉพาะเรื่องคู่ครอง”

“แกเลยอาสาช่วยเขาอย่างเต็มที่ว่างั้น   แล้วนี่อีตาเด็กคนนั้นไม่มาด้วยเหรอ”

“มาสิ ฉันให้เขานั่งรอในรถ”

“หน้าบาง  ผิวบางพอกับแกเลยนะ”

“แหมแกพูดซะฉันเสียเลยนะ”

“จริงๆ แล้วเขาก็เรียนที่เมืองไทยตั้ง 4 ปี ก็น่าจะชินกับเมืองไทยแล้วนะ”

“เรียนก็เรียนนานาชาตินะแก  กลับบ้านหรือจะไปไหนมีราชรถเกย ประมาณเด็กคุณหนูอยากหนีออกจากกรงทองที่ห้อมล้อม”

“แต่อย่างนี้เขาเรียกออกมาเผชิญโลกอย่างไม่มีแก่นสารมากกว่า....อยู่ดีกินดีแล้วยังอยากจะลำบากซะงั้น  คนรวยเนี่ยเขาก็คิดกันแปลกๆ นะ”

“ตกลงแก่จะยืนคุยกับฉันอยู่หน้าบ้านแบบนี้ใช่ไม๊  ดีเหมือนกันฉันจะไม่ต้องเข้าไปเห็นเพื่อนๆ หนังสือกองมหึมาเต็มบ้านแก  ให้ฉันอยู่กับเจ้าพวกหนังสือแบบนั้น  ฉันขอเป็นพวกหนังสือแฟชั่นดีกว่า”

“จ้ายัยนางแบบ  ยัยลูกผู้ดี  แกกับฉันมันต่างกันนี่หว่า ฉันอยู่ได้เพราะหนังสือ แต่แกอยู่ได้เพราะการช๊อป”

สองสาวสนทนาถึงบุคคลที่สามโดยลืมไปว่าเขารออยู่นานแล้ว

“เอาอย่างนี้แล้วกันฉันจะพาเขาเข้ามาพบแก  และฉันก็ฝากเขาไว้กับแกเลยดีไม๊"

“เอ้า...ทำไมแกทำแบบนั้นล่ะ  แกไม่คิดรึไงว่าปล่อยเพื่อนไว้กับผู้ชายแปลกหน้า”

“โถ...มีหน้าตาเป็นอายุธอย่างแกปลอดภัยจากภัยผู้หญิงชัวร์”

“ไม่รู้ล่ะ  อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะ  เอาภาระมาให้ฉันยังจะหนีฉันไปอีก”

“ฉันรับรองแกจะไม่มีทางเป็นอันตราย เพราะอย่างแกคงไม่ใช่สิ่งที่เกิดมาเพื่อเขาอย่างแน่นอน”

“น่า..นะ  รอฉันแป๊บเดียวฉันขอไปยกพัสดุกล่องโตแถมพัสดุดิ้นได้อีกต่างหากมาไว้ให้แกครอบครองเอ้ย....ดูแล”

แพรพิมลหมุนตัวกลับออกไปเพื่อนำพาบุคคลที่รออยู่ภายในรถ  ป่านนี้เขาคนนั้นคงรอนานจนเซ็งแล้วกระมัง    เพราะตั้งแต่มาถึงบ้านเพื่อนรักสุดสวาท  ยังไม่หยุดเสวนากันเลย  อุตส่าผู้ปกครองคนใหม่ให้กับเขาได้แล้ว  เธอหายไปไม่นานนักก็พาใครคนนั้นกลับมาด้วย  ปรอยผมซึ่งโผล่พ้นหมวกแก๊บใบพอดีกับศรีษะทำให้รู้ว่าเขาไม่ใส่ผู้ชายผมเกรียน  แต่หากเขาเป็นผู้ชายผมสวยเอาการแต่ผมสวยของเขาถูกสีน้ำตาลของสารเคมีปกปิดไว้ 

แพรพิมลถือโอกาสหลบฉากออกมาจากตรงนั้นเพราะเธอมีนัดกับแฟนหนุ่มขี้หึงสุดจะบรรยายหากไปช้ากว่ากำหนดนัดหมายแพรพิมลมีหวังโดนเขาสวดยับแน่ 

“รติ  ฝากนายคิมอินวอน    ด้วยนะนึกว่าสงสารลูกหมาตัวเล็กพลัดถิ่นมาขอที่พึ่งนะ”

“ลูกหมาตัวเล็กๆ  เล็กบ้าเตี่ยแกสิ  แถวบ้านฉันไม่เรียกตัวเล็กนะขนาดนี้”

“เอาเถอะน่า  ยังไงเขาก็เด็กกว่าเรา”

 “ช่าย.....นายคิมอินวอน  หนุ่มน้อยที่ฉันมาฝากแกเลี้ยง....เอ้ย...ฝากให้อยู่กับแกเลยละกันพอดีฉันมีธุระด่วนจริ๊งจริง”

“คิมอินวอน  เข้ามาสิ  พี่จะแนะนำผู้ปกครองคนใหม่ให้รู้จัก”

“บ้าแก....ว่าฉันเป็นผู้ปกครองเขาได้ไง”

“อ้าวก็แกอายุมากกว่า...แก่กว่านายคิมอินวอน    แกน่ะอุตส่าทำหน้าอ่อนๆ ให้แก่ได้น่านับถือจะตาย”

“ให้ตายสิ.....แค่ Room Mate ก็พอไม่ต้องให้เกียรติเป็นถึงผู้ปกครองหรอกน่า”

“อะ....ก็ได้กลัวแก่ล่ะสิแก”

“พอๆ  หยุดพูดฉันไม่มีอารมย์ต่อล้อต่อเถียงกับแกแล้ว  ยัยจอมหาเรื่อง”

“ได้....เอางี้ฉันฝากให้แกดูแลเขาเลยละกัน  ฉันมีธุระนัดกับพี่ต้นดูหนังเดี๋ยวไปช้าพ่อมีหวังงอนฉันตายเลย”

“อ้าว...มาส่งแล้วทิ้งกันซะหน้าตาเฉย”

“เออ...แกจะกลัวทำไมวะแค่เด็ก  แกก็ทำตัวแก่มาซะนานแล้วนี่  เปลี่ยนเป็นแม่คนใหม่เขาเลยสิ”

“หนอย...ยัยแพม....หันก้นมาให้ฉันเตะซะดี”

“ใครจะอยู่ให้แกเตะวะ  ไปดีกว่าเดี๋ยวพี่ต้นรอนาน  บ๊ายบายเพื่อนฝากลูกคนใหม่ด้วยนะ”

แพรพิมล  วิ่งปู๊ดออกจากบ้านเมื่อรติเตรียมจะยกบาทาฟาดลงไปที่ก้นเธอ

แพรพิมลสามารถพึ่งพาเพื่อนคนนี้ได้เสมอแม้ในยามคับขันเช่นหลายครั้งแม้กระทั่งครั้งนี้ด้วย   เพื่อนรักของเธอคนนี้ไม่ทำให้เธอผิดหวังสักครา    แต่เธอก็รู้ดีว่าอาจจะเป็นการนำปัญหาใหญ่หลวงมาให้เพื่อน  หากพ่อแม่ของเด็กคนนี้ตามตัวเขาพบ  เพื่อนของเธออาจจะซวยรับความผิดให้ที่อยู่อาศัย

รติ   และแพรพิมลรู้จักกันสนิทกัน   เมื่อครั้งยังเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน รติเรียนเก่งโกยคะแนวิชาวรรณกรรม    ทุกครั้งเมื่อมีการสอบรติมักจะติดหนึ่งในอันดับต้นๆ ที่สอบได้คะแนนดี  ส่วนแพรพิมลไม่ได้เรื่องสักวิชาแต่สามารถพึ่งพาเพื่อนได้ทุกครั้งจึงเป็นสาเหตุให้เธอรักและคบค้าสมาคมกับรติเรื่อยมา

เธอรู้ว่าคราวนี้เธอยกปัญหาหนักมาฝากให้เพื่อนรักดูแล  แต่เธอก็ไม่สามารถจะรับภาระนั้นมาดูแลไว้เอง  ด้วยเหตุผลบางอย่าง

“เดี๋ยวสิยัยแพม...เดี๋ยวก่อน”

ช้าเกินไปแพรพิมลวิ่งปู๊ดถึงหน้าบ้าน  เพราะระหว่างหน้าบ้านกับตัวบ้านมันไม่ห่างกันเลยสำหรับบ้านรตินาถ

‘หาเรื่องมาให้เสร็จทิ้งกันเลยนะยัยตัวแสบ  แทนที่จะอยู่คุยกันให้รู้เรื่องก่อนให้ฉันอยู่รับหน้านายคนนี้คนเดียวซะอย่างนั้น  โอ๊ย...นี่มันเรื่องอะไรของฉันเนี่ย’

รติ   เหลือบมองภาระซึ่งเพื่อนรักนำมาวางให้ถึงที่  เขาคือผู้ชาย  ผู้ชายตัวโตๆ  แต่เธอตัวเล็กๆ จากการกะประมาณด้วยสายตาเขาน่าจะสูงราว 185 หรือมากกว่านั้น  เธอสูงแค่ 168 เซนฯ  ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอยังภูมิในตัวเองว่าเธอได้รับมาตรฐานหญิงไทย  ครั้นพบนายโย่งแดนกิมจิคนนี้เข้าเธอกลายเป็นลูกหมาตัวเล็ก  แคระแกรนไปในพริบตา 

ต่างคนต่างจ้องมอง  สายตาทั้งคู่ที่จ้องมองกันคือสายตาของคนแปลกหน้า  รติ   เตรียมอ้าปากจะเอ่ยคำทักทายเขา

“เอ๋อ...หวะ...หวัดดี”

เขาพยักหน้า  ทักทายกลับในเวลาต่อมา

“ฮะ...หวัดดีฮะ”

คิมอินวอน   ทักกลับไปบ้างแต่ยังลังเลกับการใช้สรรพนามเรียกหญิงสาวตรงหน้า  ภาพลักษณ์เธอตอนที่แพรพิมลหรือแพม...เล่าให้ฟังน่าจะดูแก่กว่านี้ เพราะแพมบอกกับเขาว่าคนที่เขาจะต้องมาอยู่ด้วยเป็นเพื่อนสมัยเรียนและเป็นนักเขียนพวกนวนิยายประโลมโลก  เขาเคยสัมผัสนักเขียนมาพอสมควร  ไม่ว่านักเขียนไทยหรือชาวเกาหลีอายุอานามค่อนข้างมากด้วยเหตุที่ว่า คนอาชีพนี้มักคร่ำเคร่งกับการอ่าน  และคิดอยู่ตลอดเวลาเพื่อคลอดงานชิ้นใหม่ออกสู้สายตาหมู่มวล   แต่สำหรับเธอหน้าตาท่าทางอายุยังไม่มาก  แต่สามารถทำตัวให้แก่ได้ตามคอนเซ็ปของนักเขียนรุ่นเก่า  ดวงตากลมโตถูกซ่อนไว้ภายใต้เจ้าแว่นหนาๆ    สวมอยู่บนใบหนาขาวซี๊ด  เพียงเพราะขาดการแต่งแต้มด้วยสีสันฉูดฉาดของเครื่องสำอางค์  ทำให้หน้าตาเธอราวไก่ต้มรอการวางบนจานข้าว

“คือ....เธอเดินทางมาเหนื่อยไม๊”  นั่นคือคำถามซึ่งรติยิงไป  เธออึดอัดไม่แพ้เขา  อย่างน้อยคนที่พามาส่งควรจะแนะนำตัวให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการก่อนจะชิ่งหนีไป

เขาทำหน้ายียวน  โดยการยักไหล่เล็กน้อยใส่หน้าเธอ

“อ๋อ...เก๊าะ....## เหนื่อยนิดหน่อยฮะ”

แต่สายยังสำรวจรอบๆ บริเวณบ้านหลังเล็กของเธออย่างไม่ละสายตาและไม่ใส่ใจคนถามนัก ว่าจะรู้สึกหรือคิดอย่างไร  กับท่าทางกวนเอ๊ย   สีสันแสบซ่าของผม   ความกวนเริ่มก่อตัวเมื่อเพื่อนตัวร้ายของเธอทิ้งเขาและเธอให้อยู่เพียงลำพัง  ไม่ว่าจะ...สายตา  รวมทั้งท่าทางกวนประสาท  เช่นรองเท้าไม่ยอมถอดเมื่อเดินเข้าบ้าน  ซึ่งเรื่องนี้คนไทยเขาถือมากเพราะเป็นการไม่ให้เกียรติเจ้าของบ้าน  ด้วยนิสัยส่วนของคิมอินวอน  แสบซ่า  ยียวนกวนประสาทอยู่มาก  แต่วันนี้เขายังเกรงใจ  ไม่หลุดปากลิงๆ ของเขาออกไป  วีรกรรมของเขาสมัยเรียนหากรู้กันคงจะรับกันไม่ได้ฉะนั้นเขาจะสงบปากสงบคำไว้ก่อน  แต่คนอย่างเขาถ้าเงียบได้สักครึ่งนาทีถือว่าเก่ง

แม้ความหล่อเหลาของเขาจะสามารถดึงดูดผู้หญิงให้คลั่งใคล้ได้ไม่ยาก  แต่สำหรับเธอถือว่าเรื่องนี้ไม่มีทางทำให้ใจหวั่นไหวได้  เธอไม่ชอบคนหน้าตาดีระดับเขา  เธอถือว่าการร้องไห้และสูญเสียน้ำตาจากความรักได้สิ้นสุดลงตรงนายกันตวิชญ์    ซึ่งเขาคือผู้ชายหล่อราวเทพบุตร  ร่ำรวยล้นเหลือ  นี่คือสิ่งที่ผู้หญิงหลายคนปรารถนา   เมื่อก่อนเธอก็คือหนึ่งในนั้น  จนแล้วจนรอดความรักซึ่งแตกต่าง  ก็ไม่สามารถพากันไปถึงฝั่ง  เพราะมีเรือลำใหญ่เสริมด้วยกำแพงหนาขวางกั้นการเดินเรือเข้าถึงฝั่ง

รติเริ่มไม่พอใจกับอากัปกิริยาของแขกผู้ไม่เต็มใจให้มาเยือน.....แสดงให้เธอเห็นว่าเขาไม่ค่อยพอใจที่อยู่ใหม่เท่าใดนัก   หากเป็นคนไทยถ้าบังอาจแสดงอาการคล้ายดูถูกลังนอนเขาแบบนี้มีหวังคงตั้นหน้ากันให้แหลกไปข้างหนึ่งแน่

เขายังคงสำรวจที่อยู่ใหม่อย่างไม่แยแสสายตาเจ้าของสถานที่แม้แต่น้อย.....ขณะที่บนหลังยังมีเป้ใบใหญ่แบกอยู่  เมื่อสำรวจได้สักพัก   ท่าทางอวดดีแบบผู้ดีมีตังค์แสดงออกมาให้เห็นต่อหน้าเจ้าของบ้านอย่างรติ  จมูกย่นพร้อมส่งเสียงฟุดฟิตเริ่มกระดิกและหันเหใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองมาทางนักเขียนสาว

“โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ” เขาเริ่มส่งเสียงคล้ายเสียงไอ  สองสามทีบอกให้เจ้าของบ้านรู้ได้ทันทีว่าเขารังเกลียดบ้านหลังน้อยของเธอ

“สาบานได้ไม๊ว่าที่นี่คือบ้าน  ทั้งรกทั้งเล็ก  ผมจะอยู่ได้ไม๊เนี่ย”

รติ  เริ่มขมวดคิ้วเรียวงามเข้าหากันราวกับผูกโบว์.....แต่ยังพยายามสะกดกลั้นไม่ติดใจกับปฏิกิริยาของแขกผู้อ่อนวัยกว่า   คิดไว้เพียงว่านี่คือแขกซึ่งเพื่อนรักฝากให้ดูแล  ขืนพูดอะไรรุนแรงไปอาจจะทำให้เพื่อนรักเดือดร้อน  แต่ถ้าขืนนายคนนี้ไม่หยุดพฤติกรรมน่าตบกระบาล   เธออาจจะจัดการอะไรสักอย่างก็ได้

เขายังไม่หยุดการสำรวจคฤหาสน์ส่วนตัวของเธอ  หรือไม่มีวี่แววของการสงบนิ่งได้เลย   จนในที่สุดเจ้าบ้านต้องเอ่ยถาม

“นี่นาย...จะเดินอีกนานไม๊พระเจ้าไม่ประทานก้นให้นายนั่งรึ”

“ช่างผม  บ้านโกโลโกโสแบบนี้ผมคงนั่งไม่ลงหรอก และอีกอย่างไม่รู้จะหาที่นั่งได้หรือเปล่า  มองไปมุมไหนมันดูรกไปหมด  คุณเคยเก็บกวาดให้มันสะอาดบ้างไม๊”

‘โห...นี่นายเป็นใครถือดียังไง....ว่าฉันฉอดๆ ตั้งแรกวินาทีแรก .....มันเกินจะให้อภัยซะแล้ว’

รติได้แต่บ่นอุบอิบคนเดียว  คิดเพียงอย่างเดียวในหัวเวลานี้ต้องจัดการกับนายตัวดีนี้ให้หายซ่า

เขาได้แต่เอียงหน้ากวนๆ  มองรติ  หมวกแก๊บซึ่งสวมอยู่ที่ศรีษะก็ยังไม่ถูกถอดให้เห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นชัดๆ   เขาแยกเขี้ยวขาวใส่หน้าเธอราวกับตัวเองเป็นราชสีกำลังขู่กวางน้อย  แต่เธอก็ยังสามารถสะกดอารมย์ให้เยือกเย็นอยู่ได้

“ขอโทษนะมีอะไรหายมิทราบถึงได้เดินหาไม่ยอมหยุด  บ้านฉันมันมีของอะไรที่นายกำลังหาช่วยบอกฉันให้ชื่นใจได้ไม๊”

แขกผู้มาเยือนไม่ตอบตามเคยยังคงแสดงสีหน้ากวนๆใส่หน้าเธออีกครั้ง

‘เอ...หรือว่าเขาฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง  เราพูดศัพท์ยากไปมั๊ง แต่เขาก็พูดไทยได้นี่นาเพียงแต่ไม่ชัดเท่านั้นเอง’

“ถ้านายยังไม่หยุดทำนิสัยนักสำรวจอยู่ในบ้านฉัน  ฉันขอเชิญให้นายใสหัวออกไปจากบ้านฉัน”

“เอ๋  !!”  เขามองมายังต้นเสียงสูงปี๊ดเมื่อครู่ด้วยสายตาเอาเรื่องไม่ต่างกัน

เอาแล้วสิแม่เสือหลับกำลังจะตื่นนายคนนี้ท่าทางจะแย่แล้วสิ  รติไม่เคยอารมย์เกรี่ยวกราดกับใครเธอคือมนุษย์ใจเย็นระดับโลก   นายคิมอินวอน  ผู้มาเยือนจากแดนโสมทำให้หินผามีอันสั่นคลอน 

แต่เขากลับไม่แยแสพฤติกรรมแม่สาวผีดิบ  ฉายาซึ่งเขาอุตส่าสรรหาให้เธอเมื่อกี้นี่เอง

“เมื่อกี้ว่าไงนะป้าผีดิบไล่ผมใช่ไม๊”

“ช่าย...นายได้ยินไม่ผิด  เด็กแสบซ่าอย่างนายมิน่าล่ะถึงไม่มีใครต้องการ”

เขาทำท่าจะกระโจนขย่ำเธอ  รติตกใจไม่น้อย  กับท่าทางห่ามๆ ของเด็กแยงกี้ ยากูซ่า  มาเฟีย  เธอไม่รู้จะบัญญัติศัพท์ที่ลงตัวให้เขาได้อย่างไร  เพราะเขารวมทุกอย่างไว้ในตัวเองเสร็จสรรพ  มีอย่างเดียวที่สามารถจะโอเค   นอกจากหน้าตาหล่อหล่อ   เท่  บาดใจ   ในแบบฉบับวัยรุ่นเกาหลีซึ่งสาวไทยกำลังคลั่งก็เท่านั้น  อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรพอจะให้อภัยกับพฤติกรรมแย่ๆ 

‘ยัยแพมนะยัยแพมส่งอะไรมาให้ฉันเนี่ย  ฉันจะฆ่าแกยัยเพื่อนบ้า’

เธอต่อว่าเพื่อนและคาดโทษอย่างไม่ยอมให้อภัย  และตั้งหน้าเล่นงานแขกผู้มาเยือนต่อ

 “นายน่ะมันแยงกี้ชัดๆ  หรือพวกยากูซ่าขาโจ๋   ไอ้ท่าทางกวนประสาทนั่นด้วยไม่ต่างอะไรกับพวกมาเฟียซะเท่าไหร่”

“ว่าไงนะยัยป้าผีดิบ....”

เขาโกรธจัดกับคำด่ารวมพลพวกอันธพาลหลายชาติ

“ว่าไงน๊า”  รติเสียงสูงปี๊ดแสดงให้รู้ว่าเธอโกรธจัดจนสามารถผลิตควันออกจากปล่องหูได้  กำหมัดแน่นหวังจะต่อยโครมสักตั้งเข้าหน้าไอ้เจ้าแยงกี้แดนโสมนี่สักตั้ง  แต่ดูๆ ไปแล้วเธอคงต่อยไม่โดนแม้แต่ติ่งหูของเขาแน่

“นี่นายตัวแสบ  มันจะมากไปแล้ว  ซ่ามากนักเดี๋ยวให้นอนข้างถนนหรอกถ้าคิดจะอยู่ด้วยกันก็ฝึกเอาเอาเข็มมาเย็บปากให้มันอยู่นิ่งๆ  จะดีกว่านะ”

เธอเท้าสะเอวเข่นเขี้ยวขู่แกมดุด่าเพื่อให้นายบ้านี้นิ่งหรือสงบลงซะบ้าง

“อ้าว...ก็มันจริงนี่นา  ป้าใส่แว่นหนาเตอะ  ราวกับยัยป้าจอมแก่วิชา  แต่งตัวเก่าๆ แก่ๆ  ทั้งที่อายุก็แค่ 25  ทำราวกับตัวเองเป็นผีดิบ”

“ว๊าย !!!นายรู้ได้ไงฉันอายุเท่าไหร่ทำมาสู่รู้ประวัติคนอื่น”

“ผมต้องรู้บ้างจะมาอยู่กับใครไม่รู้จักเลยเท่ากับผมเดินทางสู้เหวนรก”

“อ้าว...แบบนี้เห็นบ้านเป็นนรก  พูดแบบนี้ใสหัวไปเลย”

“ผมไม่ไป...ยังไงผมก็จะยึดที่นี่ไม่มีทางยกทัพกลับ”

“แล้วนายคิดว่าคนอย่างฉันจะใจดีกับคนปากหมาอย่างนายรึไง”

“ปากหมาตรงไหนสิ่งที่ผมพูดความจริงทั้งนั้นเขาเรียกปากหมา มันคือความจริงล้วนๆ หัดส่องกระจกดูสาระรูปตัวเองบ้าง   หรือป้ายอมรับความจริงไม่ได้  ไม่มีใครเคยบอกป้าบ้างเลยหรือป้าน่ะเป็นผีดิบตายซาก”

โอ๊ย....นี่มันอะไรกันฉันซักจะทนไม่ได้ไหวแล้วนะ  นี่นายถือดียังไงว่าฉันแบบนี้  นายอยากอยู่ที่นี่หรืออยากไปนอนข้างถนนบอกมา...”

ตอนนี้หูของรติกลายเป็นป่องไฟให้ซานตาครอสหย่อนของขวัญตอนคริสมาสต์ไปซะแล้ว  หน้าแดงด้วยไฟอาฆาตแผ่ซ่านทั่วใบหน้า

“ก็...มันจริงนี่นา  ดูสิตอนโกรธยิ่งไปกันใหญ่  ดูได้ที่ไหน  ป้าแก่ผีดิบ”

“นี่...ปากน่ะร้ายนักนะ  ขอซะทีเถอะ”

รติ รัวกำปั่นทุบลงยังตัวเขาแบบไม่ยั้ง  ด้วยความโกรธจัดที่โดนว่าตั้งแต่คุยกันประโยคแรก