Destiny..QIYI [TF Family]

ลำดับตอนที่ #3 : [CHAPTER 02] ความหลัง(1)

[ZIYI TALK]

     ความอบอุ่นที่มือขวา นี่มันอะไรกัน ผมรู้สึกดียิ่งกว่าเวลาที่คุณแม่จับมือผมอีก เอ๋...แต่ถ้านี่ไม่ใช่มือคุณแม่ของผม แล้วตอนนี้คุณแม่ของผมไปไหนกันล่ะ?? 

     ผมรีบลืมตาขึ้น และเบิ่งตากว้างมองไปยังมือขวาของตัวเอง ใครกันที่เป็นคนกุมมือผมอยู่ ผมไล่มองจากมือนั้นขึ้นไปด้วยความสงสัย และก็พบกับใบหน้าของเจ้าของมืออุ่น ใบหน้าของเด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม ที่มีผิวขาวดุจหิมะ แก้มยุ้ยสีชมพูอ่อนๆ กับริมผีปากกระจับสีแดง

     ผมนั้นรีบยันตัวขึ้น และขยับใบหน้าไปใกล้ๆกับใบหน้าของเขาโดยไม่ทราบสาเหตุ ผมจ้องหน้าเขาราวกับไปเจอตุ๊กตาตัวที่ถูกใจเข้า แล้วจากนั้นผมก็ใช้มือข้างที่ไม่ได้ถูกกอบกุม ยกขึ้นมาจับแก้มอิ่มของเขาอย่างเบามือ 

     ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมหัวใจของผมถึงได้เต้นแรงได้ถึงเพียงนี้ ...เวลาที่อยู่ใกล้ๆเขา ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีสิฮะ 

     ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าเขาอีก ก่อนจะส่งมอบความอบอุ่นผ่านริมฝีปากเล็กน้อย และผละออกไปอย่างรวดเร็ว ผมไม่เคยทำอย่างนี้กับใครมาก่อนเลย ผมสับสนอยู่ในใจ เนื่องจากการกระทำเมื่อตะกี้สมองของผมไม่ได้สั่งการมันเสียหน่อย อาจเป็นเพราะสิ่งที่กำลังเต้นระรัวอยู่บริเวณอกข้างซ้ายของผมก็อาจจะใช่นะ

[END ZIYI TALK]

[QILIN TALK]

     อ่าาา....รู้สึกดีจัง เมื่อกี้คุณแม่จะต้องมาจุ๊ฟปลุกผมแน่ๆเลย หรือผมอาจแค่ฝันไป?? เพราะวันนี้คุณแม่กับคุณพ่อจะต้องไปทำงานนี่นา

     ผมลืมตาขึ้น และกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง แต่คนที่ผมกำลังคิดถึงก็ไม่ได้มีวี่แววที่จะอยู่ที่นี่เลยแม้แต่น้อย ...จะมีก็เพียงแต่ เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนเมื่อวานเท่านั้นแหละ ที่กำลังนั่งเท้าคางจ้องหน้าผมตาแป๋วอยู๋ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ 'น่ารักเสียจริง'

     "สวัสดี...นายชื่ออะไรหรอ"เขาเอ่ยถามผม"เรียกฉันว่า...หวางฉีหลิน"ผมตอบเขาพร้อมลุกจากเก้าอี้ แล้วเขยิบเข้านั่งข้างๆเขาบนเตียง

     ผมเท้าคางมองเขา ที่ดูลุกลี้ลุกลนขึ้นมาอย่างผิดปกติ ทันที่ผมไม่ได้เว้นระยะห่างไว้มากเท่าก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาหน้าแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศเลยล่ะฮะทุกคน เขาทำได้เพียงแต่ยิ้มแห้งๆออกมาเล็กน้อยก่อนจะหลบตาผมไป นี่ผมไปทำอะไรให้เขา จนเขาไม่กล้าสบตาผมล่ะเนี่ย

     "ฉันชื่ออ๋าวจื่ออี้ ยินดีที่ได้รู้จัก"ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย และหลังจากนั้นผมกับเขาก็นั่งคุยกันจนได้รู้อะไรมากมายหลายอย่างเลยฮะ รวมถึงเรื่องตอนเย็นเมื่อวาน เสี่ยวอี้เล่าให้ผมฟังว่า คุณพ่อกับคุณแม่ของเขาทะเลาะกัน แล้วจากนั้นแม่ของเขาก็โดนพ่อทำร้าย

     เสี่ยวอี้ที่ทนเห็นภาพแบบนั้นไม่ได้ จึงวิ่งหนีออกมา เขาบอกผมว่าตอนนั้นเขากลัวมาก แม้กระทั่งตอนที่เขากำลังเล่าให้ผมฟัง เขาก็ร้องไห้ออกมา จนผมที่นั่งฟังอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะไปกอดปลอบเขา

     เสี่ยวอี้เล่าต่อว่า 'ผมไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน นึกออกก็แต่สวนสาธารณะที่ชอบไปนั่งเล่นอยู่บ่อยๆ' แต่เดินไปเดินมาเขาก็ดันสะดุดก้อนหินล้มจนเป็นแผลที่หัวเข่า เขาบอกกับผมว่า เขานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ก่อนที่จะจำอะไรไม่ได้เลย

     เรื่องมันก็มีแค่นี้แหละฮะทุกคน แต่ผมได้ยินเขาบ่นอุบอิบด้วยแหละว่า 'เขาอยากจะอยู่กับผมมากกว่าที่จะกลับบ้านของตัวเองเสียอีก'

     ...ช่างเป็นเด็กผู้ชายที่ใจง่ายอะไรขนาดนี้เนี่ย ผมนั่งยิ้มคนเดียวอยู่ในอ่างอาบน้ำ ตอนนี้ผมแทบเหมือนคนจะเป็นบ้าอยู่รอมร่อ... 'ผมชักจะหลงเขาแล้วล่ะฮะ'

[END QILIN TALK]

------------------------------------------------------------------------------

[WRITER TALK]

     สวัสดีนะคะทุกคน กลับมาต่อกันแล้วน้าา ไม่ปล่อยให้ค้างไว้นานนะคะ และถึงแม้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น ก็จะไม่ละทิ้งฟิคเรื่องนี้เป็นที่แน่นอน ยังไงเราก็จะรอไปกับทุกคนน้าา และหวังว่าจะชอบนะคะสำหรับตอนนี้ แอบใจบาปไปนิดนึงด้วย5555 ยังไงก็ขอให้มีความสุขนะการอ่านกันนะ.