คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
บทที่ 3
พายำลัเินไปประูห้อพั เพื่อแอบหนีไปมหาลัยนเียว โยไม่อยารบวนเพร แ่ทว่าไม่ทันเสียแล้ว
๊อ ๆๆ
เสียเาะประูัเสีย่อน พายเอามือลูบหน้านเอึ้นลอย่าเ็ๆ ่อนเินไปเปิประู เพียประูเปิว้าออมา ปราร่าอเพรยืนอยู่ พร้อมรอยยิ้มหวาน
“พี่มารับแล้วรับ นึว่าพายแอบหนีพี่ไป่อนเสียอี”
พายยิ้มแหยๆ ไม่เอ่ยปาพูอะไรทั้นั้น นอเสียยมือลูบผมปอยๆ เพราะเาั้ใะแอบไป่อนริๆ
“ลไปันเถอะรับ เี๋ยวไปสายนะ”
“รับ” พายเินลับเ้าไปในห้อเพื่อหยิบระเป๋าและหยิบหนัสือ ยัไม่ทันไ้หยิบระเป๋าึ้นมา รู้สึถึฝ่ามือสัมผัสบนแนอเา ่อนที่นัวให่ะสวมอเาา้านหลั วาใบหน้าหล่อมเ้มและาบนไหล่เนียนแล้วานั้นวยหอมแ้มนุ่มไปหนึ่ที พร้อมับลี่ยิ้มพอใออมา
“พี่เพรรับ” พายร้อโวยออมา
“หืม ว่าไรับ”
“ทำไมถึมาอพายละรับ ปล่อยไ้แล้วรับ เี๋ยวสาย”
ร่าสูรู้สึถึวามหวาหวั่นอพาย ร่าบาสั่นระริ
“ออพายอีสันินะรับ”
“แ่ว่าเี๋ยวมันะสายนะิรับ เสื้อพี่ยับ้วย”
“พี่ับรถแป๊ปเียว็ถึมหาลัยแล้วรับ”
“พี่เพร” พายร้อห้ามเสียลั่น เมื่อเพรเลื่อนมือมาลูบไหล่เาเบาๆ
“ว่าไรับ เรียพี่ทำไมรับ”
ใบหน้าอพายแ่ำ ร้อนหน้าวูบวาบ เพราะเินอายที่ถูเพรยืนออยู่แบบนี้
“ปล่อยเถอะรับ พายอยาไปมหาลัยแล้วรับ”
“ไ้รับ แ่มีเื่อนไอยู่้อหนึ่”
“อะไรหรือรับ”
“พาย้อหอมแ้มพี่หนึ่ที พี่ถึะยอมปล่อยพาย”
“พี่เพรอ่ะ” พายเม้มปาเ้าหาัน้วยวามไม่พอใ ่อนะมอ้อน้วยหาา “ถ้าไม่หอมพี่ พี่ะออยู่แบบนี้แหละ”
“พี่เพร พาย พาย”
“ไม่หอมพี่ริๆ หรือรับ”
ร่าเล็ถอนหายใหนัๆ ่อนะหันหน้าไปมอเพรอย่าอึอั
“ว่าไรับ” เพรเลิิ้วสู
พายหลับาปี้ ยื่นหน้าไปหอมแ้มายหนุ่มเบาๆ แล้วรีบยับหน้าออทันที เพรหัวเราะเบาๆ ในลำอ ่อนะล้ายอ้อมอออ
“ไปมหาลัยันไ้แล้ว หรืออยาะให้พี่อพายอีรอบ”
ใบหน้าอพายแั ส่ายหน้าไปมา “พายอยาไปมหาลัยแล้วรับ”
เพรุมมือร่าบาเินลาอนโ มุ่รไปที่รถู่ใอนเอ ่อนะิเรื่อยน์ แล้วเร่เรื่อับรไปที่มหาลัย
“”
“”
ในะที่พายำลัะลารถนั้น เพรับแนอพายเอาไว้
“มีอะไรหรือรับ”
“เย็นนี้ พี่ะพาพายไปูรถที่อู่นะรับ”
“ไ้รับ”
มืออเพรเอื้อมลูบแ้มนิ่มอพายเบาๆ
“ั้ใเรียนนะรับ”
พายพยัหน้ารับ ่อนะลารถอเพร ้าวเินมุ่รไปยัห้อเรียนอนเอ
“”
“”
ปอนสะิแนพายเบาๆ ละสายาาหนัสือึ่ั้ใอ่าน้วยวามั้ใ พายหันหน้าไปมอปอน โยทัู้่นั่อยู่บนโ๊ะม้าหิน ใ้ร่มไม้ให่ ใล้ๆ ับอาารอะ
“ว่าไ”
“ลาวันนี้ไปิน้าวับพี่แนเป็นเพื่อนหน่อยิ”
พายหรี่ามอปอน
“พี่แน แฟนปอนนะ ทำไม้อให้พายไปเป็นเพื่อน้วยล่ะ เราไม่อยาเป็น เี๋ยวพี่แนหมั่นไส้เอา”
“พาย ไป้วยันนะ น่ะ ไ้โปร เห็นแ่เพื่อนาำๆ ้วยเถิ” ปอนเย่าแนพายเบาๆ ทำหน้าเว้าวอน ระพริบาปริบๆ อ้อนๆ ให้พายยอมไปับเา
พายถอนหายใเบาๆ “เอ่อ ไป้วย็ไ้ แ่รั้นี้รั้เียวนะ”
“รับ รัพายที่สุเลย” ปอนยิ้มแ้มปริ อแนแล้วเอาหน้าถูแนอย่าอ้อนๆ
“ทำเป็นเ็ๆ ไปไ้” พายอมยิ้มออมา ปอนับเาเป็นเพื่อนันั้แ่วันแรที่เรียนมหาวิทยาลัย อนนั้นพายไม่ล้าุยับใร หวาลัวไปเสียหม แ่ปอนลับเินมาทัเา้วยรอยยิ้มริใ เพราะเห็นว่าพายเรียนห้อเียวัน ไม่มีใรุย้วย ึอยาุยอยารู้ัันไว้ นทำให้ทัู้่สนิทันถึทุวันนี้
“ทำอะไรันน่ะ” เสียเ้มัึ้น
พายและปอนหันมอหาเ้าอเสีย เมื่อหันไปเห็นหน้า ทัู้่เบิาว้า หน้าีเป็นไ่้มทันที
“พี่แน” พายและปอนอุทานออมาพร้อมัน
ทั้สอนมอหน้าอแน ึ่มอาาุมาที่แนอนเอ รั้นพายับปอนมอาม ึรู้ว่าปอนอแนพายอยู่ ทัู้่รีบผละออาันทันที
“พี่แน อย่าเ้าใผินะรับ ือปอนับพาย เราสอนแ่เล่นัน” ปอนแ้ัวออไป
“เล่นันแบบนี้บ่อยไหม” แนถลึามอ้วยแววาุ่นเือไม่น้อย
“็บ่อยนะรับ แ่ไม่มีอะไรริๆ ปอนับพายเป็นแ่เพื่อนันรับ ไม่มีทาเป็นอย่าที่พี่แนิหรอรับ” พายพูบอ
“แน่ในะว่าไม่มี”
“ริแท้ 100 เปอร์เ็น์รับ”
“อย่าเล่นันแบบนี้อี พี่ไม่อบ”
“รับ/รับ” พายและปอนว่าออมาพร้อมัน หันมอหน้าัน้วยสายาละห้อย
“ปอน พี่มารับไปิน้าว”
“รับ” ปอนอบเสียอ่อยๆ ่อนหันไปมอพาย
“ไป้วยัน” ปอนพูวนเสียแผ่วๆ
“ไม่ไป ปอนไปนเียวเถอะ” พายอบลับเสียเบาๆ
แนถอนหายใหนัๆ ออมา
“ไปทั้สอนนั่นแหละ”
“รับ/รับ”
เมื่อพายำลัลุึ้น ะเินามหลัปอนออไป แนอเาถูมืออใรบานับไว้ ร่าเล็หันไปมออย่าใ
“พี่เพร” พายอุทานออมา
“พี่มารับไปิน้าว้วยันนะรับ” เพรแย่หนัสือและระเป๋าอพายมาถือ
“พายถือเอไ้รับ”
“นา พี่่วยถือีว่า”
“มึมาทำไมที่นี่ ไอ้เพร” แน้อหน้าเพื่อน
“ู็มารับแฟนูไปิน้าว้วยันนะิ” แนหรี่า้อหน้าเพื่อนนิ่ ่อนพานรัเินลิ่วออไป่อน
“พี่เพร พายไม่ใ่แฟนสัหน่อย พี่เพรมัมือแบบนี้ิรับ เียวพี่เพระเสียหาย”
“ไม่เสียหายเลยสันิ ไปันเถอะ ไอ้แนมันพาแฟนมันเินไปนั่นแล้ว”
“แ่ว่า”
“ไม่มีแ่รับ” ว่าบ เพรุมมือพาพายเินไปอย่ารวเร็ว
เมื่อเพรพาพายเินมาถึที่โ๊ะที่เพื่อนนเอนั่ เพื่อนๆ อเายิ้มๆ ให้พาย เปายิ้มพรายให้พายนิๆ
“ใรว่ะ” เปาแล้เอ่ยถามึ้น ทั้ๆ ที่รู้แ่ใี
“พาย แฟนูเอ” เพรอบออมา
พายหันมอเพร้วยสายาุ่นๆ เพรวาอบนโ๊ะ โอบเอวพายันให้ร่าบาเินามเาไปที่ร้านอาหาร
“พาย ินอะไรรับ” เพรถามะยืนอยู่หน้าร้าน้าว
“้าวราแ็ไ้รับ”
“ั้นพายสั่เลยรับ พี่สั่ร้านเียวับพาย็ไ้” เพรยิ้มๆ ออมา
“แล้วแ่พี่เพรละัน” พายว่า ่อนะหันไปมอหน้าาอับ้าว
พอเออาหารที่อยาินแล้ว พายึสั่ “ป้ารับ เอาผัระเพรารวมมิร ับแืรับ”
“เอาผัพริแุ้ ับ หมูทอรับ” เพรสั่ึ้น
เมื่อทัู้่ไ้รับาน้าวราแามที่สั่แล้ว เพรึพาพายเินไปที่โ๊ะ
“พายเอาน้ำอะไร เี๋ยวพี่ไปื้อให้รับ”
“น้ำเปล่า็ไ้รับ”
“รอแป๊บน่ะ”
เมื่อเพรเินไปแล้ว ปอนสะิแนพายเบาๆ พายหันไปมอ ปอนทำหน้ายัษ์ใส่
“มีอะไร ไม่ิะบอันเลยใ่ไหม” ปอนระิบเสียุถาม
“ไม่ใ่อย่านั้น เราะเล่าให้ปอนวันนี้อยู่แล้ว พอียัไม่ทันเล่า พี่แน็มารับปอนเสีย่อน” พายอบเสียเบาๆ
“มีอะไรเล่าให้พี่ฟับ้าิ” แนพูึ้น
ปอนันใบหน้าอแนออห่าาหน้าอนทันที
“พี่แน ปอนุยับเพื่อนอยู่นะ อย่าเพิ่ยุ่ไ้ไหมฮะ” ปอนแหวใส่นรั
“เพรีบพายเหรอ” แนถาม
พายพยัหน้ารับ
“เพรเป็นนีใ้ไ้นหนึ่ อบรับเป็นแฟนมันไปเถอะ ไม่อย่านั้น มันื้อไม่เลิ”
พายเม้มปาแน่น “พายยัไม่พร้อมเป็นแฟนใรนี่รับ”
“พร้อมไม่พร้อมไม่ทันแล้วละ ถ้าไอ้เพริะีบใรละ็ ไม่รอมือมันสัราย” แนว่าออมา ่อนะหันไปิน้าว่อ เพราะเห็นเพรเินลับมาแล้ว
พอเพรเินถึโ๊ะ มอาน้าวอพายไม่ยุบลสันิ ยัเท่าเิม
“ทำไมไม่ินละรับ รอินพร้อมพี่เหรอ หืม”
พายพยัหน้ารับ
“พี่ลับมาแล้ว ินไ้แล้วรับ” เพรยี้หัวนัวเล็้วยวามเอ็นู
พายยิ้มๆ ้มิน้าวไ้ไม่ี่ำ มือถืออพายัึ้น มือเล็ล้วออาระเป๋าาเ มอหน้าอว่าใรโทรมา่อนะรับสาย
“รับพี่สี่”
(“ทำอะไรอยู่”)
“ิน้าวอยู่รับ พี่สี่มีอะไรหรือเปล่า”
(“มีเรื่อสำัะบอ”)
“เรื่ออะไรรับ”
(“วันนี้พี่ทำ สรอว์เบอร์รีีสพาย บลูเบอร์รีีสพาย โอรีโอ้ีสพาย สนใมาิมไหม”)
“ริเหรอพี่สี่ ไปรับ เี๋ยวเย็นๆ พายไปหารับ” พายพู ยิ้มแป้นไป้วย นทำให้เพรัสีหน้าไม่พอใ มวิ้วยุ่
(“พี่รอละัน เย็นนี้นะ ถ้ามา้า พี่ะายให้หมเลย”)
“โห พี่สี่ อย่าใร้ายับพายแบบนี้ิรับ พายรัพี่สี่ที่สุในโลเลยนะ เ็บีสเ้ให้พาย้วยนะรับ”
(“มา้าอ”) บำอสี่ ปลายสายวาสายทันที
พายเม้มปานิอย่าัใ ันหันไปมอเพรทำหน้าบึ้ึ ้อนเอ้วยแววาุ่นเือ
“พี่เพร” พายเรียื่อายหนุ่มเสียอ่อยๆ
“ใรโทรมา”
“พี่สี่รับ”
“หา ริเหรอ พี่สี่โทรหาพายเหรอ วันนี้พี่สี่ทำเ้อะไรบ้า” ปอยพูโพล่ึ้นมา
“สรอว์เบอร์รีีสพาย บลูเบอร์รีีสพาย โอรีโอ้ีสพาย วันนี้ปอนไปับเรานะ ไปินเ้ัน”
“ไปิ”
“อ่ะแฮ่ม ิว่าะไปันสอน แล้วพี่ับไอ้เพรล่ะ” ินพูึ้น้วยน้ำเสียุ่นๆ
“ถ้าพี่แนอยาไป ็ให้ไป แ่อย่าหลุมรัพี่สี่ละัน ไม่อย่านั้น ปอนะบีบอให้ายามือ”
“พาย ลพี่สี่เป็นใร” เพรถามึ้น
“เป็นพี่ายอพายเอรับ” พายยิ้มเื่อนๆ ออมา
“โรน่ารัเลยรับ ผู้ายอะไรเิมาเพื่อ่าผู้หิให้ายทั้เป็น หน้าหวานยัับน้ำผึ้ รูปร่าบอบบาน่าทะนุถนอมสุๆ” ปอนทำท่าเพ้อฝัน นเรียฝ่ามืออแนเ็มๆ ไหล่
“แฟนปอนอยู่้าๆ นี่ มาเพ้อถึพี่บ้าเถอะ”
“ไม่” ปอนว่าเสียแ็ สร้าสรามย่อยับแน นเพื่อทุนถอยห่า ลัวโนลูหล
ส่วนพายยิ้มำับอาารและท่าทาร้ายๆ อปอน ฟ้อนเล็บใส่แนเป็นที่เรียบร้อย
“พาย เย็นนี้ะะไม่วนพี่ไป้วยใ่ไหม” เพรถามเสียแ็ออมา
“ไม่ใ่อย่านั้น เพียแ่พาย” พายอึอัพูไม่ออ
“แ่อะไร”
“เรใพี่เพรนะรับ”
เพรถอนหายใออมา
“พี่ับพายเป็นอะไรัน”
“เอ่อ พาย”
“พาย อบมา” เพรเริ่มหัวเสียแล้ว
“เป็นรุ่นพี่รุ่นน้อันรับ” พายอบเสียเบาราวระิบออมา
เพรไ้ยินเ้า รีบลุาโ๊ะ เินลิ่วๆ ออไปทันที โยไม่ไ้พูอะไรทั้นั้น
“เป็นอะไรัน” แนถามออมา มวิ้วยุ่้อหน้าพาย ร่าเล็เม้มปาแน่น เพราะวามสับสน ไม่รู้ะเินามไป้อเพรีไหม
“ไม่มีอะไรรับ”
“แ่อาารไอ้เพร มันโรธพายนะ พี่ว่าพายไป้อมันหน่อยเถอะ”
“แ่ว่าพาย”
“ไป้อมันเถอะ พี่บอแล้วไ ว่าถ้ามันีบใร มันะแร์นนั้นมาที่สุ มันแร์พายมา พี่ไม่เยเห็นมันโรธใรมา ถึนาเินหนีไปเลยสัรั้ นอารั้นี้”
“พาย เอ่อ” ร่าเล็ำเลือมอ้วยแววารู้สึผิ “พายไม่รู้ะไปามพี่เพรไ้ที่ไหน”
“มันอยู่ที่ห้อมรมนั่นแหละ ไป้อมันหน่อย เี๋ยวอ์มันลึ้นมา พวพี่ะวยไป้วย” แนลี่ยิ้มออมาน้อยๆ ออปาไล่ “ไปิ”
พายถอนหายใเบาๆ ัปาน้อยๆ เหลือบมอแนอีนิ ่อนะลุไปที่ห้อมรม่ายอาสาพันา
“”
พายยืนอยู่หน้าประูมรม ยืนสูลมหายใเ้าลึๆ ่อนะันประูเ้าไป เห็นร่าสูนั่ทำหน้าบูบึ้อยู่เ้าอี้ หน้าหวานส่ยิ้มอ่อนๆ ไปให้
“พี่เพร”
“มาทำไม” เพระอึ้น
เสียะออเพร ทำให้พายสะุ้เฮือ น้ำใสๆ เริ่ม่อัวที่วา รีบหลุบา่ำทันที
“ถ้าไม่มีธุระอะไรับพี่ ็ลับไป” เพระออีรั้
ร่าบายืน้มหน้านิ่ เนื้อัวเริ่มสั่นเทิ้ม มีเสียสะอึสะอื้นเล็ลอออมานิๆ เพรมอพายนิ่ไปสัพั เริ่มไม่แน่ใ เพราะไ้ยินเสียสะอื้นออมา ไม่แน่ใว่านเอหูฝาหรือเปล่า
เพรลุึ้นสาวเท้ามาใล้ร่าบา วามือบนไหล่เล็ รู้สึไ้ถึแรสั่นเทา
“พาย”
มือหนาับที่ใบหน้าหวานให้เยึ้น้าๆ ร่าสูใไม่น้อย เมื่อเห็นพายัปาัวเอแน่นนไ้เลือ ลั้นเสียสะอื้นไว้ น้ำาร่วรินอาบแ้มเป็นสาย
“พาย อย่าร้อิรับ ”
ไม่มีทีท่าว่าร่าเล็ะหยุร้อสะอื้นแม้แ่น้อย เพรึร่าบาเ้ามาอ มือให่ลูบหัวพายเบาๆ ้วยวามห่วใย อยปลอบโยนร่าเล็อยู่ไม่ห่า
ร่าสูประอร่าเล็ไปนั่ที่โฟา โยให้นัวบอบบานั่บนัอเา มือแร่เ็น้ำาที่แ้มนิ้มเบาๆ
แ้มพายนุ่มมือมา ลิ่นัวอพายหอมๆ นเา้มไปใ้มูสูมที่หลัอเบาๆ
“พาย หยุร้อไ้แล้วนะนีอพี่” เพร้มปลายมูโ่ลบนพวแ้มอิ่มๆ เบาๆ
“อึ อึ พี่เพร หายโรธพาย อึ หรือยั อึ”
“หายโรธแล้วรับ นีอพี่ไม่ร้อไห้แล้วนะ” นิ้วแร่เ็น้ำาออาแ้มนุ่มอย่านุ่มนวล นิ้วให่บัเอิไปสัมผัสับริมฝีปานุ่มเบาๆ ปลายนิ้วรับรู้ไ้ทันทีว่านุ่มและบอบบาแ่ไหน
“พายอโทษ เรื่อ่อนหน้านี้ พาย”
ปลายนิ้วอเพรแะบนลีบปาละมุน
“ไม่้อพูแล้วรับ พี่ะไม่เร่รัพายอีแล้ว” วามเ้ม้อเรียวปานุ่มอย่าวาา
“พายะบับพี่เพรรับ”
“แน่ใแล้วหรือ ที่ะบับพี่”
“แน่ใรับ”
“ถ้าแน่ใแล้ว บับพี่แบบนรันะรับ”
พายพยัหน้ารับเบาๆ
“พี่เพรีใมา ที่พายยอมเป็นนรัอพี่”
นิ้วแร่ลูบที่ลีบปาบาเบาๆ
“พาย พี่อูบพายไ้ไหมรับ”
พายหน้าออสีแ่ำ หน้าร้อนผ่าว ้วยวามเิน ั้แ่เิมาไม่เยูบับใรสัรั้
“ไ้ไหมรับ”
“พายูบไม่เป็น”
เพรลี่ยิ้มพราว นิ้วแร่ลูบเปลือปาอพายเบาๆ นแ้มนุ่มร้อนวูบวาบ
“พายลัว พายไม่เยูบับใรมา่อน พาย”
“ไม่้อลัวนะรับ ไม่มีอะไรน่าลัวเลย”
มือแร่รึใบหน้าหวานไว้ ่อนะทาบริมฝีปาร้อนระอุลบนริมฝีปาบาั ปาหนาบเล้าเรียวปาอ่อนนุ่มอย่านุ่มนวล ลิ้นให่ไล่เล็มรอบอบปา ใ้ลิ้นแะที่รอยแยบนปาเล็เบาๆ นระทั่พายยอมเปิปาึ้น เพรไม่รอ้าสอลิ้นให่เ้าไปในโพรปาหวาน่ำ ลิ้นร้อน่อยๆ ไล่้อนลิ้นเล็อย่า้าๆ ่อนะเี่ยวระหวัลิ้นเล็ไปมา บเม้มริมฝีปาละมุนละไมอย่าถูใ เรียวลิ้นร้านุนันลิ้นนิ่ม้ำแล้ว้ำอี ลิ้นอเพรทำให้พายรู้สึวูบวาบในหัวใ เผลอูบอบลับไปอย่าเอะๆ ะๆ ปลายลิ้นเล็เี่ยววัอบรับเาอย่าล้าๆ ลัว ปาเล็เริ่มะบเม้มริมฝีปา และูลิ้นร้อนอบไปบ้าามสัาาที่ร่าเล็เรียนรู้ไ้าบทูบอเพร เพรรับรู้ถึวามแปลใหม่ ริมฝีปาอพายนุ่มนวล โพรปาหวาน่ำนเาิใ ร่าสูบูบพาย้วยวามละเมียละไมนสมออพายเริ่มพร่าเลือนาวโพลไปหม มือนุ่มยุ้มเสื้ออเพรนยับย่น เพรเริ่มรับรู้ว่าพายหายใไม่ทัน เพราะเสียราฮือในลำอ ูบเน้นย้ำที่เรียวปาเบาๆ อยู่หลายรั้ ่อนะถอนูบอันหวานหยออ้าๆ
ใบหน้าหวานอพายออสีแั หน้าร้อนวูบวาม ลามไปถึอ เพรใบหน้าอพายุลที่อแร่อเา
“ูบอพายหวานัรับ” เพรระิบ้าหูร่าเล็ ใบหน้าแึ้นว่าเิม มุหน้าแนบิับออเพรมาึ้น้วยวามวยเิน
มือให่ลูบหัวอพายเบาๆ อย่าอ่อนโยน
ความคิดเห็น