คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #22
ในผับ APD
โดมกดล็อกรถเสร็จสับ ก็ตรงดิ้งเข้าร้านทันที แต่การ์ดดึงตัวเอาไว้ พร้อมกับขอดูบัตรประชาชนของโดม
โดมถอนหายใจแบบเหนื่อยๆ ก่อนจะส่งให้พร้อมกับพูดว่า
“ดูนามสกุลก่อนดูพ.ศ.เกิดนะครับ”
การ์ดร่างยักษ์ดึงบัตรประชาชนออกจากมืออีกคนแบบหงุดหงิด
จะมาเบ่งกล้ามอะไรอีกล่ะ ไอ้พวกลูกคุณหนูทั้งหลาย
แต่ทนทีที่สายตาไปหยุดหยู่ที่นามสกุลของโดม ‘อธิพัฒว์โรดม’
คุณหนู!!
การ์ดรีบคืนบัตรประชาชนพร้อมกับก้มหัวขอโทษ
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ พี่ไม่รู้พี่ไม่ผิด”
โดมพูดจบก็เดินเข้าร้านไป ใช่ นี้คือผับของคุณพ่อของเขา
ที่ยังมีอีกหลายสาขา แต่ที่เขาเลือกจะมาผับแถวนี้เพราะมันห่างไกลจากสายตาพ่อของเขา
“คุณหนู มาไงครับเนี้ย”
ชายร่างท่วมนามว่าพี่หมู ผู้ดูแลกิจการแทนพ่อในสาขานี้
“ผมเซ็งๆครับ พี่หมูอย่าบอกพ่อว่าผมมานะ”
“ได้ครับคุณหนู คุณหนูเอาห้องวีไอพีไหมครับ?”
“ไม่ล่ะครับ หาโต๊ะใกล้ๆเวทีหน่อยนะครับ”
“ได้ครับคุณหนู”
“เออ พี่หมู”
“ครับ?”
โดมยืนคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดออกไป
“บอกนักร้องร้องเพลง แต่ยังคิดถึงของ พี่ตู่ ภพธรให้ผมด้วยนะ
ร้องหลายๆรอบจนกว่าผมจะกลับ”
ผู้จัดการร้านพยักหน้าตอบ
ก่อนจะพาโดมไปนั่งโต๊ะที่ใกล้เวทีที่สุดตามที่ขอ
.
.
แค่ได้ยิน เพลง เพลงนั้น ที่เราเคยฟังด้วยกัน เหมือนครั้งก่อน มันก็ย้อน ความทรงจำ ให้กลับมา ราวกับเป็นเพลงของเรา
เสียงเพลงเดิมที่โดมขอเอาไว้ วนกลับมาอีกครั้งแป็นรอบที่ 5 นักร้องพยายามเอาเพลงอื่นมาขั้นเพลงนี้
แขกในร้านจะได้ไม่หงุดหงิดที่เขาร้องเพลงเดิมๆ
และตอนนี้แม้ฉันจะเข้าใจ ว่ารักของเราได้จบไป ก็รู้ไม่ควรทำอะไร เพราะมันก็ไม่เหมือนเดิม
ประโยคทุกปรธโยคของเพลง ตอกย้ำซ้ำๆให้เขารู้ว่าตอนนี้
คนที่เขาอยากให้กลับมา มันไม่กลับมาอีกแล้ว
แต่ยังคิดถึงเธอได้ไหม ถ้าฉันไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ
จะไม่ขออะไร ไม่ได้หวังให้เธอคืนกลับมาแค่คิดถึงเธอเท่านั้น
แม้รู้ว่าในวันนี้เธออยู่กับใคร ก็ไม่เป็นไร
แค่ได้คิดถึงเธอคนเดียวก็พอ
น้ำตาของลูกผู้ชาย ที่ตอนนี้น้ำเมามันทำให้อ่อนแอจนไหลออกมา
เขาถามว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ทำไปแล้วมันได้อะไรกลับมา
ซันชาน์…อย่าไปได้ไหม
.
.
ซันชายน์กำลังจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง
เขาลังเลที่จะตอบคำถามของบีม เขาอยากจะบอกบีมไปตรงๆตอนนี้ แต่เขาเองก็พอจะรู้ตัว
ว่าตัวเองเลวขนาดไหน เขาทำพี่บีมของเขา
พี่ชายที่แสนดีคนนี้เสียกับเขามาไม่รู้กี่ครั้ง
“จะบอกว่าไงดีว่ะ”
ครืน~~
แต่ไม่ทันที่สมองจะคิดคำตอบได้
อยู่ดีๆโทรศัพท์ในมือก็เกิดการสั่นขึ้นจากการมีสายเรียกเข้า
‘พี่โดม’
หน้าจอโทรศัพท์แสดงรายชื่อเจ้าของปลายสายขึ้น ซันชายน์มองด้วยความงุนงง
ตั้งแต่เลิกกันมา ถ้าไม่สำคัญอะไรมาก โดมจะไม่ค่อยโทรมา ส่วนมากจะมาหาที่ห้อง
ที่โรงเรียน หรือไม่ก็ไลน์มา แต่วันนี้เขาพึ่งจะพูดว่าเขาเลือกพี่บีมไปนะ
ทำไมถึงได้โทรมาเร็วจัง
“ฮัลโหล”
ซันชายน์ตัดสินใจกดรับสายก่อนจะพูดออกไป
‘ซาน~ ชาย~~ ยู ~ นายยย~ คิดถึงงง~ มึงจางง~’
เสียงปลายสายที่พูดไม่รู้เรื่อง
พร้อมกับเสียงรอบข้างที่ดังมากจนรู้เลยว่าตอนนี้ปลายสายกำลงทำอะไร
“นี้พี่เมาหรอ?”
“ม๊ายเมาๆๆ โคนอย่างกูนะแมว มายเมาแน่นอน เชื่อกูสิ”
“พูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้ยังบอกไม่เมา พี่อยู่ไหนเนี้ย”
“แปบๆ มีโคนอยากคุยกับมึง”
เสียงปลายสายดังขรุกขรักรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนมือคนถือโทรศัพท์
“ฮัลโหล คุณซันชายน์ใช่ไหมครับ?”
“ครับ”
“คือพอดี คุณหนูเมามากเลยครับผมบอกจะไปส่ง คุณหนูไม่ยอม บอกจะให้แมวมารับ
ผมเลยถามว่าแมวไหน คุณหนูเลยต่อสายหาคุณน่ะครับ แล้วเขาก็บอกว่าซันชายน์ๆ”
เฮอ…
ซันชายน์ถอนหายใจออกมากายๆ
“โอเคครับพี่บอกสถานที่มาเลยครับ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปรับ”
.
.
“นี้พี่! พี่หนักนะโว๊ย ช่วยเดินหน่อยได้ไหม
พี่เล่นไม่เดินแบบนี้ มันหนักนะโว๊ย”
ซันชายน์แดกร่างยักษ์ๆของโดมอย่างทุลักทุเล
ถึงโดมจะสูงน้อยกว่าซันชายน์นิดหน่อย แต่อีกฝ่ายก็เนื้อหนังหนามากเถอะ
ชั่งน้ำหนักมานี้ ซันชายน์คงแพ้ แล้วอีกฝ่ายเล่นไม่ก้าวขาเดินเลย
คนแบกมันก็เหนื่อยเป็นเท่าตัวสิ
“ถึงหน้าห้องแล้ว กุญแจล่ะ?”
ซันชายน์ควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกง ในเสื้อ ทุกซอกทุกมุมก็ไม่เจอ
เจอแต่เสียงหัวเราะคิกคักของคนเมา
“หัวทำป๊ะอะไรล่ะ”
“กู..จ๊าก!! กะ..จี้!!”
“จ๊ากจนหูจะแตก สรุปกุญแจห้องล่ะ”
“……”
“เอ๋า ทำไมคิดนานจัง”
ซันชายน์งงที่อยู่ดีๆอีกฝ่ายก็ก้มหน้างุนและเงียบไป จึงก้มมองหน้า
หลับ?
“อีพี่โดม อีเหี้ยย มึงมาหลับอะไรตอนนี้!!! กูต้องการกุญแจห้อง!!
กูหนักกกกกก!!!”
ซันชายน์ได้แต่ถอนหายใจออกมา
สุดท้ายต้องแบกร่างไรสติของโดมขึ้นมาห้องตัวเอง โยนทั้งร่างลงบนโซฟา
“ไหล่กูจะหลุดไหมเนี้ย”
ซันชายน์หมุนแขนตัวเองไปมาเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าไหล่ไม่หลุด
เขามองดูซากคนที่นอนแผ่ร่าอยู่โซฟา
ก่อนอื่น หาผ้ามาเช็ดตัวก่อนแล้วกัน
ซันชายเดินไปหยิบชามแก้วใบใหญ่ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำที่เอาไว้ให้แขกเข้า
เติมน้ำเต็มชาม ก่อนจะเดินออกมา และไม่ลืมที่จะหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาด้วย
“อ้าว! หาย”
ทันทีที่เดินมาถึงโซฟา คนที่ควรจะนอนอยู่ตรงนี้อยู่ดีๆก็หายไปสะงัน
ซันชายน์มองหาไปรอบๆ ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้
“อย่าบอกนะว่า”
เร็วกว่าความคิด ขาของซันชายน์ออกวิ่งไปยังห้องนอนของตัวเองทันที
“พี่โดมมมมม โอ๊ยยย ออกไปนอนโซฟา ที่นอนผมมันจะเหม็น”
ซันชายน์โว๊ยวายทันทีที่เจอร่างของโดมนอนแผ่ราบอยู่บนที่นอนของเขา
กูแบกมาแทบตาย ไม่ยอมเดินสักก้าว กูเดินไปเอาน้ำมาเช็ดตัวไม่ถึงนาที
มึงเดินมาถึงห้องนอนได้เลยหรอ สัสเอ๊ย!
“พี่โดมลุก!!”
ซันชายน์พยายามลากอีกคนให้ออกจากเตียง
แต่เพราะแรงทั้งหมดมันหมดไปกับการแบกแล้ว
การจะดึงร่างที่ไม่ขยับช่วยเลยนั้นออกจากเตียง มันก็จะอยากอยู่หน่อยๆ
“พะ…โอ๊ยยย”
ระหว่างที่ที่พยายามจะดึงให้ออก
อยู่ดีๆก็มีแรงดึงของคนที่นอนอยู่เขาเข้าไปกอด
“โอ๊ย ปล่อย ทำไมทีแบบนี้กอดแน่นจังว่ะ”
ซันชายน์พยายามดิ้นสุดกำลังเพื่อให้หลุดออก แต่มันก็เหมือนจะไม่ได้ผล
“ซันชายน์..”
เสียงแผ่วเบาที่พูดออกมาเหมือนกับกระซิบ
“อะไร! ฝืนแล้วใช่ไหม ทีนี้ก็ปล่อย แล้วออกไปได้แล้ว”
“……”
“อย่ากวนตีนสิพี่โดม”
“เป็นกูไม่ได้หรอ?”
“อะไร?”
“ที่มึงจะรัก”
“……”
“เป็นกูไม่ได้หรอ เป็นกูฮื่อๆ”
เพราะเสียงสะอื้นของตอนไทยประโยค ทำให้คนที่กำลังหัวร้อนถึงกับตกใจ
ซันชายน์หันมองคนที่นอนทำตาบลือมองเขาอยู่ด้วยความตกใจ น้ำตาไหลออกมาจากตาของเขา
“กูรักมึงนะ มึงรู้ใช่ไหม… แล้วทำไม.. กูไม่ได้อยากเลิกกับมึง…กูไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้…ตอนนั้นกูขอโทษ…”
“…….”
“กูมันเหี้ยเอง กูแม่ง ไม่เคยแคร์เลยว่ามึงจะรู้สึกยังไง…”
“…….”
“แต่ตอนนี้กูพร้อมจะแก้ไขเรื่องในอดีต กูจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้…กูพร้อมจะปกป้องมึงแล้วซันชายน์”
“….
พี่โดม….”
“กลับมารักกูได้ไหม กลับมาหากูไดไหม กูอยู่ไม่ได้จริงๆ
กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง แมว…กลับมาหาพี่หมานะครับ
พี่หมาคิดถึงแมว พี่หมาอยากกอดแมวอีกครั้ง”
พูดจบกอดที่แน่นแล้ว มันยิ่งแน่นขึ้นไปอีก ยิ่งทำให้หัวใจของคนโดนกอด
รัดหนักเข้าไปอีก
“พี่หมาอยากหอมแก้มแมว”
พูดจบ โดมก็พลิกตัวขึ้นค่อมอีกฝ่ายก่อนจะหอมแก้มซ้ายของซันชายน์
“พะ…พี่..”
“พี่หมาอยากจูบแมว”
นั้นคือประโยคสุดท้ายที่โดมพูดออกมา
เขารีบประทับริมฝีปากลงบนปากของซันชายน์ทันทีก่อนที่อีกฝ่ายจะทักท้วง ปลายลิ้นของโดมที่พยายามเปิดปากของอีกฝ่าย
เพื่อเขาจะได้ไปเล่นกับลิ้นมินของซันชายน์
มือเล็กที่พยายามจะดันอีกฝ่าย ก็โดนมือหนาๆล็อกเอาไว้ ตอนนี้ร่างกายของซันชายน์กำลังร้อน ร้อนไปหมด เหมือนตัวเองจะระเบิดแล้ว ซันชายน์เผลออ้าปากเผื่อหายใจ นั้นทำให้โดมสบโอกาสรีบสอดใส่ลิ้นของตัวเองทันที จูบที่เร้าร้อนทำเอาคนใต้ร่างครางในลำคอออกมาเบา
หลักจากจูบจนหนำใจของชายแล้ว โดมเลือกที่จะปล่อยให้ซันชายน์ได้หายใจเอาอาการโดยการเป็นเป็นมาพรมจูบไปทั่วลำคอขาวแทน
เขาแอบฝากรอยไว้ที่ขอหนึ่งรอย เขาจับมือซันชายน์มารวบร่วมกันด้วยมือซ้าย
ส่วนมือขวาของเขาเปิดเสื้อของซันชายน์ขึ้น มือหนาวนอยู่ที่หน้าท้องแบนราบของซันชายน์
ความเสี่ยวแผ่ซ่านไปทั่วตัว ซันซายน์ครางออกมาจากลำคออีกครั้ง
“พะ..อือ พี่โดม ..ยะ..อย่า”
ตอนนี้ซันชายน์กำลังต่อสู้กับคนที่มีกำลังเหนือกว่า
กับความรู้สึกที่โดนปลุกขึ้นมา พร้อมอย่างเต็มที่
“ปะ..ปล่อย”
ซันชายน์ดิ้นสุดกำลังเพื่อให้หลุดออกจากการจับกุมที่ข้อมือ
“ปล่อยย!!”
ซันชายน์ร้องออกมาเสียงดัง
จนทำให้โดมถึงกับชะงักซันชายน์ดึงมืออกจากการเกาะกุมได้หนึ่งข้าง
ดันอีกคนให้ออกไปห่างๆ
“พี่กำลังทำบ้าอะไรว่ะ!!! พี่คิดว่าทำแบบนี้มันดีหรือไง!!
พี่ได้แต่ตัวผมไป แต่ไม่มีวันได้หัวใจผมหรอก!! พี่บีม..ไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับผมเลยนะ”
“ก็ลองมันทำสิ!! เพื่อนก็เพื่อน กูต่อยไม่หยั้งแน่”
เพราะคำพูดที่ซันชายน์พูดออกมา
มันยิ่งตอกย้ำว่าซันชายน์ชื่นชมไอ้บีมมากแค่ไหน เข้าพยามที่จะจูบซันชายน์อีกครั้ง
แต่ซันชายน์ก็ห้ามเอาไว้
“อย่า..มาจูบผมนะ!! ผมขยะแขยง!!”
โดมชะงักไปกับคำพูดนั้น
“มึงพูดแบบนี้ได้ไงว่ะแมว”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ ปากนั้น จูบกับพี่ฮารุกี่ครั้งแล้วล่ะ!! แล้วยังมีหน้ามาจูบผมอีก หน้าไม่อาย”
คำตอบของซันชายน์ทำเอาคนที่หัวร้อนเมื่อกี้ถึงกับหัวเราะออกมา
“มึงบอกว่ากูเนี้ยนะจูบกับฮารุ มึงเอาไรมาพูด นี้มึงอย่าบอกนะ
วันนั้นที่กูบอกให้ฮารุไปเปลี่ยนกางเกงในห้อง มึงคิดว่ากูกับฮารุมีอะไรกัน”
“,…….”
โดมมองคนที่หันหน้าหนีอย่างขำๆ
ก่อนจะจับหน้าอีกคนให้หันมามองหน้าตัวเอง
“จิ๊! อะไรล่ะวุ๊!”
“ฟังกูนะแมว วันนั้นกูไม่ได้ทำอะไรกับฮารุเลย กูให้เขาเปลี่ยนกางเกงเสร็จ
กูก็พาเข้าไปส่งพร้อมกับกางเกงของเขานั้นแหละส่วนกางเกงนั้น
กูบอกเขาว่ากูใส่ไม่ได้ ถ้าฮารุจะเอาไปทิ้งก็ตามใจ กูไม่ใส่แล้ว ไม่ต้องเอามาคืน
ก็แค่นั้น ไม่มีไรเลย”
“…….”
“แล้วเรื่องที่กูดูเอฮารุมากกว่ามึง กูไม่ได้เชื่อเขา
กูรู้ว่าคนอย่างมึงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก แต่ตอนนั้นกูตกใจเฉยๆ
ไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไรแบบนี้ กูขอทาที่ทำท่าทีเชื่อเขามากกว่ามึง”
“……”
“ทีนี้เคลียไหม?”
“…….”
“ตอบกู”
“ปล่อย!”
ซันชายน์ดึงมือของโดมออก
“งันเราต่อก่อนดีกว่านะ”
โดมจับตัวซันชายน์อีกรอบเพื่อจะทำที่ค้างไว้
“ไป..ไกลๆ…เลย…นะ!!!”
ขายาวของซันชายน์ถีบไปที่กลางลำตัวของโดมจนอีกฝ่ายถึงกับกุมท้อง
“มานี้เลย”
ซันชายดึงหูอีกฝ่าย ก่อนจะพาออกมานอกห้องนอน
“เดี๋ยวๆ หูๆ เจ็บๆๆ”
“ออกไป”
ซันชายน์ชี้ไปที่หน้าประตู
“ไปไหน?”
“ตอนนี้พี่หายเมาแล้ว กลับไปนอนห้องตัวเองสะ”
“ไปไม่ได้”
เหอะ มาไม้ไหนอีกล่ะ
“ทำไมจะไปไม่ได้ล่ะ!!”
“ไม่มีกุญแจห้อง”
“แล้วกุญแจพี่ไปไหนอีกล่ะ!!”
“อยู่กับกุญแจรถ”
ซันชายน์นิ่งอึ้งไป เขาลองนึกทบทวนไปยังตอนที่เขาไปรับตัวโดมมา
เพราะตัวเองขับรถไม่เป็น
จึงเลือกที่จะให้ผู้จัดการร้านช่วยขำรถของโดมไปส่งที่คอนโดมพรุ่งนี้
พร้อมกับส่งกุญแจรถให้เขา โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยเว่ากุญแจและคียร์การ์ดของโดมอยู่ในพวกนั้นด้วย
“เดี๋ยวนะ จำได้ว่าตอนนั้นพี่เมาไม่ใช่หรอ แล้วจำได้ไง?”
“อุ๊บส์ ความแตก”
อุ๊บส์ที่ตีนไหม!!!
“ออก..ไป!”
ซันชายน์ชี้ไปยังประตูอีกครั้ง พร้อมกับอารมณ์ที่พร้อมจะบวกมากตอนนี้
“จะให้กูไปไหน”
“จะไปไหนก็ไป”
“แมว~ กูไม่มีกุญแจห้องอ่ะ ให้กูนอนนี้เถอะนะ นะๆ”
“บ้านเพื่อนพี่ไง ตอนนั้นยังไปได้เลย ตอนห้องพี่แอร์เสียอ่ะ”
“……..
แต่ตอนนี้มันดึกมาเลยนะ กูไม่อยากกวนเพื่อนอ่ะ”
“แล้วพี่คิดว่าไม่กวนผมหรอ”
“นะแมวนะ ขอนอนนี้นะ”
โดมลงไปคุกเข่าเพื่ออ้อนวอน
“อะไรของพี่ว่ะ”
“นะแมวนะ”
เฮอ…
ซันชายน์ถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี้ย
“ก็ได้!”
“เย้!”
โดมกระโดดพุ้งขึ้นเพราะความดีใจ ก่อนตรงดิ้งไปยังห้องนอน
แต่ไว้กว่าแสงเมื่อมือของซันชายน์คว้าคอเสื้อของโดมเอาไว้
“จะไปไหน?”
“ไปห้องนอนมึงไง”
“บอกหรอว่าจะให้นอนในห้องด้วย”
“เอ๋า!”
“นอนโซฟา”
“ห๊า! ไม่เอา มันเล็กกว่าตัวกูอ่ะ นอนไม่สบาย”
“มาอาศัยห้องคนอื่นเขา อย่าเรื่องมาก นอนโซฟา”
ซันชายน์เหวี่ยงโดมลงบนโซฟา ก่อนจะเดินเข้าห้องไป
ปั้ง!
พร้อมกับปิดประตูใส่อย่างดัง
.
.
ทำไงดี เกือบแล้ว เกือบไหลไปแล้วไหมล่ะ อีพี่โดม!! โอ๊ยยย
ทำไงดีว่ะเนี้ย แล้วพี่บีมอีก โอ๊ยยยย!!!
.
.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น