คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EP : 3 พวกเราเป็นมาสามีภรรยากันแล้ว
EP : 3 พวเราเป็นมาสามีภรรยาันแล้ว
“เปิประูให้หน่อย” นัวโเอ่ยบอหลี่เถาฮวา่อนะอุ้มร่าบาเ้าห้อหอพร้อมับใ้เท้าอัวเอปิประูไป้วย
“เ้าะไม่เสียใใ่หรือไม่” เมื่อวาร่าอหลี่เถาฮวาลับเียหนานี็เอ่ยถามเพื่อไม่ให้นาเิวามเสียใในภายหลั
“ไม่มีทา” หลี่เถาฮวาเอ่ยบอเพราะนาไม่เยเสียใับเรื่อที่นาไ้ัสินใทำลไป
หนานียิ้ม่อนะถอผ้าลุมที่ปปิใบหน้าามอหลี่เถาฮวาเอาไว้ออไปอย่า้าๆ
หลี่เถาฮวาเมื่อเห็นว่าหนานีถอผ้าลุมที่ปิหน้าให้ับัวเอแล้ว็ถอให้เาบ้า
หนานียร่าบาอหลี่เถาฮวามานั่นั่ัอัวเอ่อนะ่อยๆ ปลุออีฝ่ายอออย่าเื่อ้า
หลี่เถาฮวาเร็ไปทั่วทั้ราเมื่อหนานีปลุออมานหมแล้ว นาหลบสายาหนานีอย่าเินอายเมื่อัวเอ้อมาอยู่ในสภาพน่าอายเ่นนี้
“เ้าามมา” หนานีเอ่ยมพลาพลิัวหลี่เถาฮวาไปนอนับเีย พร้อมับรีบปลุอัวเออออย่ารีบร้อน
“ับเทียนไ้หรือไม่” หลี่เถาฮวาบอเพราะนาไม่ินับารที่ถูหนานี้อมอ้วยสายาแบบนี้
“ไ้สิ” หนานีอบรับอย่าไม่เรื่อมา่อนะหันไปเป่าเทียนที่้าัวเีย
่อนะ้มลไปูบนัวเล็แม้ะับเทียนไปแล้ว แ่็ยัมีแสรำไราวันทร์สาส่อมาที่พวเาอยู่บ้าเล็น้อย
“อ๊ะ” หลี่เถาฮวาราออมาเมื่อถูมือหนาร้อนผ่าวสัมผัสไปามร่าาย
่อนที่นาะสะุ้เมื่อมือหนาเลื่อนมาสัมผัสับหน้าออนาพร้อมับลูบมันเบาๆ
ใบหน้ามเลื่อนมาที่ออสวยอนัวเล็่อนะูเม้มให้เิรอยแพร้อมับเลื่อนลมาเรื่อยๆ นหยุอยู่ที่หน้าอสวย
“อ๊ะ หนานี” หลี่เถาฮวาราออมา่อนะเรียื่อนัวโที่ำลัูเม้มหน้าออัวเออย่าทรมาน
ร่าบาบิัวไปมาอย่าวบุมไม่อยู่ ยิ่ยามที่เรียวลิ้นอหนานีแะสัมผัสับหน้าออนาแล้วมันยิ่ทำให้นาทรมานมาึ้น
“หนานี ้า…ทรมาน” หลี่เถาฮวาเอ่ยเรียนัวโอีรั้พร้อมับเอ่ยบอไป้วยน้ำเสียที่สั่นสะท้าน
“เสี่ยวฮวา” หนานีผละัวออมาพร้อมเอ่ยเรียนัวเล็เบาๆ แล้วเลื่อนไปูบริมฝีปาแระเรื่อนั้นอีรั้อย่าห้ามใไม่ไหว
“อื้อ” หลี่เถาฮวาร้อเอาออมา่อนะสะุ้เมื่อมือหนาเลื่อนไปสัมผัสที่้านล่าอนา
หลี่เถาฮวาเร็ัวไปหมเมื่อนิ้วเรียวยาวอหนานีบุรุเ้าไปภายในร่าายอนา ทำให้นา้อเอื้อมไปรั้มือหนาที่ำลัยับมือเ้ามาภายในร่าายอนาเอาไว้
“อ๊ะ” หลี่เถาฮวาร้อึ้นมาอีรั้เมื่อรู้สึว่าร่าายอนามันร้อนวูบวาบไปหม
“อย่าเร็ ทำใให้สบาย” หนานีที่ผละูบออมา็เอ่ยบอพลาเลื่อนัวไป้านล่าอหลี่เถาฮวา่อนะันเรียวา้า้ายึ้นไปฟาับไหล่อัวเอ
“หนานี ะทำอะไรนะ” หลี่เถาฮวาเมื่อเห็นหนานีเลื่อนัวลไป้านล่า็เอ่ยถามอย่าใ ่อนที่นาะสะุ้แล้วราออมาอีรั้
“อ๊ะ หนานี มันสปรนะ” หลี่เถาฮวาบอพร้อมับยันัวลุึ้นมานั่่อนะพยายามผลัหัวอหนานีให้ออไป
แ่อีฝ่าย็ไม่ยอมแถมลิ้นร้อนื้น็ยัยับไปมาพร้อมๆ ับเรียวนิ้วที่ยับเ้ามาภายในัวอนาไม่หยุ
“อื้อ!!” หลี่เถาฮวาร้อออมาอย่ารู้สึอึอัและเสียวานในเวลาเียวันพร้อมับบิัวไปมา
เรียวาทั้สอ้า็เร็ไปมาพร้อมับสะโพที่ยับไปมาามลิ้นหนาอหนานี
“หนานี ้า รู้สึ อ๊ะ แปลๆ” หลี่เถาฮวาร้อบอ่อนะหัวอหนานีให้สัมผัสับ้านล่าอนามาึ้น
หนานีที่ไ้ยินแบบนั้น็เร่นิ้วและลิ้นอัวเอให้เร็วมาึ้น นเารับรู้ไ้ว่าหลี่เถาฮวาใล้ะถึุหมายแล้ว
“อื้อ!!” หลี่เถาฮวาร้อลั่น่อนที่ร่าายอนาะระุพร้อมับน้ำหวานที่ไหลอมาอย่ามามาย
หนานีที่เห็นแบบนั้น็วัเลียทำวามสะอาให้อย่าไม่รัเีย
่อนะลุึ้นมานั่แล้วึหลี่เถาฮวามาูบ่อนะ่อยๆ ันร่าบาให้นอนลับเียเหมือนเิม
“อื้อ!! หนานี ้าเ็บ” หลี่เถาฮวาร้อบอเสียั่อนะพูึ้นพลาร้อไห้ออมาอย่าอไม่ไ้ับวามเ็บปวที่นาไ้สัมผัสับมัน
“ผ่อนลายเสี่ยวฮวา” หนานีเอ่ยบอพลา้มลไปูบหลี่เถาฮวาอีรั้พร้อมับมือหนาที่เลื่อนไปสัมผัสับหน้าอสวยที่นาพอีับมืออเาแล้วลูบเบาๆ เพื่อให้นัวเล็ผ่อนลายให้ไ้มาที่สุ
นิ้วเรียวยาวสะิที่ยออบัวามอย่าแผ่วเบา และเมื่อหนานีที่เห็นว่าหลี่เถาฮวาผ่อนลายลแล้วเา็เริ่มยับสะโพอย่าเื่อ้าเพื่อให้นัวเล็ไ้ปรับัว
“อื้อ หนานี ้าอึอั” หลี่เถาฮวาร้อบอพลาวัเรียวาเล็เ้าหาเอวหนาอหนานีไป้วย
“เี๋ยว็หาย โอบอไว้” หนานีเอ่ยบอพลาับมือเล็อหลี่เถาฮวาให้มาโอบรอบออเาเอาไว้ เมื่อเห็นนัวเล็ทำามแล้ว็เริ่มยับสะโพเร็วึ้น
“อ๊ะ!! หนานี ้า…” หลี่เถาฮวาส่เสียร้อออมา่อนะเอ่ยเรียนัวโที่ยับสะโพไม่หยุนร่าายอนาสั่นไหวไปมาามแรระแทอเา
“เสี่ยวฮวา” หนานีราเรียนัวเล็ที่อยู่ในอ้อมออัวเอแล้วเร่ยับสะโพเร็วึ้นอีเป็นเท่าัว เพราะรู้สึว่าพวเาใล้ะถึุหมายแล้ว
“อื้อ!!” หลี่เถาฮวาราลั่นพลาเร็เรียวาทั้สอ้าแน่น ส่วนมืออนา็รัออหนานีเอาไว้แน่น ่อนที่ร่าายอนาและหนานีะระุพร้อมัน
สอร่านอนอันลมนิที่อาาศไม่สามารถแทรผ่านไปไ้
หนานีหอบหายใอยู่รู่หนึ่่อนะพลิัวให้นัวเล็นอนทับเาเอาไว้แทน
มือหนาลูบไปามแผ่นหลัเล็อย่าแผ่วเบา่อนะ้มไปูบที่หัวเล็อหลี่เถาฮวาเบาๆ
“หนานี้าเหนื่อย” หลี่เถาฮวาเยหน้าึ้นไปมอหนานี่อนะเอ่ยบอเพราะนาไม่ิว่าารทำเรื่อพวนี้มันะเหนื่อยนานี้
“ั้น็นอนพัเถอะ” หนานีเอ่ยบอแม้ว่าเาอยาะทำมันอีหลายรอบ แ่ถ้านัวเล็เหนื่อยแล้วเา็ะหยุ
“แ่้า็อยาทำมันอี” หลี่เถาฮวาเอ่ยบอ้วยน้ำเสียแผ่วเบา ่อนะ้มหน้าบหน้าอแร่อหนานีเพื่อหลบสายาอนัวโ
“ั้นทำมันอี็ไ้” หนานีที่ไ้ยินแบบนั้น็ยิ้มออพร้อมับลูบหัวอหลี่เถาฮวาอย่าเอ็นูับท่าทาอนา านั้น็เอ่ยบอพร้อมับันให้ัวเอลุึ้นไปนั่่อนะเลื่อนมือไปับเอวบาแล้ว็ยึ้น
“อยาลอทำหรือไม่” หนานีเอ่ยถามพลาูบไปที่ริมฝีปาบาอหลี่เถาฮวาอยู่รู่หนึ่่อนะผละออมา
“ทำ” หลี่เถาฮวาอบเพราะนาอยารู้ว่า้อทำเรื่อพวนี้อย่าไร
“ยับามมืออ้า” หนานีเอ่ยบอ่อนะับเอวบาแล้วลไปอย่า้าๆ เพื่อให้หลี่เถาฮวาไ้เรียนรู้
“อื้อ! มันลึ” หลี่เถาฮวาร้อบอพลาเบ้หน้าไป้วยเนื่อารู้สึอึอั
“ูบ้า” หนานีเอ่ยบอพลาเร่ัหวะในารยับเบาๆ่อนะเร่ัหวะให้เร็วึ้นอีนิ
หลี่เถาฮวาไม่ปิเสธนายับามแรมืออหนานี พร้อมับรั้ลำอแร่เ้ามาใล้ับัวเอ านั้น็ึหนานีให้มาูบับัวเอ
หนานีูบอบนัวเล็ที่พยายามะูบโ้อบเาลับมาอย่าเะะทำให้เา้อสอนนาูบไป้วย
เมื่อเห็นว่านาเริ่มูบเป็นและนา็ยับสะโพเอไ้แล้วเา็ปล่อยมือออทันที
่อนะเลื่อนมาสัมผัสับหน้าอสวยอย่าิใ มือหนาบีบับอยู่นานว่าะพอใ หนานีที่เริ่มทนไม่ไหว็เอื้อมมือไปับเอวบาให้ยับเร็วึ้น
“อื้อ!! หนานีมันลึ” หลี่เถาฮวาร้อบอพลาโอบอลำอแร่แน่น เรียวฟันาวัลที่ไหล่หนาอย่าอใไม่ไหว
“เสี่ยวฮวา!” หนานีำรามเรียื่อนัวเล็เสียัพร้อมับอหลี่เถาฮวาแน่น
านั้นไม่นานร่าายอพวเา็เร็่อนที่ะระุอย่ารุนแร
“อบหรือเปล่าหนานี” หลี่เถาฮวาที่บหน้าับไหล่อหนานี็เอ่ยถาม้วยน้ำเสียแหบพร่า
“อบสิ” หนานีอบ่อนที่ะนั่พัเพื่อให้นัวเล็ไ้หายเหนื่อยเสีย่อนแล้ว่อยทำ่ออีรอบ
“อนนี้พวเราเป็นสามีภรรยาันแล้วนะ” หลี่เถาฮวาเอ่ยบอพร้อมับเยาไว้ที่ไหล่อหนานี
“อืม พวเราเป็นสามีภรรยาันแล้ว” หนานีเอ่ยอบ่อนะพลิัวให้หลี่เถาฮวาลไปนอนับเีย
ความคิดเห็น