คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 03 -------- ʕ*ﾉᴥﾉʔ
✐ #Face to face
{ Lee Woojin }
“ เรื่องแค่นี้ พวกคุณตอบไม่ได้กันเหรอครับ!!!!! ”
เสียงพี่เฮดว้ากยืนกอดอกตะโกนด่าอยู่หน้าห้อง ทำเอาแดฮวีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผมตัวสั่นเทาเลย ถ้ากอดได้ก็อยากจะกอดปลอบเหมือนกันครับ ติดที่ว่าผมเองก็กลัว...
“ พวกผมแค่ถามพวกคุณว่าปี1มีกันกี่คน แค่นี้คุณตอบไม่ได้เลยเหรอครับ ”
" ถ้าตอบไม่ได้ก็ยืนกันแบบนี้แหล่ะครับ ยืนทั้งวันไปเลยดีมั้ย "
ทั้งวันเลยเหรอครับ....
แค่นี้ผมกับเพื่อนหลายชีวิตก็ยืนก้มหน้าขาแข็งกันมาร่วม15นาทีแล้ว เป็น15นาทีที่เหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ลำพังแค่ยืนมันก็คงไม่ปวดมากเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมยืนเกร็งไปทุกส่วนขนาดนี้ความเจ็บปวดมันก็แล่นไปทั่วร่างกายสิครับ หายใจยังไม่ทั่วท้องเลย
ให้ตายสิ! ผมก็ไม่เตรียมใจมาก่อนว่าจะได้เจอแบบนี้เหมือนกัน ก็เมื่อวันก่อนที่ปลูกข้าวโพดเจ้าแซมมันบอกว่าเจอพี่ว้าก วันต่อมาผมก็เตรียมใจมาอย่างดีเลย ปรากฏไม่เจอ ผมก็เลยวางใจว่าคงไม่มีแน่ ๆ ที่ไหนได้ครับ หลังจากฝึกร้องเพลงประชุมเชียร์เสร็จปั๊ป พวกพี่เขาก็เข้ามาพอดี ทีนี้แหล่ะครับ จากห้องที่คุยกันแจ๊วจ๊าวก็เงียบกริบ ทุกคนต้องนั่งหลังตรงเอาแขนเหยียดตึงวางไว้หน้าเข่า หน้ามองตรง ห้ามสบตา ห้ามยิ้ม ห้ามหัวเราะ
" ทำไมพวกคุณไม่รู้ครับ ว่าทั้งปี 1 มีกี่คน คุณไม่เคยใส่ใจเพื่อนคุณเลยเหรอ "
แค่ 3 วันเองนะครับ จำได้มากกว่า10คน ก็เก่งแล้ว ผมต้องจำทั้งหมดนี่เลยเหรอ ผมจำไม่ได้หรอก ใครจะไปจำได้ ʕ – o – ʔ
" ถ้าไม่รู้ผมให้โอกาสนับ แล้วให้คนสุดท้ายตอบผม รับทราบ "
" ทราบครับ / ค่ะ " พวกเราตอบกันอย่างพร้อมเพรียง นาทีนี้ต้องร่วมใจสามัคคีกันให้มันรอด ๆ วันนี้ไปก่อน
" เชิญครับ "
พวกเราก็เริ่มนับกันไปเรื่อย ๆ จนมาถึงแดฮวีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม
" ย ย .. ยี่สิบห้า "
" 0067 อีแดฮวี นับเลขดี ๆ สิครับ นี่แค่นับเองมันเป็นเรื่องง่าย ๆ " พี่ว้ากคนที่หน้าพร้อมบวกเดินมาประชิดตัวแดฮวี แดฮวีที่สั่นอยู่แล้วก็สั่นมากกว่าเดิม
ทำไมพี่เขารู้เลขประจำตัวพวกเราน่ะเหรอ ก็เพราะว่าพวกเราต้องห้อยป้ายชื่อมาทุกวัน ไม่แปลกที่พี่เขาจะรู้ทั้งชื่อจริงและ รหัสประจำตัว ไม่หนำซ้ำยังต้องเขียนรหัสประจำตัวไว้ด้านหลังเสื้อด้วย
" ยี่สิบห้า " แดฮวีตะโกนสุดเสียง แต่ก็ยังสั่นไม่หาย
" คุณนับต่อครับ " พี่พร้อมบวกพายมือมาทางผม คราวนี้ก็ยืนจ้องผมตาเขม็งเลย ผมมีอะไรเหรอครับจ้องผมจนจะสิงอยู่แล้วน่ะ
" ยี่สิบหก " ผมรวบรวมความกล้าตะเบ็งเสียงออกไป ผมไม่ชอบเลยจริง ๆ วันต่อไปถ้าต้องเจอสถานการณ์แบบนี้อีกผมจะเอาตัวรอดยังไงเนี่ย วันหลังต้องมีอะไรมาเซอร์ไพส์แน่ ๆ ลุ้นยิ่งกว่าดูหนังผีอีกครับ
.
.
.
.
.
" แปดสิบ " คนสุดท้ายนับเสร็จ ผมก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ แต่ก็คงไปขัดใจคนที่อยู่ตรงหน้าพอดี
" 0014 อีอูจิน ใครให้คุณถอนหายใจครับ สิ่งที่พวกผมให้ทำมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ!!!!! "
โดนอีกจนได้ พี่พร้อมบวกคนเดิมมายืนประชิดตัวผมอีกครั้ง สิงผมเลยครับพี่ สิงเลย ๆ
" อ้าว ผมถามก็ตอบสิครับ ลืมเอาปากมาจากบ้านเหรอคุณ "
ผมกัดริมฝีปากแน่น เหงื่อก็ตกแล้วตกอีก เอาวะ ลองตอบไปก่อน ไม่งั้นจะมีดราม่าอีก
" ไม่ครับ " ผมตอบอย่างเสียงดังฟังชัด
" คราวหลังนะครับ อย่าทำพฤติกรรมแบบนี้อีก พวกคุณโตแล้วควรคิดได้ว่าสิ่งไหนควรทำหรือไม่ควรทำ พวกผมมาสอนพวกคุณ
ก็ถือว่าพวกผมเสียสละมากแล้ว รู้จักเคารพกันบ้างนะครับ "
ประโยคสุดท้ายพี่พร้อมบวกหันมาตะเบงเสียงใส่ผมคนเดียวเลย ผมขอโทษคร้าบ จะไม่ทำอีกแล้ว นี่ผมก็หัวหดมากแล้วนะ
" ไหนพวกคุณตอบคำถามผมได้หรือยังว่าปี 1 มีกี่คน ขอตัวแทนครับ"
" ไม่มีตัวแทนเลยเหรอครับ"
พี่ว้ากคนแรกยังพูดไม่จบประโยคดีอีกคนก็พูดต่อทันที โคตรกดดันเลย ผมเอาเล็บจิกขากางเกงแน่น
“ มี 80 คนครับ ” ควานลินผู้กล้าของรุ่นโพล้งคำตอบออกมา
ดูเหมือนเราจะรอดแล้วครับ
“ ตอบรุ่นพี่แบบนี้มีมารยาทเหรอครับ ” เสียงพี่พร้อมบวกคนเดิม คราวนี้เปลี่ยนไปเล่นงานควานลินแล้ว
“ พวกคุณว่ามีมารยาทมั้ย การที่พวกผมกำลังพูด แล้วอยู่ๆ พวกคุณก็พูดแทรกขึ้นมา พวกคุณไม่ขออนุญาตก่อนเหรอ เวลาจะทำอะไรน่ะ ”
" 0033 ไลควานลิน ผมชอบที่คุณมีความกล้านะ แต่คุณไม่มีมารยาทเลยครับ "
พวกเราเงียบกริบกันหมด ผมอยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเร็ว ๆ จัง ไม่ชอบความกดดันแบบนี้เลย ถึงจะไม่ค่อยชอบหน้าพี่หมีเท่าไหร่ แต่ให้เจอพี่หมี24ชม. ให้เต้นก็ยังดีกว่า ถ้าพี่หมีมาชวนเต้นอีกผมจะออกไปโดยไม่ลังเลเลยก็ยังดีกว่าเจออะไรแบบนี้นะครับ
“ ขออนุญาตครับ ” ควานลินเจ้าเก่ายกมือขึ้น เจ้านี่มีความกล้าดีแท้
นับถือครับจริง ๆ
“ เชิญครับ ”
“ ปี1 มี 80 คนครับ ”
“ ก็แค่นี้ครับ ถ้าตอบกันแบบนี้แต่แรกก็ไม่ต้องเหนื่อย "
" จำไว้นะครับ คราวหน้าถ้าผมถามอะไรต้องตอบ ไม่ตอบก็จะโดนแบบวันนี้ เอาล่ะทุกคนนั่งลงได้ " เป็นพระคุณยิ่งนักครับพี่ ในที่สุดหลังจากยืนมานานก็ได้นั่งสักที ผมน้ำตาจะไหล นี่เราไม่ได้นั่งมานานเท่าไหร่แล้ว ＼ʕ •ᴥ•ʔ／
“
เอาล่ะ พวกผมจะแนะนำตัว ผมคิมจงฮยอนเป็นเฮดว้าก ปี4 เมื่อไหร่ที่คุณเห็นผมช่วยแสดงมารยาทตามประสาคนที่ถูกอบรมมาด้วยนะครับ
ไม่ใช่แค่ผมพวกคุณต้องไหว้ทุกคน ลุงยาม แม่บ้าน อาจารย์ คุณให้ความเคารพทุกคนเพราะเขาอยู่มาก่อนพวกคุณ อย่าให้ผมได้ยินว่าเด็กคณะเรามีพฤติกรรมที่ไม่ดีนะครับ
รับทราบ ”
“ ทราบครับ/ค่ะ ”
เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้าเต็ม ๆ ของพี่เฮดว้าก
ได้แต่คิดแล้วก็สงสัยคนที่หล่อนุ่มนิ่มอ่อนโยนแบบนี้เนี่ยนะจะเป็นพี่ว้าก
ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ ถ้าได้รู้จักตัวจริง ๆ พี่จงฮยอนคงใจดีมากแน่ ๆ
ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย จนถึงตอนนี้ก็ยังต้องนั่งท่าเข้าระเบียบเชียร์อยู่ครับ
แถมทั้งห้องก็เงียบกริบ ทุกคนดูตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก
“ สวัสดีครับ ผมฮาซองอุน ปี4 ”
“ ผมยูจินอู ปี3 ”
ผมว่าพี่คนนี้ก็หล่อนะครับ ถึงผมจะเสยขึ้นแนวนักเลงหน่อย ๆ
ก็เถอะ ทีมพี่ว๊ากคัดหน้าตาหรือเปล่าเนี่ย
“ ผมควอนฮยอนบิน ปี3 ”
พอพี่ฮยอนบินแนะนำตัวเสร็จก็เรียกเสียงฮือฮาจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
จนไม่วายจะโดนเทศน์กันอีกรอบ ก็พี่เขาหล่อขาวสูงนายแบบขนาดนี้
ก็มีบ้างที่พวกผู้หญิงจะฮือฮากัน แล้วโซฮเยจะกรี๊ดพี่เขาเหมือนคนอื่น ๆ หรือเปล่านะ
“ เสียงดังอะไรครับ ใครให้พวกคุณเสียงดังกัน
ไม่มีมารยาทเลยนะครับ ผมคังดงโฮนะ ปีอะไรก็เรื่องของผม” พี่พร้อมบวกนี่พูดสั้น ๆ ห้วน ๆ ได้ใจความดีครับ
นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่เขายืนเอามือไขว้หลังนะ พี่เขาคงจะยกมือขึ้นมาโบกทุกคนแน่ ๆ
ผมกลัวพี่ดงโฮยิ่งกว่าพี่เฮดว้ากอีกนะครับ หน้าดูพร้อมมีเรื่องตลอดเวลาจริง ๆ
“ ผมคิมซังกยุน ปี2 ฝากไว้อีกครั้งนะครับกับความเคารพ
ไม่ว่าจะเป็นพี่ ๆ ฝ่ายไหนก็ขอให้คุณให้ความเคารพ
ไม่ใช่แค่เห็นว่าพี่เขาใจดีเข้าหน่อยพวกคุณก็จะไปเล่นหัวเขา
ผมแอบเห็นนะครับว่ามีบางคนทำแบบนั้น รุ่นพี่ไม่ใช่คนที่พวกคุณจะทำแบบนั้นนะครับ
เขาเข้ามาก่อนคุณ ถึงแม้ว่าใครหลายๆคนในที่นี้จะซิ่วมา แต่มาก่อนเป็นพี่
มาทีหลังเป็นน้องจำไว้ให้ดีนะครับ ”
ผมจุกเลยครับพูดไม่ออก
จังหวะที่พี่เขาพูดคำว่าเห็นใจดีเข้าหน่อยก็ไปเล่นหัวเขาพี่ซังกยุนแอบหันมามองทางนี้หน่อย
ๆ ผมว่าผมก็ไม่ได้เล่นหัวพี่คนไหนนะ มีแค่ผมเมิน ๆ พี่หมีนิดหน่อยเอง คงคิดมากไปเอง ผมส่ายหัวสลัดความคิดออกไป
“ ให้ตายสิกว่าจะได้กินข้าว ท้องฉันร้องโครกครากไปหมดแล้ว ”
ซอนโฮบ่นอุบขณะกำลังเคี้ยวข้าวไปด้วย ทุกคนดูหิวโหย ไม่มีใครพูดอะไรเลยต่างก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว
วันนี้พี่หมีไม่มากินข้าวด้วยหรอกครับ ก็เห็นแอบไปนั่งกินกับกลุ่มพวกผู้หญิง
แต่ช่างเหอะก็ดีแล้วล่ะ ข้าววันนี้ไม่ค่อยอร่อยเลยแฮะ ผมนั่งเขี่ยข้าวไปมาเฉยๆ
แล้วก็พาลไม่อยากกินไปดื้อ ๆ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าหิวมาก
“ วันนี้พี่หมีไม่มาหาแกเหรออูจิน ” จู่ ๆ ควานลินก็ถามขึ้นมา ผมได้แต่ทำหน้าเซ็ง ๆ ใส่ ไม่มาก็ดีแล้วมั้ย
“ นั่นดิ วันนี้ไปนั่งกินข้าวกระหนุงกระหนิงกับพวกผู้หญิงเฉยเลย ” แดฮวีเสริม ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย สายตาดูจับผิดพิกล ทำไมเหรอ เขาไม่มาหาผมนี่มันเป็นอะไรนักหนา
“ อั้นอ้อเอ็นอ๊ะ (ฉันก็เห็นนะ) ” ซอนโฮพยายามจะพูดทั้งที่มีข้าวอยู่เต็มปาก นี่กล่องที่2ของมันแล้ว
“ ไม่มาก็ดีแล้วนี่ ฉันไม่ได้สนใจสักหน่อยเฮอะ! ” เพ้อเจ้อเหลือเกินเจ้าพวกนี้
“ ฉันเห็นแกซึม ๆ นะอูจิน
เห็นมองทางกลุ่มนั้นแล้วก็เขี่ยข้าวไปมาเนี่ย แกจะบอกว่าไม่สนใจอีกเหรอ ” แดฮวีมองผมอย่างจับผิด ทุกคนก็มองเป็นตาเดียว
ผมได้แต่ยกมือขึ้นปฏิเสธลูกเดียวว่าผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ
แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลหรอก
“ เหรอออออออออ ดูตัดพ้อนะ ” ซามูเอลลากเสียงยาว ทำหน้ากรุ้มกริ่ม ผมหมั่นไส้เลยจะตีให้ไปทีนึง แต่เจ้านี่หลบทัน ผมเลยเสียหลักวืดลงไปกองกับพื้นซะเอง กลายเป็นว่าผมต้องมาเจ็บตัวแทนที่จะเป็นซามูเอล ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวจริง ๆ ครับ
“ เฮ้ย เป็นอะไรมั้ยอูจิน ” พี่อ๋งที่เดินมาพอดี
ทำหน้าตกใจใหญ่ แล้วก็พยายามพยุงผมให้นั่งท่าเดิม ก่อนจะสำรวจรอบตัวว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
พอรู้ว่าไม่เป็นไรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ
“ ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไม่เจ็บๆ ” ผมบอกหน้ายิ้ม ๆ ผมเจ็บนะ แต่บอกไปแบบนั้นเพื่อความสบายใจของพี่อ๋ง ที่เหมือนจะตกใจจริง ๆ
“ เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่งั้นไอ้ดะ เอ๊ย ไอ้หมีเล่นพี่น่วมแน่ ”
“ ฮั่นแน่ ๆ เกี่ยวอะไรกับพี่หมี ” ซอนโฮแซวคนแรก แล้วทุกคนก็โห่ตามกันใหญ่ จัสตินที่เดินมากับเซอุน แจฮวาน ไม่รู้ว่าพวกนี้โห่ไรกันก็มาร่วมด้วยช่วยกันโห่ใหญ่เลย
“ เปล่า ๆ ก็พี่ ๆ ปี2 ต้องช่วยดูแลน้องใช่มั้ย ถ้าพี่ไม่ดูแลเพื่อนก็ด่าพี่ดิ ” พี่อ๋งส่ายหน้า ยกมือปฏิเสธใหญ่
“ จริงเปล๊า ไม่เห็นต้องเอาชื่อพี่หมีมาอ้างเลยนี่พี่ ” ซามูเอลทำหน้าสงสัย ไม่ใช่แค่มันที่สงสัย ผมเองก็สงสัย....
“ ก็มันเพื่อนสนิทพี่นี่หว่า พี่ก็ไม่รู้จะอ้างใคร เอานี่อูจินพี่รหัสฝากขนมมาให้ ” พี่อ๋งรีบตัดบทสนทนา แล้วยื่นถุงขนมมาแล้วยัดใส่มือผมทันที ผมก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ แต่แดฮวีเหมือนจะไม่เชื่อว่าไม่มีอะไร
วันนี้ได้ช็อคโกแลตเต็มเลย พี่รหัสผมสายเปย์จริง ๆ นะ ชักอยากจะรู้แล้วว่าใคร ʕっ˘ڡ˘ςʔ
“ โห้วววว
สองมาตรฐานจังเลยพี่ แล้วของพวกผมอะ ” ควานลินจิ๊ปาก แล้วก็แซวผมกันใหญ่ว่ามีสิทธิพิเศษอะไรทำไมพี่อ๋งถึงเอามาให้กับมือ
“ พี่รหัสผมเป็นใครครับพี่อ๋ง บอกได้มั้ย ” ผมทำหน้าอ้อนวอนสุด ๆ ผมอยากเห็นหน้าพี่รหัสแล้วเนี่ย
“ ใบ้ให้เห็นว่าอูจินน่ารักนะเนี่ย ” ทุกคนโห่กันใหญ่ นี่ที่บ้านรับจ้างโห่หน้าขบวนแห่นาคเหรอ โห่เก่งจัง โดยเฉพาะแจฮวานนี่จะดูเซียนเป็นพิเศษนะ
“ อะไรเจ้าพวกนี้ ไม่มีอะไรเว้ย พี่รหัสอูจินก็เป็นคนแถว ๆ นี้แหล่ะ เดี๋ยวก็รู้เอง ” พูดจบพี่อ๋งก็เดินไปเลย ไม่รอให้ผมทักท้วงอะไร ก็คงกลัวว่าผมจะถามต่อน่ะสิ ไม่ก็กลัวเจ้าพวกนี้แซว ใบ้แค่นี้อย่าใบ้เลยพี่
ในตอนบ่ายรถเข้าไปฟังบรรยายจากพี่ ๆ ศิษย์เก่าคณะกัน
เพื่อสร้างแรงจูงใจในการเรียนมั้ง ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ส่วนใหญ่ก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์อย่างเดียว
มันค่อนข้างน่าเบื่อน่ะครับอยากจะกลับห้องไปเล่นเกมแล้วเนี่ย เสร็จแล้ว พี่ ๆ
ก็เข้ามาคัดดาว-เดือนคณะ
แน่นอนเจ้าพวกคนหล่ออย่างควานลิน ซอนโฮ ซามูเอล จัสตินก็ต้องติดอยู่แล้วแน่นอน
ส่วนผมก็นั่งเหงาหงอยกับแดฮวี แจฮวานและเซอุน ข้อดีของคนที่เกิดมาหน้าตาธรรมดาก็คือไม่ต้องมาคอยยุ่งยากกับการทำกิจกรรมอะไรพวกนี้
“ เสียดาย ถ้าฉันหล่ออีกนิด คงจะได้ลงประกวดดาวเดือนด้วย ” แจฮวานโพล่งออกมา
ด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ เพ้อเจ้อแกอะ ” เซอุนเบรคฝันกลางวันของแจฮวานซะแทบกระอักเชียว ก่อนจะตบหัวไปป๊าปนึง แจฮวานไม่ตบคืนแต่รีบจัดทรงผมใหญ่ คงกลัวผมจะเสียทรงแล้วไม่หล่อดิ
“ หน้าฉันก็ได้อยู่นะเซอุน นี่ฉันไม่หล่อเหรอ ” แจฮวานเก๊กหล่อเต็มที่หวังว่าเพื่อนจะชมว่าหล่อสักที
“ ไม่เลย หน้าแกเหมือนผู้ใหญ่บ้านออก ” แดฮวีตอบแทนเซอุน ทำเอาผมกับเซอุนระเบิดขำออกมา เออมันก็จริงนะ ยิ่งท่าทางตอนออกไปตอบคำถามเล่นเกมก็ยิ่งเหมือนผู้ใหญ่บ้าน นี่ถ้าจับใส่ชุดหม้อฮ่อมก็คงใช่เลย
“ แกก็หน้าเหมือนแฮมทาโร่หวี ”
ตึ๊ง ! ♬
เสียงแจ้งเตือนจากเฟซบุ๊ค ทำให้ผมละลายตาจากบนเวทีหยิบโทรศัพท์มาดู
พี่หมีคนหล่อ
อย่าแอดมาเดี๋ยวใจสั่นไม่รู้ตัวนะครับ : ทักครับ * สติ๊กเกอร์ยิ้ม *
โอ๊ะ! พี่หมีทักมาครับ ผมเบิกตากว้างตกใจ เจ้าพวกนี้ก็คงสงสัยเลยพยายามจะแย่งโทรศัพท์ไปจากผม
แต่ถูกขัดจังหวะด้วยการแนะนำตัวของเหล่าผู้เข้าชิงดาว-เดือนพอดี
ผมได้จังหวะรีบเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนที่มันจะกลับมาสนใจผมอีกครั้ง
ก็เดี๋ยวมาแซวกันอีกแย่เลย
ʕ•ᴥ•ʔ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ʕ•ᴥ•ʔ
{ Kang Daniel }
ทั้งวันผมไม่ได้คุยกับน้องอูจินเลยครับ ไม่ใช่ว่าผมเล่นตัวไม่สนใจไม่อยากคุยหรอกนะ
ก็แอบกลัวน้องจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน
แต่ไอ้ซังกยุนบอกว่าต้องรักษาระยะห่างระหว่างผมกับน้องไว้ก่อน อย่ารุกหนัก
เผื่อน้องจะรำคาญพาลไม่อยากเจอหน้าผมเข้าผมจะนก มันเลยบอกให้ผมรอดูท่าทีของน้องก่อนโดยให้ผมไม่เข้าใกล้น้อง
ไม่รุก ไม่เข้าไปคุย โห ทำยากมากนะครับ
ถ้าใครมีคนที่ชอบก็อยากจะไปคุยกับเขาจริงมั้ย แล้วนี่จะไม่ให้ผมสนใจน้องเลย.. ใจแดนจะขาดรอน ๆ ผมก็ไม่วายมานั่งกลุ้มใจอยู่กับไอ้ดงโฮที่ห้องพักพี่ว๊าก
ไม่อยากไปร่วมกิจกรรมครับ เดี๋ยวจะอดใจไม่ได้
“ แดนมึงเครียดทำไม ”
ดงโฮเอามือจับบ่าผม ทำหน้าจริงจัง
“ กูเครียดเว้ย กูอยากคุยกับน้องแล้วเนี่ย ไอ้ซังกยุนบอกให้กูทำแบบนี้ 2-3 วัน ” ผมถอนหายใจ เอามือก่ายหน้าผาก แดนเครียดดดดดดดด
“ ไอ้เหี้ยแดน มึงก็ทนหน่อยดิวะ 2-3วันแล้วได้คบเลยมึงจะเอางี้มะ ” ซังกยุนตะโกนมาแต่ไกล ตอนที่มันกำลังฝึกลงว๊ากน้องอยู่ เดี๋ยวนะมึงได้ยินเหรอ
“ กยุนกูไม่ไหวแล้ว กูจะคุยกับน้อง ” ผมตะโกนออกมาลั่นห้อง แล้วดิ้นๆไปมา เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น
“ อะ มึงได้คุยสมใจแน่แดน ” ดงโฮยักคิ้วให้ ก่อนจะส่งโทรศัพท์ของผมที่มันเอาไปตอนไหนไม่รู้ให้ผม ให้ตายสิพับผ่า! มันทักน้องไปแล้ว ผมมองหน้ามันแบบเคือง ๆ หน่อย ๆ แต่มันก็ส่งสายตามาแบบไม่สะทกสะท้านอะไรเลย เดาได้จากสายตาคือมันสื่อว่า ก็มึงอยากคุยเองนี่ กูเลยจัดให้ อยากจะตบรางวัลให้จริง ๆ มันทำหน้าที่ทั้งเพื่อนและพี่รหัสได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่องเลย นอกจากมึงจะรับแอดน้องให้กูแล้ว มึงยังทักน้องให้กูอีก แล้วทักไปเสี่ยวมาก พ่อมึง! สมัยนี้ใครเขายังใช้คำว่า ‘ทักครับ’ อยู่วะ
“ เฮ่ย ๆ มึงทำอะไรน่ะดงโฮ ” ซังกยุนรีบวิ่งมาร่วมวงอย่างเร็ว ไม่ซ้อมว๊ากน้องแล้วเหรอมึงอะ ตอนแรกก็ทำเหมือนไม่สนใจ ตอนนี้รีบใหญ่เชียวนะมึง
“ กูแค่ทำหน้าที่เพื่อนที่ดีเอง กูเห็นแม่งอยากคุยนัก กูเลยจัดให้ทักเฟซน้องให้แม่งเลย จะได้สมใจอยาก ” ดงโฮทำหน้าภูมิใจมาก คงคิดว่าที่มึงทำมันถูกแล้วสิ ?
“ กูไม่รู้จะมองหน้าน้องยังไงละเนี่ย กูเขิน นี่กูกับน้องก็อยู่ห้องติดกันอีกนะมึง ” ผมก้มหน้าไปซุกกับเสื้อแล้วดิ้นไปดิ้นมา ก็มันเขินนี่หว่า นี่ผมแอบเงี่ยงหัวฟังด้วยนะว่าน้องทำอะไรบ้าง ผมเปล่าโรคจิตนะ แค่ผมคอยหยอดค่อยแกล้งทุกวันนี้ก็เขินเป็นบ้าแล้ว นี่แอบตี แอบหยิกไอ้ซองอูกับมินฮยอนไปหลายทีจนพวกมันบ่นแล้วว่ามีความรักแล้วเป็นแบบนี้ อย่ามีเลยเถอะ กูลำบาก
“ เชร้ดดดดด ”
ทั้งดงโฮกับซังกยุนอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
“ กูว่าพรมลิขิตนะ มึงเพื่อนกู
มึงชอบน้องรหัสกู มึงกับน้องอยู่ห้องติดกัน ดีนะมึงยังไม่ย้ายไปไหนอะ” ดงโฮตาวาว ก็เก็บผมย้ายไปหออีกเหมือนกัน
แต่ติดที่ว่าผมอยู่ไม่ถึงปีเดี๋ยวเงินประกันผมจะสูญเปล่า
“ พรมลิขิตเหมือนของมึงเปล่าดงโฮ ควานลินน้องรหัสไอ้แดนมันอะ กูแอบเห็นนะมึงไปป้วนเปี้ยนแถวน้องบ่อย ๆ แถมมึงก็จ้องแต่จะว๊ากน้องคนเดียว ” ซังกยุนทำหน้าเหมือนมีเลศนัย ไม่วายก็โดนไอ้ดงโฮเขกหัวเข้าให้ มันก็เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ ไม่สมกับเป็นพี่ว๊ากพร้อมบวกเลย
“ มึงแอบชอบน้องกู กูแอบชอบน้องมึง สมแล้วที่เราเป็นเพื่อนกัน ”
“ ใครชอบ กูไม่ได้ชอบ กูว่าแม่งกวนตีนจะตายไป กูชอบน้อง067ต่างหาก แต่เหมือนน้องเขาจะกลัวกูมาก ” ดงโฮทำหน้าเศร้า ผมได้แต่เบะปากมองบน ก็หน้ามึงพร้อมมีเรื่องเหมือนจิ๊กโก๋หน้าปากซอยขนาดนี้ ใครไม่กลัวมึงก็บ้าแล้ว
“ ใครวะ 067 ” ผมถามด้วยความสงสัย นั่นสิผมก็สงสัย ก็ไม่ได้จำหน้าเด็กปี 1 เท่าไหร่
“ อ๋อ กูนึกออกละ น้องที่หน้าเหมือนแฮมทาโร่ป่ะ สมแล้วที่มึงชอบ มึงเลี้ยงแฮมทาโร่ที่ห้องด้วยนี่หว่า” โห...พี่ว๊ากสายมุ้งมิ้งครับ เลี้ยงหนูแฮม แบ๊วกว่าผมที่เลี้ยงแมวอีกนะ
“ แฮมทาโร่พ่อมึงดิ แฮมเตอร์เว้ย น้องเขาชื่อแดฮวีเว้ย ” ดงโฮทำท่าเขินบิดไปบิดมา ผมจะอ้วกไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลย
“ อ๋อ เพื่อนน้องอูจิน ไอ้อ๋งแม่งแซวว่าน้องชื่อหวีด้วยนะ ” ได้ทีก็ฟ้องแกล้งไอ้อ๋งสักหน่อย
“ อ้าว
สงสัยเชี้ยอ๋งอยากมีเรื่องกับกูแล้ว ”
“ เรียกหากู ทำไมเชี้ยดงโฮ ” ซองอูเพิ่งผลักประตูเข้ามา
ก็ตะโกนมาแต่ไกล ไอ้ดงโฮกำหมัดจะลุกไปต่อยแต่ผมกับซังกยุนห้ามไว้ก่อน
ซองอูแม่งก็งงว่าดงโฮโกรธอะไรมัน
“ แม่ง เป็นไรวะ อยู่ ๆ จะมาต่อยกู ”
“ ก็ไอ้แดนมันบอกกูว่ามึงเรียกน้องสุดที่รักกูว่าหวี ” ซองอูทำหน้างงคูณสองว่าดงโฮหมายถึงอะไร
“ เพื่อนน้องอูจินไง ที่ชื่อแดฮวีที่มึงแซวน้องว่าชื่อหวี ”
“ อ่าฮะ แล้วไง เกี่ยวอะไรกับดงโฮมัน ”
“ ก็กูชอบบบบบบบบ ” ดงโฮตะโกนออกมาสุดเสียง แม่งหน้าแดง หูแดงใหญ่เลย เป็นหนักเว้ยรอบนี้
“ มึงเนี่ยนะชอบ ฮ่าๆ กูขำแม่ง โอ๊ย ” ซองอูระเบิดหัวเราะออกมาอย่างหนัก ดงโฮจะลุกไปต่อยอีกรอบ เลือดร้อนจริง ๆ พี่ว๊ากคนนี้
“ ใจเย็น ๆ พวกมึง มีความรักแล้วเป็นห่าอะไรเป็นบ้าไปหมด แพ้ทางเด็กปี 1 ชิบหาย ” ซังกยุนส่ายหน้า แล้วถอนหายใจ
“ เดี๋ยวมึงลองมั้ยล่ะซังกยุน ” < ดงโฮ >
“ ไม่ว่ะ กูไม่มีทางชอบเด็กแน่นอนชาตินี้ ” < ซังกยุน >
“ คนที่บอกว่าไม่ชอบมักจะได้ก่อนเพื่อนนะมึง ” < ซองอู >
“ ไม่มีทาง พวกมึงอะให้จบอาทิตย์นี้ก่อนสิวะ ค่อยไปคุยกับน้องอะ พี่ปี4 สั่งนักหนาแล้วไงว่าอย่าไปสนิทกับน้อง อย่ารับแอดน้อง แต่พวกมึงก็ทำ ” ซังกยุนบ่นยาวเหมือนคนแก่
“ ก็น้องกู กูจะให้สนิทกับเพื่อนกู แล้วไง กูไม่แคร์ ”
“ เอ...ดงโฮ ก็พี่ปี 4 บอกห้ามสนิทกับน้องไงวะ ”
“ กยุน กูบอกมึงแล้วนี่น้องกู กูอนุญาตเอง ”
“ มึงแม่งแหกกฎสัส ๆ ” ซังกยุนส่ายหน้าแบบเอือมๆ ก็คงห้ามไม่ได้แล้ว ปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน
“ เดี๋ยว ที่กูมาเนี่ยกูมีข่าวมาบอกมึงแดน ” ซองอูยกมือบางห้ามทัพขึ้นมากลางวง
“ ข่าวอะไรวะ ” ผมตาวาวตื่นเต้นขึ้นมา เหมือนต้นไม้เหี่ยว ๆ ได้น้ำยังไงอย่างงั้น
“ กูไม่บอกหรอก มึงแว้งกัดกูไปฟ้องไอ้ดงโฮ ” แล้วแม่งก็ทำท่าทางงอน ๆ
“ กูขอโทษบอกกูนะ ซองอูนะ ๆ ” ผมเขย่าตัวมันแรง ๆ
“ ทำท่าเหมือนแมวอ้อนเจ้าของเลยมึง ”
“ มึงบอกมันเหอะ แม่งโคตรห่อเหี่ยวเลย กูเห็นแล้วเวทนาว่ะ ”
“ เออๆ กูบอกก็ได้ วันนี้ที่มึงไปนั่งกินข้าวกับกลุ่มน้องผู้หญิงอะ กูเหลือบไปเห็นน้องอูจินมองมาทางมึง ทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เลยว่ะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเนอะมึงเนอะ ” ซองอูยิ้มหน่อย ๆ แต่ผมเนี่ยใจเต้นโครมครามแล้วครับ
“ จริงเปล่าเนี่ยมึง ไม่ได้หลอกกูนะ ” ผมถามซองอูย้ำๆ แต่ใจของผมเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะแล้วล่ะครับ ผมทั้งตื่นเต้นทั้งสับสน หรือว่าน้องจะสนใจผมมาหน่อย ๆ แล้ว
“ กูหลอกมึงแล้วกูถูกลอตเตอรี่มั้ย ก็ไม่ถูก แล้วกูจะหลอกมึงทำไม ” พูดจาหนักแน่นขนาดนี้ กูเชื่อมึงก็ได้ซองอู ถ้ามึงหลอกกู กูเอาตายแน่มึง
หลังจากปรึกษาหารือเรื่องความรักของผม
ดงโฮ เรียบร้อยแล้ว ผมก็แว๊นมอไซต์กลับมาหอก่อนที่จะปะทะกับน้องปี 1 กลัวเห็นหน้าน้องแล้วผมจะอดใจเดินไปทักไม่ได้
ปล่อยให้คนคนตัวเล็กสับสนไปก่อนแล้วกัน ผมดับเครื่องมอไซต์ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวเข้าไปที่หน้าประตู
เหลือบไปเห็นคุณน้าคนนึงชะเง้อมองที่ห้องออฟฟิตหออยู่
ผมคนดีเลยอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปถาม เผื่อจะได้มีอะไรให้ช่วยบ้าง
“ ขอโทษนะครับคุณน้า มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า ” คุณน้าหันมายิ้มให้ผม
คุณหน้าสวยแล้วก็หน้าเด็กมากครับ อดคิดไม่ได้ว่าลูกของคุณน้าจะน่ารักขนาดไหนนะ
“ พอดีน้ามาหาลูกน่ะ แล้วลืมเอาคีย์การ์ดมา โทรหาแล้วก็ปิดเครื่อง
นี่ก็รีบทำกับข้าวมาให้กลัวจะไม่มีอะไรกิน เพิ่งเข้าปี1ซะด้วย เห็นเขาบ่น ๆ เรื่องรับน้อง
น้ากลัวน้องจะเหนื่อยเลยมาหาสักหน่อย ลูกน้ายังไม่เคยออกจากบ้านนานๆ แบบนี้เลย ”
คุณน้ามีสีหน้ากังวลหน่อยๆ ตามประสาคนเป็นแม่ที่ลูกไม่ยอมรับโทรศัพท์ ตอนผมอยู่ปี
1 แม่ผมก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เมื่อรู้ว่าผมเลี้ยงแมวคงคิดว่าหายเหงาแล้ว
แม่เลยไม่ค่อยมาหาผมอีกเลย นาน ๆ ทีผมก็กลับบ้านบ้างแค่นั้น
“เดี๋ยวเข้าไปพร้อมผมก็ได้ครับ ผมชื่อคังแดเนียลนะครับ ” เป็นครั้งแรกที่ผมได้แนะนำตัวโดยชื่อจริง ก่อนหน้าผมต้องบอกทุกคนว่าชื่อหมีมาตลอด รู้สึกโล่งครับ
“ เป็นลูกครึ่งเหรอเรา ” คุณน้าทำหน้าสงสัยพร้อมกับพิจารณาใบหน้าของผมที่ดูเหมือนลูกครึ่งเอาซะเลย
แต่ทำไมชื่อฝรั่งได้
“ เปล่าครับ พอดีกว่าชื่อเก่าผมเรียกยาก
พ่อกับแม่เลยเปลี่ยนชื่อให้ใหม่ ”
“ อ๋อ ชื่ออะไรล่ะ น้าว่าน้าเรียกได้นะ ”
“ อึยกอนครับ ”
“ อะไรนะ ” คุณน้าถามย้ำอีกครั้ง
แล้วพยายามจะออกเสียงชื่อผม
“ อึย-กอนครับ ”
“ น้าว่าน้าเรียกแดเนียลดีแล้ว ” คุณน้าเหมือนจะถอดใจเอาดื้อๆ
แหงล่ะตอนเด็ก ๆ ตอนที่ต้องแนะนำตัวกับเพื่อน กับครู
ทุกคนก็ต่างมีสีหน้าแบบนี้กันทุกคน
พอผมไปแลกเปลี่ยนที่แคนนาดาพ่อแม่เลยเปลี่ยนชื่อให้ผมซะเลย
จะได้ไม่มีปัญหากับเพื่อนฝรั่งเขา
“ ฮ่า ๆ ใครๆ ก็ว่าแบบนั้นครับคุณน้า ว่าแต่น้องเรียนคณะไหนครับ
เผื่อผมรู้จัก ”
“ คณะสัตวแพทย์ น้องชื่อ.... นั่นไง ๆ เดินหน้ายุ่งมาแล้วลูกคนนี้ ”
ผมมองตามคุณน้าไปอีกทาง เฮ้ย นั่นน้องอูจินนี่หว่า สายตาผมกับน้องปะทะกันพอดี
แต่น้องก็เบนหน้าไปทักทายคนเป็นแม่แล้วทำเป็นไม่สนใจผม นี่มันพรหมลิขิตชัด ๆ
เด้อครับ
“ แม่มาได้ไงครับ ” น้องทำหน้าแปลกใจ
แต่ก็คงไม่แปลกใจเท่ากับที่ผมมายืนคุยกับแม่ตัวอย่างได้ไง
“ แม่กลัวหนูไม่มีข้าวกิน
เลยเอาข้าวมาให้เยอะเลยนะ ทำหน้าสงสัยอะไรเรา ”
“ ก็แม่มาคุยกับพี่หมีได้ไง ” น้องเอียงคอถามสงสัย
ท่าทางของเจ้าตัวเล็กนี่น่ารักจังเลยครับ
“ หมีเหมออะไรกัน นี่พี่แดเนียล
รู้จักกันแล้วใช่มั้ย ”
“ ครับ/ครับ ”
“ ทำไมพี่ชื่อแดเนียล
พี่บอกว่าชื่อหมีไม่ใช่เหรอ ” น้องหันมาถามผมอย่างจับผิด
“ แฮะ ๆ เรื่องมันยาว
เดี๋ยวค่อยเล่าแล้วกัน ” ผมตอบแบบยิ้ม ๆ เอามือลูบท้ายทอยแก้เขินเบา ๆ
จากนั้นผมก็ขันอาสาขนของไปช่วยคุณน้า
เอ๊ย คุณแม่ยาย ก็คุณน้าบอกว่าให้เรียกแม่ก็ได้ มีหรือผมจะปฏิเสธ
ถึงแม้จะมีสายตาอาฆาตของน้องตัวเล็กก็เถอะ ผมไม่สนอะ ก็ในอนาคตต้องเรียกแม่อยู่แล้ว
ก่อนกลับคุณน้าฝากฝังให้ผมดูแลอูจินให้ดี
ผมก็รับปากว่าจะดูแลให้อย่างดีไม่ต้องห่วง ผมเลยมานั่งกินข้าวกับน้องอยู่ที่ห้องน้องตอนนี้
แม้มินฮยอนจะไลน์มาชวนไปกินชาบูที่ห้องผมก็ไม่ไป
“ จ้องหน้าพี่ทำไมเล่า ” ผมถาม
ก็เจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอาแต่จ้องผมอยู่ตั้งนานสองนานแล้ว
“ ทำไมชื่อแดเนียล ไหนบอกว่าชื่อหมี
เล่ามา ” น้องกอดอก มองอย่างจับผิด
“ ก็ตอนรับน้องเขายังไม่ให้บอกชื่อจริงหนิ
แต่เดี๋ยวจะเฉลยวันศุกร์นี้ไง ”
คนตัวเล็กพยักหน้าเชื่อ
แล้วก็มาตั้งใจกินข้าวต่อ เลิกสงสัยสักทีนะตัวเล็ก
“ แล้วจะให้ผมเรียกพี่ว่าอะไรดี
หมีหรือแดเนียล ” ตัวเล็กพูด แต่ตาก็ยังมองอาหารอยู่
“ เรียกที่รักได้มั้ย ที่รักอะ ”
“ ที่รักกับผีสิพี่
ไปให้คนอื่นเรียกเถอะ เห็นวันนี้ไปหว่านเสน่ห์ไปทั่วนี่นา ”
“ หึงเหรอเราอะ ”
“ เปล่า ก็แค่แนะนำให้ไปให้คำนี้กับคนอื่นแค่นั้น
” น้องรีบปฏิเสธ แต่ก็ยังไม่มองตาผมอยู่ดี
“ โอเค ไม่หึงก็ไม่หึง
แล้วเรื่องนี้เก็บเป็นความลับนะ อย่าบอกใคร ”
“ถ้าผมเก็บเป็นความลับแล้วผมจะได้อะไร
”
“ ก็ได้เป็นแฟนพี่ไง ”
( หน้าพี่แดนตอนหยอดน้อง )
( ตอนพี่แดนถามน้องว่าเป็นแฟนกันมั้ย น้องหน้าเหวอเลย )
ʕ•ᴥ•ʔ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ʕ•ᴥ•ʔ
- ทีมพี่ว๊าก -
ปี 4 : คิมจงฮยอน (เฮดว๊าก) x ฮาซองอุน
ปี 3 : ยูจินอู x ควอนฮยอนบิน
ปี 2 : คังดงโฮ x คิมซังกยุน
ความคิดเห็น