ยากูซ่าจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #3 : กีฬากีฬาเป็นยาวิเศษ

บทที่ 3  กีฬากีฬาเป็นยาวิเศษ

มหาวิทยาลัยนี่น่าหนุกหนานกว่าโรงเรียนเยอะ  ยิ่งเข้าปีหนึ่งใหม่ๆนี่ช่างสุขสำราญ  ไหนพี่ๆจะเอาใจ  กิจกรรมสนุกแปลกใหม่ก็มีให้เล่นมากมาย รวมถึงกิจกรรมการแข่งกีฬาระหว่างคณะด้วย  นี่หล่ะสำคัญเค้าว่าเพื่อไมตรีระหว่างคณะ  แต่ดูเหมือนจะสร้างศัตรูกันมากกว่า  ที่สำคัญทำเอาเด็กปีหนึ่งไม่เป็นอันเรียนเพราะตื่นเต้น

อริตัวเด่นในงานกีฬาก็คงไม่พ้นสาวคณะพยาบาล  กับ สาวคณะมนุษยศาสตร์หรอก  ก็สองคณะนี้เค้าเด่นเรื่องสาวสวยเป็นที่หมายปองของบรรดาหนุ่มๆในมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว 

ส่วนเรื่องความหล่อความเท่ห์คณะไหนคงไม่เด่นเท่าหนุ่มๆวิศวะหรอก จะผิดก็แต่ปีที่แล้วที่ดาวมหาลัยเป็นของหนุ่มหมอฟัน  นายตะวันฉาย  จึงทำให้พวกสายแพทย์เด่นไปได้หนึ่งปี  แต่ปีนี้ดาวมหาลัยเป็นหนุ่มวิศวะอีกยิ่งมีแต่คนจับตามอง  และคาดหวังว่าจะได้เห็นนายมหาสมุทรเป็นลีดเดอร์ของคณะ

และที่เห็นเห็นกันอยู่แล้วก็คือสาวบัวชมพูที่ได้เป็นลีดเดอร์คณะเป็นคนแรก…แล้วก็คนสวยๆอีกหลายคน

ทางด้านนางสาวฟ้าลดาคงหนีไม่พ้นตัวนักกีฬา  เพราะสถาปัตย์ปีหนึ่งมีผู้หญิงอยู่แค่สามคน  ฟ้าลดาเลยต้องลงเล่นกีฬาทุกประเภท  รวมกับเด็กเอกออกแบบบรรจุภัณฑ์ที่มีผู้หญิงอีกแปดคนรวมกันได้ สิบเอ็ดคน

“ฟ้าเหรอ  วันนี้เข้าห้องเชียร์ป่าว”  เปรมศักดิ์ยืนอยู่หน้าร้านข้าวตามสั่งคุยโทรศัพท์กับฟ้าลดา

“ฟ้าต้องลงเล่นกีฬาเกือบทุกอย่างเลยพี่”  ฟ้าลดาขมวดคิ้ว  ตอนนี้กำลังยืนรอเพื่อนๆอยู่ที่สนามบาสเกตบอล  เฮ่อทำไมช่างไม่ตรงเวลาปล่อยให้ฟ้าลดารอจนอารมณ์เสียแล้วเนี่ย

“เหรอ  เออใช่ดิ  เด็กถาปัตย์ผู้หญิงน้อยอยู่แล้วนี่หว่า..แล้ววันนี้เราซ้อมอะไรล่ะ  พี่ว่างเดี๋ยวพี่ไปดู”

ฟ้าลดาได้ยินก็ยิ้มจนแก้มปริ  ความหวัง  ความหวัง  ความหวังกำลังมาแล้ว

“ตอนนี้อยู่ที่สนามบาสค่ะ”

“เออดีเลย…เดี๋ยวเจอกันนะ”  เปรมศักดิ์กดวางสาย

ฟ้าลดายิ้ม  เอ… แต่เมื่อกี๊มันกำลังอารมณ์เสียอยู่นี่หว่า  เฮ่อ… เป็นเอามากนะยัยเนี่ย  ยิ้มอยู่คนเดียวก็ได้

“อ้าวยัยนี่..บ้าป่าวเนี่ย ยืนยิ้มคนเดียวก็ได้”  นายตะวันฉายเดินมาพร้อมกับเพื่อนอีกหกคนที่ลงทีมบาสคณะ

เพื่อนๆอีกหกคนหัวเราะแต่พอฟ้าลดามองตาขวางก็ต้องหุบปาก  จะแซวได้ไงล่ะเดี๋ยวมันฆ่าเอา  ที่สำคัญเจ้าพวกนี้ต้องพึ่งยัยฟ้าลดาตลอดห้าปีด้วย  ก็นางสาวฟ้าลดาเค้าพ่วงตำแหน่งประธานเอกนี่หน่า 

ว่าแต่เรื่องได้เป็นประธานเอกนี่ได้ดีนายเธียรวิทย์เค้าเลย  เพราะต้องประสานงานกันตลอด ทำให้นายเธียรวิทย์มีโอกาสได้อยู่ใกล้ฟ้าลดา  หญิงโหดในใจของเค้าหล่ะ  ว่าแต่คงยากเพราะเจ้าหล่อนปิ๊งนายเปรมศักดิ์อยู่นี่

ฟ้าลดาหุบยิ้ม

“อ้าวสาวๆทำไมมาช้าจังล่ะ  หัวหน้าทีมเค้ามีน้ำโหแล้วนะ”  ตะวันฉายตีหน้าทะเล้นเมื่อเห็นสาวๆในทีม  ที่ต่างก็มีหน้าตาเป็นอาวุธร้ายแรงกันทั้งนั้น  มองๆไปในทีม ยัยฟ้าลดามันก็หน้าตาดีสุดแล้ว  ถึงแม้ว่ามันจะติดหล่อไปหน่อยก็ตาม

เปรมศักดิ์มาหลังจากที่ฟ้าลดาเริ่มซ้อมได้พักใหญ่  ตัวเก็งของทีมฝ่ายหญิงก็ไม่พ้นนางเอกของเราอีก  โห่ยัยนี่นี่เก่งไปซะทุกเรื่องเลยน๊า  เสียอย่างเดียวต้องบริหารเสน่ห์ซะบ้าง  จะว่าไปมันก็บริหารนี่หน่าแต่บริหารผิดท่าไปหน่อยมั๊ง  คนที่มาหลงเสน่ห์เลยมีแต่สาวๆ 

ฟ้าลดาโชว์ฟอร์มเต็มที่จนนายตะวันฉายแอบชื่นชมอยู่ในใจ…แต่ก็น่าสงสารที่ฟ้าลดาต้องเล่นกีฬาทุกอย่างกว่าจะหมดช่วงกีฬาหลังคงแทบขาด  ยัยนี่ยิ่งตัวแห้งใส้แทบขาดอยู่ด้วย

ตะวันฉายเดินมาคุยกับเปรมศักดิ์ที่แสตนด้านข้างสนาม  ส่วนฟ้าลดายังคงซ้อมให้กับเพื่อนๆต่อไป  โชคดีที่หล่อนไม่หันมาเห็นนายเปรมศักด์ไม่อย่างนั้นคงสมาธิหลุดแน่

“เออ..สบายใจขึ้นนะ”  ตะวันฉายมองหน้าเพื่อนนิ่งๆ

ก็จะเรื่องอะไรล่ะ  ก็เรื่องแอ้ที่มีปัญหากันเมื่อคืนที่ไปกินหมูย่างเกาหลีไง นี่ก็ผ่านไปเกือบเดือนแล้ว  แต่อาการของนายเปรมศักดิ์เพิ่งจะดีขึ้น

“อือ..แต่กว่ากูจะยืนได้แย่เหมือนกัน”  เปรมศักดิ์พูดเบาๆ

“ก็อย่างที่กูบอก  กูดูออกว่ะว่ายัยทอมเค้าชอบมึง  กูว่านิสัยก็ดีนะ เท่าที่ดูเป็นเด็กดีเลยหล่ะ”  ตะวันฉายพูดพลางมองฟ้าลดาที่วิ่งกำลังซ้อมบาสอย่างทุ่มเท 

“มึงไม่ลองนับหนึ่งใหม่หน่อยเหรอวะ”

“อ้าว น้องเค้าเป็นเด็กดีแล้วทำไมมึงชอบแกล้งเค้าวะ”  เปรมศักดิ์มองไปทางเดียวกับตะวันฉาย 

ฟ้าลดาเป็นคนจริงจังกับทุกเรื่องจริงๆ

“กูก็เล่นไปขำๆ….มึงลองๆจีบดูก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”

“มึงว่าดีแล้วทำไมไม่จีบเองล่ะ”  เปรมศักดิ์มองหน้าเพื่อน

“ไม่รู้ดิ  กูชอบอยู่คนเดียวมากกว่า  ยังไม่อยากจริงจังกับใคร…กูว่าอย่างมึงดีกว่า”  ตะวันฉายยังไม่ละสายตาจากฟ้าลดา

เปรมศักดิ์ก็เช่นกัน

“ถ้าอย่างนั้นมึงก็ช่วยกูด้วยแล้วกัน…”  เปรมศักดิ์พูด 

วันนี้ดวงตาของเค้าขุ่นหมอง  ทั้งๆที่พยายามฝืนยิ้มออกมาแต่ก็ไม่อาจกลบเกลือนความเศร้า 

ตะวันฉายรู้สึกถึงสายตานั้นแต่ก็ไม่อยากพูดอะไรมาก  บางที่ถ้ามีใครซักคนมาแทนที่อาจทำให้เปรมศักด์ร่าเริงขึ้นมาได้บ้าง

“ถ้าเป็นยัยนี่จะต้องทำให้เปรมดีขึ้นแน่”  ตะวันฉายคิดในใจ 

แม้ว่าเค้าจะชอบแกล้งชอบแหย่ ชอบด่าฟ้าลดา  แต่เค้าก็ไม่ได้คิดเกลียดยัยนั่นสักนิด

มหาสมุทรเดินออกจากตึกเรียน เจ้าเพื่อนตัวแสบสามคนโดดเรียนไปไหนนายมหาสมุทรยังหัวเสียอยู่  อาจารย์วิชาอังกฤษหนึ่งให้จับกลุ่มทำงานก็เป็นเรื่องยุ่งอ่ะดิ  เจ้าพวกสามคนนี้นี่โชคร้ายชะมัด 

ปกติวิชานี้อาจารย์ไม่เคยเช็คชื่อเข้าเรียนแต่คาบนี้ดันเช็คชื่อ  เลยโดนเช็คขาด  ที่สำคัญเลยซวยนายมหาสมุทรที่ต้องรับงานกลุ่มมาก่อน เฮ่อแถมวิชาภาษาอังกฤษกว่าจะรู้เรื่องล่ะเกือบตาย  ก็นายนี่อ่อนภาษาอังกฤษสุดๆ

“โอ๊ย…”  เสียงหนึ่งดังมาจากทางด้านหลังนายมหาสมุทร  เค้าหันไป

“เอาอีกแล้ว”  มหาสมุทรคิดในใจ

ก็เจ้าของเสียงนั่นไม่ใช่ใคร  ก็ยัยฟ้าลดาพี่สาวตัวแสบของเค้านั่นเอง 

“มองอยู่นั่นแหละ  มาช่วยฉันหน่อยสิ”  ฟ้าลดาตะคอกใส่น้องชาย 

ตอนนี้ทั้งคู่กำลังตกเป็นเป้าสายตา  ก็เพิ่งหมดวิชาเรียน  ทุกคนต่างก็เดินออกมาที่ทางเดินกันหมด

“ทำไมไม่หายซุ่มซ่ามซะทีวะ”  มหาสมุทรโวยพลางเก็บกระดานวาดภาพและสมุดสองสามเล่ม  ฟ้าลดาประคองตนเองให้ลุกขึ้นยืนแล้วคว้าแขนน้องชายเดินออกมาจากบริเวณนั้นอย่างเร่งด่วน

“จะรีบอะไรนักหนาเนี่ย”  มหาสมุทรขมวดคิ้วเมื่อเดินออกมาพ้นบริเวณที่ตกเป็นเป้าสายตา

“แกไม่อายเค้าไง๊เล่า”  ฟ้าลดาเท้าเอวก่อนจะรับอุปกรณ์ของตนเองที่มหาสมุทรเก็บให้เมื่อครู่

“จะอายทำไม  ฉันไม่ใช่คนล้มนี่หว่า”  มหาสมุทรอมยิ้ม

“เออ….”  ฟ้าลดาพยักหน้ามองหน้าน้องชายอย่างงอนๆ

“ว่าแต่เย็นนี้แกว่างป่าว”

มหาสมุทรพยักหน้า

“ฉันแข่งบาสอ่ะดิ่กับคณะเกษตร”  ฟ้าลดาพูดพลางเบ้หน้า  

“เออ..ว่าง เดี๋ยวจะไปดู  สนามไหนล่ะ”

“สนามเอ  ห้าโมงเย็น”

“เออฟ้า…ฉันมีเรื่องให้ช่วยหน่อย”

“อาจารย์ให้จับกลุ่มทำงานวิชาภาษาอังกฤษ  ยังไงช่วยบอกบัวให้ช่วยหน่อยดิ่”

มหาสมุทรยิ้มเก้อๆ  ความจริงเค้าหาโอกาสที่จะได้เจอบัวชมพูอยู่แล้วนี่หน่า

ฟ้าลดาพยักหน้าอย่างเข้าใจ  เพราะรู้อยู่แล้วว่ามหาสมุทรอ่อนภาษาอังกฤษเอามากๆ  และอีกอย่างเหมือนเธอจะรู้ทันน้องชาย  ก็เจ้านี่ชอบหาทางเข้าใกล้บัวชมพูอยู่แล้วนี่หน่า

“จะอายทำไมนักหนาน๊า ตัวเองก็เป็นถึงดาวคณะ ส่วนยัยบัวก็เป็นดาวมหาลัยมันเหมาะสมกันอยู่แล้ว”  ฟ้าลดาคิดในใจ

“โทรมาทำไมคับ…โทรมาทำไมครับ….”  เสียงโทรศัพท์ของนางสาวฟ้าลดาดังขึ้น 

“แกยังไม่เปลี่ยนเสียงอีกเหรอ  ตอนนี้แกอินเลิฟนี่หว่า”  มหาสมุทรแซว

ฟ้าลดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“”””””พี่เปรม”””””

ฟ้าลดายิ้ม

“อย่าลืมล่ะ  ห้าโมงสนามเอนะ  เออเรื่องบัวจะบอกให้ว่าแกชอบ”” 

ฟ้าลดาหัวเราะ ส่วนมหาสมุทรหน้าแดงขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

“ไอ้บ้า  อย่ามาล้อว่ะ  ว่าแต่แกดิ่  เปรมโทรมาล่ะรีบเชียว” 

เค้ามองพี่สาวที่เดินออกไปทางโรงจอดรถ  มอเตอร์ไซด์  ส่วนเค้าแยกไปทางโรงจอดรถยนต์ที่อยู่อีกด้าน

“ซี….ไม่เจอซะนาน”  เสียงหวานที่เค้ารอคอยดังมาจากด้านหลัง  เป็นเสียงของสาวบัวชมพูนั่นเอง

บัวชมพูวิ่งตามมหาสมุทรมาทางด้านหลัง  ตามมาด้วยยัยแนนสาวตัวตุ่ม กับนางสาวจิวจอมเงียบงันตัวประกอบฉาก

“อ้าวหวัดดีบัว  แนน  และก็จิวด้วย”  มหาสมุทรยิ้ม  แต่เน้นยิ้มหวานให้กับบัวชมพูเป็นพิเศษแต่ต้องรักษามาดเอาไว้

“หวัดดีจ้ะ”  แนนยิ้ม 

การได้ทักทายดาวมหาลัยนี่เป็นบุญจริงๆสำหรับเธอ  ส่วนจิวเงียบเหมือนเดิม  ยัยนี่ตัวประกอบฉากอยู่แล้ว

“ดีจังที่เจอบัว..เรามีเรื่องให้ช่วยพอดี”  มหาสมุทรยิ้มหวาน(อีกแล้ว)

“เรื่องอะไรล่ะ”  บัวพูด

ยัยนี่ไม่มีท่าทางสนใจเลยว่านายดาวมหาวิทยาลัยเค้าสนใจในตัวหล่อนอยู่นะจ๊ะ

ส่วนแนนหูผึ่งอย่างเห็นได้ชัด

“เรามีงานเร่งส่งอาทิตย์หน้า  ภาษาอังกฤษด้วย  เฮ่อเราเห็นแล้วอยากตายชะมัด”  มหาสมุทรขมวดคิ้วใทำหน้าเก้อๆ

“อาทิตย์หน้า  วันจันทร์เหรอ  เราไม่มีเวลาเลยก็เสาร์อาทิตย์นี้ก็แข่งแล้ว เรายุ่งมากเลย”  บัวชมพูมองหน้ามหาสมุทร

ทำเอาหนุ่มรู้สึกวูบๆ  โธ่กว่าจะหาโอกาสให้สาวเจ้าติวภาษาอังกฤษให้ได้เนี่ยมันไม่ใช่ง่ายๆ  อาจารย์ทำไมต้องรีบให้ส่งตอนนี้ด้วย  เลื่อนได้มั๊ย

“กรูอยากให้บัวติวไห้อ่ะ”  ชายหนุ่มคิดในใจ 

ก็สาวสวยต้องควบตำแหน่งทั้งถือป้ายคณะและเชียร์ลีดเดอร์  เวลารัดตัวไปหมดจะมีเวลาได้ยังไง

โชคดีที่นายมหาสมุทรขอบายเรื่องเป็นเชียร์ลีดเดอร์  ทำเอารุ่นพี่ผิดหวังกันเป็นแถว 

“ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไร”  มหาสมุทรอมยิ้มเก้อๆ  ความรู้สึกในใจผิดหลังอย่างแรง

“แล้วใครจะช่วยกรูได้ฟะ”  เค้าคิดในใจ 

แต่ดูเหมือนจะคิดดังไปหน่อยจนสาวแนนได้ยิน

“ให้ฉันช่วยมั๊ยล่ะ”  แนนเสนอความคิด 

ก็หนุ่มหล่อใครจะไม่อยากอยู่ใกล้ๆให้ตราบนานเท่านาน

“แต่แนนสัญญาแล้วนี่ว่าจะช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้เราอ่ะ  ลืมแล้วเหรอ” บัวชมพูสะกิด

ตายแล้ว  ผู้ชายคนเดียวทำยายแนนลืมหน้าที่เลยหรือนี่

“ยัยนี่นังมารแท้ๆ”  แนนคิดในใจ พลางยิ้มให้บัวชมพู 

“หึ อย่าให้ฉันสวยกว่าหล่อนก็แล้วใจ” 

น่านดูนังอ้วนมันคิด  มันจริงใจมั๊ยเนี่ยที่มาคบกับบัวชมพู

ความหวังของนายมหาสมุทรดับวูบ

“โอ้ทำไมกรูต้องเกิดมาอ่อนภาษาด้วยวะเนี่ย”  มหาสมุทรคิดในใจ  และทำไมต้องให้นายนี่เกิดมาขี้อายด้วย

“ให้…ให้เราช่วยมั๊ย<%2