คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2.5 หนึ่งคืน (แจน)
หลังจากผ่านวันออดิชั่นไปฉันก็ฉลองกับแก๊งชราไลน์นิดหน่อย
ตอนนี้เหลือเวลาให้ฉันแค่สองวันก่อนที่จะเดินทางไปที่ฮอกไกโดกับปัญ
เอาตรงๆ นะฉันยังรู้สึกดีใจอยู่เลยที่ถูกเลือก...มันเหมือนกับว่าสิ่งที่ฉันพยายามไปทั้งหมดมันไม่ได้สูญเปล่า...
“ต้องตั้งใจ!
อื้ม! เพื่อให้รายการออกมาดีต้องซ้อมต่อ!” ฉันรีบหยิบกีตาร์ขึ้นมาและซ้อมเพลงที่ต้องนำไปแสดงในรายการ ‘เพื่อนร่วมทาง’ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนเกือบห้าโมงเย็น
แต่จู่ๆ ในขณะที่กำลังซ้อมเพลินๆ นั้นฉันก็ได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น
ทำเอาฉันแปลกใจพอสมควรเพราะไม่ค่อยมีคนมาหาฉันถึงบ้านหรอกนะ
“แปลกแฮะ แก้วหรือเปล่าหว่า?” ก็ได้แต่สงสัยและก็เดินไปเปิดประตูน่ะนะ
“มาแล้วค่า มีอะไรเหรอค-”
ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าก็คือ โมบายล์ในเสื้อยืดสีเหลือง สวมกางเกงขายาวสีดำ บนหัวเธอมีที่คาดผมสีแดงแสบตาสวมไว้ ถุงเท้าสีรุ้งและรองผ้าใบสีฟ้าอ่อนๆ ปิดท้ายด้วยกระเป๋าตัวยูนิคอร์นที่เธอกำลังสะพายไว้อยู่ โมบายล์ดูจัดเต็มต่างจากฉันที่ยังไมได้จัดทรงผมให้เข้าที่และใส่แค่เสื้อยืดสีเหลืองคอบานกับกางเกงขาสั้นสีขาว
แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อไม่ใช่แค่ว่าทำไมโมบายล์ถึงมาอยู่หน้าบ้านฉันแต่คือทำไมเธอถึงกำลังถือถุงพลาสติกที่ใส่ผัก
ผลไม้และเนื้อหมูไว้อยู่ล่ะเนี่ย...
“สวัสดีค่ะพี่แจน” โมบายล์ไหว้ทั้งๆ ที่ถือของอยู่
“โห่ว อะไรหอบหนูมานี่เนี่ย มาๆ
พี่ช่วยถือๆ”
ฉันเข้าไปช่วยโมบายล์ถือของเอาไปวางไว้ในห้องครัวและพาน้องเข้ามาคุยกันในบ้าน
“แล้วสรุป...วันนี้มีอะไรเหรอ?”
“อ้อ ค-คือว่าหนูอยากจะมายินดีเรื่องที่พี่ถูกคัดเลือกได้ไปทำรายการเพื่อนร่วมทางที่ญี่ปุ่นค่ะ...” โมบายล์พูดไปด้วยและทำท่าทางผ่านมือไปด้วย
“อ้อ~
แล้วจำเป็นต้องเล่นใหญ่ซื้ออะไรมาเยอะขนาดนี้เชียว?”
ฉันชี้ไปที่ถุงข้าวของที่โมบายล์หอบเอามาด้วย
“ก็!
คือว่าที่หนูถามไปในแชทไงคะว่าบ้านพี่แจนมีหม้อสุกี้รึเปล่า แล้วพอ น-หนูเห็นว่าพี่มีก็เลยจัดชุดใหญ่มาจะได้กินด้วยกันคืนนี้ไงคะ!”
“แล้วอย่างนี้ก็แสดงว่าคืนนี้จะมานอนกับพี่เหรอ?”
“อ่า...ประมาณนั้นค่ะ
แต่ไม่ต้องห่วงนะคะหนูขอแม่แล้ว! ไม่มีปัญหาแน่นอนค่ะ!”
ดูเหมือนว่าโมบายล์จะทำตัวไม่ถูกแฮะ...หรือว่าเราทำตัวซีเรียสเกินไปนะ?
“โอเคๆ งั้นจะกินเลยไหม? พี่จะได้จัดที่แล้วมากินกัน”
“แล้วแต่พี่เลยค่ะ!” โมบายล์ยิ้ม
“งั้นกินเลย!
พี่หิว!”
หลังจากนั้นฉันก็ไปเอาหม้อสุกี้ส่วนโมบายล์ก็ใส่ของที่เตรียมมาลงไปในหม้อทันที
พวกเราสองคนนั่งกินอย่างเงียบเชียบบรรยายกาศชวนอึดอัดสุดๆ
“พี่แจนคะคือว่าพี่จะไปญี่ปุ่นวันที่สิบหกเดือนนี้ใช่ไหมคะ?”
โมบายล์พูดและตักเนื้อที่สุกแล้วในหม้อรอคำตอบจากฉันไปพลาง
“อ-อื้ม...ก็ไปแบบปุบปับรับโชคเลย
ฮ่า...” ฉันไม่รู้จะคุยไรจริงๆ นะเนี่ย!
“เหรอคะ...”
ดูเหมือนว่าโมบายล์ก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรเหมือนกับฉันเลยแฮะ
“รู้ไหมพี่ว่าโมบายล์ดูพูดน้อยกว่าที่พี่คิดมากเลยนะเนี่ยะ”
“อ้ะ!
ขอโทษค่ะ…” โมบายล์ก้มหน้าหลังพูดจบ
“เดี๋ยวๆ พี่ไม่ได้ดุหนูนะ! หมายถึงว่าโมบายล์ดูพูดน้อยต่างจากที่เคยอยู่ด้วยกันแต่ก่อนไรงี้ไง!” นี่ฉันจะทำเด็กร้องไห้รึเปล่าหว่า?!
“หนูรู้ค่ะ...ตอนนี้หนูรู้สึกตื่นเต้นมากก็เลยไม่กล้าพูดอะไรเลย”
“ตื่นเต้นทำไมล่ะโถ่วว เราเคยคุยกันตั้งหลายรอบนะ”
“นั่นสินะคะ..” โมบายล์ยิ้มและพยักหน้า
ก็ไม่รู้หรอกว่าโมบายล์ตื่นเต้นอะไรแต่ว่าเธอไม่ได้โกหกแน่นอน
อาการแบบนี้มันเป็นอาการของคนที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี คงต้องหาเรื่องที่โมบายล์ชอบเพื่อให้เธอผ่อนคลายกว่านี้หน่อย...
“เอ้อโมบายล์! โมเคยดูสเตรนเจอร์ ธิงส์ใช่ม่ะ? พี่ว่-”
“ใช่ค่ะ! พี่แจนก็เคยดูเหรอคะ?” ดวงตาของโมบายล์เริ่มมีประกายลุกวาวเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“เอ่อ...ก็นิดหน่อยน่ะ...”
นิดหน่อยที่ฉันว่าก็คือดูแค่ตอนเริ่มเรื่องและฉันก็หยุดไปเพราะบรรยายกาศมันน่ากลัวมากๆ
“จริงเหรอคะ!!? ตอนเริ่มเรื่องหนูว่าที่มีเด็ก!_#_#_@($_ แล้วก็ตอนถัดมาก็มีเด็กที่ชื่ออีเลเว่น(#%*(%*#(_%*(#
แล้วก็ตอนที่พวกเด็กๆ ออกไปตามหา!#!#)@#*($*#@($*($@$ หนูเศร้าแทนครอบครัวของ@)$()$@($_)@$(@)_$( แล้วก็ตอนที่เห็นปีศาจครั้งแรกมันแบบว่า#%()_($)_()_^(^$@”
โมบายล์พูดไม่หยุดมันเหมือนกับว่าเธอหยุดปากตัวเองไม่ได้
เอาจริงๆ
ฉันไม่ต้องไปดูซีรี่ย์นี้แล้วแหละ...ก็โมบายล์ดันเล่ายาวยันจบซีซั่นหนึ่งต่อด้วยซีซั่นสองจบแบบรวดเร็วไปซะแล้ว...
“ว้าว...แล้วโมบายล์ชอบใครในซีรี่ย์นี้เหรอ?”
“อีเลเว่นค่ะ! เป็นผู้หญิงที่เท่มากก!”
โมบายล์ยิ้มจนแก้มบานตอนที่พูดถึงตัวละครที่ชอบ
“แล้วพี่ชอบอะไรในซีรี่ย์นี้คะ?”
เอาแล้วไง...ฉันดูไม่จบตอนหนึ่งด้วยซ้ำ
ชื่อตัวละครยังจำไม่ได้เลย!!
“อ้อ
พี่ชอบจักรยานที่พวกเด็กๆ ขี่กันอ่ะ คือมันแบบสีสวยดีเนอะ แหะๆ”
“เอ๋...พี่ยังดูไม่จบใช่ไหมเนี่ย...”
ฉันยิ้มแล้วก็พยักหน้า
“อ่า...ขอโทษที่สปอยไปนิดหน่อยค่ะ...”
ที่จริงจบเรื่องเลยต่างหาก!
“ไม่เป็นไรๆ พี่ไม่ได้คิดมากหรอก”
“จริงนะคะ?”
“พี่จะโกหกทำไมเล่า! กินเสร็จแล้วใช่มั้ย?มาช่วยพี่เก็บจานแล้วก็ล้างจานหน่อยเร็ว” ฉันลุกขึ้นและเก็บของที่พวกเรากินกัน
“ได้ค่ะ! เดี๋ยวหนูช่วย”
พวกเราสองคนช่วยกันเก็บหม้อสุกี้และจานไปไว้บนซิงค์ล้างจาน
“โมบายล์ไปดูทีวีรอพี่ก่อนก็ได้นะเดี๋ยวพี่ล้างจานกับหม้อสุกี้ก่อนแปปนึง” ฉันพูดและเตรียมหาฟองน้ำกับน้ำยาล้างจานมาเตรียมที่จะล้าง
“ให้หนูช่วยดีกว่านะคะจะได้เสร็จเร็วๆ” โมบายล์เดินมาที่ซิงค์ล้างจานโดยไม่รอฉันตอบด้วยซ้ำ
“โอเคๆ
แต่อาจจะเบียดๆ กันหน่อยเนอะซิงค์มันเล็ก” ฉันขยับให้มีพื้นที่มากขึ้นแต่ถึงยังงั้นไหล่ของฉันก็ยังชนกับโมบายล์อยู่ดี
“ค-ค่ะ...”
“แล้วช่วงนี้โมบายล์เป็นไงบ้างพี่เห็นว่าโมได้ไปงานเยอะเลยนิ” ฉันพูดและล้างจานไปด้วย
“ก็...ดีค่ะหมายถึงว่างานเยอะมันเหนื่อยก็จริง
แต่ก็มีความสุขที่ได้ไปค่ะเพราะว่าทุกๆ
ที่ที่ไปก็จะเจอแฟนคลับรอกันเต็มไปหมดเลยค่ะพอเห็นแบบนั้นหนูก็รู้สึกมีกำลังใจที่อยากจะทำต่อไปเรื่อยๆ
ค่ะ"
“โห่ว
คำตอบยังกับนางงามเลยนะเนี่ย” ฉันยิ้ม
“ฮ่า ฮ่า~ แต่หนูพูดจริงนะคะเพราะถ้าเราไม่มีแฟนคลับที่ชอบในตัวเราแต่ล่ะคนจริงๆ เราคงไม่ได้มาไกลถึงขนาดนี้หรอกค่ะ”
“นั่นสิเนอะ~ เออ โมบายล์เช็ดตรงขอบจานนั่นใหม่หน่อยดิยังไม่สะอาดเลย” ฉันชี้จุดที่ยังสกปรกอยู่
“ได้ค่ะ” โมบายล์ออกแรงถูคราบสกปรกแต่ว่าถูยังไงก็ไม่ออก
“อ่า...ทำไมมันไม่ออกอ่ะพี่” โมบายล์ถูไปเรื่อยๆ แต่คราบสกปรกก็ไม่ยอมออกจากจาน
“งั้นแปปนึงพี่จำได้ว่าใต้ซิงค์ล้างจานมีฝอยขัดหม้ออยู่ด้วย”
ฉันย่อตัวลงไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ใต้ซิงค์ล้างจานแต่ว่าในขณะที่เปิดอยู่นั้นก็มีสิ่งมีชีวิตหนึ่งโผล่ออกมาด้วย
“กริ้ดดดด! พี่ๆ!
ช่วยหนูด้วย!”
โมบายล์โยนจานที่ถืออยู่ทิ้งและโผตัวเข้ากอดฉันทันทีที่เห็นจิ้งจกตัวเล็กๆ
ไต่ซิงค์ล้างจานขึ้นมาใกล้ตัวเธอ
ส่วนจานที่โมบายล์โยนนั้นก็แตกไปตามระเบียบแต่ยังดีหน่อยที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บน่ะนะ
โมบายล์กอดรัดฉันไว้แน่นจนฉันขยับตัวไม่ได้และหายใจไม่ออก
“ม-โมบายล์ๆ ใจเย็นๆ
พ-พี่หายใจไม่ออก อ่อก!”
ฉันพยายามแกะมือโมบายล์ออกจากตัวแต่ว่ามือเธอเหนียวยิ่งกว่ากาวซะอีก!
“พี่แจน! กริ้ดด! มันมองหน้าหนู! พี่! ช่วยหน่อย!”
“พี่-อยาก ช-ช่วยโมนะ
แต่ว-ช่ว-ปล่-พี่ก่-!” เด็กอะไรทำไมแรงเยอะยังนี้เนี่ย!
“อ้ะ! ขอโทษค่ะ!” เมื่อโมบายล์เห็นว่าฉันทรมานแค่ไหนเธอก็เปลี่ยนจากกอดมาเป็นเกาะแขนฉันแทน
หลังจากที่โมบายล์ปล่อยฉันแล้ว
ฉันก็เริ่มปฏิบัติภารกิจคุ้มครองโมบายล์จากจิ้งจกที่มันไม่เข้าใจว่าพวกเรากำลังอะไรกันอยู่
“ชิ่วๆ! ไป!”
ภารกิจจบลงอย่างรวดเร็วเพราะจิ้งจกหนีไปทันทีที่ฉันเข้าใกล้มัน
“มันไปยังพี่แจน?” โมบายล์ที่เกาะหลังฉันโผล่ตาไปมองที่ซิงค์ล้างจานอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ไปแล้วๆ
แต่ว่าโมบายล์อย่าพึ่งเดินนะเดี๋ยวขอพี่เก็บเศษจานแตกแปปนึง” ฉันใช้เท้าเขี่ยที่โกยและไม้กวาดที่วางอยู่ผนังใกล้ๆ มาเก็บเศษจาน
“หนู...ขอโทษนะคะ” โมบายล์ก้มหน้าลงดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกผิดพอสมควร
“เห้ย อย่าคิดมากคนเราจะเสียสติทุกครั้งที่เจอสิ่งที่กลัวนั่นแหละ” ฉันยิ้มให้โมบายล์เพื่อให้เธอสบายใจ
“หนูจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ”
“งั้นก็เลิกทำหน้าเศร้าดิ
โมจะพาพี่เศร้าไปด้วยนะเนี่ยพอเลยๆ”
พอฉันเก็บเศษจานหมดแล้วก็ไปหยิกแก้มโมบายล์ทีหนึ่ง
“จะไม่เศร้าค่ะ!’ โมบายล์เงยหน้าขึ้นและพยายามฉีกยิ้ม
“นั่นแหละ! ล้างจานต่อกัน!”
พอฉันกับโมบายล์ล้างจานเสร็จแล้วพวกเราก็ผลัดกันไปอาบน้ำและใส่ชุดนอน
โมบายล์ใส่ชุดนอนสีชมพูอ่อนๆ เป็นลุคหวานเบาๆ ส่วนฉันใส่ชุดนอนสีขาวเหมือนทุกที
ฉันกับโมบายล์ขึ้นไปนอนบนห้องทันทีที่แต่งตัวเสร็จ
“หู้ววว
เตียงหรูมากเลยนะคะ นุ่มด้วย!” โมบายล์พูดและลองเอานิ้วไปจิ้มเตียงดู
“เวอร์ล่ะๆ
แล้วนี่โมบายล์จะนอนเลยไหม?” ฉันหันไปถามเจ้าหนูโมที่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงฉันไปแล้ว
“ยังค่ะ...เล่นโทรศัพท์ก่อนนน” พูดยังไม่ทันจบโมบายล์ก็หยิบโทรศัพท์มาเล่นเรียบร้อย
“เคๆ เดี๋ยวพี่สวดมนต์ก่อนแปปนึงนะ” ฉันหยิบบทสวดมนต์ออกมาและเริ่มตั้งใจสวด
พอสวดเสร็จแล้วฉันก็นอนลงข้างๆ
โมบายล์ที่กำลังเล่นโทรศัพท์
“ทำไรอ่ะ?” ฉันถามโมบายล์ที่กำลังเลื่อนฟีดของแอพไอจีอยู่
“ก็หนูชอบอ่านคอมเม้นของแฟนคลับอ่ะพี่
ถึงจะมีแง่ลบแง่บวกบ้างแต่มันก็ทำให้หนูมีกำลังใจนะเพราะอย่างน้อยๆ
เขาก็เสียเวลามาพิมพ์ให้เราใช่ไหมล่ะ”
“หู้วว
ตอบแบบนางงามจักรวาลอีกแล้ววว”
“เอ้า
หนูพูดจริงนะเนี่ย”
“จ้า พี่เชื่อๆ”
พอเห็นว่าน้องเล่นโทรศัพท์ฉันก็อดไม่ไหวที่จะหยิบมาเล่นบ้าง
“พี่แจน!”
“อะไร”
“พี่ว่าการที่เราชอบเพศเดียวกันมันแปลกป้ะ?”
“ถามไรแปลกๆ นะเนี่ยะ”
“น่า แค่ถามเล่นๆ เอง”
“ก็...พี่ว่าบางทีมนุษย์เราก็หวั่นไหวได้แม้กระทั่งเพศเดียวกันนะ
ชั่วชีวิตนึงของมนุษย์มันมักจะมีคนคนหนึ่งที่จะทำให้เราหวั่นไหวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุและไม่เกี่ยวด้วยว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายด้วย
ฉะนั้นเนี่ยพี่ว่าไม่แปลกหรอก”
“นั่นสิเนอะ...แล้วพี่ชอบหญิงหรือชายอ่ะ?” โมบายล์วางโทรศัพท์และหันหน้ามามองฉัน
“พี่ว่า...” ฉันวางโทรศัพท์และหันมาจ้องตาโมบายล์กลับ
“ว่า...” สีหน้าของโมบายล์ดูลุ้นมากว่าฉันจะตอบอะไร
“ไม่บอก!” ฉันพลิกตัวหันหลังให้โมบายล์ทันทีที่พูดจบ
“เอ้า! ไรอ่า! อุตสาห์ลุ้นนะเนี่ย!”
โมบายล์ขยับมาใกล้ฉันและเขย่าตัวฉันอย่างแรง
“โอ้ยย
อย่าเขย่าแรงดิพี่มึนหัว!”
หัวฉันสะบัดไปตามการเขย่าของโมบายล์
“ไม่เอากำลังสนุกเลย
ฮ่า!”
“พอแล้วววว!” ฉันรีบพลิกตัวหันกลับมาหาโมบายล์ก่อนที่จะมึนหัวไปมากกว่านี้
“.../…”
ในจังหวะที่ฉันพลิกตัวกลับมา
ใบหน้าของฉันและโมบายล์ก็อยู่ใกล้กันมากจนจมูกของเราสองคนสัมผัสกัน
ฉันได้กลิ่นอันหอมหวนของโมบายล์เต็มจมูก
กลิ่นของแชมพูที่ฉันใช้ทุกวันตอนนี้อยู่บนตัวของโมบายล์... เสียงหายใจหรือเสียงหัวใจเต้นที่เร็วระรัว
ตอนนี้เราทั้งสองคนคงจะได้ยินเสียงที่ว่ามาของกันและกันหมดแล้ว
โมบายล์ขยับหน้าเข้ามาใกล้ฉันกว่าเดิมและเอามือมาโอบฉันเอาไว้
ริมผีปากของพวกเราจะแตะกันอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไงดีก็เลยพยายามข่มตาหลับให้สนิท
ถึงฉันจะหลับตาอยู่แต่ก็รู้ว่าโมบายล์กำลังขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันกว่าเดิม
ริมผีปากนุ่มนิ่มของโมบายล์ประกบเข้าที่แก้มของฉัน
ทันทีที่เธอทำแบบนั้นเสร็จแล้วโมบายล์ก็ถอยออกห่างฉันอย่างรวดเร็ว
พอฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นโมบายล์กำลังยิ้มให้ฉันอยู่
“แผนแกล้งพี่แจนคอมพลีช!” โมบายล์พยายามกลั้นขำหลังพูดจบ
“โห้ว
เดี๋ยวนี้แกล้งกันแบบนี้แล้วเหรอ?! ได้ๆ
เดี๋ยวเจอจี้จุดหัวเราะ!”
ฉันขยับตัวเข้าไปใกล้โมบายล์เตรียมที่จะจักจี้เธอ
“ไม่เอาพี่แจน!ย-ฮ่า! ฮ-ฮ่า พอแล้วๆ หนูขอล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
โมบายล์หัวเราะไม่หยุดและดิ้นแรงมาก
“อะไร? ที่แกล้งพี่อ่ะ หึ้ม! เจอเอาคืนเป็นไงเล่า!”
ฉันยังคงจี้เอวโมบายล์ต่อ
“ฮ่า! พี่หนูจ-ฮ่า ตายแล้วพี่! ฮ่า ฮ่า พอแล้ว! ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” เสียงโมบายล์เบาลงเพราะเหนื่อยที่โดนจี้ไม่หยุด
พอฉันหยุดจักจี้
โมบายล์ก็ได้แต่นอนแผ่หอบเอาอากาศหายใจเข้าปอด ไม่กระดุกกระดิกไปไหนเลย
“โมบายล์!”
“อะไรค-”
ก่อนที่โมบายล์จะได้พูด
ฉันก็จับแก้มโมบายล์ให้หันมามองฉันและประกบริมฝีปากจูบอย่างแนบแน่น
อย่างที่ฉันคิดเลยปากนุ่มนิ่มจริงๆ ด้วย
ฉันผล่ะออกมาตอนที่รู้ว่าควรจะพอได้แล้วและเข้าไปกระซิบข้างหูโมบายล์ว่า
“อย่างนี้ดิถึงเรียกว่าแกล้ง...”
“เห๋…เห๋!!!!” โมบายล์ทำตาโตและเอามือปิดปากตัวเอง แล้วเธอก็ยังคงทำท่านั้นค้างไว้
ฉันรีบลุกขึ้นไปปิดไฟและนอนหันหลังให้โมบายล์ ที่จริงก็ฉันเขินจนไม่กล้ามองหน้าต่างหากล่ะ... ก็ได้แต่คิดทีหลังว่านี่ฉันทำอะไรลงไป...
“พี่แจนอ่ะ!
ขี้โกงอ่ะ! งอนล้าว! นอนแล้ว!” เสียงของโมบายล์ตะโกนโหวกแหวงโวยวายหลังจากพึ่งรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น
พวกเราสองคนนอนหันหลังให้กันไปสักพักใหญ่ๆ
จนฉันจะหลับจริงๆ แล้ว แต่ว่าก็มีมือปริศนามากอดฉันจากข้างหลังเข้าซะก่อน
“พี่แจน”
เสียงของโมบายล์ฟังดูงัวเงียเหมือนว่าใกล้จะหลับเต็มทีแล้ว
“หืม? มีไร?”
“หนูขอกอดได้ไหมอ่ะ?”
“ถ้ากอดไปแล้วก็อย่าถามดิ”
“ฝันดีนะคะ…ขอให้รายการที่พี่แจนไปถ่ายมันออกมาดีนะคะ...”
“อื้ม...ถ้าพี่ไปแล้วโมบายล์ก็ตั้งใจทำงานนะแล้วก็เต็มที่กับงานด้วยล่ะ” ฉันจับมือโมบายล์ข้างที่เธอกำลังโอบตัวฉันไว้
“ค่ะ..”
“พี่ขอถามไรหน่อยสิ”
“อืม...”
ฉันใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกล้าถามคำถามนี้ออกมาได้...
”โมบายล์ชอบพี่เหรอ?” ฉันรออยู่นานแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย
“หลับแล้วเหรอเนี่ย...โห่...ฝันดีนะตัวเล็ก…”
ฉันหันไปลูบหัวโมบายล์และตัดสินใจข่มตาตั้งใจหลับ
ฉันยังต้องทำอะไรอีกมาก ถ้าผ่านรายการนี้ได้ล่ะก็ ฉันต้องได้ประสบการณ์กับมาอีกเพียบแน่นอน
ฉันจะทำให้เต็มที่ทุ่มเทแรงกายทั้งหมดให้สมกับที่ถูกคัดเลือก!
เพื่อตัวฉันเอง เพื่อแฟนคลับที่ให้กำลังใจฉัน และเพื่อเพื่อนๆ
ที่ไม่ได้ถูกเลือกด้วย
เพราะฉันไม่รู้ว่าจะได้ใช้นามสกุลBNK48นี้ถึงเมื่อไหร่...
เพราะฉะนั้นก็ต้องเต็มที่เพื่อให้เวลาที่ฉันยังใช้นามสกุลนี้มันมีค่า
จะว่าไปถ้าฉันกลับมาแล้ว...คงมีเรื่องตลกๆ เรื่องที่ประทับใจมากมายเล่าให้ทุกคนฟังแน่ๆ เลยน้า~
ความคิดเห็น