: high&low : หนูกำหมัดแล้วนะ!

ลำดับตอนที่ #3 : กำหมัด 2

(คาแร็คเตอร์ที่ใกล้เคียงน้องที่สุด)

        ใบหน้าสวยขมวดคิ้วชิดกันจนเป็นปม สองแขนเรียวกอดอก ปากหน้าจูบเม้มเข้าหากัน

" ถ้าอย่างนั้นแก็งนั้น คงอยู่เบื้องหลังทุกอย่างสินะ "

" จะเป็นไปได้ไหมว่ะ "

" ว่าบางทีแก็ง ไมตี้ วอลลิเออร์ "

" อาจจะหักหลัง คุริว แล้วไปช่วยแก็งนั้น "

สึกิโนะพูดถึงคนกลุ่มหนึ่ง ต่างพากันทำให้เหล่าชายหนุ่มอึดอัด

มาชิโฮะกำหมัดแน่น ใบหน้าแดงกร่ำด้วยความโทสะ ปากสวยเมมปากเข้าหากัน

" ใจเย็นหน่าไอ้ชิ " 

อาซาฮีผู้ที่เป็นตัวสีสันของกลุ่ม เอ่ยบอกให้ชายอีกคนใจเย็นๆ แต่มือแกร่งของเค้านั้นกำแน่นกว่าใครๆ

" เออๆ " มาชิโฮะตอบกลับด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายลง

" เฮียว่าเลิกคุยเกี่ยวกับไอ้พวกนั้นเหอะ "

ชายหนุ่มสูงอายุแค่กๆๆๆ ชายหนุ่มผู้ซึ่งอายุเยอะสุด เอ่ยขัดบรรยากาศมาคุนี้ แล้วหันไปสนใจเด็กสาว

" แล้วเนี้ยกลับมาแล้ว รู้ไหมว่าเฮียคิดถึ้งงงคิดถึง~~~~~~ "

" ตอแหลอ่ะเฮีย หุบปากไปเลยเฮียยู "

" ใช่เส่~~~รักเรามันเก่าแล้วนิ! "

ยูตะกอดอกเบะปาก สะบัดเชิดหน้าใส่เด็กสาวไปหนึ่งที

สึกิโนะกุมขมับ ก่อนจะมองบนด้วยความเอื่อมๆกับชายสูงวัย 

ฮารูโตะยิ้มแหยะๆ เป็นไปได้เค้าก็ไม่อยากจะอยู่กับเฮียยูตะคนนี้สักเท่าไหร่

อาซาฮียิ้มแห้ง ภายในใจก็ได้แต่เอื่อมกับคนสูงวัยอย่างยูตะ ที่ไม่เลิกขี้เล่นกวนส้นตี*แบบเด็กๆเสียที

เรียวตากลมโตของชายหนุ่มมองชายสูงวัยด้วยหางตา มาชิโฮะใช้ฝ่ามืออรหันต์อันเป็นที่รักตบหัวยูตะผู้ที่อาวุโศสุด 

" เอ้อะ! ไอ้ชิโฮะ!!! "

ใบหน้าหล่อเข้มหันขวับไปหาชายหนุ่มขี้บ่น ก่อนจะใช้นิ้วชี้หน้าอีกคน พร้อมกับส่งความรักอันสุดซึ่งด้วยการถลึ่งตาใส่ไปหนึ่งกรุบ

" ไรเฮียมึง " มาชิโฮะมองหน้าอีกคนด้วยท่าทีสงบนิ่งปนเอื่อม

" เห๊ออออ~~~งั้นกูไปหล่ะ "

สองแขนยันตัวลุกขึ้นจากม้านั่ง ใบหน้าเรียบนิ่งเอื่อมระอากับชายที่อาวุโสที่สุด

" นี้~~~สึกิโนะ "

" อะไรอิฮิ? "

" ไม่คิดจะชวนพวกกูไปหาคอบบร้าหรือไง "

ดวงตาเรียวกรอกตาไปมา ปากสวยเบะออก สองแขนกอดอกเข้าหากัน ถ้าเธอเอาพวกนี้ไปด้วยนะมีหวังเละกับเละ โดยเฉพาะฮารุโตะ ถ้าเอาไปด้วยคอบบร้าจังคงช็อคตายอ่ะ

" ขอร้องอิฮิครั้งสุดถ้ายที่พวกมึงไปเจอคอบบร้า "

" คือตอนที่พวกมึงทำรถคอบบร้าจังพัง "

ใช่ค่ะทุกคนนนนน อิพวกนี้เนี้ยแหล่ะที่ทำให้คอบบร้าจังมองหน้าฮารุโตะไม่ติด! ช่วงนั้นฉันก็หน้าจะอายุ14 อิชิก็16 อิฮิก็16 เฮียยูก็ 26 ฮารุจังก็ 15

เพราะอิสามหน่อเนี้ยพากันขโมยกุญแจรถสุดรักสุดหวงของคอบบร้ามาขับเล่น แล้วไปขับอิท่าไหนก็ไม่รู้ เจือก!ลงกลางทาง

ดีนะที่อิเจ้าตัวคนขับเนี้ยไม่ได้เป็นอะไรมาก แถมยังมานั่งล้อมุขเสียวใส่คนอื่นอีก ใช่ค่ะอิคนนั้นคือ อิเฮี้ยยูตะหนึ่งในผู้ก่อการร้าย

จุดพีคที่สุดคือ พออิสามหน่อนี้โดนจับได้ แต่กลับโบยความผิดไปให้พ่อหนุ่มเทพบุตรสุดใสซื่อของฉันอย่าง ฮา รุ โตะ! แต่ที่พีคที่สุดคืออิท่าไหนก็ไม่รู้คอบร้าจัง ถึงไปเชื่อคำพูดพล่อยๆของอิสามหน่อนี้! อิเมลหล่ะเพลียจิต

" เอาหน่า~~~สึกิจัง "

" นี้มันก็ผ่านมา2ปีแล้ว "

" คอบคงลืมๆมันไปแล้วมั้ง "

" เหอะ!เฮียยู "

ใบหน้าสวยหวานยิ้มเย็น กำปั่นขวากำแน่นยกขึ้นโชว์ เด็กสาวกัดฟันกรอด

" งั้นเฮียมึงคงลืมรสกำปั่นกุสินะคะ "

สามหน่อผู้ก่อการร้ายกลืนน้ำลายดั่งเอือก ฮารุโตะผู้ใสซื่อได้แต่ยิ้มอ่อน ภายในใจก็ต่างไว้อาลัยแด่สามหน่อ

" แหะๆ เฮียขอผ่าน " ยูตะเหงื่อตกยิ้มแห้ง 

เด็กสาวไม่พูดไม่จาต่อ ก่อนจะนึกอะไรได้

" เอ้อ! "

" อิฮิ มึงเอาลูกรักกูมาป่ะ? "

" นึกว่ามึงจะไม่ถามสะแล้ว "

ชายหนุ่มยิบยกสิ่งของบางอย่างอยู่ในกระเป๋าใบใหญ่ อาซาฮียิ้มปริ่ม ก่อนจะยื่นสิ่งของในมือไปให้เด็กสาว

เด็กสาวขว้าสิ่งนั้นมาอย่างไว สายตาสอดส่องพิจารณาว่ายังคงสภาพเดิมอยู่หรือไม่

" good job! " สึกิโนะยิ้มร่า นิ้วโป้งยกขึ้นสุดแขนส่งไปให้อาซาฮี 

" หึ! อยู่แล้วอ่ะครับน้องๆ "

อาซาฮีกอดอกยิ้มแป่นกับความภูมิใจของตัวเอง ก็ไอ้เค้าเป็นคนดูแลลูกรักของสึกิโนะนี้เหน่าะ ก็ต้องรักษาไว้ดีๆเป็นธรรมดา ถ้าขืนทำพังหรือมีรอยขีดข่วนหล่ะ เค้าได้กลับบ้านเกิดแน่

" งั้นไปหล่ะ!~~~ "

สองเท้าเยียบลงบนสเก็ตบอดลูกรัก ร่างเล็กค่อยๆทรงตัวยืน แล้วก็ค่อยถีบให้สเก็ตบอดเลิ่อนไปตามใจหวัง

" เดี๋ยวสึกิโนะ "

เด็กสาวหยุดกึก แล้วค่อยๆหันตัวไปมอง ชายหนุ่มที่เอ่ยให้เธอหยุด

" ระวังตัวด้วยนะ "

ฮารุโตะส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ พร้อมกลับเอ่ยประโยคสุดโครเวฟให้เด็กสาว ถึงจะเป็นประโยคสั้นๆ แต่ก็ทำให้เด็กสาวใจฟูไม่น้อย

" อื้ม! จะระวังตัวนะ! "

เด็กสาวยิ้มตอบ แต่ยิ้มครั้งนี้ไม่เหมือนยิ้มให้ใคร มันเป็นการยิ้มให้ที่โคตรจะจริงใจที่สุดที่ใครจะได้มา 

ก็คนสำคัญที่สุดนี้เหน่าะ

ณ เมืองไร้นาม

        สองขาถีบสเก็ตให้เลื่อนไปเลื่อยๆ สองข้างทางก็เริ่มเปลี่ยนทิวทัศน์

ดวงตากลมสวยมองทิวทัศน์ที่แปลกไป ที่นี้คงไม่ใช่เขตสมาพันธ์ซังโนะแน่ๆหล่ะ

ถึงไอ้เราจะเคยอยู่ในเมืองๆนี้ แต่มันก็ไม่ใช่อยู่ในช่วง S.W.O.R.D การหลงทิศหลงทางคงไม่ใช่เรื่องแปลก

" เห้อ~~~เอาไงดีหล่ะ "

เด็กสาวหยุดเลื่อนสเก็ตบอด เท้าขวาเยียบปลายสเก็ตให้ตั้งขึ้น แล้วใช้มือขวาจับไว้

เด็กสาวพลางครุ่นคิดว่าที่นี้คือส่วนไหนของซอร์ด จะว่าไปที่นี้รู้สึกว่าจะทุรกันดารพอสมควร บ้านที่ใช้อาศัยก็ทำจากสังกะสีคงไม่พอทนต่อหน้าหนาว

หรือว่า ชิ*หาย!

คิดได้ดังนั้น ร่างเล็กก็ได้ทำการเลื่อนสเก็ตบอดอีกครั้ง เท้าซ้านถีบยันพื้นรัวๆ หวังจะได้หาทางออกจากที่แห่งนี้เร็วๆ

ร่างสูงโปร่งหลายร่างที่มาจากไหนไม่รู้  โดดตีลังกาลงพื้น แล้วเดินล้อมรอบเด็กสาวไว้

พายในใจเด็กสาวได้แต่กระวนกระวาย เท้าขวายันสเก็ตบอดให้อยู่ในอ้อมอกร่างเล็ก ดวงตาสวยมองเหล่าชายหนุ่มด้วยท่าทีกระวนกระวาย

ตาย ตายแน่ๆ อิเมลคนนี้ตายแน่ๆ!

" เธอนะเป็นใคร "

หนึ่งในเหล่าชามหนุ่มเอ่ยถามเด็กสาวขึ้น เด็กสาวยิ้มแหยะ ถ้าขืนตอบไม่ถูกใจไป เธอจะโดนรุมไหมนะ

" อ่ะ! เอ่อ...คือ " สึกิโนะพูดตะกุกตะกัก

" นั้นตราโรงเรียนโอยะนิ! "

ชายหนุ่มผมแดงเอ่ยท้วงขึ้น เด็กสาวกัดฟันกร่อดทั้งน้ำตา นี้เทพีที้คุ้มครองเธอคือเทพีแห่งความซวยหรือไงย่ะ!!!

" แต่โรงเรียนโอยะเป็นโรงเรียนชายล้วนไม่ใช่หรอ "

" ฉันหญิงแท้ค่ะ "

สายตาทุกสายตาหันขวับมาทางร่างเล็ก จึงทำให้เด็กสาวเริ่มเกร็งและกลัวขึ้น ชิ ร่างกายตอนนี้ของเธอก็สู้ไม่ได้ดั่งใจหวัง ถ้าจะหนีตอนนี้ก็ไม่มีช่องโหว่

" เกิดอะไรขึ้น "

ก่อนที่เด็กสาวจะคิดไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงชายหนุ่มผู้มาใหม่ดังขึ้น

ใบหน้าหล่อซูมผอม ทรงผมหยักสก เสื้อที่มีขนเฟอตรงฮู้ด สายตาที่นิ่งเรียบเฉยชา ปากขาวซีด

เอาหล่ะอิหนูเมลคนนี้เจอตัวเป้งแล้วหล่ะค่ะ

" สโมคกี้ ไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเองเลยนี้ครับ "

ชายหนุ่มผมแดงรีบวิ่งไปหาชายหนุ่มอีกคนที่กำลังปวย แขนแกร่งก็ค่อยๆพยุงอีกคน

" ที่นี้ก็บ้านของฉัน การที่ฉันเป็นหัวหน้าครอบครัว "

" ฉันก็ต้องมาด้วยตัวเองนะสิ "

เด็กสาวยิ้มเกร็ง ถึงสถานการณ์จะอันตราย เธอก็ขอยิ้มจนกว่าสถานการณ์จะดีขึ้นหล่ะนะ

สโมคกี้ชายที่เป็นหัวหน้าครอบครัวของ เมืองไร้นาม และ รู้ดบอย หันหน้ามาทางเด็กสาว

" เธอนะเด็กหลงหรอ? "

" ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย "

สโมคกี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน สองขายาวค่อยๆก้าวเดินมาตรงหน้าเด็กสาว หสังจะได้เห็นหน้าชัด

" เอ่อ.... " 

เด็กสาวนิ่งเงียบ ดวงตาสวยสั่นระริกๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ ตอนฉากเปิดตัวรู้ดบอยss1 ตั้งแต่ตอนนั้นมาเธอก็ไม่ถูกชะตากับรู้ดบอยอีกเลย

จะว่าตอนนี้เธอกลัวก็ได้นะ เพราะปฏิกิริยาเธอตอนนี้กลายเป็นเด็กเอ๋อเด็กใบ้ไปแล้ว

" สโมคกี้อย่าไปอ่อนข้อให้ยัยเด็กคนนั้นนะครับ! "

" ดูจากเข็มกลัดนั้นแล้วยัยเด็กคนนั้นเป็นนักเรียนจากโอยะแน่ๆ "

ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขัดขึ้น สายตาคมแลดูจับผิดร่างเล็ก ขิ้มขมวดเข้าหากัน

" คือว่า...ฉันแค่หลงทางเองนะคะ "

เด็กสาวเอ่ยตอบหน้าหงอยเสียงเบา ก้มมองลงพื้น สองแขนกอดสเก็ตบอดแน่น 

เธอหล่ะไม่กล้าสบตากลับใครเลย ถ้าในเมื่อพูดอะไรออกไปชายคนนั้นไม่ฟัง เธอก็ชักจะเริ่มหวะ่นใจแล้วนะ

" นั้นไง! มารยาหญิงชัดๆ "

" ทาเคชิ " สโมคกี้เอ่ยเสียงเรียบ

" อ..อืม "

ชายหนุ่มผมน้ำตาลนามว่าทาเคชิเอ่ยตระกุกตระกัก

สโมคกี้ไม่เอ่ยพูดต่อ แล้วเดินหันหลังออกไป ก่อนจะเดินออกไป สายตาของเค้าหันมามองเด็กสาวด้วยความเย็นชา

ก่อนที่เหล่าชายหนุ่ม ที่ล้อมรอบเธออยู่ค่อยๆเดินเข้ามา อะไรกันคำพูดที่อ่อนโยนเมื่อกี่มันแค่การแสดงเองหรอกหรอ

ร่างผอมซูบหยุดเดิน ก่อนค่อยๆหันมามองเด็กสาวอีกครั้ง

" เธอนะเด็กโอยะสินะ "

" เธอนะผิดตั้งแต่เดินเข้ามาในเขตเมืองไร้นามแห่งนี้แล้วหล่ะ "

ร่างเล็กหัวใจกระตุกวูบ แขนทั้งสองกอดสเก็ตบอดแน่นกว่าเดิม ดวงตาสวยสั้นระริกระรี่ ก่อนจะกลายมาเป็นสายตาแห่งความหวัง

สองแขนโยนสเก็ตบอดขึ้นฟ้า สองขาก้าววิ่งไปทางทาเคชิด้วยความเร็ว ก่อนจะยันตัวกระโดดเยียบบนบ่าชายหนุ่ม แล้วก็กระโดดอีกครั้ง เป้าหมายคือเท้าทั้งสองข้างต้องถึงสเก็ตบอด

ร่างของเด็กสาวและสเก็ตบอดค่อยๆล่วงลงบนพื้น เมื่อถึงพื้นแล้วสองเท้าก็ถืบยันเสก็ตบอดออกให้ห่างจากเหล่าชายหนุ่มด้วยความเร็ว

เด็กสาวเลื่อนสเก็ตไปบนแผ่นไม้ เร่งสปีดเมื่อถึงด้านบนของตู้คอนเทนเนอร์

แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะมีชายผมแดงและพักพวกอีกสองสามสี่คนดักหน้าเด็กสาวไว้อยู่

อ่า!shit! เธอลืมเลนว่าพวกนี้บินได้?

เด็กสาวหวังจะหันกลับหลังหนีไปทางเดิม แต่ก็งต้องผิดหวัง เพราะด้านหลังก็มีทาเคชิกับพักพวกดักไว้อยู่

" เอาหล่ะสาวน้อย "

" เธอหมดทางแล้วหล่ะ " ชายหนุ่มผมแดงเอ่ยเสียงเรียบติดสมเพศ

ใบหน้าหวานสวยซีดลง ฟันเรียงสวยขบกัดดังกรอด! มือด้านขวาจับหน้าอกด้านซ้ายไว้ 

ถ้าเธอสู้ตอนนี้ไม่รอดจริงๆแน่ แถมไอ้อาการนี้ทำไมถึงมากำเริบตอนนี้นะ!

" โธ่~~~ พี "

" นายก็อย่าแกล้งยัยเด็กนั้นสิ ดูสิกลัวจดหัวหดสะแล้ว ไม่สมกับเป็นเด็กโอยะเอาสะเลย "

ทาเคชิยิ้มขำอย่างสมเพศ เค้านั้นรู้สึกไม่ถูกชะตากับยัยเด็กนี้ตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว

ส่วนทางด้านพี ก็ได้แต่นิ่งเงียบ ก่อนจะพุ่งเข้ามาหาร่างเล็ก ทาเคชิก็เช่นกัน

เด็กสาวหันซ้าย หันขวา ก่อนจะตัดสินใจเลื่อนสเกต็ดบอดไปทางด้านขวา

ร่างสวยระหงค์ค่อยๆดิ่งลงตามแรงโน้มถ่วง ก่อนจะฟลิบสเก็ตบอดกลางอากาศลงพื้นอย่างสวยงาม

แต่ก็ต้องหยุดชะงัก ด้านหน้าของเด็กสาวนั้นมีเหล่าครอบครัวที่อัตคัดหิวโหย คนที่นำหน้าก็คือหัวหน้าครอบครัวอย่างสโมคกี้

ร่างชายทั้งสองที่เคยอยู่ด้านบนดิ่งลงมาหยุดอยู่กับพื้น พร้อมกลับเหล่าพักพวกล้อมหลังเด็กสาวไว้

" เอาหล่ะเธอหมดหวังแล้ว " 

สโมคกี้เอ่ยขึ้น สายตาของเค้าก็ยังเรียบนิ่งเช่นเคย ในหัวของเค้าคงมีแต่ครอบครัวสินะ 

อ่ะ จริงสิเธออยู่โอยะกับซังโนะนี้เหน่าะ กฏของซอดก็มีทำไมเธอถึงลืมได้นะ

เหล่าครอบครัวผู้หิวโหย ค่อยๆเดินเข้าหามาทางเธอ ทั้งสายตาที่ทระนงกังขา ทั้งกิริยาที่อยากได้ของแพงๆจากเธอ เหมือนกับซอมบี้ที่หิวโหย มันทำให้เธอ....กลัว

อาการของร่างเล็กเริ่มกำเริบยิ่งขึ้น หัวใจเริ่มเจ็บจี้ดไปถึงขั่วใน ใบหน้าสวยยับยู่ยี่ ลมหายใจเข้าออกไม่ปกติ มือขวาก็กำอกซ้านแน่น

เหล่าครอบครัวก็ไม่มีทีท่าจะลดหล่ะเข้ามาหาเธอ สโมคกี้และเหล่าชายหนุ่มด้านหลังก็ยืนเฉยเมย

" มะ..เดี๋ยวสิ... "

ร่างเล็กทรุดห้วบลงกับพื้น หายใจเข้าออกหึดหัดไม่เป็นจังหว่ะ มือขวาทุบอกซ้ายดังตุบๆ มือซ้ายก็ขวานหายาในกระเป๋า

เหล่าครอบครัวผู้หิวโหยหยุดนิ่ง เมื่อเห็นท่าทีของร่างเล็กดูท่าจะไม่ดี

สโมคกี้ที่เห็นท่าว่าไม่ดีก็รีบเร่งฝีเท้าเดินมาทางเด็กสาว

" ช...ด้วย..ยา..อยุ...น..กะ... "

สายตาที่อ้อนวอนต่อชายหนุ่มตรงหน้า รางกายที่เค้าพึ่งสังเกตุว่าบอบบางถึงเพียงได มือขวาเรียวเล็กก็ทุบหน้าอกรัวๆ 

" ยา...อึก "

ไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป ร่างของเด็กสาวก็วูบลงนอนกับพื้น แต่ที่ยังดีเพราะยังไม่หมดสติและหายใจอยู่

" แฮ่กๆ...อึก! " สึกิโนะกัดฟันกรอด 

สโมคกี้พลิกตัวเด็กสาวให้นอนหงาย ก่อนจะใช้มือแกร่งยิบขวานหายาในกระเป๋าเสื้อ

เหล่าชายหนุ่มที่ล้อมอยู่ด้านหลังเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ก็ต่างพากันยืนนิ่งตกใจ

พีค่อยๆเดินไปหาทางร่างเล็กกับสโมคกี้ ก่อนจะหันขวับไปมองทาเคชิกับเหล่าพักพวกให้เดินตามมา

เมื่อเห็นดั่งนั้นพวกเค้าก็รีบสับเท้าอย่างว่องไวไปทางเด็กสาว เมื่อถึงจุดหมายพวกเค้าก็ย่อนั่งลงดูอาการอย่างลุกลน

" กี่เม็ด " สโมคกี้เอ่ยเสียงอ่อน

" ส..สอง...อึก " มือแกร่งเปิดฝาขวดยาออก 

" คุณสโมคกี้ครับพวกเรา----- "

" พวกนายอยู่นิ่งๆนั้นแหล่ะ "

สโมคกี้เอ่ยเสียงเรียบนิ่งเย็นยะเยือก นัยตาที่สั่นระริก หัวใจเต้นกระวนกระวาย มือแกร่งเทยามาสองเม็ดก่อนจะป้อนลงปากเด็กสาว

" อึก "

เด็กสาวกลืนยาลงไป สีหน้าดูดีขึ้น แต่เรี่ยวแรงกับไม่มี 

" ขอบคุณค่ะ "

ใบหน้าสวยยิ้มบางส่งไปให้ผู้มีพระคุณ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอย่างหมดสติ 

สโมคกี้ตากระตูกวูบไปแวบหนึ่งก่อนจะอุ้มร่างเล็กแวกฝ่าฝูงเหล่าครอบครัว แล้วหันไปหาเหล่ารู้ดบอยที่เหบือและเอ่ยสั่ง

" จัดเตรียมหาผ้าห่ม "

" แล้วก็เอาสเก็ตบอดเด็กนี้ตามฉันมา " สโมคกี้ก็ยังเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง

" ครับ! " เหล่าชายหนุ่มตอบรับด้วยเสียงที่หนักแน่น

1 ชม.ผ่านไป

        ดวงตาสวยค่อยลืมตา เปลือกก็กระพริบไปมาเพื่อปรับแสงให้ชัด 

ร่างชายหนุ่มที่เธอเห็นทำให้เธอถึงกับสตั้น ใบหน้าซูบผม ปากซีด ทำไมสโมคกี้ถึง....

" เธอสลบไป1ชม. "

" ฉันต้องมานั่งเฟ้าเธอเพราะฉันยังไม่ไว้เจอเธอ "

สโมคกี้กอดอกมองเด็กสาวด้วยสายตาที่ยังไม่ไว้ใจ เสียงที่เอ่ยกับเธอกังยังเรียบนิ่งเช่นเคย

" อืม "

เด็กสาวพยักหน้า ใบหน้าเริ่มแดกเถือกถึงใบหู ก่อนจะหลบหน้าหนี เธอก็ผู้หญิงนะ มีผู้มาจ้องเธอแบบนี้ เธอก็เขินเป็นนะย่ะ!!

" แค่กๆ..ข..น้ำ..ค่ะ "

เด็กสาวยังคงหันหน้าหนี แต่ก็ต้องเอ่ยขอน้ำเพราะตอนนี้เสียงเธอแถบจะไม่มีแถมแสบคอไปอี้กกกก

สโมคกี้ยื้นแก้วน้ำไปให้เด็กสาว มือเล็กค่อยๆเอื้อมไปยิ้ม เด็กสาวกระดกน้ำลงคออย่าชื้นใจ แล้วก็ยื้นให้อีกคนวางแก้วไว้ 

" ขอบคุณอีกครั้งนะคะ " สึกิโนะยิ้มหวาน

ท่าทีของสโมคกี้ยังนิ่ง แต่มุมปากของเค้ากลับยกยิ้มขึ้นนิดหน่อย แต่ด้วยความที่เด็กสาวยังเบลอๆอยู่จึงทำให้ไม่ค่อยเห็นสีหน้าอีกคน

" หึ " สโมคกี้หัวเราะดังหึ

" คะ? "

เด็กสาวเองคอมองชายตรงหน้าด้วยความงง ดวงตาสวยเริ่มปรับโฟกัสได้แล้ว ก็ต้องสตั้นกับรอยยิ้มตรงหน้า

" เอ่อ... " สึกิโนะนิ่งค้าง

" อะไร? "

" อ่ะ! เอ่อคือว่า...ทำไมต้องช่วยฉันหล่ะคะ? "

" ทั้งที่ฉันอยู่โอยะแท้ๆ "

เด็กสาวก้มหงุด สายตาจดจ่อที่มือของตนเอง ใบหน้าหวานสวยเลิ่กลั่ก จะให้ทำไงหล่ะ ก็เธอกลัวคนๆนี้นิ

" ฉันไม่อยากให้ใครมาตายที่บ้านฉัน "

เด็กสาวแข็งทื่อกับคำตอบของชายหนุ่ม ดวงตาสวยมองอีกคนด้วยความอิหยังว่ะของเค้า

" แล้วก็ "

" ฉันเห็นเธอเหมือนเห็นตัวเองนะ "

จะว่าไปในพายภาคหน้าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเด็กสาวก็ จะจากไปแล้ว

ถึงเธอจะไม่ชอบแก็งนี้แต่สโมคกี้ก็หล่อใช่ว่า---แอ่ก มันก็ใจหวั่นๆอยู่นี้หน่า

หรือเธอจะช่วยส่งพาเค้าไปรักษาดีนะในสภาพตอนนี้คงพอช่วยได้ อ่ะ แต่ว่าเนื้อเรื่องนี้สิ อืม...หรือว่าส่งไปรักษาที่ต่างประเทศ แต่ก็...อืม...โว้ยยยย

ในสายตาของสโมคกี้ ตอนนี้เด็กสาวนั่งนิ่งคิ้วขมวดเหมือนจะคิดอะไรอยู่ พลางก็คิดไปว่าเด็กสาวอาจจะคิดหนักเรื่องโรคของตนเอง

มือแกร่งยกขึ้นวางลงบนหัวร่างเล็ก เด็กสาวสดุ้งเฮือก หันขวับมองหน้าชายหนุ่ม 

ดวงตาสวยเบิกกว้าง ปากสวยเม้มเข้าหากันด้วยความประหม่า ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นจนร้อน ใบหูขาวแดงเถือก

" สโมคกี้! "

เด็กสาวล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมโปร่ง ส่วนสโมครกี้ก็ชักมือกลับ ก่อนที่จะค่อยหันไปถามชายเข้ามาใหม่ว่าเกิดอะไรขึ้น

" พี มีอะไร? " สโมคกี้ถามเสียงเรียบ

" คือว่า----- " พียังกล่าวไม่จบก็ถูกขัด

" เห้ย!อย่าบุกเข้ามานะเว้ย! "

ทาเคชิยืนบังร่างชายหนุ่มต่างแก็งไว้ พยายามดันร่างอีกคนออก 

" หลีกไป "

" ฉันมารับยัยนี้กลับ "

ชายหนุ่มดันร่างทาเคชิออกจากการขวางทาง สายดุมองตรงไปที่สโมคกี้ มือแกร่งกำหมัดแน่น

" กลับบ้าน เมย์ ริน "

เด็กสาวหันขวับ ดวงตาเบิกโผลงด้วยความตกใจ

" คะ...คอบบร้าจัง!!! "

ตัดจบ

ทอร์คอะไร(ท์)

เอาหล่ะค่ะทุกคนนนนนน้องจะปักธงสโมคกี้สำเร็จไหม ส่วนทางด้านสโมคกี้จะเอ็นดูน้องไหมหน่าาา ส่วนคอบบร้าาจังเนี้ยยยทันยังไงคะหนูววว แต่เอะ! อย่าลืมสิคะ! หัวใจดวงน้อยๆของน้องมีเจ้าของอย่าง ฮา รู โตะ! แล้ว หุๆๆๆๆเอ๋~~~~หรือว่าน้องอาจจะติด friend zone หรืออาจจะ brother zone ก็ได้นะคะใครจะไปรู้~~~~~~หุๆๆๆๆ

แปะลูกรัก(สเก็ตบอดของน้อง)

(ลายก็จะประมาณนี้แหล่ะค่ะ)