ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3
เธอลืมาึ้นมา
"ุอยาิน้าวหรอ....."
"ใ่ ผมนึถึ้าว้มรวมมิร อยาะทาน"
"ไปสั่เ็ทำให้สิะ"
"เ็ทำไม่อร่อยเหมือนุ"
"พลอยทำไมเป็นหรอ่ะ"
"อะไรัน ็อนที่อยู่้วยันุยัทำให้ผมทานบ่อยๆ"
"อยู่้วยันหรอะ....."
"็อนที่ผมาบอไ"
"อ๋อ.....เอ่อ.....โธ่.....็อนนั้นุำลัไม่สบาย"
"พอผมสบายแล้วุะเลิเอาใผมแล้วหรอ....."
"ไม่ไ้เลิ่ะ แุ่ใร้ายัเลย ็พลอยบอแล้วว่าพลอยเหนื่อย อยาะพัผ่อนบ้า"
เธอทำเสียอออ้อนออเาะเา
"เออ ริสินะ ถ้าอย่านั้นเียวผมะทำอาหารใหุ้ทานเอ ุะินอะไร ....้าว้มหรึอาแฟ...."
"อะไร็ไ้่ะ ามใุเถอะ"
"ผม้ม้าวไม่เ่ มันอาะเละ ไม่น่าินเหมือนทีุ่ทำ ถ้าอย่านั้นผมะาแฟให้ีว่า ะลวไส้รอใหุ้้วยีไหม....มันะไ้อยู่ท้อ"
"่ะ ทำเถอะ่ะ พ่อรัวนเ่"
เธอย่นนูใส่ ทำหน้าล้อเลียนเา เาบีบมูเธอ แล้วรปลายมูลมาูบแ้มสาว เธอหัวเราะอบใ ในะที่าสอแนโอบรัอร่าอเา
เาับเธอล้ายับเป็นบุลเียวันแล้ว นที่เป็นสามีภรรยาันะ้อใ้ีวิอยู่ร่วมัน ไปไหนทำอะไร้วยัน ึะเรียว่าู่ีวิ
"ถ้าอย่านั้นุนอน่อเถอะ เียวผมะเอาอาหารมเสิร์ฟให้ถึเียเลย"
"ริหรอะ แหม ุน่ารััเลย นาแม่อพลอยยัไม่ยอมให้เอาอาหารึ้นมาินในห้อนอนเลย ถ้ารู้ว่าแ่านแล้วสบายแบบนี้ พลอยะแ่านนานแล้วละ่ะ"
''ร้ายาริๆ"
เาหัวเราะ่อนที่ะูบมับเธออีที้วยวามเอ็นู
เธอเป็นภรรยาอเาแล้วเธอย้ายเ้ามาอยู่ในเรือนหอมีบริวารรับใ้ไม่มา
แ่นี้็เพียพอ เพราเธอเป็นนยัน เาอหวัไม่ไ้ว่า สวรร์น้อยๆอเาำลัะเป็นรูปเป็นร่า อบอุ่น และแสนหวาน
เบสนั่พิหมอนอยู่บนเียพยาบาล เธอหันมามอเาเมื่อประูเ้ามา
เามาเยี่ยมเธอทุวัน อนเย็นลัาเลิานเาะหอบหิ้วอาหาร ผลไม้ อฝามาให้เธอทุวัน เบส็ินไม่เ่ อาหารึเหลือเ็มู้เย็น ส่วนที่วาไว้้านนอ็เ็มโ๊ะไปหมแล้ว
"ื้ออะไรมาอีละรับนั้น...."
"แอปเปิ้ล....ผลเห็นว่ามันสและหอมี็เลยื้อมาฝาุ ินแอปเปิ้ลีนะ เาว่าินแอปเปิ้ลวันละหนึ่ผล ุไม่้อไปหาหมอเลยลอีวิ"
"ริหรอรับ...."
เธอเลิิ้ว
"ริสิ แอปเปิ้ลมีวิามินเยอะนะ ฝรั่ถึไ้อบินมะเียวผมะปอใหุ้ินเอนะ"
เธอมอเาปอแอปเปิ้ล แ่มมีเือนเ้าไปทีแร็เือบะินเนื้อเ้าไปรึ้ลูแล้ว เามวิ้วั้ใะปอมา ูมือไม้เร็ไปหมเพื่อรัษาระับปลายมีให้อยู่ใ้ผิเปือ
"เอามานี้เถอะรับ"
"ไม่เป็นไร ุเ็บอยู่ เียวผมะบริารเอ"
เาเยหน้าึ้นมอเธอเื่อนๆ
"มันไม่สวย แ่ินแล้วมีประโยน์นะ"
เาะั มอหน้าเธอเ็มา
สายาอเาทำให้เธอระาเหมือนัน็เลยหยุยิ้ม แ้วใสสีระเรื่อึ้น
"ุยิ้มสวยัเลย....ผมอบรอยยิ้มอุ มอแล้วมีวามสุาม"
เาว่าเธอเป็นผู้ายที่สวยเศร้าๆ เาินภาพที่เธอนั่เหาอยู่บนเีย วาเหม่อลอย บารั้เธอแ่ัว็นั่หวีผม หวีไปเรื่อยๆ ้าๆ
"ทานนะ"
เาหั่นแอปเปิ้บออพอำ ใส่านให้เธอิน
"อบุรับ"
เธอรับมา ไม่อยาะปิเสธน้ำใอเาเห็นีเลยว่าเาเอาใใส่ั้ใูแลเธอ
"ุมานอนเ็บแบบนี้ เพื่อนไม่ามหาุหรอ...."
"ผมไม่่อยมีเพื่อนหรอรับ"
"ิวไ"
เาไ้โอาสถามทันที
"หรอ....."
"ุอยาิน้าวหรอ....."
"ใ่ ผมนึถึ้าว้มรวมมิร อยาะทาน"
"ไปสั่เ็ทำให้สิะ"
"เ็ทำไม่อร่อยเหมือนุ"
"พลอยทำไมเป็นหรอ่ะ"
"อะไรัน ็อนที่อยู่้วยันุยัทำให้ผมทานบ่อยๆ"
"อยู่้วยันหรอะ....."
"็อนที่ผมาบอไ"
"อ๋อ.....เอ่อ.....โธ่.....็อนนั้นุำลัไม่สบาย"
"พอผมสบายแล้วุะเลิเอาใผมแล้วหรอ....."
"ไม่ไ้เลิ่ะ แุ่ใร้ายัเลย ็พลอยบอแล้วว่าพลอยเหนื่อย อยาะพัผ่อนบ้า"
เธอทำเสียอออ้อนออเาะเา
"เออ ริสินะ ถ้าอย่านั้นเียวผมะทำอาหารใหุ้ทานเอ ุะินอะไร ....้าว้มหรึอาแฟ...."
"อะไร็ไ้่ะ ามใุเถอะ"
"ผม้ม้าวไม่เ่ มันอาะเละ ไม่น่าินเหมือนทีุ่ทำ ถ้าอย่านั้นผมะาแฟให้ีว่า ะลวไส้รอใหุ้้วยีไหม....มันะไ้อยู่ท้อ"
"่ะ ทำเถอะ่ะ พ่อรัวนเ่"
เธอย่นนูใส่ ทำหน้าล้อเลียนเา เาบีบมูเธอ แล้วรปลายมูลมาูบแ้มสาว เธอหัวเราะอบใ ในะที่าสอแนโอบรัอร่าอเา
เาับเธอล้ายับเป็นบุลเียวันแล้ว นที่เป็นสามีภรรยาันะ้อใ้ีวิอยู่ร่วมัน ไปไหนทำอะไร้วยัน ึะเรียว่าู่ีวิ
"ถ้าอย่านั้นุนอน่อเถอะ เียวผมะเอาอาหารมเสิร์ฟให้ถึเียเลย"
"ริหรอะ แหม ุน่ารััเลย นาแม่อพลอยยัไม่ยอมให้เอาอาหารึ้นมาินในห้อนอนเลย ถ้ารู้ว่าแ่านแล้วสบายแบบนี้ พลอยะแ่านนานแล้วละ่ะ"
''ร้ายาริๆ"
เาหัวเราะ่อนที่ะูบมับเธออีที้วยวามเอ็นู
เธอเป็นภรรยาอเาแล้วเธอย้ายเ้ามาอยู่ในเรือนหอมีบริวารรับใ้ไม่มา
แ่นี้็เพียพอ เพราเธอเป็นนยัน เาอหวัไม่ไ้ว่า สวรร์น้อยๆอเาำลัะเป็นรูปเป็นร่า อบอุ่น และแสนหวาน
เบสนั่พิหมอนอยู่บนเียพยาบาล เธอหันมามอเาเมื่อประูเ้ามา
เามาเยี่ยมเธอทุวัน อนเย็นลัาเลิานเาะหอบหิ้วอาหาร ผลไม้ อฝามาให้เธอทุวัน เบส็ินไม่เ่ อาหารึเหลือเ็มู้เย็น ส่วนที่วาไว้้านนอ็เ็มโ๊ะไปหมแล้ว
"ื้ออะไรมาอีละรับนั้น...."
"แอปเปิ้ล....ผลเห็นว่ามันสและหอมี็เลยื้อมาฝาุ ินแอปเปิ้ลีนะ เาว่าินแอปเปิ้ลวันละหนึ่ผล ุไม่้อไปหาหมอเลยลอีวิ"
"ริหรอรับ...."
เธอเลิิ้ว
"ริสิ แอปเปิ้ลมีวิามินเยอะนะ ฝรั่ถึไ้อบินมะเียวผมะปอใหุ้ินเอนะ"
เธอมอเาปอแอปเปิ้ล แ่มมีเือนเ้าไปทีแร็เือบะินเนื้อเ้าไปรึ้ลูแล้ว เามวิ้วั้ใะปอมา ูมือไม้เร็ไปหมเพื่อรัษาระับปลายมีให้อยู่ใ้ผิเปือ
"เอามานี้เถอะรับ"
"ไม่เป็นไร ุเ็บอยู่ เียวผมะบริารเอ"
เาเยหน้าึ้นมอเธอเื่อนๆ
"มันไม่สวย แ่ินแล้วมีประโยน์นะ"
เาะั มอหน้าเธอเ็มา
สายาอเาทำให้เธอระาเหมือนัน็เลยหยุยิ้ม แ้วใสสีระเรื่อึ้น
"ุยิ้มสวยัเลย....ผมอบรอยยิ้มอุ มอแล้วมีวามสุาม"
เาว่าเธอเป็นผู้ายที่สวยเศร้าๆ เาินภาพที่เธอนั่เหาอยู่บนเีย วาเหม่อลอย บารั้เธอแ่ัว็นั่หวีผม หวีไปเรื่อยๆ ้าๆ
เธอประอบภาริส่วนัว้วยวามเยินเท่านั้น แ่ในใอเธอไม่เยาหายาวามทุ์เลย
"ทานนะ"
เาหั่นแอปเปิ้บออพอำ ใส่านให้เธอิน
"อบุรับ"
เธอรับมา ไม่อยาะปิเสธน้ำใอเาเห็นีเลยว่าเาเอาใใส่ั้ใูแลเธอ
"ุมานอนเ็บแบบนี้ เพื่อนไม่ามหาุหรอ...."
"ผมไม่่อยมีเพื่อนหรอรับ"
"ิวไ"
เาไ้โอาสถามทันที
มือที่หยิบแอปเปิ้ลอเธอะั สีหน้าเปลี่ยนไปทันที วามหม่นหมอเ้ามาับสีหน้าและแววา
เบสเหลืบาึ้นมอเาเป็นำถาม
เธะสสัยว่าเารู้ัิวไ้ยัไ.....
"ผมไ้ยินุละเมอ เรียื้อนี้....็เลยเาว่าะ้อเป็นเพื่อนสนิทอุ"
"ุิวไม่ใ่เพื่อนอผมหรอรับ"
"แล้วเาเป็นใร....."
"เา....เอ่อ....เาเป็นแฟนน้อสาว"
ริมฝีปาายหนุ่มปิสนิท พอะเ่เรื่อออ
มีเหุผลอะไรที่เบสะฝัใอยู่ับน้อเยนาบาเ็บเียนาย็ยัพร่ำเพ้อละเมอถึเาว่าน่าะมีเรื่อรัสามเศร่ฝ้าเิึ้นแน่ๆ
เบส้มหน้าล้ำลืนิ้นแอปเปิ้ลเ้าปา
"ถ้าเารู้ว่าุนอนเ็บอยู่ที่นี่ เาะเป็นห่วและรีบามมาู"
"อย่าบอเาเลย เาำลัมีวามสุ"
"มีวามสุอะไร...."
"เาพึ่แ่าน"
เบสเหลืบาึ้นมอเาเป็นำถาม
เธะสสัยว่าเารู้ัิวไ้ยัไ.....
"ผมไ้ยินุละเมอ เรียื้อนี้....็เลยเาว่าะ้อเป็นเพื่อนสนิทอุ"
"ุิวไม่ใ่เพื่อนอผมหรอรับ"
"แล้วเาเป็นใร....."
"เา....เอ่อ....เาเป็นแฟนน้อสาว"
ริมฝีปาายหนุ่มปิสนิท พอะเ่เรื่อออ
มีเหุผลอะไรที่เบสะฝัใอยู่ับน้อเยนาบาเ็บเียนาย็ยัพร่ำเพ้อละเมอถึเาว่าน่าะมีเรื่อรัสามเศร่ฝ้าเิึ้นแน่ๆ
เบส้มหน้าล้ำลืนิ้นแอปเปิ้ลเ้าปา
"ถ้าเารู้ว่าุนอนเ็บอยู่ที่นี่ เาะเป็นห่วและรีบามมาู"
"อย่าบอเาเลย เาำลัมีวามสุ"
"มีวามสุอะไร...."
"เาพึ่แ่าน"
เปลือาอเธอล่ำ นาระพริบถี่ เามอยาน้ำที่เือบนัยน์าเศร้านวาว ทำท่าะรินหยลมาเป็นสาย ็เลยหยุถาม
เธออหัมาริๆ
ิวแทบะสุระเป๋าเรื่อสำอาอพลอยล้มลไประหว่าที่เาเินไปหาเสื้อผ้าใส่
"เฮ้ย....."
เาอุทานออมา แล้วั้ัวยืนรใหม่
ายหนุ่มเท้าสะเอวมอระเป๋าสำอาที่หลิ้ลไป น้ำหอม รีมอะไร่าๆอเธอลิ้เลื่อนระาย ทำให้ห้อรเ้าไปอี
"ทำอะไระนั่น.....ุบำรุอ
เธออหัมาริๆ
ิวแทบะสุระเป๋าเรื่อสำอาอพลอยล้มลไประหว่าที่เาเินไปหาเสื้อผ้าใส่
"เฮ้ย....."
เาอุทานออมา แล้วั้ัวยืนรใหม่
ายหนุ่มเท้าสะเอวมอระเป๋าสำอาที่หลิ้ลไป น้ำหอม รีมอะไร่าๆอเธอลิ้เลื่อนระาย ทำให้ห้อรเ้าไปอี
"ทำอะไระนั่น.....ุบำรุอ
พลอยแหมนั่นเป็นุสุท้ายที่เหลือาารที่พลอยไป็อปปิ้ที่ยุโรปมานะะ"
"หรอ....."
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ฝาิาม ฝาใให้้วยนะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น