คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : social distance 🌟
ถุ้าวล่อถูวาลบนโ๊ะทำานอาราวี “อุรับ”
หิสาวเยหน้าาานึ้นมา ส่สายเิถามว่าเาเอามาให้เธอทำไม
“ผมื้อโปร 1 แถม 1 ไม่เอา็เสียาย เลยื้อลับมาหาเพื่อนินที่ออฟฟิศ”
“อบุ่ะ ุให้นอื่นเถอะ่ะ ันเรใ” หิสาวใ้มือเลื่อนยับถุออไปเล็น้อย บ่บอว่าเธอไม่รับน้ำใเา
“ไม่มีนอื่น ที่นี่และอนนี้ มีแุ่”
หิสาวทำนิ่ ไม่สนใเา เธอใ้วามเียบเป็นเราะป้อัน ิอยู่ในใว่าเี๋ยวเา็เินหนีไปเอ แ่เธอิผิ เายัยืนอยู่ที่เิม
“าว…” เ้าอื่อเยหน้าึ้นมอ “ผมหิวแล้วรับ”
“าวไม่...”
“ผมเอาไปใส่านให้นะ” เาพูับทแล้วถือ้าวล่ออเธอรไปยัห้ออาหาร หิสาวำ้อเินามเาไปอย่าเลี่ยไม่ไ้
เธอใอ่อนเป็นรั้แร อาเป็นเพราะลิ่นหอมอ้าวในล่อมันยั่วยวนน้ำย่อยในระเพาะอาหาร ท้อเธอร้อัรวราอยู่หลายรั้
“ันทำเอ่ะ” หิสาวว้าล่ออเธอมา แล้วเทใส่านที่เาหยิบออมาให้
“ผมอบทีุ่แทนัวเอว่าาวมาว่านะ น่ารัี”
นถูมะัไปั่วรู่ ้อนสายาึ้นมอเา
น่ารั… นอาพ่อ เาเป็นนแรที่มว่าเธอน่ารั
“ทำไมเหรอ” เารู้สึแปลใับสายาที่เธอมอมา
หิสาวไม่อบ ถือานไปนั่ินที่โ๊ะ โยไม่ลืมน้ำเผื่อเาหนึ่แ้ว เป็นารอบแทนน้ำใ
“อบหมูรอบไหม ร้านเพิ่เปิวันแร เลยไ้โปร 1 แถม 1” เาไม่ไ้โหเธอเลย เาไ้มา้วยโปรโมั่นนี้ริ ๆ
“่ะ”
“ไม่่อยออไปิน้าว้านอเหรอ”
“่ะ”
“ผม็อบิน้าวในออฟฟิศมาว่า ถ้าไม่ไ้ออไ์นะ”
“่ะ”
หิสาวยั ‘ถามำอบำ’ ับเา ไม่ปล่อย่อว่าให้่อบทสนทนา เาลัวะสร้าวามอึอัให้เธอมานเินไป ึปล่อยให้เธอิน้าวไปเียบ ๆ
หลัินเสร็ าราวีถือานไปล้าทำวามสะอา และว่ำพับนะแรให้เรียบร้อย เรียมึ้นไปทำานในรอบบ่าย
่อนไป เธอไม่ลืมบออบุเา “อบุนะะ”
“เี๋ยว่อนาว” เาเรียเธอเอาไว้่อน หิสาวหันลับมาหาเา “เย็นนี้ ผมะแวะไปหาเพื่อนแถวลาบุหลันเล้า ิรถผมลับบ้านไหม”
หิสาวเอียอมอ สายาเ็มไป้วยำถามว่าเารู้ไ้อย่าไรว่าบ้านเธออยู่แถวนั้น
“พอีัเยบอว่าุอยู่แถวนั้น”
อ้อ... เธอพยัหน้าเ้าใ แ่ไม่อบล “ไม่สะวใไปับผมเหรอ”
“ไม่ใ่ไม่สะว่ะ แ่เรใ” เธออบหน้านิ่ ไม่แสวามรู้สึอะไร
“ทาเียวัน ่าน้ำมันเท่าัน ไม่เสียอะไร้วย” เายัเ้าี้ สีหน้าที่เ็มไป้วยวามาหวัให้เธออบล ทำให้เธอเบือนหน้าหนี
นี่เป็นรั้แร ที่มีใรสันวนเธอร่วมทาลับบ้าน
นอาพ่อ... ไม่เยมีใรสนใีวิเธอหรอ
“ัน้อเลียร์าน่อนลับบ้าน่ะ ว่าะออาออฟฟิศ็เือบหนึ่ทุ่ม ุะเสียเวลา”
เห็นเธอนิ่ไปนาน เา็พอรู้ล่ะว่าเธอ้อปิเสธ แ่เาอยาไปส่เธอนี่ เา้อไม่ยอมแพ้
“ผมรอนะ”
แล้วเา็รอเธอริ ๆ นเธอไม่อาหลีเลี่ยหรือปิเสธไ้ หิสาวำ้อนั่รถไปับเา
“อยู่อยไหนรับ” เาถามึ้นหลัารถเลื่อนัวออมาออฟฟิศมาไ้สัพัให่
“ไปลทีุ่ะไป็ไ้่ะ เี๋ยวันลับเอ”
ะแล้ว ว่าเธอ้ออบแบบนี้ ายหนุ่มยิ้มเอ็นูับวามี้เรใอเธอ “เอาร่มมาไหมรับ”
“ะ”
“เอาร่มมาหรือเปล่า”
หิสาวรีบส่ายหน้า เพราะิว่าเาะยืมร่ม “ฝนเหมือนะนะ ท้อฟ้ารึ้มแล้ว ผมไปส่ที่บ้าน”
“ัน…”
“าว... ให้ผมไปส่นะ”
หิสาวผ่อนลมหายใอย่า้อารลวามอึอั เาเป็นนที่ื้อรั้นเอาให้ไ้ ในที่สุเธอ็ยอมบออยบ้าน “บุหลันเล้าอยห้า่ะ”
ายหนุ่มยิ้มับำอบ ับรถไปยัอยนั้นโยไม่พึ่ีพีเอส ไม่นานรถอเา็อแน่นิ่อยู่หน้าบ้านอเธอ
บ้านหลัเล็ั้นเียวสีาว อยู่ลึสุออย เามอลอระออไปมอ รั้วไม้ระแนสีาวที่สีหลุลอออเือบหม มีโ่ล้อเอาไว้ ในบ้านมี้นไม้ให่ที่น่าะปลูมานานเป็นสิบปี
“ุอยู่หลันี้เหรอ” หิสาวพยัหน้า “น่าอยู่ ร่มรื่นี”
หิสาวไม่่อบทสนทนา เธอปลเ็มันิรภัยออเพื่อลารถ “อบุที่มาส่นะะ”
“เี๋ยว่อนาว” เาเรียเธอเอาไว้่อนที่เธอะเปิประู “วันนี้ผมไป้าบ้านเพื่อน อนเ้าไปทำานพร้อมผมไหม ผมะมาแวะรับ”
“ัน…”
หิสาวเว้น่วไปนาน เธอ้อนสายา้อเาลับร ๆ เป็นรั้แรที่เารู้สึใเสียแปล ๆ ที่เห็นแววานั้น
“…ันไม่อบให้ใรมาสสาร่ะ”
“ผมไม่ไ้ทำเพราะสสาร ผมเป็นห่ว” เารีบบอออไป ลัวเธอะเ้าใเาผิ
“อบุที่เป็นห่ว่ะ แ่ันอยาไปทำานเอ่ะ ไม่สะว”
เธอรีบเปิประูลารถ ไม่รอให้เาพูอะไรอี
อึม ๆ รึม ๆ นินึนะะ าราวีเป็นนพูน้อย่ะ :)
ความคิดเห็น