คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3
3
“เอ่อ คุณจุนโนะฮะ ไปเที่ยวกับผมได้ไหมคับ”จินรู้สึกเขิน ทั้งๆที่ปกติเวลาจีบคนอื่น จะชวนไปไหนไม่เป็น จุนโนะมองยิ้มๆ คนๆนี้ไม่เห็นเหมือนยามาชิตะคุงเลย คนนี้ออกซื่อๆ (ใช่เร้อ) ไม่น่าเข้ากันได้เลยแฮะ
“ไปสิฮะ อาคานิชิคุง”จุนโนะยิ้ม จินพยักหน้าก่อนยื่นมือมา จุนโนะก็เข้าใจ จับแล้วเดินไปด้วยกัน
“ต่อไปเรียกจินก็ได้คับ”จินเริ่มรู้สึกสบายขึ้น ไม่เกร็งเหมือนตอนแรก
“ฮะ แล้วจินก็เลิกเรียกคุณนำหน้าด้วย จุนโนะเฉยๆ”จุนโนะหันมาบอก จินพยักหน้าแล้วยิ้ม
“อยากกินอะไรคับ จุนโนะ”จินถาม พรางมองร้านรอบๆ
“อะไรก็ได้ฮะ ไม่ต้องแพง”จุนโนะเป็นคนมีฐานะ แต่ไม่ชอบเลย ที่ใครๆจำพูดถึงเพราะเค้ารวย มาคบด้วยเพราะเค้ารวย สำหรับจิน ต้องดูนานๆหน่อย จินพยักหน้า บ้านเค้าก็ไม่รวยมาก แต่ถือว่ารวยนั่นแล่ะ จะรวยน้อยกว่าจุนโนะหน่อย เค้าไม่เคยเกาะใคร ไม่เคยรีดไถเงินจากคนที่คบ นอกจากพวกที่คบด้วย คอยรีดเค้า ขอโน่น ขอนี่ สำหรับจุนโนะ เค้าคิดว่าไม่น่าจะเหมือนคนอื่นๆ ยังไงก็ต้องดูต่อไป แล้วความรู้สึกบางอย่างบอกว่า คนนี้ ยืด
“นี่ดีกว่าคับ”จินพาเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นธรรมดา เค้าไม่ค่อยได้เข้ามาหรอก นานที คือถ้าเพื่อนๆเลี้ยงวันเกิดก็จะมาที่นี่ มีห้องพิเศษให้ ไม่แพงด้วย อาหารก็อร่อย
“ฮะ”จุนโนะนั่งลงพื้นฝั่งตรงข้าม ทั้งคู่คุยล้อคุยเล่นกัน พร้อมกับทานอาหารอย่างสนุกสนาน จนคนที่แอบมองยิ้มชื่นชมผลงานตัวเอง ต่างกับอีกคนที่ยืนกระฟัดกระเฟียดเพราะหวงเพื่อน ตอนแรกเค้าไม่ชื่อคนข้างๆว่าจินเป็นคนดี เลยให้มาพิสูจน์ แล้วจินก็ไม่ล่วงเกิน จุนโนะจิงๆ แต่นี่มันเพิ่งเจอกันนี่ ไม่เป็นไรหรอก อีกนาน ฉันจะขัดขวางนายให้ถึงที่สุดเลย อาคานิชิ จิน
“ถ้าคิดจะจับแยก เสียใจนะ ฉันไม่ยอม”โทโมฮิสะพูดขึ้นทำให้ร่างเล็กแปลกใจทำอย่างกับอ่านใจเค้าออก เชอะ ใครจะสน นายไม่ยอมเรื่องของนาย ฉันก็ไม่ยอมให้เพื่อนฉันคบเพื่อนนายแน่นอน ร่างเล็กเดินหนีไป โทโมะเลยวิ่งตาม
“นี่เต่าน้อย เดินไวนักล่ะ”โทโมะถามคาเมะหันมามองอย่างหาเรื่อง เรียกว่าเต่าหร๋อ ฉันไม่ชอบนะ ยามะพีเหมือนรู้ตัวจึงยกมือขึ้นสองข้าง
“ผมขอโทษก็ได้ เอ้า ไม่เรียกงั้นก็ได้”โทโมะยิ้มบาง คาเมะนึกหลงรอยยิ้มนั้นขึ้นมา มองนิ่ง จนยามะพีงง ยื่นหน้าไปใกล้ๆ คาเมะผงะแทบไม่ทัน เค้ารู้เลยว่าหน้าตัวเองต้องแดงแน่ๆก็มันร้อนวูบวาบใหญ่โทโมะยิ่งขำ เมื่อเห็นคนตรงหน้าหน้าแดง
“ขำบ้าอะไรล่ะ ไอ้ลามก”คาเมะเดินหนี โทโมะเดินมาข้างหลัง กอดไว้หลวมๆ คนแถวนั้นมองกันนิ่งก่อนจะไปซุบซิบกับเพื่อน แล้วยิ้มให้กับคนทั้งคู่ ดูเหมาะกันดี
“นี่ ปล่อยนะ”คาเมะพยายามแกะมือไอ้บ้าข้างหลังออก เค้าอายอยากจะแทรกแผ่นดินหนี มันไม่รู้เลยรึไงว่าคนอื่นมอง พอหันไปมองคนที่กอด มันยังยิ้มร่า โอ้ยยย อยากจะบ้า
ปึป เสียงบางอย่างดึงขึ้น
“โอ้ยยยย ทำอะไรเนี่ย เจ็บนะ”โทโมะยกเท้าขึ้นมากุมไว้ มองคนที่เหยียบเท้าไม่สิ่ กระทืบเลยดีกว่า
“สม ก็ทำให้เจ็บแล่ะ นายแสบ”คาเมะแลบลิ้นก่อนเดินหนี โทโมะไม่ปล่อยให้เดินหนี เดินตามทั้งๆที่เจ็บ
“ยัยบ้า รอก่อนสิ่”โทโมะวิ่งตาม คาเมะกันมามอง แล้วสะบัดหน้าหนี
“นี่ยัยบ้า ถ้าฉันจับได้จูบจริงๆนะ”ยามะพีวิ่งเร็วขึ้น รู้จักน้อยไปซะแล้ว ผมแชมเหรียญทองวิ่ง 100 เมตรนะคร๊าบ แล้วก็สำเร็จ
หมับ คาเมะหันมามอง เจอไอ้บ้าทำหน้าหื่นใส่
“ไง ฉันจับได้แล้ว”แง้ แม่จ๊า พ่อจ๊า ไอ้บ้าปลาทองจะกินเต่า ฮือๆๆ กระซิก กระซิก ยามะพีเหมือนอ่านหน้าคาเมะออก
“P^P”
“ทำหน้าอย่างกับฉันจะพาไปข่มขืน เอาเถอะ ฉันไม่เคยขืนใจใคร”เฮ้อ..ค่อยโล่ง จะว่าไปตานี่ก็ดีเหมือนกันแฮะ
“^v^”
“แต่ถ้าปล้ำละก็ไม่แน่”เฮือก มันต่างกันตรงไหนวะ ที่พูดไปเมื่อกี้ ขอถอนด่วน ฮือๆๆ
“T^T”
“555+ ดูทำหน้าดิ่ 555+ เอาน่า ฉันสัญญาไม่ทำอะไรนายแน่นอน ตอนนี้หิวอ่ะ”ยามะพีมองซ้ายขวา หาร้าน
“-_-”
“ผมให้คุณ เลือกร้านแล้วกัน”ยามะพีหันมามอง คนข้างๆยิ้มเจ้าเล่ห์ เลือกร้านหร๋อ ได้ๆๆ จัดให้
“*u*”
“ร้านนี้”คาเมะชี้ไปที่ตึกสูง ยามะพีมองตามแล้วถอนหายใจ ไม่น่าหลงเล่ห์เลี่ยมเต่าเร้ย เอาก็เอาฟะ
“เอาสิ”ยามะพีจูงเข้าร้าน คาเมะอ้าปากค้าง ขนาดเค้ายังไม่เคยเข้าเลย
“นี่ฉันไม่อยากล้างจานนะ”คาเมะยื้อไว้ เหอะๆกลัวหรอหนู ผมลูกเศรษฐี แล้วไม่อยากบอก ว่านี่โรงแรมพ่อผม ถ้าเต่ารู้เค้าจะทำไมเนี่ย 55+ อยากรู้จริงๆ
“^o^ เอาน่า ไม่ได้ล้างจานหรอก”ผมบอกด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ถ้ามองดีๆ เจ้าเล่ห์สิ้นดี คาเมะเดินตามยามะพีเข้าไป ในใจก็หวั่น ตานี่มันรวยหร๋อฟะ รู้อย่างนี้พาไปกินราเมงแมร่งเลย แล้วตานั่นมันคุยกับบ๋อยอย่างกับเป็นเจ้านาย เฮ้ย หน้าสงสัย รึว่าเป็น ไม่ใช่หรอกน่า
TBC.
ความคิดเห็น