คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : อาบน้ำ
อนที่2
“ุะอาบน้ำ่อนไหม”
บอสถามผมหลัาที่พาผมเ้ามาในบ้านแล้วผมื่นเ้นับวามให่โอบ้านบอสมา เพราะภายนอ็ูเหมือนเป็นบ้านสไล์โมเิร์นสอั้นธรรมา แ่พอเ้ามาแล้ว้าในบ้านลับสวยว่าที่ผมิอี ทุอย่าูเรียบ่ายและเป็นระเบียบไปหม
หาแ่สิ่ที่ทำให้ผมื่นเ้นมาที่สุือ ‘สนามห้า้าบ้าน’ที่ให่และน่าวิ่เล่นเอามาๆ
ผมอยาะืนร่าหมาป่าแล้วไปลุยห้านั่นะแย่แล้ว!
“ราม”
“รับ!”
ผมเผลอานรับอย่าระือรือร้นอนที่ไ้ยินื่อัวเอ ่อนะเพิ่นึึ้นไ้ว่าผมยัไม่ไ้อบบอสเลย
“บอสอาบ่อนเถอะรับ เี๋ยวะไม่สบายเอา”
ถึอนนี้ผมับบอสะัวแห้าแอร์แล้ว็เถอะ แ่นทีู่ป่วย่ายว่าผม็ูะเป็นบอสอยู่ี แถมอนนี้มูอบอส็เริ่มแๆ แล้ว้วย
บอสมวิ้วเหมือนไม่พอใับำอบอผมสัเท่าไหร่ และหันไปมอห้อ้าๆ ที่ปิประูอยู่เหมือนั่ใว่าะให้ผมยืมใ้ีไหม
“ผมรอไ้รับ บอสไม่้อห่วผมหรอ ั้แ่เิมาผมยัไม่เยป่วยน้อไปโรพยาบาลเลย”
ถึผมะไม่รู้็เถอะว่าในห้อมีอะไร แ่ผม็อยาทำัวให้มีปัหาน้อยที่สุเพื่อที่ะไ้ไม่้อเป็นภาระอบอส และผม็อยาะทำทุอย่าเพื่อที่ะอบแทนวามใีอบอส
ผมน่ะ ัสินใแล้ว้วย้ำว่าะยอมายเพื่อบอส!
“..ุอาบห้อน้ำห้อนอนผมเถอะ เี๋ยวผมึ้นไปอาบ้าบน”
แ่สุท้ายบอส็เหมือนะทนสภาพหมาน้ำอผมไม่ไหวเลยยอมเปิประูห้อเพื่อให้ผมเ้าไปใ้
“แ่มันเป็นห้อนอนบอสนะรับ”
ผมพู้วยวามเรใ ไม่ล้าเินามบอสเ้าไป
“...”
บอสมวิ้วมอผมนผมหอว่าเิม ผมพยายามห่อไหล่ทำัวให้เล็ลเพราะผมเาอารม์บอสไม่ออเลย แ่บอสูุมา ไม่แน่บอสอาะไม่อบที่ผมทำัวเยอะแยะแบบนี้็ไ้
หิ
ผมหลับาหยีและเผลอร้อออมาอีแล้ว ทั้ๆ ที่ปิผมะวบุมัวเอไ้ีว่านี้ เอาเ้าริผมแทบไม่เยเผลอทำัวน่าสมเพแบบนี้่อหน้านอื่น้วย้ำ
บอสเป็นนแรเลยที่ทำให้ผมรู้สึเป็นแ่ลูหมาัวเล็ๆ ที่ลัวโนทิ้ลอเวลา
“เป็นอะไร”
ผมหลับาหยีมาว่าเิมอนที่ไ้ลิ่นฟีโรโมนอบอสเ้ามาใล้
“..บอสโรธผมใ่ไหมรับ”
“ผมไม่ไ้โรธ”
ผมลืมา้าหนึ่ึ้นมาูบอส ึ่สีหน้าบอส็ยัูุเหมือนเิมนผมหลับาอีรอบ
“ถ้าวันไหนบอสเบื่อผมแล้วหรือรำาผมมาๆ บอสบอผมไ้เลยนะรับ เี๋ยวผมไปเอ หรือถ้าบอสไม่อยาให้ผมไปเอ ็เอาผมไปปล่อย้าทา็ไ้แ่อเวลาให้ผมทำใสัวันสอวันนะรับ”
“ราม”
“..รับ”
ผมรับำหอยๆ
“ลืมาึ้นมามอผม”
ให้ายเถอะ ผมหยุสั่นไม่ไ้เลย
ผม่อยๆ ลืมาึ้นมาสบาับบอสามำสั่ และแน่นอนสิ่ที่ผมเอ็ยัเป็นสีหน้าเย็นาอบอส นผมอยาะหลับาหนีอีรั้ให้รู้แล้วรู้รอ แ่็ทำไม่ไ้เพราะบอสสั่ไว้แล้ว
ล้าๆ หน่อย ราม! ัวบอสนิเียวเอ ถ้ามึสู้ับบอสยัไมึ็นะแน่ๆ
ผมพยายามปลุำลัใัวเอให้ฮึเหิมเพื่อที่ะไม่หลับาหนีบอสอี
“...อึ”
ผมลืนน้ำลายัเอื๊อเพราะมันไม่่วยอะไรเลย ผมยัลัวบอสเหมือนเิม ยิ่เห็นใบหน้าเยือเย็นใล้ๆ ผมยิ่ประหม่านทำอะไรไม่ถู
“เลิลัวผมสัที”
ำสั่็่ายนะ แ่ทำไมทำยาั
ผมสบาับบอสแล้วพยัหน้าเบาๆ แ่็ยัหอยอยู่ี
“แล้วุ็เลิิไ้แล้วว่าผมะเอาุไปปล่อย” บอสถอนหายใเบาๆ ่อนะมอผมแววาอ่อนล “ผมไม่ไ้ใร้ายนานั้น”
“หมายวามว่าบอสะรับเลี้ยผมริๆ ใ่ไหมรับ!”
ผมที่รู้สึีใเินไปเผลอปล่อยให้หูับหาอัวเอออมาอย่าลืมัวและระิไม่หยุ
บอสใีั!บอสีที่สุเลย!
“…”
บอสเบิาว้านิๆ เหมือนะใที่อยู่ๆ ผม็ืนร่าึ่หมาป่า
“อนอยู่บ้านผมออยู่ร่าหมาป่าไ้ไหมรับ บอส ผมสัาเลยรับว่าผมะั้ใเฝ้าบ้าน ถ้ามีโรเ้ามาปล้นบ้านบอส ผมะัให้มันายไปเลย!”
ผมพู้วยวามมุ่มั่น นี่เป็นโอาสอันีที่ผมะไ้แสศัยภาพอาวอัลฟ่าโบราสัที เพราะอนทำานเป็นยาม ผมไม่ไ้ทำอะไรเลยนอานั่ามลิ่นบอสเ่าทั้วัน แถมมันยัเป็นบริษัทธรรมาเลยไม่่อยมีอะไรน่าื่นเ้นเิึ้น
ะนั้นารไ้เฝ้าบ้านอบอสสำหรับผมแล้วมันือเียริสูสุที่ผมเยไ้รับมาเลย!
“..แ่ับ็พอแล้ว ไม่้อถึั้นายหรอ” บอสปรามผมเสียเรียบ่อนะับหาผมที่ระิแรนโนัวบอส ผมหูลู่ลหอยๆ เพราะแม้แ่อนโนบอสับหาผม็ยัไม่หยุระิหาอยู่ี
ทำไไ้็ผมีใมาๆ นี่นา
“ส่วนเรื่อร่าหมาป่าอุ” บอสเยหน้าสบาับผม “ราบใที่อยู่ในบ้าน ุะอยู่ในร่าไหน็ไ้ ผมไม่สนใ แ่ถ้าออนอบ้าน ุ้อไ้รับารอนุาาผม่อนเท่านั้น”
“แล้วสนามห้า้านอ ผมไปเล่นไ้ไหมรับ”
ผมถามอย่ามีวามหวัแ่็ฝันสลายทันทีอนที่บอสทำหน้าุว่าเิม
“ไม่ไ้”
“รับ บอส”
ถึะผิหวันิหน่อยแ่มัน็เป็นอะไรที่เ้าใไ้ เพราะนอบ้านนั้นมีหูาเ็มไปหม เิมีนมาเออนลิ้บนสนามห้า บอสะไม่สนุับผมแน่
“เ้ามาสัที ราม”
บอสเอ็ผมที่นถึอนนี้็ยืน๋ออยู่หน้าห้อ
“..รับ”
็ลิ่นอบอสในห้อนอนมันแรมานี่นา
ผมหน้าแ้วยวามประหม่าเพราะปิเสธไม่ไ้เลยว่าผมอบลิ่นอบอส นผมไม่รู้ว่าถ้าผมเ้าไปในห้อบอสแล้วะทำใเินออมาไ้รึเปล่า แ่บอสสั่ให้ามเ้าไป ผม็้อเ้าไปแหละ
“...”
ห้อบอสสวยะมัเลย
ผมระิหาเพราะทุอย่าในห้อเหมือนะบ่บอัวนทั้หมอบอสนผมเหมือนไ้รู้ับอสมาึ้น ่อนที่ผมะาโับารแ่ภายในที่เป็นห้อทำานึ่ห้อนอน ทุอย่าในอาาเห้อนอนบอสเหมือนถูทำึ้นใหม่ทั้หม ทั้ผนั เพาน ฝ้า หรือแม้แ่พรมบนพื้น มันถูทำใหม่ให้เป็นไปามรสนิยมอบอส
มันทั้หมถูปรับให้เป็นสไล์อัฤษที่เน้นสีทึบเป็นหลั แ่ที่สำัที่สุือในห้อมีมุมหนึ่เหมือนะเป็นมุมทำานอบอสที่มีทั้หนัสือแาล็อผ้า แถมยัมีบอร์้านหลัที่มีภาพร่าุอะไรสัอย่าเอาไว้ับโพสอิทิไว้้าๆ อย่าเป็นระเบียบ
“บอสะให้ผมอาบ่อนริๆ เหรอรับ”
ผมามบอสเ้าไปในห้อน้ำ็ื่นเ้นอี
ห้อน้ำบอสมีอ่าอาบน้ำ้วย!!!
อย่าน้อยๆ ถึผมะเล่นห้าหน้าบ้านไม่ไ้แ่ารไ้แ่น้ำในอ่าีๆ ็ถือว่าเป็นเรื่อที่ีมาเหมือนัน เพราะล่าสุที่ผมไ้แ่น้ำอาบอย่ามีวามสุ็สมัยเ็ๆ ที่ผมเป็นแ่ลูหมาัวนิเียว แล้วแม่ยอมให้เล่นน้ำในะละมััผ้าไ้
“ผมเปลี่ยนใแล้ว” บอสที่นั่อยู่อบอ่าและำลัเปิน้ำอุ่นใส่อ่าสบาับผม้วยสีหน้าเยาเหมือนเิม “ผมะอาบพร้อมับุ”
“!”
ผมในหูั้หาฟูอนที่บอสเินมาหาผม
ให้ายเถอะ ถ้าแม่มาเห็นผมสภาพนี้่าผมยับแน่ๆ เพราะผมแทบไม่เหลือสภาพอัลฟ่าหมาป่า้วย้ำ เหมือนเป็นแ่ลูหมาที่บอสบัเอิเ็บไ้แล้วยัเป็นหมาที่ใเสาะมาๆ อี
“บอส บอสอาบ่อน็ไ้นะรับ”
ผมหน้าแและถอยหลัรูามสัาา
ะให้ผมอาบพร้อมบอสเหรอ! มันะน่าอายเินไปแล้ว ผมยัไม่เยเปลือย่อหน้าใรมา่อนเลย แถมยั้ออาบพร้อมับบอสอี ผมไม่ล้านานั้นหรอ
บอสน่ะเป็นทั้เ้านายและผู้มีพระุอผม ะนั้นไม่ว่าะเรื่ออะไรบอสอผม็้อไ้มัน่อนเสมอ
“ุอาบฝับัว ราม ผมไม่ไ้ะใหุ้อาบในอ่าับผม”
บอสมวิ้วเหมือนไม่เ้าใว่าผมเป็นอะไรแล้วพยัพเยิไปู้ระ้าๆ ที่เป็นห้ออาบน้ำเหมือนัน
“..รับ บอส”
ผมพยัหน้าหึหั้วยวามโล่ใ ถ้าผม้ออาบน้ำในอ่าเียวับบอส ผมะเินายแน่ๆ
“ผมะถอเสื้อ ุ่วยหันหลัไปหน่อยแล้ว็ปิาอุ้วย”
บอสเินมาหยิบผ้าเ็ัวผืนให่ที่พาเอาไว้บนราวและ้อผมนิ่ๆ ึ่ผมที่เป็นหมาที่ีอบอส็ปิบัิามำสั่อย่าเร่รั ผมรีบหันหลัให้บอสและหลับา แ่หูหมาป่าเ้ารรมอผม็ทำให้ผมไ้ยินเสียัว่าปิ็ทำให้ผมประหม่าอีรั้
เสียยับสาบเสื้อัอย่าัเนในห้อที่เียบริบ
ผมหน้าแอนที่เผลอินนาารามว่าบอสำลัทำถึั้นอนไหนแล้ว ึ่าเสียนี้็น่าะเป็นเสียที่บอสำลัปลระุมและถอสูทสีำัวนอออ ่อนะาม้วยเสียรูเนไทยาวๆ ที่บอสน่าะถอออในราวเียว
ผมยับหูให้ไ้ยินให้ัึ้น ทั้ๆ ที่รู้ว่าไม่วรทำแ่ผม็วบุมัวเอไม่ให้อยารู้ไม่ไ้เลย
มันเป็นเสียปลระุมเบาๆ ที่เบานผมแทบะไม่ไ้ยิน มือเล็ๆ อบอสอนนี้น่าะ่วนอยู่ับปลระุมเสื้อเิ้สีาวที่น่าะถูินเือบรบทุอัน
ผมไ้ยินเสียเสื้อถูถออออีรั้ และเาว่า่อไปะไปิวอาเบอส
“..?”
ทำไมถึเป็นเสียแ๊ล่ะ
ผมมวิ้วเพราะิไม่ออว่ามันือเสียอะไร ปลเ็มั็ไม่ใ่ ถอาเยิ่ไม่ใ่แล้วให่ แล้วมันืออะไร หรือว่ามือบอสไปโนอะไรสัอย่าเยๆ มันถึลายเป็นเสียแบบนั้น
ผมยืนอยู่สัพันแทบะลืมไปแล้วว่าำลัทำอะไรอยู่
“ุุใส่ไว้ในะร้าที่ว่า เี๋ยวอาบเสร็ผมเอาไปัให้”
ผมสะุ้อนที่ไ้ยินน้ำเสียไร้อารม์อบอส
“ผมลืมาไ้รึยัรับ”
“อืม”
พอไ้รับำอนุาผม็ลืมาและหันไปทาบอสทันที ่อนะหน้าแเินๆ เพราะบอสอนนี้แ่อยู่ในอ่าน้ำและหลับาพิับอบอ่าอย่าผ่อนลาย ึ่ปริมาน้ำที่ไม่มาพอที่ะปปิร่าายบอสทั้หมนั้นทำให้ผมเห็นรึ่บนอบอสอย่าัเน
“...”
ผมเบือนหน้าหนีทันทีเพราะรู้ว่าถ้ามอนานว่านี้ผมะทนไม่ไหว
บอสโรเ็ี่เลย..
ผมไม่รู้ว่าบอสรู้ัวไหม แ่เื่อผมเถอะว่าถ้าเป็นอัลฟ่านอื่น็ะพุ่ย้ำบอสไปแล้ว ถึบอสะไม่ใ่โอเม้า็าม
ผมรีบถอเสื้อผ้าออมาใส่ะร้าที่ว่า้าๆ ระร้าอบอส ึ่พอผมะโยนใส่แบบลวๆ ผม็รู้สึว่าทำไม่ไ้เพราะในระร้าบอสนั้นทั้าเและเสื้อเิ้ถูพับเอาไว้อย่าเรียบร้อยราวับว่ามันไม่เยถูใส่มา่อน
ให้ายเถอะ
ผมถอนหายใแล้วพับเสื้อาเแบบที่บอสทำและเหลือไว้แ่าเบ๊อเอร์เพื่อที่ะอาบน้ำ เพราะผมหน้าบาเินว่าะถอทั้หม่อหน้าบอส
่า..
ผมปล่อยให้น้ำเย็นเียบราหัวัวเอเพื่อที่ะละลายภาพบอสออไปาหัว
ผมเป็นหมาอบอส ห้ามิอะไรับบอสบอสเ็บผมมาเลี้ยเพื่อที่ะให้ผมเฝ้าบ้านและเป็นเพื่อนแ้เหา ผมะิับบอสมาว่านั้นั้แ่วันแรไม่ไ้!!
ผมพยายามสะิัวเอเหมือนที่อบทำอนเ็ๆ แ่็ไม่ไ้ผลสันิ ในหัวผมยัเห็นผิวาวัอบอสที่แระเรื่อาวามร้อนอย่าัเน ลัษะล้ามเนื้อที่เหมือนถูพระเ้าปั้นสรรอย่าั้ใ และสิ่ที่โเ่นที่สุือุ่มไเล็ๆ สีมพูนั่น
หิ
ผมลูบหน้าัวเอและเลียเี้ยวัวเออย่าอสู
ผมอยาลอิมมันเป็นบ้าเลย
“หาสบู่ไม่เอเหรอ”
บอสถามผมทั้ๆ ที่ไม่ลืมา้วย้ำ เอาเ้าริถ้าบอสไม่พูึ้นมาผม็ิว่าบอสหลับไปแล้ว
“รับ มันมีสออัน ผมไม่รู้ว่าบอสอนุาให้ผมใ้อันไหนบ้า”
แย่แล้ว ผมเผลอโหบอสไปแล้ว
ผมหูลู่ลหอๆ เพราะไม่อยาโหบอส แ่ะให้พูวามริว่าผมร้อเพราะอะไร ผมไ้ลายเป็นหมารัั้แ่วันแรที่ถูเ็บมาเลี้ยแน่ๆ
“ะใ้อะไร็ใ้เถอะ ผมไม่ว่าหรอ”
“รับ”
ผมปิน้ำแล้วสบู่มาสระผมและถูัวโยั้หน้าั้าอาบเพื่อที่ะไม่หันไปมอบอสอี ใ้เวลาไม่นานัวผม็อาบน้ำเสร็และออมาาู้ระ
“ราม”
“...รับ”
ผมที่ยัไม่ทันหยิบผ้าเ็ัวหันไปมอบอสและผม็้อหน้าแอีรอบ เพราะบอสยับมานั่เท้าาเพื่อที่ะมอผมรๆ
“มาหาผมหน่อย”
“..รับ”
ผมเินเ้าไปบอสแล้ว้มหน้าุ้วยวามอับอาย เพราะผมรู้ัวว่าร่าายผมไม่่อยน่าูเท่าไหร่ นอาะัวให่เทอะทะแล้วยัมีรอยแผลเป็นน่าลัวรอที่ผมไ้มาอนรั้วหน้าบ้าน ึ่แผลมัน็่อน้าน่าลัวนผมไม่อยาให้บอสเห็น
“ยืนหลัรๆ แล้วมอหน้าผม”
หิ
ผมร้อออมาแ่บอส็ไม่สนใ สำรวร่าายผม้วยสีหน้าเรียบเยแ่นัยน์าสีำนั่นสนใร่าายผมอย่าเห็นไ้ั นผมเริ่มรู้สึว่าัวเอเป็นสิน้าอะไรสัอย่าที่ำลัถูรวุภาพสิน้า
“ุสูเท่าไหร่”
“ที่วัล่าสุ็ 190 รับ”
ั่วะหนึ่ผมเหมือนะเห็นบอสยิ้มแ่พอผมระพริบารอยยิ้มนั้น็หายไป
“หันหลั”
ถึะๆ นิหน่อยแ่ผม็ยอมหันหลัามำสั่
“..ไหลุ่ว้ามา”
บอสพูเสียพึมพำเหมือนะพูับัวเอมาว่าุยับผม
“หันหน้า”
“...”
ผมหน้าแ่ำอนที่บอสมอ่วล่าอผมนิ่แล้วเหมือนะิำนวอะไรสัอย่าในหัว นผมอยาเอามือปิให้รู้แล้วรู้รอแ่็ลัวโนบอสุเลยไ้ปล่อยเลยามเลย
แน่นอนเพื่อวามยุิธรรมผมเลยมอบอสบ้า
“..อึ”
ผมหลับาหยี ไม่ล้าู่อเพราะลัวว่าไอ้ที่บอส้ออยู่มันะื่นึ้นมา
ไม่ยุิธรรมเลย! ไม่ยุิธรรมเลยสันิ ทำไมบอสถึไู้ีนานี้ล่ะ ยิู่ใล้ๆ ผมยิ่อใแทบไม่ไหว ไหปลาร้านั่นับอาวๆ นั่นน่าฝัเี้ยวเป็นบ้าเลย แถมลิ่นฟีโรโมนอบอสอนนี้็แรมาๆ ้วย
“..หิ”
ผมร้อออมาอนที่รู้สึเหมือนัวเอำลัเมาและเสียารวบุมัวเอ
ลิ่นอบอสที่เหมือนุ่อนอะไรเอาไว้อนนี้มันหายไปแล้ว เหลือแ่ลิ่นหอมที่ทำให้ผมรู้สึสบและอยาเ้าไปใล้มาว่านี้อี
ผมยับัวเ้าหาบอสโยที่ไม่รู้ัว้วย้ำ
“ราม”
ผมสะุ้เฮือเพิ่ไ้สิอนที่บอสยมือึ้นมาปิปาผมไว้ และผมถึรู้ัวว่าัวเอไ้โน้มหน้าลไปหาบอสเพื่อที่ะูบ
“เ็ี” บอสปล่อยมือาปาผมแล้วลูบหัวผม้วยรอยยิ้มบา “ผมะัสูทใหุ้”
“...”
ผมหน้าแแ่็ไม่ยับหนีเพราะอยาให้บอสลูบหัวผม่อไปเรื่อยๆ
ให้ายเถอะ
ผมว่าผมเออัลฟ่าประเภทที่หายาพอๆ ับผมแล้วล่ะ
---------
เล่นแท็ันๆๆ ;w; #วามลับอบอส
ความคิดเห็น