คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : {drabble} REPEAT - Lai Guanlin/Ha Sungwoon ft. Park Jihoon
REPEAT
Pairing : Lai Guanlin / Ha Sungwoon ft. Park Jihoon
Genre : !Angst
Rate : PG
Note : เป็น drabble สั้นๆ นะคะ
มันจะมีคนอยู่บางประเภท ที่ชอบทำอะไรบางอย่างซ้ำๆ…
ซึ่ง ‘ไลควานลิน’ ก็นับว่าเป็นหนึ่งในคนประเภทนั้นด้วยเช่นกัน...
“ไม่เบื่อบ้างหรอ...พี่ว่าพี่ได้ยินเพลงนี้เป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งเนี่ย…”
ฮาซองอุน เอ่ยถามขึ้นเมื่อเหลือบเห็นหน้าจอแล็ปท็อปเครื่องบางที่วางอยู่บนพื้นขึ้นแสดงว่าเพลงที่กำลังจะเล่นต่อจากนี้เป็นเพลงเดียวกันกับที่เพิ่งบรรเลงจบไปเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน และเป็นเพลงเดิมกับที่เปิดวนซ้ำไปมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ที่เขาเข้ามานั่งอยู่ในห้องนี้…
“ก็เพลงมันเพราะดี…”
รุ่นน้องผู้เป็นเจ้าของห้องว่าเช่นนั้น ก่อนจะหลับตาลงฟังทำนองเพลงช้าหวานๆ ที่ลอยแว่วขึ้นมาอีกอย่างไม่รู้จักเบื่อ
ควานลินมีนิสัยอย่างหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นอยู่บ่อยครั้งเวลาที่มานั่งดื่มเบียร์กันที่ห้องของอีกฝ่ายเช่นในวันนี้
นั่นคือเจ้าตัวมักจะชอบเปิดเพลงแทร็คเดิมฟังซ้ำๆ ราวกับว่าตัวเครื่องนั้นถูกตั้งค่ามาให้กดปุ่มเล่นซ้ำได้เพียงปุ่มเดียว...
ซองอุนมองตามการกระทำของชายหนุ่มผู้อ่อนเยาว์กว่าเขา กำลังเคาะนิ้วลงบนหน้าขาเบาๆ ตามจังหวะเพลงอย่างดื่มด่ำแล้วก็ไม่รู้เกิดนึกอะไรขึ้นมา จึงลดกระป๋องเบียร์ลงมองหน้าแล้วถามออกไปด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า
“แน่ใจหรอว่าชอบเพลง?”
“ไม่ใช่ว่าชอบคนที่ส่งเพลงนี้ให้ฟังหรอกหรอ?”
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด…
คนถามกระตุกยิ้มขึ้นมุมปากเมื่อเห็นปฏิกิริยาของรุ่นน้องคนสนิทที่เปลี่ยนท่าทีไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อเหลานั้นฉายแววอึกอักออกมานิดหนึ่งแล้วจึงคว้าเอากระป๋องเบียร์ข้างตัวขึ้นมายกดื่มบ้าง...
“พี่อย่าเพิ่งพูดถึงเขาได้มั้ย…” น้ำเสียงทุ้มต่ำของควานลินเอ่ยออกมาเสียงอ่อยหลังจากปล่อยกระป๋องเบียร์กลวงเปล่าลงกับพื้น พลางซบหน้าลงที่หัวเข่าข้างหนึ่งที่ชันขึ้นกอดไว้แล้วมองค้อนเขาวงใหญ่ที่ไปพูดจี้ใจดำเข้าให้
“ก็รู้อยู่ว่ายังไม่หายเศร้า…”
ต้องรู้สิ...ซองอุนตอบกลับในใจ เพราะนั่นน่ะคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงต้องมานั่งอยู่ในห้องของรุ่นน้องที่กำลังยกเบียร์ขึ้นดื่มต่างน้ำเป็นครั้งที่ 3 แล้วของสัปดาห์นี้ไม่ใช่หรือไงกัน...
เพราะไลควานลินน่ะกำลังอกหัก...
ซึ่งพิษรักนั้นก็ร้ายแรงชนิดที่ว่าทำให้เมื่อสัปดาห์ก่อนชายหนุ่มลงทุนไปเคาะประตูห้องเรียกเขาซึ่งพักอยู่ชั้นสูงกว่าถึง 4 ชั้นตอนเกือบๆ เที่ยงคืน ให้มาช่วยนั่งดื่มเป็นเพื่อนฟังเจ้าตัวฟูมฟายถึงคนที่ทำร้ายหัวใจกันจนถึงรุ่งสาง
และยิ่งเมื่อได้รู้ว่าบุคคลที่หักอกควานลินเป็นใคร... ซองอุนก็ไม่นึกแปลกใจเท่าไหร่ที่ทำไมเขาถึงเป็นคนที่ถูกเลือกให้มาเป็นผู้รับฟังความเจ็บช้ำของอีกคนเช่นนี้
“ใจร้ายกันทั้งพี่ทั้งน้อง...”
ใช่แล้ว... คนที่ทำรุ่นน้องของเขาจะเป็นจะตายนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่หน้าตาคล้ายเขาอย่างกับพี่น้องแท้ๆ และก็เป็นพื่อนตั้งแต่มัธยมของเจ้าตัวเองนั่นแหละ...
ชายหนุ่มสารภาพให้เขาฟังในตอนที่เมาจนหมดเปลือกว่าแอบชอบลูกพี่ลูกน้องของเขามานานแล้ว แต่พอตัดสินใจบอกความรู้สึกที่มีออกไป กลับถูกอีกฝ่ายผลักไสความรู้สึกนั้นด้วยการขอให้เป็นเพื่อนกันเหมือนอย่างเดิม
ควานลินก็เลยได้แต่ขอเวลาอีกฝ่ายเพื่อที่จะทำใจ
แต่มันก็ไม่ได้ทำกันง่ายๆ ขนาดที่ว่า จะกลับไปเป็นเพื่อนกันได้ในสัปดาห์เดียว…
สุดท้ายก็เลยเก็บเอาความเสียใจทั้งหมดมาลงที่ความเมาแล้วระบายให้เขาที่รู้จักทั้งสองฝ่ายเป็นอย่างดีรับฟัง
“พี่ใจร้ายตรงไหนกัน...” ซองอุนพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ คล้ายกับต้องการปัดความขุ่นมัวในจิตใจของรุ่นน้องที่เริ่มแกะเบียร์กระป๋องใหม่ขึ้นดื่มให้เบาบางลงบ้าง “ก็แค่แหย่เล่นเฉยๆ... ถ้าใจร้ายจริงๆ พี่ไม่มานั่งฟังนายคร่ำครวญอยู่แทบทุกคืนแบบนี้หรอกน่า”
ฝ่ามือขาวยื่นไปขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของคนที่ตัวสูงกว่า จนคิ้วที่ขมวดกันจนเกือบจะเป็นปมบนใบหน้าหล่อเหลานั้นค่อยๆ คลายตัวออก “อืม...ถ้าไม่มีพี่ผมคงแย่กว่านี้...” ควานลินตอบกลับมาอย่างนึกขอบคุณรุ่นพี่ที่ยอมรับฟังคำขอเอาแต่ใจของตน แถมยังอดทนดูแลรุ่นน้องแย่ๆ แบบเขาที่เมาไม่รู้เรื่องในหลายๆ คืนมานี้เป็นอย่างดี “ขอบคุณนะพี่…”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นเปลี่ยนเพลงที่เปิดแทนได้มั้ย...นี่ฟังจนจะเอียนแล้วเนี่ย…” ซองอุนพูดด้วยรอยยิ้มเผล่อย่างหยอกล้อรุ่นน้อง อ้างอิงไปถึงคืนก่อนที่เจ้าตัวเมาแล้วพร่ำเพ้อออกมาว่ารู้สึกดีขนาดไหนเวลาที่อีกคนส่งเพลงมาให้ฟัง จนถึงกับตั้งโหมดเล่นซ้ำเพลงนั้นอยู่เพลงเดียวทุกครั้งรวมถึงเพลงที่เล่นอยู่นี้ก็ด้วย
“มันมีความหมายกับผมมากเลยนะพี…” ควานลินทำเบ้ปากลงเมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกล้อ ก่อนจะพูดต่อ “ผมโคตรดีใจอ่ะเวลาที่เขาส่งเพลงมาให้ เพราะมันแปลว่าเขานึกถึงผมอ่ะ พี่เข้าใจใช่ป่ะ…”
“เออเข้าใจ...แต่ถ้าเอาแต่วนเวียนอยู่กับเรื่องของเขาแบบนี้มันก็ตัดใจไม่ได้สักทีนะ”
ควานลินเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่คนที่อยู่ในภาวะโศกเศร้าจะก้มหน้าลงจนคางชิดอกอย่างอ่อนแอ “ก็มันห้ามตัวเองไม่ได้นี่พี่… ยังไงก็เลิกคิดถึงเขาไม่ได้สักที…”
ซองอุนมองแล้วก็ได้ถอนหายใจแต่ไม่ได้ว่าอะไรอีก เพราะเข้าใจว่าสภาพจิตใจของรุ่นน้องมันเปราะบางขนาดไหน คนตัวขาวก็เลยเลือกปลอบใจแบบที่ทำในช่วงนี้แทน…
“มา...ดื่มๆ ถ้าดื่มหมดนี่แล้วยังไม่หายเศร้า เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอาที่ห้องมาให้เพิ่ม…”
ผ่านไปนานนับชั่วโมง ซองอุนก็ยังคงนั่งดื่มอยู่เป็นเพื่อนควานลินที่ยกเบียร์ดื่มไม่พูดไม่จา จะมีบ้างบางเวลาที่เจ้าตัวนึกเรื่องอะไรได้ขึ้นมาก็เล่าตัดพ้อไปเรื่อยตามภาษาคนอกหัก แต่ไม่นานนักกระป๋องเบียร์ที่ถูกยกขึ้นดื่มจนหมดกระป๋องแล้วกระป๋องเล่า ก็ทำเอาคนที่ขอดื่มเพื่อลืมความเศร้า ลืมทุกอย่างไปจนหมดสิ้น…
ลืมแม้กระทั่งว่าคนที่นั่งดื่มอยู่เคียงข้างกันนั้นเป็นใคร…เผลอตัวเผยความรู้สึกเบื้องลึกในจิตใจออกมา
“จีฮุน…”
ท่อนแขนเรียวยาวของรุ่นน้องยกขึ้นคล้องลำคอขาวของรุ่นพี่อย่างไม่มีสติ ก่อนกระซิบเรียกชื่อคนที่ตัวเองเอาแต่เฝ้าวนเวียนคิดถึงออกมาไม่หยุด...
“เฮ้...เอาอีกแล้วนะ... ถ้าเมาแล้วก็ไปนอน…”
ซองอุนไล่แกะมือหนาของรุ่นน้องที่เริ่มปะป่ายลงมาบนร่างกายของเขาอย่างอยู่ไม่สุก ราวกับตาพล่ามองเห็นว่าเขาเป็นเจ้าของชื่อที่อีกฝ่ายเพิ่งเอ่ยเรียกกัน… คนตัวเล็กพยายามดันตัวชายหนุ่มให้ถอยออกไปแต่ไม่รู้ว่าคนเมาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมากมายนัก สุดท้ายร่างกายของคนที่ถูกรุกไล่จึงถูกรั้งเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดได้จนสำเร็จ
“จีฮุน...รักนะ…” ชายหนุ่มกดจมูกโด่งลงซุกไซร้เป่าลมหายใจร้อนพลางพึมพำคำพูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่ห่าง จนเจ้าของลำคอขาวทำได้เพียงหดคอหนี
“ถึงจะคล้ายกันแค่ไหน...แต่พี่ก็ไม่ใช่จีฮุนนะควานลิน…”
ริมฝีปากอิ่มพยายามเอ่ยเรียกสติรุ่นน้องดูอีกครั้งแต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผล เมื่อคนที่ตัวโตกว่ายังคงกอดรัดเขาเอาไว้จนแน่น อีกทั้งระดมจูบไปทั่วบริเวณกรอบหน้าอย่างโหยหาในสัมผัสจากคนที่ละม้ายคล้ายกับเขา...
“จี...ฮุน…”
“นี่--”
“รักจนจะบ้าตายอยู่แล้ว...”
“....”
“ทำไมไม่รักกันสักที….”
น้ำเสียงโศกเศร้าและแววตาสั่นระริกของคนที่มัวเมาจากพิษสุราและพิษรักชะงักมือขาวที่กำลังจะออกแรงผลักให้นิ่งค้างอยู่ที่หัวไหล่ คนตัวเล็กจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตที่เห็นเขาเป็นภาพทับซ้อนของใครอีกคนราวกับตกอยู่ในภวังค์
และโดยไม่มีคำทักท้วงใดอีกต่อไป… ซองอุนก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ใจอีกคนนึกปรารถนา...
แทร็คเพลงเดิมวนเล่นซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง…
พร้อมกับหัวใจของเขาที่มันพังลงอีกหน…
...นั่นสินะ...ทำไมไม่รักกันสักที…
ฮาซองอุนรู้ดีอยู่แก่ใจว่า ไม่ได้มีแค่ ไลควานลิน เท่านั้นหรอกที่ชอบฟังอะไรแบบเดิมซ้ำๆ...
ในเมื่อคำรักที่อีกฝ่ายพร่ำบอกอยู่ชิดริมฝีปากนั้น เขาเองก็ยังชอบฟัง แม้ว่ามันจะไม่ได้หมายถึงเขาก็ตาม…
มันจะมีคนอยู่บางประเภท ที่ชอบทำอะไรบางอย่างซ้ำๆ…
ซึ่ง ‘ฮาซองอุน’ ก็คงนับว่าเป็นหนึ่งในคนประเภทนั้น…
ที่ชอบทำให้ตัวเองเจ็บซ้ำๆ อย่างไม่หลาบจำเสียที...
ความคิดเห็น