คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Happines and confusedness
Chapter 3: Happiness and confusedness
หลังจากอาทิตย์ต่อมาที่เธอสามารถรับมือกับปัญหาในใจเธอได้แล้ว... แน่นอน ถ้าไม่ใช่เพราะโรบินที่มาคอยพูดคุยกับเธอทุกวัน ให้เธอเล่าและระบายความทุกข์ให้เขาฟัง และสุดท้ายก่อนจะแยกกันไปนอน เขาจะบอกราตรีสวัสดิ์เธอ... บอกให้เธอหลับฝันดี... และคืนสุดท้ายของอาทิตย์นั้น...
เรเวนกำลังจะเดินออกจากห้องหลังจากที่เธอเล่าถึงปัญหาที่ทำให้เธอเกือบจะฆ่าตัวตายให้โรบินฟัง
โรบิน: (เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ) ราตรีสวัสดิ์... เรเวน (เขาก้าวเข้ามาอีกก้าว)
เรเวน: ขอบคุณนะโรบิน สำหรับทุกอย่างที่เธอทำ (ตอนนี้เธอก็เดินเข้าไปใกล้เขาเช่นกัน)
โรบิน: สำหรับเธอแล้ว ฉันยอมทุกอย่าง (ทั้งคู่ต่างเหมือนถูกมนต์สะกด ทั้งสองคนเดินเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ ถึงตอนนี้จมูกของพวกเขาก็แทบจะชนกันแล้ว... เขาค่อยๆ เอามือโอบหลังของเธอ ส่วนเรเวนก็เอามือโอบรอบคอเขา... ทั้งสองสบตากันอยู่นานก่อนที่เรเวนจะหลับตาลงช้าๆ... ตอนนี้ทั้งคู่ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าหากัน... ใกล้ขึ้น... ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ... เขาไม่เห็นอะไรแล้วนอกจากเปลือกตาของเธอ)
คืนนั้นช่างแสนวิเศษสำหรับเขา... แทบช็อคจนพูดไม่ออก เขาเดินตัวแข็งทื่อกลับห้อง ... ทันทีที่ถึงห้อง เขาทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง เหงื่อไหลท่วมหน้าเหมือนเพิ่งไปแข่งบอสตันมาราธอนมาก็ไม่ปาน... หัวใจเขาเต้นรัวเร็ว... นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ... เขาเคยจูบสตาร์ แต่ไม่ใช่อารมณ์แบบนี้ ... อันที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกอย่างที่เป็นอยู่ขณะนี้เลยหลังจูบสตาร์... จะหมายความว่าอะไรอีกล่ะ... แล้ววิมานน้อยๆ ในใจเขาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า...
โรบินกำลังเดินไปกินอาหารเช้าซึ่งเพื่อนๆ ทั้ง 3 รออยู่ ... เขาสงสัยว่าตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาจะมาสารถเปลี่ยนใจเธอได้หรือไม่ ... เขาจึงเดินไปที่ห้องของเธอ นิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือออกไป แต่เธอเปิดประตูออกมาพอดี เขาจึงรีบชักมือกลับมา... และ... ว้าว! เธอดูสดใสขึ้นมากแม้จะซีดเซียวอยู่เพราะแทบไม่ได้กินอะไรเลยก่อนหน้านั้น ... ‘เธอน่ารักชะมัดเลย!’ ตอนนี้เขาคิดไม่ออกเลยว่าควรพูดอะไรกับเธอ
เรเวน: อรุณสวัสดิ์ (เธอยิ้มให้เขา)
โรบิน: …เอ่อ...อรุณสวัสดิ์...เธอ...จะไปไหนหรอ
เรเวน: ไปกินอาหารเช้าไง
โรบิน: ว้าว จริงหรอ...เธอ (เรเวนพยักหน้า)...งั้น...คืนนี้ว่างมั้ย (เขาเริ่มต้นถามคำถามที่อยากถามมานานตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา)
เรเวน: เธอยังอยากชวนฉันไปอยู่หรอ
โรบิน: แน่ล่ะ... ฉันไม่อยากชวนใครอีกแล้ว
เรเวน: แล้วครั้งนั้นที่เธอชวน... ฉันหมายถึง ตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว... ไม่จำเป็นต้องไปพักผ่อนให้สนุกสนาน อย่างเหตุผลที่เธอบอกฉันเมื่ออาทิตย์ก่อน
โรบิน: คือ... ตอนนี้ฉันอยากชวนเธอเพราะว่า... (เขาหยุดพูด... จะใช้อะไรเป็นเหตุผลครั้งนี้ล่ะ... ‘เพราะฉันได้รู้ซึ้งถึงเยื้อใยระหว่างเราสองคน และคิดว่าเราน่าไปเดทกันครั้งแรก’ หรอ… เหตุผลงี่เง่าสิ้นดี... ‘ฉันอยากไปเที่ยวกับเธอ แค่เราสองต่อสอง มันคงจะวิเศษมาก’ มันก็ยังงี่เง่าอยู่ดี)
เรเวน: เพราะว่า... อะไร... (เธอรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงขึ้น... เขาจะบอกว่าอะไร...)
โรบิน: เพราะฉัน... อยากจะอยู่ใกล้ชิดเธอให้มากกว่านี้... อยากให้เธอเห็นว่าฉันเป็นคนที่เธอไว้ใจที่จะบอกอะไรให้ฟังก็ได้... ฉันไม่อยากเจอเหตุการณ์อย่างเมื่ออาทิตย์ก่อน... ฉันไม่อยากเสียเธอไป
สิ้นประโยคสุดท้าย โรบินกุมมือเธอไว้ แต่เธอกลับผงะถอยไปก้าวนึง ... ‘ฉันไม่อยากเสียเธอไป’ ... ‘นี่เขาหมายความอย่างที่ฉันคิดรึเปล่า?!’ เธอทั้งสับสนทั้งตกตะลึง... มันยากที่จะอดทนยืนอยู่ตรงหน้าคนที่พูดเช่นนี้กับเธอ
โรบิน: ถ้าเธอไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร (น้ำเสียงครั้งนี้ดูผิดหวังมากกว่าครั้งก่อน) แต่ฉันอยากให้เธอเข้าใจ... ว่าตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันทำเพื่อเธอ... แล้วฉันก็ไม่ได้หวังผลอะไรจากเธอเลย... ฉันอยากให้เธอมองถึงสิ่งที่ฉันทำให้... ลึกลงไป... ให้รู้สาเหตุที่แท้จริงของมัน...
เรเวน: โรบิน... ฉัน... (เธอจ้องมองใบหน้าที่แสดงออกถึงความเศร้าของเขา... เขาไม่ได้เศร้าเพราะเธอทำท่าเหมือนปฏิเสธการออกเดท... แต่เพราะ... เขาคงคิดว่าเธอไม่ได้รู้สึกเหมือนที่เขารู้สึกกับเธอ... ‘ถ้างั้น!...เขาก็...’ )
โรบิน: ไปกินอาหารเช้ากันเถอะ...
ทั้งสองเดินตรงไปที่ห้องครัว ที่เพื่อนๆ รออยู่ อาหารพร้อมอยู่บนโต๊ะ และเก้าอี้ 2 ตัวยังคงว่างอยู่... ทันทีที่พวกเขาเข้ามา... ทั้ง 3 คนที่นั่งกินอยู่ก็หันมามอง
บีสบอย: เพื่อน! นายทำให้เธอลงมากินอาหารเช้าได้... ไงเรเวน... เห็นมั้ย ฉันบอกแล้วว่าอีกอาทิตย์นึงเธอก็หาย... ผิดคาดมั้ยล่ะ (เขาหันไปพูดกับไซบอร์ก)
เรเวนนั่งลงตรงข้ามกับโรบิน ทั้งคู่ไม่พูดอะไรเลยระหว่างกินอาหาร แม้ว่าสตาร์จะถามโรบินว่าสุดสัปดาห์นี่เป็นไงมั่ง เขาก็พูดตอบด้วยน้ำเสียงจืดสุดๆ ว่า ‘เยี่ยม’ ทั้งคู่ดูเงียบเกินไปแล้ว... มันผิดปกติมากนะ... ไซบอร์กทนไม่ไหวจึงโพล่งถามขึ้นมา
ไซบอร์ก: นี่พวกเธอสองคนมีอะไรรึเปล่า... ทำท่าเหมือนไปเจออะไรเพี้ยนๆ มา
โรบิน/เรเวน: ไม่มีอะไร
ไซบอร์ก: อาหารไม่อร่อยหรอ
โรบิน/เรเวน: เปล่า
ไซบอร์ก: กับข้าวติดคอ
โรบิน/เรเวน: เปล่า
ไซบอร์ก: สเลดกลับมา
โรบิน/เรเวน: เปล่า
ไซบอร์ก: มีใครหึงกันรึไง
เงียบกันไปครู่หนึ่ง...
เรเวน: เปล่า
ไซบอร์ก: นี่ก็บอกฉันทีสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น!
โรบิน: คือฉันแค่ช... (เรเวนเอามือปิดปากเขาไว้)
เรเวน: เรื่องมันยาวน่ะ... (เธอหันไปส่งสายตาเป็นเชิงปรามให้โรบิน)... เราแค่มีความเห็นไม่ตรงกันนิดหน่อยเลยทำเขาจ๋อยไป... แค่นี้แหละ... ไม่มีอะไรต้องสงสัย
อาหารเช้ามื้อนี้ค่อนข้างเครียดพอสมควร... เพราะทั้งโรบินและเรเวนได้แต่นิ่งเงียบไม่ยอมบอกอะไร... แม้ว่าสตาร์และบีสบอยจะพยายามเต้นท่าประหลาดใส่พวกเขาก็ตาม...
พวกเขาไม่ได้โกรธกัน... เรเวนคิดถึงความหมายของคำพูดที่เขาพูด ... ‘ฉันไม่อยากเสียเธอไป’ มันช่างลึกซึ้งมากกว่าอะไรทั้งหมด ... มันหมายถึงว่าเขาต้องการเธอ... เธอมีค่าในสายตาของเขา... เธอมีค่าสำหรับชีวิตของเขา... เขาคงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเธอ... อะไรพวกนี้... พระเจ้า! ถ้างั้นเขาก็หมายความอย่างที่เธอคิดแน่ๆ...
โรบิน... เขานึกถึงท่าทีของเรเวนตอนที่เขาพูด ‘ฉันไม่อยากเสียเธอไป’… เธอทำอย่างนั้นเพราะเธอไม่อยากเชื่อว่าเขาจะกล้าพูดออกมาได้... และเธอรักเขา... หรือเพราะเธอคิดว่าเขาพูดอะไรไร้สาระออกมาได้... และเธอไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลยนอกจากความเป็นเพื่อน... มันช่างสับสนจริงๆ... เมื่อคืนเขาเพิ่งจะมีความสุขกับความรู้สึกอันแสนวิเศษที่มีต่อเรเวนที่เขาเพิ่งค้นพบ... และ ณ เวลานี้ เขากลับตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความสับสนในความรู้สึกที่เพิ่งค้นพบอีกเหมือนกัน!
ความคิดเห็น