เจ้าแม่ที่รัก

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อน

กริ้งๆ~ กริ้งๆ~ เสียงนาฬิกาปลุกตรงเวลาทุกครั้ง กระผมตื่นขึ้นจากการหลับนอน 

“...ห้องฉันนี่!“

กระผมกวาดสายตาไปรอบๆก็เป็นห้องของกระผมจริงๆ 

“เอ๊ะ!“ พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นเช้าของอีกวันหนึ่งเสียแล้ว แต่เพราะอะไรทั้งกระเป๋าและเสื้อผ้าของเมื่อวานยังใส่อยู่เลย กระผมจึงรีบจัดการตัวเอง ทำธุระส่วนตัวอย่างงงๆ แล้วรีบปั่นจักรยานเสือภูเขาคู่ใจของกระผมไปโรงเรียนโดยด่วน (ตกลงแล้ว...เมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ)  

            เมื่อกระผมปั่นมาจนถึงโรงเรียน นำจักรยานไปเก็บ แล้วเดินขึ้นตึกเรียนไป ระหว่างทางเดินตึกนั้นต้องผ่านศาลใหญ่ของเจ้าแม่เสียก่อน มีรุ่นน้องคนหนึ่งมาไหว้ศาลเจ้าไว้พอดี

"สาธุ สาธุ สาธุ ขอเถอะค่ะ ขอให้ได้เป็นแฟนกับรุ่นพี่คนนั้นด้วยเถอะนะคะ“ กระผมแอบดูอยู่แถวๆนั้น เด็กสาวเกล้าผมชุดลูกไม้สีชมพู โจงกระเบนสีแดงเลือดหมู มีเครื่องประดับสีทองและกลิ่นดอกแก้วที่โชยออกมานั่งอยู่ข้างๆรุ่นน้องคนนั้น เธอจ้องมองรุ่นน้องแล้วบึนปากออกมา (นั่นเป็นคนที่ช่วยกระผมไว้เมื่อวานแน่ๆ อยากรู้จริง ว่าเธอจะทำยังไงกับรุ่นน้องคนนั้น) 

 “....เรื่องนี้อีกแล้วหรอ“เจ้าแม่บ่นพึมพำไปมา

 “ถ้าได้นะคะ จะเอาน้ำแดง 10 ขวดใหญ่มาให้เลย สาธุ“แล้วรุ่นน้องคนนั้นพูดกับศาลเจ้าเปล่า วางดอกไม้ ธูป เทียน แล้วเดินออกไป โดยไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วเจ้าแม่นั่งอยู่ข้างๆเธอนั่นเอง

“น้ำแดง 10 ขวดใหญ่!!! ฉันกินจนเบื่อแล้วนะ! ไม่มีอะไรใหม่ๆเลยรึไงกัน...“แล้วเธอก็ลอยเข้าไปในศาลของเธอ (เบื่องั้นสินะ น่าเห็นใจจริงๆ) 

          ถ้าจำไม่ผิดเมื่อวานมัน..... กระผมนิ่งคิดอยู่ที่โต๊ะเรียน สรุปแล้วเธอคนนั้นคือเจ้าแม่สินะ งั้นก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยๆแล้วเธอก็คงไม่คิดประสงค์ร้ายกับกระผมหรอก(มั้ง)...ช่างเถอะ “สิ่งที่คุณเห็นไม่ได้ทำให้เกรดของคุณดีขึ้น“ ทำงานต่อดีกว่า เมื่อวานไม่ได้ทำการบ้านเลย ต้องรีบปั่นซะแล้ว

 “นี่ ชื่อเส็งหรอ?“ เสียงเล็กๆทักขึ้นเมื่อผมก้มหัวลงทำงาน ในที่สุด!ร้อยวันพันปีก็มีผู้หญิงเข้ามาทักทายกับกระผมสักที กระผมตอบกลับไปด้วยความงงๆก่อนจะรู้ว่าเจ้าของเสียงไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าของกระผม 

“หือ?“(กลิ่นดอกแก้วอีกแล้ว...) 

“คิกๆ ใช่จริงๆด้วย“เจ้าของเสียงเรียกเป็น หญิงมัดเกล้าและเธอกำลังลอยอยู่เหนือหัวของกระผมอยู่

    ไม่!ไม่เอานะ!ไม่อยากยุ่งกับโลกของทางนั้นแล้ว!ขอร้องล่ะ!ได้โปรดไปเถอะนะ      

"ไม่ต้องกลัวน่า ฉันไม่ทำอะไรเธอหลอก คิก" แล้วยิ้มแบบนั้นมันคืออะไรกันน่ะ :-(  หน้าของกระผมซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว

"เธอเป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดเชียว...อ๊ะ! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ! ฉันไปแล้วก็ได้ถ้ามันทำให้เธออึดอัด ขอโทษนะ"แล้วเธอก็หายไปดื้อๆซะอย่างนั้น...จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้โหดร้ายอะไรแบบนั้นรึเปล่านะ? 

.

.     

"นักเรียนลงมือทำข้อสอบได้ "จากนั้นเสียงสะบัดไปมาของกระดาษข้อสอบก็ดังไปทั้วห้อง วันนี้มีสอบคณิตนี่นะ...อา..ไม่รู้เรื่องเลยเพราะเรื่องเมื่อวานเลยทำให้ไม่ได้อ่านหนังสือสอบเลย ทำไงดี 10%ของเกรดด้วยสิ...

กึกๆ นิ้วเรียวๆชี้ไปที่คำตอบของข้อสอบ กระผมมองไล่ไปตามนิ้วขึ้นไปตามแขน ไหล่ แล้วก็หัว (หญิงมัดเกล้า!?) หญิงมัดเกล้าชี้คำตอบอยู่หน้าโต๊ะของกระผม และยิ้มให้ด้วยความสนุก (...ห๊ะ!? )หญิงมัดเกล้ายังคงชี้คำตอบอยู่ตรงนั้น

"ตอบข้อนี้"กระผมจึงตัดสินใจถามกลับไปเบาๆ       

"รู้ได้ไง"พอเธอเห็นกระผมพูดกลับก็ทำสีหน้าดีใจอย่างประหลาด เธอยิ้มกว้างและดูสดใสขึ้นมาในทันที

"เราไปดูมาจากคนนั้นล่ะ"เธอยิ้มดีใจอย่างมาก เธอชี้ไปทางเพื่อนคนหนึ่งในห้องที่มักจะทำคะแนนวิชาคณิตได้เยอะสุดๆ

โห...นี่มันธุรกิจลอกข้อสอบใหม่เลยไม่ใช่รึเนี่ย...หนทางแห่งการดับทุกในการทำข้อสอบสินะ

“ไม่เป็นไร เราทำเองได้ ขอบใจเธอมากนะ“

“...นายเส็ง! ลอกข้อสอบกันงั้นหรอ! ออกไปยืนยกแขนขาเดียวนอกห้องเดี๋ยวนี้!“

“อ๊ะ!ครูครับ ผมไม่ได้..“ (...ตะกี้เราพูดออกเสียงไปงั้นหรอ?)

“อย่ามาโกหก! ครูได้ยินเต็ม 2 หู นายลอกข้อสอบกับไอ้น้อยใช่ไหม!?“ น้อยที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆตกใจตามกันไป

“ครูครับ! ผมเปล่านะ! ไอ้ตัวประหลาดนี่มันพูดคนเดียว“น้อยแย้ง

“อย่ามาเถียง! ไป! ออกไปนอกห้องทั้ง 2 คนนั่นแหละ!“ ครูมักจะคอยจับผิดเด็กห้องของกระผมอยู่เสมอ คงเป็นเพราะครูเก็บกดมาล่ะมั้งนะ แล้วก็คงเป็นเพราะหมั่นไส้ห้องของกระผมอีกด้วย เพราะตั้งแต่เปิดภาคเรียนมาแต่ละคนก็สร้างเรื่องมากมายไว้กับโรงเรียนแล้ว

        การยืนยกแขน ขาเดียวนอกห้องเป็นอะไรที่ปวดเมื่อยสุดๆไปเลย

“เพราะแกคนเดียวเลย! ไอ้เส็ง!“น้อยตะคอกใส่

“...ขอโทษนะ“

“ไม่ต้องมาขอโทษเลยนะ!“

“...“

“ขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้นะ เป็นเพราะฉันแท้ๆเลย...“เสียงกระซิบเล็กๆของหญิงมัดเกล้าดังขึ้นพร้อมกับร่างของเธอ เธอพูดไปน้ำตาของเธอก็เริ่มที่จะไหลออกมา

“...“กระผมยังพูดอะไรไม่ได้ตอนนี้ เดี๋ยวไอ้น้อยจะได้ยิน กระผมได้แค่ถอนหายใจเล็กๆและหลบสายตานั้นของเธอ

“...“เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เสียงสะอึกสะอื้นก็ดังออกมาเบาๆจากลำคอของเธอ มือทั้ง 2 ข้างปาดน้ำตาไปมาอย่างสำนึกผิด แต่เธอก็พยายามปกปิดน้ำตานั้นต่อหน้ากระผม พอเห็นแบบนี้...มันก็ทำให้กระผมรู้สึกผิดไปด้วย เหมือนกับว่ากระผมทำให้เด็กสาวตัวเล็กๆอย่างเธอต้องร้องไห้ออกมา

“..ไม่เป็นไรหลอกฉันชินแล้วล่ะ ช่างมันเถอะ“กระผมพูดเบาๆให้เธอได้ยิน ถ้าไอ้น้อยได้ยินบทสนทนาของกระผมและเจ้าแม่ล่ะก็มันคงรังเกียจกระผมยิ่งกว่าเดิมแน่

“ก็ช่างมันปะไรเล่า! มีเพื่อนแบบนี้เป็นร้อยก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของเธอดีขึ้นหรอกนะ“หญิงมัดเกล้าพูดออกมาราวกับว่าอ่านใจกระผมได้อย่างไรอย่างนั้น 

“เอ๋?“กระผมพูดเบาๆ

“นายไม่มีเพื่อนสินะ ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นดี แต่ไม่ว่านายจะมีหรือไม่มีเพื่อนเลยสักคน นายก็ยังมีฉันเป็นเพื่อนทั้งคนนี่นา(ถึงฉันจะเป็นสถานะของวิญญาณก็เถอะ)“

“...(เพื่อน...)“คำแบบนี้ไม่ได้ยินนานแล้วแฮะ จริงสินะ ต่อให้ไม่มีใคร ในท้ายที่สุดแล้วกระผมอาจจะเหลือตัวคนเดียว แต่กระผมก็ยังมีเจ้าแม่เป็นเพื่อนก็ยังได้

“นายอยากพูดอะไรกับฉันก็พูดมาเถอะ ไม่ต้องกลัวและไม่ต้องอาย ฉันจะอยู่ข้างนายนี่ล่ะ“เจ้าแม่ช่างเป็นคน....ใจดีอะไรแบบนี้   อา...ไม่นะ...อย่าร้องสิ อย่าร้องนะ!....อย่าร้อง!  หยดน้ำตาของกระผมไหลอาบลงบนแก้มที่ร้อนฉ่าของกระผม

“ขอบคุณ!ขอบคุณครับ!“เจ้าแม่กอดกระผมอย่างอบอุ่น หัวใจของกระผมมันเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ทัน ความรู้สึกตื้นตันนี้ก็ยังคงอยู่ในใจ แต่ในขณะนั้นเสียงหัวใจของเจ้าแม่แทบไม่มีการตอบสนองใดๆเลย ก็เธอเป็นผีนี่นะ ฮะๆ กระผมเองก็อยากจะโอบกอดร่างเล็กๆของเจ้าแม่เหมือนกันนะ หากมันทำให้เจ้าแม่อบอุ่นขึ้นได้ล่ะนะ

“ไอ้เส็งมันคุยกับใคร?“