คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER II
CHAPTER II
รบำหนเือบสอวันแล้วที่โฮอหายไป
ทุนยัไม่ลายัวลเี่ยวับโฮอ่า็เฝ้าอยาริ่อลับาเ้าหน้าที่ส่วนนัมุนที่ไ้ทิ้้อวามเอาไว้นถึอนนี้็ยัไม่ลับมา
“นี่็สอวันแล้วนะ...” อินเอ่ย้วยท่าทาเหมอลอยในมืออเาับโทรศัพท์ไว้แน่น
“ใเย็นนะฮยอ นัมุนบอว่าเอโฮอแล้วยัไเา็ลับมาอยู่แล้ว”
ยุนิพูพรามอหน้าอโทรศัพท์
“ผมว่าโทรหานัมุนฮยอันีมั้ยรับ”
พูบอุ็หยิบโทรศัพท์โทรไปหานัมุน
“อโทษ่ะ ไม่สามารถิ่อเลหมายปลายทาไ้ในะนี้...”
“เาปิเรื่ออะ”
อินถอนหายใยาววามรู้สึอเาอนนี้เหมือนมีวามหวัแ่็แทบะไม่มี
ารที่โฮอหายไปเา็รู้สึแย่พอแล้วถ้านัมุนหายไปอีนมันะแย่นาไหน...
รื้...รื้...รื้
ู่ๆ
็มีเบอร์โทรศัพท์ที่ไมุ่้นเยไ้โทรมาหาอุ ใบหน้าเรียวมอูอโทรศัพท์้วยวามประหลาใ่อนที่นิ้วเรียวะรับสาย
“สวัสีรับุอนอุ...”
“รับ ุ...”
“ผมเป็นเ้าหน้าที่ำรว
มีนแ้ว่ามีรถยน์สีำอไว้ริมถนน รวสอบภายในพบใบับี่อุิมนัมุน
และเบอร์โทรศัพท์อุในสมุโน๊อเา” น้นสายแ้ให้นปลายสายอย่าอุทราบ
“...”
“รวสอบบริเวรอบๆ
ไม่พบุนัมุนแ่เราพบร่อรอยอนเินเ้าไปในป่าห้าาว่าน่าะเป็นุนัมุน”
“รับ...ผมะรีบไปเี๋ยวนี้”
พูบร่าสู็รีบรุออเินทาไปยัสถานที่ัล่าวพร้อมับยุนิและีมิน
ส่วนอินไ้แยัวออไปามหาโฮอที่บ้านอเาที่วาู
แทฮยอนั่รอฟั่าวอยู่ที่อพาร์ทเม้น์้วยวามสำนึผิ
เาลอิทบทวนสิ่ที่เิึ้นมือพราเปลี่ยน่อโทรทัศน์ไปเรื่อยเปื่อย
“วันนี้เมื่อเวลา 15.45 นาที พบศพายสวมเสื้อแ๊เ็สีเียว
าเยีนส์และรอเท้าสีำ
เสียีวิที่ป่าใล้บ้านร้าแห่หนึ่าว่าเสียีวิมาแล้วสอวันสภาพศพถูี้วยอแ็ที่ศีรษะ
บริเวที่เิเหุพบแลเหล็เปื้อนเลืออยู่ รวพบเอสารประำัวือ นายอ โฮอ
อายุ 23 ปี ำรวำลัสืบสวนหาัวนร้ายให้เร็วที่สุ...”
“อโฮอ…”
แทฮยอนิ่อึ้นึถึสิ่ที่เาิและทำลไปมันมาเินไปนทำร้ายโฮอหรือเปล่า
แ่...มัน็ไม่ใ่วามผิอเาทั้หมสัหน่อย...
รึ้!!!
เสียแ้เือน้อวามในรุ๊ปแททำให้แทฮยอเบนวามสนใาโทรทัศน์มาสนใหน้าอมือถือรหน้าแทน นิ้วเรียวปลล็อหน้าอและอ่าน้อวามอย่ารวเร็ว
“ำรวเอโฮอแล้ว อนนี้โฮออยู่ที่โรพยาบาล พวนายล่วหน้าันไป่อนนะ ันะไปรับพ่อแม่และพี่สาวอโฮอ่อนแล้วะามไป” –อิน
เมื่อเห็น้อวามันั้นแล้วแทฮยอ็รีบว้าแ็เ็ับอสำัออไปาอพาร์เม้น์ทันที แนยาวๆ โบเรียรถแท็ี่เพื่อให้ไปส่ยัเป้าหมาย เมื่อถึเป้าหมายายาวๆรีบสาว้าวเ้าไปสอบถามถึโฮอโยทันที
“ผมมาหาุอโฮอ ไม่ทราบว่าเาอยู่ห้อไหนหรือรับ”
“ุอโฮอหรือะ...รอสัรู่เี๋ยวิันะให้เ้าหน้าที่นำไปนะะ” พยาบาลเียบไปรู่หนึ่่อนะอบำถามอแทฮยอ
เารอแ่รู่หนึ่็มีบุรุษพยาบาลนำทาแทฮยอไปยัห้อๆหนึ่ บุรุษพยาบาลร่าสูเปิประูรหน้าแล้วเินนำแทฮยอเ้ามาในห้อที่ว่าเปล่าและเียบัน โยมีเียผู้ป่วยที่ถูล้อมไป้วยผ้าม่านสีอ่อน บรรยาาศภายในห้อเียบนไ้ยินเสียลมหายใทำให้แทฮยอเริ่มรู้สึแปลใ
“เาอยู่ที่นี่หรอรับ” แทฮยอเอ่ยถามนร่าสูรหน้า
บุรุษพยาบาลไม่ไ้อบำถามอแทฮยอ แ่เาใ้มือทั้สอ้าเปิผ้าม่านที่ล้อมเียเปิอออย่า้าๆ ทำให้ปราร่าอายนหนึ่ที่ห่ม้วยผ้าห่มผืนบาลุมทั้ร่า ใอแทฮยอเริ่มรู้สึไม่ีลัวว่าสิ่ที่ผ่านเ้ามาให้หัวะเป็นริ
“โฮอฮยอ...” แทฮยออุทานออมา้วยวามไม่าฝัน
เาแทบล้มทั้ยืนเมื่อบุรุษพยาบาลเปิผ้าที่ลุมหน้านบนเียออ เผยให้เห็นใบหน้าอโฮอในสภาพที่บวมุนแทบำใบหน้าเ้าเิมอเาไม่ไ้ แทฮยอรู้สึร้อนวูบวาบแนาอ่อนแร เาหอบหายใแร่อนที่ะเรียสิอัวเอลับมา
“โฮออ่า...” เสียเรียอหิสูวัยเอ่ยเรียลูายอนที่อนนี้เหลือแ่ร่าไร้วิา
“ทำไมโฮออพวเราาไปเร็วแบบนี้ ฮือๆ” ายสูวัยพูพร้อมน้ำา
“ใรเป็นนทำ! ใรเป็นนทำ!” หิสาวพูพราเย่าร่าอน้อายนเอ
น้ำาอแทฮยอ่อยๆ ไหลในใอแทฮยอรู้สึผิำพูอโทษในใ่า็ย้ำไปย้ำมาไม่หยุ นอื่นๆที่ามมาทีหลัเมื่อเห็นภาพรหน้า็่าเสียใเหุาร์ที่ไม่าฝันเิึ้นมาทุนเสียใเป็นอย่ามา แทฮยอเ็น้ำาอย่าลวๆ ่อนที่มือหนาะนำผ้ามาลุมหน้าายที่นอนอยู่รหน้าไว้ามเิม
“นายเห็นผลลัพธ์แล้วใ่ไหม” อินล่าวถามแทฮยอที่อนนี้อยู่ในอาารเียบ
“...” แทฮยอนิ่เย
“พวนายะรับผิอบอย่าไร” อินถาม้วยน้ำเสียที่ัึ้น
“ผมอโทษ...” แทฮยออบ้วยน้ำเสียเรียบๆ
“แ่อโทษมันยัเยไม่ไ้ับสิ่ที่พวนายทำลไป”
“แล้วฮยอะให้ผมทำยัไ เยยัไ” แทฮยออบ้วยวามไม่พอใ
“เอาน่าๆ เห็นแ่โฮอพวเราอย่าทะเลาะันเลย รอให้เสร็านศพโฮอไป่อนแล้วพวเรา่อยัารับเรื่อนี้นะ” ยุนิพยายามปรามอารม์ที่เริ่มประทุอทั้สอฝ่ายให้เย็นล
านศพอโฮอถูัึ้น โรพยาบาลาิสนิทและเพื่อนๆ รวมทั้นที่เยร่วมานัน่า็มาไว้อาลัยันที่านศพอโฮอ้วย พิธีศพอเาถูัึ้นอย่าเรียบ่าย วามเศร้าโศอรอบรัวโฮอทำให้ผู้เป็นแม่ล้มป่วยไปอีน เพื่อนๆอโฮออย่าอิน็บอน้อ ๆ ไม่ให้ร้อไห้้อเ้มแ็สใสเหมือนโฮอ
“ทำอะไรอยู่หรอรับ” ีมินถามยุนิที่นั่มออมือถืออยู่เียบๆ
“ันส่้อวามหานัมุน นถึอนนี้เา็ยัไม่อ่านเลย”
“ะบอเาเรื่อโฮอฮยอหรอรับ”
“ใ่...อยาะบอว่าเราเอโฮอแล้ว อยาให้เามาหาโฮอรั้สุท้ายเหมือนัน”
“เอาเถอะ...เราไปิน้าวันเถอะ ฮยอมัวแ่่วยานยัไม่ไ้ินอะไรเลยนะ”
พูบมือเล็ๆ ็ึแนนรหน้าไปยัโ๊ะอาหาร พวเา่วยานนแลับันหมแล้วึมานั่ินื่ม้วยันโยมีเพื่อนสนิทที่เยร่วมานันอย่าุนฮและยุนั่อยู่้วย
“ทุนินเยอะๆนะ๊ะ” ผู้เป็นแม่อโฮอพูพร้อมวาอาหารให้ับนร่วมโ๊ะ
“อบุนะรับุแม่ ยัป่วยอยู่แท้ๆ” อุพูพร้อมรับานอาหารมาวาบนโ๊ะ
“โฮอเพื่อนอเราหนีเที่ยวอีแล้ว เห้อ...ไม่บอสัำ ริๆเลยเ้านนี้” ยุพูมือพรารินโูให้อิน
“เ้านนี้ไปเที่ยวไละ้วยสิ...” อินพู้วยน้ำเสียราบเรียบ
“ไปเที่ยวไลถึสวรร์ะ้วยไม่ธรรมาริๆ...ะว่าไปโฮอ็น่าสสารเหมือนันนะ นทำนี่ใร้ายริๆ”
“เห้ย...เบาๆ ใเย็นๆหน่อยแทฮยอ”
เมื่อไ้ยินประโยนั้นาุนฮทำให้แทฮยอหยิบวโูมารินใส่แ้วแล้วระื่มอย่าบ้าลั่นพอใแล้วเินออไปาโ๊ะ นที่ไม่ไ้รับอนุาให้ร้อไห้อย่าแทฮยอ้อออไปแอบร้อไห้เียบๆนเียว้านอถึะอยาร้อไห้มาแ่ไหนแ่ภายในาน้อเ็บอาารลอเวลานรู้สึอึอั เาร้อไห้อยู่รู่หนึ่่อนที่ะสบอารม์แล้วลับเ้าไปในานอีรั้
“วันนี้้ออบใพวเราริๆ ที่มา่วยานอโฮอ” ผู้เป็นแม่อโฮอล่าว้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“้วยวามยินีรับุแม่” อุับมือหิสูวัยอย่าแผ่วเบา
“เอ๊ะ! ใรมาน่ะ” หิสูวัยเม่อมอไปยัเบื้อหลัออุ
“สสัยะเป็นเพื่อนอโฮอฮยอรับ เี๋ยวผมไป้อนรับเา่อนนะรับ”
ายวัยรุ่นุสีำสวมหมวปิบัใบหน้าำลัเินเ้ามาภายในานพร้อมับพวหรีแสวามอาลัย ถึเวลาที่เามามันะ้าไปเสียหน่อยแ่เา็มีวามั้ใที่ะมาร่วมานอโฮอ เ็หนุ่มร่าสูเินเ้าไป้อนรับแที่มาหลัเลิานพร้อมับรับพวหรีาวัยรุ่นุำนนั้น สายาออุเหลือบมอไปยัใบหน้านรหน้าถึับใสุีทั้ร่าายสั่นไปหมนทำให้พวหรีในมือหล่นลมายัพื้น
“โฮอฮยอ!...”
*TALK
มี่าวีะบออนนี้เราไ้านทำแล้วว แ่็มีเรื่อเเศร้าอีเรื่อือเราะลับมาอัพ้าลว่านี้อี ฮรื้อออ ไม่ไ้หายสาบสูนะับ แ่านที่ทำอยู่มันหนัมาถือนิยาม Work hard Play hard Pay harder 55555555 ะพยายามลับมาอัพบ่อยๆ เือนหนึ่หยุ 5 วันเอ อิบลูะายแล้ว บ่นๆๆ แ่านี้สนุี่ะ แ่านหนัมา เห้อออ สู้ๆ ้อรอผ่านโปร 119 วันอี5555 อบุทุนที่ยัรอฟิเรานะ *ราบามๆ ็ไม่ิเหมือนันว่าะมีนรอฟิาๆมือใหม่แถมยัอัพ้าอย่าเราอี รู้สึอบุมาๆ เลิฟยู มว๊าฟๆ
*TALK 2
ลับมาแล้วฮร้า อฟิอีแล้ว555 อยาะบอว่าิันทำาน 9 วันอย่าหนัหน่วไม่ไ้พัเลยเห้อออะายเลี้ยวว555 แ่วันนี้หยุเลยรีบมา่อให้บอน อิอิ ริๆ หยุอนวันอนฯ 22-23 เม.ย. แ่็เอาไปิ่นหม555 อนเสิร์สนุมาๆ ีามสุๆ หลรัแล้ว็หลุมรัเมนัวเอึ้นเป็นออีแล้ว ฮรื้ออออ ทำไี แ่ีมินน่ารัริๆ่ะ น่ารัมา้วย ื้ออ รู้สึะผอมบาว่า 3-4 ปีที่แล้วที่มาไทยอี อิอิ อบุที่รอนะะ รุ้บๆๆๆ
ความคิดเห็น