รักเธอสุดใจยัยจอมโหด

ลำดับตอนที่ #3 : ความทรงจำของซาสี่ที่เธอเองก็ลืมไปแล้ว

-- ณ สวนสาธารณะ --

"ซาสี่ๆๆๆ มาเล่นชิงช้ากันเหอะนะ" เด็กผู้ชายอายุ5 ขวบ บอกกับเด็กผู้หญิงคนนึงซึ่งอายุเท่ากัน

"ไม่เอาอ่ะ.. ตอมเล่นไปเถอะ เราจะกลับบ้านไปหาม๊าแล้ว" เด็กผู้หญิงมีนามว่า "ซาสี่" บอกกับ อะตอม เพื่อนของเธอที่รู้จักกันมาตั้งแต่เกิด

"ถ้างั้น.. เราไม่เล่นก็ได้ เรากลับกันเถอะนะสี่" อะตอมบอกซาสี่ เค้าน่ะ เล่นไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าไม่มีซาสี่ คนที่เขาสนิทที่สุดเล่นด้วย

"อื้อ ดีมากเลยตอม^^ เรากลับบ้านกันเถอะ" อะตอมซึ่งสูงกว่าอะตอมสัก10 ซม. จับมือของซาสี่ ผู้หญิงซึ่งอะตอมรัก แล้วคิดว่าจะปกป้องเธอ ไม่มีวันจากเธอไปไหน เดินไปยังบ้านของพวกเขา ซึ่งอยู่ติดกัน

"ติ๊งหน่องงงง ~ ติ๊งหน่องงงง" อะตอมกดออดประตูบ้านของซาสี่

"มาแล้วจ้า มาแล้ว" เสียงของหญิงคนหนึ่ง ซึ่งถ้าฟังจากเสียงแล้ว ก็คงจะต้องอายุมากกว่าอะตอมและซาสี่แน่ๆ ผู้หญิงคนนั้นคือ "แม่ของซาสี่" นั่นเอง

"คุณน้าฮะ ผมพาซาสี่มาส่งฮะ" อะตอมบอกแม่ของซาสี่แล้วก็หันไปมองซาสี่ ซึ่งยิ้มให้เขาอยู่

"อ่อจ้า ขอบใจมากนะจ๊ะอะตอม  มาเร็วซาสี่ มาทานข้าวได้แล้ว ดูซิ เนื้อตัวมอมแมมหมดแล้ว" แม่ของซาสี่บ่น แล้วก็พาซาสี่เข้าบ้าน

"บ๊ายบายนะอะตอม ไว้พรุ่งนี้เราจะไปหาอะตอมที่บ้านนะ แล้วมาเล่นกันอีก ^^" ซาสี่พูดกับอะตอม คนที่เธอสนิทที่สุด และก็เป็นคนที่เธอชอบอยู่ในตอนนี้ 

"อื้อ บ๊ายบายนะซาสี่ พรุ่งนี้เจอกันนะ" อะตอมบอกซาสี่

"อื้อ บ๊ายบาย ^^" ซาสี่บอกอะตอม พร้อมกับเดินกลับเข้าบ้านไปกับแม่ของเธอ



-- เวลา 20.00 น. --

"กริ๊งงง ~ กริ๊งงง" เสียงโทรศัพท์ ดังภายในบ้าน

"ซาสี่ ไปรับโทรศัพท์ให้ม๊าหน่อยนะ ตอนนี้ม๊าล้างจานอยู่น่ะจ๊ะ"

"ค่ะม๊า" ซาสี่บอกกับแม่ของเธอ พร้อมกับเดินไปยังโทรศัพท์

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ซาสี่พูดค่ะ ^^" ซาสี่พูดอย่างเป็นมิตร ให้กับคนที่โทรมาหา

"ฮัลโหล สี่หรอ นี่อะตอมนะ" เสียงจากปลายสายพูดออกมา

"อ้าว อะตอมหรอ มีอะไรหรอ โทรมาซะดึกเลย"

"เอ่อ คือว่า เราจะบอกซาสี่ว่า พรุ่งนี้น่ะ เราคงไปเล่นด้วยไม่ได้นะ"

"ทำไมล่ะ??"

"พอดีว่า พรุ่งนี้เราต้องไปทำฟันน่ะ ขอโทษนะซาสี่"

"อืมม.. ไม่เป็นไรหรอก หลังจากทำฟันเสร็จแล้ว เราค่อยมาเล่นก็ได้นี่ ^^"

"อื้อ.. ได้เลย ถ้าเราทำฟันเสร็จแล้ว จะโทรไปหานะ"

"อื้อ อย่าลืมนะ ไม่งั้นเราโกรธอะตอมจริงด้วย!!"

"อื้อ สัญญาเลยขอรับผม  ผมไม่ลืมเจ้าหญิงองค์น้อยของผมหรอกขอรับ ^^"

"อิอิ อื้อ งั้นแค่นี้นะ เราจะไปช่วยแม่ล้างจานน่ะ เจ้าชายน้อย ^^"

"ขอรับ ฝันดีนะขอรับเจ้าหญิง บ๊ายบาย"

"เช่นกันค่ะเจ้าชาย บ๊ายบาย"

"ตู๊ดดด ~ ตู้ดดดด" ซาสี่ เสียใจนิดๆ  ที่จะไม่ได้เล่นกับอะตอมพรุ่งนี้ แต่เมื่ออะตอมสัญญาว่าจะโทรมาหาเมื่อทำฟันเสร็จ เธอก็ดีใจขึ้นมาทันที


-- วันรุ่งขึ้น --

"อยู่ไปก็รกโลกๆๆๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วๆๆๆๆๆๆ อยู่ไปก็รกโลกๆๆๆๆๆๆ"

"อะไรมาปลุกตั้งแต่เช้าเนี่ยย!! ยังนอนไม่อิ่มเลยย" ซาสี่บ่น เพราะเธอยังไม่หายง่วงนอน

"อยู่ไปก็รกโลกๆๆๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วๆๆๆๆๆๆ อยู่ไปก็รกโลกๆๆๆๆๆๆ" เสียงนาฬิกาปลุก ยังดังต่อไป

"อ่าวว เจี๊ยบจ๊าบนี่เอง มาปลุกทำไมตอนนี้เนี่ย คนกำลังนอนสบาย  ทำไมไม่ไปปลุกคนที่ซื้อจ๊าบมามั่งล่ะฮะ??" ซาสี่บ่นถึงเจ้าของนาฬิกา ซึ่งก็คือ อะตอม นั่นเอง นาฬิกาเรือนนี้ อะตอมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของซาสี่ เมื่อตอนอายุ 3ขวบ หลังจากนั้น เธอก็ใช้นาฬิกาเรือนนี้มาตั้งแต่ 3ขวบ จนถึงปัจจุบัน

"อยู่ไปก็รกโลกๆๆๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วๆๆๆๆๆๆ อยู่ไปก็รกละ... ติ๊ดด!!"  ซาสี่รีบเอามือกดปิดเสียงนาฬิกาซะก่อนที่มันจะดังไปทั่วบ้าน

"จ้าๆ เจี๊ยบจ๊าบบบ ตื่นแล้วๆๆ" ซาสี่บอกกับเจี๊ยบจ๊าบ นาฬิกาตัวดี

"เจี๊ยบจ๊าบ" เป็นชื่อที่อะตอมกับซาสี่ช่วยกันคิดขึ้น เธอและอะตอมจะมีนาฬิกาที่รูปร่างเหมือนเจี๊ยบจ๊าบ แล้วชื่อก็คือเจี๊ยบจ๊าบ คนละเรือน เพราะต่างคนก็ต่างซื้อให้กันและกัน

"กี่โมงแล้วอ่ะจ๊าบบบ ไหน ขอดูหน่อยซิ" ซาสี่บอกกับเจี๊ยบจ๊าบ แล้วหยิบเจี๊ยบจ๊าบขึ้นมาดูเวลา

"หา!! 10โมงง!!!! เราไม่เคยนอนตื่นสายขนาดนี้นี่นา ตายแล้ว ม๊าบ่นแน่ๆ" ซาสี่รีบวางเจี๊ยบจ๊าบลง แล้วหยิบผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้าที่จะใส่ วิ่งเข้าห้องน้ำทันที


-- อาหารเช้าของซาสี่ --

"อ้าว สี่ ลงมาแล้วหรอ มากินข้าวเร็วๆ เดี๋ยวพี่กับม๊าจะไปข้างนอก" โอป้ายุนยุนผู้ใจดีของซาสี่พูดขึ้นระหว่างที่เธอเดินลงบันได

"ค่า โอป้า" ซาสี่รับคำแล้วรีบเดินลงบันไดมาหาโอป้าของเธอ

"เออ แล้วมินมินล่ะคะ ไปไหนซะแล้วล่ะ??" ซาสี่ถามโอป้าของเธออย่างสงสัย เพราะเห็นปกติ จะต้องเห็นเจ้าตัวเล็กนั่งดูทีวี แล้วก็วิ่งรอบบ้าน

"อ่อ เจ้ามินมินน่ะหรอ ป๊าลากมันไปที่ทำงานด้วยน่ะสิ เห็นบ่นว่า มันอยู่บ้านแล้วจะทำให้บ้านเละ

"ออ ค่ะ" ซาสี่เดินมาตักข้าวต้มปลา ที่แม่ของเธอทำไว้เผื่อเธอตั้งแต่7โมง

"เออ สี่ ข้าวต้มอาจจะเย็นหน่อยนะ เพราะม๊าทำไว้คั้งแต่7โมงน่ะ" โอป้ายุนยุนบอกกับเธอ

"หรอคะ งั้นไม่เป็นไรค่ะ สี่ทานได้ ^^" ซาสี่พูดอย่างอารมณ์ดี แล้วก็รีบทานข้าวต้มปลาหมดภายในเวลา5นาที

"โห กินเร็วขนาดนั้น รอวังก้างปลาติดคอนะสี่" โอป้าของเธอเตือนด้วยความหวังดี

"อิอิ ไม่ติดหรอกโอป้า สี่อ่ะ ชินแล้ว ^^" ซาสี่ไม่รู้สึกคิดมากอะไรเลยกับคำพูดของพี่ชาย

"อืม ระวังแล้วกันล่ะ อย่าประมาท เมื่อเช้าอ่ะนะ พี่เพิ่งอ่านข่าวแล้วเจอว่ามีเด็กผู้ชายอายุ5ขวบอ่ะ ถูกรถชน" พี่ชายของเธอเล่าให้เธอฟัง

"จริงหรอคะ ใครกันนะ โชคร้ายจัง" เธอเป็นห่วงผู้โชคร้ายคนนั้น ว่าจะเป็นยังไงบ้าง คงจะเจ็บน่าดู

"อือ งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ นัดม๊าไว้ที่สวนสาธารณะอ่ะ พี่ไปและ บายจ้า" โอป้าของเธอหยิบเสื้อนอก แล้วเดินออกจากบ้านไป โดยไม่ลืมที่จะบอกลาน้องสาว

"ค่ะ บ๊ายบายค่ะโอป้า ^^" ซาสี่บอกลาโอป้าของเธอด้วยเหมือนกัน"

"เพล้งงง!!" มีเสียงของตกแตก เธอรีบเดินมาดูทันที เธอจะไม่ตกใจเลยถ้าของที่ตกพื้นนั้นไม่ใช่.. "รูปของเธอและอะตอมที่ถ่ายคู่กัน"

ซาสี่เริ่มใจไม่ดี แล้วโทรเข้าบ้านอะตอมทันที

"ตู๊ดดด... ฮัลโหลสวัสดีค่ะ"

"สวัสดีค่ะพี่นา นี่ซาสี่เองนะคะ อะตอมกลับมาหรือยังคะ??" เธอรีบถามพี่นา แม่บ้าน บ้านอะตอมทันที

"อ่าวน้องสี่หรอคะ คุณหนูอะตอมไม่อยู่ค่ะ ไปโรงพยาบาล"พี่นาพูดขึ้น

หา!! ไปโรงพยาบาล เกิดอะไรขึ้นกับอะตอมกัน ซาสี่คิดในใจ

"ไปทำไมหรอคะ?? พี่นา" ซาสี่ถามพี่นาทันที

"เห็นคุณผู้หญิงบอกว่าถูกรถชนน่ะคะ เมื่อเช้านี้เองค่ะ"

"ตุบ!!" มือของซาสี่อ่อนลงอย่างเร็ว ทำให้โทรศัพท์ร่วงตกพื้นไปแล้ว

"น้องสี่คะๆ ยังอยู่หรือป่าวคะ น้องสี่" เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะรับรู้อะไรทั้งนั้น ตอนนี้ ไม่มีแรงที่จะทำอะไรทั้งสิ้น ไม่นานนัก เธอก็หมดสติไป




"สี่ๆ สี่ลูกแม่ ฟื้นแล้วหรอจ๊ะ" แม่ของเธอพูดขึ้น จึงทำให้เธอลืมตาขึ้นดู

"ม๊าคะ อะตอมล่ะคะ อะตอมหายไปไหนคะม๊า ม๊าบอกสี่มาสิคะ ม๊าบอกมาสิคะ" ซาสี่พยายามจะค้นคำตอบออกมาจากแม่ของเธอให้ได้

"สี่... อะตอมเขา..."

"เขาทำไมคะม๊า อะตอมเป็นอะไร ม๊าบอกสี่มาสิคะ ม๊าบอกสี่สิคะ"

"ตอมเขา ถูกรถชน อาการสาหัสมาก.. ฮึก..ฮือออ" แม่ของซาสี่พูด พร้อมกับสะอื้น

"O.O ม๊าบอกสี่มาสิคะ ตอมเขาต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ยคะแม่ เค้าต้องกลับมาเล่นกับหนูเหมือนเดิม ใช่มั้ยคะแม่ TTOTT" เธอไม่อาจจะกลั้นน้ำตาของเธอให้หยุดกับที่ไว้ได้อีกแล้ว ตอนนี้เหมือนต่อมน้ำตาของเธอเป็นเขื่อนเก็บน้ำ ที่หล่อยให้น้ำไหลลงมาเรื่อยๆ

"อะตอมเขาต้องไปรักษาที่ฝรั่งเศษน่ะลูก อีกหลายปีคงจะกลับมา ลูกทนได้ใช่มั้ยที่จะไม่มีอะตอมอยู่เคียงข้างลูกอีกต่อไป ลูกทนได้ใช่มั้ย ตอบม๊ามาสิสี่ ใช่มั้ย ลูกอยู่ได้ใช่มั้ย?? TTOTT"

ซาสี่รีบลุกขึ้นวิ่งไปหาร่างของอะตอมที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าของอะตอม ตอนนี้ซีดมาก ริมฝีปากที่เคยหยอกล้อเล่นกันบ่อยๆซีดมาก ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่แดงระเรื่อ

"อะตอม นายลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ นายสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่หรอ ว่านายจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป นายสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่หรอ ว่าจะไม่ทิ้งฉัน นายสัญญาแล้วนี่นาว่าจะกลับมาเล่นกันอีก หลังจากนายทำฟันเสร็จแล้ว นายลุกขึ้นมาสิอะตอม
ลุกขึ้นมาสิ นี่ไม่ใช่เรื่องสนุกนะอะตอม ลุกขึ้นมา!! ลุกขึ้นมาสิอะตอม TTOTT ฮะ..ฮึก นายสัญญาแล้วนี่นา นายจะทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ นายจะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวโดยไม่มีนายไม่ได้นะอะตอมมมม!!!" ซาสี่เหมือนคนบ้าที่โวยวายและเขย่าร่างของอะตอมที่นอนอยู่บนเตียง

"ยุนยุน พาน้องออกไปก่อน" แม่ของซาสี่บอกยุนยุน

"ซาสี่ มากับพี่ก่อนนะ" ยุนยุนพยายามพาซาสี่ออกมาจากร่างของอะตอมที่นอนอยู่บนเตียง

"ไม่โอป้า ไม่ สี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าตอมจะลุกขึ้นมา!!" ซาสี่กอดร่างของอะตอมไว้ แล้วไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น

"มินมิน ไปช่วยโอป้าทีสิลูก" แม่ของซาสี่บอกมินมิน

"ครับแม่" มินมินซึ่งอายุ3ขวบ ช่วยพี่ชายของเขา พาตัวสี่ออกมา

"พอเถอะสี่ สี่ทำแบบนี้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ อะตอมเขาไม่ฝื้นขึ้นมาหรอกสี่"
ดูเหมือนว่าคำพูดของโอป้าจะได้ผล สี่ยอมเดินออกจากห้องโดยทันที



นายจะไปจากฉันแล้วใช่มั้ยอะตอม นายจากฉันไปแล้วใช่มั้ย นายสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่หรอ ว่านายจะอยู่กับฉัน นายจะปกป้องฉัน นายจะกลับมาเล่นกับฉันไง นายทำอย่างนี้ได้ยังไง TOT นายทิ้งฉันไปได้ยังไง

หลังจากวันนั้น ที่เกิดเหตุ ดูเหมือนว่าการจากไปของอะตอมครั้งนี้ จะยาวนาน ซาสี่คิดถึงอะตอมทุกวันทุกคืน ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน จนผอมไปหมด  พ่อแม่และโอป้าของซาสี่ ช่วยพูดให้เธอเข้าใจ และทำใจซะ จนมาถึงวันนึง เธอก็ทำใจได้ แพยายามเก็บความทรงจำนี้ไว้ให้ลึกที่สุด เพื่อไม่ให้เธอจำมันได้อีกเลยย