คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : I nEed 343
หลัานั้นผม็ไม่ไ้ิ่อับอยูฮยออีเลย
เพราะหลัาัมแบเสร็
็ไ้ิวเปิล้อีรี่ย์เรื่อใหม่อผมที่มีารโปรโมทอย่าหนัใน่วแร
ไม่รู้ะอะไรนัหนา
และเพราะารที่ผมานยุ่เลยทำให้าาริ่อับเมมเบอร์เล็น้อย
เพราะอย่าน้อยผม็ยัุยับพวเาทุวัน
ถึะทาโทรศัพท์็เถอะ
ผม้ออ่านบททุวันนไม่่อยไ้ยุ่ับโทรศัพท์
บยอลเอ็ะเบื่อผมแล้วแน่ๆ เพราะทุวันหลัาลับมาาอถ่าย
ผม็แทบะไม่ปริปาพูอะไรเลย นอาะว่าบยอละเินมาหาผม
วันนี้เอผมไม่เห็นบยอลเพราะไม่รู้ว่าไอ้แมวอ้วนนั่นะไหน แ่ไม่ออไปไหนหรอ
แมวนั่นี้เียะาย
นอาะี้เียแล้วยัหยิ่อี้วย
บอผมทีว่าบยอลเป็นแมว
ิวัรประำวันอผมไม่เยมีอะไรไปมานอา
ถ่ายีรี่ย์ ้อมบท แล้ว็นอน วนอยู่อย่านี้ไ้เือบเือน ผมไม่รู้ะอธิบายยัไ
แ่บทที่ผมไ้มันยาสำหรับริๆ ผมไม่ใ่นพูมาและี้เล่น
หมายถึับนเพิ่รู้ัันน่ะ นที่รู้ัผมมานานแล้ว็รู้ว่าผมพูมานาไหน
แ่็นั่นแหล่ะ
เพราะว่าผมยัาบุลินี้ผมเลย้อ้อมหนัๆเพื่อที่ะไ้ไม่เป็นัวถ่วนอื่นในอถ่าย
แ่วันนี้เป็นวันเียวที่ผมไม่ไ้ไปอถ่าย
เพราะผมมีถ่ายรายารเล็ๆับเมมเบอร์ ันั้นผมเลยรู้สึผ่อนลายว่าวันอื่นๆที่ผ่านมานานนับเือน
ารลับมาเอพวเาอีรั้ทำให้ผมรู้สึอุ่นใอย่าบอไม่ถู
แ่็หนีไม่พ้นเรื่อเิม
“่วนี้อยูฮยอไม่่อยิ่อมาเลย”
อูฮยอเอ่ยึ้นหลัาที่ถ่ายรายารเสร็่วแร ทำให้ผมถอนหายใออมาเล็น้อย
ิว่าลืมไ้แล้วเียว พอไ้ยินื่อทีไรลับิถึทุที ใ้ไม่ไ้เลยริๆ
“ไม่ว่าหรือเปล่าฮยอ”
ออบทั้ๆที่สายายัไม่ละาหน้าอโทรศัพท์ที่ไม่รู้ว่า้ออะไรั้นาน
เ็นี่ยิ่โยิ่นิสัยไม่ีริๆ ูิเนี่ย อบไมู่เลย
“ไม่รู้สิ อูฮยอนฮยอเป็นแฟนันอ่ะรู้มั้ย”
ผมหันหน้าหนีทันทีหลัาที่ไ้ยินื่อฮยอเา ไม่ใ่ว่าไม่อบนะ
แ่พอผมไ้ยินแบบนั้นผม็ไม่เ้าใว่าัวเอเป็นอะไรถึเศร้าเวลาไ้ยิน
“ไม่หรอ”
พออูฮยอนฮยอเียบไปทำให้ผม้อหันลับมามอฮยออีรั้
แ่รั้ลับสร้าวามุในลำออผม เพราะภาพที่ผมเห็น
ืออูฮยอนฮยอนั่้มหน้า้วยท่าทาเศร้าๆ
ำที่เพิ่เปล่ออมานั้นบวับท่าทาออูฮยอนฮยออนนี้แล้ว
มันสร้าวามสับสนให้พวเราทุนที่นี่ริๆ
“ไม่ใ่แฟนแล้ว”
่อนะพูออมาพร้อมหยน้ำา ทำให้หัวใผมร่วลสู่พื้นทันที ผมไม่าิว่าะไ้ยินำนี้
ไม่ใ่สิ ถึผมะรู้สึยัไับอยูฮยอ แ่ผม็ไม่ไ้้อารแบบนี้
ผมอยาให้พวเารัันลอไป แ่ทำไมถึ....
“มยอู!!” ผมสะุ้เฮือะรอถ่ายรอบสุท้าย็ไ้ยินอูฮยอะโนเรียเรียผม
ผมเอามือทาบอเพื่อเรียวััวเอลับืนมา เวลาทุนเรียผมทีไร
้อเรียัๆลอเลย ิว่าผมหูหนวหรือไันนะ
“เฮ้อ...ามหาแทบแย่
ทำไม้อทำัวให้ามหายาอยู่เรื่อย” อูฮยอยืนหอบอยู่รหน้าผม
นผมอสสัยไม่ไ้ว่านี่ะรีบามหาผมทำไม ลัวผมหายั้นหรอ ผมนนะ ไม่ใ่ผี
ไม่เห็น้อรีบเลย
“ะไปรู้มั้ยเล่าว่าฮยอะามหาผม”
ผมอบลับพลายื่นน้ำให้อูฮยอ่อนที่ฮยอเาะรับไปื่มอย่ารวเร็วไม่ลัวสำลั
นี่็รีบไมู่ร่าายัวเอเลยริๆ
“ว่าแ่มีอะไรหรอ
ใล้ถึิวผมแล้วนะ” หลัาที่ฮยอเาินเสร็
ผมท็ถามฮยอเาทันทีเพราะลัวไปไม่ทันิวัวเอ
“เปล่าหรอ แ่อยารู้น่ะ
วันนั้นที่นายไปหาอยูฮยอับอยอล ฮยอเามีอะไรแปลๆมั้ย” ถามอีแล้ว
ทำไมไม่ไปถามอยอลบ้าล่ะ ทำไม้อถามผม้วย
“ทำไมหรอฮยอ”ผมถามลับแบบไม่รู้ไม่ี้
อยูฮยอะแปลหรือไม่แปล มันไม่เี่ยวับผมอี่อไปแล้ว ทำไมนะ เวลาที่ผมำลัะ้าวออาเรื่อนี้ไ้
ทำไมมัน้อเหมือนมีมือมาึผมลับมาทุรั้เลย ผมบอแล้วไว่าไม่อยายุ่
ให้ายสิ
“็แ่ิว่าฮยอเาเปลี่ยนไปริๆ”
เา็เป็นอเาแบบนั้นแหล่ะ เยเป็นนียัไ็แบบนั้น เปลี่ยนไปรไหนัน
“ไม่นะ ไม่เปลี่ยนหรอ แ่ล้ามเยอะึ้นนะ”
ผมอบลับวนๆื่อๆ ผมไม่รู้ะพูยัไ่อ อยาะอบว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอ
เายัเป็นนีเหมือนเิม็ะถามผม้ำแล้ว้ำเล่า ผมไม่อยาอบ
“ไม่ใ่เรื่อนี้ะหน่อย”
อูฮออบลับ ผมไ้แ่เม้มปาเบาๆ ่อนะพูในสิ่ที่ิออไป
“อย่าิมาเลยน่า
พวเาทะเลาะันไม่นานหรอ นี่ไม่ใ่รั้แรที่ไ้ยินแบบนี้สัหน่อยนะรับ” ใ่
ทุรั้ที่พวเาะพูแบบนี้ ะพูให้ผมใแบบนี้บ่อยรั้
ไม่นานพวเา็ะลับมาืนีัน
ันั้นแล้วผมเลยไม่อยารับรู้เรื่ออสอนนี้ให้ัวเอ้ำใอี
“นั่นสินะ ว่าแ่นายเถอะ
ไปหาฮยอเาบ้าหรือเปล่า” ผมเม้มปาให้ับำถามที่เพิ่ไ้ยิน
ไปไม่ไปทำไมอบถามันั ทำไมมาถามผม ผมไม่ไ้อยาอบำถามพวนี้
“ยัเลย ไม่ว่าั้แ่วันนั้นเลย
เย็นนี้มีถ่ายพรีอละร” ผมอบปัๆไปพร้อมเสมอไปทาอื่น
“ยุ่ริๆ” ฮยอเาพึมพำออมาเบาๆ
“ไว้ผมว่าผมะมาวนฮยอไป้วย”
ผมอบลับพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม
“อเลี้ยหลานเถอะ”
และำอบ็ทำให้ผมถึับำพรื ฮยอเารัหลานมา นผมออิาเ็น้อยไม่ไ้
เสียายที่ไม่่อยไ้เล่นับน้อเลย
“ฮ่าๆๆๆ รัหลานมาเลยสินะรับ”
“มีนเียวนี่” อูฮยอถอนหายใออมาเบาๆ
“ฮ่าๆๆ”
“แอล!!! ถึิวนายแล้ว”
หัวเราะไ้ไม่นานเสียเมเนฮยอ็ัวึ้น ทำให้ผมับอูฮยอมอหน้าันอย่าเอือมๆ
่อนที่ผมะรีบลุและอบเมเนฮยอไป
“ไปเี๋ยวนี้เหล่ะรับ”
-2 วัน่อมา-
“เหนื่อยเลยนะ” เมเนฮยอที่ับรถมาส่ผมเอ่ยึ้น
ือถ้าะให้เล่าให้ถูือเมื่อเ้านี้ผมื่นสาย เมเนฮยอเลย้อไปามถึที่
ผมเอ็เือบื่นแทบไม่ทันเลยให้เมเนฮยอไปส่
ริๆแล้วมันแปลใ่มั้ยรับที่ผมับรถไปอถ่ายเอ
สำหรับนอื่นอาแปลแ่ผมไม่แปลหรอ เพราะเมเนฮยอรู้อยู่แล้วว่าผมไม่เหลวไหล
เลยให้อิสระผม แ่เพราะเมื่อืนผม้อมหลายอย่า เลยทำให้เหนื่อย ไม่น่าเลยผม
“ไม่เท่าไหร่รับฮยอ”
ผมอบไปทั้ๆที่ัวเอเหนื่อยมา แ่ผมรู้สึว่ามันยัไม่พอ ผม้อทำอีห่าหา
แ่นี้ยัน้อยไป้วย้ำ
“วันนี้เลิเร็วน่ะ ะไปไหนมั้ย”
“ิว่าไม่นะรับ แ่อยาวอร์มเสียหน่อย”
“เี๋ยวเ็บอเอาหรอ”
เมเนฮยอพูึ้น ทำเอาผมเียบ เพราะผมรู้ว่า่วนี้ผมทำานหนัมา
ผมแทบไม่มีเวลานอน แ่็แล้วไล่ะ ผมอยาทำาน แ่ทำานมันแปลรไหน
ร่าายผมะเป็นยัไ็่าสิ แ่าน็้อเสร็่อนไม่ใ่หรอ
“เ่มาเลยนะ่วนี้”
เมเนฮยอพู่อ ทำเอาผมยิ้มไม่หยุเพราะผมเพิ่ไ้ำมรั้แรในรอบเือน ให้ายสิ
“เ่มาั้นานแล้วรับ”
ผมอบยิ้มๆไป เมเนฮยอเลยส่ายหน้าเอือมๆลับ
“ไปหาอยูบ้านะ” ผมเียบเมื่อไ้ยินแบบนั้น
“ทำไมทุน้อให้ผมไปหาฮยอเา้วย
ทีนอื่นยัไม่ไปเลย แถมยัว่าว่าผม้วย้ำ ทุนเลย
ผมไม่เ้าใว่าทำไม้อเป็นผม” ผมยู่หน้า้วยวามไม่อบใ
“นายเยสัาอะไรไว้้อทำามสิ
อนนี้เ้านั่นไม่ไ้แ็แรแบบที่ิหรอนะ” สัาที่ว่า
ือสัาที่ผมเยพูไว้รั้นึอนฮยอไม่สบายเมื่อนานมาแล้ว ผมำไ้ว่า
ผมบอให้ฮยอินยา แ่ฮยอลัวื่นไม่ลัวผม ้วยวามรำาอผมในวันนั้น
ผมเลยอบลับไปว่าะอยู่้าๆฮยอเสอม หลัาวันนั้นฮยอเา็เห่อำสัาอผม
เที่ยวบอนนู้นนนี้ไปทั่ว
“ไปบ่อยๆ็ไม่ีหรอรับ”
ผมพูึ้นโยเสมอออไปนอรถ
“่วนี้อยูเศร้ามา
ไหนะเรื่ออูฮยอน”
“มีหลายเรื่อหรอรับ” ผมถามลับทัน
ผมไม่รู้ว่าฮยอเา้อิอะไรบ้า ไม่ใ่แ่อนนี้ที่ไม่รู้ ไม่ว่าอนไหน
ผม็ไม่รู้ ว่าฮยอเาิอะไร
“ามประสานิสัยผู้นำนั่นแหล่ะ”
“เอาเถอะรับๆ
ในเมื่ออยาให้ผมไปมาเี๋ยวผมไป็ไ้” ผมรับำอย่าปัพร้อมอให้เมเนฮยอไปส่ผมที่อนโ
เพื่อที่ผมะไ้ลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และไปหาฮยอเา
เมเนฮยอเล่าให้ผมฟัว่า ที่พวเาทั้สอเลิัน็เพราะว่าอูฮยอนฮยอเป็นนอเลิ
้วยเหุผลที่อูฮยอนฮยอเพิ่รู้ใัวเอว่าอูฮยอนฮยอไม่ไ้รัอยูฮยอไปมาว่าพี่น้อ
ฟัแล้ว็แปลีนะรับ รัมานานะนานั้น เพิ่ะมารู้หัวใัวเอ
“ที่ไปเพราะถูบัับหรอ”
“ไม่ไ้มีใรบัับให้ผมสัหน่อย” ่อานี้่าหาที่ผม้อบัับใัวเอ ไม่ให้หลวมัวเ้าไปแทรลาระหว่าเรื่อ่าหา
ทันทีที่ผมมาถึอนโผม็รีบึ้นรถเพื่อบึ่มาที่่ายทันที
ถามว่าผมใร้อนแ่ไหน ็ไม่ร้อนมาหรอแ่้วยวามที่ไม่ไ้เอันเือบเือน
และเพราะาที่ฟัมาฮยอเาะมีเรื่อทุ์ใมา อยาให้มานั็รีบมาแล้วัน
ผมเินลมาารถ้วยวามัวลภายในใ
ันั้นผมึสูหายใเ้าลึๆเพื่อ่มสิัวเอ
่อนะเินมาหาฮยอเาที่นั่อยู่รที่เิมในวันนั้น
และเพราะผมโทรมาบอ่อนถึทำให้ฮยอออมารอนานแบบนี้
“ฮยอ”
ผมหยุอยู่้าหลัและเรียฮยอเาเบาๆ
“มาแล้วหรอ”
“พูเหมือนรอผมเลย”
“สบายีมั้ยรับ”
ผมเอ่ยำถามที่ไม่ำเป็น้อถาม็รู้ำอบ
เพราะสีหน้าออยูฮยอบ่บอเอาไว้อย่าัเน
“แย่ว่าวันนั้นนิหน่อย”
ผมไม่เยพลาเรื่อนี้ะ้วยสิ
“เป็นอะไรมามั้ยรับ” ผมเอ่ยถาม
ถึะเป็นำถามเรียบๆ แ่ผม็รู้ว่าฮยอเารู้ว่ามันหมายวามว่าอะไร
“เหนื่อยน่ะสิ”
อยูฮยออบพร้อมับถอนหายใออมาเบาๆ ผมเอไ้แ่เียบ
เพราะไม่ล้าพูอะไรมานว่าฮยอเาะเปิประเ็นเอ
เพราะเมื่อไหร่ที่ฮยอพู
อนนั้นืออนที่ฮยอ้อารนรับฟั
และแน่นอน ผมือนรับฟัเอ
“สู้ๆนะรับ” ผมเอ่ยึ้น
พวเราสอนเียบอยู่สัพั ผมปล่อยให้ฮยอิ ไม่สิ ให้ฮยอทำใ่อน
อีไม่้าเี๋ยวฮยอเา็พูออมาเอ
“วันนี้เพิ่ว่าสินะ”
ฮยอพูออมาเบาๆ ผมเลยมอหน้าที่มอู็รู้ว่าเ้าอใบหน้ามีวามทุ์ใแ่ไหน
วาเรียวเล็ที่สั่นระริทำให้ผมรู้ว่าฮยอ้อเ็บปวมาแน่ๆ
“เสร็าน็รีบมาเลยรับ”
ผมยิ้มอบไปอย่าอ่อนโยน
ผมใ้สายาปลอบประโลมน้าๆที่เอาแ่ถอนหายใ
ใบหน้าที่เ็มไป้วยวามเหนื่อยล้า วามัวล วามสิ้นหวั
ทำให้ผมรู้สึหหู่เมื่อเห็นฮยอเป็นแบบนี้
“รู้ใ่มั้ยว่าอูฮยอนเลิับฮยอทำไม”
ในที่สุฮยอ็พูออมา ผมเม้มปาเ้าัน พลามอฮยอที่พู้วยสายาเหม่อลอย
ริมฝีปาที่เปล่เสียออมา้วยน้ำเสียสั่นเรือ ทำให้หัวใผมไม่อยู่นิ่
ผมระวนระวาย ไม่รู้ะทำยัไี
“ฮยอเาเพิ่รู้ัว
ไม่เป็นไรนะรับ ถือว่าเป็นโอาสที่ี เป็น่วเวลาที่เยใ้ร่วมัน”
ผมพูโยที่ไม่มอหน้าฮยอเา แ่มอไปทาเียวันับที่อยูฮยอมอ
พลายิ้มน้อยๆให้ับัวเอ้วยวามเหนื่อยล้า
เหนื่อยที่ะ้อเห็นฮยอเป็นแบบนี้
“รู้ใ่มั้ยว่ามันเ็บ”
อยูฮยอพูออมาเบาๆราวับไม่อยาให้ผมไ้ยิน เม็เหื่อผุออมาามไรผม
อยูฮยอำลัประหม่า....
ำลัลัว.....
“แ่้ออทนไว้นะรับ”
ผมหันลับมายิ้มให้อยูฮยอที่ไม่ไ้หันหน้ามาทาผม ่อนะพู่อ
“เ้มแ็ไว้ อย่าเป็นแบบนี้ อยูฮยอไม่เยร้อไห้ับเรื่อมีสาระนะรับ”
ผมพูิลทั้ๆที่รู้ว่ามันไม่ไ้ลเลยสันิ มันำลัพรารอยยิ้มอนๆนึไป
ริมฝีปาที่อยยมุมึ้นสูลอเวลา อนนี้ลับลายเป็นเส้นร
ทั้ๆที่ิมาลอว่าเส้นร
เป็นศิลปะที่สื่อถึวามมั่น แ่ไม่รู้ทำไมในสถานาร์แบบนี้ เส้นรแบบนี้
ผมไม่อยาเห็นเอาะเลย
“นายนี่พูเ่ไม่เยเปลี่ยนริๆ”
อยูฮยอยิ้มออมาอย่าฝืนๆ
“ผมพูน้อย ผมเป็นเ้าายลึลับนะ”
ผมยิ้มสู้ลับนาหยี แ่ในใำลัะโนออมา ว่าให้ผมหยุเสแสร้ทำเป็นเ้มแ็ัที
แ่เพราะว่าผมไม่สามารถเห็นฮยอที่เ็บปวไ้ และถ้าผมเ้มแ็
ฮยอ้อยิ้มออมาไ้แน่ๆ
“นั่น่อหน้าล้อ ไอ้เ็พูมา”
และมัน็สำเร็ ฮยอยิ้มออมาริๆ พร้อมับยมือเรียวึ้นมายีหัวผม
ริมฝีปาที่ยมุมึ้นทั้้าทำให้ผมอยิ้มามไม่ไ้
“ล้าพูมาไ้ว่าเ็”
“เ็ลอแหล่ะนาย
เมื่อไหร่ะโสัที”
“พอเลยๆ ยิ่พูผมยิ่เ็”
“อูฮยอนเป็นไบ้า”
ผมหยุหายใอีรั้เมื่อฮยอถามถึนนั้น เมื่อี้ยัีๆอยู่เลย แล้วทำไม
ทำไมใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยยิ้มเมื่อี้
ลับลายเป็นใบหน้าที่เ็มไป้วยวามผิหวัแบบนี้ล่ะ
“็...”
“สบายีสินะ”
รอยยิ้มแสนสมเพที่ฮยอเหยียออมาไม่ใ่รอยยิ้มที่ยิ้มให้นอื่นนไล แ่เป็นยิ้มที่ให้ัวเอ
นั่นผมให้ผมไม่อบ
“...” ผมทำไ้แ่เียบ
ฮยอำลัพูออมา ผมรู้ีว่าฮยอไม่ไหว
“ะ...ไม่ิถึันเลย”
“...”
“ยิ้มไ้เสมอสินะ”
“...”
“รู้ใัวเอแล้วนี่”
“บ่นเป็นาแ่ี้บ่นไปไ้”
ผมับทเมื่อไม่สามารถทนรับฟัำพูาปาอฮยอที่พรั่พรูถ้อยำอย้ำัวเอ่อไปไ้
“ผมไม่ไ้มาที่นี่เพื่อปลอบใฮยอนะ
มาที่นี่เพราะอยาเห็นยิ้มนะ” ผมพูออมา แสร้ทำใบหน้าเป็นน้อยในัหนา
ทั้ๆที่ริๆแล้ว ผมยิ้มไม่ไหวริๆ
“หึ”
“มา” ผมบไหล่ัวเอสอสามรั้แ่ไม่แรมา
“อะไร” อยูฮยอเลิิ้วึ้นอย่าสสัย
“ให้ยืมไหล่”
“ยืมทำไม”
“ะร้อ็ร้อออมาเถอะฮยอ
ไม่มีใรว่าหรอ มีแ่ผมที่รู้” พอผมพูบอยูฮยอ็นิ่ไป
วาเรียว้อ้ามาที่ผม ผมยิ้มออมาอย่าอ่อนโยน ่อนที่ะพู่อ
“มาเถอะน่า ถึะไม่ใุ่ประส์
แ่เห็นฮยอร้อไห้็ยัีว่าเห็นฮยอนั่หน้าอมทุ์แล้วัน”
ผมึัวฮยอเ้ามาอ พร้อมับลูบหลัเบา ไม่นานนั แนแร่็ออบผม
พร้อมับวามรู้สึร้อนื้นที่ไหล่ผม ผมไ้แ่นั่นิ่ๆให้ฮยอปลปล่อยออมา
วามเ็บปวรั้แล้วรั้เล่าอฮยอ ผมสัาว่าไม่ะสัี่รั้
ผมะอยู่้าๆฮยอเอ ผมะไม่ลืมสัา...
.......................................................
#ineedyou43
มาแล้วๆๆๆ น้อมยอูรู้ใพี่ยูีัเลย ริมั้ยะทุน~~~
เม้นให้ไรท์หน่อยน้าา
ความคิดเห็น